De laatste leerlingen waren zojuist het muffige lokaal uitgestroomd, het werk was gedaan en zijn dag zat erop. Althans; wat het slopende lesgeven voor een overvolle klas betreft. Savador stond roerloos voor het raam; zijn hand in elegante positie tegen zijn heup geplaatst, zijn slangachtige ogen gefixeerd op het zonnige buitenterrein, een glas wijn aan zijn lippen. Eigenlijk wachtend op één van zijn leerlingen waar hij vandaag na de gewone lessen een bijles aan moest geven, maar intussen even profiterend van het momentje alleen en genietend van de rust en de stilte. Esmira; ondanks dat ze één van zijn mentorleerlingen was, was het hem nooit echt opgevallen dat ze wat moeite scheen te hebben met de behandelde stof in zijn lessen. Meestal omdat hij het te druk had om zich tot zijn grootste ergernis bezig te moeten houden met de onruststokers, want daar had hij zo'n verschrikkelijke hekel aan. Gelukkig dat hij Savador Jaellvìas Sathandiai was; hij hoefde vaak alleen maar zijn bittere stem te verheffen, de tirannen een felle blik toe te werpen of een enkele keer met zijn vuist op tafel te slaan om de orde te herstellen - wel degelijk onder de indruk van zijn tirade. Hij wist dat andere leraren er veel meer moeite mee hadden om gezageisend over te komen. Voor hem zo haast een gewoonte; ook niets verrassends als je je bedacht dat hij het grootste deel van zijn bestaan al een strenge houding op zich genomen had. Het kon ook nog zo zijn dat Esmira de bijles graag wilde gebruiken om alle gemiste lessen in te kunnen halen. Zelf had hij geen problemen met het meisje, absoluut niet. Ze viel juist onder de weinige personen die hij nog op zijn kantoor kon ontvangen zonder een starre blik en een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. Niet dat hij dat niet de meeste tijd standaard op zijn bleke gezicht had staan, maar enfin. Het kwam in ieder geval op het feit neer dat hij het meisje niet in het hokje duwde van innige haters, zoals hij zelf vaak het gevoel ervaarde steeds in een hokje gestopt te worden door alle onterechte vooroordelen. Idioten. Ze wisten nog niet eens de helft van wat waar was over hem. Kalm nipte Savador even van zijn wijn en wisselde van been waar hij zijn gewicht op liet leunen. Bijlessen waren voor hem als de laatste minuten van een les voor een onverschillige leerling die niet kon wachten op het weekend. Vooral omdat hij vanaf 's ochtends vroeg al voor de klas stond, vijf dagen in de week. Zoals altijd zou hij zich er wel doorheen slaan.

Een afkeurend geluid verliet zacht zijn mond op het moment dat hij een klein groepje leerlingen buiten over het terrein zag lopen. Blouse half open geknoopt, tassen slordig hangend over een schouder, uitbundig achter elkaar aan rennend om van de zonnige dag en de vrijheid te genieten. Nors nam Savador nog een slok van zijn wijn. Schoolwerk was er niets bij, kwam ondertussen op de tweede plek. In zijn tijd een prioriteit, iets dat normaal was om direct af te maken wanneer je thuiskwam. Op je knieën aan een laag tafeltje zitten en braaf je sommen maken terwijl moeder bezig was met het eten. En niet eerst je eigen tijd benutten, dat kwam later wel. Triest. De nieuwe generatie stelde hem teleur. Met een ruk draaide hij zijn hoofd om toen er geklop door het lokaal klonk, de persoon die zomaar onaangekondigd binnenkwam meteen verrassend met een felle, vuurschietende blik. Zijn stijve gelaat verzachtte echter wat toen hij zag dat het Esmira was, en ook zijn houding herstelde zich weer in elegantie. 'Goedemiddag master Savador,' het zilverharige meisje knikte hem beleefd toe waarna ze het lokaal betrad. Gracieus vouwde Savador zijn beide handen voor zijn onderbuik en glimlachte haar zuurtjes toe in zijn rechte positie als de gentleman die hij was. 'Goedemiddag.'
