Dizzy

Avalana was 's morgens vroeg gewoon opgestaan. Ze had Raven op haar o zo leuke manier verwelkomt, terwijl alle Razen meisjes toen haar boos aankeken, waarvan Avalana zich zeer weinig had aangetrokken. Avalana had een blik geworpen op haar lesrooster, die niet erg veel voorstelde en was toen zomaar een kant uitgelopen. Ze had geen idee welke les het was en of ze wel les had. Ze besloot het te pakken voor niet en was toen weggelopen. Ze had geklommen in bomen en was van tak naar tak gesprongen. Zip... Even terug naar het laatste zinnetje. En was van tak naar tak gesprongen. Daar ging het mis. Dat moest misschien onbeschreven bleven. Misschien was het beter als er geschreven stond dat Avalana zich gewoon nog een keer had omgedraaid in haar bed. Maar dat paste dan weer niet bij haar karakter. Avalana was tenslotte een ochtendmens. Nou, goed dan... Avalana's sprong was mis. Grote, verwarde ogen. Een gil. Een hoop gekraak en een luide 'plof'. Een raaf die kraste. Een wazigheid. Pijn in de arm. Avalana die opgestaan was en helemaal zo niet onder controle de weg terugvond. Hoe ze het toch deed. Of was dat ook gewoon makkelijk beschreven? In ieder geval stond Avalana hier nu voor de ziekenzaal.

Avalana keek rustig voor zich uit. Waarom moest haar dit nu weer overkomen? Een pijn drong door haar linkerarm. Fijn. Ook nog haar schrijfhand. Nu had ze tenminste wel een excus om niet te hoeven schrijven. Rustig keek ze langs de bedden af. Ze ging zitten op een van de bedden. Huilen was niks voor haar. Een spottende blik van een meisje kwam bij de deur en Avalana keek vuil terug. Ze zou haar nog wel terugpakken. Maar nu niet. Nu kon ze nauwelijks sturen. Wat moest ze doen? Avalana's blik wierp zich vanaf de ene, naar de andere kant. Haar arm was overduidelijk gebroken. Dat misselijk gekraak kon Avalana zich uit duizenden herinneren. Rustig keek Avalana nu naar de bedden. Ze koos er een willekeurig uit en ging er op zitten. Ze verlegde haar hoofd. Ze legde haar lichaam neer en kreunde toen haar arm iets aanraakte. Ze zou zo kunnen overgeven als ze niet meer kon. Als de pijn haar te overweldigend werd.

Dat rottige hoestje ook maar.. ze had het al dagen, misschien wel weken. Niet dat ze de hele tijd door hoestte, of dat ze hard door iedereen heen kuchte, nee. Zo erg was het niet. Maar als ze eenmaal begon met hoesten, dan was ze er wel een halve minuut mee bezig. Het deed zo'n pijn aan haar keel. Met een ongelukkig gezicht was Kijito naar de Ziekenzaal gelopen. Alweer. Het was echt weer iets voor haar. Er lagen daar mensen met gebroken ledematen en gewone wonden. Dan kwam zij binnen lopen. Hoi, mag ik iets tegen m'n hoest? Dan voelde ze zich zo.. stom. Kijito had zo lang mogelijk gewacht, het gepusht tot de limit. Maar nu moest ze wel. Haar keel leek wel uit elkaar gescheurd. Rustig kwam ze de ziekenzaal ingelopen en keek even om zich heen. Waar was iemand waar ze het aan kon vragen? Terwijl ze om zich heen keek zag Kijito een ander meisje liggen, met rood haar dat op een leuke, vrolijke manier langs haar gezicht viel Kijito keek even naar haar. Wat had ze gedaan? Haar arm zat in een mitella, waarschijnlijk gebroken. Verder waren er niet veel mensen, behalve dat ene meisje dat haar chagrijnig aan keek. Snel keek Kijito de andere kant op. Dan maar vragen aan het vreemde meisje. Dus liep ze naar de redhead toe. 'Hoi,' begon ze voorzichtig. 'Weet jij misschien waar ik om een hoestdrankje kan vra-' Haar vraag werd afgebroken door haar hoest. Waarom nu weer? Kijito probeerde te stoppen met hoesten, maar het lukte niet. Toen ze het voelde komen had ze zich half omgedraaid en had haar hand voor haar mond geslagen. Haar andere arm lag om haar buik. Soms had Kijito het idee dat ze dubbel zou klappen door de adem die de hoest vergde. Tranen sprongen bijna in haar ogen. Seconden verstreken. Eindelijk hield de hoest op. Snel streek Kijito haar haar uit haar gezicht en keek het meisje weer aan.

