Zachtjes murmelend zat hij op de bank. Zijn benen opgetrokken en in kleermakerszit gevouwen, zijn schouders gekromd zodat hij half over zijn eigen schoot heen gebogen zat. Hij had weekendse kleding aan: jogginsbroek, dikke sokken, een gekleurd, druk shirt met daarover heen een vest. Maar er lag iets op zijn schoot, zijn muts, waar hij zijn armen om heen gevouwen had. Als je vanaf een afstandje keek zag het eruit alsof hij niet meer helemaal honderd procent was in z'n rikketik. Maar dichterbij kon je zien dat de muts vreemde bollingen had, bollingen die bewogen alsof het leefde. Als je van boven af keek, iets wat hij dus continu deed in z'n gekromde en vaste zithouding, zo'n houding waar je gegarrandeerd last van in je nek kreeg als je 't te lang deed, zag je dat zijn muts helemaal niet alleen z'n muts inhield. Er zat iets in, en dat iets stak net zijn neus omhoog om snuffelend met een wiebbelende neus onderzoekend langs de rand te gaan. Zwarte kraaloogjes schitterde lichtjes terwijl nu heel het kopje tevoorschijn kwam. Zijn mondhoeken krulden om tot een gelukzalige glimlach, zijn eigen ogen ook licht schitterend. Een schittering die overduidelijk aangaf waarmee hij bezig was. Een schittering die altijd te zien was als hij weer één of andere krekel had ontdekt of een paard tegen kwam die hij nog nooit geknuffeld had. Zachtjes murmelde hij weer, eenmaal dichterbij kon je horen dat er een vaste melodie en ritme in zat. Zijn vingers streelde zachtjes de neus. Vervolgens trok hij voorzichtig de gehele muts omhoog, dichterbij, tegen zijn borst aan en ondersteunend met zijn armen. Alsof hij het zodadelijk in slaap wilde wiegen.

Epphh ;D !?

Stommelend stond Eph op. Het was weekend, iets wat zelfs een leergraag persoon als Ephony fijn vond zo af en toe. Weer in het gebruikelijke weekend kleding - een driekwarts joggingbroek en een simpel hempje waaroverheen haar ochtendjas - slofte ze van de trap af. Haar hand ging door haar blonde haar om wat verdwaalde lokken uit haar gezicht te halen rechtte ze met een geeuw haar rug en liep de laatste treden af. Wat verdwaasd bleef ze staan, was in eerste instantie niet verbaasd om te zien dat Laurens al op was. Ze had hem eerder al de trap af horen denderen, iets wat hij nooit subtiel zachtjes kon doen ondanks dat zij nog sliep. Maar de houding deed plots de gedachtegang 'zou het toch zover gekomen zijn dat Savador hem te pakken heeft gehad en geestelijk helemaal gebroken heeft' door haar geest heen flitsen, waarbij ze in haar haal-de-haar-uit-je-gezicht handeling bleef steken en doelloos met haar hand op haar hoofd en elleboog in de lucht bleef staan. 'Laurens?' kwam het er voorzichtig uit, vastbesloten dat haar gedachtegang goed was geweest. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze voorzichtig, liep nu langzaam naar hem toe toen Laurens zijn muts met daarop het kleine beestje naar zich toe trok. Ze slaakte bijna een verlichtte zucht toen ze zag dat ze het fout had gehad, waarbij er gelijk een vrolijke glimlach op haar gezicht terrecht kwam. 'Wat heb je daar?' vroeg ze nieuwschierig, ging naast hem op de bank zitten en probeerde over zijn arm heen te kijken. 'Aaáah,' kwam het er liefkozend met een hoog stemmetje uit bij het zien van het kleine neusje en de zwarte kraaloogjes van het egeltje. 'Waar heb je die vandaan gehaald?' vroeg ze, boog wat naar hem toe om het diertje beter te bekijken.

‘Hhhhmmm?’ Was zijn langgerekte, duidelijk afgeleidde antwoord op Eph die vragend zijn naam zei. Hij hoorde niks opvallends aan haar toon, hoorde ook duidelijk niet dat ze het iets angstigs had gevraagd. ‘Hhmm,’ Was zijn tweede antwoord. Had doorgehad dat ze iets vroeg, maar had geen flauw benul van de inhoud. 'Het' wat zich in zijn muts bevond was infeite een kleine egel. Opgekruld en met zijn stekels in gehouden lag het in zijn muts, alleen de neus was nu nieuwsgierig boven de rand uitgestoken en inspecteerde zijn nieuwe omgeving doormiddel van te snuffelen. ‘Poxi,’ Had hij mompelend geantwoord als antwoord op Eph haar vraag, de derde vraag die wél was aangekomen. Maar zijn antwoord had afwezig geklonken en zijn blik bleef gevestigd op de kleine, nog jonge egel waardoor het leek alsof de woorden tot de egel waren gericht en helemaal niet tot Ephony. Pas toen Ephony naast hem neer plofte en zich ook over zijn armen heen boog om te kunnen zien wat er in de muts zat draaide hij enigszins, naar Ephony tot, zodat het gemakkelijker werd om te kijken. Zijn mondhoeken krulde omhoog en voor een kort moment keek hij op naar Eph. ‘Nou.. 's ochtends werd ik nogal vroeg wakker en ik verveelde me echt ontzettend erg. Volgens mij was het een uurtje over zeven, of half acht. Ik weet het niet precies, maar daar ging het niet om. Jij was nog niet wakker en ik had energie te veel dus ging ik naar beneden en uiteindelijk besloot ik maar naar buiten te gaan,’ Begon hij zijn verhaal. ‘Eenmaal buiten ging ik naar het bos. Niet diep hoor, alleen de rand, en daar kwam ik hem opeens tegen.’ Niet vertellend was hij nou precies bij het bos deed. Meestal ging hij daarheen, uit pure verveling, opzoek naar leven die hij dan zorgeloos uren kon bekijken. ‘Hij was te jong om uit zijn nest te komen, ik snap nog steeds niet hoe hij daar dan ook verzeild is geraakt, en gewond.’ Voorzichtig had hij de muts terug op zijn schoot gelegd, friemelde zijn vingers langs de randen onder het lichaampje en haalde het omhoog. De kraaloogjes glommen lichtjes terwijl het rond keek met een nieuwsgierige blik. Aan het linker achterpootje was een klein witdoekje gewonden. ‘Heb het al drie keer moeten vervangen,’ Doelend op het verband. Voorzichtig zette hij de egel weer terug op zijn schoot. ‘Heb 't schoon gemaakt om ontsteking te voorkomen,’ Mompelde hij er nog achteraan, niet wetend of het haar überhaupt wel interesseerde. Hij keek op, opzoek naar Ephony haar ogen om haar aan te kunnen kijken maar ze leek nog steeds in de ban te zijn van Poxi. Hij glimlachte afwezig, ‘Wil je hem vasthouden?’ Vroeg hij. Hij wachtte nauwelijks op antwoord, kwam al in beweging en lepelde Poxi, met muts en al, over richting Ephony. Vervolgens draaide hij een kwartslag, legde zijn arm achter Ephony langs op de rugleuning omdat het gemakkelijker zat. Hij boog lichtjes voorover, bracht zo zonder het te weten zijn gezicht stukken dichter bij dat van Ephony. ‘Kijk, je ziet nog aan de lichte kleur van zijn stekels dat'ie ontzettend jong is,’ Mompelde hij terwijl hij met zijn vrije hand de muts iets weg trok zodat het duidelijker zichtbaar werd. Met een lichte streling gleed zijn vingertop nog een keer over het nieuwsgierige neusje van Poxi. Vervolgens keek hij langzaam op, opnieuw opzoek naar haar ogen. Nam geen afstand terwijl hij dit deed. Eenmaal toen hun blikken kruiste gingen puur uit automatisme lichtjes zijn mondhoeken omhoog.