'Geen Shadraanse thee deze keer?' Nee, inderdaad geen thee deze keer. Met een vreugdeloos grinnikje schoof hij het wijnglas over de vensterbank achter zijn rug, buiten haar gezichtsveld. 'Het is een klein oppeppertje na een lange dag werken,' verklaarde hij onschuldig. Oppeppertjes die er vaak wel in meer dan vier glazen in gingen, maar enfin. Dat voegde hij er maar niet aan toe. Er stond een zwakke, nauwelijks zichtbaar glimlachje op zijn bleke gelaat terwijl hij leunend tegen de vensterbank toekeek hoe Esmira plaatsnam achter een willekeurig tafeltje en haar boeken erbij pakte. 'Hoe gaat het met u?' Zijn glimlach leek zich iets te verbreden om de belangstelling van het meisje. 'Beter,' antwoordde Savador kalm. Hij drukte zich tegen de rand van de vensterbank af en nam het wijnglas daarbij mee. 'Al kan ik wat slaap betreft spijtig genoeg niet hetzelfde zeggen. Mijn dochter is op die leeftijd nu dat ze zelf het bed uit kan komen. Ze heeft de lastige gewoonte om op een ongepast tijdstip, vijf uur in de morgen, bij mijn bed te staan. Vijf uur in de morgen. Voor een knuffel, iets te eten, ze kan niet meer slapen, ze moet naar het toilet, en wat nog meer. Ah.. it's a killer..' zijn woorden gingen onbewust over op een Shadraans gemompel, meer tot zichzelf gericht, terwijl hij peinzend wrijvend in een oog verder het lokaal in liep. 'Nu is mijn vrouw daar meer op gesteld dan ik. Maar ik niet, zie je. Ik heb mijn slaap nodig, ik ben degene die niet te genieten is in de vroege morgen.' Hij slaakte een zacht zuchtje en liep door naar zijn bureau. 'Ik heb het iedereen altijd al op het hart gedrukt, en ik roep het nog altijd: begin niet aan kinderen,' met een verwrongen glimlachje naar Esmira toe zette Savador wat stapels documenten van zijn desk op de grond en schoof met een bleke hand op de leuning de bureaustoel naar achteren. Of het nu aan het feit kon liggen dat hij Esmira meer mocht dan de meeste anderen onder zijn leerlingen; het delen met meer persoonlijkere informatie - die hij nooit zomaar aan een leerling zou voorleggen - gebeurde haast automatisch. Doodnormale gesprekken over de loop van het dagelijkse leven, en dat ontbrak veelal bij hem. Puur omdat hij geen geschikte collega of andere goede kennis hier op school had waar hij dialogen mee kon delen. Katherine misschien, maar dat verliep met gloeiende wangen, gestottter en zenuwachtig wegkijken. Bovendien had hij ook de mening Esmira wat volwassener te vinden dan de rest. Meer gemotiverende gesprekken zoals deze waren geen probleem. 'En jij?' Savador staakte zijn handeling even om met een hand tegen zijn rugholte gedrukt toegenegen op Esmira neer te kijken. 'Je ziet er goed uit,' vond hij. De waas die hij normaal in haar grijze ogen dacht te hebben gezien was weggetrokken, en had plaatsgemaakt voor een montere uitstraling. Alsof je bijna kon vaststellen dat er wel iets positiefs gebeurd met haar móest zijn de afgelopen tijd. Moest ongetwijfeld goed voelen om jong te zijn, totaal nog geen connecties aanwezig met de meer volwassenere problemen. Kon hij dat maar zeggen over zijn eigen totaal verpestte jeugd. 'Dit heeft u waarschijnlijk behandeld toen ik er niet was,' verbrak Esmira even later de stilte nadat ze even door haar boek gebladerd had. Langzaam kwam Savador uit zijn stoel weer overeind om zich naar haar tafel te begeven. Over haar schouder staarde hij even met halfdicht geknepen ogen peinzend neer op de alinea waar ze naar wees. Beheerst vuur. 'Alleen dat lukt me echt niet. Ik krijg het vuur niet klein, waardoor ik bang ben dat ik iets per ongeluk raak. Wilt u me helpen?' Nog wat glazig keek hij naar Esmira toen ze vragend naar hem opkeek, alsof hij nog steeds diep in gedachten verzonken was. 'Daar is het een bijles voor, nietwaar?' luidde zijn reactie uiteindelijk met een zuinig doorbrekend glimlachje. Hij schoof één van de andere leerlingenstoelen naar zich toe en nam er vlak bij Esmira's tafel op plaats. Zwijgend pakte hij haar hand beet en nam die in zijn schoot. Zijn bleke duim tipte zacht haar vingertoppen aan, iedere vinger één voor één. Met een zachte veeg over de muis van haar hand maakte hij de handeling af. Kalm keken zijn slangachtige ogen Esmira vervolgens weer aan. 'De plekken die ik zojuist heb aangeraakt zijn de punten waar je je als het ware een barrière bij moet voorstellen,' legde hij uit. 'De kunst is om je te concentreren op die plekken, om ze als grens aan te duiden voor de kracht van je spreuk en het vuur daarbij niet over deze grens te laten komen. Het moet binnen de palm van je hand blijven, vooral bij deze spreuk. Zeer belangrijk.' Savador liet haar hand weer los. Met een zwak glimlachje op zijn gezicht sloeg hij zijn benen elegant over elkaar en maakte een klein demonstratief gebaar. 'Waag maar een poging,' spoorde hij Esmira aan om hem te laten zien hoe ver ze kwam.

De minder beschaafde leerling had nogal eens de gewoonte om zomaar zonder kloppen of zijn eigene toestemming binnen te vallen. Hij had het de hele dag door druk, was een bezige man, en tolereerde het niet midden in zijn werk gestoord te worden. Zij mochten dan wellicht hun huiswerk hebben; hij had zo zijn deadlines voor alle administratieve schoolzaken. Dat was wel iets meer van belang. Maar hij nam het Esmira echter niet kwalijk. Om de een of andere reden moest er waarschijnlijk eerst een hoop gebeuren voordat hij echt kwaad op haar kon worden. Of ze moest iets belachelijks flikken, maar daar zag hij het meisje gewoon niet voor aan. Zelfs ondanks zijn afkeer tegen alle andere volkeren anders dan Shadranen. Het feit dat zij hem in ieder geval wel erkende was genoeg redenen om zijn stijve houding tegenover haar iets te minderen. 'Weet u,' begon het meisje met een grijns. Savador wendde zich met een wat vragende blik tot haar, zijn bleke vingers achter zijn rug nog om het wijnglas geklemd. 'Als u het zo achter u rug schuift komt het niet helemaal geloofwaardig meer over. Maar ik begrijp het wel hoor.' Savadors mondhoeken die te vaak omlaag hingen in een stijve trek dat het gewoon permanent op zijn bleke gelaat leek te staan, krulden om in een gemeend zeldzaam glimlachje. 'Ach, niemand die het ziet,' wuifde hij Esmira's woorden met jolige achteloosheid in zijn stem weg zodat het niet langer meer verborgen bleef dat hij zo nu en dan heus ook wel geintjes kon maken. Hij zette het glas aan zijn smalle lippen, nam een slokje, en gaf toen antwoord op haar vraag. Het was fijn te weten dat niet alles wat uit zijn mond kwam door iedereen direct als gezeur werd verklaard. Esmira leek in ieder geval aandachtig genoeg te kunnen luisteren. 'Tjah daar kan ik niet over meepraten. Ik heb geen kinderen,' verklaarde het meisje op langzame toon toen hij uitgesproken was. Savador glimlachte haar zuinig maar genegen toe. En hij hoopte dat ze in ieder geval voor zolang ze nog in haar tienerjaren was geen kinderen op de wereld hoefde te zetten. Ondanks dat Diva het zelf graag gewild had, had hij haar leven letterlijk versneld door haar zwanger te maken. Te vroeg het leven van een volwassene, te vroeg gestorven en een extreem korte jeugd. Ergens stak het hem nog altijd. Nu ze er niet meer was zou hij zichzelf wreken door een goede vader voor haar nageslacht te zijn; het enige wat ze nagelaten had, waar nog een beetje van haar bestaan in zat. Alleen al om die reden hield hij zielsveel van zijn kinderen. Het was zijn manier om haar eer te betonen. 'Alleen ik kan me er wel wat bij voorstellen, dat lijkt me helemaal niks om op die manier uit je slaap gehouden te worden. Ook al bedoelt u dochter het vast goed,' hij werd terug uit zijn gedachten gehaald door Esmira's stemgeluid. Wat afwezig keek hij het meisje aan voor het onderwerp van het gesprek weer tot hem doorkwam. 'O ja,' stemde Savador er zeker van in, overtuigd over dat feit. Hij streek onder zijn lange sluike lokken door even over zijn nek terwijl hij langzaam verder het lokaal in liep.
'Dat meisje houdt zich op deze leeftijd al bezig met artistieke kwesties, vreemde talen en problemen. Ze is niet bij boeken weg te slaan. Buitengewoon intelligent.' Ja; ondanks dat ze tussen vijf en zes in de ochtend al bij hem in bed kroop om te kroelen - zoals het 'cuddlen' onderhand eigenlijk een gewoonte was geworden 's morgens - was hij trots op zijn kleine meid. Ze had zijn intelligentie meegekregen, dat was wel duidelijk. En het feit dat Asema hem behalve als vader ook een beetje als haar idool en grote voorbeeld zag, maakte het er enkel maar beter op. 'Aandacht vinden kinderen heel belangrijk,' vervolgde Esmira. 'Uiteraard.' Zijn stem klonk onbewust wat luider tijdens de verzuchting terwijl hij glimlachend achter zijn desk neerzeeg. Hij vouwde zijn bleke handen onder zijn kin. Aandacht was een must. Hij kon er van alles over vertellen na vier jaar van verzorging en twee jaar luiers verschonen. Of als chagrijnige Shadraanse man door een kleurrijke babywinkel struinen achter een karretje, alle zwangere moeders die hem vaak nakeken straal negerend. 'Alleen dat laatste snapte ik niet helemaal,' Hij keek op van zijn doelloze handeling om met zijn nagel over een kras in het tafelblad te gaan. 'Wat is killer?' Hij glimlachte licht om haar vreemde, door een typisch Puffoons accent benomen uitspraak. 'Ah,' hij vouwde op elegante wijze zijn bleke handen tegen zijn onderbuik en leunde iets naar achter in zijn stoel, zijn ene been over het andere geslagen en zijn fronsende blik even bedenkelijk alsof hij nadacht. 'Killer.. als in.. slopend, uitputtend.' Hij glimlachte even zwakjes. Shadraanse woorden hadden veel betekenissen, vooral in het Noordelijke dialect. Het ging moeilijker om terug te vertalen uit zijn thuistaal dan andersom, maar enfin. Hij wist dat Esmira geïnteresseerd was in talen, dus bracht hij haar graag zo nu en dan iets over het Shadraans bij. Er verscheen een breder glimlachje op zijn dunne lippen toen Esmira een zacht lachje slaakte om zijn woorden. Nee, hij meende het niet letterlijk. Maar hij was er wel serieus over dat het echt een hoop verantwoordelijkheid van je eiste. Degene die dat niet aankonden moesten gewoonweg niet aan kinderen beginnen, zo simpel was het. 'Vind u?' vroeg Esmira op zijn vraag. Ze hield haar hoofd even schuin alsof ze zijn woorden moest overdenken. Hij loog niet over zijn mening haar er beter uit te vinden te zien. Ze straalde helemaal, oogde veel opgewekter dan voorheen toen ze enkel als eenzame leerling haar tijd doorbracht met haar adelaar. Het meisje leek nu in de bloei van haar jeugd te staan. 'Ik ben verliefd,' kwam er spontaan uit het niets uit. 'Op mij?' stelde Savador glunderend de vraag die ergens tamelijk gemeend klonk als je niet op de grijns op zijn gezicht lette. Dat zou hij natuurlijk helemaal niet erg vinden, absoluut niet. Hij lachte vervolgens zacht binnensmonds, zijn blik gericht op het tafelblad van zijn bureau. Goed om te weten dat het goed ging. Kalverliefde was iets dat bij de tienerleeftijd hoorde, pubers die te naïef en te onwetend waren om in te zien dat het niet voor altijd en eeuwig was en dat een relatie veel gemakkelijker stuk ging dan ze vaak dachten. Zo had hij het altijd al gezien, en had zich er voornamelijk om die reden op die leeftijd ook niet mee bezig gehouden, zinloos als het was. Echte liefde was voor later, niet voor jonge zielen die nog nauwelijks waren uitgegroeid. Al om al was het beter om de jeugd in de waan te laten. En daarbij gunde hij Esmira de leuke momenten die op het begin van een relatie vaak aanwezig waren van harte. Tot één van de twee het uitmaakte, de verkering stuk liep door een ruzie om iets kleins of iets dergelijks. In negen van de tien gevallen het geval. Het was dan enkel jammer maar helaas, meer kon je er niet aan doen. Behalve wachten tot je wat ouder en verantwoordelijker was.