Avalana schrok zich dood toen ze een stem hoorde. Ze wou net antwoorden toen het meisje al verder begon te praten. Haar zin werd onderbroken door een ongezond lijkende hoest. Avalana keek haar aan. Ze had ook geen idee waar de verpleegster was. Ze trok het verband rond haar arm, wat wel iets weg had van een mitella maar het toch niet was, steviger rond haar arm, terwijl ze nadacht. Ze dacht even aan Ryan, maar verschoof die gedachten toen weer. Misschien was hij nu aan het spijbelen. Avalana zou zeker bij hem langs zijn gegaan als haar gezondheid nu niet in gevaar was. Ook al was het maar een botje, Avalana's arm deed heel erg pijn. Avalana dacht even over het antwoord na, maar zelfs zij kon nu even niet goed nadenken. 'Ik weet niet waar de verpleegster nu is. Ik zit er namelijk ook op te wachten,' zei ze, wijzend naar haar arm. De pijn drong onherroepelijk door haar arm en Avalana ging kreunend verliggen. Oh God, hoe redde ze dit avontuur nu weer? Wat moest ze nu toch doen? Wachten op de verpleegster waarschijnlijk, maar wanneer kwam die? Zou Avalana hier nog lang moeten wachten? Ze keek het blondharige meisje voor zich aan. Het viel wel leuk voor haar gezicht. Een pony. Avalana had zelf een soort pony. Nou ja, eerder een lok naar links. Rustig keek Avalana het meisje aan, niet wetend wat te zeggen. De pijn werd alsmaar erger, ook al lag ze stil en Avalana vroeg zich af hoelang deze pijnen nog konden doorgaan. Hieraan wou ze haar kansen op een goed leven niet verliezen. Waarom moest dat in de boom dan ook in godsnaam fout gaan? Waarom was zij de dupe ervan?

'Ik weet niet waar de verpleegster nu is. Ik zit er namelijk ook op te wachten,' antwoordde het meisje. Kijito keek naar haar arm. 'Hoe ben je daaraan gekomen,' vroeg Kijito. Het leek pijn te doen. Waarom bleven verpleegsters altijd zo lang weg als er een echte gewonde was? Het was jammer dat Kijito met haar watermagie niets aan het hoestje kon doen, en het genezen van een botbreuk leek haar een beetje te riskant voor een beginneling. Toch zag het er alleen maar pijnlijk uit, niet te dodelijk ofzo. Ook bij lange na niet ontstoken of wat dan ook. Het zou vast wel goed komen met haar arm. (ja, ik volg een E.H.B.O cursus ;P) Kijito keek nog eens goed om zich heen. Was er echt niemand? Zelf had ze gelukkig nog nooit iets gebroken.. het leek haar uiterst pijnlijk. Kijito was nooit echt een druk meisje geweest dat buiten ging spelen; ze zat liever binnen of buiten te lezen. Toen ze nog niet kon lezen tekende ze vaak, al was ze er niet zo goed in. Maar ja, als je klein bent wordt dat je nog vergeven.

Avalana wachtte even alvorens zij antwoordde. Moest ze dit wel doen? Wie weet begon ze dan vervelend verder te vragen. Ryan was zo niet. Gelukkig niet. Bij haar gedachten aan Ryan, klopte haar hart ietsjes sneller. Avalana, blijf bij de basis zei haar stem in haar hoofd en Avalana wendde zich tot het meisje. 'Ik zat in een paar bomen te springen en het ging gewoon mis. Tijdens de val vloog mijn arm tegen een tak. Het was een misselijkmakend gekraak en een harde plof toen ik viel, dus of het zo snel goedkomt weet ik niet. Ik voel mijn arm gewoon niet meer,' zei Avalana zuchtend. Een nieuwe pijn drong door haar arm. Ze wou Ryan nu niet tegenkomen. Misschien vond hij haar wel zwak of dom. Dat moest ze niet hebben. Het ging net zo goed tussen hun. Avalan wou dat echt niet verpesten. Haar gevoel voor hem was niet normaal, dat had ze zelf wel door. Het meisje keek haar aan en zij keek terug. Hoe zou ze haar tijd hier kunnen spenderen? Wat zou ze kunnen doen om alles wat makkelijker te maken? Niks toch? Of zou ze hier niet zolang moeten liggen? Ze hoefde tenslotte alleen een sterk gips te vinden. 'Ik hoef alleen maar een sterk gips te hebben,' zei Avalana. 'Zie jij die toevallig liggen? Kan je die ook omdoen?'

'Ik zat in een paar bomen te springen en het ging gewoon mis. Tijdens de val vloog mijn arm tegen een tak. Het was een misselijkmakend gekraak en een harde plof toen ik viel, dus of het zo snel goedkomt weet ik niet. Ik voel mijn arm gewoon niet meer,' vertelde het meisje. Kijito knikte, maar zei verder niets. Het was niet leuk om door te blijven vertellen over je gebroken arm. Meer was er toch niet te vertellen? Even leek het roodharige meisje af te dwalen met haar gedachten. Kijito deed hetzelfde en keek uit het raam. De hemel was zo blauw als water. Ze vond het buiten prachtig. Dit meisje kwam hoogst waarschijnlijk niet van Cassia. Ach ja, er kwamen gewoon niet zoveel mensen van Cassia, wel dan? 'Ik hoef alleen maar een sterk gips te hebben,' zei het meisje. 'Zie jij die toevallig liggen? Kan je die ook omdoen?' Kijito keek even om zich heen. Gips.. ze kon het niet helemaal om doen, maar toch.. de deur sloeg open en onthulde een gestreste vrouw die naar binnen kwam gelopen. Ze keek snel om zich heen en liep toen naar Kijito en het meisje toe. 'Ik heb niet veel tijd, maar wat hebben jullie nodig?' De vraag leek overbodig, want de vrouw wierp één blik op het meisje en liep toen weg. Even later kwam ze terug, met gips. Dat deed ze om haar arm heen. Toen keek ze Kijito aan. 'Wat heb jij?' 'Ik kwam voor een hoestdrankje,' zei Kijito snel. 'In het kastje,' antwoordde de verpleegster. Toen draaide ze zich om en liep weg, op weg naar ander werk. 'Die is druk,' mompelde Kijito, terwijl ze allerlei kastdeurtjes open begon te doen. 'Gelukkig kan ze beter gips omdoen dan ik,' vervolgde Kijito.

Avalana wou net heel hard schelden op de verpleegster, toen die al aan het meisje naast haar vroeg wat zij nodig had. Dat mens mocht dan misschien haast hebben, maar dat kon toch wel wat rustiger gedaan worden? Avalana had tranen in haar ogen die ze met alle macht binnenhield. Het meisje naast haar had een hoestdrankje gepakt. Toen het meisje over het gips begon snoof Avalana. 'Ja, natuurlijk. Het zou nu ook nog een goede kunst zijn geweest om het rustig eromheen te doen. Man, ik dacht even dat ze mijn arm eraf wou halen. Jeetje, dat ze haast heeft, oké, maar ze had wel wat rustiger mogen doen,' liet Avalana haar gedachten op de vrije loop. Ze was aan het zeuren, dat vond ze zelf toch. 'Laat ook maar, ik zeur. Het doet gewoon pijn,' mompelde ze rustig en ze keek voor zich uit. Het gips zat wel mooi strak om haar arm, dat was dan weer een voordeel van de nogal ruwe behandeling. Rustig keek ze toen naar het plafond. Altijd maar rustig. De pijn was snijdend. Wanneer zou het overgaan? Dat vroeg zij zichzelf af. En zou ze Ryan mijden of niet? Waarom eigenlijk? 'Zie ik er stom uit met dat gips?'

'Ja, natuurlijk. Het zou nu ook nog een goede kunst zijn geweest om het rustig eromheen te doen. Man, ik dacht even dat ze mijn arm eraf wou halen. Jeetje, dat ze haast heeft, oké, maar ze had wel wat rustiger mogen doen,' liet het meisje zich gaan. Kijito wachtte even. 'Inderdaad, daar heb je wel gelijk in,' was het enige wat Kijito daarop wist te zeggen. Ze wist zeker, dat als het haar arm was geweest, ze had gehuild en misschien wel gegild van de pijn. Dit meisje kon er blijkbaar heel goed tegen. 'Laat ook maar, ik zeur,' vervolgde het meisje. 'Nee, je mag alles zeggen wat je denkt hoor, daar is niets mis mee,' antwoordde Kijito. In haar keel voelde ze een hoest opkomen. Te laat voor het drankje. Waarom? En daar gebeurde het weer, alleen nu gelukkig korter; de hoest. Zodra het weer wegebde nam Kijito een slokje uit het potje. Misschien zou het helpen. 'Zie ik er stom uit met dat gips?' onderbrak het meisje haar gedachten. Kijito deed een paar stappen achteruit en bekeek haar. Toen schudde ze haar hoofd. 'Eerlijk, nee. Het valt niet eens zo op. Ik ga niet zeggen dat het je goed staat, maar het ziet er helemaal niet belachelijk uit ofzo.'

