Alleen een lach was op haar gezicht onstaan bij Laurens gemompel, had er verder niet op gereageerd om hem niet de lol te gunnen. Nog steeds voelde ze zijn handen om haar polsen, die haar armen op hun plaatsen hielden mocht ze weer het energievretende idee krijgen om hem te kietelen. Maar haar lichaam was eigenlijk alweer te moe om zoveel kracht ergens achter te leggen. Ongemerkt pakte ze haar zenuwtik weer op, beet op haar onderlip toen de drukkende stilte over hun heen gleed. Iets wat ze altijd deed als ze nadacht, zich ongemakkelijk voelde, ergens mee zat of iets anders. Ze voelde precies hoe hij zich bewoog, negeerde de rode blos die op haar zenuwachtige gezicht was gekomen. Vooral bij zijn worden wilde ze hiet liefste door de grond zakken, recht naar de etage die onder hun was en daar neerploffen voor het haardvuur alsof er niets was gebeurd. Ze slikte haar droge keel, hield haar blik straks op het vuur voor haar gericht over haar opgetrokken knieën heen. 'Misschien wel ja,' beantwoorde ze hem uiteindelijk wat hees terwijl zijn vingers langs haar huid streelde. Zo zacht mogelijk had ze het gezegt, had daarna zichzelf weer voor het hoofd willen slaan. Een zenuwachtige lach brak door, die daarna wat zekerder en harder naar buiten kwam bij zijn belediging terug. Lievelijk gaf ze hem een zachte stomp met haar elleboog, een beweging die weer mogelijk was geweest aangezien zijn handen weer waren ontspannen. Ze schudde haar hoofd bij zijn vraag. 'Ik ben goed voorzien, alleen moe,' sprak ze, waarbij ze net niet haar geeuw kon onderdrukken. 'Onze keukenprins heeft zich uitgeleefd zo te horen?' vroeg ze hem, terwijl ze haar ogen sloot en wat onderuit zakte tegen hem aan.

‘Warm genoeg?’ Had hij er nog murmelend achteraan gevraagd toen. Langzaam verbreedde zijn glimlach opnieuw enigszins. ‘Nee, niet echt.’ Gaf hij toe, hij had niet expres extreem veel gemaakt. ‘Ik ben alleen niet zo goed met verhoudingen,’ Gaf hij toe, waarbij een lichte grijns te horen was in zijn stem. ‘Moment,’ Murmelde hij opeens, ‘Even kijken naar Poxi,’ Hij glimlacht vaagjes, wurmde zijn benen onder Eph vandaan en krabbelde overeind. Hupste naar de bank toe waar hij Poxi had achtergelaten om deze op te tillen en vervolgens weer mee terug te nemen naar Eph. ‘Hier,’ Zei hij zachtjes waarbij hij Poxi in de schoot van Eph legde en vervolgens zelf weer neerzakte. Dit keer naast haar, dichtbij haar zodat hij bijna helemaal tegen d'r aanzat. Iets naar haar toe gebogen, zodat hij beter mee kon kijken met Poxi. Een vage glimlach rustte weer op zijn gezicht. Half draaide hij zich om waarna hij met het deken begon te hannessen en deze uiteindelijk rond hun schouders heen legde, zodat ze d'r samen onder zaten. Iets wat makkelijk ging, het deken was groot genoeg. ‘Als je het koud krijgt moet je het zeggen hoor,’ Zijn blik schoot omhoog, opzoek naar haar ogen waarna hij haar lichtjes toe grijnsde. Hij keek haar aan, haar ogen nu zo van zo dichtbij dat hij elk licht grijze streepje kon onderscheiden van het blauwe in haar ogen. Langzaam zakte zijn grijns iets af, ging over in een flauw glimlachje die onbewust was blijven hangen. Bleef haar aankijken terwijl de stilte langzaam weer aanzwelde tot een drukkende spanning. ‘Dan kom ik wel weer bij je zitten zoals net,’ Murmelde hij er nog een tijdje later achteraan, waarbij afwezig toch zijn mondhoeken weer iets omhoog krulde. Hij voelde de drang, voelde hoe het in hem omhoog trok. Waar kwam dit in godsnaam opeens vandaan? Hij raakte er door afgeleid, slikte er door een keer, alsof hij zenuwachtig was. Maar hij wás niet zenuwachtig, het was iets anders.. hij kon het geen plaats geven, niet benoemen. Het kwam veels te onverwacht. Onbewust was hij wat meer naar haar toegebogen, nóg dichterbij. ‘Als je dat.. tenminste wilt,’ Zijn stem nog zachter, zijn blik zakte omlaag naar haar lippen. Daar was dat gevoel weer, alleen nog heftiger. Het verlangen trok in hem op, deed hem dingen doen hij helemaal niet wilde doen. Het is Ephony, néé! Doe normaal, dat kan niet! Ze is