'Poxi?' klonk het zachtjes, vragend als teken of ze nou niet begreep dat dat de naam van het egeltje was. Ze boog wat verder naar Laurens toe, keek met een vertederd gezicht totaal niet lettend op hem maar de egel. Ze keek, nog glimlachend, op toen Laurens uiteindelijk helder werd en antwoord gaf op haar vraag waarhij Poxi vandaan had gehaald. Haar wenkbrauwen schoten even omhoog bij het horen van de tijd. Ja, toen lag zij zéker nog te slapen. Vaag hoofdschuddend, maar met een lach op haar gezicht, luisterde ze naar de rest van zijn verhaal. 'Nee toch,' reageerde ze ontzet op zijn woorden dat Poxi gewond was geweest. Bezorgt keek ze weer naar het diertje dat Laurens nu uit zijn muts haalde en het verbonde achterpootje zag. Het zag er aan de ene kant ontzettend grappig uit, maar ook ontzettend schattig. Deze combinatie zorgte ervoor dat Ephony even in de lach schoot, om vervolgens het kopje van het dier voorzichtig te strelen. 'Arm ding,' mompelde ze erbij, meer tegen Poxi dan tegen Laurens. Verbaasd keek ze op, wilde al 'Ik?' zeggen maar Laurens was haar voor. Voordat ze het wist had ze de muts inclusief Poxi in haar handen en zakte ze terug in de bank met een vertederde blik in haar ogen. 'Hij is nog echt klein. Klein maar schattig,' glimlachte ze vertederd, had niet eens door dat Laurens zich naar haar toe draaide en dichterbij kwam. 'Misschien heeft hij honger of dorst, kun je egels geen melk geven?' bromde ze onwetend, niet wetend dat dat totaal niet goed was voor die beestjes. Je kon haar honderd dingen over boeken vragen, technieken en vooral momenten en mensen uit de geschiedenis. Maar dingen over dieren, dat was niet in haar kadertje opgenomen. Maarja, daar had ze Laurens weer voor. Terwijl ze had gesproken had ze onwetend haar kin opgetild. Nu pas merkte ze dat hij wel erg dichtebij zat, waren de grijze ogen van Laurens wel erg dichtbij. Meteen voelde ze onder zijn blik haar wangen langzaam rood worden, waarbij deze ook een diepere kleur verkregen. De vage glimlach op zijn mond werkte niet echt, speelde het moment vanuit de badkamer vanzelf weer bij haar omhoog. Ze bleef hangen, merkte dat Laurens haar eigenlijk íets te lang aankeek. In verlegenheid gebracht bracht ze haar blik snel weer naar Poxi, waarbij ze wat ongemakkelijk haar hoofd liet hangen. 'Ga je hem houden, of breng je hem weer terug in de natuur?' vroeg ze uiteindelijk na de stilte, een poging om haar wat rode wangen van de aandacht te ontdoen.

Hij verschoof iets, ging verzitten, trok zijn benen half onder zijn kon zodat zijn voeten naast hem op de bank lagen. ‘Eigenlijk heet hij Poxinile.. Cornélis.’ Voegde hij er nog net iets later aan toe, alsof hij nog niet helemaal besloten had of hij Ephony de tweede naam ook wilde vertellen of niet. ‘Maar Poxi is gemakkelijker,’ Legde hij uit. Hij vertelde het alsof de egel het hem zelf verteld had, in plaats van dat hij het verzonnen had. Zijn mondhoeken hadden zich lichtjes weer omhoog gekruld bij de eerste woorden van Ephony zodra ze Poxi in haar armen had. Maar zodra ze het volgende zijn veranderde zijn blik. Iets geïrriteerd leek het wel. Oh mijn god, de meeste mensen waren ook echt zo dom. Zelfs Ephony, daar had hij wel beter van verwacht. ‘Melk is niet goed voor egels,’ Haast geërgerd kwam het eruit. ‘Dan krijgen ze last van hun darmen.’ Verklaarde hij zijn woorden. Weetjes over dieren: je hoefde het maar te vragen. ‘Gewoon water is genoeg. Verder hebben we muesli, dat eet'ie ook graag. Maar hij heeft al gegeten, dus nu hoeft niet meer.’ Zijn blik was gevestigd op Ephony haar gezicht, het geen wat zich nu ook tot hem richtte. Een tijdje keek hij haar aan, zijn mondhoeken waren weer ontspannen. In eerste instantie drong het geen eens door, bleef haar gewoon aankijken. Tot dat ze haar blik opeens afwende en hij haar verkleurde wangen zag. Langzaam kropen zijn mondhoeken omhoog in een zelfgenoegzame, of meer tevreden, glimlach. Zijn blik bleef hangen op haar gezicht, ondanks dat zij deze weer op Poxi had gericht. Ook de glimlach bleef, geamuseerd. ‘Hmm,’ Zei hij na een tijdje pas langzaam. Zijn reactie was traag, zo traag dat ze misschien zou gaan denken dat hij de vraag helemaal niet had gehoord. Door simpel weg deze woordeloze reactie te geven wist ze in ieder geval dat hij het had opgevangen. ‘Ik denk het wel,’ Zei hij uiteindelijk. Nu pas ging zijn blik weer op Poxi, bleef hier licht verzuchtend hangen. ‘Als zijn pootje genezen is. Ik weet het eigenlijk niet,.. Hij hoort thuis in de natuur. Maar het is een jong, misschien went hij te snel hier. Ik heb eerlijk gezegd geen idee.’ Sprak hij zijn gedachten hardop, deelde ze met haar. ‘Ik zie het later wel,’ Was zijn conclusie. Pas na enkele secondes richtte hij zijn blik weer op Ephony. De handeling ging automatisch, zonder erbij na te denken. Zijn vrije hand ging omhoog, wreef strelend een pluk haar achter haar oor die zich losgewurmt had van de rest en langs haar gezicht viel. Zijn blik gevestigd op haar ogen terwijl hij weer verder sprak, ‘Zou je het erg vinden als'ie bleef?’ Nu ook zijn mondhoeken omgekruld tot een iets plagerige glimlach. De vraag sloeg eigenlijk nergens op; als hij het wilde bleef Poxi natuurlijk gewoon. ‘Heeft Ené een mattie d'r bij,’ Murmelde hij nu weer in zichzelf terwijl zijn blik weer terug gleed naar Poxi.

