Alleen.

Mauriccio grinnikte zacht en richtte zijn blik weer op zijn eigen puzzel toen Enma klaar met de hare was. 'Natuurlijk, dit zijn geen eerste edities,' antwoordde hij kalm. Hij was onder de indruk over hoe snel ze één van de moeilijkste puzzels in zijn bezit had opgelost, maar liet dit niet merken. Zwijgend ging hij klikkend en schuivend weer verder aan zijn eigen puzzel. Toen hij die met een laatste droge klik had opgelost, legde hij de puzzel weer neer op de grond en pakte een volgende op. Vanuit zijn ooghoeken keek Mauriccio Enma zwak grijnzend aan.

Enma besloot maar niet op die woorden te reageren. Vanonder haar zwarte lokken keek ze in Mauriccio`s rozige ogen. Voor het eerst sinds haar aankomst glimlachte Enma zwakjes terug. Die emotieloze blik die meestal over haar gelaat lach was voor een moment compleet verdwenen.

Mauriccio kreeg een tevreden gevoel toen Enma zwak terug glimlachte. Niemand hoefde achter zijn geheim te komen, hij zou het kosten wat het kost ook verbergen en was van plan allerlei slimme omwegen te maken om de ontrafeling van zijn geheim te voorkomen. 'Hoe komt het dat je niet meer op je thuisplaneet bent gebleven?' vroeg Mauriccio zacht om de stilte te verbreken.

''Mijn ouders hebben me hierheen gestuurt in de hoop dat ik wat meer over duistere magie kon leren behalve mentale krachten en om mijn mentale krachten in het algemeen te verbeteren'' zei Enma en keek even naar haar schoot. Daarna keek ze weer naar Mauriccio. ''En jij dan?'' vroeg ze daarna. Om de een of andere manier trok Mauriccio haar aandacht. Aan de ene kant was hij zo mysterieus, maar aan de andere kant wist ze nooit precies wat ze van hem moest verwachten.

Mauriccio keek vaag glimlachend voor zich uit toen hem dezelfde vraag werd gesteld. 'Mijn vaders wens was dat ik nog meer wijsheden aanleerde en het brein van de familie werd,' antwoordde hij zacht. 'Ik kon makkelijk worden toegelaten op een hogereschool, maar iemand moet toch op mijn zus letten?'
Hij bleef glimlachend in de duisternis staren, maar zijn vingers klemden zich strak om zijn puzzel heen. De precieze reden waarom hij hier was, was om Savador te wreken voor alles wat hij hem en Aurore ooit had aangedaan.

Een kleine orte en zachte lach was te horen van Enma. ''Je liegt, ik voel het'' zei ze zachtjes. ''Jij bent hier niet enkel en alleen voor de studie maar ook om iemand te wreken. Iemand die jou en je zus veel pijn en lijden heeft bezorgd'' zei ze. Enma wist het zeker ze voelde het aan en haar gevoel had haar bijna altijd gelijk gegeven. Ze wist alleen niet op wie Mauriccio zich wou wreken maar daar hoefde je ook niet een helderziende voor te zijn. Enma had wel zo haar vermoedens.

Mauriccio glimlachte zwakjes toen hij Enma's lach hoorde. 'Nee, ik spreek de waarheid,' zei hij kalm. 'De redenen die ik net heb opgenoemd zijn waar, maar dat zijn inderdaad niet de enige redenen waarom ik hier verblijf.' Hij keek Enma aan en grinnikte. 'Mijn vaders idealen zijn mijn idealen. Daarom zal ik afmaken waar hij aan begonnen is.'
Mauriccio ging weer zwijgend verder met een puzzel met dezelfde vage glimlach die altijd wel op zijn gezicht stond.

Enma knikte licht als teken dat ze het begreep. Al was ze benieuwd naar wat die idealen dan we niet waren ze besloot er niet naar te vragen. Ze keek even naar haar opgetrokken knieen waarin nog steeds het stropoppetje lag als een klein kind dat Enma beschermde. Ze sloot haar ogen voor een moment en luisterde naar het rustige geschuif en geklik van de puzzels die Mauriccio na elkaar allemaal oploste.

Mauriccio legde uiteindelijk zijn laatste opgeloste puzzel neer en liet zijn handen in zijn schoot rusten. De glimlach was nog altijd niet van zijn gezicht verdwenen. Het leek wel alsof hij zijn mond niet in een andere uitdrukking kon vormen. Hij staarde zwijgend de duisternis in en draaide zijn hoofd naar Enma. 'Je bent in jezelf gekeerd?' vroeg Mauriccio kalm. Hij draaide zijn hoofd weer richting de duisternis. 'Dat is alleen maar goed, wist je dat. Niemand die achter je ware emoties, wensen en ideeën kan komen.'

Pas zodra Mauriccio weer begon te prraten opende Enma haar ogen. Ze staarde een aantal minuten zwijgzaam naar haar schoot. Daarna keek ze vanonder haar zwarte lokken naar Mauriccio. ''Als je gedwongen wordt te doen wat mij gedwongen is te doen leer je automatisch je emoties voor jezelf te houden. Emoties tonen maken je zwak en laat de ander zien dat je medelijden kan tonen. Dan bieden ze weerstand en dan is wat ik doe niet van optimaal gebruik meer'' zei ze enkel.

Mauriccio glimlachte zwakjes en keek Enma aan. 'Je hebt groot gelijk,' zei hij zacht. Langzaam begon hij zijn puzzels te verzamelen en borg ze weer op in zijn tas. Hij gaf Enma een aai over haar hoofd en stond op. 'Wel, het was een eer om je te mogen leren kennen, Enma,' zei hij zacht terwijl hij glimlachend op haar neerkeek. 'Maar ik ben bang dat er wat voorbereiding te doen is.' Mauriccio ritste zijn tas dicht en grijnsde mysterieus. Hij liep zonder nog iets te zeggen door de gangen van de kerkers, richting te uitgang. Hij stak een hand op als gedag en verdween een hoek om.

Enma`s ogen volgde Mauriccio toen hij wegliep. Daarna stond ze op. ''Wederzijds Mauriccio'' zei ze nog zacht. Daarna gloeide haar ogen op. Een lichte kille wind waaide door de gangen van de kerkers. De wind werd steeds sterker. Toen hij ging liggen was Enma verdwenen. Niets wees erop dat ze er ooit was geweest.

PROFILE MAGICIAN

» Even alleen.
» Alleen.
» Meeting [Alleen LM]
» Searching for your Love <3 [Alleen Safkee]
» Stilte maar niet alleen [ :o ]

Alleen.

Alleen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen