De grote wijzers van de klok gaven al dik over twaalf uur middernacht aan, om precies te zijn half twee. Het kasteel leek onder een sneeuwwitte laken te liggen van pure sereenheid; iedereen had zich uren geleden al naar hun kamers en slaapzalen begeven en sliep natuurlijk al. Savador zou ook vredig hebben kunnen slapen na zijn bad als Ephony niet doodziek naar zijn kantoor gestrompeld was en zich daar op zijn bureaustoel had genesteld. Het meisje voelde klam en koud aan, zag er lijkbleek uit en haar wangen waren ingevallen. Hij bleef grotendeels zorgelijk op haar neerkijken terwijl hij haar in zijn armen mee door de gangen naar de ziekenzaal bracht. Af en toe veegde hij een pluk blond haar weg om haar gesloten ogen te kunnen zien. Hij was als haar vader te bang dat ze het op zou geven. De ziekenzaal was gelukkig nog een paar trappen af. Met onnodig veel kabaal sloeg hij de deur van de zaal open. Het was natuurlijk donker en de bedden waren leeg. Momenteel waren er dus geen zieken of gewonden aanwezig, wat betekende dat ze de hele zaal voor henzelf zouden hebben. Des te beter; niemand hoefde als nieuwsgierige luistervink te spelen om spoedig genoeg het roddel door de hele school te verspreiden. Want was het iets negatiefs over hem, dan hadden ze weer wat te spotten. Savador sloot de deur achter zich en betrad de zaal. Gehuld in de zwarte badjas die hij nog aan had toen hij terug was gekomen van de badkamers na zijn bad en Ephony op zijn stoel ontdekt had. Hij had er weinig onderaan. Eigenlijk helemaal niks, Ephony had hij veel belangrijker gevonden dan wat fatsoenlijks aan te trekken. Voor ze op weg waren gegaan naar de ziekenzaal had hij haar ook één van zijn badjassen aangetrokken voor de warmte, al was die vele maten te groot en sleepte de zoom ervan over de grond. Maar ze bleef zo immers wat warmer en daar ging het om. Met een simpele vingerknip liet hij de kaarsen ontvlammen om wat licht te maken in de zaal en legde Ephony voorzichtig op het bed neer wat het er knuste uitzag. De badjas knoopte hij beter om, waarna hij haar zorgzaam toedekte. Hij bleef even fronsend op haar neerkijken, boog zich voorover om een kus op haar voorhoofd te drukken en stond vervolgens op. Savador liep door zijn rug nog steeds wat in een gebogen houding door de zaal, sloeg alle zijdeuren open en bonkte ongeduldig op de muren. 'HATORI! MÈADRAID! WAKKER WORDEN!' Zijn stem was nog hees, maar ongetwijfeld luid genoeg om op de etage erboven nog te kunnen horen. Als die twee nu eens opschieten hadden ze minder te verliezen.

(Saf, Eph, dokterpersoontjes, later misschien nog anderen )

[ Eph op sterven ]

In de leveloze staat van half slapend en half de wereld om zich heen registrerend hing ze in Savadors armen. Af en toe opende haar ogen zich, kon ze nog net haar hoofd omhoog houden waarbij haar blik ongezien op Savadors gezicht was gericht. De paniek die van hem weerspiegelde kwam maar in weinige maten bij haar binnen, maar zodra dat kwam merkte ze weer dat de tranen bij haar op kwamen. Ze had te lang gewacht, maar had niet gewild dat hij zich zorgen had gemaakt. Meerdere keren had ze hem willen toespreken, willen zeggen dat hij rustig adem moest halen en misschien even moest gaan zitten. Maar het enige wat ze kon doen was knipperen, en vervolgens haar ogen weer ongewild sluiten waarna ze weer wegzakte. Een moment later opende ze haar ogen, zag met behulp van het schijnsel van de kaarsen dat ze in de ziekenzaal was beland. Als haar lichaam er fut voor had gehad was er een rilling over haar rug gelopen. Ziekenzalen, echte mensen in van die witte jassen. Ze had een hekel aan die witte jassen, bij haar oma was het altijd in gewone kleding geweest. Die witte jassen waren voor haar de druppel om er tegenin te gaan. Ze had niet eens gemerkt dat ze in een van Savadors badjassen was gestopt, merkte vaagjes dat ze voorzichtig op een van de bedden werd gelegd. Haar ogen waren open, op Savadors gezicht gericht toen hij weer omhoog kwam na een kus op haar voorhoofd te hebben gedrukt. 'Misschien m.. moet je even gaan zitten,' kwam het er zachtjes uit, al met evenveel moeite als dat ze de afgelopen minuten de zinnen had gevormd. Trillerig kon ze voor een moment haar mondhoeken om krullen in een vage, bezorgte glimlach, waarna ze weer futloos zakte en haar ogen weer langzaam dicht gingen. In de verte hoorde ze hem schreeuwen, hoorde hem de namen zeggen van de mensen die ze ooit eens eerder had ontmoet. Toen was het Zalas geweest die hier had gelegen, nu was zij de gene waarvan het hart nog steeds met zware en gedwongen slagen klopte. 'Sahv..' probeerde ze hem schoor te roepen, was ineens overmant door een gevoel van angst toen ze haar hart weer uit zijn ritme voelde gaan. 'Pah..pa,' in de zucht, waarna er een paar tranen uit haar ooghoeken ontsnapte en op het kussen vielen, kon ze het gewilde woord uitbrengen waarbij haar hand opzij schoof en doelloos over de bedrand kwam te hangen. Ze wist niet of hij er was, had haar ogen gesloten in de angst die bij haar omhoog kwam. 'Ik.. ben... bang,' fluisterde ze hees, waarna haar hoofd zachtjes opzij viel en ze wegdreef.