Avalana grinnikte. Dan was het ook goed. Trouwens, ook al zou het haar niet goed staan, dan zou het haar ngo steeds niet weerhouden om Ryan te ontmoeten. Ze wou hem wel graag zien, natuurlijk. En als dit nog drie weken nog moest genezen, dan zou ze niet zolang kunnen wachten natuurlijk. Ze wou hem al zien, maar ze zou geduld moeten hebben. De overhaaste verpleegster kwam terug. Avalana deed haar mond open en keek met een vragende blik, toen ze algauw werd onderbroken door de vrouw. 'Het duurt maximaal drie weken voor het geneest,' zei ze, waarop ze weer wegliep nadat ze iets gepakt had waarvan Avalana de functie niet goed wist. Avalana zuchtte en keek met een zuur gezicht voor zich uit. 'Dan gaat het trainen me moeilijk worden die drie weken. Jeetje...' zei ze zuchtend. Ze wierp haar blik op het meisje. 'Avalana is de naam,' zei ze rustig. Ze keek naar beneden en richtte haar blik toen op het bed waarop ze lag. Het was een houten bed met zachte, witte fluwelen dekens. Eigenlijk best wel mooi en zacht. Het matras daaronder voelde zonder de overtrek heel erg hard aan en Avalana ontspande haar spieren een beetje, waarbij een snijdende pijn in haar arm sneed. Ze probeerde overeind te komen. Kreunend hief ze zich tot ze zat en ze keek een beetje wazig naar de grond. Alles draaide voor haar ogen. Het volgende moment werd ze ruw terug de kussens ingedrukt door de overhaaste verpleegster, die daarop met een bezorgde, boze blik keek en wegliep. 'Ik ben gedwongen hier te blijven liggen, denk ik. Ik ben benieuwd voor hoelang,' zei ze tegen het meisje.

'Dan gaat het trainen me moeilijk worden die drie weken. Jeetje...' Kijito glimlachte medelijdend. Wat stom! Zelfs zij kon niet zo lang stil zitten. 'Avalana is de naam,' stelde het meisje zich voor. 'Ik ben Kijito, aangenaam,' antwoordde Kijito. Avalana.. wat een mooie naam! Klonk net als Avalon; het eiland van de appels. De overstresste verpleegster kwam terug en begon tegen Avalana te praten. Ook duwde ze haar op het bed. Kijito hoopte dat de vrouw een keer op zou letten. Ze had er toch niets aan, die Avalana, als haar arm op twee plaatsen gebroken werd? 'Ik ben gedwongen hier te blijven liggen denk ik. Ik ben benieuwd voor hoelang,' zei Avalana. Kijito ging op de rand van het bed zitten. 'Geen idee, maar vast geen drie weken. Wil je wat te drinken ofzo? Dan ga ik het wel even halen.' Kijito hielp mensen graag. Dan deed ze tenminste niets verkeerd. Tenminste, haar ouders vonden dat ze alles verkeerd deed.. maar Avalana nog niet, toch?

Avalana dacht even na over het aanbod. Gebruik maken van mensen vond ze stom, dus schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik pak zelf wel als ik wil. Ik wil er niet uitzien als een zwakkeling. Maar toch bedankt,' glimlachte Avalana. De glimlach die ze het blonde meisje, genaamd Kijito, liet zien, had iets weg van als zij tegen Ryan glimlachte. Het was een warme glimlach. Het betekende ongeveer dat Avalana Kijito accepteerde en respecteerde. Snel respecteerde ze iemand niet. Maar bij Ryan had ze dat wel meteen gedaan. Ze keek rustig voor zich uit en vroeg zich af of zij kon ontsnappen. 'Zodra een van die verpleegsters weggaat en niemand meer op me let, ga ik hier gewoon weg. Ze kunnen me tenslotte geen vier dagen of zo hier houden,' zei Avalana. De verpleegster kwam binnen. 'Ik vermoed dat je ongeveer twee dagen hier moet blijven, vooral omdat we het zeker willen weten van je arm,' zei ze en ze liep weg. Verbouwereerd keek Avalana de verpleegster aan. 'Twee dagen? Ze weten toch dat mijn arm gebroken is? Waar is die echte verpleegster van deze zaal?' viel ze uit, waarna zij zichzelf gauw weer kalmeerde. 'Ik ben hier weg,' zei Avalana, waarna zij zich overeind hees en opstond. 'Ga je mee?'

'Nee, ik pak zelf wel als ik wil. Ik wil er niet uitzien als een zwakkeling. Maar toch bedankt,' zei Avalana, die haar woorden kracht bijzette met een glimlach. Kijito glimlachte terug. Het voelde alsof.. alsof ze een vriendin had gemaakt, net zoals Sapphire. Al waren deze meisjes toch anders. 'Zodra een van die verpleegsters weggaat en niemand meer op me let, ga ik hier gewoon weg. Ze kunnen me tenslotte geen vier dagen of zo hier houden,' zei het meisje, waarna er een verpleegster binnen kwam. Kijito glimlachte. Ze hield ervan om met mensen te praten die meer durfden dan zij. Dat hielp haar enigszins haar eigen verlegenheid te overwinnen. 'Twee dagen? Ze weten toch dat mijn arm gebroken is? Waar is die echte verpleegster van deze zaal?' Kijito grijnsde. 'Volgens mij is die al heel lang weg,' zei ze, doelend op de slechte, overstreste en gehaaste verpleegster van net. Avalana hees zichzelf overeind. Kijito stond ook op. Ze hielp haar nu nog niet, maar was wel klaar om dat te doen. 'Ik ben hier weg. Ga je mee?' Kijito knikte, maar een verpleegster hield hen in de gaten. Kijito knikte even naar Avalana en liep toen naar de verpleegster toe. 'Ik kan het hoestdrankje niet vinden, mevrouw,' zei ze, met een trieste blik in haar ogen. De hoest die ze toen moest uitstoten, was niet gepland. Meteen kwam de verpleegster in actie en liep naar het kastje toe. Zodra ze erin keek sprak Kijito opnieuw. 'Volgens mij zag ik iets helemaal achterin, maar ik weet het niet zeker.' De vrouw dook dieper het kastje in. Kijito keek snel om, naar Avalana. Ik kom zo wel, probeerde ze met haar ogen te seinen. Zodra Avalana weg was, kon zij ook gaan. Zij had immers niets. Hopelijk zou Avalana op haar wachten.