zijn vriendín. Maar kíjk dan naar haar! Ze is zo mooi.. haar blauwe, oprechte ogen. Het voelde zo fóút om op die manier naar haar te kijken, en tegelijkertijd veel fijner dan de manier waarop hij naar haar keek hiervoor. Zijn blik schoot opnieuw omhoog, diep gezocht kon je de verwarring erin lezen. Misschien had hij dit juist niet moeten doen, als hij er nog over na had willen denken. Haar blik, haar ogen, bij het zien van hoe ze hem aankeek, bezweek hij juist. Zijn blik zakte opnieuw omlaag, hij boog nog verder naar haar toe. Als laatste was zijn blik gevestigd op haar lippen, haar lippen die er zo heerlijk zacht uitzagen. Vlak voordat hij zijn eigen lippen hier op drukte sloot hij zijn ogen, ademde vervolgens diep in terwijl heel zijn binnen langzaam leek te veranderen in iets vloeibaars. Ontzettend warm, overheerlijk, maar ook irritant kriebelig. Het trok door hem heen, zette alle mogelijke zenuwen open om dit alles zo goed mogelijk in zich op te nemen. In eerste instantie deed hij niks, bleef zo zitten, zijn hersensn leken te verlammen. Totdat gierend dat verlangen opnieuw door hem heentrok, dat hij beséfte wat hij deed en wist dat hij níks anders wilde. Hij kuste haar lippen, drukte opnieuw zijn lippen op de hare om haar vervolgens te kunnen zoenen. Zacht, dat wel, misschien ergens toch onzeker. Zijn bovenlichaam draaide, zijn hand van zijn buitenste arm kwam voorzichtig om haar bovenbeen te liggen. Verder niks. Al zijn concentratie ging naar zijn lippen, kon zich énkel hier mee bezig houden. Hij wilde haar, wilde haar kunnen kussen, wilde haar in zijn armen kunnen nemen. Waarom had hij het ontkent aan zichzelf? Omdat het niet hoorde. Nou én. Hij wilde haar lichaam kunnen voelen onder zijn handen, strelend. Wilde haar diep in de ogen kunnen kijken zodat blossen optrokken op haar wangen. Hij wilde haar zien lachen, wilde haar gelukkig maken. Zijn lippen kwamen los van die van haar, zijn hoofd kantelde, opnieuw drukte hij zijn lippen op de hare. Dwingender dit keer. Waarom zou dat niet kunnen met Eph? Omdat het je vriendin is. Wás. Hij wist zelf ook wel dat dit gevoel nooit meer over zou kunnen gaan, dat hij nooit meer op de 'normale' manier naar had kunnen kijken. Onbewust was zijn hand, die eerst op haar boven been had gelegen, lichtjes in haar nek komen te liggen. Dit voelt ook goed. Koppig als hij was, sprak hij zijn eerdere ideeën tegen. Dit voelt beter. Veel beter.

Zachtjes grinnikte ze om Laurens antwoord. 'Goeie kok, alleen de grootste dingen in het koken kan je niet. Hoe krijg je het voor elkaar,' grinnikte ze, niet dat ze er echt antwoord op verwachtte. Zolang het lekker smaakte maakte het haar niet uit of hij kookte voor het hele Puffoonse leger. Lichtjes draaide ze haar hoofd om Laurens met haar ogen te kunnen volgen zodra hij naar Poxi ging. Langzaam draaide ze haar hoofd weer terug, keek weer naar het vuur terwijl ze haar benen voor zich uit strekte. met haar handen op haar bovenbenen staarde ze voor zich uit, een beetje doelloos totdat ze plots Laurens stem weer hoorde en het volgende moment Poxi op haar bovenbenen voelde. 'Dat lieverd,' sprak ze honend naar het kleine diertje, waarbij ze het neusje voorzichtig aaide. Licht glimlaggend keek ze op terwijl ze Laurens zag stoeien met de deken, waarna ze er op de een of andere manier een moment daarna samen onderzaten. 'Is goed,' glimlachte ze wat verlegen, waarna ze gauw haar blik weer op Poxi richtte die weer alleen zijn snuit bewoog als teken van leven toen Laurens het over de kou had. Toch ging haar blik weer terug, keek ze hem licht verlegen aan onder het besef dat hij wel erg dichtbij was, ook voor Laurens doen. Zonder dat ze het zelf merkte was ze opgehouden met Poxi aandacht geven, was haar blik gevestigd op Laurens grijze ogen. Altijd al een intrigerende kleur geweest bij hem. Ho stop, niet denken. De aandrijvende spanning werd haar met een plotselinge druk op haar buik voelbaar bij Laurens woorden, waarbij haar wangen lichtroze werden. Haar enige reactie op zijn woorden, bleef doodstil