Hatori lag uitgetelt op zijn bed. Aan zijn rustige ademhaling was te zien dat hij sliep. Hij had niet eens de moeite genomen om zijn kleding te verwisselen. Hij had het meeste wel op zijn stoel gegooid waardoor hij alleen zijn broek en overhemd nog droeg. Het was hem nog net gelukt om de knoopjes bij zijn mouwen los te maken voor hij in een droomloze slaap was gevallen. Hij lag nog maar anderhalf uur te slapen voor hij ruw werd gewekt. In een plotselinge beweging opende Hatori zijn ogen en gromde zachtjes. 'Nu ben ik het zat' zei hij schor. Zacht kreunend kwam hij overeind. Hij liep naar de deur en knalde hem met een luide klap open. Hij had zijn handen tegen de deurpost gezet. Zijn overhemd hing half uit zijn broek en zijn haar leek een explosie. Hij keek met een furieuze blik naar Savador. Hij had meer iets weg van een dier dan een man. 'Nu ben je echt te ver gegaan. Dat je me overdag al moet vervelen met je nutteloze bestaan, daar kan ik mee leven. Maar dat je me nu ook al midden in de nacht moet storen. Ik weet niet waar jij vandaan komt maar IK HEB MIJN NACHTRUST NODIG, ANDERS WORDT IK KRANKZINNIG' schreeuwde Hatori zijn laatste zin uit terwijl hij tijdens het praten op Savador af was gelopen en hem bij zijn kraag van zijn badjas had gegrepen en door elkaar geschud had. Hatori liet hem daarna weer los en propte zijn overhemd in zijn broek en haalde een hand door zijn haar. Zijn haar zag er nog steeds verwilderd uit maar het was iets minder erg. 'Goed, waarom loop je zo te schreeuwen?' vroeg hij nadat hij zichzelf wat gekalmeerd had.

Zacht had hij zijn hoofd geschud bij Ephony's opperende voorstel dat - zoals al haar zinnen de afgelopen twintig minuten - haperend en er moeilijk uitkwam. Hij forceerde zichzelf met een glimlach op haar neer te kijken. Zitten en geduldig zitten wachten kon hij niet, hij wilde maar één ding en dat was dat ze nu als de wiedeweerga geholpen werd. Met zijn handen letterlijk in zijn lange haar ijsbeerde Savador wanhopig heen en weer na de medische mensen uit hun bed geschreeuwd te hebben. De gedachten dat er iets ernstigs met Ephony was teisterde zijn ziel, wat weer onnodig veel frustratie bij hem opleverde. Bijtend op het puntje van zijn tong sloeg hij bedenkelijk een hand voor zijn mond terwijl hij zijn zenuwachtige loopje door de zaal afwezig voortzette. Hij keek met een ruk op toen hij Ephony vermoeid hoorde mompelen wat hem direct uit gedachten haalde, en twijfelde er geen seconde over om naar haar bed toe te benen. Zacht sloot zijn hand om die van haar, die buiten de bedrand hing, om haar het gevoel te geven haar bij te staan. Haar hand voelde nog steeds klam en koud aan. 'Stil maar,' suste hij haar zacht toe waarna hij met zijn duim de tranen op haar huid zachtjes wegveegde. 'Nee.. niet bang zijn. Het komt goed.' In een voorover gebogen houding had hij haar half omhelst, en moest daarbij de opstapelende pijn in zijn gekromde ruggengraat verbijten. Savador richtte zich abrupt weer op en draaide zich in een ruk om toen er plotseling een deur opensloeg. Zijn blik verhardde zich meteen toen hij zag dat het Hatori was. Spijtig dat het niet dat andere dokterstutje was geweest, dan had hij haar kunnen rondcommanderen. Ondanks zijn haat borrelde er een geamuseerd gevoel in hem op toen hij zag hoe Hatori erbij liep. Wat een verrassing, had hij hem dus toch echt letterlijk uit zijn bed geschreeuwd. Hij kon echter niet een spottende lach slaken om Hatori's verfomfaaide uiterlijk, want de kerel liep recht op hem af en schudde hem aan de kraag van zijn badjas door elkaar. 'Wat? Boos omdat ik laatst weer een affaire met je zuster had?' vroeg Savador met een triomfantelijke grijns. Alles om hem dwars te zitten. Zijn gedrag leek een moment later om te slaan, zodat hij nu degene was die op het punt van uitbarsten stond. 'Mijn bestaan is alles behalve nutteloos in tegenstelling tot jouw simpele doktersleven - dat moet je toch weten, Hatori, als ik later degene ben die over het volk regeer waarvan jij jammerlijk maar helaas voor jou ongetwijfeld ook een deel van het bloed bezit?' siste hij zacht tussen zijn tanden door. Hij trok de man daarna ruw aan zijn arm mee en duwde met een hand tegen zijn achterhoofd zijn gezicht over het bed van Ephony heen. 'Dáár! Voor als je het nog niet gezien had. Ze is ernstig vermoeid, koud en mager en je zorgt er maar voor dat je haar weer oplapt.' Savador liet Hatori daarna met een ruk los om hem zijn werk te laten doen.

