Om verwarring te voorkomen, Sam heeft een kamertje náást de Puffoonetage.
~ Myst & Sam

Vrijdagavond. Hij zat boven, achter zijn bureautje in zijn kleine kamertje. Het bestond uit twee delen, in de één was keuken-, slaap- en het woongedeelte bij elkaar gepropt, het andere gedeelte bestond uit zijn kleine badkamertje. Gelukkig had hij deze, anders had hij elke keer naar de gigantische ruimte hiernaast moeten verhuizen om de gesamelijke badkamer van de puffoonetage te gebruiken. In het kleine kamertje waar hij nu zat was een bed in de hoek gepropt, hier tegenover stond zijn bureautje. En de hoek voorin was een klein keuketje met daarvoor nog een tafeltje, in de andere hoek de deur om binnen te komen. Het was niet geweldig, maar het was goed. Hij kon er op leven en hij voelde zich al thuis. De laatste krabbels die hij zette in zijn papierwerk. Als hij het nu maakte had hij heel zijn weekend vrij, daar streefde hij naar. Veel beter om het nu te maken dan op een zaterdag als hij helemaal geen zin had. Na een klein kwartiertje legde hij zijn vulpen neer, strekte zich uit en kreunde er zachtjes bij. Eindelijk klaar. Hij keek om, zocht met zijn blik de klok. Kwart voor acht. Hij keek weer om, vouwde zijn handen achter zijn voorhoofd. Hij was vergeten te eten, dat ging hij dadelijk maar halen. Eerst alleen ven zijn vleugels strekken. HIj was totáál vergeten dat Myst zou komen, terwijl hij juist heel de dag ermee bezig was geweest. Vooral in de les, toen hij de maar al bekende groene haren naar binnen had zien komen lopen. Hij had gelijk bewijs dat Myst inderdaad dringend bijles nodig had. Ze had, zoals ze het zelf omschreven had, inderdaad een anti-talent. Of eigenlijk probeerde ze nu dingen die ver boven haar niveau lagen terwijl ze geen eens de basis van de basis had gehad. Iets wat niet te voorkomen was met een school als dit, had er zijn allereerste gesprek met Savador al meegezeten. Maar op dit soort kleine uitzonderingetjes na leek de school het goed te doen, dus misschien kwam het helemaal goed als hij Myst nu even bijles ging geven. Dan was er weer een uitzonderingetje minder. Maar op dit moment, dat hij zich heerlijk uitstrekte en voor een kort moment ontspannen in zijn stoel zat maakte hij zich nergens druk om. Niet om bijles geven, niet om prachtig, helder groene ogen of ook maar andere dingen. Zijn hoofd was leeg, blij met het feit dat zijn werk klaar was. Na een kleine vijf minuten stond hij op, bracht zijn stoel schrapend naar achteren. Hij rolde zijn schouder, rolde zijn nek. Hij schoof zijn stoel weer aan. Hij draaide zijn bovenlichaam, opnieuw zijn schouders. Warmde het allemaal een beetje op. Uiteindelijk trok hij zelfs zijn shirt uit, slingerde deze met een achteloos gebaar op zijn bed. Met zijn rug naar de deur toe gericht sloot hij zijn ogen. Een heldere flits, te zien zelfs buiten door zijn kleine raampje, vulde de kamer. Het volgende moment hingen twee vleugels in ontspannen houding op zijn rug. Diep ademde hij in, opende langzaam zijn ogen weer. De magie die eindelijk weer in zijn oorspronkelijke vorm door kon stromen gaf een heerlijk opluchtend en bevrijdend gevoel. Hij rolde zijn schouders opnieuw, nam dit keer zijn vleugels automatisch mee in de beweging. Deze had een warme zacht beige kleur, haast tegen gelig aan. Had leek haast een verkleuring te zijn. De meeste hadden spierwitte heldere vleugels. Die van hem leken oud, zacht en warmer. Opnieuw draaide hij zijn hals, vertrok zijn gezicht terwijl deze knakte. Langzaam spande hij zijn vleugels aan, strekte ze zo goed en kwaad als het ging in deze kleine ruimte. De veren schoven over elkaar, maakte de vleugels nog groter. Om de avond, even kort klapte hij ze uit. Een gewoonte die hij zichzelf aangeleerd had. Het liefst om de week vloog hij ook een keer, zodat hij het niet verleerde of iets in die trant. Na ze uitgestrekt te hebben liet hij ze weer terugzakken, holde ze zo dat ze meer rond hem heen te hangen kwamen. Met zijn handen nam hij de onderkant van zijn rechtervleugel, trok deze wat meer zijn kant op en bekeek het. Langzaam ging hij omhoog, ging vervolgens naar de linker.

De hele dag liep Myst al rond met lichte buikpijn, hoewel ze niet wist waarom. Ze had normaal gegeten, goed geslapen. De lessen waren zoals altijd verlopen, hoewel ze misschien nog wel iets onhandiger was dan normaal, hoewel, dat was ze normaal ook wel. Misschien was ze zich er vandaag gewoon iets meer bewust van. Vooral tijdens die luchtmagie-les, wat een hél. Vooral omdat Sam erbij was, die haar zag stuntelen met stof waarvan ze de eerste zin van de voorbereiding nog niet eens begreep. Ze had zitten ploeteren met dingen waarvan ze bij voorbaat al wist dat ze niet lukten. Ze had eigenlijk naar Sam willen gillen of hij haar wilde helpen, maar dat stond zo stom, en bovendien had hij zijn aandacht voor andere dingen nodig. Ze had het maar gewoon opgegeven, naar haar boek zitten staren tot het einde van de les. Af en toe een jaloerse blik op Eph geworpen, haar lukte het natuurlijk wel. Laurens had ze niet aangekeken, voor haar eigen bestwil. Inmiddels was het avond, net na haar avondeten. Ze keek op de klok op de lichtetage, zat op de bank met haar Raziaanse thriller. Ze was er eigenlijk compleet in opgegaan, had de tijd niet bijgehouden. K*t. Twee voor acht. Ze keek nog even snel op welke pagina ze was, waarna ze het boek dichtsloeg en haastig opstond. Ze racete naar boven, had de hele middag gelezen en dus hadden haar haren slordig achterover gezeten, was haar make-up uitgelopen van het huilen bij de zielige stukjes, en had ze nog haar saaie, gemakkelijke schoolkleding aan. Ze plukte een lichtblauwe skinnyjeans uit de kast, waarboven ze een witte getailleerde blouse aantrok. Ze maakte haar haren los, en veegde ze uitgelopen make-up weg. Ze wierp nog een blik op de klok. Potverpotverpotver... drie over ahacht. Haar ademhaling ging gehaast terwijl ze haar mascara opnieuw deed. De haalde nog snel een borstel door haar haren en plukte toen haar luchtmagie boek van de grond. Ze rende de etage door opzoek naar een handtas die bij haar outfit paste. Waarom denk ik daar in godsnaam over na? Ik ga naar bijles! Uiteindelijk plukte ze degene die aan het voeteinde van haar bed lag maar van de grond, een zilverkleurige, die niet eens heel slecht bij haar outfit stond. Ze rende nu echt de lichtetage uit, trok de deur met een knal achter zich dicht en haastte zich de trap op. Eenmaal bij de luchtetage aangekomen wist ze meteen over welke kamer Sam het had gehad, er waren twee kamers, en eerst hadden ze er beide uitgezien alsof ze al jaren niet open waren gegaan, maar dat was nu bij een van de twee veranderd, die werd nu duidelijk regelmatig gebruikt. Dus daar moest Sam zijn. Ze probeerde haar hijgerige ademhaling te kalmeren, maar liep in een vrij hoog tempo naar de deur. Ze hief haar hand op om te kloppen, tot ze vreemde geluiden hoorde. Héle vreemde geluiden. Ze had bij god geen idee wat er binnen gebeurde, maar haar ogen werden groot. In een impulsieve actie legde ze haar hand op de deurknop en smeet hem open, rende naar binnen. Maar na drie passen bleef ze stokstijf staan, haar hijgende ademhaling het enige wat nog in de kamer weerklonk. ‘Oh, k*t.’ De woorden klonken nogal droog door de stilte, die weergalmde in haar hoofd. Geen moment had ze hieraan gedacht, ze had überhaupt niet gedacht, na zijn reactie in de bibliotheek, dit te zien. Zijn vléúgels te zien. Wauw. Haar ogen werden groot, en gedachten schreeuwde dat ze zich moet verontschuldigen, maar haar lichaam stond verstijfd. Ze had nog nooit iemand met vleugels gezien, behalve op foto’s. Na een ruime tien seconden van alleen staren en staan, gleden haar ogen ook verder over zijn lichaam. Niet. Doen. Waarna ze zich snel op zijn gezicht richtte om zijn reactie te peilen. Uiteindelijk draaide ze zich om, stommelde ongemakkelijk en inmiddels met bloedrode kop naar de deur toe, sloot hem heel zachtjes. Daarna draaide ze zich om, haar ogen op haar voeten gericht. ‘Sorry.’ Klonk het mompelend, de onzekerheid in haar stem. Maar ze was niet weggegaan, juist omdát ze hier zou moeten zijn op dit moment, hoewel ze misschien wel niet op de meest handige en beleefde manier was binnengekomen. Na weer enkele seconden stilte probeerde ze die maar op te vullen, ze voelde zich zeer ongemakkelijk. ‘Ik heb mijn boeken ook meegenomen, ik wist niet of dat nodig was, maarja.’ Ze begon onzin uit te kramen, dus hield ze haar mond maar weer. Langzaam gleden haar ogen over zijn lichaam naar zijn ogen, waar haar onzekere en verontschuldigende ogen in bleven hangen.

