Elatha liep langzaam door de gangen. Zijn blik ging zoekend langs de lokalen. Hier ergens moest zijn lokaal in de buurt zijn, dat wist hij zeker. Ineens zag hij aan het einde van de gang nog een deur. Elatha keek even om zich heen maar kon nergens iets anders ontdekken. Terwijl hij op de deur afliep viste hij zijn sleutels uit zijn broekzak. Hij probeerde de eerste maar die bleef halverwege steken. Met de tweede had hij meer geluk. Hij draaide de sleutel om in het slot en duwde de deur open. Het lokaal was stoffig en het zag eruit alsof er al in geen jaren ook maar iemand was geweest. Toch stonden er wel alle atributen die Elatha nodig had. Schildersezels, kwasten, paletten, vellen papier. Er stonden zelfs muziek instrumenten. Wie weet kon hij de leerlingen ook wel wat vormen van muziek meegeven. Dat was immers ook een vorm van kunst. Er stond verder ook klei en andere dingen om beelden van te maken. En uiteraard heel veel potloden en gummen. Maar naast dat alles waren er aan de andere kant van het lokaal gewoon stoelen en tafels. Aan de muur hing een groot schoolbord en schuin daarnaast stond een bureau. Elatha liep als eerste naar de ramen en zette die open. Genoeg om frisse lucht binnen te laten maar te weinig om ongelofelijk veel zonlicht door te laten. Hij knipte in zijn vingers en liet kleine bolletjes gemaakt van bliksem opstijgen die licht verspreidde in het lokaal. Elatha's groene en blauwe ogen gleden door het lokaal. Het was wel behoorlijk kaal vond hij. Hij mompelde iets en zette daarmee de muziek instrumenten aan het werk die zachtjes uit zichzelf begonnen te spelen. Elatha sproote de mouwen van zijn witte overhemd op zodat de adelaar tatoeage voor de helft zichtbaar werd en ging op zijn rug op het bureau liggen. Hij keek even bedenkelijk naar het plafon en bewoog toen al mompelend zijn hand. Een onzichtbare hand pakte de schilderspullen en een palet. Met sierlijke bewegingen beheerste Elatha de penseel en bracht hem naar het plafon waar hij met rustige strijken begon te schilderen. Hij moest eigenlijk wel opschieten hiermee. Hij had niet zo heel lang meer voor de eerste leerlingen naar zijn les zouden komen. Als het goed was hoorde hij al ingeroosterd te staan. Jammer genoeg had Elatha onderweg naar het lokaal nog geen andere leerkrachten gezien. Dat zou vanzelf nog wel komen hoopte hij.

Mauriccio hees zijn tas hoger op zijn schouder terwijl hij op zijn rooster blikte. Zijn sneeuwwitte beer Ahtka die hem meestal naar zijn lessen bracht, had hij nu maar bij zijn eigenlijke plaats in het duistere bos achtergelaten. Wat er nu in het vakhokje stond kwam hem niet bekend voor, evenals de naam die erachter stond. Ze moesten vast besloten hebben een nieuw vak in het schoolsysteem te proppen. Hij had het in ieder geval nooit eerder gevolgd. Maar het werd hem duidelijk wat voor les het was toen hij uiteindelijk bij het lokaal aankwam. Overal stonden schildersezels en lagen vellen papieren, ieder bedenkbaar attribuut dat je nodig zou kunnen hebben bij wat voor creatieve bezigheid dan ook, was aanwezig. Hier en daar stonden zelfs muziekinstrumenten, waarvan de tonen zacht door het lokaal klonken. Mauriccio liet zijn rozige ogen rondgaan, die bleven hangen op een man die op zijn bureau lag. Kennelijk was hij de leraar, en aan het op hen na nog lege klaslokaal te zien was hij kennelijk ook de eerste. Wat je een klaslokaal kon noemen - het had veel meer iets weg van een atelier. Hij bleef even zwijgend toekijken hoe de man waarschijnlijk bezig was het plafond van een nieuwe kleur te voorzien, en deed vastberaden een kleine stap naar voren. 'Pardon, bent u de leraar van het nieuwe vak? Het spijt me als ik te vroeg ben gekomen,' zei Mauriccio zacht met een gebruikelijke zachte glimlach op zijn gezicht, die haast nooit leek te verdwijnen. Hij wachtte nog even op antwoord van de man voor hij kalm aan een tafel ging zitten.

Silvana zuchtte, ze had geen zin in nog meer saaie lessen over krachten waar ze bijna niks van beheerste. Ze ging even op de tweede tree van de trap zitten om daarna haar rooster te pakken. Ze keek op haar rooster en zag een les staan die haar nog niet eerder was opgevallen, ze kende de naam en herkende de leraar niet. Ze stond op en stopte haar rooster weer weg, nadat ze had gekeken in welk lokaal het zou zijn. Ze liep richting het lokaal, ze was er nooit eerder geweest. Vrolijke muziek weerklonk in haar oren, wat een gezellige sfeer gaf, maar welke les had nou muziek? Ze trok de deurklink naar beneden en stapte naar binnen, haar mond viel open van verbaasdheid. Het lokaal was stoffig en het leek alsof het lang niet gebruikt was. Er stonden schildersezels overal lagen kwasten, potloden, papieren enzovoorts. Het was dus iets met kunst, Silvana hield er wel van, ze tekende vroeger veel op het zand met stokjes. Ze keek naar de instrumenten die uit zichzelf speelden, ze moest er eigenlijk wel om lachen. Haar blik ging naar het plafond, die vrolijk werd geschilderd en daarna naar de man die op het bureau lag. Ook naar de leerling, die ze eerder had gezien bij Woud Magie ging haar blik. '' Hallo. '' zei ze rustig, nog steeds verbaasd over de geheel nieuwe omgeving en leraar. Zoals het lokaal nu was dacht ze dat het wel leuk ging worden, tenzij de leraar een vervelende vent was, dan zou het afzien worden.

Je zou Ephony's gezicht kunnen vergelijken met dat van een klein meisje, die een té brede lach op haar gezicht had en met pretlichtjes in haar ogen aangezien dat kleine meisje net was verteld dat ze wel degelijk dat ene zou krijgen wat haar hartje begeerde. Ze had in haar kamer de meest maffe danspasjes gemaakt, bewegingen die je amper dansen kon noemen, toen ze het nieuwe vak op haar rooster had gezien. Geen moeielijke dingen met duister magie waarmee je gedachtbeheersing moest doen. Geen mislukte pogingen om een vlammetje aan te houden met alleen maar wilskracht. Dit was iets wat ze van nature al kon, iets wat ze altijd deed terwijl ze zich verveelde. Zingen, muziek en tekenen. Het had niet beter kunnen zijn, als je het haar vroeg. Ze moest zich inhouden om niet met belachelijke huppelpasjes zich naar het lokaal te begeven. Het zou ook totaal niet in haar hoofd voorkomen dat de leraar die dit vak gaf een bullebak kon zijn, een slap aftreksel van Savador als hij boos was. Want geef toe, niemand was zo erg als hij. Behalve als je waarschijnlijk Deshash voor de klas zou zetten, of Marcus. Maar dat was uitgesloten. Hoewel ze met veel moeite het gehuppel kon onderdrukken steeg er toch een toonvast genurie uit haar keel omhoog met een deuntje die ze zelf terplekke verzond. Met een brede lach op haar gezicht liep ze het lokaal in, maar werd een beetje teleurgesteld door wat ze zag. Als ze eerlijk was had ze zich voorgesteld de hemel op aarde tegen te komen, maar wat ze hier aantrof was meerendeel stof. Toch gaf de muziek die het lokaal vulde iets teders en mooi. Haar blik gleed naar de leraar, ging door naar het plafon en zuchtte bijna teder bij het zien van de verfende handelingen. Dit kon niet beter worden, alleen nog even opruimen. 'Goeiemiddag meneer,' groette ze hem met grote vrolijkheid waarna haar blik op Silvana viel en er een glimlach op haar lippen kroop als begroeting. Ze bleef zenuwachtig in het lokaal staan, aangezien ze niet echt wist wat ze verder moest doen.

Elatha was in volle concentratie bezig. Langzaam verdween het plafon en ging schuil onder een laag verf die een danseres vertoonde in een lange, zwierige witte jurk. Haar donkere lokken leken achter haar bewegingen aan te zweven terwijl ze op blote voeten over het water danste onder de volle maan. Haar ogen had ze half geloken met een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Het leek wel over ze begleid werd door de sterren. Elatha was met kleine, zorgvuldige streken van zijn penseel bezig om volle rode lippen te maken bij de danseres toen hij de eerste leerling de klas in hoorde komen. 'Dat kan kloppen' zei hij enkel op de vraag of hij de leraar was van het nieuwe vak. Hij liet zijn arm en daarmee de penseel een paar meter boven hem zakken terwijl hij op zijn bureau ging zitten. 'Maakt niet uit. Liever te vroeg dan te laat. Ga zitten' gebood hij de witharige jongen. Zijn ogen schoten naar de deur toen hij nieuwe voetstappen hoorde. Een blauw en een groen oog keken naar het meisje bij de deur. Hij knikte kalm een begroeting naar haar. Zijn aandacht moest meteen verder naar de derde leerlinge. 'Goedemiddag. Ga zitten' zei hij kalm.

