Alleen.

Enma liep door de donkere en vochtige gangen van de kerkers. Hier en daar lag een klein plasje water. Haar voetstappen weergalmde door de gangen die zwak verlicht werden door tortsen. Enma liep langs de vele cellenblokken met de stropop in haar bleke hand geklemd. Ze keek niet op of om, ze bleef enkel doorlopen.

Mauriccio liep kalm door de kerkers. Hij zag er netjes en verzorgd uit en op zijn gezicht stond een vage glimlach. Zijn tas die hij over zijn schouder droeg zat vol met schoolboeken, maar in een geheim vlak onderin de tas zaten verscheidende dingen die het daglicht niet kon verdragen. Wapens, voodoo materialen en de tarotkaarten van zijn zus Aurore. Hij was niet van plan het zijn oom Savador gemakkelijk te maken, eveneens als alle anderen die in zijn weg zouden staan. Mauriccio zakte onder een brandende toorts aan de muur op de grond en haalde een van de verschillende IQ-puzzels uit zijn tas. Kalm draaide hij een aantal blokken om om een verschillende kleurencombinatie te krijgen. In het geheim was het geen gewone puzzel; wanneer de puzzel opgelost was, nam het de vorm aan van een levensgevaarlijk wapen. Mauriccio had geluk dat het tot nu toe alleen hem was gelukt om de puzzels te kraken.

Enma kon je al van ver aan horen komen. Haar lichte voetstapen weergalmde door de gangen. Ineens verstomde ze en hoorde je enkel nog vaag de echo na. Enma stond nu vlak voor een andere jongen. Hij had rozige ogen en spierwit haar. Snel verborg Enma de stropop weer in de zak van haar rok zonder haar blik ook maar een seconde van de jogen af te wenden. Haar rood gloeiende ogen ,die in het halfduister van de kerkers wel meer leken te gloeien dan gewoonlijk, keken even naar de puzzels maar daarna weer recht in de ogen van de jongen.

Mauriccio keek met nog steeds diezelfde vage glimlach op zijn gezicht op en keek in de vuurrode ogen van het meisje voor hem. 'Mauriccio,' zei hij zacht. Kalm ging hij weer verder met zijn puzzel. In zijn achterhoofd had Mauriccio alle oplossingen voor alle puzzels, maar hij zou de puzzel nu expres niet oplossen. Wie weet waar het meisje voor hem in staat was zodra ze erachter kwam dat het allemaal dodelijke wapens waren.

''Enma Ai'' zei ze zacht. Bijna net zo zacht als de jongen die Mauriccio scheen te heten had gedaan. Het was een beetje gewoonte geworden om haar voor en achternaam te zeggen als ze zich voorstelde al had ze een erg korte achternaam. Ze dacht niet dat het erg veel kwaad zou kunnen als hij de stropop zou zien. Het zou er voor hem nog niets anders uitzien dan een zelfgemaakt poppetje van zwart stro. Ze pakte hem weer uit haar zak van haar rokje en trok het rode lintje een beetje aan dat om de nek geknoopt was.

Mauriccio bleef Enma zwijgend aanstaren en glimlachte zwakjes. Klikkende geluiden verbraken de stilte in de kerkers toen hij weer verder ging met zijn puzzel. Hij had zijn blik weer op de puzzel gericht, maar hij had al wel gezien wat Enma uit haar zak had gehaald. Terwijl hij gewoon verder ging met zijn puzzel en net deed alsof hij niet bewust was van wat ze deed, bedacht hij zich wat die stropop kon zijn. Ook een onderdeel van een soortgelijke voodoo? Als dat zo was kon het nog vreemd gaan uitpakken. Mauriccio dacht altijd dat alleen hij en zijn zus zich bezighielden met duistere dingen zoals voodoo en tarot. 'Aangenaam,' zei hij een hele tijd later. Mauriccio's blik gleed weer zwijgend naar de rode ogen van Enma.

Enma was ondertussen bezig met haar stropop. De losgeraakte strootjes bond ze zorgvuldig bij elkaar. Ze paste er extra voor op dat ze het rode lint om de nek van de pop niet perongelijk lostrok. Haar smalle behendige vingers bonden alles met een flinke snelheid bij elkaar waaraan je kon zien dat Enma gewend was de pop te reapareren. Sommige magican`s gingen er heel ruw mee om. Voor die lange bleke man van laatst had de pop flink beschadigd. Ze keek even op naar Mauriccio toen ze zijn stem weer hoorde. ''Wederzijds'' sprak ze zelf.

Mauriccio glimlachte Enma vriendelijk toe en richtte zich weer op zijn puzzel, al hield hij haar bezigheden scherp vanuit zijn ooghoeken in de gaten. Anders dan zijn zus was hij sluw en zich bewust van de omstandigheden in zijn omgeving. Mauriccio stopte met het draaien van de kleurblokken van zijn puzzel en staarde er een tijd peinzend naar. Nog één draai en het wapen zou tevoorschijn komen. Verstandig ging hij een aantal stappen terug en gaf er een aantal draaien aan zodat hij weer van voor af aan kon beginnen. 'Je bent hier nieuw?' vroeg Mauriccio na een lange stilte. Hij keek Enma niet aan maar ging gewoon kalm door met zijn puzzel.