In een reflex vouwde hij zijn vleugels in zodat hij zich zo klein mogelijk kon maken om zich hierna met een rúk om te kunnen draaien. De eerste beweging, aangeleerd nadat hij dertig keer had gehad dat het fout ging. Omdraaien en met je vleugels allerlei spullen om je heen meenemen. Nooit zo handig. Het was net zo erg wennen als een staart erbij krijgen of iets. Maar nu, na zo'n vijf jaar ervaring met de twee dingen op zijn rug, kon hij er wel aardig mee overweg. Zijn ogen groot, gericht op Myst die midden in zijn kamer stond. Enkele secondes stond hij er dood stil bij, kon haar alleen maar aan blijven staren terwijl ze dit ook bij hem deed. ‘Myst?’ Zijn stem zo verbaasd als maar kon. Myst? Wat deed Myst hier? Waarom was Myst hier? Waarom stond ze hier in zijn kamer? Waarom stond hij halfnaakt? Waarom stond ze tegenóver hem? Waarom was ze niet op haar éígen etage? Een moment lang kon hij haar alleen maar aanblijven staren, even de rest om zich heen vergeten. Gewoon weg te verbaasd om te begrijpen dat ze daar stond. Tot dat hij na een kleine halve minuut weer ophelderde. ‘Bijles,’ HIj sprak zijn gedachte hardop uit, het had nogal droogjes geklonken. Langzaam keek hij om, zijn blik vond de klok. ‘Je bent te laat,’ Was het volgende wat hij zei. Zo'n vijf minuten om precies te zijn. Langzaam keek hij weer om, keek haar met een vrolijke en lichte glimlach aan. Hij draaide zich weer om, stond met zijn rug naar haar toe. Zijn ogen sloot hij, probeerde zijn hoofd leeg te krijgen, zijn concentratie te richten op zijn vleugels om deze weer in te klappen. Schokkerig greep zijn hand opeens naar de stoel naast het bureau zijn ogen vlogen open terwijl hierna pas de kamer weer met een licht gevuld werd. Toen het afzwakte stond hij midden in dekamer, zijn hand nu rustend op de rugleuning van de stoel. Zijn vleugels weer verdwenen. Diep ademde hij in, zelf ook geschokt. Je hoofd overlopend van iemand anders, daarbij kon je niet zo gemakkelijk opeens je vleugels inklappen. Hiervoor had hij zijn concentratie nodig. En hij hád het geprobeerd, maar was gewoon nog steeds een beetje overdonderd door Myst haar binnen komst. Een beetje heel erg. Lichtjes knipperde hij met zijn ogen, kwam langzaam weer overeind totdat hij op zijn eigen voeten stond. ‘Ik was het vergeten, sorry.’ Zonder haar aan te kijken sprak hij tegen haar, probeerde zijn houding zo ontspannen mogelijk te houden alsof er zonet niks gebeurd was. Hij boog zich naar zijn bed, greep zijn shirt en trok deze weer aan. ‘Is niet erg,’ Gaf hij als reactie over haar gepraat over haar boeken. ‘Maar je het ze inderdaad niet nodig,’ Hij keek nu om, keek weer vrolijk. ‘Ga zitten,’ Met een luchtig gebaar wees hij een keer richting de keukentafel waar twee stoelen aan stonden. Het ding was niet groot, maar ook weer niet zo absurd klein dat je je ongemakkelijk begon te voelen omdat degene die tegenover je zat wel érg dichtbij zat. Gewoon, groot genoeg om aan te kunnen werken met twee man. Drie was dan bijna alweer te veel. Na nog wat gefrutsel met bladeren op zijn bureau, deze weg te leggen en te ordenen, kwam hij ook naar haar toe en schoof tegenover haar aan tafel. ‘Volgende keer,’ Zei hij eerst, zijn stem iets zachter omdat hij nu tegenover haar zat. ‘Heb ik liever dat je even klopt,’ Zijn mondhoeken kropen om in een licht glimlachje, hij sloeg zijn blik naar haar op. ‘Maar wees gerust, ik vergeef het je uiteraard. Maar, nou ja, soms is het nogal prive.. waarmee ik bezig ben,’ Was zijn uitleg nogal omslachtig, probeerde met deze woorden vooral de situatie van net te benadrukken. ‘Maar goed,’ begon hij nu. ‘Bijles, daarvoor ben je hier. Ik heb in de les even gekeken, stiekem, hoe je niveau er nou voorstond,’ Hij keek haar aan, zijn blik had iets plagend. Ging nu maar niet met woorden benadrukken dat dit inderdaad nogal.. laag was. ‘Ik denk dat we het beste helemaal terug kunnen gaan naar het begin en het vanaf daar langzaam opbouwen,’ Ze hoefde nou weer net niet te weten dat de stof waarmee hij zou gaan beginnen wordt verwacht van 8 à 10 jarige puffoonse. ‘Je mag je handen, je lichaam, álles .. nog gebruiken, in het begin van deze lessen. Later wil ik dat dit steeds minder wordt,’ Met nadruk op minder, zelf kon hij het ook niet geheel zonder. Puffoonse die dit konden hadden er echt een enorm talent voor. Luchtverplaatsing zonder zelf bewegingen te gebruiken, haast onmogelijk voor de meeste. ‘Oké.. laat maar voelen wat je kan.’ Lichtjes krabde hij een keer aan zijn kaak, om vervolgens ontspannen zijn onderarmen op tafel te leggen en met zijn rug tegen de rugleuning te leunen. ‘Probeer maar wat, ik wil de luchtverplaatsing kunnen voelen.’ Dat was de eerste opdracht, vanuit daaruit zou hij samen met haar een beetje opgaan bouwen. Kijken hoe ze het het beste aan konden pakken. ‘Hm.. denk maar aan,’ Hij tilde langzaam één hand op, liet zijn elleboog op de tafel leunen. Zijn vingers maakte een strelende beweging door de lucht, strak keek hij haar aan in de ogen terwijl de lucht langs haar gezicht streelde. Op zo'n manier dat het net leuk alsof zijn vingers inderdaad daar over haar kaak heen gleden. Vrolijk glimlachte hij haar toe. ‘Zoiets,’ maakte hij zijn zin af. ‘Alhoewel, niet zo specifiek. Maar ik wil het kunnen voelen.’ Je valt in de herhaling. Nou ja, hopelijk begreep ze het zo tenminste. Gewoon een beetje de wind laten waaien.

Ze knikte wat aarzelend toen hij 'bijles' zei, haar ogen nog steeds onzeker. Zijn glimlach was leuk, maar ook afleidend. Zéér afleidend in combinatie met het feit dat hij geen shirt aan had. Ze dwong zichzelf in zijn ogen te kijken, in zijn glimlach. 'Sorry.' Murmelde ze, nog steeds licht onzeker, hoewel er ook heel langzaam een klein glimlachje om haar lippen vormde. Toen hij zich omdraaide, hij haar niet meer kon zien, kon ze het niet laten haar ogen over zijn rug te laten glijden, zowel die als zijn vleugels bewonderend. Damn. Ze klemde haar kaken op elkaar, haar ogen nog steeds groot. Toen plots zijn hand de stoel vastgreep zette ze een stap naar voren en strekte haar hand uit, hoewel ze halverwege haar beweging stopte. Leid hem niet af, hij heeft je hulp niet nodig. Ze liet haar hand weer zakken en ging met een nog rood hoofd weer met beide benen naast elkaar staan, haar blik op de grond gericht. Ze voelde zich nog steeds stom dat ze zo binnen was komen rennen. Maar ze hoorde van die vreemde dingen, die ze niet kon plaatsen. En dus was ze én door haar impulsiviteit én door haar nieuwsgierigheid naar binnen gestormd, hem storend in iets wat hij duidelijk niet van plan was met haar te delen. Ze slikte ongemakkelijk. 'Geeft niet, ik ook.' Een klein, nu al iets minder onzeker, scheef glimlachje gleed over haar linkermondhoek. Ze volgde met haar ogen zijn bewegingen, keek met een lichte steek van spijt in haar buik toe hoe hij zijn shirt weer aantrok. Zucht. Niet doen. Ze was inmiddels zo moe van zichzelf, ze wist niet wat ze voelde, wat ze wilde voelen of wat ze moest voelen. In ieder geval gingen die drie nog niet samen op het moment. Toen hij weer vrolijk keek werd haar glimlachje ook iets breder, ze volgde met haar blik zijn hand richting de tafel, en liep er langzaam heen. Ze schoof zo stil mogelijk haar stoel naar achter, legde haar tas tussen haar benen en probeerde ontspannen over te komen door haar ellebogen op tafel neer te leggen, haar handen losjes over elkaar heen. Haar ogen gingen automatisch naar hem toe, volgde zijn handen terwijl hij wat papieren opruimde. Ze vroeg zich af waar hij zoveel papierwerk voor nodig had, maar dat hoorde blijkbaar bij studeren. Zij hield het bij boeken, schriften en soms werkboeken, losse blaadjes raakte ze toch kwijt. Ook een reden waarom een groot gedeelte van haar gedichten miraculeus verdween. Toen hij tegenover haar kwam zitten lagen haar ogen op zijn gezicht, ook toen hij haar nog niet aan keek. Ze knikte, waarna haar ogen snel naar de tafel schoten. 'Dat...' Het werd even stil, haar wangen kleurden weer lichtjes. 'Was ik ook van plan.' De laatste woorden waren maar een zacht gemompel, niet zo goed wetend wat hij met die informatie moest. Langzaam keek ze weer naar hem op. Ze voelde zich ongemakkelijk, keek om zijn ogen heen. Toen hij gelukkig over het onderwerp waar het eigenlijk om ging begon, vonden haar ogen de zijne, een kleine glimlach om haar lippen. Ze knikte naar hem, hoewel haar rode kleur een dieper rood werd toen hij vertelde dat hij in de les naar haar gekeken had. Ze deed haar mond open om te zeggen dat het deze les echt heel slecht ging, maar ze bedacht zich. Langzaam deed ze hem weer dicht en keek met licht koppige ogen in de zijne. Hij legde de nadruk op 'helemaal', waardoor haar ogen nog iets koppiger werden en ze haar mond licht tuitte. Uiteindelijk vertrok haar gezicht langzaam weer naar een kleine glimlach, en ze knikte, waarbij ze haar ogen op de tafel richtte. 'Okee.' Zei ze zachtjes, warm. Ze trok één wenkbrauw op toen hij zei dat ze moest laten 'voelen' wat ze kon. Jaa, héél duidelijk. Dacht ze droogjes. Probeer maar wat, ook al zo duidelijk. Haar uitdrukking werd nog erger, alsof ze er helemaal niks van begreep. Toen hij het voor ging doen, werd haar glimlach iets breder. Vooral toen ze lucht langs haar wang streelde, een kleine twinkeling in haar ogen. Daarna tilde ze langzaam haar armen van tafel, keek heel sceptisch, en trok ze wat ongemakkelijk naar zichzelf toe. Potver, waarom heb ik hier nou weer helemáál geen gevoel voor. Ze sloot haar ogen en zuchtte hoorbaar. Daarna strekte ze in een aarzelende beweging haar armen naar hem uit, waarbij er natuurlijk niks gebeurde. Ze opende haar ogen weer. 'Niet lachen.' Ze probeerde haar eigen stomme, ongemakkelijke lachen ook al in te houden, dat zou helemaal niet meer gaan als hij ook nog eens in lachen uit zou barsten. Nogmaals, nu met een lichte frons tussen haar wenkbrauwen, gooide ze haar handen in een idiote beweging naar voren, hoewel het er deze keer al minder aarzelend uit zag. Geen effect... Nu werd de frons dieper. Ze schoof haar stoel iets naar achter en keek hem heel geconcentreerd aan. Kom op... In een vlotte beweging stootte ze haar armen naar voren en sprong ze op, waarbij zijn haren achterover waaiden en ze zijn stoel liet wankelen, die gelukkig niet omviel. Er schoot een euforische grijns over haar gezicht, hoewel ze nou niet echt een goede prestatie geleverd had. 'Het lukte! Ik deed iets! De lucht bewoog!' Haar stem was onnodig hard voor wanneer je met twee mensen in een niet zo grote ruimte was, maar ze was zo trots dat het haar eigenlijk helemaal niet uit maakte. Na een tijdje zakte de debiele grijns weg, legde ze haar armen op tafel en kwam er een klein speels glimlachje om haar lippen. Ze richtte haar hoofd richting de tafel hoewel ze onder haar wimpers door hem aankeek, een lichte blos op haar wangen. 'Concentratie, hè? En ehh... beheersing.' Mompelde ze ongemakkelijk, hoewel de speelsheid in haar stem nog steeds erin zat, een teken dat ze haar lachen in hield. Ze schoof even haar haren terug achter haar oren, die waren natuurlijk allemaal heel eigenwijs mee naar voren gevlogen. 'Sorry.' Murmelde ze uiteindelijk, waarna ze haar blik weer op het tafelblad richtte, haar vingers ongemakkelijk aan haar nagels plukkend.