zitten terwijl zijn ogen nog een stukje dichterbij kwamen. Haar ogen schoten voor een moment naar beneden, een verlegen reflex bij zijn zoveelste woorden waarbij haar wangen een klein beetje dieper werden van kleur. Tegelijkertijd met die van hem schoot haar blik weer omhoog, kruisde haar blikken en voelde ze het drukkende gevoel erger worden. Waar was hij mee bezig, waar was zíj mee bezig? Haar eigen ogen ietsjes vergroot onder de spanning, zenuwen en onbegrijpelijkheid. Was ze zo blind geweest, had ze zich de hele tijd al vanaf het eerste moment dat ze hem zo doodleuk voor het gebouw had zien staan zichzelf voorgelogen? Maar op de een of andere manier werd haar blik zachter, zonder dat ze daar zelf controle over had. Toen zijn blik naar beneden gleed stopte haar hart voor een moment met kloppen, en deze keer niet door de vermoeidheid waaraan ze al dagen leed. Nee, ze kwam tot een besef wat eigenlijk veel te laat kwam. Hoe kon dit gebeuren, waarom bewoog ze niet van hem weg zodra hij dichterbij kwam, waarom leunde ze naar hem toe zodra ze zijn lippen op de hare voelde. Haar hart leek in haar keel te bonken, haar lichaam leek te zijn bevroren vanaf haar nek naar beneden. Zelf Poxi leek niet te bewegen op haar schoot, leek ook in de spanning te zijn opgelost. De spanning bleef, leek alleen een lichtere vorm aan te nemen zodra Laurens in beweging kwam en het contact tussen hun lippen zuiver en echt werd. Ze ging met hem mee, kwam met haar lichaam wat dichter bij die van hem, gefocust op de bewegingen van hem. Hoe graag haar lichaam ook haar handen naar hem toe had gebracht, in zijn nek had willen leggen, zijn gezicht wilde strelen. Het stemmetje in haar achterhoofd dat keihard tegen haar 'dit is fout, waar ben je mee bézig' gilde was in de overmacht. De huid onder zijn hand op haar been brande alsof er net een hete kol op was gelegd, haar hoofd begon toeren te maken die ze zelf niet mee bijhield. Het was Laurens, Lau; haar beste vriend. De eerste van Puffoon hier op school waarmee ze een echte, hechte vriendschap had kunnen opbouwen. En kijk naar Myst, hoe zij zich nu voelde. Myst. Opeens werd haar geest weer helder. Hoe kon ze haar vriendin dit aandoen, technisch gezien [ssjt, mijn woord] bedroog ze haar nu. Ze was eerst vloeiend met hem mee gegaan, had zich over laten nemen. Maar zodra dit besef weer kwam, en zijn lippen voor een moment los kwamen van die van haar schoten haar ogen open. Het volgende moment was het contact weer herenigd, maar bleven haar ogen open. Zodra ze zijn hand, teder, lief, zacht in haar nek voelde sloten haar ogen voor een moment weer. Het moment later won het hoogst irritante stemmetje het weer, gleden haar ogen langzaam open en week ze achteruit zodat Laurens hand ook haar nek verliet. 'Laurens,' fluisterde ze hees, haar blik voor een moment op zijn ogen gericht waarna ze hem neersloeg, ongemakkelijk, verlegen, verlangend, fout. 'Jij... Ik... Dit,' probeerde ze het foute eruit te halen. 'Laat maar,' vervolgde ze, hervond de kracht in haar stem en pakte Poxi langzaam op. Ze moest haar hoofd helder krijgen, zich beseffen wat er net was gebeurd en besluiten wat ze verder wilde. 'Het is denk ik beter als ik ga slapen,' sprak ze wat harder, hoewel haar stem nog altijd onvast en zacht klonk waarna ze Poxi op Laurens schoot neerlegde en trillerig opstond. 'Slaaplekker,' wensde ze hem een goede nacht zonder haar blik nog van de grond af te halen en zich omdraaide. Langzaam liep ze de trap op, haar wangen duidelijk rood, liet nog een keer haar blik naar Laurens toe gaan voordat ze de laatste tredes afliep en de meisjes zaal inglipte. Achter zich sloot ze de deur, leunde er met haar rug tegenaan en zakte langzaam naar de grond. Met haar handen in haar haar, haar verwijde blik op de grond voor zich en een versnelde ademhaling. 'ooh Laurens,' kreunde ze zachtjes, verslagen en niet wetend wat ze moest doen. Ze wist dat ze het wilde, ze wist dat ze hém wilde, maar haar ooh zo wijze en nu zwaar irritante schuldgevoel sprak harder dan haar verlangens.