Evenals Mauriccio Enma in de gaten hield deed zij precies hetzelfde met Mauriccio. Enma leunde nu een beetje tegen de muur onder de torts zodat ze wat meer licht voor haar werk had. Ze keek niet op van haar werk toen Mauriccio vroeg of ze hier nieuw was. ''Ja'' zei ze enkel. Toen ze klaar was met de pop bekeek ze hem even. Hij zag er weer helemaal uit als nieuw. ''Ruwe man ook'' mompelde ze zachtjes.

Mauriccio grinnikte zachtjes bij het zien hoe Enma druk bezig was met haar stropop. Hij steunde met zijn armen op zijn opgetrokken knieën en liet de puzzel even in zijn handen rusten. 'Ik zit hier eveneens niet lang op school,' zei hij zacht. Hij tikte zacht met zijn vingernagel op de puzzel en staarde doelloos voor zich uit. Zijn rozige ogen gleden stiekem weer naar Enma toen ze iets zei. 'Welke man?' vroeg Mauriccio zacht.

''Lang, bleek, ruw, zwaart haar en een norse uitdrukking'' zei Enma terwijl ze een beetje in de strobuik van de pop drukte. Ze zakte tegen de muur naar beneden en ging ook zitten. De naam van de man wist ze niet maar als ze hem wist dan zou ze niet zeker zijn of ze haar mentale krachten in bedwang zou kunnen houden. Op momenten als dat vond Enma het best jammer dat ze enkel iets kon doen als ze de naam van een persoon wist.

Mauriccio grijnsde flauwtjes bij het horen van Enma's woorden. Hij merkte dat ze ook ging zitten maar staarde nog steeds voor zich uit. 'Je zult Savador vast bedoelen,' grinnikte hij zacht. 'Tja, hij is niet meer dan een eenzame en nijdige man met een tekort aan liefde. Alhoewel hij vroeger een fijne kerel was, geloof het of niet,' voegde Mauriccio er met een vage glimlach aan toe. Hij vertelde er niet bij dat hij een familieverband met Savador had.

''Dus dat is zijn naam'' mompelde Enma zachtjes. Het was tegen de regels om zelf aan het rode lint van het stropoppetje te trekken om wraak te nemen, maar het was wel erg verleidelijk. ''Die man? Een fijne kerel?'' herhaalde Enma daarna. In haar stem zat een beetje ongeloof al was haar uitdrukking nog steeds emotieloos.

'Ja,' zei Mauriccio glimlachend. Hij draaide langzaam een blok van zijn puzzel om en stopte weer om vanuit zijn ooghoeken naar Enma te gluren. 'Je bent hopelijk toch niet in hem geïnteresseerd?' vroeg hij zacht. Hij wachtte nauwelijks op Enma's antwoord en draaide opnieuw een blok om. 'Alhoewel hij wel een erg fijne witte huid heeft, vind je niet? Daar kun je het bloed goed afgetekend zien. En zijn lengte is erg gebruikelijk om martelvoertuigen uit te testen, denk ik zo,' mompelde Mauriccio er achteraan. Hij onderdrukte een zachte lach toen hij de ongeloof in Enma's stem kon horen.

''Het kwaad doen van een ontschuldige voor eigen belang is tegen de regels. Het lint mag enkel getrokken worden door diegene die wraak zoeken in het diepst van hun ziel'' zei Enma toen Mauriccio vroeg of ze geintereseert was in Savador. Ze luisterde zwijgzaam naar zijn verdere woorden terwijl haar rood gloeiende ogen recht voor zich uitstaarde. Doelloos naar iets in de duisternis.

'Dat is jammerlijk,' zei Mauriccio zachtjes terug, al had hij amper een idee waar Enma het over had. 'Misschien is het een idee het regelement te veranderen?'
Hij grijnsde zwak en staarde net als Enma doelloos in de duisternis. Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij de stropop in haar handen en gniffelde zacht. 'Je wijdt je aan voodoo?' vroeg Mauriccio vervolgens zacht.

Enma staarde nu naar haar schoot. Ze zweeg een paar minuten. ''Ik ben gecreerd om te volgen niet om te leiden'' zei ze daarna. Ze had diezelfde zin tegen Master Kale en Miss Esmeralda gezegd. Daarna keek ze een moment naar de pop en sloot haar ogen. ''Als je echt wenst wraak te nemen trek dan aan het rode lint. Dan maak je een overeenkomst met me. Je vijhand zal zijn grootste angsten onder ogen komen en mentaal compleet uitgeschakeld worden. Alhoewel, niets is voor niets. Als je iemand`s leven wilt verwoesten zal jou eigen ziel branden in de vuren van hel voor eeuwig. Dit gebeurdt pas na je dood. Dat is de prijs die je betaalt. De rest is voor jou om te beslissen'' zei ze zacht. Die zinnen stonden in haar geheugen gegrift alsof ze ze zo uit een boek voorlas. Daarna opende Enma haar ogen weer.

