Met zijn benen opgetrokken zat de jongen in een hoekje. Zijn ogen stonden afwezig, en dat was hij ook. Iedere keer speelde het filmpje zich opnieuw voor zijn ogen af. Iedere keer opnieuw… Alsof het wou dat hij er gek van zou worden… Maar dat was hij eigenlijk al. Maar buiten dat was hij ook woedend, op zichzelf. Hij had eindelijk iemand gehad die hem accepteerde zoals hij was, en die hem niet in de steek liet nadat hij zijn verleden aan haar had onthuld. Ze had hem zelfs geholpen! En nu… Nu ontliep hij haar. Bang om weer tegen haar te praten, bang voor alles… Zijn gedachtes, over wat hij eigenlijk zou moeten zeggen en nog het meest voor zijn eigen gevoelens. En natuurlijk ook om haar te kwetsen. Hoe had het zover kunnen komen? Waarom had hij zich niet ingehouden, zoals altijd? Lag het aan het moment, aan de adrenaline die nog steeds door zijn aderen stroomde? Of… Of was het iets anders, iets wat hijzelf niet doorhad? Dat gevoel dat hij kreeg, dat vreemde onheilsspellende gevoel, hij herkende het min of meer. Hij had zich hetzelfde gevoeld toen hij als klein jongetje dacht aan… Langzaam schudde hij zijn hoofd. Nee, dit gevoel voor Kijito was erger dan dat gevoel dat hij had gehad voor dat andere meisje. Vele malen erger. Het kwelde hem, deed hem pijn… Maar tegelijkertijd was het ook zo warm en zoet… Wat moest hij ermee aan? Dan kwam er ook nog eens bij kijken dat het alleen nog maar erger werd als hij Kijito daadwerkelijk ook zag. Maar nu hij aan haar dacht werd het ook al erger. Hij verborg zijn hoofd achter zijn knieën. Waarom gebeurden dit soort dingen hem altijd? Haatte het leven hem of zo? Een zucht verliet zijn mond, wat moest hij nu doen… Hij kon naar haar toe gaan, maar dan zou hij toch alleen maar misselijk worden van alles dat in zijn lichaam omging. Maar haar ontlopen zou ook niet werken. Dat kon hij niet voor eeuwig doen. En misschien zou ze dan het idee krijgen dat hij haar niet meer mocht, dat moest hij kosten wat het kost verkomen. Hij had advies nodig, en wel snel. Langzaam kwam hij overeind. Maar van wie kon hij nou advies vragen? Mizore? Nee, zij was zelf een meisje en bovendien leek ze niet echt een expert op het gebied van… Dit soort gedoe in zijn ogen. Dan bleef er nog maar een optie over, omdat hij Kijito al had buitengesloten van zijn lijstje personen voor advies. Axel was de enige optie. Eventjes dacht hij na. Misschien dat Axel er alleen maar lollig over ging doen… Maar hij zou er vast wel ervaring mee hebben, toch? Hij was een flink stuk ouder dan hem. En hij had geen andere keus. Nou, dat werd het dan. Advies vragen aan Axel. Een enorm gevoel van schaamte bekroop de jongen nu al. Dit ging lastig worden, dat voelde hij nu al.

Zoekend liep hij haastig door de gangen. Hoe eerder hij Axel zou vinden hoe beter. Wie weet zou hij – na een gesprekje met zijn vriend – weer naar Kijito kunnen gaan, omdat hij dan wist wat hij moest doen en zeggen. Als hij eerlijk was tegen zichzelf had hij werkelijk geen idee waar hij moest zoeken. Meestal was het altijd Axel die naar hem toe kwam en niet andersom. Hij slikte, wat als hij hem niet zou kunnen vinden? Hij was al een paar verdiepingen omhoog gelopen en had alles uitgekamd tot nu toe, maar zonder enig resultaat. Zoals gewoonlijk begon zijn hoop weer op te raken. Wat als hij Axel niet zou kunnen vinden? En als hij hem eindelijk had gevonden het al te laat was om nog naar Kijito te gaan. Dat zij al… Hij wou er niet aan denken, maar toch deed hij het wel. Wat ervoor zorgde dat hij alleen nog maar paniekeriger werd. Hij moest Axel vinden en snel.
Het begon allemaal pas echt erg te worden wanneer hij op het dak eindigde van het gebouw. Hij beet op zijn lip. Wat nu? Rustig liep hij naar de rand van het dak toe. Er zou hier toch niemand komen… Rustig keek hij over het gebied uit. Hij slaakte een zucht. Opnieuw had hij iets verpest… En hoe hij het had verpest, het was gewoon… Hij haatte zichzelf en niet zo’n klein beetje nu. Met een ruk draaide hij zijn hoofd – om over zijn schouder te kijken – wanneer hij iets achter zich meende te horen. Zijn treurige uitstraling veranderde al snel in een opgewekte toen hij het gestalte zag dat zich een paar meter achter hem bevond. Het was nog niet te laat… Eindelijk leek zijn geluk eens tevoorschijn te komen.