Met lichte tegenzin liep Rowan naar haar volgende les. Ze zat vandaag sowieso al niet goed in haar vel en dan kreeg ze ook nog eens een vak waarvan de afkorting alleen maar het woord Kunt en Cultuur kon vormen. Kortom: zelfexpressie. Dat was iets waar ze een behoorlijke hekel aan had en niet mee overweg kon. Op haar oude school werden dergelijke als Kunst de kop in gedrukt. Zelf expressie leidde je af van het goed functioneren en goed je best doen om belangrijkere lesstof op te nemen. Toen Rowan het lokaal in kwam viel ook de leraar haar direct al tegen. Ondanks dat hij ook een Shadraan moest zijn, gezien zijn uiterlijk, was de man zelf een en al zelfexpressie. Hij leek met de tatoeage die half zichtbaar was en twee verschillende kleuren ogen zelf wel kunst. Het viel haar dan nog mee dat hij gelukkig wel net gekleed ging zoals het hoorde bij een leraar al waren zelfs daar dingen aan op te merken. Het was in elk geval netter en respectvoller naar de school toe dan de kledij waar sommige hier in rondliepen. 'Goede dag Master' zei Rowan wat stijfjes. Ze stond rechtop maar ontspannen. Haar armen langs haar lichaam, niet in haar broekzakken. De knopen van haar bloes waren allemaal recht dichtgeknoopt. Ook die op haar mouwen die keurig recht hingen. Rowan liep vervolgens naar een van de tafels en zette haar tas op de grond waarna ze kalm, met haar rug recht tegen de rugleuning, ging zitten.

Ryuu liep door de gangen van de school, met een vrij kleine tas over zijn schouder, toen hij zijn rooster uit zijn zak toverde. Zijn rode oog glom een beetje toen hij zijn volgende vak was, het was namelijk een hobby van hem; Kunst. Hij liep naar het kunstlokaal en stond even in de ingang. Hij zag 4 leerlingen, waarvan 1 stokstijf op her stoel zat en 1 zenuwachtig in het lokaal bleef staan. Hij zag ook een leraar met unieke ogen, net als hijzelf. Hij liep naar een tafeltje ergens achterin in het lokaal en ging rustig zitten, vervolgens pakte hij een boek uit zijn tas en legde deze op tafel. Dit boek had op de kaft staan: 'Dragonheart.' Hij legde zijn tas neer en opende het boek op de eerste pagina. Hij gaf nog een blik op het lokaal en zag nu het prachtige plafond. Hij keek er even naar en zijn rode oog glom, alsof er licht in scheen. Hij keek nog even snel langs elke leerling en de leraar. Toen ging zijn volle aandacht naar het boek, dat hij eerder had opengeslagen.

Ephony verplaatse haar gewicht van voet naar voet, waarbij het bijna leek alsof ze met miniscule handelingen heen en weer wiegde. Haar ogen schoten nog steeds van hot naar her om alles in haar op te nemen. Ze had haar handen achter zich in elkaar geslagen en er lag nog steeds een brede glimlach op haar gezicht die, waarschijnlijk, niet zo gauw zou verdwijnen. Op de woorden van de leraar huppelde ze bijna - nog net niet, ze hield zich in - naar een van de voorste banken. Ze merkte amper op dat er nog twee leerlingen binnen waren gekomen. Met een elegantie, maar toch onhandige zwaai zette ze haar tas op de tafel neer. Even keek ze bedachtzaam naar de inhoud, liet haar blik even naar de leraar dwalen en richtte hem daarna weer op de tas. Ze wist niet echt wat ze precies nodig had. Daarom haalde ze voorlopig alleen haar inktpotje en schrijfveer eruit, samen met haar schrift. Na de tas naast de tafel op de grond te hebben gezet ging ze zitten. Het zou fijn zijn iemand hier te ontmoeten die de zelfde intresses als Ephony deelde, zeker bij dit vak. Ephony's ogen bleven op het plafon hangen, waarbij haar hoofd in haar nek lag. 'Het is prachtig, master,' verzuchtte ze lichtjes, waarna ze met een brede glimlach naar de leraar keek.