Savador besloot zich maar op het punt te richten waarvoor Esmira hier gekomen was nu ze een onderdeel van de al behandelde stof aan het licht bracht. Niet bepaald moeilijk, wel lastig als je de lessen niet had bijgewoond en dus nauwelijks wist hoe het in zijn werk ging. 'Dat geeft niet,' zei hij kalm als antwoord op haar woorden dat ze niet goed wist hoe het werkte met al die bijlessen. 'Ah,' klonk haar reactie nadat hij verscheidende plekken op haar hand had aangetipt. 'Alleen dat klinkt nog steeds niet erg makkelijk.' Hij glimlachte zwakjes, nauwelijks zichtbaar op zijn bleke gelaat. 'Daarom is het van belang even te oefenen.' Hij vestigde zijn slangachtige ogen roerloos op haar hand toen Esmira op zijn verzoek een poging waagde en bleef er zwijgzaam naar kijken om haar te laten concentreren. 'Aah! Verdorie.' Er bewoog geen spiertje aan zijn gelaat op het moment dat de steekvlam vanaf haar handpalm de lucht in schoot. Gewend om te werken met vuur en alles wat daaronder viel bleef hij gewoon kalm zitten. 'Dat ging niet helemaal goed. Het lukt me niet om het vuur binnen die grenzen te houden.' Ze leek er wat teleurgesteld over te zijn. Niet nodig, vond hij. Voor alles was een eerste keer, en het zou ongewoon zijn als de eerste keer direct goed ging. 'Omdat je luchtmagie beheerst,' verklaarde Savador kalmpjes. 'Je magie wakkert het vuur enkel nog maar meer aan.' Logica. Daarom werden Puffoonse vuurmagiërs vaak ingezet bij het oplaten en laten stijgen van luchtballonnen. Hij legde een arm op de leuning en boog zich in zijn stoel iets naar voren om Esmira's hand zacht beet te pakken. Voorzichtig draaide hij de palm naar boven. Met een zuinige glimlach liet hij zich weer terugzakken in zijn stoel. 'Probeer het nog eens,' zei hij. 'En probeer er deze keer ook op te letten dat je de magie niet laat samensmelten met luchtmagie. Ontspan jezelf eerst, vind je opperste concentratie. Het zal op die manier stukken beter gaan.' Het was van belang dat ze er rekening mee hield. Een stoot luchtmagie kon in combinatie met vuurmagie een kolkende vuurmassa laten ontstaan die het lokaal in lichterlaaie zou zetten. Maar Savador had er wel enig vertrouwen in dat het meisje verstandig genoeg was en voldoende controle had over haar magie om het als het ware te filteren.

Waarschijnlijk moest het meisje nog veel inhalen en uitleg krijgen over bepaalde zaken die ze nog niet helemaal begreep. En in tegenstelling tot bij vele andere leerlingen vond Savador het absoluut niet erg. Normaal gesproken betitelde hij het al gauw als pure tijdverspilling, aangezien de meeste van zijn leerlingen ondankbare honden waren die de eerstvolgende keer weer over hem zaten te smiezen achter zijn rug om. Hoe lang hij voor hen ook voor de klas had gestaan om ze iets nieuws bij te brengen met hun lage mentaliteitsgehalte. Het was onvergeeflijk. Maar Esmira niet. Ze leek het niet eens erg te vinden hem in haar gezelschap te hebben, zoals sommige hem 'eng' of 'intimiderend' vonden. Als hij boos was, wellicht, en misschien mocht zijn stijve houding die indruk wekken. Begripvol kon hij heus wel zijn. Het was alleen zo dat hij mensen niet gauw in vertrouwen nam, en zich dus afstotelijk gedroeg. En diezelfde mensen trokken dan al te snel vooroordelen of conclusies dat het beter was zo weinig mogelijk in contact met hem te komen. Spijtig, vond hij het. Ergens diep van binnen was hij er zwaar teleurgesteld over. Alsof die pijnlijke eenzaamheid nog niet zwaar genoeg was. Daarom kon het hem een zeldzaam vreugdevol gevoel schenken als leerlingen zoals Esmira hem accepteerden zoals hij was, waar hij het goed mee kon vinden en niet constant tegen hoefde te tieren. Er kwamen zelfs plagerijtjes bij te pas, hoe onwennig dat ook in zijn geval mocht zijn. Savador grinnikte zacht binnensmonds om Esmira's grapje als reactie op zijn woorden, kon het ergens wel waarderen. Hij was immers ook gewoon maar een mens.