{ Op het dak, jippie (A) }

~ Romantisch

Het zachte geruis van een lang, leren gewaad en het melodieuze geklingel van de ijzeren koordjes en nauwelijks hoorbare voetstappen waren drie kleine dingen die zijn aanwezigheid al zouden kunnen verraden. In alle rust en kalmte liep Axel - nee, schuifelde meer - over het dunne plateau naar de rand van het dak, waar een gestalte zat die hij altijd graag zag. Het was dat hij Roxas al eerder had gezien vandaag, onopmerkelijk zonder dat de jongen het zelf geweten had waarschijnlijk, en hij hem wanhopig zag lopen zoeken in alle hoeken van de etages. Naar wat was hem een raadsel, maar het idee was tot hem doorgedrongen dat datgene wat hij zocht ook híj kon zijn geweest. En dan zat hij daar alleen maar op een gebruikelijk plekje in het duistere bos - bovenin de kruin van een boom zodat hij over heel het buitenterrein kon uitkijken en iedere avond in alle rust en stilte kon genieten van de zonsondergang - zijn eigen vrije tijd te benutten terwijl er een vriend ongetwijfeld naar hem op zoek was geweest. Het zou niet meer dan sociaal zijn als hij nu was komen opdagen. 'Hey Roxas,' begroette Axel zijn jongere vriend kalm. Met een glimlach plofte de roodharige neer naast de blonde jongen, zwierde zijn benen over de rand en trok daarbij ook de zoom van zijn lange leren jas mee om er niet achter te blijven haken. Tegelijkertijd maakte hij zijn begroeting af door Roxas een vriendschappelijke maar flinke, onbedoeld harde klap tussen zijn schouderbladen te geven. Toen hij eenmaal roerloos naast hem zat, bleef het stil. Zijn felgroene ogen waren op de horizon gericht, waar de lucht door de zon overging naar allerlei mooie en zachte kleuren. 'Ben je in een dakbui?' was het eerste wat Axel na een tijd stilte weer vroeg, bedoeld als grap. Roxas vond hij tot op heden toe niet vaak in de buurt van daken, maar hij kon zich wel voorstellen dat de jongen deze plaats had uitgezocht om zich terug te trekken. Misschien was het toch niet zo'n hele leuke grap geweest. Axel zelf had zijn armen steunend achter zich gezet en bleef emotieloos naar de horizon staren. Hij leek wat afwezig, maar zijn oren stonden afwachtend gespitst voor een antwoord van Roxas' kant.

Met een onderdrukte glimlach keek Roxas naar de adolescent. ‘Hey Roxas,’ waren de eerste woorden afkomstig van de roodharige student. Roxas knikte vluchtig. ‘Ben ook blij jou te zien,’ antwoordde hij rustig. Hij kon gewoon voelen en vrijwel zien – aan de trekjes van zijn vriend – dat deze blij was hem weer eens te zien. Hij was het soort persoon die bepaalde trekjes van anderen snel in zich opnam, omdat hij dat vroeger nodig had. Zo kon hij voorkomen dat mensen boos op hem werden en dat hij… Iets deed, liet hij het daar maar op houden. Rustig ging hij zitten op de rand van het dak, met zijn benen bungelend in de lucht. Hij leunde iets naar voren, om zijn armen te laten rusten op zijn knieën terwijl hij peinzend naar de horizon staarde. Het moment dat hij over… Over ‘het’ moest gaan praten naderde, en veel sneller dan hij had verwacht. Hij voelde al dat zijn hart langzaam begon te bonken in zijn keel en hoe zich er een vervelende brok in vormde. Hij moest het snel zeggen, voordat zijn stem dienst zou gaan weigeren en hij dichtklapte. ‘Ben je in een dakbui?’ Langzaam draaide Roxas zijn hoofd richting Axel. Een beetje opgeschrokken uit zijn gedachtes. Normaal moest hij altijd lachen om de droge opmerkingen van zijn vriend, maar nu… Nu zat hij totaal ergens anders met zijn hoofd dan bij de grappen van Axel. Rustig schudde hij zijn hoofd, terwijl een onzekere glimlach zijn gezicht sierde. Het zou wel overduidelijk zijn dat hij dadelijk iets… ongemakkelijks ging vertellen, en Axel zou dat vast wel meteen merken aan zijn gedrag.

‘Nee, ben niet in een dakbui. Het is alleen…’ De rest van zijn zin kwam er niet uit. Hij was dichtgeklapt zoals verwacht. Hij moest eventjes wat afleiding hebben, aan iets anders denken. Wat het enige wat zich nu in zijn gedachtes afspeelde waren die beelden… Die beelden die ervoor zorgden dat zijn hart ophol sloeg. Denk aan iets anders… Iets anders. Hij richtte zijn aandacht eventjes op Axel, waardoor er iets in hem opkwam. Hoe kwam het eigenlijk dat Axel hem altijd wist te vinden… Maar dat hijzelf Axel nooit wist te vinden? Was het omdat hij misschien niet goed keek, of kwam het door het feit dat Axel zich misschien verstopte en hem een soort van bespioneerde? Maar als Axel hem bespioneerd zou hebben dan zou hij ook hebben gezien dat hij… Zijn pupillen werden voor een paar tellen wat groter, hij schrok van iets dat niet waar was, maar toch was het angstaanjagend.
Hij schudde eventjes zijn hoofd, hij moest nu echt gaan praten. Voordat hij echt dichtklapte. Afleiding genoeg gehad nu. ‘Axel, ik moet je iets vertellen…’ begon hij zachtjes met een trillende stem, ‘Iets… Iets belangrijks. Je moet me ermee helpen.’ Opnieuw sierde een nerveuze grijns zijn gezicht. Al de moed die had verzameld om het Axel te vertellen leek te zijn verdwenen. Weg geblazen door de wind. Maar hij moest het gewoon vertellen, hij zou het over zijn lippen krijgen. Alles. Hij wist dat als hij eenmaal aan het praten was erover het dan vanzelf gewoon over zijn lippen zou rollen, al de woorden… Zonder dat hij het eigenlijk echt doorhad. Hij richtte zijn blik weer op de horizon, wachtend op de reactie van Axel.