Avalana moest bijna lachen toen ze Kijito's actie zag, maar begreep de zin wel in haar ogen. Ze rende weg en ging zo snel mogelijk naar het grasveld toe. Vlak voor ze de academie helemaal uit was, stond ze stil, om op Kijito te wachten. Ze had een beter idee. Ze floot en Raven kwam daarop meteen naar haar toe. Avalana stuurde hem richting Kijito en zijzelf rende toen weg en legde zich neer in gras, lachend en kreunend tegelijk. Oh, haar arm deed zo'n pijn! Maar het was wel een goede actie van Kijito geweest. Als het goed was volgde Kijito Raven en dan zou alles op z'n pootjes terechtkomen. Avalana zag het gezicht van die verpleegster al voor zich. Kijito en zij waren vriendinnen. Zo voelde het toch. Het leek net alsof zij zich helemaal geaccepteerd voelde. Avalana was blij met die vriendelijkheid van Kijito, maar miste Ryan wel. Ze ging languit liggen, grotendeels om een arm te troosten. Die deed echt zo'n zeer dat Avalana naar adem moest snakken. Geduldig wachtte Avalan toen op Kijito. De pijn was onvermijdelijk en haar ademhaling werd angstaanjagender, maar ondanks alles bleef Avalana rustig. Ze wou niet veel laten merken aan Kijito.

'O, wacht, ik heb het al!' Snel griste Kijito een klein flesje uit het kastje. 'Bedankt, mevrouw!' Daarna liep ze snel weg, de vrouw achterlatend met vraagtekens in haar ogen. Eenmaal buiten de deur vroeg Kijito zich af waar Avalana heen was gegaan. Ze zag haar nergens. Nu was ze toch niet zomaar zonder haar weggegaan? Net zoals haar ouders zo vaak deden? Kijito voelde bijna tranen in haar ogen komen bij de herinneringen aan hoe vaak haar ouders haar wel niet vergeten waren, hoe vaak ze haar niet alleen gelaten hadden. Zou Avalana dat ook doen? Snel vermande ze zichzelf en keek weer om zich heen. Nergens iemand met rood haar. Nu begon Kijito maar een richting uit te lopen. Ooit zou ze haar toch wel vinden? Maar een raaf vond haar. Al snel werd het Kijito duidelijk dat ze het dier moest volgen; het wachtte op haar. Was Avalana haar toch niet vergeten? Kijito liep steeds sneller, tot ze buiten was. En ja hoor, na nog een paar stappen zag ze Avalana, gelegen in het gras. Stil ging Kijito naast haar zitten. 'Hoi Avalana,' zei ze vrolijk. Ze was niet vergeten! Het gaf haar een fijn gevoel om iemand te hebben die op je wachtte, je niet in de steek liet.

Avalana keek naar de wolken en probeerde een letter 'R' te vormen, wat natuurlijk niet lukte. Ryan's postuur erin kon ze ook niet vinden, helaas. Waar was ze toch mee bezig? Was Ryan echt de ware voor haar, zoals dat gezwets had noemde? Sterker nog, was zij, Avalana, gek op hem? Ja, dat moest haast wel. Stilletjes keek ze richting Kijito, die haar vrolijk begroette. Avalana zwaaide even ter tekeen dat ze het gehoord had. Ze zei echter niks. De stilte was fijn en Avalana genoot van het moment toen ze terugdacht aan de kus met Ryan. Hij was begonnen. Dat bleef steeds door haar hoofd spoken. Ryan was begonnen met de kus. Hij was echt zo leuk! Avalana vond zichzelf hierdoor echt raar. Ze voelde heel veel voor die jongen, maar toch. Het was raar om zich zo te voelen. Vooral omdat ze zulke liefde niet meer gevoeld had voor iemand. Sinds dat ze haar ouders en haar broers en zussen ten dode had gezien, vertrouwde ze mensen nauwelijks, laat staan jongens! En nu was ze toch gek op een jongen. Avalana herhaalde een paar momenten terug. De kus, de ligging tegen Ryan. En wat misschien nog het gekste van al was, was dat Ryan ook op haar was. Avalana had eerst gedacht dat hij die zoen zomaar begonnen was, omdat hij zich mee liet slepen of zo, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Hoe meer ze erover nadacht hoe verwarrend het werd.