Weggedreven op een klein wolkje, zo ging het in haar hoofd. Wazig, donzig en alles wat erbij hoorde. Alleen de grootste prikkels van buitenaf konden doordringen tot de dikke wolkenlaag. Een sterke prikkel, de hand van Savador die opeens weggerukt werd. Langzaam opende haar ogen zich weer, werd haar glazige blik op het tweetal gericht dat nu schreeuwend tegen elkaar stond. 'Sav.. Lief doen,' smeekde ze in een poging om het schreeuwen te laten stoppen. In wat voor conditie ook, de status van een ander was bij haar altijd het eerste. Haar blik was van Savador naar Hatori gedwaald, die nu ruw door Savador naar haar toe geslingerd werd. Ze wilde iets zeggen, opende haar mond om het voor elkaar te krijgen. Het enige wat er uiteindelijk over haar lippen kwam was een langgerekte, haperige zucht waarna haar ogen weer dicht gleden. Weer voelde ze hoe haar hart voor een fractie van een seconden uit zijn ritme schoot, waarbij ook haar ogen weer open schoten, veel te snel voor de toestand waarin ze op dit moment verkeerde. 'Hart,' klonk het onzeker, de bange ondertoon duidelijk hoorbaar, een emotie die ook in haar wijd opengeperde ogen die op het plafon waren gericht te zien was. Voor een moment kwam het beeld van Zalas in deze zelfde kamer binnen, hoe zijn hart was gestopt. Nu was er geen Deshas met zijn wanhopige woede. Maar Savador was er, een van de weinige op school waar ze in de lange tijd een hechte band mee had gevormd. Haar blik, weer terug gezakt in de wazigheid, keerde zich in het niets, haar slappe lichaam gehuld in een van Savadors badjassen slapjes op het bed liggend. Haar haperige ademhaling, het kloppende geluid van haar hart dat haar enige zekerheid werd, en Hatori om wie ze nu met heel haar ziel smeekte er iets aan te doen.

Hatori gromde zachtjes. Maar toen Savador over Madeline begon kon hij zich niet inhouden. Hij gaf Savador een stomp midden in zijn gezicht. 'Blijf voortaan met je poten van mijn zusje af' zei hij hatelijk. Goden, wat haatte hij die man. Hij keek Savador aan met zijn wenkbrauw spottend opgetrokken. 'En dat moet ik ook nog maar eens zien gebeuren. Zo'n goede leider ben je niet als je dit met je leerlingen laat gebeuren. Hoe denk jij ooit een beschermheer te kunnen worden. Je vermoord iedereen eerder dan dat je ze beschermt' zei hij met over elkaar geslagen armen. Het was duidelijk te zien dat hij zich in moest houden om Savador niet nog een klap te geven toen hij over zijn bloedlijn begon. Het was niet zijn fout dat die eikel van een vader van hun gelogen had over zijn afkomst. 'Jammer alleen dat ik het zoveel meer waard ben dan jij' zei hij zacht enkel en alleen om Savador op de kast te jagen. Hij keek zwijgend naar Ephony toen Savador hem haast tegen haar aandrukte. Hij bekeek haar even, luisterde daarna naar Savadors uitleg over de symptomen en keek hem daarna weer aan. 'Echt waar jij ben ziekelijk' zei hij zacht. 'Als ze vermoeid is moet ze slapen, bij magerheid meer eten en bij kou moet je haar warm aankleden in deze winter. Ze heeft waarschijnlijk griep. En daar kom je me midden in de nacht voor wakker maken? Had je dat zelf niet kunnen uitvogelen oh grote leider' zei hij met een stem waar het sarcasme vanaf droop. Pas toen Ephony ''hart'' zei draaide Hatori zich om. Last van je hart was niet gebruikelijk bij griep. Hij zuchtte even zacht. Hij mompelde zachtjes een spreuk en blies in zijn hand die wit oplichtte. Op een paar centimeter afstand boven haar lichaam ging Hatori over haar hart. In de handpalm van zijn andere hand verschenen in Novaanse tekens de gegevens. Hatori fronste even zijn wenkbrauwen. Dit was alles behalve gebruikelijk. Hij liep naar een zijdeur en klopte er eerst drie keer zachtjes op voor hij de deur opende. 'Mèadraid, kleed je aan en zet alsjeblieft een grote pot koffie. We hebben een noodgeval en ik vrees dat we nog wel even bezig zijn' zei hij zacht.