Silvana glimlachte terug naar Ephony. Ze liep na het horen van de woorden van de Master naar hetzelfde tafeltje als Ephony. '' Vind je het erg als ik hier ga zitten? '' Ze glimlachte en ging op de stoel zitten. Ze zette haar tas naast haar stoel neer, omdat ze niet wist wat ze nodig had. Ze keek naar de twee leerlingen die later binnenkwamen en ergens gingen zitten, haar blik werd echter afgeleid door het plafond, wat er prachtig en kleurrijk uitzag. Silvana hield wel van kunst en tekenen, maar ze was er niet heel goed in, ook al zou ze dat graag willen. Aan de houding van Ephony had ze allang gezien dat zij het heel leuk vond, Silvana was dan ook benieuwd naar hoe goed Ephony het vak zou beheersen. Haar blik was nog steeds niet van het plafond af, het schilderij trok de aandacht van haar. Ze zou het geweldig vinden als zij dat ook kon, ze zou dan ook goed gaan opletten in de lessen, zodat ze later misschien een fatsoenlijk oog kon tekenen.

Mizore had de heledag in het grasveld gelegen. Na een tijdje keek ze toch maar op haar rooster welke les ze zou moeten volgen. Een kleine zucht ontglipte haar lippen toen ze het vak zag. De afkorting kon alleen maar Kunst en Cultuur betekenen. Ze kwam nog al stijfjes omhoog waarna ze in haar ogen vreef en haar rokje rechte, met langzame pas liep ze naar het aangewezen lokaal toe. Dichterbij het lokaal hoorde ze een lacht muziekje. Het was een mooi muziekje, als je er van hield, maar van haar mocht het wel veel ruiger. Ze duwde de klink omlaag en keek met een stijf gezicht het lokaal in. Ze keek niet lang, ook niet naar het schilderij op het plafond. Kinderspel was het enige woord wat er nu in haar hoofd spookte. Ze liep naar een tafeltje wat een beetje van de rest verwijderd was en vouwde haar handen in elkaar, liet ze zakken zodat haar handen plat waren en lechde haar hoofd er op. Ze begon een beetje weg te dromen naar haar schilderrijen en ijskulpturen die ze in de cel gemaakt had. Hele kunst werken had ze met haar eten gemaakt waardoor de bewakers van haar haar voor gek verklaarde. Ze zonk steeds verder in haar gedachte weg.

Elatha keek even op bij de volgende leerlinge die binnen kwam. Haar uiterlijk verwarde hem voor een moment maar haar houding en aura toonde hem duidelijk dat ze een Shadraanse was. Waarschijnlijk een van de disciplinaire scholen of een tucht school. Hij knikte kalm een begroeting terug. 'Goede dag' zei hij al even kalm. Inmiddels liet hij de penseel weer zweven en doopte hem in zilverkleurige verf. Hij ging weer op zijn rug op het bureau liggen. Hij bracht de penseel naar het uiterste hoekje van het plafon en begon met sierlijke letters ''Elatha'' te schrijven waarna hij rond zijn naam kleine versieringen schilderde. Zijn handtekening eigenlijk. Zo lang hij zich kon herinneren zette hij dat altijd in een klein hoekje bij elk schilderij dat hij ooit gemaakt had. Hij hoorde de woorden van een van zijn leerlingen en zijn ogen schoten opzij om te kijken wie hem dat zei. Kennelijk was het blonde meisje die in het begin zenuwachtig in zijn lokaal had gestaan. 'Dank je' zei hij zacht terwijl hij zijn hand ophield met de palm naar boven gericht, en de zwaartekracht hem zijn penseel terug bezorgde. Hij zette alle kwasten die hij had gebruikt in een beker met water en zette dat aan de kant. Hij keek nog eens naar het plafon. 'Vivetis' fluisterde hij zacht en knipte eenmaal met zijn vingers. Onmiddellijk opende zich de ogen van het meisje en werd de glimlach om de bloedrode lippen iets breder terwijl ze op de maat van de zachte muziek die door het lokaal galmde begon te dansen. Sterren fonkelden aan de hemel boven haar en de wind speelde met haar donkere lokken. Het water spatte naar beneden waar ze doorheen danste maar verdween voor het de leerlingen kon raken. Net als vonken vuur die de nachtlucht in worden geblazen. Ze ziet ze wel maar ze kunnen je toch niet raken of pijn doen. Elatha knikte enkel naar het paarsharige meisje dat binnen kwam lopen.