Je gedachten af laten dwalen. Alles om je heen vergeten. Het was heerlijk, en Kijito was er dol op. Niemand stoorde zich aan je, niemand wist wat je dacht.. Ook Avalana leek er nu goed in te zijn. Ze had even naar Kijito gezwaaid, maar was voor de rest stil gebleven. Het kon Kijito niet zoveel schelen. Ze waren ontsnapt aan de verpleegsters, en de stilte was te mooi om te doorbreken. Op haar rug ging ze naast Avalana liggen. De gedachten begonnen vanzelf door haar hoofd te stromen. Liefde.. kende zij dat wel? Bijna iedereen om haar heen had al een vriendje, soms zelfs al een tweede of meer. Of het vriendje woonde ergens anders, of het was al lang weer uit.. Maar zij, Kijito, dat stomme, verlegen meisje, had nog nooit een vriendje gehad. Om eerlijk te zijn was ze ook nog nooit echt verliefd geweest. Misschien één keer, maar dat was ze allang weer vergeten, ze voelde er ook niets meer van. Als het zo was, op wie was ze dan geweest? Hij was zeker niet op haar geweest.. Even keek Kijito opzij naar Avalana. Wat zag ze er gelukkig uit! Ach, had zij maar iemand.. dwaalden haar gedachten weer af. Maar aan de andere kant, hoe zou zij ooit iemand kunnen vinden? Als zelfs haar ouders haar niet leuk vonden, wie zou dat dan wel doen? En als haar hart gebroken werd, zou ze dagen lang van de kaart zijn. Nee, misschien was de liefde wel niets voor haar.. Kijito besloot de stilte toch te verbreken. 'Wat zie jij er gelukkig uit,' zei ze, met een glimlach.

Het werd steeds stiller en Avalana's gedachten dwaalde steeds meer af naar Ryan. Soms waren het fantasieën, soms iets wat ze echt beleefd hadden en soms misschien zelfs dingen die ze nog gingen beleven. Avalana's eerste poging kon misschien een knipoog zijn. Alhoewel... Grote kans dat dat mislukte. Als Avalana nou eenmaal romantisch wou zijn, viel ze eerst op de grond, alvorens zij dan weer opstond, lag Ryan al in een deuk. Oké, een knipoog geven kon ze dus al afstrepen. Of zou ze het toch durven? Het zou misschien hun band wel sterker maken. Het was al redelijk sterk. Of niet soms? Misschien had Ryan zich toch even laten meeslepen, of vond hij haar toch niet zo leuk zoals het leek. Of wel soms? Een gevoel van ongerustheid en machteloosheid stroomde door haar heen en Avalana vroeg zich af of ze nu gedroomd had dat Ryan haar had gekust of niet. Nee... Dat was geen droom. Die lippen van hem op de hare, die waren echt wel echt. Avalana hoorde Kijito iets zeggen en keek toen haar kant in. Aan de glimlach kon ze opmaken dat het iets leuks was. Avalana herhaalde Kijito's woorden door de peinzingen heen. 'Ja, dat kom omdat ik een jongen redelijk leuk vindt,' sprak Avalana luchtig, terwijl haar hart vanbinnen wel uit haar borstkas wou kloppen. Rustig wierp Avalana een blik naar de hemel.

- Een domme vraag misschien... Maar vrouwen hebben toch ook een borstkas? XD -

- Ja, dat zegt mijn bioboek wel xD. Trouwens, een of andere Sariady ofzo op Warrior Cats zoekt ouders&ligt op Windclanterritorium? Als ze het goed vindt, kunnen wij haar dan adopteren? -

'Ja, dat kom omdat ik een jongen redelijk leuk vindt,' zei Avalana, luchtig, maar ze zag er echt gelukkig uit. Kwam dat door haar afkomst? Misschien kwam ze wel van Razen, met dat rode haar. Die mensen stonden meestal bekend als echte gevoelspersonen. Was zij zo koel omdat ze van Cassia kwam? Nee, dat zou waarschijnlijk niet echt meetellen.. toch? Nou ja.. leuk voor Avalana. Kijito keek weer naar de hemel. 'Lucky you,' lachte ze toen. Kon zij maar verliefd worden! Maar dan moest ze eerst een leuke jongen vinden.. nou ja, ze had al een leuke jongen ontmoet, maar ze kende hem nog niet echt; Roxas. En ze was ook niet verliefd op hem. Maar hij was wel aardig. Dat was al een begin. Kijito vond het al heel wat dat ze vrienden had gemaakt. Sapphire, Faith, Tomari, Roxas.. Avalana! Telkens als ze het opnieuw opzij in haar hoofd leek het wel of er iemand bij kwam. En dat voelde goed. Zeker.