Stilletjes had hij zijn arm weer laten zakken, liet zijn blik kalm in haar ogen rusten. Bewegingloos zat hij erbij, had het alleen niet kunnen helpen dat kort en lichtjes even zijn mondhoeken waren omgekruld en zijn ogen waren opgelicht zodra hij Myst haar blik in haar ogen had gezien bij zijn kleine 'voorbeeldje'. Hij had het niet moeten doen, misschien. Maar het was te onschuldig naar zijn idee, naar zijn 'hoop stemmetje', dat zijn verstand hem niet had kunnen tegen houden. Langzaam had hij zijn armen teruggetrokken van tafel, had ze losjes voor zijn borstkas over elkaar gevouwen en bleef toekijken. Zijn gezicht uitgestreken, van binnen nieuwsgierig. Het was altijd grappig om te zien wat mensen bedachten op dit soort opdrachtjes, omdat iedereen altijd met iets anders kwam. Alhoewel, de meeste zaten wel in dezelfde richting. Zoiets als Myst nu deed. Droogjes bleef hij toekijken hoe ze nutteloos met haar handen leek te wapperen, zonder verandering in zijn gelaatsuitdrukking bleef hij zitten. Op haar commando 'niet lachen' had hij haar alleen maar met dezelfde blik aangekeken. Natuurlijk lachte hij niet, dat kon hij zich niet veroorloven met zijn rol als leraar. Hoe zou ze ooit écht haar best gaan doen en dan ook alles proberen, als hij haar er vierkant om uitlachte? Alsnog, natuurlijk was er ergens wel de drang om zijn mondhoeken om te laten in een lichte glimlach. Vooral bij de tweede poging. De volle concentratie, de serieuze blik, de handeling en vervolgens totaal géén resultaat. Zijn blik was geduldig en kalm, had een ontspannen houding terwijl hij toekeek hoe ze nu zelfs haar stoel iets naar achteren schoof. Kon het niet helpen dat kórt en ontzettend licht zijn wenkbrauwen omhoog gekropen waren. Deze zakte zo snel als ze omhoog waren geschoten ook weer terug, liet haar d'r gang gaan. ‘Je mag ook staan, als je wilt.’ Moedigde hij haar aan. Hij wist niet waar zij zich beter bij voelde, hoe ze dacht het haar te ging lukken. Met een spastische beweging van zijn hoofd schoten zijn ogen opeens dicht, voelde hoe heel zijn lichaam naar achteren begon te hellen. In een automatisch reflex schoot één hand naar de tafel voor hem en greep deze met een ruk vast, klauwend haast. Met een ruk haalde hij zijn stoel weer op vier poten, de tafel schraapte iets mee zijn kant op. Knipperde vervolgens nog wat verdwaasd na. Zijn haar, nu iets door de war en omhoog geblazen. De blik in zijn ogen, zijn houding en zijn kapsel gaven samen iets komisch. Hij had enkele secondes nodig om zichzelf te herstellen, zag hierna pas haar vrolijke gedrag. Hij schraapte lichtjes zijn keel, probeerde zijn eerdere ontspannen houding weer terug te vinden. ‘Heel goed,’ Gaf hij droogjes commentaar op haar prestaties van net. Was wel degelijk blij met het feit dat ze tenminste enige verplaatsing had kunnen verrichten. Ook al gaf dit wel duidelijk aan dat ze totaal geen controle had over de dingen die ze aan het doen was. Ze deed maar iets, probeerde maar wat. En als ze zich volop concentreerde, dan eindelijk de juiste baan vond om de magie te begeleidde, gooide ze het allemaal er in één keer uit. Zonder iets te zeggen schoof hij de tafel weer terug op zijn oude plaats, deze had zijn redding gevormd. ‘De lucht beweegt altijd,’ Murmelde hij automatisch als tegen reactie op haar woorden. ‘Het is een gas, geen vaste massa.’ Nummerde hij op, duidelijk zo'n feitje wat er keihard in gestampt zo. Hij bevochtigde lichtjes zijn lippen, fixeerde nu pas lichtjes met zijn hand zijn haar. ‘Precies,’ Zei hij kalm en serieus toen hij Myst haar woorden hoorde, verbetering van zichzelf. Hij negeerde de toon die hij er ook wel in hoorde, wilde zelf serieus door. ‘Ga alsjeblieft weer zitten,’ Met een vriendelijke blik in zijn ogen keek hij kort naar haar op, gaf een afwezig gebaartje met zijn hand; uitnodigend. ‘Dus,’ Hij schoof zijn stoel aan, legde hierna losjes zijn onderarmen op tafel. ‘Inderdaad: beheersing. Die heb je totaal niet. Concentratie wel,’ Onzichtbaar haast krulden zijn mondhoeken vluchtig om, dacht automatisch terug naar haar gespannen gezicht. ‘Luchtmagie is complexer dan men denkt, groter en kleiner tegelijkertijd. Het is óveral, áltijd.’ Begon hij zijn betoog. ‘Luchtmagie wordt meestal onderschat, omdat men denkt dat het enkel uit verplaatsing bestaat. Fout.’ Het laatste leek harder te klinken. Hij tilde zijn hand op, een kaars die op tafel stond en de tafel verlichtte schoof naar het midden. ‘Het is meer, het is álles.’ Uit het niets schoot een enorme steekvlam op uit de kaars, voegde er simpel weg en geoefend meer zuurstof aan toe. ‘Het kan koelen, het kan verwarmen. En kan verzwakken, het kan versterken. Het kan alles beïnvloeden en ondertussen tussen de kleine nerven door kruipen. En het houdt je in leven, uiteraard,’ Hij schoof nu met zijn eigen hand de kaars weer opzij, keek haar met een lichte glimlach aan. ‘Enkel al door je armen te bewegen creëer je luchtverplaatsing, of een nog simpeler voorbeeld: je ademhaling. Ik wil dat je je concentreert op deze dingen, maak gebruik van de luchtverplaatsing die je al maakt zonder enige vorm van magie in te brengen. Als je het dan voelt, de verplaatsing, versterk het dan.’ Zijn hand schoof weer terug, zodat hij weer zat zoals hij net ook gezeten had. ‘Dit wel door middel van magie. Zoek de simpele, de veiligste banen op, en begeleid je eigen magie. Tast in het onbekende, voel de lucht die er altijd en overal is. Eenmaal dit gevonden, dan pas komt de beheersing. Opnieuw.’ Hij gaf een simpel gebaartje met zijn hand, vroeg haar opnieuw dezelfde opdracht van net te doen. ‘Bedenk wat je wilt gaan doen met de lucht. Ik neem aan dat het net niet de bedoeling was om mij werkelijk van mijn stoel af te blazen. Zo wel, mijn complimenten. Maar gelieve volgende keer iets vriendelijkers te proberen.’ Zijn glimlach die op zijn lippen zichtbaar was gaf aan dat hij het ook enigszins komisch had gevonden en dat hij alles behalve boos was. ‘Een aai over m'n bol ofzo,’ De laatste woorden als droog gemurmel, voor haar als suggestie.

Bah wat een serieuze post xD

Ze knikte wat vaagjes op zijn woorden, ging langzaam weer zitten en schoof aan. Ze hield haar ogen in de zijne, in volle concentratie. Ze vouwde haar handen in elkaar en legde ze rustig op tafel, probeerde al zijn woorden in zich op te nemen. Luchtmagie. Altijd. Overal. Sloeg ze op in haar hoofd, niet in staat de complete zinnen op te slaan, ze zou later wel een verslagje schrijven van zijn woorden zodat ze alles kon onthouden uit haar simpele steekwoorden. Even werden haar ogen groot toen zijn stem iets verhardde bij 'fout'. Maar ze herstelde zich snel en keek weer naar zijn gezicht, hoewel haar ogen al snel afgleden naar de kaars. Maar toen de vlam tussen hen opschoot veranderde er niets in haar blik, ze had verwacht dat er wat zou gebeuren, hij ging er niet voor niets een kaarsje tussenin schuiven. Daarna richtte ze zich weer op hem. Ze keek naar de woorden die hij vormde, haar ogen knepen iets samen in concentratie. In gedachten haalde ze de steekwoorden eruit, hopend die te onthouden. De theoretische uitleg was ook belangrijk, het was de voorbereiding voor de praktijk, en zoals men zegt: een goede voorbereiding is het halve werk. Zucht. Ze hield strak haar concentratie erbij, knikte af en toe geïnteresseerd terwijl haar ogen op zijn lippen bleven hangen. Ineens schoot ze terug naar zijn ogen, hopend dat het hem niet op was gevallen dat ze afgedwaald was, want ze wilde niet dat hij het opvatte al desinteresse of afleiding. Ze concentreerde zich heel even op haar en ook zijn ademhaling, toen hij die woorden zei. Maar ze kon het zich niet permitteren lang niet op te letten, dus al snel vergat ze dit weer, hoewel de informatie ergens achterin haar hoofd wel opgeslagen was. Ja, ze voelde ook wel de lucht om haar handen bewegen als ze ermee wapperde, maar was dat dan echt het begin van luchtmagie? Het werd steeds ingewikkelder, ze werd zich steeds meer bewust van hoeveel invloed het eigenlijk had op een mensenleven. Haar uitdrukking werd iets droger toen hij benadrukte dat het door middel van magie moest, dat had ze inmiddels ook wel begrepen. Ze luisterde knikkend naar zijn woorden, maar verstijfde abrupt toen hij zei dat ze het opnieuw moest proberen. Na enkele seconden trok ze langzaam haar wenkbrauwen omhoog, en luisterde verder naar hem. Haar uidrukking werd steeds sarcastischer en uiteindelijk knikte ze hem toe, vlak voor hij zijn laatste woorden sprak. 'Ik zal mijn best doen.' Murmelde ze met koppige ogen, waarna ze weer ging staan. Ze was niet van plan er weer zo'n kracht achter te zetten, helemaal niet van plan hem van zijn stoel af te blazen. Ze keek strak naar zijn haren, toegeknepen ogen, een kleine frons op haar gezicht. Wat ongemakkelijk bewoog ze in een luchtig gebaar haar armen. Nog geen haartje bewoog. De frons werd dieper, nu eerder gefrustreerd dan ze daarvoor was. Ze had gehoopt dat als het één keer gelukt was, het haar wel vaker zou lukken. Haar ogen waren nu bijna boos. Met een felle ademstoot schoten haar armen opnieuw naar voren, een veel minder gecontroleerde poging dan de eerste was geweest. Ze voelde de lucht bewegen, uit haar handen meekomen in haar beweging. Opnieuw kantelde zijn stoel, maar deze keer zó snel dat hij zich niet meer vast kon grijpen. Alles leek in slowmotion te gaan. Zijn stoel helde over, en belandde heel langzaam maar met een fikse knal op de grond, evenals zijn hoofd. Myst haar ogen werden groot en haar mond vloog open. Ze rende langs de tafel - nog steeds ging alles in slowmotion - waarbij ze met een hand die wegduwde, onbewust. Ze liet zich direct op haar knieën vallen, niet bezorgd of ze blauwe plekken zou hebben of niet. Het ging helemaal niet om haar. Ze had deze supervriendelijke... jongeman, had ze uiteindelijk besloten, net omgeblazen en met een knal op de grond terecht laten komen. Haar ogen waren groot en stonden vol bezorgdheid. Ze leunde over hem heen, haar gezicht vlakbij het zijne. Ze dacht echt helemaal nergens over na, behalve of het wel goed met hem ging. Één hand legde ze zacht op zijn borst, niet helemaal bewust van deze handeling. De ander sloot zich teder om zijn wang, haar duim tegen zijn slaap. Ze was enkele seconden stil, keek alleen naar zijn gezicht. Daarna praatte ze heel zachtjes, net iets meer dan een fluistering. 'Sam. Gaat het?' Ze was bang dat als ze harder zou praten, ze misschien zijn hoofdpijn erger zou maken, maar haar stem liep over van bezorgdheid. Ze leunde nog iets dichter naar hem toe, hopend in zijn ogen te kunnen vinden hoe hij zich voelde, of zijn antwoord eerlijk was. Er was een kleine plooi tussen haar wenkbrauwen, ook een teken van haar bezorgdheid. Haar hart bonsde nog steeds in haar keel, uit angst maar ook uit adrenaline, veroorzaakt door zowel de luchtmagie als zijn val.


Zoals u het wenste, mijnheer.

‘Ik verwacht niet minder van je,’ Had hij nog droogjes gereageerd op haar belovende woorden. Zonder iets te zeggen keek hij toe hoe ze opstond. Kort wierp hij een blik op zijn horloge, wilde weten hoe laat het was en vestigde hierna gelijk zijn blik weer op Myst. Zijn armen legde hij weer terug in de positie als hiervoor, over elkaar gevouwen over zijn borst. Zijn blik weer op haar gevestigd, starend haast. Keek toe hoe ze opnieuw nutteloze pogingen deed. Had zelf niet anders verwacht. De actie van net was een ongecontroleerde handeling. Hij schraapte lichtjes zijn keel, vlak voordat ze met haar tweede poging begon. Zat er nog steeds altijd even geduldig bij. Vond het wel goed zo, had genoeg redenen om naar haar te kunnen kijken, hij móést naar haar kijken. Lichtjes fronste zijn eigen wenkbrauwen nu, zag hoe Myst haar gezicht vertrok. ‘Myst.. ontspan,’ Handelingen uit pure frustratie en meegesleept met haar emoties zullen nooit goed komen. Ze luisterde niet, of hij was te laat met zijn waarschuwing. Hij wilde haast al vermoeid zuchten toen hij haar gespannen handelingen zag, maar, ondanks dat hij het érgens wist, had hij totaal niet rekening gehouden met de gevolgen. Opnieuw zijn spastisch en debiele reactie. Hij voelde hoe heel zijn stoel nu met een ruk naar achteren werd gehaald. En uit het niets: alles ging opeens in slow motion. Langzaam vouwde zijn armen zich uit, zijn ogen werden groter en groter. Zijn arm strekte zich, reikend, alsof hij in een enorme kloof viel, greep hij richting de tafel. Vóélde hoe zijn nagels er krasserig over heen gleden. Shit. Het volgende moment voelde hij hoe heel zijn stoel verder achterover sloeg, het korte gewichtloze moment, daarna de klap. Eerst zijn rug, vervolgens zijn hoofd die haast een nog harder geluid leek te maken. Hij stuiterde terug, kneep zijn ogen dicht en kwam opnieuw met zijn hoofd op het hout terecht. Een zachte kreun. Zijn ogen gingen voor een moment nog open om hierna weer terug te kunnen zakken en zich voor even op te laten slokken door het zwart. Het volgende moment voelde hij een lichte druk op zijn borst, zijn ogen opende zich er weer door. Vlak hierna voelde hij een warme, zachte hand langs zijn gezicht. Zijn ogen hadden een moment nodig om scherp te stellen, de wazige randen trokken weg, maakte plaats voor twee helder groene ogen die hem bezorgd aankeken. Ze was alleen te dichtbij om heel zijn ogen scherp te kunnen stellen, baalde ervan dat hij de lichte verschillende nuances in haar ogen net niet van elkaar kon onderscheiden. Maar hij ergerde zich er op het moment niet aan, genoot van het aangename gevoel dat door hem heen stroomde, puur omdat ze zo dichtbij was. Was sowieso de gehele reden vergeten waarom ze dit was, maar daar zat hij niet mee. Loompjes knipperde hij met zijn ogen, iets wat zwaar en moeizaam aanvoelde. Diep ademde hij in, voelde hoe hierbij heel zijn borstkas opveerde. ‘Hm,’ Wist hij uiteindelijk haar vraag te beantwoorden. Hij slikte een keer, sloot zijn ogen weer. ‘Au,’ Kwam er kreunend uit. Zodra hij zijn ogen gesloten had verspreidde langzaam een warm gevoel zich vanuit zijn achterhoofd. Bonkend trok het door, bleef zeurend hangen. Hij had zelf ondertussen totaal niet door hoe hij erbij lag. Eén been was van de stoel afgegeleden, lag ernaast op de grond. Zijn linkerbeen hing nog over het zitvlak heen. Opnieuw gingen zijn ogen weer open, kon zien hierbij hoe zijn pupillen zich schichtig weer leken te verkleinen. Vermoeid zochten zijn bruine ogen die kalmerende ogen van Myst weer op. Op het moment dat hij haar weer aankeek leek het gevoel dat vanuit zijn achterhoofd doordrong langzaam minder te worden. De blik in zijn ogen had iets looms en vermoeiends, maar ondertussen ook genietend. Onbewust had hij zijn hoofd meer haar kant opgedraaid, drukte zijn gezicht zo wat meer in haar handpalm. Afgeleid door haar ogen bleef hij liggen, vergat de reden waarom hij lag, vergat hoe debiel ze erbij zaten, vergat de pijn. Totaal niet doorhebbend hoelang hij er zo bij lag bracht hij na een aardige tijd haar aangestaard te hebben zijn hand opeens omhoog. Hij zag alleen haar en haar ogen. Bedacht zich niet hoe fout dit was, dat het niet hoorde, dat ze te jong was, dat hij geen een wíst wat zij er überhaupt van vond. Terwijl zijn elleboog op de grond bleef liggen vonden zijn vingertoppen haar wang, zijn gezichtsuitdrukking ontspannen. Langzaam gleden ze door, wisten een pluk van haar haar mee te nemen en deze achter haar oor te leggen. Tot dat het doordrong wat hij deed, zijn vingertoppen lagen net lichtjes achter haar oor toen ze opeens verstijfde. Je kon zijn blik op zien heldere, kon zien dat hij eindelijk doorhad waarmee hij bezig was. Kort lag hij er verstijfd bij, kon haar opnieuw enkel aanstaren maar dit keer met een hele andere blik in zijn ogen. K*t.. k*tk*tk*t. HIj haalde zijn hand weer weg, verplaatste deze gelijk door naar de grond om zichzelf overeind te kunnen drukken. Te snel, al gauw zat hij overeind en voelde hoe zwarte plekken voor zijn ogen langs trokken. Duizelig. Hij negeerde het, krabbelde verder overeind. Onhandig de stoel meenemend in zijn gehengel en gedoe wist hij uiteindelijk toch op te staan.‘Aspirine,’ Murmelde hij afwezig, verklaarde even kort waarom hij nu richting de badkamer ging strompelen. Onhandig liep hij door, voelde hoe het duizelige gevoel verder omhoog trok en hem steeds meer het zicht ontnam. Halverwege, net in de deuropning, zakte hij opeens opzij. Onhandig ving hij zichzelf op aan de deurpost, strompelde hierna weer verder. Zijn hoofd totaal in de war, tegelijkertijd flink geïrriteerd. Waarom? Wáárom moest hij zich zo laten meeslepen? Waarom had ze zo veel invloed op hem? Waarom had hij zich zo laten gaan? Waarom had hij zich niet in kunnen houden? Waarom had zíj dit moeten zíen? Schaamte.. Iets nieuws wat zich nu ook opeens aan hem opdrong. Heerlijk. In plaats om de andere twee iets minder te laten worden omdat dit derde gevoel erbij kwam, leken ze alleen samen meer plaats te maken zodat hij alle drie in hevige maten kon voelen. Zijn handen zochten halfblind in het kastje boven de gootsteen een doosje. Na een hoop gefrummel en vallende dingen wist hij het naar zich toe te trekken. Jezus, wat was dit? Hij dwong zichzelf enkele malen diep in te ademen en weer uit te ademen, voelde hoe de duizeligheid langzaam minder werd. Tot nu toe had hij het gevoel in zijn achterhoofd weten te negeren, maar het drong zich langzaam steeds heftiger aan zich op. Duidelijk zo'n plek die vertelde dat hij later zeer genadeloos een leuke blauwe plek ging worden, en niet zo'n kleintje ook. Na de aspirine met water weggegoten te hebben zette hij het bekertje met een lichte klap weer neer. Diep ademde hij nog een keer in, voordat hij zich weer langzaam begaf richting het woonkamer gedeelte. Hij wilde niet, maar wat moest hij anders. Zich opsluiten in de badkamer wás een optie.. maar misschien niet de aller verstandigste. In de deuropening bleef hij staan, keek naar Myst. Hij haalde een hand omhoog en taste hier lichtjes mee over zijn achterhoofd, wilde weten waar de pijnlijke plek zat. Na lichtjes tasten vertrok zijn gezicht opeens. Daar dus. Hij liet zijn hand weer zakken. ‘Aai over mijn hoofd.. hoofd met een klap op de grond.. ’ Hij bolde zijn wangen kort. ‘Nogal verschillend, niet?’ Droogjes keek hij haar aan, dwong zichzelf dit gezicht op te zette. Het koste moeite, maar wist nog net alles in de plooi te houden. Het zag er iets strak en gespeeld uit, maar het kon er mee door. Lichtjes schraapte hij zijn keel, liep verder naar binnen. Zijn hoofd huilde haast naar hem om rustig te gaan liggen en niks meer te gaan doen, maar in plaats daarvan liep hij door. Hield er niet van door een klein pijntje alles gelijk af te kappen. ‘Misschien.. moeten we iets anders proberen.’ Hij trok de stoel weer op zijn vier poten, ging er weer op zitten. ‘Wellicht een veertje om mee te oefenen in plaats van dat je het met mij kan doen. Vind het niet erg, maar dit was nou net te kinky.’ Abrupt viel hij stil, staarde droog voor zich uit. Zijn woorden, zijn laatste zinnen, hij hoorde nu pas hoe fout ze samen klonken als je ze uit de context haalde. Hij wilde lachen, wilde droogjes kunnen reageren, maar iets hield tegen. Langzaam keek hij omhoog naar Myst, keek haar voor het eerst nu echt weer aan. ‘Sorry van net,’ Zijn ogen schoten weg. ‘Ik .. eh,’ Zijn stem stierf weg, wist niet wat hij wilde zeggen.

Zodra zijn ogen opengingen en hij haar aan keek, werden haar ogen nog bezorgder dan eerst. Het eerste geluid dat hij maakte was ook niet erg geruststellend. Haar duim streelde zachtjes van zijn slaap naar zijn wang en weer terug. Ze sloot haar ogen ook en haar mond vertrok. 'Sorry.' Murmelde ze, en het duurde enkele tellen voor ze de moed weer vond om hem aan te kijken. In haar hoofd bleef ze maar in zichzelf herhalen waarom ze zo stom was, hoe dit had kunnen gebeuren. Haar ogen gleden zoekend over zijn gezicht hopend iets te vinden dat wel liet merken dat hij geen hersenschudding had of zoiets dergelijks. Toen zijn ogen weer openden schoten de hare gelijk in de zijne, proberend de warmte erin te vinden, in de hoop dat die haar gerust zou stellen. Een kleine verwarde tint kwam in haar ogen te staan toen ze de blik in zijn ogen zag, hij kon niet mislezen worden. Maar maag trok lichtjes samen, haar hart nog een tandje sneller. Zijn hoofd dat rustte op haar wang, hielp hier zeker aan mij. Nog nooit had ze hem zo aangeraakt. Maar nu hij zo naar haar keek, was er behalve haar bezorgdheid, ook nog een hele andere emotie in haar lichaam te vinden, die haar aanraking een hele andere betekenis gaf. Zelfs haar gedachten waren leeg, het enige wat ze hoorde was haar hartslag en hun beide ademhalingen, en die leken mee te gaan in haar emoties, leken erbij te horen. Het gevoel in haar borst was onmiskenbaar, maar ze wilde er niet aan toegeven. Myst, die niet net op de grond was gevallen met haar hoofd, was ook nog behoorlijk helder door de adrenaline. Ze was zicht maar al te bewust van zijn hand die omhoog kwam. Ze leunde automatisch iets naar voren zodat hij er makkelijker bij kon. Ze zat doodstil, was zelfs gestopt met ademhalen. Het enige wat er bewoog waren haar ogen, die werden warmer en zachter toen hij haar aanraakte. Er vormde zich ook een lichte blos op haar wangen, die uiteindelijk haar mondhoeken opgelaten deed omkrullen. Langzaam begon ze weer adem te halen, liet haar gespannen schouders zakken. Toen hij verstijfde deed zij dit ook, helemaal synchroon met hem. Toen zijn ogen helderder werden, werden de hare iets droeviger, ze kon raden wat hij dacht. Ze keek voor een moment nog in zijn ogen, tot hij in een flits begon te bewegen. Myst bleef doodstil zitten terwijl hij zijn hand weghaalde, de plaats waar hij haar zojuist aangeraakt had brandde een beetje, als een herinnering aan zijn aanraken. Zelfs haar ogen bewogen niet mee, ze bleef verstijfd zitten terwijl hij opstond, zelfs alle onhandigheid en de geluiden negerend. Toen hij een woord tegen haar sprak knikte ze langzaam, waarna ze zichzelf ook overeind drukte. Haar benen strekten zich langzaam, tot ze rechtovereind stond in de kamer. Haar hart was bezig met tot rust te komen, de tijd dat hij haar even alleen liet was hier misschien wel geschikt voor. Ze had geen idee wat hij precies gedaan had, waarom hij dat gedaan had, wat hij dacht. Wat hij vóélde misschien juist wel. Ze kon niet ontkennen wat er net gebeurd was, hoewel hij natuurlijk vlak daarvoor nogal hard gevallen was. Dát moet het zijn. Ineens werd alles helder, schaamde ze zich ervoor dat ze ook maar andere dingen had kunnen denken. Misschien had hij wel een hersenschudding, of was hij gewoon flink in de war door de klap. Één van die dingen moest het zijn, een andere verklaring was er niet, dat bestond simpelweg niet. Ze was ondertussen gewoon blijven staan, hoewel er wel een lichte blos van schaamte op haar wangen gevormd was. En ik leunde nog wel naar hem toe. Jezus, hoe bedoel je gebruik maken van de situatie. Dacht ze, zichzelf bestraffend. Hoe had ze dat kunnen doen? Ze wist dat hij pijn had, en toch had ze gewoon gebruik gemaakt van het feit dat hij flink in de war was. Natuurlijk kwam er daar ook meteen een tweede vraag bij: Waarom had ze gebruik gemaakt van de situatie? Waarom had ze gewild dat hij haar aanraakte? Nee. Néé. Niet aan denken, doe normaal. Bestrafte ze zichzelf, alweer. Alle geluiden om haar heen waren verstomd, ze had niet eens meer door dat hij in de badkamer stond, pas toen er iets in haar ooghoek bewoog keek ze om, werd wakker uit haar eigen wereldje, een met verboden gevoelens. Myst keek wat verward naar wat hij met zijn hand op zijn achterhoofd deed, totdat zijn gezicht vertrok. Direct schoot haar blik naar beneden, haar wangen nog roder dan eerst. 'Sorry.' Murmelde ze hulpeloos. Maar toen hij tegen haar begon te praten keek ze weer op, een klein, opgelaten glimlachje vormend op haar gezicht, zo klein dat het bijna niet opviel dat ze ook maar haar mond bewogen had. Ze zag zijn droge blik en zo ontspande ook haar gezicht iets, haar gedachten te zeer in de war om ook maar waar te nemen dat hij misschien iets gespannen over kwam. Ze had geen woorden voor hem, geen geschikt antwoord. Dus bleef ze stil, stommelde naar de tafel en ging zitten, wat onzeker kijkend naar zijn gezicht, zijn ogen. Ze luisterde naar zijn woorden, keek hoe hij weer ging zitten. Ze hield haar ogen ononderbroken in de zijne, wilde zeker weten dat alles goed met hem ging. Haar glimlachje was nog steeds ietsje opgelaten, hoewel hij wel al langzaam iets breder werd. Hoewel zijn ogen nog steeds niet op haar gericht waren bleef ze in de zijne kijken, zelfs toen hij die... nogal foute opmerking maakte. Een ongecontroleerde giechel schoot over haar lippen, waarna ze ze stijf op elkaar drukte en haar vergrote ogen weer normaal probeerde te krijgen. Ze kon er niks aan doen, als je dit vertaalde naar wat er net gebeurd was, kwam het nogal komisch over. Zij duwt hem met een knal op de grond en hij... hij... kreeg zo'n bui. Ze had er geen betere benaming voor. Toen hij haar eindelijk aankeek deed zijn blik bijna pijn, ze begreep zijn emoties, hoewel ze het eigenlijk niet wilde snappen. Haar ogen bleven in de zijne hangen, alweer, terwijl de zijne wegschoten. Zijn stem klonk zo verschrikkelijk onzeker dat het schattig was, hoewel dit niet echt het moment was om dat te denken. Hij wilde zich juist verontschuldigen voor het contact dat eigenlijk niet kon, en zij vond hem schattig. Uiteindelijk schoten ook haar ogen weg. Ze slikte langzaam, terwijl het beeld voor haar ogen vaag werd. Toen het bleek dat hij niet van plan was zijn zin af te maken, schoten haar wenkbrauwen een heel klein stukje omhoog, waar ze bleven hangen. 'Het geeft niet.' Haar stem was zacht, iets geforceerd. 'Sommige dingen kunnen beter niet uitgelegd worden.' Haar stem klonk nog meer geforceerd dan eerst, haar lippen gespannen. Ze had haar handen tot vuisten gebald, duwde haar nagels in haar handen. Ze bleef zich ongemakkelijk voelen, hoewel ze hem na een tijdje toch maar weer gewoon aankeek. 'Een veertje is waarschijnlijk een goed idee, ja. Dan heb ik mijn boek toch nog ergens voor meegenomen.' Haar stem klonk al luchtiger, een kleine glimlach om haar lippen. Ze verdween onder de tafel, rommelend in haar tas. Uiteindelijk kwam haar luchtmagie werkboek tevoorschijn, waarin een mapje zat. In het mapje zat een klein papiertje, een veertje, en een knikker. Ze stopte haar hand in het doorzichtige mapje en hield het op ooghoogte. Een grotere glimlach verscheen om haar lippen toen ze Sam's misvormde hoofd erdoorheen zag, waarna ze het mapje teruglegde. Even zat ze stil met haar handen erboven, waarna ze haar stoel naar achter schoof en op stond. Ze tilde haar stoel op en ging aan de zijkant van de tafel zitten, op een hoek van 90 graden met hem. Ook dichterbij hem, maar daar probeerde ze maar niet aan te denken. Met dezelfde warme ogen als eerder keek ze hem aan, haar stem nog steeds zacht. 'Misschien handig als ik het veertje niet jouw kant op blaas. Je weet maar nooit met mij, misschien verdwijnt het wel in je neus.' Het was dan ook echt zo'n klein, pluizig, donsveertje. Zo'n veertje waarbij dat nog best zou kunnen. Ze richtte haar ogen op het veertje en legde haar handen ontspannen op tafel. 'Dus, hoe krijg ik meer controle? Ik neem aan dat het ook niet de bedoeling is dat ik de hele tafel meeneem naar het aanrecht, in plaats van het veertje weg te blazen?' Het duurde nog een seconde voor ze haar blik weer losscheurde van het veertje, één wenkbrauw optrok en hem met een luchtige glimlach aan keek, hopend dat hij haar lichtere stemming over zou nemen. Ze ging iets meer rechtop zitten, bevorderlijk voor haar concentratie. En als ze minder voorover leunde, zat ze ook minder dicht bij hem. Het was niet dat ze dat nou probeerde te ontwijken, zijn nabijheid, maar meer de ongemakkelijke situaties zoals die van net.