Zijn mondhoeken krulden weer lichtjes om toen ze verder op het onderwerp van zijn kinderen in ging. Interesse tonen was ook iets wat een band kon versterken, en in dit geval hield het ook het gesprek gaande. 'Ze lijkt op u?' vroeg Esmira. 'Als twee druppels water,' maakte Savador opnieuw de intentie om licht plagend te antwoorden. Toch was het niet helemaal iets dat hij zomaar zei; zijn kinderen waren een tweeling van nog geen vijf jaar oud, en hadden voornamelijk de uiterlijke eigenschappen van hem. Ravenzwart haar, bleke huid, opvallende ogen, dezelfde paarsachtige markeringen over de oogleden. Asema goudgroen, met dezelfde slangachtige pupillen als haar vader. Elwins ogen waren normaal, maar daarbij wel zo felgroen dat ze ook licht leken te geven in het donker. Dat laatste was een eigenschap van hun moeder, maar enfin. De rest hadden ze vooral van hem meegekregen. Hij glimlachte zuinigjes toen Esmira moeite had met een woord dat er over zijn lippen vloeiend en wel uit kwam. Andere talen spreken deed je ook niet zomaar in drie stappen. 'Het klinkt waarschijnlijk nergens naar.' Zijn glimlach werd ietsje breder. 'Goed genoeg voor mij om te kunnen concluderen wat je bedoelt,' antwoordde hij kalm. Het mocht dan wel niet helemaal helder zijn, hij verstond haar in ieder geval en dat was voldoende. Wat dat betreft was het net als een lied dat je zuiver moest zingen om luisteraars niet af te laten leiden door de valse noten, en de boodschap in het lied over te kunnen brengen. Met het goed kunnen spreken van een taal was het ongeveer hetzelfde; rekening houden met de uitspraak, het accent zo goed mogelijk nabootsen, het verschil weten tussen werkwoorden zodat mensen konden verstaan wat je vertelde. Ze nam nog een poging het woord correct uit te spreken, wat niet geheel lukte door haar eigen Puffoonse accent. Savador kon enkel glimlachen bij haar inspanning. 'En dat is de eerste stap bij het correct kunnen spreken van een andere taal,' vond hij nadat Esmira zei dat ze nu in ieder geval wist wat het betekende. En het was ook zo.
Hij was er voldaan over dat ze zijn glunderende reactie niet opvatte als een belediging of iets dergelijks, ondanks de enkele ware feiten over zijn pedofilische praktijken. Jammer genoeg voor hem was het niet hij waar ze het warm van kreeg, maar zoals verwacht een andere leerling in de school. Een probleem was het beslist niet; hij liet de leerlingen maar doen en bemoeide zich niet met hun privé-zaken, tenzij dit van noodzaak was. Zolang ze maar niet in het holst van de nacht naar elkaars etages slopen om de nacht bij elkaar door te brengen vond hij het goed. Het was strikt verboden en als de man met de ouderwetse instellingen die hij was, hield hij zijn poot ook stijf als het om de schoolregels betreft ging. 'Ik ben verliefd op Soul,' onthulde Esmira uiteindelijk. 'Ah..' Savador boog zich glimlachend over zijn bureau voorover, zijn ogen bijna vriendelijk toegeknepen. 'Veel voorspoed toegewenst.' Niet dat het stand zou houden tot de twee in hun dertigerjaren waren. De realisatie was veel harder. Maar omdat hij het moment voor haar niet wilde verpesten, zei hij er maar niets over.
Het viel ergens wel te verwachten dat ze iets van de al behandelde stof niet zou begrijpen. In de tussentijd dat ze weg van school was geweest hadden ze in de lessen al veel behandeld, van basis- tot examenstof als vroege voorbereiding, en niet alles was altijd even makkelijk geweest. Voor de leerlingen, althans. Allicht begreep hij zelf alle aspecten al als een simpele één en één is twee-som. 'Omdat zuurstof vuur aanwakkert?' veronderstelde Esmira op zijn uitleg. 'Juist,' luidde zijn reactie met een klein glimlachje. Wat intellectuele kennis betreft was dit meisje niet op haar mond gevallen. In een langzame beweging sloeg Savador zijn armen voor zijn borst over elkaar en boog in zijn stoel iets naar achter, zijn bleke gelaat licht gefronsd en zijn slangachtige ogen geconcentreerd gericht op Esmira nadat hij haar geopperd had om een tweede poging te wagen. In haar eigen volle concentratie zag hij dat ze zich allereerst op haar ademhaling focuste, vervolgens op het afdwingen van haar natuurlijke magie. Een klein likkend vlammetje verscheen op de palm van haar hand, en werd al gauw groter tot het naar de punten van haar vingertoppen reikte. Nog net iets erover. Maar het was deze keer veel beheerster en met begeleid, en dat was toch al een hele tegenstelling met haar steekvlam bij de eerste keer. 'Dat ging al een stuk beter toch?' uitte Esmira opgelaten haar enthousiasme. 'Alleen nog steeds niet goed genoeg. Doe ik nog iets fout?' Glimlachend schudde Savador zijn hoofd. 'Dit is normaal, dear, laat het vertrouwen in jezelf niet zo snel door je vingers glippen. Het enige wat je kunt doen is veel oefenen. Je zult zien dat je er uiteindelijk steeds beheerster in wordt,' legde hij kalm uit. 'Hoever ben je precies gekomen met je opdrachten?' Kalmpjes pakte hij haar schrift van haar tafel om er even in te bladeren. 'Je hebt ook een practicum gemist, trouwens,' herinnerde hij zich. Hij bladerde door, zijn blik op de pagina's gericht. 'Maar dat geeft niet,' vervolgde hij met een geruststellende ondertoon in zijn stem. 'Je kunt het in het volgende schooljaar overdoen.' Om zijn poging tot bemoediging af te maken, keek Savador naar haar op met opnieuw een klein glimlachje.