{ Flutpost, maar moet nu gaan o3o }

Axel had kalm geglimlacht, daarbij ook even gegrinnikt om Roxas' antwoord of hij in een 'dakbui' zat. Hij zou er harder om hebben gegrinnikt, misschien wel gelachen, als de jongen had aangetoond het grappig te hebben gevonden door een droge opmerking terug te geven. Maar ditmaal was het anders en kwam er geen opmerking terug die aangaf dat Roxas zich gewillig mee liet slepen door zijn geintjes. Iets moest aan hem knagen, de sfeer was ook wat vervreemd, al kon dat ook zo lijken. Ze zaten immers niet iedere dag benenbungelend op de rand van het dak te kijken naar de horizon. Het beste was om Roxas tijd te geven, en ook onder andere vandaar dat hij een lange tijd stil bleef. Hij had ook zijn nieuwsgierige oren van het hoofd kunnen praten over wat hij de afgelopen tijd had meegemaakt (helemaal niets, maar hij zou zijn verhaaltjes zo opvullen met allerlei lachwekkende kwats om te laten blijken dat zijn leven superinteressant was) om vervolgens te vragen wat Roxas allemaal voor ongein had uitgehaald. Maar dat deed hij niet; hij voelde dat er iets niet helemaal in orde was. Wat precies kon hij niet plaatsen, iets wat hij uiterst frustrerend vond.

De stilte werd zoals verwacht verbroken. ‘Nee, ben niet in een dakbui. Het is alleen…’ Licht fronsend draaide Axel zijn hoofd na een tijd richting zijn vriend, waarbij de stijve rode pieken meebewogen. De zin werd niet afgemaakt; Roxas leek een pauze in te hebben gelast. Nieuwsgierig bleef hij naar de zijkant van het jonge jongensgezicht staren, afwachtend op de rest van de zin. Er brak een vriendschappelijke glimlach door toen Roxas zijn aandacht voor de verandering nu op hém gericht had, en hem een lange tijd bleef aanstaren. 'Het is alleen wat?' vroeg Axel, doelend opdat hij nog steeds wachtte. Snel, haast niet zichtbaar, gleed er een kleine trek over zijn gezicht toen hij zag dat Roxas' helderblauwe ogen zich even leken te vergroten. Om wat? Had hij iets verkeerds gezegd? Zat er nog tandpasta bij zijn mondhoek? Langzaam draaide Axel zijn hoofd weer terug toen de woorden uiteindelijk over Roxas' lippen kwamen, al waren het geen woorden die zijn onafgemaakte zin aanvulden. Dacht hij het niet. Er was iets. De jongen moest hem iets vertellen, uiteraard, iets belangrijks. En daar zijn vrienden voor. Een brede grijns sierde Axels lippen toen hij zijn vriend daarna weer aankeek. 'Vertel maar raak. Al gaat het over paperclips,' bracht hij weer een onnodig grapje tevoren. Kom op, de jongen leek er al moeite genoeg mee te hebben. Om Roxas niet nerveuzer te maken door hem alsmaar aan te blijven staren, vestigde Axel zijn blik weer op de eindeloos lijkende horizon.

Zijdeling keek hij naar Axel, die een brede grijns op zijn gezicht had getoverd. ‘Vertel maar raak. Al gaat het over paperclips.’ Natuurlijk wist Roxas wel dat het een grapje was, maar nog steeds kon hij er niet om lachen noch de humor ervan inzien. Er lag een grote last op zijn schouders. Net toen hij dacht dat zijn vorige last verdwenen was en het weer goed zou gaan, gebeurde het weer. Het was altijd hetzelfde liedje. Altijd als het goed te gaan, gebeurde er weer iets waardoor alles weer werd omgegooid. Meestal kwam het dan niet alleen door hemzelf, maar deze keer wel. Hij had alles aan zichzelf te danken, hij was zo stom geweest om zich niet in te houden. ‘Ging het maar over paperclips,’ zuchtte hij moeizaam, terwijl hij zijn blik weer op de horizon richtte.
Hoe moest hij dit gaan zeggen? Waar moest hij beginnen… En hoe eigenlijk? Hij hapte één keer naar adem. ‘Nou, dan begin ik maar,’ begon hij zachtjes, bijna fluisterend. ‘Er is dit meisje… Ze is iets kleiner dan mij, komt van Cassia. Verder heeft ze lange blonde haren en blauwe ogen… En ze…’ De rest van zijn woorden ging verloren in het niets. Hij zuchtte eventjes, en probeerde zich weer te concentreren op wat hij wou zeggen. Hij dwaalde af terwijl hij aan het vertellen.
‘Maar dat meisje dus… Zij… En ik… En toen…’ Hij bleef een tijdje door stamelen, maar toen hij doorhad dat hij niet uit zijn woorden kon komen hield hij maar op. Hoe moest hij het zeggen? Hij voelde al, aan de warmte die afkomstig was van zijn wangen, dat hij bloosde. Ook was zijn hart weer op volle toeren bezig, en dan zou hij nog maar niets zeggen over zijn gedachtes – die zich iedere keer schenen te herhalen telkens als hij er ook maar een klein beetje over nadacht -. Proberend zijn gedachtes op nul te zetten vervolgde hij zijn verhaal. ‘Ze had me geholpen, heel erg veel geholpen… En het was al donker en ik was moe, zij denk ik ook. Maar we waren buiten en toen…’ Hij draaide zijn hoofd richting zijn vriend, en keek hem met een hulpeloze blik aan. ‘Ik heb haar gezoend.’ Het floepte eruit. Gelijk wendde hij zijn blik af en sloeg hij zijn handen om zijn buik. Hij had het benauwd. Na die vier woorden begon alles weer – dat zich die bewuste dag had afgespeeld – zich weer af te spelen in zijn gedachtes.

Toen hij weer een beetje bij zinnen was keek hij Axel zijdelings aan. ‘Axel, wat moet ik nu doen? Misschien haat ze me nu wel… Of misschien… Maar ik weet niet eens wat ik van haar vind, of misschien toch wel. Maar ik weet het niet! Ik kan haar niet meer zien want dan… Dan begin ik me misselijk te voelen en weet ik ook niet meer wat ik wou zeggen tegen haar. En…’ Langzaam bracht hij een van zijn handen naar zijn mond. ‘Het was ook mijn eerste keer…’ Zijn ogen werden een beetje glazig en afwezig, terwijl hij zijn mond verborg achter zijn hand. Hij voelde het weer. Iedere keer diezelfde warmte van Kijito haar lippen zodra hij eraan dacht. Het leek alsof haar warmte voor eeuwig op zijn lippen gebrand was. Niet dat hij het erg zou vinden… Maar het zat hem wel dwars. De warmte was aangenaam, dat gaf hij toe. Maar de herinneringen die hij ervan kreeg… Die mochten van hem part allemaal verdwijnen, voor eens en altijd. Afwezig keek hij weer naar Axel. ‘Wat moet ik nou doen?’ fluisterde hij zachtjes toen hij zijn hand een beetje van zijn mond had afgehaald.

{ Jippie, nog een flutpost ;x }

Sorry mijn naam is Corrie o3o

Natuurlijk zou Roxas nu niet om zijn geintje kunnen lachen. Er kwam geen lach, geen grinnik of gniffel van zijn kant. Maar dat vond Axel niets vreemd. Als het iets was wat gevoelig lag, over wat hij hem wilde vertellen, zou hij ook eerder in zijn broek urineren dan de slappe lach krijgen. Kalm bleven zijn felgroene ogen gericht op de wazige vlaktes achter de uiterste toppen van de bomen, de mengelmoes van levendige kleuren afkomstig van de zonsondergang werden daarbij licht weerspiegeld in zijn ogen. Roxas' aura van nerveusiteit was dik voelbaar. ‘Ging het maar over paperclips,’ hoorde hij de jongen naast hem zuchten. Axel ging wat verzitten; hij boog wat voorover en liet zijn onderarmen rusten op zijn knieën. Zijn blik scheurde hij daarbij niet af van de horizon. 'Ooh,' kwam het er droog uit terwijl hij een viezigheidje op het leer van zijn handschoenen bekeek. 'Het mag ook over punaises gaan,' vulde hij zijn eerdere nutteloze woorden bij met een nog nuttelozere opmerking. Hij kon zich wel voor z'n kop slaan. Deed hij het weer! Ongemakkelijk vouwde hij zijn gehandschoende handen even in elkaar, precies op het moment dat Roxas de moed hervonden had om weer te spreken: ‘Nou, dan begin ik maar.' Langzaam draaide Axel zijn hoofd wat in zijn richting, zodat hij hem zijdelings aan kon kijken. Niet geheel; hij wilde zijn vriend niet van zijn gedachten brengen. Zodra zijn zin begon met een meisje, draaide hij zijn hoofd weer terug en vestigde zijn blik op de lucht. Het was voor hem nieuw dat Roxas over meisjes praatte, evenals dat het onderwerp van een gesprek over meisjes ging. Hij merkte dat Roxas' voorzichtig begonnen woorden overgingen naar gestamel en gehaper; zijn zinnen bestonden uit een paar enkele woorden waar hij nauwelijks iets uit op kon maken zonder verdere details. 'Kom op, Roxas. Gooi het er maar uit,' probeerde Axel hem wat aan te moedigen, daarbij hem een snelle blik toewerpend. Hij bloosde. Ook voor de eerste keer dat hij zijn kleine vriend zag blozen. Axel voelde een plagerig grijnsje omhoog kruipen, had zin om Roxas bij zijn verkleurde wangetjes te grijpen en erin te knijpen, maar hij hield zich kosten wat het kost in. Nee, laat! Hij heeft er al moeite genoeg mee, malloot.