Hij zag hoe ze dichterbij kwam, voelde hoe ze haast bijna haar gezicht ook iets tegen zijn hand aanlegde. Nog ontspannen, haast in een roes, kropen zijn mondhoeken loompjes iets omhoog. Het was nauwelijks te zien, maar zichtbaar was het wel. Haar ogen, zo dicht bij. Haar hand, warm tegen zijn wang. Alles klopte zo, alles voelde goed. Vooral door het feit dat hij ook nog is kon horen hoe haar fysieke reactie was op zijn handeling. Het stelde hem tevreden, hoe kon het niet? Hoorde hoe haar hart sneller sloeg, voelde bij hem zelf het zelfde gebeuren. Maar daarna drong door wat hij deed, wat het precies inhield, dat het niet kon. De blik in zijn ogen verstarde, en weg was hij. Onhandig was hij overeind gekomen om hierna gelijk door te gaan naar de badkamer. Haar ogen, haar laatste blik. Het beeld brandde op zijn netvlies. Hij had de verandering duidelijk gezien, had het niet willen zien. Ze moest eens weten hoe hij zich voelde. De aspirine had hij achter overgeslagen, had hierna nog één keer zijn longen vol lucht gevuld. Langzaam liep hij terug, weer de woonkamer in. Verlegen voelde hij zich niet, ongemakkelijk wel. Vreselijk ongemakkelijk. Met dwingende hand duwde hij dit weg, probeerde ook hierbij de pijn mee te nemen. De hoofdpijn werkte irriterend, de situatie van net verwarrend. Het liefst wilde hij rust. Wilde Myst haar ogen even niet meer zien, terwijl hij tegelijkertijd niets liever zag dan de betoverend groene kleur hiervan. Wetend dat als ze verdween en hij zijn ogen sloot ze toch wel weer zag. Een zwakke afspiegeling van de werkelijkheid, iets waarmee hij dagen door kon komen. Maar het waren alleen de echte die zijn hart krachtiger konden doen slaan. Hij schoof zijn hoofd leeg, probeerde althans, en richtte zijn concentratie weer op de bijles. De reden waarvoor Myst hier was, niet voor hem. Toen hij een poging deed om weer normaal tegen haar te kunnen praten, het ongemakkelijke moment te doen 'vergeten', moest hij natuurlijk juist met woorden komen waarbij pubertjes gemakkelijk heel snel konden door denken. Zijn ogen schoten haar kant op zodra hij haar oningeslikte zenuwachtige giechel hoorde. Hij kon het niet helpen, vermoeid trokken zijn mondhoeken iets omhoog. Toch ergens wel geamuseerd. Maar deze glimlach zwakte weer af, evenals zijn blik die weggleed. Hij slikte een keer, had lichtjes zijn keel geschraapt. Zijn blik ging pas na een aardig tijdje haar kant weer op, begon zijn excuses. Uiteindelijk schoot zijn blik zelfs weer weg, zijn woorden namen hakkelend af, totaal niet meer wetend hoe hij zinnen moest formuleren.
‘Het geeft wel,’ Kaatste hij gelijk terug zodra Myst haar eerste woorden zei. Zijn lippen perste zich op elkaar, zijn handen samen gevouwen op tafel rustend. Hij kon het niet helpen dat je de spanning af kon lezen van zijn handen. Dat was juist het hele probleem hier, hoe kon ze dan zoiets zo ondoordacht laten vallen? Of misschien.. zag ze het wel heel anders. Bij haar volgende woorden sloeg hij gelijk zijn blik neer, de gespannen houding nam af. Hij wilde haar niet aankijken bij haar laatste woorden, wilde haar de blik in zijn ogen niet laten zien die hierbij ontstond. Hij staarde neergeslagen naar zijn eigen handen waarvan de zijn handen elkaar vasthielden alsof hij aan het bidden was. Een tijdje bleef hij zo zitten, neerslachtig voor zich uit kijkend. Het lege gevoel hield aan, tot dat ze weer tegen hem sprak. Het duurde even voordat hij langzaam zijn blik weer naar haar oprichtte, veranderde hierbij zijn houding niet. Zijn ogen vonden Myst weer, liet ze hier op hangen. De warmte die er meestal in te zien was, vooral als hij haar aankeek, was nu minder. Had plaats genomen voor iets doods, nog steeds bezig met haar woorden van net. Leegjes bleef hij toe kijken hoe ze uit zijn zicht verdween, vervolgens weer boven de tafel te voorschijn kwam. Afgeleid volgde hij met zijn blik haar handelingen. Kon simpel weg alles even in zijn hoofd opzij schuiven puur door naar haar te blijven kijken, de dingen die ze deed. Het mapje wat ze te voorschijn haalde was bij hem bekend, alle leerlingen hadden zoiets hier. Vanzelf keek hij door het mapje heen, zag Myst vage, niet-koppende hoofd. Kon daarbij nog wel zien hoe haar mondhoeken omkrulde, iets wat vanzelf vaagjes die van hem ook meenamen. Nikszeggend zat hij daar, fronste enkel lichtjes en vragend toen hij zag hoe Myst haar stoel verplaatste. Zijn blik bleef vragend, tot dat ze zich tot hem richtte. Hij luisterde, vanzelf sprong er een brede glimlach te voorschijn, helderde zijn blik op. ‘Volgens mij heb ik zelfs op deze manier nog steeds niet een zekere garrandering van mijn veilig- en gezondheid,’ Plaagde hij haar, keek bijna weer vrolijk. Diep ademde hij in, liet de lucht op een bedenkelijke manier langzaam weer ontsnapping. Zijn blik zakte af naar het veertje, dacht na over haar vraag. ‘Hm, het is nogal ingewikkeld bij jou.’ Gaf hij toe. ‘Want je kan geen eens luchtverplaatsing creëeren zonder enig doel te hebben.’ Nogal droogjes gleden zijn ogen naar zijn ooghoeken, probeerde hiermee te peilen of hij haar te erg beledigt had of niet. ‘Ik bedoel,’ Begon hij zijn verbetering maar. ‘Luchtverplaatsing wordt meestal gebrúíkt om voorwerpen te verplaatsen etc. Maar.. heel dat stuk ervoor, de luchtverplaatsing zélf, dat lukt jou al niet.’ Een onschuldig glimlachje kwam omhoog. ‘Dus ik denk dat we het wat .. algemener.. moeten aanpakken. Dus niet concentreren op het veertje.. of op mij.’ Hij grijnsde nu zelfs. ‘Maar gewoon, breed, in heel de kamer de lucht laten verplaatsen zonder iets te bereiken.’ Legde hij haar uit. ‘Maar hoe gaan we dat doen.. Want dadelijk lukt het je, maar weet ik het niet. En mij in het midden zetten van uw luchtverplaatsingen blijkt geen goed idee te zijn.’ Hij keek haar aan, zijn ogen lichtjes schitterend. ‘Ik denk dat ik het al weet,’ Zei hij, waarbij hij gelijk opstond. Hij grabbelde naar het kleine veertje, nam het tussen zijn vingers. Negeerde zijn hoofd die gelijk weer opspeelde zodra hij in beweging kwam en kermend schreeuwde: Doe rustig! Ga nou zitten! We zijn moe! Ik doe pijn! Alsjeblieft?. Midden in de kamer bleef hij staan, opende zijn vuist met het veertje en liet het omhoog komen. Zijn ogen volgde het ding wat langzaam omhoog gleed, halverwege bleef het hangen. Breed glimlachend keek hij om, dat was het begin van zijn idee. Hij liep door naar zijn bureau, rommelde in de leren tas die erlangs stond en haalde een hele zak met veertjes vol te voorschijn. Hij haalde hem open, hield hem vervolgens op z'n kop en schudde hem uit. Terwijl de veertjes vielen draaide hij zijn vrije hand rond, stuurde de veertjes mee op hun luchtstroom. Toen de zak eenmaal leeg was vloog er een sliert van veertjes rond, duidelijk één bepaalde stroming volgend. Hij haalde zijn tweede hand erbij, zijn blik geconcentreerd. Beide handen tilde hij op, spreidde ervan zijn vingers. De veertjes vlogen door, raakte nu in de war. Allen kregen een andere stromen, duidelijk op weg naar hun eigen plekje. Eenmaal klaar balde hij opeens zijn vuisten met een ruk, de tijd leek uit het niets stil te staan in de kamer. Lichtjes schraapte hij zijn keel, haalde luchtig een hand door zijn haren heen terwijl alle veertjes lukraak door de kamer heen hingen op hun eigen plekje: stilstaand. Van plafond tot de vloer. ‘Oké.. doe maar wat, .. wat ik uitéíndelijk dus wil gaan bereiken, is iets als dit:’ Hij haalde beide handen weer omhoog, met een ruk leken alle veertjes weer tot leven te komen. Alles zwerfde door elkaar heen, samen vormend een gigantische chaos. ‘Vervolgens,’ Enige stemverheffing, om haar aandacht weer te krijgen. ‘Wil ik pas dat het gecontroleerder wordt, dat je doorhebt wát je doet.’ Opnieuw een draaiende beweging, nu leek zijn hand in het niets naar zich toe te graaien. De dansende veertjes leken langzamerhand te samen weer één harmonie te vormen. Ze leken bij elkaar te horen, in plaats van ieder voor zich. Met dezelfde balling van zijn vuist hielden de veertjes weer stil, vastgevroren op hun plaats. ‘Je mag doen wat je wilt. Maar áls je iets doet zullen we tenminste nu de verplaatsing ervan zien, zonder dat ik de dupe ervan ben... Arme veertjes.’ Murmelde hij er nog droogjes achteraan, keek plagend grijnzend richting Myst door de veertjes heen. Hij liep door naar zijn bed, liet zich hier op neerzakken. ‘Veel plezier,’ Moedigde hij haar aan. Toen hij voor het eerst deze opdracht kreeg had hij het letterlijk geweldig gevonden, ook al kwam er toen wat meer bij kijken. Hij mocht niet zomaar 'iets' doen, bij hem moest er echt een resultaat uit komen.

Waarom had hij dat gezegd? Ze was heus niet boos of iets dergelijks. Ze vond het niet erg. Hoewel ze dat misschien wel zou moeten vinden, maar dat probeerde ze aan zichzelf te ontkennen. Ze was gewoon een tiener vol met hormonen, dan kreeg je dit soort reacties. Toch? Ze vroeg zich af of ze eerder zo verstijfd had gezeten als toen hij net was weggegaan, gewoon verstomd door de gevoelens. Ze kon zich zo geen moment oproepen. Misschien is dat het wel. Misschien wil hij niet omdat... omdat... hij te oud is. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek hem weer aan, maar ze kon niet genieten bij het aanblik van zijn ogen hoe ze dat normaal kon. Er miste iets, het was leegte, wat ze vond. In plaats van de warmte, de tedere omhelzing die ze in de kleur van zijn ogen vond. Wat was er mis? Had ze iets verkeerds gezegd? Had ze hem beledigd? Toen ze van positie verplaatst was, kon hij eindelijk weer glimlachen om haar woorden. Het was nog niet zoals normaal, maar tenminste deed hij zijn best vrolijk over te komen. Haar glimlach werd automatisch ook breder, toen ze de zijne zag. Ze keek automatisch met hem mee naar het veertje, hoorde zijn woorden. Automatisch tuitte ze haar lippen iets, werden haar ogen iets sarcastisch. Een 'Hmhm' geluid kwam door haar mond, en ze keek hem, haar lach bedwingend, aan. Haar wenkbrauwen schoten lichtjes omhoog toen hij vrolijk doorspeculeerde over hoe slecht ze eigenlijk was, dat had ze inmiddels ook wel door. Haar ogen bleven op hem gericht, ze beantwoordde dan ook gelijk zijn blik toen hij haar kort vanuit zijn ooghoeken aan keek. Haar begrip werd lichtjes verward toen hij begon over algemener, ze had echt geen flauw idee wat hij haar probeerde duidelijk te maken, en haar ogen werden iets groter van onbegrip. Ze was stil en luisterde hoe hij vrolijk doorkabbelde terwijl zij naar hem keek, en hij naar het veertje. Ze raakte lichtjes afgeleid door zijn herrezen vrolijkheid, de warme glans in zijn ogen was terug en ze kon haar blik niet losscheuren van die van hem. Ze bleef er verdwaasd in hangen, terwijl haar oren langzaam steeds minder opvingen van zijn woorden. Zelfs alles om zijn ogen heen vervaagde, terwijl haar ogen langzaam op afwezig zakte, haar concentratie weer geheel verdwenen. Toen hij ineens opstond vlogen haar ogen wijd open, schudde ze lichtjes met haar hoofd en haalde ze diep adem. Concentratie, verdomme! Ze beet haar kaken op elkaar en keek met een verdwaasde blik naar zijn handelingen. Zelfs zijn vorige plagerijtjes had ze niet opgevangen, ze was gewoon compleet verloren geweest. Ze volgde haar veertje dat hij mee nam, het veertje dat uit zijn hand de weg van zijn ogen leek te volgen. Vervolgens draaide hij zich om naar zijn bureau en het veertje, dat bleef gewoon hangen. Met grote ogen keek Myst naar het veertje, ze snapte niet hoe dat kon. Zelfs als hij zijn concentratie op andere dingen richtte, kon hij nog een veertje doodstil in de lucht laten hangen. Ze zuchtte zachtjes, en stond langzaam op. Ze bleef naast de tafel staan, één hand twijfelend op het tafelblad. Toen ze haar ogen kort naar hem schoten om daarna weer terug te schieten, bleef haar blik fronsend hangen. Dus... veertjes? Toen hij de zak leegschudde en vervolgens de veertjes nooit op de grond liet belandden, maar hem gehoorzamen, glimlachte ze lichtjes. Ze moest er maar een keer aan wennen, zijn alledaagse gebruik van luchtmagie. Hij leefde waarschijnlijk niet zonder. Zij kon het ook niet als ze op Nova was, want daar werkte alles op lichtmagie. Maar hier was het weinig nodig, en ze volgde die lessen niet, dus gebruikte ze het niet veel. Ze volgde de veertjes met licht verwonderde ogen, keek hoe hij ze de juiste kant op liet gaan. De verwondering werd alleen maar groter toen hij alle veertjes, tegelijk, een andere kant op leek te sturen, ieder veertje zijn eigen weg. Ze trok haar hoofd iets in, iets meer tussen haar schouders. Ze voelde zich onbenullig en dom, hoewel ze wist dat het logisch was dat hij dit kon. Ze knipperde een aantal maal met haar ogen toen alle veertjes plots tot stilstand kwamen, alsof ze tijd was stopgezet. 'Show-off.' Murmelde ze zachtjes, met een kleine glimlach naar hem kijkend. Ze keek hem nieuwsgierig aan toen ze haar opdracht hoorde, en het uiteindelijke resultaat zag. Zo, allemaal? Door elkaar? Huh? Wat? Dat kan ik toch nooit? Haar ogen volgden eerst hier en toen daar een veertje, snapte niet hoe hij dat kon. Haar gedachten waren verward, alsof hij haar de moeilijkste luchtmagie opdracht ooit gaf. Toen hij harder begon te praten schoot haar blik gelijk zijn kant weer op, naar zijn ogen. Toen hij zijn volgende trucje liet zien, liet ze haar schouders gefrustreerd hangen. Ze volgde de harmonie, het deed haar denken aan een orkest. Alles werkte samen dezelfde kant op, maar ieder voor zich, een eigen taak. Ze keek hem quasi-geïrriteerd aan toen hij de veertjes vertelde hoe zielig ze waren. Ze volgde zijn gestalte, wachtte tot hij zat. Veel plezier. Hmhm. Haar ogen bleven nog even in de zijne hangen. Met een zwaar sarcastische stem zei ze: 'Zou je niet in een bunker gaan zitten? Puur en alleen voor zelfbescherming? Een leger puntige veertjes komt hard aan hoor.' Ze trok kort en speels haar wenkbrauwen op, waarna ze zich weer op de veertjes richtte. O. Mijn. God. Wat nu? Ze stond daar, midden in de kamer, tussen allerlei zwevende veertjes. Haar ogen schoten steeds van de een naar de ander, haar armen hingen loompjes langs haar lichaam. Langzaam bracht ze haar armen omhoog, voorzichtig om geen veertjes aan te raken. Ze hield kort haar handen half geopend voor zich, waarna ze haar ogen sloot. Luchtmagie is alles. Je ademhaling, het voedt je. Het is overal. Kom op. Haar ogen bleven gesloten terwijl ze langzaam haar armen naar achter bewoog, alsof ze vleugels had, haar hoofd omhoog richtend. Daarna opende ze haar ogen, vastberaden, zeker van zichzelf. Ze voelde het, de eenheid. De harmonie van de lucht, het deel dat zij en ook de veertjes daarin uitmaakte. Dat is stap 1, toch? Langzaam bewoog ze haar armen in een draaiende beweging weer naar voren, waarbij al enkele veertjes begonnen te trillen. De woorden die in haar opkwamen sprak ze hardop uit, zonder dat ze het doorhad. Woorden die ze vaker had gebruikt, vooral als het op dansen sloeg. 'Als ik het doe, doe ik het ook op míjn manier.' Daarna bewoog ze beide armen opzij voor haar preparatie, boog iets door haar knieën, in plié. Ze hield haar blik gespot [ja, zo heet dat xD] op het veertje voor zich, draaide langzaam een sierlijke pirouette, terwijl het veertje stil bleef hangen. Ze zakte in een enkele seconden weer door haar knieën, waarna ze weer op haar tenen ging staan en nog een pirouette draaide, het veertje meenemend in haar rondje. Haar blik was gevestigd op een volgend veertje, haar voorhoofd iets gefronst. Haar armen openden in het moment van plié en namen zo ook het volgende veertje mee. Dit bleef zich herhalen tot er voor haar borst, een rij van vijf veertjes meedraaiden. In de volgende twee rondes nam ze er geen meer mee, bleef ze gewoon draaien. Uiteindelijk gleed ze sierlijk uit haar pirouette, haar armen weer naar achter. De veertjes vlogen nu losjes door de kamer, alsof ze rondgeslingerd waren en nu losgelaten werden, allemaal in hun eigen baan, niet meer onder controle. Ze hijgde lichtjes, maar niet van de pirouettes. Ze keek even Sam aan. 'Ik dacht, misschien als ik het met mijn hele lichaam doe, gaat het makkelijker?' Ze keek met een klein glimlachje, trots op haar prestatie. Ooit zou ze misschien meer dan vijf minuscule veertjes rondjes laten draaien kunnen, maar ze was nu al trots dat ze de veertjes überhaupt mee had gekregen. Ze wist dat Puffoonse balletdanseressen vaak met zwanenveren dansten, zo met die veren het hele podium konden betoveren. Maar hier stond Myst, die nu alle controle weer kwijt was, trots op haar prestatie met vijf donsveertjes. Haar glimlach werd iets breder, iets trotser. Hoewel ze waarschijnlijk met vijf veertjes nog maar een hele klein stap had gezet, was ze trots iets gedaan te hebben met luchtmagie dat gelukt was zonder iets te slopen.


Hmm, ja, ik ben nogal in een balletbui, excuses .