- Ja, voor mij is dat goed. Hoe wist je trouwens dat ik het was? XD )

Avalana liet een zwakke glimlach zien, alsof het haar allemaal niks kon schelen. Maar diep vanbinnen kon het haar echt zoveel schelen. Ze was blij dat iemand haar begreep en iemand haar steunde in de 'relatie' met Ryan. Ze wist nauwelijks of het een relatie was. Avalana dacht toch van wel. Maar zeker weten deed je nooit, toch? Stilletjes keek ze naar de grond en toen weer naar de lucht, aangezien naar de grond kijken pijn aan haar nek deed. Misschien vond Ryan haar wel niet meer leuk of zo. Of hij had niet diep genoeg in haar innerlijk gekeken. Ryan stond bekend als een niet erg spraakzame jongen. Op de een of andere manier had dat een soort aantrekkende werking voor Avalana, die ze zelf nauwelijks kon uitleggen. Haar ogen volgden stilletjes de contouren van Kijito en keken toen weer naar boven. 'Ah joh, zo noodzakelijk was een vriendje voor mij nu ook weer niet. En geen zorgen trouwens, ik ben niet het type die elke dag gaat zeiken over hoe leuk haar vriendje wel niet is. Meestal houd ik mijn gedachten maar voor me. Dus je zal me niet vaak over hem horen praten. Ik weet immers hoe vervelend het is. Op mijn etage doen ze niks anders dan over jongens praten of make-up,' zei Avalana.

- Het was een beetje een gokje, maar ik las ergens dat je 4 accounts hier had. Dus ik dacht; Sapphire&Lynn sowieso. Toen heb ik gekeken naar mensen die zo hun letters kleurden.. Toen dacht ik; misschien Yara&Avalana ook ;D Dus toch goed gegokt ^^ -

'Ah joh, zo noodzakelijk was een vriendje voor mij nu ook weer niet. En geen zorgen trouwens, ik ben niet het type die elke dag gaat zeiken over hoe leuk haar vriendje wel niet is. Meestal houd ik mijn gedachten maar voor me. Dus je zal me niet vaak over hem horen praten. Ik weet immers hoe vervelend het is. Op mijn etage doen ze niks anders dan over jongens praten of make-up,' antwoordde Avalana. 'Ik zou het niet erg vinden, hoor,' lachte Kijito terug. 'Op mijn etage kunnen ze er ook wat van. Maar gelukkig heb ik Sapphire nog. Met haar kan ik tenminste normaal praten.' Kijito keek even opzij en volgde toen weer de wolken die voortgejaagd werden door de wind. 'Maar.. mag ik vragen wie het is? Misschien ken ik 'm wel!' Al ging Kijito daar niet erg vanuit; ze was nu ook helemaal niet populair of wat dan ook.

Avalana luisterde even naar het gepraat over een of andere Sapphire, vast een Cassiaans meisje. Avalana kende haar in elk geval niet en zin om Sapphire te ontmoeten had ze al helemaal niet. Dat ze maar wegbleven met hun zooi over make-up. Avalana deed er welleswaar soms wat van op, maar er echt over praten, dat deed ze niet. Stilletjes luisterde ze naar Kijito's vraag. Zou ze Ryan's naam wel mogen zeggen? Misschien zou hij dan boos worden. Ach meid, laat je niet zo intimideren door die jongen en doe gewoon wat je zelf wilt klonk een stem in haar hoofd en dat knapte de knoop door. 'Ja hoor, hij heet Ryan,' antwoordde Avalana rustig. Ze keek naar de grond. 'Alleen weet ik nauwelijks zeker of het wel aan is. Hij heeft me wel gezoend, maar ik weet niet of ik hem al officieel partner mag benoemen,' vertelde Avalana. Nu zat ze zelf te zeiken over een jongen! Maar soms moesten enkele dingen eruit en dit was er een van. Rustig keek ze naar haar voeten en toen wierp ze weer een blik naar boven. Ze zou nodig weer is een rokje moeten dragen. Nu was de tijd van het jaar ervoor en zij droeg alleen maar spijkerbroeken. Glimlachend keek ze naar de lucht, aan Ryan denkend en tegelijk verwachtend het antwoord van Kijito zo meteen op tafel te horen.