Het plezierde Savador enigzins Hatori zo gepikeerd te zien. Zijn smalle lippen waren verwrongen tot een smalende glimlach, alsof hij zojuist een geweldige daad had verricht. Wat Madeline's familie betreft was alleen zij waardig voor hem, Hatori en Mèadraid werkte hij liever uit de weg als het uitschot dat ze voor hem waren. Ephony's zachte smeekbede hoorde hij nauwelijks door zijn eigen triomf. Deels zag hij daardoor Hatori's actie uit opgekropte woede niet aankomen. De klap in zijn gezicht kwam geheel onverwacht en liet hem een kleine kreet slaken terwijl hij met zijn handen voor zijn gezicht geslagen achteruit wankelde. 'Hatori, verdomme!' sneerde hij woedend, zijn stem gesmoord door de hand voor zijn mond. Toch stond zijn stemvolume niet gelijk met de grote woede die in hem oplaaide - het kostte hem moeite zijn stem te verheffen terwijl hij de pijn door vooral zijn neus moest voorduren. Hij stond in een voorovergebogen houding en had steun gezocht aan de rand van een ziekenzaalbed. Zodra Savador zijn hand weghaalde, stroomde het bloed haast onophoudelijk uit zijn neusgaten en vormde een plas op de vloer. Het maakte donkere vlekken op zijn badjas, die door de zwarte stof moeilijk te zien waren. Zijn mondhoeken krulden ondanks de schok en de pijn trillerig om tot een klein grijnsje. 'Te kwaad om je emoties langer in toom te houden, is het niet? Je lieftallige Madeline is er weer in geslaagd hoor, ze heeft me weer een geweldige tijd gegeven. Je kunt niet zeggen wat ik wel en niet moet doen, dat doe ik wel,' sprak hij schor. Hij negeerde het overige bloed dat over zijn bovenlip naar beneden stroomde. Zonder zich wat van Hatori's terechtstellende woorden aan te trekken stootte hij een zachte lach uit. 'Dat is wat een Heer der Duisternis doet, nietwaar?' Hij schoot in een tweede spottende lach om Hatori's opmerking erna, terwijl hij met de mouw van zijn badjas een poging deed het bloeden te stoppen. 'Last van waanideeën, dokter?' vroeg hij al net zo krenkend als zijn lach geklonken had, dat laatste op een overdreven sarcastische manier. 'Ook jij zal later de dupe zijn van de dictatuur die ik ga opbouwen zodra ik de macht heb, Hatori, let op mijn woorden!' voegde hij er snauwend aan toe. Savador stoof naar voren en greep ditmaal Hatori bij zijn kraag met een door bloed doordrenkte hand bij zijn woorden die betrekking hadden tot Ephony. 'Denk je dat het mijn schuld is?!' schreeuwde hij in zijn gezicht. 'Ik heb haar een badjas aangetrokken, hier kan ze slapen en het lijkt me nogal logisch dat ze geen hap door haar keel kan krijgen in deze status. Maar hier is alles wat ze nodig heeft, nietwaar!' Hij schudde hem een keer ruw aan zijn kleding. 'Dat is mijn pleegdochter, en het is jouw matige taak om haar weer op been te helpen - uiterlijk voor het aanbreken van de ochtend!' vervolgde hij zijn getier, terwijl hij bij 'dat' ruw naar Ephony wees en vervolgens met een priemende vinger tegen Hatori's borst prikte. 'Doe waarvoor je nuttig bent!' Alsof hij een stuk afval was liet Savador hem weer los en mompelde nog wat hatelijks in zichzelf terwijl hij zich weer richtte op zijn bloedneus. Hij slaakte een luide zucht en liep ongeduldig langs Ephony's bed op en neer toen Hatori bezig was haar na te checken. Geniepig wierp hij een blik in zijn rug nadat hij zich daarna van Ephony's bed verwijderde om Mèadraid te wekken. Savador greep de kans om zijn aandacht weer even op Ephony te richten. 'Dag meisje,' sprak hij haar toe met een kalme glimlach alsof hij zich nooit opgefokt had. Voorzichtig ging hij op de rand van haar bed zitten, keek uit dat hij geen bloed op haar nachtkleding drupte en pakte zacht haar hand beet. 'Binnenkort voel je je weer stukken beter, dat beloof ik je,' zijn stem werd steeds zachter tot het niet meer dan een fluistering was bij deze belofte.

Doordat ze weg was gedreven had ze de gehele ruzie niet mee gekregen, had doodstil op het bed gelegen met haar hoofd opzij gevallen en haar ogen gesloten. Het donzige kussen was een stuk rustgevendere plek dan het gekibbel van de twee mannen naast haar bed. Haar oogleden trilde toen Hatori's hand over haar heen ging, alsof ze het merkte. Langzaam opende haar ogen zich weer, gleed haar wazige blik naar Savador die op dat moment Hatori wild door elkaar schudde. Zijn schreeuwende stem klonk als gezoem, was onverstaanbaar voor haar oren. Een krachteloze frons onstond op haar voorhoofd, waarbij haar blik tussen de twee mannen wisselde. Zelfs nu nog kreeg Savador het voor elkaar ruzie te maken. 'Monden dicht,' mompelde ze wat kinderlijk naar Savador en Hatori, een poging tot het stilmanen van de kibbelende mannen die pubergedrag vertoonde. Dat gedrag was voor haar leeftijdsgenoten bestemd. Toen Hatori zich omdraaide kwam haar blik weer op Savador te liggen die tegen haar sprak, weer geheel in rustige stemming. Hoe hij het voor elkaar kreeg was verwonderlijk, iets waardoor haar mondhoeken lichtjes trilde en voor een moment een glimlach vertoonde. 'Maak je niet te druk,' kon ze er weer uitkrijgen, waarbij haar glimlach voor een moment weer terug kwam om vervolgens haar gezicht weer in een zwaar vermoeide toestand achter te laten. Achter de ruiten van de ziekenzaal scheurde een groot gedaante, met de afmetingen van een paard. De schaduw schoot op en neer, waarbij de machtige vleugels zichtbaar waren. Een luide schreeuw was te horen, waarna een kletterend geluid in de gang voor de deur van de ziekenzaal. Het geluid van glasscherven die op de grond terrecht kwamen, een tweede dierlijke brul waarna er een hevige bonk tegen de grote deur te horen was. Met een klap zwaaide de deur open, waarna het bijna schaatsende gestalte van de blauwe draak zichtbaar werd. Door de gladde vloer, de glasscherven en de klauwen van het dier was het behoorlijk onhandig lopen als je daarvoor door een raam naar binnen was gestormd uit pure wanhoop, angst en frustratie. Met haar vleugels open geslagen, een paar die eigenlijk in verhouding te groot waren voor haar lichaam evenals haar staart, schudde ze haar kop terwijl ze grip probeerde te krijgen op de vloer. Met dreunende passen begaf ze zich vervolgens, nadat ze wild in het rond had gekeken en het gestalte van haar baasje op het bed had zien liggen, naar het bed van Ephony. Een diep gegrom diep vanuit haar keel kwam omhoog zetten. Na de laatste ontmoeting met Savador was de draak behoorlijk gegroeid, was van een wat uit de kluiten gewassen hagedis naar de afmetingen van een paard gegaan. Haar inkblauwe ogen strak op de zwartharige man gericht, een blik die een doodswens uitstraalde. Haar ervaringen met die man waren, dankzij haar koppigheid en karakter, nog steeds niet opperbest. 'Ené,' kwam de naam van het dier in een zucht uit Ephony's mond, haar blik waterig op de draak gericht. Meteen schoot de kop van het dier om, liep het door waarna het bijna weer uitgleed en tegen een van de bedden aanbotste, om daarbij een andere piepend te verschuiven door haar lange staart. Uiteindelijk kwam Ené veilig tot stilstand bij het bed, waarna het haar neus zachtjes tegen de wang van haar baasje drukte. 'Het is.. goed,' fluisterde deze hees naar het dier.