Zachtjes grinnikte hij om haar opmerking. ‘Denk je dat ik daar zelf niet aan heb gedacht? Ik heb zo mijn eigen manieren om een bunker te creëren, geheel in eigen stijl.’ Zijn blik stond iets plagend terwijl hij de woorden zei, liet zich niet zo gemakkelijk terugpakken. Om het zichzelf gemakkelijk te maken had hij zijn hoofdkussen gepakt en tegen de muur gezet om hier tegen aan te kunnen leunen, zat luitjes iets onderuit gezakt. Hij was moe en had pijn, normaal gesproken had hij zichzelf niet zo'n houding veroorloofd. Maar bij Myst was het ook helemaal niet moeilijk om totaal terug te vallen in zijn normale gedrag, in plaats van die leraarachtige houding op te houden. Iets wat hij wel zou móéten doen. Maar dat deed hij dag in dag uit al heel de tijd, veels te vermoeiend. Zijn blik daarentegen was nog wel geïnteresseerd, hoe kon het anders met Myst erbij in één kamer. Deze bleef op haar hangen, nam haar handelingen waar. Zodra de eerste bewegingen kwamen keek hij toe, zijn blik opnieuw starend. Liet zich niet afleiden door andere kleine, onnuttige dingetjes. Zijn ogen volgde in eerste instantie haar handen, schoten vervolgens weer terug toen ze iets door haar benen zakten. Deze dingen alleen al, ze leken veels te soepel te gaan. Ballet, Een lichte flikkering in zijn hoofd, een oude gedachte. Maar natuurlijk, ze zat op ballet. Vlak nadat hij dit bedacht had werden zijn gedachtenkronkels ook nog is bevestigd door Myst zelf. Lichtjes krulde zijn mondhoeken nu om, zag hoe simpeltjes ze een rondje rond haar eigen as ging. Hij wist niet wat ze van plan was, maar onderbrak haar niet. Als dit haar manier was, als ze zo dacht haar doel te bereiken. Bij haar tweede rondje schoot zijn blik gelijk omlaag naar een veertje dat opeens mee gleed in haar draaiende beweging, alsof ze het leidde. Verwonderd drukte hij zichzelf lichtjes overeind, rechtte zijn rug. Hij had het duidelijk niet verwacht, was wel zeer tevreden met het resultaat. Nu rechtop zittend, zelfs iets voorovergebogen, keek hij toe hoe ze meerdere veertjes meenam. Zijn blik gleed weer omhoog naar Myst zelf, bekeek haar terwijl ze sierlijk opnieuw rond haar as draaide. Afgeleid bleef zijn blik hier weer een tijdje hangen, keek toe hoe ze dit moeiteloos leek te doen. Uit nature had hij niet zo'n enorme interesse voor ballet, had er eigenlijk nooit eerder aandacht aan besteed. Maar nu hij Myst zo zag, hij had haar nooit mooier zien bewegen dan dit. Normaal gesproken hadden zijn ogen de veertjes gevolgd die nu langzaam wegdreven, maar Myst was belangrijker. Deze stond weer stil, richtte haar blik weer op hem. Een glimlach sierde zijn gezicht, eigenlijk net iets te breed. ‘Uitstekend,’ Was het eerste wat hij zei zodra ze uitgesproken was, duidelijk enthousiast. Hij drukte zichzelf, liep naar haar toe. ‘Alhoewel het eigenlijk helemaal niet de oprdacht was die ik gaf,’ Hij grijnsde vrolijk, vond het eerder leuk dan vervelend. ‘Maar het is wel goed. Het is tenminste iets,’ Zijn woorden klonken bemoedigend. ‘Maar nu.. het besef. Voelde je wat je deed?’ Vroeg hij haar. Hij pakte haar pols, haalde haar hand omhoog. Het was niet dat hij opzoek was naar fysiek contact, het was puur het enthousiasme in zijn uitleg. Hij naam haar arm hoger, ‘Voelde je de luchtstromingen?’ Wees wat vaagjes over haar arm. ‘Rond je hele lichaam? Of meer bij je armen? De meeste luchtmagiërs die ik ken gebruiken hun armen, zelf gebruik ik meer mijn handen.’ Opeens verscheen er een grijns. ‘Ik ken een man, Gert, die gebruikt zijn hoofd. Maar hij heeft ook één of andere afwijking, vandaar. Maar het ziet er echt geweldig uit,’ Kon het niet helpen dat opeens het verhaal eruit stortte. ‘Moet je nagaan, dat gaat dan ongeveer zo.’ Hij liet haar arm los, liet zijn eigen armen doods naast zich hangen. Uit het niets maakte hij opeens een schokkerige beweging met zijn hoofd naar rechts toe, alsof hij last had van een vreselijke spastische tik hier. Een stuk verder op, op zijn bureau, was nog geen seconde later opeens een oorverdovend lawaai te horen van spullen die hier omvielen, bestaand uit lege glazen, boeken en papieren. Hij lachte, kon het niet verhelpen alleen al door de herrinering die het bij hem opriep. ‘Sorry,’ Hij schraapte een keer lichtjes zijn keel, kon alsnog de brede glimlach niet van zijn gezicht afkrijgen. ‘Zo'n herinnering die zich opeens aan je opdringt dat je het wel móét vertellen.. ken je het gevoel?’ Met een schuldbewust glimlachje keek hij kort naar haar op, liet zijn blik hierna weer zakken. ‘Maar, we waren ergens anders mee bezig, dus.’ Riep zichzelf weer tot de orde. ‘Jouw dansende luchtsturingscreatie, daar waren we mee bezig. Ik vind het knap dat je een manier hebt gevonden waarin je je thuisvoelt, waarin je duidelijk meer controle hebt, meer beheersing. We zijn al een stap verder dan waarvoor deze opdracht eigenlijk bedoeld was. Want eigenlijk vroeg ik je om je níét op één specifiek ding te concentreren. En dat deed je nu wel, namelijk de veertjes. Ik had de veertjes opgehangen puur om te kunnen zien waar je dadelijk luchtsturing gebruikte, want zonder die dingen.. tjah, lucht is kleurloos weetje, dan zien we het niet.’ Hij grijnsde lichtjes. ‘Vandaar de veertjes, díé zouden dan de beweging aantonen. En jij moest maar een beetje lukraak iets proberen om te kijken of we resultaat hadden. Ik had meer dingen als dit verwacht.’ Hij zwaaide nogal doelloos met zijn arm, een veels te overdreven beweging; duidelijk ééntje die hij van háár verwachtte. Aan de veertjes een stukje verder op kon je zijn windvlaagje zich zien verplaatsen, richting de deur om vervolgens te vervagen in het niets. De rest van de veertjes bleven stil hangen. ‘Maar dit is goed, hier gaan we op door. Opnieuw, zou ik zeggen.’ Hij deed een stapje achteruit. ‘Zoek het gevoel wat je net ook had, de concentratie, probeer dat te versterken.’ Hij nam nog twee stappen achteruit en zakte weer terug op zijn bed, bleef dit keer op de rand zitten. ‘Wacht! ..’ Hij was kort stil. ‘Ja, ga je gang. Bunker gereed,’ Vrolijk keek hij haar aan, zijn blik twinkelend en plagend. ‘Ik wil eigenlijk dat je doorgaat tot dat je echt moe bent.’ Zei hij toen. ‘Blijf het opnieuw proberen, en opnieuw en opnieuw.. En als je dan een beetje lucht kan sturen, kunnen we gaan schroeven aan je techniek.’ Hij glimlachte vrolijk en bemoedigend, ‘Ik weet trouwens niet hoelang deze bijles eigenlijk zou duren?’ Zijn ogen zochten de klok; kwart over negen. [Erg realistisch =D] Hij keek Myst weer aan. ‘Of hoe laat je naar bed moet,’ Weer iets plagend. ‘10 uur?’ Vroeg hij toen, doelend op de tijd op de bijles te stoppen.‘Wil je nog iets drinken trouwens?’ Besefte dat hij zelf dorst had ‘Ik kan wel thee maken?’

De glimlach op zijn gezicht wekte haar op, ze werd nog vrolijker dan eerst. Zijn lovende woord maakte het helemaal af en een lichte opgelaten blos verscheen op haar wangen. Haar blik schoot even heen en weer tussen de grond en zijn ogen, maar zodra hij verder sprak richtte ze zich weer geheel op zijn ogen. Haar blik leek iets te twijfelen toen hij haar vragen begon te stellen, ze moest goed nadenken wilde ze hier concreet en naar waarheid op antwoorden. ‘Ik voelde het wel, ja. Het was.. alsof…’ Ze schudde lichtjes met haar hoofd, had er niets echt woorden voor. Ze keek naar haar hand, of eigenlijk naar haar pols, naar zijn hand die hem vast had. Ze vroeg zich af of hij de lichte versnelling in haar hartslag zou kunnen voelen, om een of andere reden was de drang het te verbergen minder sterk dan eerst. Ze fronste lichtjes toen hij vroeg of ze de stromingen voelde, ja en nee. ‘Ik denk, rond mijn hele lichaam. Het was meer alsof ik nog een element had om mee te nemen in mijn pirouette, alsof ik iets mee moest nemen in mijn draai, in plaats van alleen mijn lichaam.’ Ze keek nog steeds een beetje twijfelend, ze wist niet precies of ze het zo goed uitlegde, maar ze kon het ook niet beter verwoorden. De plotselinge grijns die op zijn gezicht verscheen maakte haar nieuwsgierig, ze was eigenlijk altijd nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had. Ze trok één wenkbrauw op terwijl hij verder sprak, langzaam een brede en licht sarcastische glimlach om haar lippen vormend. Het was blijkbaar een zeer vermakelijke herinnering. Toen ze zijn beweging zag bleef ze eerst even licht argwanend naar zijn hoofd kijken, de warmte die zich in haar inmiddels vrije pols vormde negerend. Zodra ze het lawaai hoorde schoot haar hoofd die kant op en ademde ze diep en geschokt in. In dezelfde beweging zette ze een stap zijn kant op, greep met haar handen zijn shirt vast, stond bijna tegen hem aan. Haar ogen waren groot en op het bureau gericht. Na enkele seconden van geschokt en hijgerig ademhalen keek ze zijn kant op, waarna haar blik langzaam naar haar handen afzakten, die om zijn shirt geklauwd zaten. Ze voelde hoe snel haar ademhaling nog steeds was, hoe haar hart in haar keel klopte. Ze bewoog even wat verstomd haar wenkbrauwen, ze vroeg zich af wanneer ze zijn shirt gepakt had. Waarschijnlijk toen ze schrok, maar het stond nogal stom. Ze keek naar hem op zodra hij begon te praten, en alsof zijn glimlach het teken gaf, ontspanden haar handen langzaam. Haar armen zakten loompjes naar beneden. Ze keek weer even naar de grond en zette een klein stapje achteruit, zodat er tenminste ademruimte tussen hen in was. Ze probeerde normaal adem te halen, en daarmee haar hartslag terug te brengen naar een normaal ritme. K*t, doe normaal. Verdomme. [Wat zijn ze er toch eigenlijk blij mee, hè? xD] ‘Nee, maar zoveel bijzondere herinneringen heb ik niet.’ Een klein spijtig glimlachje om haar lippen. Ze kon geen herinnering oproepen die bijzonder genoeg zou zijn om aan hem te vertellen. Ze knikte en glimlachte weer normaal zodra hij zei dat ze eigenlijk met iets anders bezig waren, hij had volkomen gelijk, om meer ongemakkelijke situaties te voorkomen. Toen begon hij ineens heel veel en snel te praten en ze keek naar hem op, terwijl haar gezicht langzaam weer serieus werd. Haar ogen oplettend, hoewel haar blik, [de oh-zo-irritante tik] weer naar zijn mond toe zakte. Ze was op die manier gewoon in staat beter op te letten, niet afgeleid door de diepte en schoonheid van zijn ogen. Niet op zoek naar de geheimen over zijn verleden, naar de dingen die hem opvrolijkten en de dingen die hem verdrietig maakten. Hoewel zijn lippen ook wel interessant waren, vooral als hij glimlachte, was dit toch minder afleidend. Ze keek hem droogjes aan toen hij voordeed hoe hij had gedacht dat zíj de oefening zou doen, hoe de veertjes langzaam wegzweefden. Haar quasi-beledigde blik priemde in zijn ogen, een licht uitdagende ondertoon in haar woorden. ‘Wat heb je toch weer veel vertrouwen in me.’ Ze trok één wenkbrauw op, waarna haar blik weer in een normale glimlach veranderde. Hoewel, toen hij haar vertelde dat ze nog een keer moest, trok ze een klein pruillipje. ‘Nog een keer?’ Alsof hij een hele moeilijke oefening van haar had gevraagd, die ze net al helemaal correct uitgevoerd had. Ze knikte hem toe, ze zou het wel doen, hoewel het erg veel concentratie vergde. Haar was hartslag inmiddels weer normaal, haar ademhaling onder controle. Ze richtte zich weer op de veertjes, waarna ze zich rechtop richtte en klaar maakte om nog een balletbeweging uit te voeren. Met een ruk draaide haar hoofd om op zijn ‘wacht’, haar ogen nieuwsgierig. Ze rolde overdreven met haar ogen om zijn opmerking, hij had nou wel duidelijk genoeg gemaakt hoe stom ze was, dat hij slimmer was. ‘Als ik het een beetje onder controle heb ga ik met stenen naar je smijten in plaats van veertjes.’ Ze knipoogde naar hem, een kleine twinkeling in haar ogen. Toch was ze wel benieuwd of hij echt een ‘bunker’ had, maar waarschijnlijk kon ze de veertjes niet goed en precies genoeg sturen om het echt uit te testen. Ha-ha. Ze wist niet hoe lang het zou duren voor ze moe was, ze was niet getraind in luchtmagie, dus waarschijnlijk niet zo lang. Ze keek even bedenkelijk, haar ogen schoten mee naar de klok. Jeetje, de tijd gaat snel. Dacht ze droogjes, en meteen kwam natuurlijk haar geweten weer met de droge reactie. Is meestal zo, als je het naar je zin hebt. Ze zuchtte inwendig en besloot het gewoon te negeren. Ze tuitte haar mond terwijl ze nadacht over zijn vraag, maar zijn volgende opmerking was weer heerlijk denigrerend. Ze wilde bijna de opmerking maken: ‘Als je nog wilt dat ik langs kom kun je daar beter mee ophouden.’ Maar ze wist niet of hij wilde dat ze langs kwam, of hij het alleen uit vriendelijkheid deed, of het gewoon leuk vond om bijles te geven, dat zij daarin geen belangrijke rol speelde. ’10 uur is prima.’ Reageerde ze droogjes op zijn woorden. Ze glimlachte warm naar hem, het was avond, theetijd! ‘Ja, lekker, thee. Maakt niet uit wat voor, maar wel sterk, alsjeblieft.’ Ze glimlachte nog iets breder naar hem, waarna ze zich omdraaide naar de veertjes. Ze sloot haar ogen en haalde dieper adem, om de lucht meer met haar in contact te brengen. Langzaam begon ze voortbewegende pirouetten te draaien [genaamd: Piké’s, zo leer je ook nog eens wat ;D] , in een cirkeltje door de kamer. Het tempo was echt héél langzaam, en na het eerste cirkeltje door de kamer probeerde ze binnenin de cirkel een veertje mee te nemen, dat niet meeging in haar draai, maar binnen de cirkel met haar meedraaide. Dit kostte haar meer moeite dan de vorige oefening, ze ging er ook steeds geconcentreerder bij kijken. Het was maar één veertje, maar het moest aan één kant van haar lichaam blijven, zonder met haar mee te draaien. Af en toe bewoog het eigenwijs mee in haar cirkeltje, waarna ze het probeerde terug te brengen. Haar ademhaling ging versnelt, nu ze het een béétje onder de knie had probeerde ze het tempo te versnellen. Maar gezien ze haar ogen op het veertje gericht hield, had niet zo zeer meer door waar ze heen ging, concentreerde zich geheel op het veertje. En natuurlijk, omdat het Myst was, stootte ze op een gegeven moment tegen iets hards aan, haalde geschokt en diep adem waarbij het veertje haar mond in vloog, en viel languit over zijn bed heen. Ze wist niet hoever Sam inmiddels was met de thee, maar ze hoopte héél erg dat hij er nog even niet aan kwam. Ze hoestte uitgebreid en keek moeilijk, hield haar handen voor haar mond. ‘Klote veertje.’ Piepte ze schor. Het was er nog steeds niet uit. Potver. Écht weer iets voor mij. Zo bleef ze door hoesten, het veertje vast in haar keel.