Ze keek hem afwachtend aan, terwijl ze haar haar uit haar gezicht veegde. Soms werd ze er gek van dat het voor haar ogen viel. Alleen ze had er een hekel aan om het vast te doen, ze had het liever los. Soms had ze opeens de drang om er een knip of zo in te doen, maar eigenlijk had ze het verder altijd los. Wat er wel voor zorgde dat het voor haar ogen schoof, waardoor ze het dan weer naar achter moest vegen. Alleen ze nam het voor lief, want ze was gek op haar lange haar. Haar blik was zonder dat ze het doorhad naar de tekst in haar boek gegleden. Niet dat ze het las, maar omdat ze in gedachten geraakt was. Ze tilde haar hoofd snel weer op en keek master Savador weer aan. 'Als twee druppels water,' Ze glimlachte. “U maakt me helemaal nieuwsgierig naar uw kinderen,” vervolgde ze toen lachend. Ze vond het leuk dat hij dingen over zijn kinderen met haar deelde. Ze had eigenlijk nog nooit jonge kinderen ontmoet en misschien ook wel daardoor maakte het haar nog nieuwsgieriger.
Ze durfde ook alles tegen master Savador te zeggen. Ze werd steeds opener tegen hem en ze vond het fijn om er met iemand over te praten. Waarvan ze ook zeker wist dat het niet erg was om het er over te hebben. Ze vroeg zich af wat hij zou gaan zeggen nou ze verteld had dat ze verliefd op Soul was. Alleen aan zijn reactie te zien zat dat wel goed. 'Veel voorspoed toegewenst.' Ze glimlachte. “dank u wel,” zei ze toen.
Daarna concentreerde ze zich geheel op waarvoor ze gekomen was. Reageerde ze misschien iets te enthousiast toen het beter ging? Nou ja, wat deed het er eigenlijk toe. Master Savador mocht best haar enthousiasme zien. 'Dit is normaal, dear, laat het vertrouwen in jezelf niet zo snel door je vingers glippen. Het enige wat je kunt doen is veel oefenen. Je zult zien dat je er uiteindelijk steeds beheerster in wordt,' Ze glimlachte en knikte toen. “Dan zal ik heel veel oefenen,” zei ze toen. “Dank u wel,” vervolgde ze. “Wat betekend dear?” vroeg ze daarna onschuldig. 'Hoever ben je precies gekomen met je opdrachten?' Ze wou hem antwoorden toen hij al door haar schift begon te bladeren. “Ik heb alles bijgewerkt, behalve het practicum dan.” Ze knikte. “Gelukkig maar,” Ze keek even naar haar schrift en daarna weer naar master Savador. “Dat was eigenlijk alles wat ik wou weten,” zei ze toen bedachtzaam. Ja, dat was eigenlijk het enige wat ze niet begrepen had. “Heeft u verder nog plannen vandaag?” vroeg ze. Kon ze dat eigenlijk wel vragen? Ze vond van wel, het was gewoon uit interesse. Niet omdat ze zich ergens mee wou bemoeien.

[Staart naar post, waarom is die zo kort… ]

Het was eigenlijk weer eens wat anders dan enkel als een geschikte zondebok voor de klas te staan en allerlei opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd te krijgen. Brutaliteit was één van de vele dingen die hij niet kon waarderen. Hij kon er gewoon echt niet tegen. En dat moest waarschijnlijk ook de reden zijn waarom de meeste leerlingen hem zo haatten. Pubers waren nu eenmaal opstandig en eigenwijs, en als het aan hem lag liep hij de hele dag zijn tirades op die lui los te laten. Het botste, en dat was de oorzaak. Ondanks dat hij al dik bijna twintig jaar in het vak zat. Dan wel niet op deze school, maar toch. Hij had genoeg stages en observatiedagen gelopen op universiteiten en dergelijke om te weten hoe een mens onder de twintig dacht en in elkaar zat. Het gezag had hem aangetrokken in het onderwijs, niet het werken met de leerlingen zelf. Het was meer het werken aan de leerlingen dan iets anders, want dat was in vele gevallen zoveel meer nodig. En nu hij nog altijd leraar was en sinds alweer een paar jaar de Hoofdmeester, was hij ondanks alle haat voldaan met deze banen. Het was in ieder geval stukken beter dan het geconcentreerd wroeten in andermans mond, zoals hij daarvoor tandarts was geweest. Een beetje betweteren over tandheelkunde en ondertussen lakse figuren ontvangen in zijn praktijk die te lui waren om de laatste tien jaar hun gebit te verzorgen. Nee, in vergelijking met dat was dit werk toch beter. Daarbij was het hier het geval dat iedereen onder één dak met elkaar leefde. Dat had zo zijn nadelen, maar ook zeker zijn voordelen. Hij had Diva anders nooit ontmoet, geen kinderen gehad, eigenlijk helemaal niets. Mocht het geluk hem toen niet hebben toegelachen, dan zat hij nu nog in het kantoor van zijn tandartspraktijk aan de wijn en de stapels boeken om de tijd te doden - met geen enkele vriend, kennis of familielid. Dan had hij het met alle posities die hij nu had toch maar goed getroffen.