Wat daarna volgde was een kleine spraakwaterval aan onzekere woorden van Roxas' kant, hij probeerde aandachtig te luisteren zoals een goede vriend zou doen, maar Axels groene ogen werden groot van verbazing toen zijn laatst toegevoegde zin luidde... in ieder geval iets waar hijzelf met zijn negentien jaar nog amper aan toe was gekomen. Kleine wilde bok dat 'ie was! Al gezoend! En op zijn leeftijd! Dat werd later een Casanova, standvast. 'Gezoénd?!' wist Axel uit te brengen. Ongelovig bleef hij de blonde jongen aanstaren. 'Mijn god, Roxas - je hebt gezoend? Weet je wat dat betekent, vriend? Nee - daar hoef je je niet voor te schamen - ' Hij vulde zijn woorden aan met een matig applausje - dof klinkend door zijn handschoenen - dat hij beter weg had kunnen laten en gaf Roxas daarna een paar klappen op zijn schouder '- Dat betekent potvernonde dat je de grens tussen kind en volwassen man hebt overschreden. Daar moet je trots op zijn!' Nog een laatste klap op Roxas' schouder volgde, daarna richtte Axel zich hoofdschuddend weer tot de horizon, af en toe nog ongelovig woorden mompelend als 'gezoend!'. Met zijn ogen nog steeds wat verwijd plukte hij hier en daar wat boomdingetjes uit zijn haar die door het herfstige seizoen in zijn lokken waren gaan zitten, staarde naar de lucht alsof het iets spectaculairs was. 'Gezoend,' mompelde hij weer, kon zijn eigen oren nauwelijks geloven. Daar had hij Roxas nog niet voor aangezien - Roxas was in zijn mind een vrolijk blond jongetje, huppelend met een blauwkleurig ijsje in zijn handen. Niet iemand die al met.. dát bezig zou zijn. Hij voelde zich opeens wat zielig. Zijn jonge twaalfjarige vriend had al gezoend terwijl hijzelf nog geen meisje aangeraakt had. ‘Axel, wat moet ik nu doen?' klonk het naast hem, gevolgd door een hoop negativiteit over de actie die hij gedaan had. Axel schrok op uit zijn gedachten, draaide zijn hoofd ontzet richting Roxas. 'Jaahaa, wat moet ik nu doen?' herhaalde hij zijn woorden op een toon alsof hij zelf ook geen flauw idee had. 'Nee! Neeneeneenee!' riep hij afkeurend uit over zijn onzekere woorden over dat het meisje hem nu misschien wel zou haten, hij niet wist wat hij nu eigenlijk van haar vond of toch wel, en dat hij nu niet meer in haar buurt zou kunnen komen omdat zijn maag dan zou gaan protesteren. 'Look!' Wat geërgerd streek Axel zijn rode lokken naar achteren, legde daarna een hand op Roxas' schouder en draaide de jongen wat naar hem toe zodat hij gedwongen was hem aan te blijven kijken. 'Je moet niet van haar wegrennen nu, Roxas. Je moet ervoor gáán. Desnoods neem je een teiltje mee voor je ongeregelde maagactiviteiten, spuug in een hoekje met het smoesje net een kale eekhoorn te hebben gezien. Dit gebeurt maar een paar enkele keren in je leven man! Laat het niet gaan! Grijp je kans!' Zijn woorden waren gemeen bedoeld, ook dat over een kale eekhoorn. Axel gaf een bemoedigend kneepje in Roxas' schouder voor hij hem weer losliet en weer naar de horizon staarde. Je kon niet echt zeggen dat zijn raad echt betrouwbaar was, aangezien hij er zelf nul komma nul procent verstand van had. 'Geez.. het geluk lacht jou toe. Roxas, je bent echt een.. een.. - geluks.. ding. Ik neem je mee naar huis.' Grinnikend gaf Axel hem een kleine por met zijn elleboog om hem wat te plagen, maar ook om hem op vrolijkere gedachten te brengen.