Hij had niet langer oog meer voor Hatori, zou zich voor nu ook niet ontfermen over Mèadraid die ieder moment een zijdeur kon komen uitgelopen om haar werk te doen. Zijn aandacht ging nu geheel uit naar Ephony. Zwak schonk Savador haar een glimlach terug toen ze er ondanks haar zieke en vermoeide status wonder boven wonder één op haar gezicht wist te krijgen. Zijn bleke warme hand sloot zich zacht om die van Ephony, zijn duim streek geruststellend over haar dunne vingers. 'Ik behoor me druk over je te maken. Je bent mijn dochter,' glimlachte hij haar toe. Hij ging nog een keer met de mouw van zijn badjas langs zijn neus om het nieuw uitgevloeide bloed weg te vegen en boog zich dichter naar haar toe. 'Binnenkort, als je beter bent, moeten we maar eens naar Puffoon gaan, of waar je ook bent opgegroeid. Dan ga ik naar je ouders en regel ik dat ik de voogdij over jou op mij neem,' sprak hij zacht in haar oor. Zijn sluike zwarte lokken gleden in de voorover gebogen positie over zijn schouders en hingen als steile gordijnen langs beide kanten van zijn gezicht, waardoor hij de grote schim langs de ramen niet opmerkte. Als gebeten door een dier schoot Savador in een ruk overeind toen er een luide schreeuw weerklonk, die alles behalve menselijk was. Ergens kende hij het geluid, waar hij kon niet te boven halen waar of wanneer hij het eerder gehoord had. Het geluid van glasscherven op de vloer deed hem zorgerlijk fronsen, beschermend ging hij al voor het bed staan. Wie of wat het ook was, het zou eerst langs hem moeten om bij Ephony te komen. Automatisch zette hij zich al schrap bij een luide bonk tegen de deur van de ziekenzaal; zijn handen die hij tot vuisten balden werden omringd door likkende vlammen. Van schrik viel Savador haast achterover over het bed toen de deur vervolgens openklapte en het gestalte van een blauwe draak onhandig binnen kwam gesukkeld. Hij kon zich nog net aan de spijlen van het bed vastgrijpen om niet bovenop Ephony te vallen. Ondanks het onwennige gevoel dat hij in zijn maag kreeg toen het dier zich richting hem en het bed begaf, bewoog hij geen spier. Hij dacht er nog niet eens aan voor zijn eigen bestwil weg te springen en zichzelf in veiligheid te brengen. Roerloos staarde hij in de inktblauwe ogen van de draak, die hem niet al te hartelijk aankeek. Pas toen hij een paar seconden langer keek, herkende hij in het beest het persoonlijke dier van Ephony. Ze was alleen wel behoorlijk gegroeid en nog steeds was hij niet erg gesteld op draken. Savador draaide zijn hoofd in een ruk richting Ephony toen ze de naam van het dier mompelde, die hem al die tijd was ontgaan. Ené kwam meteen op haar baasje af en leek geen enkel gevaar voor Ephony te vormen. In een opgeluchte trillerige zucht trok Savador zich weer overeind om vervolgens op voorzichtige wijze voor zijn rug - en deels ook om geen onverwachte bewegingen te maken voor de draak - op de rand van het bed neer.