Spoiler:

=D

'Cornelis?' vroeg Ephony zachtjes, liet haar verschrikte blik niet omhoog gaan. Zo heette haar vader, een persoon waar haar band behoorlijk mee achteruit was gegaan. 'Poxi blijft het leukst,' glimlachte ze nu, waarbij ze haar blik opsloeg en Laurens lachend aankeek nadat hij zelf ook had geconcludeerd dat Poxi makkelijker was geweest. Haar blik schoot weer terug naar hem, ietswat verbaasd bij zijn geërgerde toon. 'Oowh... Sorry,' kwam het er haastig uit, duidelijk aangevend dat ze deze toon niet bij hem gewend was. Met opkomende zenuwen, die ze niet kon plaatsen, had ze haar blik afgewend en naar Poxi gestaard waarbij ze haar vinger zacht strelend over het kopje liet gaan. Vanuit haar ooghoeken merkte ze dat Laurens niet in beweging was gekomen, en daarbij zijn blik nog steeds op haar had gericht. Even kuchte ze, meer omdat haar droge keel haar irriteerde toen Laurens antwoord gaf. 'Gezellig,' glimlachte ze menend, hoewel ze haar blik niet opsloeg, bang dat het hele riedeltje weer van voor af aan zou beginnen. Maar ondanks dat ze zich had voorgenomen haar blik pas weer op te slaan als het echt moest, schoot deze omhoog naar Laurens toen ze zijn vingers langs haar gezicht voelde. Een tikkeltje geschokt, maar hierbij meteen weer uiterst verlegen merkte ze hoe hij een pluk achter haar oren schoof, keek hem vanonder haar blonde pony ietswat benauwd aan. Ze kucht weer, nu ongemakkelijk waarbij ze haar gezicht - die weer wat in kleur was aangenomen - van hem af draaide en naar Poxi keek die luiig in de muts lag en het duidelijk naar zijn zin had. 'Ja hoor,' murmelde ze zwakjes haar antwoord, was meer bezig de kleur van haar wangen af te krijgen. Toch kwam er een zacht gegrinnik naar boven, en keek ze hem vluchtig met een vrolijke blik aan. 'Ik denk wel dat Ené het leuk zal vinden, maar het blijft soms een koppig dier,' grijnsde ze nu weer, haar blik op Poxi gericht alsof ze het tegen het diertje had. 'Hier, voordat ik hem laat vallen of iets dergelijks,' terwijl ze sprak lepelde ze voorzichtig het diertje terug naar Laurens schoot waarna ze opstond. 'Even ontbijten,' mompelde ze om haarzelf te verklaren waarna ze half naar de keuken snelwandelde. Daar aangekomen, uit het zich van Laurens stond ze even zacht zuchtend voor zich uit te staren. Haar handen tegen haar warme wangen leggend, haarzelf in stilte uitschelde voor stomme trien en dat ze zichzelf in de hand moest houden. 'Wil jij nog wat?' riep ze vanuit de keuken met hernieuwde kracht, zonder enig spoortje van haar vorige zenuwen.

Iets onhandig nam hij Poxi van Eph over die hem onverwacht opdringerig naar hem toeschoof. Zijn armen vormde een wiegje onder de muts waar Poxi half in lag te tukken. ‘Oké,’ Antwoorde hij iets afwezig op Ephony's haar mededeling, was al weer half in beslag genomen door Poxi die in zijn armen lag. Hij draaide niet terug in zijn normale zithouding, bleef een kwartslag gedraaid zitten. Zijn hoofd voorover gebogen, dichtbij Poxi die door de bewegingen boven hem langzaam zijn neus weer tevoorschijn haalde. Zijn mondhoeken trokken om in een afwezige glimlach. Hij kon zo uren blijven zitten, alleen maar blijven kijken naar het kleine wonder in zijn armen [alsof 't z'n kind is :')]. Hij blies zachtjes tegen 't neusje aan wat zich gelijk weer terug trok, een gegrinnik vanaf zijn kant. Zo ging het door totdat zijn moment verstoord werd door een licht gegrom, afkomstig uit zijn maag. ‘Hm,’ Hij keek op. Misschien moest hij behalve Poxi, ook zichzelf iets te eten geven. Hij kwam overeind, nogal onhandig omdat hij geen één van zijn handen kon gebruiken, en liep richting de keuken. Poxi nam hij over in één arm. Eenmaal het hoekje om zag hij Eph staan, doelloos, in 't midden van de keuken. ‘Wil je ook ei?’ Vroeg hij haar waarbij hij in het voorbijgang lichtjes zijn hand op haar onderrug legde. Een handeling zo automatisch, zo natuurlijk, dat het hem nauwelijks opviel. Hij liep haar voorbij, waarbij zijn hand ook weer van haar rug afgleed. Hij legde op het aanrecht Poxi neer en draaide zich naar haar om om haar aan te kunnen kijken. Vaagjes glimlachte hij naar haar om een normale, vriendelijke manier. Wachtte haar antwoord af om hierna pannen en alles te voorschijn te halen. ‘Wat voor ei wil je? Alles is mogelijk,’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen naar haar alsof hij werkelijk prof was op dit gebied. Vervolgens grijnsde hij weer vrolijk. ‘Gebakken, gekookt, geroerd, gespiegeld? Kaas, ham, spek? Uw wens is mijn bevel,’ Het laatste met een iets overdreven frans accent wat zwoel overkwam. Hij was ondertussen alweer in beweging gekomen, drukte zich van het aanrecht af en liep haar richting op. Poxi bleef lui en soezerig in de muts zitten, hoefde zich daar geen zorgen om te maken. Vlak voor haar bleef hij staan, liet zijn handen in zijn zakken glijden. ‘Zin om dalijk naar buiten te gaan ofzo?’ Hij keek haar aan, blééf haar aankijken.

Ze draaide haar hoofd naar Laurens toen hij binnen kwam in de keuken. De weggewerkte kleur kreeg bijna weer een mogelijkheid om in een fractie van een seconden weer terug te komen toen ze zijn hand op haar onderrug voelde. Waarom was elke, zo normale aanraking, opeens zo'n groot iets. In haar voor een moment afgwende blik was een vage irritatie te zien, irritatie om zichzelf. 'Mja, lekker,' knikte ze hem toe, waarbij ze haar blik terug bracht naar zijn grijze ogen en glimlachte. 'Gebakken, twee kanten, met spek,' grijnsde ze als antwoord, vond het wel handig dat Laurens de kooktaak op zich had genomen. Met veel moeite, wat opmerkelijk was, hees ze zichzelf op het aanrecht, om vervolgens een vermoeide zucht te slaken. Haar lichaam had de laatste dagen al slaapjes aangevoeld, en het leek met de dag erger te worden. Naast Poxi zat ze op het aanrecht, haar haar blik even op het egeltje gericht om vervolgens Laurens weer te volgen. Bij zijn vraag schudde ze even haar hoofd. 'Ik denk dat ik binnen blijf. Volgens mij word ik ziek,' het laatste zij ze met een glimlach, niet wetend waarom. Door de vermoeidheid had ze soms ook hoofdpijn, van die bonkende pijn die ervoor gemaakt was je gek te maken. De vermoeide vaagheid in haar ogen werd met de dag ook erger, evenals haar gevoel. 'Misschien kruip ik zo maar op de bank, voor lezen ben ik te moe,' dat laatste zou misschien als iets heel onlogisch klinken, aangezien Eph vaak in haar vrije minuutjes met een boek op haar schoot lag.