'U maakt me helemaal nieuwsgierig naar uw kinderen,' glimlachte Esmira toen het meisje weer naar hem opkeek. Savadors mondhoeken krulden om tot een klein, genegen glimlachje terwijl hij op haar neerkeek. ''s Ochtends breng ik ze weg naar een peuterspeelzaal in Oak's Field, en in de late middag moet ik me gereed maken om ze weer op te halen. Je zult ze overdag dus meestal ook niet zien hier op de school,' lichtte hij haar glimlachend in. 'Maar als je het graag zou willen..' Hij zweeg even, fronsde licht en wierp een korte blik schuin naar beneden alsof hij even na moest denken. 'Vrijdag houd ik ze vaker hier. Wellicht kun je één van die dagen dan eens naar mijn kantoor komen.' Savador keek Esmira weer aan en nam een zuinig glimlachje weer op zijn gezicht. Zijn vertrouwen had ze in ieder geval grotendeels gewonnen, want beschermend als hij was zou hij het een andere leerling niet bepaald zomaar aanbieden. Het was dat hij geen foto van Elwin en Asema bij de hand had, anders zou hij haar best een kijkje mogen laten nemen. Die lag veilig opgeborgen in de lade van zijn bureau, net als alle andere foto's. Hij was immers geen persoon om zijn privé-zaken voor alles en iedereen te openbaren op de wijze van diep gekoesterde fotolijstjes op zijn kantoorbureau of in de vensterbank om zo af en toe eens naar te kijken tijdens het afwerken van de stapels nakijkwerk. Zeker niet met die jongelui hier die geen enkel goed woordje over hem konden spreken. Ze zouden het enkel afkraken, het zien als materiaal dat gevoelig bij hem lag om hem nog dieper de grond in te boren. En hij zou niet weten wat hij ging doen als ze het met hun brute onbeschaafdheid flikten om ook zijn kinderen aan te vallen op wie ze waren. Een kleine jongen en meisje van nog geen vijf jaar oud die absoluut niets met de soms nogal frapante handelingswijze van hun vader te maken hadden. Enkel in opvoeding, maar ook niet meer dan dat. Toch betwijfelde hij Esmira niet. Het meisje had zich naar zijn weten nooit rebels gedragen of ook maar een enkele keer meegegaan in de pogingen om zijn naam door het slijk te halen. En dat waardeerde hij zeer. In gedachten verzonken bladerde Savador even door haar schrift, al gleden zijn ogen niet bepaald langs de in een duidelijk handschrift geschreven regels op de pagina's. Terwijl hij dat deed stond er een klein glimlachje om zijn smalle lippen om het feit dat het goed ging in de liefde met Esmira. Eigenlijk kon hij er niet te snel over oordelen, want was hij net zo jong als zij geweest en had Miss Katherine op dezelfde school gezeten, dan had hij ook gehoopt op een relatie. In het diepste geheim nu ook, maar hij voelde de verlegenheid al opkomen als hij haar alleen maar op de gangen trof na het rinkelen van de bel en de aankondiging van het einde van de les. Het mocht waarschijnlijk niet zo zijn. Ongetwijfeld zou ze hem te oud vinden, al mocht zijn uiterlijk dan niet zijn ware leeftijd vertonen. Kathy had vast wel wat beters te doen dan zich met een alleenstaande en eenzame ziel zoals hij bezig te houden. Daarbij had hij al kinderen uit een andere relatie, en daar stonden de meeste vrouwen niet zo om te springen. Ze sloegen een geliefde aan de haak, wilden met hem graag met een schone lei beginnen en eigen kinderen van die man hebben. Wat dat betreft was zijn zelfvertrouwen - en ook zijn hoop - nul komma nul. En ondanks dat hij niet eens wist hoe ze over hem dacht, had hij het al zwijgzaam geaccepteerd dat ze niet voor hem was weggelegd. Tot hij de moed wist te vinden, zou hij het voorlopig laten bij het observeren en liefhebben in stilte, op een afstandje. Zoals hij vanaf de dag dat ze hier kwam solliciteren al gedaan had.
Hij keek weer uit het schrift op, uit zijn gedachten gehaald door Esmira's stem. 'Dan zal ik heel veel oefenen. Dank u wel.' Er gleed weer een klein glimlachje over zijn gelaat, en hij betrapte zichzelf erop dat het in Esmira's bijzijn zoveel makkelijker ging dan bij een andere leerling. Hij had er vertrouwen in dat ze zich aan haar woord zou houden. 'Wat betekend dear?' Savador slaakte een zacht lachje terwijl hij haar schrift dichtdeed en weer netjes teruglegde op de hoek van haar tafel. Met een uitgestreken grijns op zijn gelaat legde hij zijn ene been over het andere. 'Het betekent dat je persoonlijkheid er wel mag wezen,' draaide hij een beetje van de letterlijke vertaling af, deels om haar ook te plagen om haar eeuwige nieuwsgierigheid. Aan benieuwing geen gebrek. 'Ik heb alles bijgewerkt, behalve het practicum dan,' luidde het antwoord op zijn eerdere vraag. Zijn montere glimlach kreeg meer een voldane uitstraling. 'Mooi,' zei hij zacht. 'Dat was eigenlijk alles wat ik wou weten.' Hij vond het beslist niet erg dat hij zijn tijd vrij had moeten maken om zoiets kleins. Uitleg gaf hij graag, maar dan moest er ook iets mee gedaan worden. En Esmira nam die verantwoording wel aan. Bovendien vond hij het eigenlijk wel gezellig zo, zeldzaam als het in zijn geval was.