Door paniek gedreven hupste hij met bloten voeten over de ijskoude tegels heen die onaangenaam onder zijn voeten voelde. Maar dat deed er nu niet toe, in zijn blinde, wilde, bezorgde bui was hij de Puffoonetage uitgevlogen en vloog nu langs de trap omlaag. Eph was er niet, terwijl ze ziekjes en bleek in haar bed hoorde te liggen. Toen hij vervolgens bij Ené wilde kijken zag hij haar juist weg vliegen. Nogal doelloos had hij toen rondjes gelopen totdat paniek hem had voortgedreven. Hij was nu in gevecht met zijn trui terwijl de traptredes onder hem voorbij vlogen. In één stap nam hij er elke keer vier, geholpen door luchtsturing die hem overeind hield en hem sneller deed gaan. Op de puffoonetage had hij enkel in boxer rondgelopen, was net zijn bed uitgekomen, maar toen hij eenmaal besloten had om Eph te gaan zoeken had hij nog net een hoodie mee kunnen grijpen. Zijn trui werkte alleen niet mee, hij had hem nét over zijn hoofd en had één arm er ingewrongen zodat het ding half over zijn schouders heen hing toen de ziekenzaal in zicht kwam. Het was het eerste en beste idee wat in hem opgekomen was, waar anders moest zieke Eph heen? Door simpel weg één keer zijn hand uit te steken klapten de deuren al open, twee seconden later kwam hij binnen hollen. Midden in de zaal bleef hij staan, weer twee secondesn later kwam een enorme windvlaag hem nog te gemoed alsof deze ook kwam binnen hollen. Het was zijn eigen luchtsturing die hij nog niet afgekapt had en hem al die tijd dat steuntje in de rug had gegeven om harder te kunnen rennen. ‘Eph?’ Zijn stem sloeg haast over van de bezorgdheid. Als eerste was zijn blik getrokken door Ené, deze was toch wel het opvallendste. Vervolgens naar het bed waar het beest bij stond. Eerst zag hij Eph, vervolgens Savador. Vanzelf kromp zijn maag samen, maar vertrok ook zijn gezicht van pure afkeer en ergens misschien woede. Wát had hij met haar gedaan? Hoe dúrfte hij. De verlepte strontmongool. Waarom was hij überhaupt hier!? Hij was doorgelopen, had zijn arm door de trui heen gewurmd en trok het nu over zijn buik heen omlaag. ‘Wat is er met haar aan de hand?’ Vroeg hij, zijn blik nu richting Eph. In zijn ogen stond duidelijk de vraag te lezen Wat doet híj hier?! Hij haatte het idee dat Savador hier eerder was dan hem, met z'n slangenkop.‘Gaat het wel goed met haar?’ Zodra hij Eph had gezien was zijn bui weer omgeslagen, was Savador opslag vergeten. Hoe ze d'r bij lag. Ze zag er erger uit dan in al die dagen dat hij d'r ziek had gezien. ‘Waarom antwoord ze niet? Gaat ze dood?’ Zijn wenkbrauwen fronste zich samen in een bezorgede, maar ook geërgerde frons. Waarom kreeg hij geen antwoord? konden ze niet iets sneller praten? Waarom antwoorde Eph niet? Ging het wel goed met haar? Mijn god, kijk dan hoe ze d'r bij ligt! ‘Jezus Eph, je lijkt wel een mummie.’ Mompelde hij gekweld. Zijn handen klemde zich om de ijzeren reling van het bed, waardoor zijn knokkels wit kleurde, en boog zich iets naar haar toe. Zijn gezicht nu ook wit weggetrokken bij het zien van haar.

Bij Savador woorden over voogdij gleden haar ogen weer trillerig open, was de bezorgte blik veranderd in een nadenkende. Voorzichtig en krachteloos schudde ze haar hoofd bij zijn voorstel. 'Mama..' was haar antwoord, waarmee ze duidelijk wilde maken dat ze het haar moeder niet aan kon doen. Hoezeer ze haar vader ook dwars zou willen zitten, ze hield met haar hele hart van haar moeder, het persoon dat altijd haar idool was geweest. 'Voor mij.. ben je al een vader,' vervolgde ze, duidelijk makend dat een voogdij overplaatsing niet nodig was. Ook al zou ze rechtelijk haar vader van zijn vaderschap ontzien, hiermee zou ze ook haar moeder raken. En iets in haar sprak het tegen. Bovendien was ze al bijna volwassen voor de wet, dus zou alles toch wel goed komen. Als ze de kracht had gehad was ze eerst van het geluid geschrokken, daarna van Savador snelle reactie. Maar de rest ging te snel voor haar, totdat ze Enés snuit tegen haar wang voelde duwen. 'Dag meisje,' murmelde ze zachtjes, waarbij ze langzaam haar hand optiltde en de neus van het dier streelde. De inktblauwe ogen van het dier stonden bezorgt, schoten naar Savador waardoor ze in withete woede veranderde. 'Nee, Ené. Niet...' kwam de krachteloze zin er in een zucht uit, waarna haar ogen weer dicht zakte en ze in een lichte slaap sukkelde. De draak had haar vleugels ingevouwen, waardoor de langs haar schouders vooruit staken. De eerst withete woede was gekoeld, hoewel de achterdochtigheid bleef terwijl de draak Savador in de gaten hield zodra deze op de rand van het bed plaatsnam. Enés kop draaide al om voordat de deur open schoot, had de paniek en de geur van Laurens al geroken voordat de mensen het zouden weten. Een zachte snuif was hoorbaar, een bijna tedere, zodra Laurens half aangekleed binnen kwam stormen. Ephony's ogen bleven gesloten, haar borstkast die haperig op en neer ging onder de badjas van Savador. Maar ergens drong de stem van Laurens toch door, deden haar oogleden lichtjes trillen als reactie, maar daar bleef het bij. Haar grauwe, ingevallen gezicht leek te ontspannen toen Laurens stem harder werd, en het persoon zelf dichterbij was gekomen. Even opende haar ogen zicht, vestigde zich meteen op Laurens doordat ze onder haar oogleden al naar de bron van het geluid gezocht had. Ondanks de vermoeidheid voelde ze haar grauwe wangen een lichte blos vormen. 'Kijk eens normaal,' fluisterde ze naar Laurens, waarna haar mondhoeken lichtjes trilde en haar ogen weer dichtzakte. Onder een zucht zakte haar gezicht opzij, om verder geen reactie meer te geven.