Hij kon het niet helpen dat lichte teleurstelling zichtbaar was in zijn ogen zodra Ephony zijn verzoek afwees, maar dit verdween al even snel zodra de volgende woorden volgde. In plaats van teleurgesteld werden ze oplettend en ging zijn blik voor een kort moment over haar gezicht. Bleek zag ze er niet uit, in plaats daarvan ruste nog een lichte blos over haar wangen die zonet verschenen was toen ze bij hem zat. Hij glimlachte vaagjes in gedachte. Sinds hij door Eph d'r debiele kant heen was gebroken, om het zo maar even te zeggen, was ze een stuk meer verlegen dan eerst. Het was wel schattig, maar ook gelijk een stuk ongemakkelijker. Hij hoefde haar maar iets langer aan te kijken dan normaal, of deze blossen trokken weer omhoog. Maar waarom keek hij dan ook langer? Hij fronste, hier had hij geen tijd voor. Moeilijk gedoe. Hij haalde zijn hand omhoog, weer uit zijn zak, en legde deze voorzichtig tegen haar wang aan. De wazige blik was wel duidelijk zichtbaar in haar ogen. Iets glazig, alsof ze moeite had zich duidelijk te concentreren op dingen. ‘Misschien kan je beter je bed in duiken.’ Hij liet zijn hand weer zakken, rustend op haar boven been. ‘Je ziet er gelukkig niet heel erg bleek uit.’ Glimlachte hij haar vaagjes toe. ‘Maar misschien komt dat wel door mijn charmens,’ Hij wiebelde een keer plagend met zijn wenkbrauwen en grijnsde haar vervolgens toe. ‘Eerst iets eten, dan je bed in.’ Hij gaf een zacht klopje op haar boven been om vervolgens aan het werk te gaan in de keuken. Eitje bakken voor hem en Eph. Ondertussen babbelde hij een beetje tegen haar aan. ‘Maak ik je 's middags wel weer wakker. Tis niet goed als je de hele dag slaapt,’ Hij gaf het bord waar het brood met gebakken ei op lag, aan Eph. Hij had zijn eigen boterham dubbel gebouwen en werkte het proppend naar binnen om vervolgens zijn brandende mond te koelen met een groot glas koude melk. Binnen vijf minuten was alles op, weggeschrokt en wel. Bord en glas stond alweer in de vaatwasser.

Ze keek weer op, zag de geconcenteerde blik van Laurens en kreeg zelf een vage, vragende blik. Pas toen hij dichterbij kwam en zijn hand tegen haar wang aan legde snapte ze zijn blik, waarna er een klein glimlachje bij haarzelf omhoog kwam. 'Misschien,' gaf ze schoorvoetend toe, wilde eigenlijk niet dat iemand zich zorgen maakte om haar. Het zou vast gewoon een griepje zijn, de koude dagen en de overgangen van het weer waren altijd een finest op haar lichaam. Toch schoot ze even in de lach bij Laurens charmerende woorden. 'Tuurlijk, ik denk toch echt dat Poxi meer charme heeft,' grijnsde ze terug, plagend. Ze zou zich niet weer klem laten zetten. De honger was meer bedacht, ze wist dat ze iets moest eten. Had genoeg met haar oma geleefd om dat te onthouden. 'Dank je,' glimlachte ze, nam het eten aan en begon te eten. Wat verdwaasd kauwend keek ze naar Laurens bijna schokkende eten, schudde bijna onzichtbaar haar hoofd en richtte zich weer op haar eigen eten. Met opgetrokken wenkbrauwen en een lachend gezicht keek ze toe hoe hij zich verbrande, waarna ze haar eigen happen naar binnen werkte. Moeizaam werkte ze zich van het aanrecht af, bleef er tegenaan leunen waarbij het bijna leek of ze lichtelijk op adem moest komen. 'Mag ik op de bank blijven liggen? Anders vind ik het zo saai,' murmelde ze zachtjes, alsof ze Laurens eerst toestemming moest vragen.

‘Autjs,’ Murmelde hij zachtjes zodra Ephony haar voorkeur uitte jegens Poxi. Zijn blik ging naar het kleine beestje, ‘Ik heb nog nooit naar je gekeken als een rivaal, kleine vriend.’ Terwijl hij sprak had hij zachtjes zijn vingers over Poxi's snuit heen laten gaan. ‘Misschien is het op een dag toch nog is nodig,’ Zijn blik nu peinzend. Hij keek op, naar Eph, en glimlachte op een lichte maar vrolijke manier naar haar. Het besef dat je zijn woorden misschien wel is geheel verkeerd op kon vatten drong niet door. Of misschien wel, maar liet hij het niet blijken dat het door drong. Nadat hij zijn stuff in de wasbak had gelegd om het later af te wassen richtte hij zijn aandacht weer op Ephony. Hij zag wat er gebeurde, zag ook de lichte wankeling zodra ze weer op haar benen stond. Een hele omslag vergeleken met net, alsof de ziekte zich nu opeens vreselijk aan haar opdrong. Al haar energie uit haar zoog. ‘Maat natuurlijk lieverd,’ Had hij zachtjes gemompeld. Hij glimlachte vaagjes naar haar. ‘Al vraag ik me af of je überhaupt de bank nog wel haalt. Kom hier,’ Hij stapte naar haar toe, zakte iets door zijn knieën. Hij pakte eerst haar hand en bracht deze rond zijn hals om vervolgens zijn armen onder haar knieholtes en rug te schuiven. Droogjes met een lichte Eph in zijn armen naar de woonkamer. Bij de bank boog hij zich voorover, legde haar zo neer dat haar hoofd in het kussen zakte. ‘Moment,’ Hij trok zijn armen weer terug en verdween om vervolgens evenlater terug te komen hobbelen met een kleed. Nogmaals legde hij een hand op haar wang, bracht zijn gezicht iets dichterbij dan genoodzaakt. ‘Ik ben gewoon hier, als ik weg ga zal ik het eerst zeggen. Maarja, waarschijnlijk ga ik toch niet weg.’ Had verder niks te doen. ‘Slaap maar, hopelijk rust je daar van uit.’ Hij wreef haar pony weg, drukte zijn lippen op haar voorhoofd en kwam weer overeind. Zijn passen gedempter, onbewust. Hij liep terug naar de keuken om Poxi op te halen en hierna plaats te nemen met het diertje op de andere bank, tegenover die van Eph.

Zachtjes lachend bleef ze naar Laurens kijken, die zich naar Poxi had gedraaid en het diertje toesprak. 'Wie weet,' klonk het lachend uit haar keel voordat ze het door had, waarna ze haar eigen blik als de wiedeweerga naar Poxi liet schieten. Ze zette haar eigen bord naast zich neer toen het leeg was, waarna ze zich van het aanrecht had laten glijden. 'Lukt vast wel,' mompelde ze wat beschaamd tegen hem, meer om het feit dat ze vond dat ze zich aan de buitenkant ontzettend aanstelde, en niet wilde dat er iemand zich zorge maakte over haar. Zonder enige tegensparteling liet ze zich door Laurens optillen, waarna haar hoofd tegen zijn schouder lag. 'Dank je,' vanuit haar dank betuige was al duidelijk dat Laurens gelijk had gehad, en dat ze de weg naar de bank waarschijnlijk niet had gehaald. Ze kon nog net de kleine zucht onderdrukken toen haar hoofd het kussen raakte, en het ontspanne gevoel zich over haar lichaam verspreed. 'Dank je, Laurens,' murmelde ze weer, hield haar ogen half dicht toen ze merkte dat hij weer erg dichterbij kwam. Bij zijn zachte lippen op haar voorhoofd sloten haar ogen zich geheel, om ze vervolgens pas weer open te doen doen ze de zachte geluiden hoorde van Laurens die op de andere bank neer zeeg. Ongemerkt opende haar ogen zich, bekeek het schouwspel van Laurens en Poxi. Een vage glimlach lag op haar lippen, hield haar blik onopgemerkt op Laurens gericht. Ze wist niet of hij het door had, maar zij dacht tenminste van niet. Uiteindelijk, om zijn tip en verzoek op te volgen, sloot ze haar ogen waarna ze langzaam met het knisperende geluid van het haardvuur weg zakte in een lichte slaap. Haar wat witte gezichtje ontspannen, haar lippen van elkaar en haar hand die van het kussen langzaam naar beneden gleed om vervolgens over de rand in het niets te blijven hangen.