Veertjes zijn héél gevaarlijk.

Edit @ Master Savador:
Mensen wilt u a.u.b. een sterretje bij uw vrouwelijke geslachtsdeel-woordje plaatsen?
Ik heb het in het verleden al bij meerdere posts moeten aanpassen.
Bij voorbaat Danku!

Hij luisterde naar haar antwoorden, probeerde ondertussen duidelijk het feit te negeren dat hij hoorde hoe ze op zijn aanrakingen reageerde. Afwezig knikte hij enkele keren, iets waarmee hij eigenlijk alleen maar wilde aangeven dat hij aan het luisteren was. ‘Hm,’ Sloot hij uiteindelijk haar woorden af, nam haar omschrijvingen in zich op. ‘Dat is goed,’ Besloot hij uiteindelijk. ‘Nu er alleen nog voor zorgen dat je het niet als een apart iets voelt, maar iets dat bij jou hoort.’ Vlak hierna had hij het verhaal er uitgestort dat zich opeens aan hem opgedrongen had. Nogal afwezig was zijn hoofd weer Myst haar richting opgedraaid toen hij dingen voelde bij zijn shirt die hij niet hoorde te voelen. Lichtjes fronste hij, keek op het groenharige meisje, dat een kop kleiner dan hem was, neer. ‘Gaat het?’ Vroeg hij droogjes, legde hierbij zijn hand op de buitenkant van haar bovenarm. Een afwezig glimlachje kroop omhoog, hoe kon hij haar reactie niet grappig vinden? ‘Rustig maar, het was maar een beetje luchtverplaatsing’ Suste hij haar op een plagende manier, wreef hierbij lichtjes, zonder het te beseffen, over haar bovenarm. Toen haar vingers zich ontspanden en zijn shirt los lieten liet hij zijn hand ook weer zakken, liet deze weer ontspannen naast zijn zij hangen. ‘Vast wel,’ Had hij zachtjes terug gemompeld op haar antwoord dat ze niet zo veel bijzondere herinneringen had. Waarschijnlijk kon hij bij alle onbenullige dingen die ze aan hem vertelde vol interesse luisteren. Voordat hij nog meer dingen ondoordacht ging laten vallen besloot hij maar weer verder te gaan met het geen waarvoor ze hier waren: de bijles. Waaronder dus ook uitleg en een hoop gebabbel. Afgeleid had hij toch kort even geamuseerd geglimlacht toen hij een quasi-beledigde blik toegeworpen kreeg. ‘Altijd altijd,’ Had hij zachtjes gemompeld. In werkelijkheid had hij heus wel alle vertrouwen in haar, ze kwamen er echt wel. Alleen nu was het niveau een beetje laag. ‘Ja, zo vaak als je kunt.’Verbeterde hij eigenlijk haar 'nog een keer', die naar zijn idee met meer enthousiasme hoorde te klinken. Hij was weer op het bed gaan zitten, zijn blik op haar gevestigd. Hij grijnsde vrolijk bij het zien van haar blik die onder zijn woorden veranderde, grinnikte bij de tegenwerping die hij kreeg. ‘Stenen nog wel, volgens mijn spreken we dan nu over twee jaar in de toekomst,’ Zijn lippen perste zich lichtjes op elkaar terwijl hij haar met geplezierde ogen aankeek. Het was te verleidelijk om haar te plagen, haar iets te irriteren. Zodra ze ermee ingestemd voor een mok thee had hij zich weer overeind gedrukt. ‘Jij gaat oefenen, ik ga thee maken.’ Sprak hij het commando uit, waarna hij doorliep naar het kleine aanrechtje van in de hoek stond. Terwijl hij bezig was om de spullen te pakken had hij zichzelf niet in kunnen houden en had één keer kort naar haar omgekeken. Vaagjes krulden zijn mondhoeken om, zag haar van concentratie vertrokken gezicht en keerde zich weer om naar het aanrechtblad voor hem. Hij zette de theeketel boven het vuur, pakte mokken en de thee zelf. Was kalmpjes bezig en liet Myst in alle rust haar gang gaan. Misschien vond ze het wel prettig om even te werken zonder dat hij continu zijn blik op haar gericht had. Uiteindelijk zal ze er wel aan wennen, dat hij zo naar haar keek. Het was gewoon nodig, voor de les zelf. (Dat had hem overtuigd). Dus na een paar lessen zou ze niet anders weten. Pas toen hij opeens een enorme herrie achter zich hoorde keek hij vanzelf met een ruk om, zag Myst languit over zijn bed liggen. Lichtjes fronste hij, bedacht toen dat ze misschien moe was of iets dergelijks en wilde zich weer om draaien naar de thee. Hij schonk, nadat de thee even getrokken had, twee mokken vol. ‘Myst, gaat het?’ Vroeg hij terwijl hij haar hoorde hoesten. Te kalm, hij had duidelijk niet door wat er aan de hand was. ‘Wil je water? De thee is nog te heet..’ Dat laatste was meer een hardop uitgesproken gedachtenkronkel. Duidelijk eentje die je eigenlijk niet hardop hoorde te zeggen omdat het zo vreselijk voor de hand lag. Hij zette de twee met thee gevulde mokken op tafel, richtte zijn blik op Myst. ‘Myst?’ Zei hij nu opnieuw. Hij liep naar haar toe. Vlak voordat hij door zijn hurken zakte hoorde hij haar stem nog onduidelijk piepen. ‘Veertje?’ Eerst verward, daarna drong het door. ‘Heb je-’ Hij kapte zijn eigen woorden af, zijn gezicht verschoot omdat hij in de lach wilde schieten. ‘Myst, ga recht op zetten.’ Al gauw hervond hij zijn serieuze houding weer, commandeerde haar goed te gaan zitten. Hij greep haar bij haar schouders, dwong haar nog rechter te gaan zitten. Vervolgens legde hij één hand op de plek waar haar longen zaten. ‘Hand weg,’ Klonk het gebiedend vanaf zijn kant. Lichtjes haalde hij haar kin omlaag met zijn andere hand. Had duidelijke zo'n kalme doktersachtige 'ik heb alles onder controle'-houding over hem heen rusten. Voor haar mond maakte hij een draaiende, terugtrekkende beweging met zijn hand. Voelde hoe het veertje tegen werkte. Maar zodra hij het los kreeg uit het slijm vloog het door haar keel heen, terug haar mond in en daar weer uit. In een reflex greep hij naar het ding, keek er vervolgens iets viezig naar toen hij zijn hand opende en het ding onder het kwijl zat. Dit duurde maar kort, zijn aandacht ging weer naar Myst. ‘Myst, rustig ademhalen.’ Hij liet zijn hand op de plek van haar longen liggen, hielp haar als het ware met het terug vinden van haar rustige, normale en ritmische ademhaling. Pas na een tijdje trok hij zijn hand weer terug, verbrak de kleine band. Iets wat voor haar maar al te goed voelbaar moest zijn. ‘Gaat'ie?’ Vroeg hij zachtjes. Hij glimlachte afwezig naar haar, haalde een paar plukken haar uit haar gezicht vandaan. Opeens grinnikte hij zachtjes, ‘Hoe krijg je het voor elkaar?’ Vroeg hij haar, terwijl de glimlach nu over ging in een grijns. Vrolijk keek hij haar aan. ‘Zelfs veertjes zijn gevaarlijk voor jou.. Hoe gaat dat in hemels naam goed komen in het vervolg van deze lessen? Misschien moeten we maar met gassen gaan werken die een kleurtje hebben.’ Hij had zijn niet vieze hand, dus die zonder het veertje en kwijl, op haar bovenbeen gelegd: opzoek naar ondersteuning omdat hij nogal wiebelig zat zo op zijn hurken. ‘Wil je nog wat water?’ Hij drukte zichzelf weer overeind, liep terug naar de tafel om daar de thee te halen. ‘Hier zo,’ Hij gaf haar de mok aan, ging zelf vervolgens naast haar op het bed zitten met zijn eigen mok thee. Het bed zat gewoon veel comfortabeler dan de twee stoelen die bij het kleine tafeltje stonden. ‘Ik denk.. dat we volgende les maar weer door moeten gaan met de oefeningen.’ In plaats van nu. ‘Alhoewel.. Volgende les gaat misschien een beetje lastig,’ Hij glimlachte breed, die vrijdag zouden ze naar Nova gaan. ‘Of je moet heel graag in de shuttle zelf nog les willen hebben,’ Vrolijk grijnsde hij. Hij schoof verder het bed op, leunde met zijn rug tegen de muur. Vermoeid liet hij ook zijn hoofd achterover kantelen en kwam met een gedempte bonk er tegen haar. Langzaam liet hij de lucht ontsnappen, sloot zijn ogen erbij. ‘Leraar zijn is echt zwaarder dan ik dacht.. moet je nagaan, en ik ben pas stagiaire,’ Hij glimlachte afwezig, wist zelf eigenlijk niet waarom hij dit haar vertelde. ‘De.. irritaties.. die erbij komen kijken. Niet normaal.’ Zijn ogen gingen weer open, zijn wenkbrauwen fronsten lichtjes terwijl hij in het niets keek. ‘Ik kan van al die kinders wel hun nek omdraaien als ze niet lopen op te letten terwijl Master Akito echt iets belángrijks staat uit te leggen.. En daarna, vervolgens, blijven ze vragen en bakken d'r niks van.’ Geërgerd fronste hij nu. ‘De jeugd van tegenwoordig,’ Murmelde hij hierna waarna hij met een wijsvinger en duim in beide ogen wreef nadat hij deze gesloten had. Uit het niets was er opeens een enorm knallend geluid te horen van iets zwaar dat duidelijk keihard op de grond viel, vervolgens, nog geen drie tellen later, een bulderende lach. ‘Laurens,’ Mompelde hij als uitleg. ‘En die.. die.. ’ Hij fronste, beeldde met zijn nog vrije hand iets groots uit. ‘Blauw,’ Mompelde hij, hij wist niet wat het was. Zo goed had hij het niet goed. Eén keer, toen hij er langs liep en iets groots en blauws zich had zien voort bewegen.