'Ja hoor, hij heet Ryan,' antwoordde Avalana rustig. Ze keek naar de grond. 'Alleen weet ik nauwelijks zeker of het wel aan is. Hij heeft me wel gezoend, maar ik weet niet of ik hem al officieel partner mag benoemen.' Kijito keek even op bij het horen van de naam. 'Hé, hem ken ik! In de bibliotheek ging ik toevallig bij hem aan een tafeltje zitten.. we zijn weggestuurd door de bibliothecaresse omdat we teveel lawaai maakten en zo studenten wegjoegen, blijkbaar.' Daar moest ze wel even om lachen. Het was gewoon komisch. 'Maar volgens mij is het dan wel aan dan,' meende Kijito. 'Ik denk dat je hem nog een keer op moet zoeken,' voegde ze eraan toe. Dan kon ze echt zien of het nu aan was of niet.. maar eigenlijk twijfelde Kijito er niet aan. Als ze al gezoend hadden.. en Avalana was duidelijk gek op hem. Kijito wierp weer even een blik op de lucht. Waarom werd haar blik daar telkens weer naartoe getrokken? Het was zo mooi, misschien daarom?

Avalana grinnikte even om het verhaal van Kijito met Ryan. Het leek haar best komisch. Weggestuurd worden door zo'n streng mens met een bril en grijze haren, alleen omdat je iets teveel lawaai maakte. Avalana's baan zou alles zijn, behalve dat. Eigenlijk moest Avalana goed nadenken over haar toekomst. Misschien meer daarover dan over Ryan. Ze betrapte zichzelf erop als ze loog. Dan zei ze bijvoorbeeld dat ze niks voor Ryan voelde of dat ze hem nauwelijks leuk vond, maar toch vond ze hem dan ontzettend leuk en strafte zij zichzelf daar dan ook voor. Stilletjes keek ze richting Kijito, die toen sprak. Avalana glimlachte. Dat meisje wist waarover ze sprak en had een goed gevoel erbij. Misschien hielp dat Avalana om er ook van overtuigd te zijn. Ze zag het meisje naar de hemel kijken en zij keek mee. Zeiken over ene jongen was buiten haar doen. Alhoewel ze het voor Ryan wel overhad. Ach... Ze had zoveel voor Ryan over. Een lichte zucht ontsnapte haar keel. 'Soms is liefde gewoon ingewikkeld. Ik heb er trouwens nauwelijks ervaring mee,' zei ze rustig. En dat was waar! Avalana had nog nooit een vriendje gehad omdat ze jongens soms niet echt vertrouwde. Bij haar op Razen keken sommige echt zo... Ja... Heel raar.

[ Zou je hier, als je tijd hebt, willen reageren met Bluewave? http://warriorcats.bigforumpro.com/warriors-den-f50/new-kit-t1039.htm#16907 ]

'Soms is liefde gewoon ingewikkeld. Ik heb er trouwens nauwelijks ervaring mee,' zei Avalana, nog steeds de rust zelve. Kijito glimlachte. Alsof zij er veel van wist. 'Maakt niet uit. Als het goed voelt, dan komt het ook wel goed,' zei Kijito. Dit was echt totaal niet het moment om over haar eigen vriendjes-loze leven te gaan zeuren. had geen zin, was saai en vervelend. Dat ging ze Avalana niet aandoen. Van haar mocht Avalana zoveel praten over Ryan als ze wilde. Kijito hield ervan om te luisteren. Dan hoefde ze niet over zichzelf na te denken, dan kon ze soms anderen nog helpen ook. Het voelde gewoon goed. Bij haar op Cassia waren soms ook rare types. Niet dat Kijito er echt op gelet had. Ze was nog maar 14. Avalana was al ouder. Toch vond ze Avalana aardig. Leeftijden maakten toch niet zoveel uit bij vriendschap?

- Ja hoor -

Avalana knikte na de woorden van Kijito, maar hield toen ook verder op over Ryan. Ze wou niet zo zeurderig zijn als dat mens die bij haar op de etage sliep. Gatverdamme, wat was dat een trut zeg! Elke avond klagen over hoe leuk het wel niet was met haar vriendje, of dat hij even naar een ander meisje keek, of dat hij met een ander meisje praatte dan met haar. Avalana's vuur was erdoor sterker geworden en het liefst had ze dat meisje door het raam naar buiten gegooid. Stilletjes keek ze naar de lucht. Dat meisje op de etage had blonde, lange haren. En ze deed alsof ze echt àlles was. Nou... Avalana had haar dan ook bijna is een keertje laten pikken door Raven. Ze zou Raven wel vragen of hij is wou poepen op dat meisje haar hoofd. Dan was ze daar ook weer vanaf. Bij de gedachte eraan grijnsde Avalana even licht. Het was ook zo'n leuk idee. Rustig keek ze richting de lucht. Hoe zou Ryan haar voor het eerst beoordeeld hebben? Verwend, waarschijnlijk. Nou, dat was ze dus echt niet. Tenminste... Als je het verwend noemde als je naar je families dood had moeten kijken. Er welde tranen op, maar Avalana hield ze in. Ze had door o zo'n goede controle over. En ze mocht natuurlijk niet zo huilerig worden. Ze had geen zin in medelijdende mensen.

PROFILE MAGICIAN