Savador had zich weer op Ephony gevestigd, probeerde Ené's aanwezigheid straal te negeren. Hij wist dat de draak erbij was geweest toen hij haar baasje van het leven wilde ontdoen, althans daar had het toen op geleken. Toen was het nog een klein minuscuul schepsel geweest in vergelijking met wat ze nu was. En ergens wist hij dat, zoals hij zelf niet erg gesteld was op Ené, Ené hem ook nog steeds niet graag zag. Het deerde nu niet, Eph was eersterangs. Zijn bleke hand ging zacht strelend over haar huid, hij hoopte dat die Hatori en die zus van hem nu eens op zouden schieten. Er was overduidelijk haast bij. Zijn wenkbrauwen gingen naar elkaar toe in een lichte frons terwijl hij met zijn hoofd wat schuin zorgelijk op haar neerkeek toen ze haar hoofd schudde op zijn voorstel over de voogdij. Natuurlijk, haar moeder. Haar vader kon hem niets schelen, die schoft had al aangetoond dat hij niet goed voor zijn dochter was. Maar hij kon haar niet zomaar bij haar moeder weghalen. Er verscheen een kleine vertederde glimlach op zijn gezicht toen ze vond dat hij al als een vader voor haar was. Hij kon het niet laten voorzichtig naar haar toe te buigen en haar zacht een kus op haar voorhoofd te drukken. Savador keek in een ruk op toen de deur van de ziekenzaal opnieuw opensloeg. Ditmaal kwam er niet opnieuw een klunzige draak binnen gegleden die met haar klauwen over de vloer schaatsend naar haar balans zocht, maar iets geheels anders. Niettemin was het niet minder bizar. Met zijn wenkbrauwen minachtend opgetrokken liet hij zijn blik over het warrige gestalte van Laurens glijden, die kennelijk broekloos hierheen was gesneld en enkel een slordig aangetrokken trui droeg. Waarschijnlijk kwam de jongen net uit bed, had het of over Ephony gehoord, óf gemerkt dat ze niet in haar bed lag. Laurens leek hem in eerste instantie niet te zien, pas toen hij zijn blik op het bed leek te vestigen. 'Zo, ben jij hier ook?' sprak Savador op een norse toon die echt aangaf dat hij ontzettend blij was Laurens weer te zien. Daarbij omzeilde hij de vraag van de jongen, vond zijn eigen woorden belangrijker. 'Dat zou ik ook weleens willen weten,' gaf hij uiteindelijk kortaf antwoord, waarna hij zich weer tot Ephony richtte. De hand die de ranke hand van Ephony had omsloten, kneep er even zacht in. De lichte frons tussen zijn wenkbrauwen werd dieper bij Laurens' tweede vraag. 'Het gaat geweldig met haar, dat zie je toch?' viel hij wat snauwend tegen hem uit, geheel op sarcastische wijze. Het joch irriteerde hem behoorlijk met zijn nutteloze gevraag. 'Houd je mond!' schreeuwde Savador bijna toen hij het woord 'dood' in Laurens vragenstroom hoorde. 'Houd je mond,' herhaalde hij zacht, nu haast fluisterend. Voorzichtig pakte hij Ephony's hand beet en legde zijn vrije er overheen, alsof hij haar klamme vingers wilde verwarmen. Ze ging nog niet dood, nog láng niet. Dat kon niet. Hij zou het niet laten gebeuren.