Mauriccio had zijn ogen gesloten en ondersteunde zijn kin met een hand. Ondertussen lette hij niet echt op wat er in de omgeving gebeurde, maar liet zich ontspannen door de rustgevende muziek die nog altijd door het lokaal weerklonk. Enkel af en toe opende hij zijn ogen wanneer er een nieuwe leerling binnenkwam. Een meisje dat hij ook bij Woudmagie had gezien, gevolgd door het blonde meisje dat eens letterlijk bij een les was binnen komen vallen en waar hij toen wel om had kunnen grinniken. Zo nu en dan kwamen er nog enkelen binnen die hij van gezicht nooit eerder gezien had, en werd het lokaal langzaam maar zeker opgevuld. Mauriccio hield zijn ogen geopend om zich vanaf dit punt te dwingen zijn aandacht op de les te vestigen, die nu blijkbaar ieder moment kon beginnen. Hij blikte nog even kalm op de jongen die net was binnengekomen en nu met een opengeslagen boek voor zijn neus zat, en op het plafond bij het horen van de positieve reactie van het blonde meisje. Nu pas zag hij de haast betoverende schildering op het plafond die alles leek te beschikken wat een schildering opvulde, van perspectief tot opleving. Het was welliswaar mooi, maar Mauriccio wist niet wat hij er nu precies van moest vinden. In gedachten had hij al mogelijke conclusies klaarliggen om te trekken die inhielden dat, of de Master geen tijd had het plafond buiten de les om te kunnen versieren, of hij het gewoonweg deed als voorproefje op wat het vak inhield in de eerste les, of dat het een man was die bij de allereerste kennismaking al aan wilde tonen hoe geweldig kunstzinnig hij wel niet was. Mauriccio schudde de gedachten even zacht uit zijn hoofd. Hij kon er niet veel aan doen of zijn hersenen draaiden onbewust overuren. Direct nadat zijn hoofd weer zo goed als vrij was van ingewikkelde denkmanieren, viel zijn oog op een bekend ogend meisje dat als laatste binnen was gekomen. Als hij het goed had was dat zijn nicht Mizore. Hij volgde haar onder zijn sneeuwwitte lokken door onopvallend met zijn blik tot ze aan een tafeltje zat. Daarna werd zijn blik weer getrokken naar de leraar, die kennelijk klaar was met zijn kunstwerk. Mauriccio wierp even een korte blik naar het plafond toen de vrouw in de schildering op commando van een spreuk haast tot leven leek te komen. Zijn gezicht toonde geen enkele uitdrukking die weghad van verbazing of enthousiasme, alhoewel de nooit onuitputbare zwakke glimlach nog altijd op zijn gezicht aanwezig was, omdat de laatste conclusie weer even terug in zijn hoofd opdook als een vervelende steek van hoofdpijn. Nogal streng als hij was voor zichzelf bande hij die gedachte direct weer uit. Dit was de eerste les, hij zat er nog geen kwartier. Direct conclusies trekken was onhandig; omdat hij de leraar nog amper kende zouden negen van de tien conclusies ernaast zitten. Mauriccio vouwde kalm zijn handen ineen om braaf te wachten tot de les echt van start zou gaan.

Imeth liep met veel tegenzin naar zijn volgende les. Als hij ergens geen zin in had was het kunst. Hij had andere kinderen behoorlijk opgewonden horen praten erover. Dat was voor hem wel anders. Imeth haatte kunst en muziek. En dat had maar één reden. Hij was er waardeloos in. En altijd als hij iets probeerde moest zijn lieftallige nichtje hem overal weer in overtreffen. Imeth was kunst en muziek gaan haten toen hij erachter kwam hoe makkelijk het Diva allemaal afging en hoeveel moeite hij ermee had. Hij had het opgegeven en was vechtkunst gaan studeren. En nu kregen ze dat ene gehate ding als vak op school. Het was de mazzel dat ze op z'n minst een Shadraanse leraar hadden. Imeth had de man nog nooit gezien maar zijn naam die op het rooster stond was altypisch Shadraans. Imeths blik ging direct naar het plafon toen hij binnen kwam. Opnieuw voelde hij een pijnsteek en lichtelijk jaloezie. Met een lichte zucht ging Imeth zwijgend zitten. Hij wierp niet eens een blik op de andere leerlingen in het lokaal. Wel keek hij even kort naar de leraar. Zijn felpaarse ogen die een soort paarse gloed leken af te geven namen hem goed in zich op.