De tijd die voorstreek wisselde zich af qua snelheden. Sommige momenten was het opeens al een halfuur later, andere momenten keek hij vijf keer achter elkaar naar de klok om vervolgens te zien dat pas een kwartier verstreken was. Maar de meeste tijd hield hij zich wel bezig, afwisselend met verschillende bezigheden. Ten eerste had hij een tijd lang met Poxi op de bank gezeten, had zacht murmelend tegen Poxi hele verhalen opgehangen sterk er van overtuigd dat deze ze begreep. Later in de ochtend had hij Poxi verzorgd, het diertje nog wat te eten gegeven en het verbandje rond zijn kleine pootje vervangen voor een nieuwe. Nu zat hij weer op de bank, tegen over dat van Ephony waar zij in een diepe slaapverkeerde. Hij zat onderuit gezakt, zijn hoofd iets gekanteld en zijn blik gefocust op haar gezicht. Drie kwartier lang, zonder verder enige beweging. Zijn blik volgde Ephony's gezicht. Deze was bleek, valer, dan gewoonlijk. Haar gezichts straalde iets vermoeids uit, zelfs wanneer ze sliep. Maar ondanks dat, de scherpe kaaklijn die zelfs vanaf hier zichtbaar was, of haar goude lokken die in een warboel rond haar gezicht lagen, ze was knap. Een fijn gezicht om naar te kunnen kijken. En zonder dat hij het besefte, zonder dat echt goed doordrong waarmee hij bezig was, was alweer drie kwartier voorbij gegaan. Hij had, terwijl zijn blik niet afgewend was van Ephony´s gezicht, half gefantaseerd over de dingen die ze hadden kunnen doen als ze er niet zo doods had bijgelegen. Gaf daarbij niet aan zichzelf toe dat de manier waarop hij haar behandelde, en haar reacties hierop, behoorlijk wat verschilde van de werkelijkheid. Of niet. Hij fronsde nu lichtjes, de eerste opmerkbare beweging in die driekwartier van zwijgend stilzitten. Eph bloosde ook in het echt als hij haar langer aankeek, haar aanraakte of haar plaagde. Als hij er zo overna dacht had hij het zelf ook heus wel door. De manier waarop ze eerst met elkaar om gingen en hoe het nu was, was anders. Eerst was het luchtig, zo gemakkelijk als ademhalen. De laatste tijd was het - hij fronste openiuw - tjah, ingewikkelder. Ergens ook leuker. Hij hield er van haar te plagen, haar wangen rood te zien op bloeien. Maar wat wilde hij hiermee bereiken? Zou überhaupt zoiets werken tussen hem en Eph? Een nog diepere frons. Toen hij haar voor het eerst had ontmoet had hij die gedachte gelijk afgekeurd. Hij en Ephony? Kom nou. Dat is bijna net zo erg als een homo stel. Een nog diepere frons. Maar waar sloegen dan in godsnaam zijn dromen op? Verwarring nu. Hij moest er niet zo diep over nadenken, Ephony was zijn vriendin. Hij drukte zichzelf overeind, opzoek naar afleiding, en begon in de keuken in borden en bestek maar af te wassen.
Een klein uur later stond er een grote pan, dampend, op het fornuis, met het vuur hieronder nog aan. Zacht, enkel om het warm te houden. Een kom in zijn handen, de andere gewapend met een reusachtige lepel. Het puntje van zijn tong verscheel tussen zijn lippen door terwijl hij de kokenshete soep overlepelde. Eenmaal de kom helemaal te hebben gevuld liep hij terug naar het woonkamer gedeelte. Hier zette hij de kom vol met soep neer, erin bungelend ook een lepel. Hij hurkte neer voor Eph's bank, ‘Eph,’ Murmelde hij. Voorzichtig legde hij een hand op haar schouder, veegde met zijn andere hand plukken uit haar gezicht weg. ‘Eph, ik heb soep voor je gemaakt.’ Vlak nadat hij dat gezegd had krulden zijn mondhoeken lichtjes om. Om de één of andere reden klonk het grappig. ‘Groentensoep met ballen,’ Zijn glimlach werd nog breder. Hij schudde haar nog een keer lichtjes heen en weer tot dat langzaam Eph´s ogen zich opende. `Goeie middag,´ Begroette hij haar droogjes. Hij legde zijn hand over haar wang, deze voelde koel onder zijn warme hand. ´Ik dacht dat het misschien goed was als je iets at,´

Ze had niets gemerkt van Laurens gestaar, was in haar eigen vermoeide en lichte slaap gevallen. Langzaam werd ze eruit gewekt toen ze plots zijn hand tegen haar schouder voelde. Al even langzaam opende haar ogen zicht en keek ze hem aan. Bij zijn woorden knipperde ze een paar keer loom, waarna haar blik op de kom viel en de heerlijke geur haar neus binnen kwam. Ze bleef vermoeid liggen, glimlachte zwakjes naar hem en slikte haar droge keel. 'Dank je,' sprak ze zachtjes, waarna ze voorzichtig omhoog kwam en de kom over nam. De warmte tussen haar handen voelde prettig, en de geur die er vanaf kwam rook verbazingwekkend smaakzaam. Voorzicht nam ze een lepel, blaasde en nam haar eerste slurp soep :3. Haar ogen verwijde zich, waarna haar blik naar Laurens schoot. 'Dit is lekker,' kwam het er bijna verbaasd uit. 'Ik bedoel... niet op die manier. Ik wist niet dat je zo goed kon koken,' vervolgde ze wat gehaasd, aangezien ze merkte dat haar woorden nogal beledigend konden worden opgevat. Een verontschuldigende glimlach kwam omhoog, waarna ze haar blik gauw weer op de kom richtte en verder at.

Hij glimlachte lichtjes terug, als antwoord op die van haar. Langzaam kwam hij ook overeind, hield Ephony met een half oog in de gaten terwijl ze zich met moeite overeind drukte. Toen ze eenmal zat draaide hij en ging voorzichtig naast haar op de bank zitten. Vaagjes keek hij toe hoe ze zich naar de tafel toe boog om de soep te pakken, bleef ook rustig toe kijken terwijl ze de eerste hap nam. Lichtjes kroop een wenkbrauw omhoog, gevold door een vage glimlach. Zijn mondhoeken trokken helemaal omhoog door haar snelle, verdedigende woorden die volgde. Hij grijnsde haar toe, ‘Dankje,’ Zei hij alleen maar. Wel gemeend. ‘Hoe voel je je?’ Hij legde zijn hand op haar onderrug en wreef hier vervolgens afwezig mee over haar rug. ‘Het is echt ongelofelijk,’ Murmelde hij zachtjes. ‘Maar het lijkt wel alsof je voor het slapen gaan nog meer kleur had dan nu,’ Hij haalde haren uit haar gezicht om het zelf beter te kunnen zien en fronsde vervolgens nogal geërgerd. Het zou juist het tegenovergestelde effect moeten hebben. Zijn blik werd peinzend terwijl hij haar aan bleef kijken, ‘Ik weet eerlijk gezegd niet of het goed is als je nu nog gaat slapen..’ Zijn stem twijfelend, als hij zo naar Eph keek zag er er uit alsof ze nog wel een paar uurtjes slaap goed zou kunnen gebruiken. Maar dalijk sliep ze vannacht helemaal niet meer.. Vermoeid zuchtte hij. ‘Je moet zelf maar kijken wat je gaan doen,’ Mompelde hij toen. Hij wist 't zelf ook niet meer.