Excuse Moi, of zo ;3. Mijn v knopje op de laptop is soms nogal lui xd

Met een ongemakkelijk gevoel liet Roxas zijn blik afdwalen naar zijn handen, die hij krampachtig in elkaar had gevouwen. Zijn knokkels kleurden wit omdat hij er zo hard in kneep. Zijn vriend reageerde nogal… Anders, dan hij had verwacht. Verast, maar dat had hij nog zien aankomen. Maar hij deed net alsof het een of ander wonder was. Had hij dan niet verwacht dat… Dacht hij soms dat hij nooit… Opnieuw kwamen er gedachtes in zijn hoofd op die ervoor zorgden dat hij misselijk werd. En het duurde niet lang of het beeld van Kijito kwam weer… Dat van haar en hem terwijl ze- Snel schudde hij zijn hoofd. Hij moest er niet aan denken, dadelijk zou hij nog gewoon overgeven. Hier. Op het dak. En misschien zou het dan op iemand komen. Hé bah, moest hij daar nou aan denken? Nou, het was altijd beter dan aan al dat… Vage gedoe, dat zijn jonge jongens brein te boven ging. Hij was nog niet eens dertien! Als kwam zo snel bij hem. Eerst moest hij al gelijk leren volwassen beslissingen te nemen, een goed beeld van zijn ouders te laten weerspiegelen in zijn gedrag. En nu dit? Hij kreeg er hoofdpijn van.
Het duurde een tijdje voor een paar woorden, die Axel al een paar minuten geleden had uitgesproken, tot hem doordrongen. ‘Mijn god, Roxas – je hebt gezoend? Weet je wat dat betekend, vriend? Nee – daar hoef je je niet voor te schamen. Dat betekent potvernonde dat je de grens tussen kind en volwassen man hebt overschreden. Daar moet je trots op zijn!’ Van schrik werden de ogen van de jongen groter. Hij wou helemaal niet volwassen zijn, het tegenovergestelde juist. Hij had misschien eindelijk de kans gekregen gewoon een jongen te zijn… Een tiener. Niet een volwassene! Maar betekende dat dan ook dat… Als zoenen betekende dat hij een man werd… Betekende dat dan ook dat Kijito een vrouw werd? Gelijk sloeg hij zijn armen om zijn buik en huiverde hij – nogal luid -. Dat wou hij helemaal niet… De kloppen die Axel hem gaf op zijn schouder lieten hem koud. Hij merkte het nauwelijks. Het was weer eens chaos in zijn hoofd. Duizenden stemmetjes schreeuwde, en hij voelde zich weer eens ziek. Wat had hij gedaan?... Hij had zich, en nog veel belangrijker; Kijito, opgescheept met het zijn van een volwassene zonder dat hij het wist. Hoe moest hij dat nou weer aan haar uitleggen?! Het werd er alleen maar erger op zo.

‘Jaahaa, wat moet je nu doen?’ Het klonk eerder alsof Axel zijn zin een beetje echode omdat hij zelf ook geen raad wist hiermee, alsof hij het zelf nog nooit had meegemaakt. Had hij dat eigenlijk wel? Wat als hij nou eens raad had gevraagd aan de verkeerde… Oei, dat zou pas beschamend zijn. Maar hij geloofde erin dat Axel hier verstand van had. Niet omdat hij zich kapot zou schamen als het niet zo was, nou eigenlijk dat ook wel een beetje… Maar Axel was een flink stuk ouder dan hem. En zou dus ook al een stuk meer levenservaring hebben dan hem, toch? Ja. Hij zou wel een antwoord weten.
De jongen schrok zich haast een ongeluk bij de overduidelijke protesterende reactie van de roodharige adolescent. Het was dus duidelijk dat hij ernaast zat, qua het haat gedeelte noch het ontwijk haar voor de rest van je leven plan. De hand die Axel op Roxas zijn schouder legde en hem dwong om te draaien, zorgde ervoor dat de jongen eindelijk eens in beweging kwam. Met afwezige glazige ogen keek hij naar de fel groene ogen van zijn vriend. ‘Je moet niet voor haar wegrennen nu, Roxas. Je moet ervoor gáán. Desnoods neem je een teiltje mee voor je ongeregelde maagactiviteiten, spuug in een hoekje met het smoesje net een kale eekhoorn te hebben gezien. Dit gebeurt maar een paar enkele keren in je leven man! Laat het niet gaan! Grijp je kans!’ Het leek alsof hij niets hoorde, maar de serieuze delen van Axel zijn woorden bleven angstaanjagend door zijn hoofd galmen. De woorden die volgende hoorde hij niet, hij zag enkel de mond van Axel vaagjes bewegen. Hij was zo afwezig als maar kon.

Flutpost (A)

Axels blik was nog steeds gevestigd op de horizon na het geven van zijn advies, maar had behalve ontzetting nu ook een bedachtzame uitdrukking gekregen. Hij probeerde zichzelf Roxas voor te stellen die een meisje zoende - dat meisje zag er al net zo kinds uit als het beeld dat hij van Roxas had. Deels ook omdat hij niet wist wie Kijito was en hoe ze eruit zag. Ondanks dat hij verrast en tegelijkertijd ook trots was op zijn vriend, begon hij zich om de één of andere reden steeds eenzamer te voelen. Straks ging Roxas met haar uit, gingen ze samen vissen en sterren kijken, dan kwam al gauw het moment dat ze elkaar ten huwelijk vroegen en voor hij er zelf erg in zou hebben liep Roxas daar met een boel kleine Roxasjes en Kijito's aan een hand en werd hij moederziel alleen achtergelaten en vergeten. 'Axel..? Wie is dat?' Hij hoorde het Roxas al zeggen. Vanuit zijn ooghoeken wierp Axel een zielige blik op zijn vriend, vroeg zich af of zoiets in de toekomst inderdaad plaats zou vinden. Even had hij zin om een doelloos potje te gaan janken - nou ja, in ieder geval zich volop bezig te houden met zijn verdriet. Hij liet bijna nooit tranen. Er gleed even een kleine frons over zijn gezicht toen hij Roxas zag en hoorde huiveren. De jongen moest vast soortgelijke gedachten hebben. Of wie weet dacht hij wel aan later, als Axel iedere dag vrolijk langskwam met een mand vol koekjes omdat hij anders zo alleen en zielig was, maar hij niet wist dat Roxas en Kijito hem heimelijk een behoorlijk ergerlijk persoon vonden die hun privé leven verstoorde. Zijn gezicht betrok bij die gedachte. Met zijn handen klapte hij een paar keer tegen zijn wangen om zijn brein weer op het goede spoor te brengen. Het zou vast allemaal onzin zijn wat hij nu dacht.