Met haar tekenblok al in haar hand ging Regan naar de volgende les. Hier had ze wel zin in. Tekenen vond ze geweldig. Glimlachend kwam Regan binnen. "Hallo" zei ze vrolijk tegen de master die aan het schilderen was. Regan ging ergens achterin zitten, vlakbij een jongen met een masker op, en gooide haar spullen die ze in haar hand had op een tafeltje en haar tas op de grond. Regan bladerde door al haar tekeningen in het blok terwijl ze ging zitten. Al snel haalde ze een stukje houtskool tevoor schijn en begon te tekenen. Langzaam kwam er een persoon op het papier te voorschijn die, zo leek het, stond te dansen. Muziek nootjes vormde zich nu en op het papier verschenen nog meer figuren.

Elatha knikte de laatste twee nieuwe leerlingen een begroeting. Dit was wel genoeg vond hij. Hij stond op en liep naar de deur die hij dichttrok. Hij gebaarde naar de instrumenten te stoppen met spelen en hij knipte in zijn vingers om de danseres te laten stoppen met dansen. Ze keek hem even verontwaardigd aan maar ging toen zitten. Elatha liep terug naar het bureau. 'Allereerst wil ik iedereen een goedemiddag wensen en vragen even alles neer te leggen' begon hij kalm terwijl hij met een sprong op het bureau ging zitten. 'Aangezien ik voor de meeste van jullie wel een heel nieuw gezicht zal zijn, mijn naam is Elatha Bfhairrion. En ik zal jullie de komende tijd dingen over kunst en muziek gaan leren. Het bestuur voor onderwijs heeft dat in het lesprogamma verplicht gemaakt zodat de leerlingen ook de kans krijgen zichzelf creatief te uiten. Maar dat is genoeg officieel gebabbel. Om meteen de eerste les overbodige vragen te voorkomen: Ik ben 31 jaar, ik heb geen vriendin, geen kinderen en geen huisdieren. Ik kom van Shadra, daar zijn ook mijn beide ouders geboren. Dit is voor mij de allereerste keer dat ik les geef, dus leerlingen die ook net op deze school zitten, ik voel met jullie mee. Verder ben ik dus best een saaie vent' begon hij kalm. 'En waarom dat schilderij op het plafon? Om eerlijk te zijn, ik verveelde me een beetje en dat plafon was veel te kaal' zei hij simpel terwijl zijn blik even naar het plafon ging. Daarna sprong Elatha van het bureau af. 'Goed, vergeef me als ik jullie namen niet in een keer weet. Ik heb wel een lijst gehad maar daar had ik geen foto's bij. Ik weet van mezelf in elk geval dat ik het altijd verschrikkelijk vond om op school meteen de eerste les hard aan het werk te moeten. Dus we doen het zo. Jullie mogen zeggen wat je graag wilt leren. En dat mag muziek zijn, dat mag kunst zijn, dat maakt me niet uit. En dan ga ik het hele jaar daarmee vol plannen. Zo leren we elkaar meteen een beetje beter kennen en weet ik waar jullie interesses liggen. Als laatste wil ik zeggen dat ik tijdens de lessen best muziek op verzoek aan wil zetten maar alleen als jullie wel bereid zijn door te werken. Dan geef ik het woord nu aan jullie' zei hij terwijl hij met over elkaar geslagen armen tegen het bureau leunde.

Sapphire haalde haar rooster tevoorschijn. Ze had nu het vak Atelier. Dat vond ze redelijk leuk. Ze was dan wel niet zo goed in kunst, maar ze kon ermee door. Sapphire liep rustig, want ze dacht dat ze optijd was. Toen ze de dichte deur ontdekte, rende ze echter en klopte zachtjes op de deur. Ze opende de deur en zag Master Elatha voor de klas staan, blijkbaar zat hij iets te zeggen. 'Sorry, ik dacht dat ik nog tijd had om hier naartoe te gaan', veronschuldigde ze Sapphire, naar waarheid. Ze ging op een vrije plaats zitten, waarvan er nog maar een over was en ging zitten. Ze keek de meester aan en twijfel schoot door haar heen. Had ze wel goed gekeken op haar rooster? Was dit haar les wel? 'Mag ik hier trouwens nog wel meedoen?', vroeg ze.