Na een paar lepels eten, gek genoeg had ze nog wel iets wat je als eetlust door kon laten gaan, keek ze weer langzaam op en focuste haar blik op Laurens ogen toen hij haar een vraag stelde. 'Moe,' was haar droge antwoord, poging tot grapje, waarbij haar mondhoeken even omhoog krulde. Vervolgens stopte ze nog een lepel soep in haar mond, waarbij de kom bijna leeg was. Wat verdwaasd keek ze weer naar hem op toen ze zijn hand langs haar gezicht voelde gaan en zijn woorden hoorde. Ongemerkt kwamen haar mondhoeken omhoog in een bijna teder glimlachje. 'Kijk niet zo nadenkend,' reageerde ze op zijn woorden, was geïntrigeerd door zijn gezicht en hoorde verder niet echt wat hij zei. De laatste hap soep propte ze naar binnen, waarbij ze hem vanuit haar ooghoeken aankeek. Langzaam boog ze voorover om de kom weer weg te zetten, en terwijl ze weer terug kwam voelde ze zich duizelig worden. 'How,' klonk het zachtjes en verdwaasd als reactie op haar eigen lichaam. 'Ik blijf moe,' vervolgde ze langzaam, waarbij ze ongemerkt tegen Laurens aan zakte. 'En het is koud,' murmelde ze er achter aan, merkte niet dat ze al weer half weg zakte in haar lichte slaap. 'Slapen helpt niet... wordt steeds moeier,' vervolgde ze met de informatie, waarbij het vormen van de zinnen steeds langzamer ging. Met half gesloten ogen zat ze tegen Laurens aan, haar hoofd op zijn schouder rustend.

Zijn blik ontspande en vanzelf verscheen er weer een vraag zodra Eph kwam over zijn gezicht. ‘Zo erg was het toch niet?’ Vroeg hij haar grijnzend, zijn vraag had iets retorisch. Hij had zijn hand ondertussen weer laten zakken. Terug op haar onderrug, waar het soms af en toe over heen wreef zonder dat hij erbij na dacht. Zijn blik schoot terug naar Ephony zodra ze weer terug boog. Nogal twijfelend bleef ze recht op zitten, alsof ze duizelig was. ‘Hm,’ Een iets bedenkelijke toon. Wat vaagjes keek hij op zodra hij opeens Eph's gewicht voelde toenemen, ze zakte tegen hem aan en bleef zo liggen. Hij liet langzaam zijn arm rond haar heen glijden. ‘Ik wil je wel warm houden,’ Zijn woorden plagend bedoeld, zijn grijns benadrukte dit nogmaals. Wilde haar weer zien glimlachen, ook al was het maar vaagjes. Maar zijn vrolijke lach zakte weer iets weg, ‘Meer moe,’ Verbeterde hij haar automatisch, waarna toch nog een zacht gegrinnik te horen was. Zijn hand gleed haar blonde lokken in en woelde hier zachtjes. Gewillig trok hij haar iets meer tegen zich aan, beschermend leek het wel. Hij zakte tegen de rugleuning van de bank aan, zodat ze gemakkerlijker konden zitten, of half liggen. Vaagjes hield hij zich bezig met het strelen van Eph haar arm, terwijl zijn andere hand Eph's koele handen tussen z'n vingers genomen had. Had het zelf geen eens doorgehad. ‘Ben je vaak ziek, 's Winters?’ Vroeg hij zacht mompelend. ‘Hm.. ik heb echt behoefte aan een winter zoals op Puffoon in de Zuidelijke streken.' de vage glimlach was in zijn woorden te horen. 'Dik pak sneeuw, overal lampjes.' Vaagjes speelde zijn vingers met haar hand, onbewust. 'Kerst enzo,' Aan zijn stem, die steeds afweziger werd, was te horen dat hij terug zakte in herinneringen. Hij draaide zijn hoofd en liet zijn wang vervolgens zacht zuchtend tegen haar hoofd aan leunen. ‘Als hier sneeuwvalt, gaan we wel een sneeuwpop maken.. hè Eph?’

Zoals Laurens het wilde speelde er even een kleine glimlach op haar lippen, hoewel ze in normale status misschien rode wangen had gekregen was het enige wat ze nu deed haar ogen sluiten en alles accepteren. Ze reageerde niet op zijn verbetering, zuchtte alleen onwillekeurig toen ze voelde dat hij naar achter leunde en zij half tegen hem aan lag. Haar hand kwam op zijn buik te liggen, terwijl haar ogen gesloten bleven en ze naar zijn hartslag luisterde. 'Nee,' was het antwoord op zijn vraag of ze vaak ziek was rond deze tijd van het jaar. Ze was eigenlijk bijna nooit ziek, maar als ze ziek was was het toch wel rond deze tijd. Haar wenkbrauwen fronsde zich lichtjes, om vervolgens weer te ontspannen bij het horen van Laurens verhaal. 'Prachtige dagen,' mompelde ze instemmend, had geen zin om meer over haar lippen te brengen. Ze voelde zich langzaam weer wegzakken, hoorde nog net zijn woorden. Een instemmend geluid kwam over haar lippen, waarna ze diep ademhaalde en knikte. Er speelde een glimlach bij haar omhoog, waarna ze onder dwang haar ogen weer opende en afwezig voor zich uit staarde. 'Dan wel met jou muts,' reageerde ze later, poging tot een grapje waarbij haar eigen mondhoeken flauwtjes omkrulde. 'Geven we Poxi en Ené allebei een sjaal. Die brei ik dan wel,' grinnikte ze zachtjes, meer in een zucht dan een krachtige lach. 'Je doet je werk niet echt goed,' klonk het daarna plagend, waarna ze haar hoofd optilde en hem grijnsend aankeek. 'Nog steeds koud,' murmelde ze vervolgens, waarna ze opstond en voor het haardvuur weer voorzichtig neerzakte. Met haar handen steunend op haar kin keek ze naar de vlammetjes. 'Die houtstukken lijken alstijd in het niets te verdwijnen... als ze zo worden verbrand,' murmelde ze doelloos door, haar blik in de vlammen naar het hout. 'Maar hier niet, hier lijken ze eeuwig te branden. Toch wel prettig,' vervolgde ze met een afwezige glimlach.

Hij begon zachtjes te grinniken, zag Ene al met sjaal voor zich. 'Wel roze, zal haar goed staan.' Nogal vragend keek hij om naar Ephony, welk werk? Iets verward keek hij haar dan ook aan terwijl bij haar een lichte grijns verscheen. 'Ohw,' Mompelde hij vaagjes zodra hij meer uitleg kreeg. Nogal sullig bleef hij zitten terwijl Ephony zich overeind drukte en richting het haardvuur liep. Langzaam kwam hij ook overeind, zodat hij weer recht zat. Hij luisterde naar haar gebrabbel, richtte hierbij ook kort zijn blik op het vuur maar reageerde er verder niet op. 'Moment,' Mompelde hij opeens zachtjes waarbij hij zich overeind drukte en wegliep. Op naar de slaapzalen boven. Niet veel later kwam hij weer naar beneden toe hupsen, zijn armen gevuld met een deken. 'Jij zei dat ik niet goed deed,' Hij hield het deken iets omhoog. 'Misschien moet ik het dan grootser aanpakken,' Hij grijnsde haar vrolijk toe. Hij begon te hannessen met het deken, trok het uiteindelijk zo dat hij het achter zich hield alsof hij het over zijn eigen schouders wilde gaan drapperen als cape. Maar voordat hij dit deed trippelde hij door naar Ephony totdat hij achter haar stond. Een kort moment, de lichte twijfel was zichtbaar in zijn ogen. Alsof hij onzeker was. Maar al snel verdween dit weer, het was tenslotte Ephony maar. Hij zakte door zijn knieen heen en kroop naar haar toe. Na heel wat gedoe en gewiebel kwam hij uiteindelijk goed te zitten, hierbij lagen zijn benen langs Ephony heen en leunde zijn boven lichaam tegen Eph d'r rug. Hij sloeg het deken rond hen heen, en trok het voor Eph bij elkaar. Hij boog zich nog dichter naar haar toe, zodat hij zijn kin lichtjes op haar schouder kon leggen en met zijn slaap zachtjes tegen haar hoofd aan kon leunen. 'Hm.. je warmt sneller op als we onze kleren uittrekken.' Mompelde hij, je kon horen terwijl hij sprak dat een grijns verscheen. Hij trok Eph dichter tegen zich aan, iets wat niet de bedoeling was. Dit gebeurde zeer 'per ongelijk' toen hij het deken strakker rond hen heen wilde trekken. 'Buiten dat weet ik nog wel meer manieren om je op te warmen,' Hij kantelde zijn hoofd en verstopte zijn gezicht in haar nek. Maar voodat hij echt iets deed grinnikte hij alweer zachtjes. 'Hm.. je ruikt lekker Eph,' klonken zijn woorden afwezig, alsof hij ze eigenlijk alleen had willen denken maar perongelijk hardop zei.