Axel had gehoopt dat zijn 'advies' wat los in Roxas had gemaakt, dat de jongen met een brede grijns en een tot vuist gebalde hand op zou springen, zijn blik glunderend op de horizon gericht en met al het gierende enthousiasme om de raad van zijn vriend te verwezenlijken. Maar zo was Roxas niet. Dat had hij kunnen weten. De jongen had ook zo geschrokken gekeken. Shit. Waarom had hij van tevoren niet eerst een paar love guides en slappe liefdesromans doorgespit voor hij zelf een onbetrouwbaar advies aan hem had gegeven - natuurlijk zou hij er dan niet bijvertellen dat hij het uit allerlei boekjes had maar dat hij sprak uit ervaring. Ervaring die hij nog niet eens had en misschien ook nooit zou krijgen. Zelfs Roxas lag al vele stappen voorop. Roxas leek zijn woorden niet eens te horen, staarde hem enkel glazig aan. Hij leek met zijn gedachten helemaal van de wereld te zijn, iets wat Axel definitief vast kon stellen toen de jongen niet reageerde op zijn raad. Die afwezige blauwe kijkers bleven hem maar aanstaren. 'Halloooo? Aarde aan Roxas?' Met een hand zwaaide Axel voor de blik van zijn vriend om hem weer terug naar de werkelijkheid te brengen. 'Komaan!' Weer een onnodig harde klap tegen de rug van de jongen - het leek haast alsof hij Roxas van het dak wilde gooien met zijn klopjes. 'Stop je hoofd in een emmer met ijskoud water en ga ervoor! Een poging kan vast geen kwaad, Roxas. Niet geschoten is altijd mis enzo,' deed Axel een poging Roxas tot acties aan te zetten. Hij zei het met een wee gevoel in zijn maag - als zijn advies inderdaad niet gegarandeerd was op succes en dit alles tot een flop uitliep, was hij bang dat hij wel naar de vriendschap met Roxas kon fluiten.

Zou hij het kunnen? Voor een keer in zijn leven eens niet goed nadenken over zijn acties. Hij had het een keertje al eens eerder gedaan, als nog kleinere Roxas. En daar had hij alleen maar problemen van gekregen. Een groot probleem dat vele andere problemen met zich mee droeg, en die een last op zijn schouders drukte die hij bijna zijn hele leven had meegedragen. Nou, dit zou dan niet veel erger kunnen worden dan zijn andere probleem. Alhoewel, vanuit Kijito haar ogen… Hij zag haar al ergens alleen, helemaal alleen… Huilend, met een gebroken hart. Dankzij hem. Iets in hem zei dat hij alles moest doen om dat te voorkomen, alles. Maar waarom zou hij dat willen? Ze was een goede vriendin in zijn ogen, toch? Of was er meer… Dingen die hij zou kunnen voelen voor haar, waar hij bang voor was. Doodsbang. Want als je je eenmaal zou overgeven aan dat soort gevoelens… Er waren maar twee kanten; een positieve met een happy ending, en dan had je ook nog die negatieve… Waardoor je je dagen lang in je kamer zou terug trekken, en zou huilen. Er een einde aan willen maken, omdat je niet meer weet wat je verder nog met je leven moet. Je kon het eigenlijk vergelijken als een weg, een T splitsing. Was hij te bang om ooit voet te zetten op die weg, die leidde naar die T splitsing? Waarschijnlijk, anders had hij hier nu niet gezeten. Dan was hij allang naar Kijito toe gegaan, had hij haar alles verteld. Waren zijn twijfels er niet en wist hij wat hij nou precies wat hij voor het meisje voelde. Ergens in zijn achterhoofd wist hij het ook wel, maar hij durfde het niet te weten. Te bang voor de gevolgen.