- Sorry, als ik dit topic eerder had opgemerkt, had ik eerder gepost, kan ik nog? -

Ephony had met een dromerige glimlach op haar gezicht elke handeling op het plafon gevolgt. Al gauw werd ze uit haar gedachtes getrokken toen de leraar besloot met de les te beginnen. Hierbij gleden haar grijsblauwe ogen naar de man, en liet haar hoofd op haar handen steunen. Ze moest de neiging om een goedenmiddag terug te roepen toen hij alle leerlingen welkom heette. Bij zijn persoonlijke informatie speelde er een geamuseerde grijns op haar lippen, op zich deed hij er wel slim aan dit te vertellen. Ze had genoeg mee gemaakt dat bepaalde meiden meteen achter de leeraren aanliepen om alles, maar dan ook echt álles te weten te komen. Zo voorkwam hij irritante vragen. Bij zijn laatste woorden gleed er een lichte frons over haar gelaat, waarbij ze naar achtere leunde tegen de stoelleunig aan en haar hoofd wat in haar nek legte. Haar blik gleed weer naar boven, naar de schildering en dacht na. Bedenkelijk staarde ze omhoog, tuitte haar lippen en dacht na. In een snelle beweging schoot haar lichaam terug, naar voren leunend en schoot haar hand in de lucht. Op zich had ze wel een idee, hoewel ze hoopte niet de enige te zijn.

Landa rende door de gang, naar het klaslokaal. Ze stormde naar binnen, onhandig stopte ze. En keek de meester aan, ''Ben ik te laat?'' vroeg ze aan hem, ''Ik heet trouwses Landa,'' stelde Landa zich voor. Toen keek ze de klas rond, en zag dat er geen vrije plaatsen meer waren, ''O, jammer'', zei ze. Toen zag ze Sapphire zitten, ''Hoi,'' Landa begroete haar. Toen hoorde Lala gemauw, ze keek naar de deur, en zag Sam. Landa liep naar haar toe, en pakte haar op, ''Wat doe je hier?'', vroeg ze aan de kat. Toen keek Landa weer naar de meester, en zei,''Eeue, dit is mijn kat'', ze keek de meester aan,'' Sorry dat ze de les verstoort'', zei Landa. En zette Sam weer op de grond.

Mizore werd uit haar verleden gesleurt toen de Master begon te praten. Met een lichterlijk vage blik bleef ze hem aankijken toen hij heel zijn biografie begon te vertellen. Een enkele wenkbrouw schoot omhoog nadat ze hoorde dat ze zelf de onderwepen mochten noemen. Even dacht ze na maar had niet heel erg lang de tjid nodig. Haar hand ging omhoog en voordat de Master haar een beurt had gegeven sprak ze al 'Beeldhouden.' en haar ogen bleven priemend in de zijne kijken. Beeld houden had ze altijd al leuk gevonden. Zo heel goed was ze er niet in maar wel goed genoeg voor haar. Details waren nog altijd moeilijk voor haar. Er kwamen nog een paar leerlingen laat binnen rollen en haar ogen draaide even een rondje. Een beetje balachelijk om zo gehaast binnen te komen. Te laat is te laat daar kan je toch niks aan veranderen ook niet met haasten. Haar blik ging van de meiden af en gleden naar het tafeltje waar haar handen plat op lagen. Hopelijk gingen ze nog wel iets in de les doen.

Ace was net van het dak gekomen en hij liep rustig naar zijn lokaal, wetend dat hij te laat was. In tegenstelling tot wat zijn houding zou vertellen, was hij blij dat hij een kalmerend vak had als Kunst. Hij klopte 3 keer op de deur en deed hem langzaam open. Hij liep naar binnen en deed de deur achter hem dicht. Hij nam zijn hoed af legde hem op zijn borstkas, terwijl hij een lichte buiging maakte. "Het spijt me dat ik zo laat arriveer, het zal niet meer gebeuren." Hij deed zijn hoed weer op en ging rustig zitten.