Wat verdwaasd keek ze om na Laurens 'moment' waarna ze hem nakeek toen hij weg hobbelde. Lichtjes verbaasd draaide ze zich weer om, staarde naar het haardvuur met een vage glimlach, concentrerend op de vlammetjes. Toen ze opnieuw gedreun achter zich hoorde steunde ze op een van haar handen terwijl ze weer omkeek. Een grijns speelde op bij het zien wat Laurens bij zich had. 'Mafkees,' grinnikte ze naar hem, volgde hem met haar ogen. 'Groots is dat zeker,' lachte ze vrolijk, was voor een moment het leveloze gevoel in haar lichaam kwijt. Langzaam draaide ze zich weer om, terwijl Laurens in gevecht was met de deken om haar knieën weer op te trekken, haar armen er omheen te slaan en haar kin op haar knieën te leggen. Doelloos staarde ze weer naar de vlammetjes, totdat ze plots een paar voeten langs haar benen naar voren zag komen. Weer verdwaasd tilde ze haar hoofd op, keek naar een van de voeten totdat ze laurens borst tegen haar rug aan voelde. Wat verschrikt staarde ze voor zich uit, waarna haar schouders weer zakte en ze haar eigen benen neer legde. Het was laurens, daarom juist, kop dicht. Verward staarde ze weer voor zich uit, schudde het van haar af en probeerde weer normaal te doen. Haar hoofd kantelde wat om, om Laurens de ruimte te geven op haar schouder, waarna een zachte zucht haar lippen verliet bij het voelen van de dubbele warmte. 'Alleen als ik aan onderkoeling lijdt,' bromde ze terug op zijn plagende woorden, waarna ze hem een klein tikje op zijn neus gaf als bestraffing. Wat streof ging ze mee in zijn beweging, voelde de lichte blos weer op haar wangen omhoog spelen toen ze geheel tegen hem aan zat. Een zachte lach kwam omhoog toen ze zijn gezicht in haar nek voelde. 'Dat kieteld,' grinnikte ze, waarbij ze wat spastisch haar hoofd naar hem bracht als doel zijn onbewuste gekietel te ontwijken. Haar zachte gelach zakte weg na zijn woorden, waarna een verlegen glimlach omhoog speelde. 'Dank je,' murmelde ze wat verlegen, kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Het was laurens, wat deed ze nou knullig. Ze draaide haar hoofd, snoof aan zijn haar. 'Jij ruikt naar...' klonk het bedachtzaam. 'Verkeerde shampoo,' haar ogen vernauwde wat. 'Laurens, heb je die van mij weer gepakt?' bromde ze bestraffend, waarna ze haar wijsvinger tegen zijn voorhoofd duwde om hem al even bestraffend aan te kijken. 'Eerst mijn kleren, dan make-up. Nu mijn shampoo. Laurens Wildukind, moet je mij soms iets vertellen?' met een priemende blik keek ze hem aan, alsof hij niet wilde toegeven dat hij liever een meisje had willen zijn.

‘Aah,’ Had hij zachtjes teleurgesteld gemompeld zodra ze zijn voorstel om gelijk helemaal uit de kleren te gaan afwees. Gespeeld, natuurlijk. Alsof hij een ander antwoord had verwacht. Hij kon het niet helpen dat de gedachte zich in een flits aan hem opdrong, iets waardoor onwillekeurig voor een moment zijn mondhoeken weer iets optrokken. Maar algauw raakte hij weer afgeleid door Ephony, en richtte zijn concentratie daarop. Hij grijnste, en blies om haar nog is extra te plagen in d'r nek. Grijnzend haalde hij zijn hoofd iets weg zodra Eph de hare naar die van hem toedraaide, gedwongen deze beweging te maken. ‘Stommert,’ Mompelde hij dan ook zachtjes nadat ze hem zo weggejaagd had. Na een tijdje begon hij te frummelen met ze voeten. Trok ze naar zich toe, onder het kleed. Zo dat hij uiteindelijk half in kleermaker zat en Ephony in het kleine rondje zat waar ze nog op de grond kon zitten. Haar benen lagen over zijn gevouwen benen heen, zodat ze met haar voeten buitenboord stak. Het deken legde hij nog iets beter neer, zodat hij het los kon laten maar wel bleef liggen. Nu hij zijn handen vrijheid liet hij ze langzaam geheel om Ephony's middel heen glijden. Toen hij Eph's neus opeens in zijn warrige bos haren voelde perste zijn lippen zich op elkaar om een lach in te houden. Maar zodra hij haar woorden hoorde, de toon haast beschuldigend, zette hij een onschuldig gezicht op. ‘Ja.. nou, wát,’ Murmelde hij, trok een koppig gezicht en haalde een keer zijn schouders op. ‘Jouwne ruikt gewoon lekkerder,’ Gaf hij toen mokkend toe, alsof hij het eigenlijk helemaal niet aan haar wilde vertellen. Zijn hoofd veerde iets terug, zijn schouders kwamen iets los van die van haar toen ze half op haar plaats draaide zodat ze hem aan kon kijken. Hij keek haar aan terwijl ze het rijtje opsomde. Lichtjes knepen zijn ogen samen toen ze eenmaal met de concluderende vraag kwam. Hij wilde lachen, maar hield zich in. ‘Mijn innerlijke verlangengs gaan jou helemaal niks aan,’ Zei hij alsof hij deepdown dodelijk graag een meisje wilde zijn. ‘Wil je me helpen van m'n rare ideeën af te komen? Misschien kunnen we anders even naar boven gaan..’ Opperde hij droogjes. ‘Goede sex heeft voordelen voor meerdere situaties,’ Zachtjes grinnikte hij nu. Zijn handen, onder het deken, prikte haar in haar zij om haar terug te pakken. ‘Oh wacht.. je bent ziek natuurlijk. Misschien moeten we het dan maar uitstellen, niet?’ Zijn armen legde hij strakker rond haar heen, dwong haar zo weer bij hem te komen zitten zoals eerst. ‘Ik wil namelijk niet dat je dalijk zo uitgeput bent dat je hélemaal niet meer op je eigen benen kan staan.’