'Goed dan. Heb je verder nog problemen, dan ben je vrij om weer langs te komen.' Dat had hij immers liever dan dat hij drie keer hetzelfde uit moest leggen in een gewone les, en ze daardoor niet meer op schema liepen met de stof die voor het einde van het semester nog behandeld moest worden. 'Heeft u verder nog plannen vandaag?' vroeg Esmira even later. Normaal gesproken niet zo netjes om te stellen aan iemand die hoger stond in rang, maar in haar geval sloeg hij er niet eens acht op. 'Wel,' begon hij met een kleine ademteug. Hij staarde afwezig naar de poten van Esmira's stoel en frunnikte ondertussen wat met zijn vingers wat hem moest helpen om beter na te denken. Nu was het echter meer omdat hij wat afweziger was. 'Ik moet later deze middag nog een aantal gasten ontvangen op mijn kantoor, wat voorbereidingen treffen voor de les Vuurmagie voor morgen, voor de vierdeklassers. En.. wellicht ook.. ah - wat boeken terugbrengen naar de bibliotheek..' Dat kleine bezoekje aan de bibliotheek was niets meer dan een gelegenheid om even langs Kathy's lokaal te kunnen wandelen, in de hoop om een kleine glimp van haar op te vangen. Maar dat zei hij er maar niet bij.
'Niets bijzonders,' wuifelde hij het met een onschuldig glimlachje weer weg waarbij hij Esmira weer aankeek. 'En heb jij nog iets op de planning staan voor vandaag?' besloot hij om ook wat interesse in haar te tonen. Wel zo behoorlijk, immers. 'Wat 'huiswerk doorspitten' met meneer Evans?' Hij lachte zacht binnensmonds bij die nadrukkelijke woorden, want ze hadden vast een andere betekenis. Vooral om haar puur en alleen te plagen.

- Excuses voor mijn late reactie :c

Ze keek hem onderzoekend aan toen ze zei dat hij haar nieuwsgierig maakte naar zijn kinderen. Vond hij dat wel fijn om te horen? Ze was even bang dat hij dat niet zou vinden, maar ze ontspande zich weer toen ze een glimlachje om zijn lippen zag verschijnen. Ze knikte begrijpelijk toen hij begon over een peuterspeelzaal. Het was ook niet erg handig om dag in dag uit je kinderen om je heen te hebben als je moest werken, dat klonk heel aannemelijk.'Vrijdag houd ik ze vaker hier. Wellicht kun je één van die dagen dan eens naar mijn kantoor komen.' Ze keek hem even verrast aan. Meende hij dat nou? Alleen ze wist het antwoord eigenlijk al. Ze wist dat master Savador geen persoon was om daar grapjes over te maken. Hij meende het echt dat ze ze een keer mocht opzoeken als ze hier waren. Dus brak er een brede glimlach op haar lippen door. “Dat klinkt heel leuk. Ik zal het u laten weten als ik langs zal komen, dan kunt u ze er ook op voorbereiden.” Zei ze toen.
Ze keek toe toen hij in haar schrift bladerde en ze zei dat ze dan heel veel zou oefenen, eigenlijk wist ze dat de bijles eigenlijk door die opmerking afgesloten was. Ze wist wat haar te doen stond en ze wou hem ook wat rust gunnen. Het was niet haar bedoeling om al zijn tijd na deze schooldag op te eisen, al leek hij het niet erg te vinden. Dat was toch echt niet haar bedoeling, maar ze kon het toch niet laten nog na wat laatste dingen te vragen.
'Het betekent dat je persoonlijkheid er wel mag wezen,’ Ze fronste even en keek hem aan. Ze had wel door dat hij eigenlijk om het woord heen draaide en dat hij haar een beetje zat te plagen, dus vroeg ze ook niet door. “Aha,” zei ze alleen maar wat bedenkelijk. 'Goed dan. Heb je verder nog problemen, dan ben je vrij om weer langs te komen.' Ze glimlachte en knikte toen. “Dat weet ik en dat zal ik doen,” vervolgde ze kort.
Zonder dat ze dat eigenlijk echt gewild had stelde ze opeens de vraag wat hij zo al nog ging doen. Hij gaf er ook gewoon antwoord op, wat haar ergens verbaasde. Ze had minstens een afkeurende blik verwacht, maar die kreeg ze niet. Het viel haar steeds meer op dat hij sommige punten van haar accepteerde en dat waardeerde ze in hem. “Dat klinkt anders nog behoorlijk druk,” zei ze. “Al had ik ook niet veel anders verwacht,” lachte ze zacht terwijl ze haar hoofd een paar keer schudde. Daarna keek ze hem weer recht aan. 'En heb jij nog iets op de planning staan voor vandaag?' Ze fronste opnieuw haar voorhoofd. 'Wat 'huiswerk doorspitten' met meneer Evans?' Ze sloeg haar ogen neer terwijl ze voelde dat ze rood werd. De enige momenten dat ze echt haar ogen neersloeg was als het gesprek op een onverwachts moment naar Soul ging. Ze schuifelde even met haar voeten terwijl ze hem voorzichtig weer aankeek. Ze wist wel dat hij haar eigenlijk plaagde, maar ze kon er niks aan doen dat ze toch rood werd. “Misschien wel,” zei ze zacht. “Ik weet het nog niet precies, al zal ik hem straks wel even opzoeken,” er speelde een glimlach om haar lippen. Ze pakte haar spullen bij elkaar en stopte ze terug in haar tas. “Alleen ik zal u niet langer ophouden.” Ze stond op en deed haar tas op haar rug. “Veel succes nog met uw gasten en voorbereidingen,” ze knikte hem even toe. “En ik verheug me erop uw kinderen te zien,” je kon horen dat ze het meende. “Een goede namiddag en avond nog master Savador,” haar wangen hadden hun normale kleur terug terwijl ze naar hem glimlachte. Daarna liep ze naar de deur en verliet het lokaal.

[Topic uit]