Elatha keek even om toen de deur weer opnieuw open ging en twee meisjes vlak na elkaar binnen kwamen. 'Vooruit, deze keer vergeef ik het jullie omdat het de eerste les is. Maar laat het niet nog eens gebeuren. Dus doe de deur achter je dicht en ga lekker zitten' zei hij op een serieuze en ergens ook wel strenge toon al was zijn laatste zin weer iets vriendelijker. Hij keek de klas in naar het meisje dat hem met een priemende blik in de ogen keek en beeldhouwen had geroepen. 'Beeldhouwen? Uitstekend. Is goed hoor' zei hij terwijl hij om zijn bureau heen liep en een lade open trok waar hij een vel papier uit haalde. Bij gebrek aan een pen pakte hij maar snel een dunne kwast en doopte hem in de zwarte verf waarna hij snel voor de verf opdroogde Beeldhouwen op het papier schreef. 'Verder nog iemand. Ja jij' zei hij en keek naar het meisje met de blonde lokken die als eerste haar hand op had gestoken voordat het andere meisje Beeldhouwen had geroepen. Zijn blauwe en groene oog keken haar rustig en afwachtend aan, klaar om haar idee op te schrijven. Maar zijn blik werd terug naar de deur getrokken toen er nog iemand binnenkwam. 'Hij keek de jongen aan en hoorde zijn verontschuldiging. Hij had tenminste wel het fatsoen zich netjes te verontschuldigen. 'Deze les zie ik het door de vingers' zei hij voor het tweede maal al was het nu tegen de jongen.

Sapphire keek even grijnzend naar Master Eletha. Gelukkig was hij wel een aardige meester. Hij zag haar late komst door de vingers. Opgeteld met die van twee anderen. Sapphire zag een jongen met een mantel binnenkomen. Ze keek even geïnteresseerd. Van alle figuren die ze had gezien, leek hij wel de apartste. Nou ja... Zij kon ook vreselijk apart zijn. Sapphire had voor de komst van de jongen iets over beeldhouwen gehoord. Fijn, daar was ze wel goed in. Op Cassia had ze ook met haar oma veel kunst geleerd. Haar oma... Sapphire slikte even. Sapphire's oma was vorige nacht gestorven. Sapphire wou niet langs Cassia gaan. Ze wist dat haar oma dood was, omdat de ketting al dertien uur niet meer had opgelicht. Jammer genoeg. Sapphire had geschreeuwd en gehuild en nu zou ze er nog wel om kunnen huilen. Maar niet tijdens een les. Tijdens een les ging zij zich niet laten kennen. Ook al zou iedereen wel overduidelijk merken dat er iets mis was met Sapphire. Maar als Sapphire geluk had, schonken ze daar hopelijk geen aandacht aan.

Niemand reageerde op Landa, die naar de deur liep, en Sam naar buiten deed. Ze sloot de deur en keek naar de meester. Het was een nog niet zo oude jongen, met zwart haar dat alle kanten opstond. Nou niet iemand die je voor een meester aan zag. Landa zuchtte en ging maar zitten, ze had gezien dat er toch nog plaats was. Landa zal wou wat hebben gemist, maar misschien kon ze het volgen. Ze hadden het blijkbaar over beeld houden ofzo, Landa wist veel van beeldhouden. Haar vader had een soort van cursus gehouden, en aan Landa door geleert. Landa had dan ook een zelfgemaakt beeldje bijzich, het was een klein beeldje van een kat. Landa haalde het uit haar zak, en zette het op haar tafel neer. Hopelijk zag de meester het.



(astublieft reageren)

( I did react on your post Landa. {Sorry that the sense is written in Englisch. I didn't knew the Dutch words for a moment})

Elatha wachtte kalm af tot de drie leerlingen die erbij gekomen waren, zouden gaan zitten. Toen de rust min of meer terug gekeerd was in de klas besloot hij verder te gaan voor hij onderbroken was. 'Weet iemand nog een onderwerp waar we dit jaar mee bezig kunnen houden behalve beeldhouwen?' vroeg hij Hij wachtte nog steeds op antwoord van het meisje met de blonde haren die netjes haar vinger had opgestoken. Zijn blik werd even kort getrokken door het katten beeldje op de tafel van een van de leerlingen die net binnen was gekomen maar richtte zijn aandacht weer op de klas. Hij zou er later wel naar vragen besloot hij.

Ace keek naar Master Elatha, afvragend waar hij vandaan zou komen, toen hij een vraag stelde, of zoals het klonk, herhaalde. Hij hield zijn hand omhoog en wachtte rustig af. Hij keek de klas af en zag wat muziek-instrumenten, een mooi schilderij aan het plafond en een beeldje op de tafel van een leerling. Hij bekeek de meester nog eens, die zag er niet veel ouder uit dan hijzelf.