Haar gegiechel kwam weer omhoog toen Laurens in haar nek blies, maakte een opstandig piepend geluid waarmee ze duidelijk probeerde te maken dat hij moest stoppen. Ze kon bagger slecht tegen kietelen, in welke vorm dan ook. 'Verdien je,' beantwoorde ze zijn belediging met een grijns waarna ze haar gezicht weer terug draaide. Wat onhandig ging haar hoofd heen en weer, probeerde het gefrummel van Laurens bij te houden waarna ze tegen hem aan werd getrokken en in het kuiltje tussen zijn opgevouwen benen zat. Wat onderuitgezakt leunde ze tegen hem aan, haar vermoeide lichaam vond dit alles best. Lachend bleef ze hem aan kijken terwijl hij opstandig antwoorden. Daarna werd haar gezicht weer gespeeld serieus, keek ze hem weer met doordringende ogen aan. 'Ik wéét dat de mijne lekkerder ruikt. Ik bedoel; logisch, hij is van mij,' sprak ze doodleuk, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Toch wond de grijns het bij zijn volgende woorden, waarna ze lachend wegkeek en er verder niets op zei. Maar bij zijn volgende woorden zakte haar mond open, verwijdde haar ogen en draaide haar hoofd langzaam naar hem toe. 'LAURENS!' kwam het er bijna hysterisch uit, alsof hij net had bekend voor een moord. Ze wurmde zich uit zijn armen die hij weer om haar heen had geslagen, had gillend zijn prikje ontwijkt en bewerkte hem nu in een halfomgedraaide wokkelhouding zijn lichaam met kleine klapjes en een verbeten gezicht. 'Jij. Durft. Wel. He. Mannetje,' bracht ze uit, waarna ze zijn zij en buik bewerkte met een kieteldood. Ze wist dat deze energiestoot straks ten koste zou zijn van haar lichaam, maar ze kon Laurens hier niet zomaar mee weg laten komen.

Een zacht gegrinnik verliet zijn lippen, kon zich niet meer inhouden toen Eph eenmaal zo uitbarste. Hij veerde weer iets terug, gaf haar de ruimte toen ze zich om wilde draaien. Een verkeerd idee, wat al snel duidelijk was. ‘Hé!’ Schoot er lachend uit terwijl hij wegdook, probeerde haar handen te ontwijken die genadeloos door gingen met slaan en stompen. ‘Nouja zeg, Eph. Beheers je! Je bent ziek, weetje nog?’ Zijn woorden waren onwillekeurig lachend zijn lippen verlaten, waardoor ze alles behalve serieus overkwamen. Een gilletje deed zijn lachen voor een moment abrupt ophouden waarna hij keihard in de lach schoot. ‘NEE!’ Krijste hij lachend. Zijn handen schoten nu omhoog, iets waardoor het deken ook gedeeltelijk van hen afgleed en hun, tjah, nogal intieme houding zichtbaar werd voor de rest die er toch niet was :'). Zijn vingers sloten zich om haar polsen en trokken deze gelijk weg. Zo veel moeite hoefde hij er eigenlijk niet voor te doen, het leek haast alsof ze niet tegen werkte. Terwijl hij haar polsen vast hield dwong hij haar deze voor haar buik te leggen, zo dat zijn armen weer om haar heen kwamen te liggen. Hij liet ze doorschuiven, nam haar nog beter in zijn armen. ‘Zit nou is stil, Eph.’ Zijn lippen lagen tegen haar oor aan. Hij zei her alsof ze al de héle tijd zo irritant zat te doen. ‘Je moet niet zo druk doen.. da's slecht voor je gezondheid.’ Hij draaide zijn gezicht weer, zodat de zijkant tegen dat van haar aan lag. ‘Ander keertje dan hè.. ’ ging hij nog even door, alsof hun onderwerp hiervoor nooit onderbroken was. ‘Als je niet zo moe bent enzo.’ Zijn lippen hadden zich omgekruld in een ingehouden glimlachje. Zijn handen hielden nog steeds haar polsen vast, zodat het onmogelijk voor haast was om hem nog een keer te kietelen of iets.

Hoewel ze haar gezicht serieus wilde houden door zijn ongelovelijk foute opmerking kwam er uiteindelijk een lach omhoog. Lachend probeerde ze zijn handen te ontwijken, kon hem hier tussendoor nog ongenadigt kietelen. Kreeg hij ervan, ze zou voortaan van zich afbijten zoals hij nog nooit had gemerkt. Waarschijnlijk een belofte aan zichzelf die ze toch weer zou verbreken. Maar veel kracht bezat ze niet meer in haar armen, waardoor hij al gauw haar polsen vast had en ze de vermoeidheid als een golf door haar lichaam voelde gaan. Al gauw liet ze zich weer met haar rug tegen hem aan zakken, nestelde zich weer terug terwijl haar armen strak op de plaats werden gehouden. Ze voelde weer de lichte rilling langs haar ruggengraad omhoog lopen toen ze zijn stem dicht bij haar oor voelde, en zijn lippen er tegenaan drukte. 'Jou schuld,' murmelde ze afwezig, probeerde haar lichaam normaal te houden, daarbij ook haar wangen niet te laten verkleuren. 'In je dromen,' bromde ze gespeeld boos toen hij weer doorging alsof ze het over een normale zaak hadden. Moggie willen dat ze met hem naar boven ging, om zijn fantasietjes te verwezelijken. Toch kleurde haar wangen wat donkerder zonder dat ze het doorhad. 'Je begint maar gewoon bij het begin,' murmelde ze haast onverstaanbaar, waarna ze richting het vuur staarde en haar zelf voor haar kop wilde slaan om die woorden. Ten eerste ging dat niet, aangezien Laurens haar polsen vast had, daarnaast omdat het wel heel debiel zou staan als ze in deze zieke toestand ineens zichzelf tegen haar hoofd zou gaan slaan. 'Stommerd,' vervolgde ze wat later, tot poging haar vorige woorden te ontzeggen.

‘Hm,.. dromen.’ Had hij zachtjes zelfingenomen gemompeld zodra Eph dit had laten vallen. Alsof er veel méér achter schuilde dan dat hij nu los liet, véél meer. Het amuseerde hem enigszins dat ze het zo had laten vallen, juist omdat hij zich er 's middags nog het beziggehouden. Hij zakte steeds iets meer weg in zijn eigen gedachtenspinsels totdat Eph haar zachte gemurmel er tussen door kwam. Zijn blik helderde weer op, zat dichtbij genoeg zodat hij elk woord duidelijk had kunnen verstaan. Voelde hoe gelijk heel de situatie omsloeg, alleen maar door haar woorden. De stilte, met opdrukkende spanning. Voelde ook van binnen hoe iets samen leek te trekken, hoe iets in hem gesnakt had naar deze woorden. Zijn gezicht kantelde weer iets, haar richting op, terwijl zijn handen zich ontspande. ‘Dit is dan toch wel een mooi begin?’ Mompelde hij zachtjes, pas na een tijdje als reactie op haar eerdere woorden. Doelend op het feit hóé ze erbij zaten, zij in zijn armen. Iets wat duidelijk te horen was aan zijn toon. Zachtjes liet hij ondertussen zijn vingertoppen vanaf haar polsen strelend omhoog glijden over haar armen. Niet ver, een klein stukje maar, om vervolgens weer terug te glijden. Zijn mondhoeken leken in slow motion omhoog te kruipen zodra Eph weer kwam met andere woorden waardoor opnieuw heel de sfeer omsloeg. ‘Stinkerd,’ Beantwoorde hij haar dit keer gelijk. Zijn glimlach werd nog een tikkeltje breder, weer helemaal terug zoals ze hiervoor bezig waren. ‘Heb je nog honger? Of dorst of iets?’ Vroeg hij haar nu, voordat ze weer door gingen. Eph bleef ondanks alles ziek, daar moest hij wel rekening meehouden x'). ‘D'r is nog heel.. héél veel soep.’ Murmelde hij nogal droogjes. ‘Misschien iets té veel,’ Langzaam verscheen weer zijn glimlach, duidelijk hoorbaar in zijn stem.