Jubelend bonkte zijn hart in zijn borstkas, genietend, heerlijk, alsof hij dan eindelijk had wat hij eigenlijk stiekem al die tijd al had willen hebben. Het hoorde zo te zijn, het was niet raar dat Eph's lippen de zijne beantwoorde. Het enige wat er bij hem door heen ging was het gevoel dat hij dit óverheerlijk vond, dat hij niets anders wilde. En terwijl hij daar zo zat, zijn lippen mee bewogen met die van Eph, leken als zijn zintuigen opeens drie keer zo scherp te worden. Alles nam hij een stuk helderder waar. Eph haar lippen, zacht en vol. Haar huid, onder zijn vingertoppen. Maar ook zijn gevoel van binnen, wat sterk en zenuwachtig door hem heen trok. Hij wilde haar vasthouden, wilde haar lichaam tegen de zijne voelen. Maar hij leek niet in staat te zijn meer te doen dan zachtjes zijn hand in haar hals te leggen en haar te blijven kussen. En ondertussen brandde heerlijk smeulend dat warme vuur binnen in hem. Heet, misschien ergens te heet. Maar dan wel op een aangename manier. Vloeibaar ergens, zodat het zich door zijn hele lichaam kon verplaatste: aangestuurd door zijn hart die het rondpompte. Nogal onverwacht opende zijn ogen zich weer, Eph haar lippen hadden zich los gemaakt van die van hem. Zijn hand hing nog in het niets, maar hij kon er dan ook niks aan doen dat hij deze opnieuw terug legde in haar hals. Gemakkelijk paste hij zich aan aan de nieuwe situatie. Ergens verlangde hij er vreselijk naar om nog even door te kunnen gaan, maar een keer moest hun kus ook ten einde komen. Hij keek haar aan met een vage glimlach die iets verbreedde onder haar haperende woorden. Hij bleef haar aankijken, zijn blik diep, eindeloos. Wilde zeggen dat ze niets hoefde te zeggen, dat hij er ook geen woorden voor had. "Laat maar," Zijn ogen leken te verharden, de glimlach op zijn gezicht stond opeens vréselijk nep. Laat maar? Verwarring nu. Wat bedoelde ze met laat maar? Waarom laat maar? Hè!? Opnieuw schakelde zijn blik om, van ondoorgrondelijk en hard, naar panische verwarring. Zijn blik bleef op Ephony gericht, terwijl hij voelde dat Poxi op zijn schoot word gelepeld. Niet belangrijk, Poxi deed er nu even niet toe. Waarom ging ze weg? Was het dan niet goed? Maar het was wél goed! Het had júíst zo goed gevoeld? Niet voor haar. Zijn binnenste kromp samen, leek genadeloos zich langzaam te veranderen in steen. Onmogelijk. Wilde hij voor zichzelf volhouden. Zijn kaken klemde zich hard op elkaar, zijn schouders opeens stijf onder de spanning. Zijn blik schoot weg zodra Eph zei dat ze naar bed ging. Nee! Néé, wat had hij gedáán!? Hij kon het niet helpen dat zijn schouders al in zakte, dat zijn gezicht vertrok onder intens verdriet, voordat Eph al helemaal weg was. Hij reageerde totaal niet op haar weltruste, leek het niet te horen. Van binnen heerste er een chaos in zijn hoofd, in tegenstelling tot zijn lichaam die er slapjes bij zat. Néé! Wáárom? Was hij dan zó blind geweest? Zijn blik gleed langzaam naar Poxi, blijkbaar was hij wel zo blind geweest. Níét. Eph.. eph keek toch ook anders naar hem? tóch? Waarom vroeg hij zichzelf nou in godsnaam om zekerheid? Dit sloeg nergens op. Maar.. ze kuste terug! En hoe.. Voor een moment schoot zijn hoofd terug naar het moment van net, énkel het moment van net. Maar al gauw borrelde weer boven hoe Eph zich terug trok, zag nu pas echt goed dat haar blik toen ook al anders stond. Haar woorden herhaalde zich in zijn hoofd, en nu leken haar woorden ook opeens een hele andere betekenis te hebben. Hij boog zijn hoofd voorover, legde zijn elleboog steunend in zijn knie, kneep zijn ogen dicht en liet zijn voorhoofd rusten op zijn hand. Trillerig ademde hij uit, opende zijn ogen weer en staarde naar Poxi die op zijn schoot lag. Bij zijn slapen was de lichte beweging te zien wat aangaf dat zijn kaken zich zonder ritme op elkaar leken te duwen. Hij slikte, ademde diep in. Niks hielp als verlichting. Legde uiteindelijk maar beide handen over zijn gezicht heen en vervloekte zichzelf. Waarom moest dit gebeuren bij Eph? Waarom moest Myst dit doen bij hem? Waarom moest híj nou weer alles verkloten? Waarom overkwam hém dit? Kon hij dan niet gewoon bevriend blijven met beide? Moest hij weer moeilijk doen?
Ahwww.