Voor deze éne keer lukte het hem niet doodsbang naar Savador op te kijken en gelijk vast te haken in diens blik zodat hij er nooit meer uit los zou komen. Alleen al de woorden 'Zo, ben jij hier ook?' hadden hem angstig in elkaar moeten laten krimpen. Alsof de woorden niet een simpele vraag waren geweest, maar een verklaring van zijn toekomstige dood tussen nu en een halfuur. Maar hij hield zich stil, staarde naar Eph, kon enkel naar Eph kijken. De angst die hij voelde om Eph was vele malen groter. Zo groot dat Savador die tegen over hem zat meer een illusie leek te worden dan werkelijkheid. Net zoals de rest om hem heen. Panisch schoot hij overeind, richtte nu tóch nog zijn blik op Savador. Ongewild. Zijn stem, zo hard en zo fel, had hem een ongeluk doen schrikken. Wat had hij nou weer gedaan? Helemaal níks. Irritatie. Maar zo klein, dat het nauwelijks door drong. Hij voelde hoe zijn hartslag tweemaal zo krachtig sloeg, kon de schrik niet van zijn gezicht wegnemen terwijl Savador zich weer op Ephony richtte. Hierdoor lukte het hem wel deze ook weer op Ephony te richtte. Zijn blik haakte in de hare, haar blauwe ogen die hun glans hadden verloren en nu meer grijs leken. Opnieuw vergat hij Savador. De schrik en angst was daarin tegen nog wel van zijn gezicht af te lezen. Zenuwachtig schoten zijn mondhoeken omhoog bij het horen van Eph haar worden, ‘Moet jij nodig zeggen,’ Had hij teruggekaatst, met een wazige glimlach. Hij wilde lachen, voelde ook de drang om dit te doen. De zenuwen hadden deze drang gemaakt, die kriebel. Zo'n kriebel die je ook aanzette om midden op een begrafenis te mompelen 'Wat een dooie boel hier'. Puur de zenuwen, daar kon hij niks aan doen. Hoe kon het dan ook anders? Ten eerste lag Eph doodziek te zijn voor zijn ogen, en daarnaast zat Savador nog is tegen over hem. Daar werd hij gewoon doodnerveus van. Maar zodra Eph wegzakte vertrok zijn gezicht, verdwenen zijn zenuwen en overmeesterde hem een vreselijk zwaar gevoel. ‘Eph?’ Mompelde hij zachtjes, zijn stem had zijn volume verloren. Zijn blik paniekerig op haar gezicht gericht, terwijl de rest van zijn bewegingen stijf waren. ‘Eph?’ Fluisterde hij opnieuw terwijl hij nu zachtjes een hand tegen haar wang aan had gelegd. Hij trok zijn hand weer terug na een tijdje, greep opnieuw de reling vast en bleef stijfjes staan. Zijn blik starend op haar gericht. Verder deed hij niks meer, bleef zo staan. ‘Waarom helpen ze haar niet? Waarom wordt ze niet geholpen?’ Had totaal niet door dat hij tweemaal dezelfde vraag stelde in iets andere woorden. Zijn blik schoot omhoog, hij kon niemand anders vinden dan alleen Savador om naar te kijken. Er was een instinctive afkeer die zijn hoofd weg wilde draaien, maar dit keer hield hij vol. Te wanhopig, kon dan niemand Ephony helpen? Uiteindelijk schoot zijn blik toch weer weg, door de lege ziekenzaal heen, uiteindelijk weer belandend bij Ephony zelf. ‘Griep,’ Klonk het iets spottend vanaf zijn kant, in zichzelf mompelend. Zo had Ephony het genoemd, toen ze voor het eerst toegaf dat ze zich niet honderd procent voelde. Maar natuurlijk, dit was echt de griep. Zwaar sarcasme. Ze had geen eens de fut meer om d'r ogen op te houden. Zijn handen knepen nog harder in de stalen bedrand, zijn kaken op elkaar geklemd. Opnieuw starend zijn blik op Ephony gericht, geheel in zichzelf gekeerd voor dit moment.

Ze wist dat vanaf dit moment Ené de ziekenzaal waarschijnlijk niet meer zou verlaten. De draak kon dagen zonder eten, die informatie wist Ephony wel. Trillerig krulde haar mondhoeken voor een flauw moment om toen ze Savadors lippen weer even op haar klamme voorhoofd voelde. Met gesloten ogen bleef ze daarna liggen, haar ademhaling haperig en onregelmatig. Langzamer dan die van Savador was Ephony's blik naar de grote deur gegleden, had Laurens binnen zien komen in blinde paniek. Ergens voelde ze de spanning weer opkomen, de rode wangen, maar ook het postieve gevoel die meerdere dingen inhield dan ze zich kon bedenken. Ze wilde Savador bijna geïrriteerd toesussen dat hij niet zo moest doen, maar het enige wat ze kon was slapjes blijven liggen en niets doen. Laurens zou het wel begrijpen, als hij maar geen hardverzakking zou krijgen was alles nog goed. Bij de schreeuwende stem van Savador opende haar ogen zich weer wat verdwaasd. 'Hou jullie koest,' murmelde ze zachtjes, ter poging om de woede van Savador te beheersen. Haar mondhoeken trilde weer, vormde een slappe glimlach onder zijn teruggekaatste woorden. 'Verzin je eigen tekst,' probeerde ze hem zwakjes toe te grijnsen, hoewel haar mondhoeken alweer zakte en ze een vermoeide zucht slaakte. 'Sorry,' mompelde ze weer, toen ze haar geest weer voelde afzwakken en ze weer weggleed. Op dit moment wilde ze het niet, was bang dat Savador hem levend zou villen als Laurens in zijn panischheid weer wat verkeerde dingen uit zou brabbelen. Maar het enige wat ze kon doen was wegglijden, onder het wakende oog van Ené die rechtop naast het bed zat. Terwijl Laurens zijn paniek weer de overhand liet nemen stond Ené langzaam op. Statig, haar enorme lichaam ondanks het voormaat soepel en elegant, haar lange staart rustig achter zich aan zwevend. Terwijl ze liep, ontbrande langs haar de grote kaarsen aan de muur, bracht wat licht in het duister. Een zachte grom was hoorbaar, terwijl ze naar de deur liep waar Hatori was verdwenen. Ook de draak was het zat dat er niemand terug was gekomen. Haar inktblauwe ogen waren van kalm naar ijskoud gegaan, waarbij ze even haar hoofd draaide en haar ijskoude woedende blik over het bed van Ephony liet gaan. Voor een moment bleef deze blik ook bij het gezeldschap haken, waarna ze haar aandacht weer op de deur richtte en een grommende brul slaakte. Niet hard, maar toch eentje waarvan de rillingen langs je rug liepen. Vanuit haar neusgaten kringelde de zwarte rookpluimen op, was bij elke uitademing bij haar opgetrokken bovenlip kleine vlammetjes tussen haar witte, scherpe tanden te zien. Het was duidelijk dat de draak ook haar limiet had berijkt.