Een harde klap op zijn schouder trok hem weer terug de werkelijkheid in. Licht geschrokken richtte hij zich weer op Axel. ‘Stop je hoofd in een emmer met ijskoud water en ga ervoor! Een poging kan vast geen kwaad, Roxas. Niet geschoten is altijd mis en zo.’ Eerst fronste de blonde jongen een tijdje en dacht hij na. Daarna lachte hij zachtjes, het was een nogal spottende lach. ‘Niet geschoten is altijd mis? En wat als je nou verkeerd raakt? Wat als alles waar je van houdt verdwijnt, enkel omdat je niet goed hebt geschoten? Ooit daarover nagedacht?’ Zijn twijfelende en onschuldige uiterlijk was veranderd in een felle en wanhopige kopie. Hij werd overspoeld, overspoeld met herinneringen. Aan dat ene moment dat zijn leven kapot had gemaakt, het bleef zich herhalen. Keer op keer, hoe vaak hij in zijn hoofd ook schreeuwde dat het moest stoppen. Nooit had het leven medelijden met hem gehad. En waarom zou dat nu dan anders moeten zijn? Er zou vast wel een slecht einde komen, daar was hij zeker van. ‘Axel… Ik wil niet nog een keer alles verliezen,’ prevelde hij zachtjes. Zijn felle uitdrukking was weer veranderd in die bange uitdrukking, die altijd gegriefd stond op zijn gezicht op dit soort momenten. Eigenlijk was dit net zo’n slechte soap serie. Waarin hij degene was die altijd problemen had, zijn hele leven door. Wat hij er ook aan probeerde te doen…

{ Heb geloof ik post block ¬¬ }

Zijn gezicht was nog richting het uitzicht gericht van het schoolterrein en omgeving dat op deze hoogte tot in het kleinste detail goed zichtbaar was. De zon scheen in zijn gezicht, verwarmde het, maar Axel had zijn ogen gesloten en zat even diep in gedachten verzonken. Kijito.. Kijito.. Hij probeerde te boven te halen of hij het meisje al eens eerder gezien had. Zoveel details had Roxas niet over haar losgelaten, maar de naam alleen al deed bij hem geen belletje rinkelen. Voor even borrelde er een angstig gevoel in hem op. Straks was het één van de eerstejaars leerlingen die hij weleens aan hun schouders aan de kant had geduwd - zachtjes weliswaar, dat hij in de laatste klas zat betekende nog niet dat hij alle groentjes weg kon bumpen met zijn borst - omdat ze gruwelijk zijn weg versperden. Een meisje had toen fel gereageerd, als het Kijito was geweest en het om de een of andere reden bij haar terechtkwam dat Roxas advies bij hém gevraagd had.. misschien verpestte hij dan alles wel voor zijn kleine vriend. Hij was blij toe dat hij nog niet erg bekend was onder de leerlingen, hij was bang eerder gehaat te worden dan geliefd. En roet in het eten gooien met dit alles was totaal niet zijn bedoeling.

Axel hoopte dat zijn bemoedigende woorden dit keer wel wat bij Roxas los hadden gemaakt. Zijn raad en hoopvolle zinnetjes begonnen op te raken, en hij wilde toch zeker wel als een wijs en ervaren persoon tegenover hem overkomen in plaats van met zijn mond vol tanden te staan? Het kostte hem veelal wat moeite zijn brede grijns voor Roxas op zijn gezicht te houden. De blonde jongen fronste als reactie op zijn woorden, daarna slaakte hij een lach. Een zachte, en als hij het zelf niet mis had zat er een spottende ondertoon in. Langzaam trok Axel zijn hand terug en zakten zijn mondhoeken naar beneden. Zijdelings bleef hij zijn vriend zwijgend aanstaren. ‘Niet geschoten is altijd mis? En wat als je nou verkeerd raakt? Wat als alles waar je van houdt verdwijnt, enkel omdat je niet goed hebt geschoten? Ooit daarover nagedacht?’
Nondetjuu, het leek wel alsof Roxas het hem juist wilde bemoeilijken niet meer op woorden te komen die hem moed in konden spreken. Axel had zijn blik bedenkelijk voor zich uit gericht. Al gauw kroop er alweer een glimlach op zijn gezicht. 'Wat als dat ene doel waar je op schiet nu eens stiekem jezelf is, en je het punt waar de meeste mensen op zullen richten - het hart - juist moet ontwijken? Raak je het, dan is alles voorbij. Maar schiet je mis, kun je je dromen nog verwezenlijken. Ooit daarover eens nagedacht, Roxas?' Glimlachend wierp hij zijn vriend vanuit zijn ooghoeken een blik toe. In de felgroene poelen van zijn ogen fonkelden kleine pretlichtjes. Hij had gefrustreerd geklonken, een gevoel dat hij juist bij hem weg wilde halen. Zijn woorden erna deden hem even stil zwijgen. In stilte scheurde hij zijn blik weer van Roxas los, verwisselde zijn been om op te trekken en zijn arm op te steunen en richtte zich weer op de horizon. Axel slaakte een zachte zucht. 'Je verliest juist alles als je hier stil blijft zitten niks doen. Een liefde kan alles van je afnemen als je de verkeerde kiest, ja. Maar zie jij Kijito daar echt voor aan?' Hij had zijn hoofd richting zijn vriend gedraaid en staarde hem doordringend aan. 'Heb je dan echt geen vertrouwen in haar? Probeer het toch, Roxas. Het is niet zo dat je er direct door meegesleurd wordt, je kunt altijd nog terug. Richt die pijl en mik naast je hart.' Hij maakte een klein gebaar met zijn hand om die woorden kracht bij te zetten. De keus lag nog altijd bij Roxas, die zou hij niet voor hem kunnen maken.