Mauriccio staarde Enma een aantal seconden zwijgend aan. Toen ze uitgesproken was barstte hij uit in een zacht gelach. 'Zit dat zo?' vroeg hij zacht. Hij staarde weer met een vage glimlach de duisternis in. 'Dat heb ik niet nodig. Als ik wraak zou willen nemen doe ik dat op mijn eigen manier, en daar zitten geen prijzen aan vast die je achteraf verplicht bent te betalen.' Hij ging wat verzitten en liet een been plat op de kille kerkervloer rusten. 'Maar waarom zou iemand ook wraak nemen? Vroeg of laat sterft iedereen.'
Mauriccio's ogen schitterden terwijl hij dit zei. Met zijn ideeën om Savador door een hel te laten gaan had hij eigenlijk niet te spreken over dat wraak zinloos was.

Enma keek Mauriccio aan toen ze hem zacht hoorde lachen en kreeg even een kleur op haar bleke huid. Stond hij haar daar nou uit te lachen? Nog nooit had ze vanbinnen zo`n vernerderend gevoel gehad. Alsof zij er zoveel aan kon doen? Als het aan haar had gelegen dan zou ze dit niet eens doen. Het was allemaal de schuld van haar voorouders dat Enma dit nu deed. Ze voelde aan dat Mauriccio ook niet helemaal eerlijk was. ''Jij koestert ook wraakgevoelens'' zei ze ineens weer emotieloos en keek hem recht en doordringend in zijn ogen.

Mauriccio sloot zijn ogen en grijnsde zwak toen Enma hem doorhad. 'Ja, ik koester ook wraakgevoelens. Ik heb maar weer bewezen dat er niet over valt te liegen, wel dan?'
Toen hij zijn ogen weer openden keken ze recht in Enma's rode doordringende ogen. 'Iedereen is wel uit op wraak. Ontkennen is daarbij zinloos,' voegde hij er zacht aan toe. Mauriccio ging weer zwijgend verder met zijn puzzel, waardoor klik en schuifgeluiden door de kerkers galmden.

''Dat is inderdaad waar'' zei Enma zacht. Ze keek weer even voor zich uit. Ze keek daarna even naar een van de puzzels. ''Mag ik eens proberen?'' vroeg ze en keek Mauriccio aan. Ze dacht niet dat dit gewone puzzels waren. En als ze heel eerlijk was dan dacht ze dat het ook iets te maken had met wat zij met de strpoppetjes deed. Vandaar dat ze het een keer wou proberen.

Mauriccio grijnsde toen Enma vroeg of ze ook eens mocht proberen. Hij stopte de puzzel weer terug in het geheime vlak onderin de tas. Hij hield zijn tas ondersteboven en schudde een keer. Verscheidende puzzels vielen op de grond, maar geen een was gevaarlijk. Het waren replica's met exact dezelfde vorm en kleuren. 'Natuurlijk,' zei hij zacht. 'Kies maar uit.' Mauriccio ritste zijn tas dicht en keek zwijgend toe welke puzzel Enma zou uitkiezen.

Enma bleef Mauriccio aankijken toen hij de puzzels uit zijn tas schudde. Ergens had ze het gevoel dat hij opnieuw niet helemaal eerlijk was maar op haar emotieloze blik was niets te zien van argwaan. Ze bekeek daarna de puzzels even en nam een willekeurige. Haar ogen gloeide felrood op en er bracht de puzzel op ooghoogte. Zonder ook maar een keer te kniperen verschoof ze zonder de puzzel aan te raken met haar krachten.

Mauriccio glimlachte zwakjes bij het zien hoe Enma zonder haar handen te gebruiken aan de puzzel begon. Zelf pakte hij ook een puzzel van de grond en draaide de blokken zwijgend om. Deze puzzel was één van de makkelijkste, kon hij zich herinneren. De oplossing lag nog vers in zijn achterhoofd. Zonder zich op de puzzel te concentreren lette hij op wat Enma deed. 'Je hebt één van de moeilijkste gepakt, zie ik,' zei Mauriccio zacht. Terwijl hij zijn handen zich volop op zijn eigen puzzel concentreerden, was zijn oogconcentratie gericht op Enma's puzzel. Hij was benieuwd of ze de puzzel kon oplossen, sinds het niemand anders dan hijzelf ooit was gelukt.

Enma reageerde niet op Mauriccio. Ze had al haar concentratie nodig om de puzzel te laten bewegen. Na tien minuten was er een laatste klik te horen en sloot Enma haar ogen en hoorde ze even later de puzzel op de grond vallen. ''Replica'' mompelde ze. Pas daarna opende ze haar ogen weer en keek naar de puzzel voor haar op de grond.

PROFILE MAGICIAN

» Even alleen.
» Alleen.
» Meeting [Alleen LM]
» Searching for your Love <3 [Alleen Safkee]
» Stilte maar niet alleen [ :o ]

Alleen.

Alleen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen