Rondzoeken

Ryan keek verveeld naar het plafond. Grote grijze stenen waarvan het leek dat ze elk moment uit de lucht konden vallen. Hij lag op zijn bed. Zijn leven was een stuk saaier geworden sinds hij op deze academie was. Elke dag weer hetzelfde, opstaan om te leren, huiswerk maken en dan weer slapen. Met af en toe kleine pauzes tussendoor. Niet dat Ryan zo braaf was om naar elke les te gaan, alsjeblieft nee! Hij stond geïrriteerd op en liep weg naar beneden. Ryan liep door de school heen, op zoek. Niet naar iets specifiek maar gewoon rond zoeken. Hij was nog niet zo heel lang op deze school. Alleen liep hij door de lange gangen heen. Hoe zou hij hier ooit de weg terug gaan vinden? De gangen werden steeds donkerder. Totdat hij bij een deur kwam. Nieuwsgierig duwde hij de deur open. Een kleine gang,verlicht door fakkels. Ryan liep erdoor heen. Het rook er naar bloed. Even verderop zag hij tralies. Fijn, een school met kerkers, dacht hij sarcastisch. Dat was toch wel iets anders dan hij van het Starshine academy had verwacht. Hij keek nog eens rond. De vlammen van de fakkels staken fel af tegen de grijze muren.

Met haar armen over elkaar heen gevouwen marcheerde Alice zowat door de gangen. Ze had een geïrriteerde en norse uitdrukking op haar gezicht geprent en was ook niet van plan deze er snel af te halen. Opnieuw had ze een opmerking gekregen over haar zeis. Opnieuw werd ze weer aangezien alsof ze een… Aliën was of zo? Het meisje werd er gek van. Het ergste was ook nog dat ze niet zo lang geleden weer een stukje van haar geheugen terug had gekregen; en nu propte ze al haar emoties op. Het was een hele droevige en ze had daardoor een hele dag huilend in haar kamer door gebracht, ze had zich ziek gemeld. Voelde zich te beroerd om naar de les te gaan, of zich onder de anderen te begeven. En toen ze weer haar zeis tevoorschijn had laten komen maakte de eerste beste persoon er een opmerking over, die meer als commentaar overkwam. Ze had zich nog steeds als ziek opgegeven, ze was nog niet klaar om naar de les te gaan. Niet als ze zich zo voelde. Wie weet ging het mis en kwam B-Rabbit tevoorschijn. Dan waren de rapen pas echt gaar. Ze slaakte peinzend een zucht. Ze kreeg hoofdpijn val al dit gedoe.
Ze liep de deur eerst gewoon voorbij, niet interessant genoeg vanuit haar ooghoek. Maar al snel bedacht ze zich en deed ze een paar stappen achteruit. Ze draaide haar hoofd en keek naar de deur. Hij had iets… Iets onheilspellend. Het sprak haar wel aan. De norse uitdrukking maakte plaats voor een nogal geamuseerde glimlach die zich rond haar lippen vormde. Ze liet haar armen zakken en duwde de deur voorzichtig open. Hij maakte een oorverdovend piepgeluid dat galmde in de gangen. Ze beet op haar lip, als iemand haar zou ontdekken was ze er gloeiend bij. Snel en geruisloos sloop ze naar binnen waarna ze de deur snel achter zich sloot. Ze hield haar handen in een horizontale lijn evenwijdig aan elkaar. Ze prevelde iets, waarna er een soort van paarsachtige rook ontstond die zich vormde tot haar bekende zeis en even later ook die vorm aan nam. Blij keek ze naar haar bloedrode zeis. Het was het enige vertrouwelijke wat ze nog had.
Ze had haar wit gehandschoende handen strak om de steel van de zeis geklemd. Klaar om in de aanval over te gaan indien nodig. Snel sprong ze weer terug en keek ze langs een hoekje naar een gestalte, dat zich donker aftekende in het licht dat de fakkels gaven. Alice kneep haar ogen tot spleetjes. Ze kende het gestalte en zijn trekjes niet… Langzaam bukte ze en raapte ze een eenzaam steentje op. Ze gooide hem een paar keer omhoog, om hem weer rustig te vangen in de des betreffende hand. Later gooide ze hem ze ver ze kon, hopend dat de persoon een reactie op het kaatsende geluid van het steentje zou geven. Afwachtend en gespannen keek ze toe.

- Hurr, May I? -

Het piepende geluid van de deur klonk, vast vergeten om de deur dicht te doen, dacht hij. Ryan deed nog een paar stappen verder de kerkers in. Het was donker verderop in de gang omdat de fakkels daar ontbraken. En om nu in het donker een onbekende plek te gaan onderzoeken? Hij kon zijn nek wel breken als er opeens een trap bleek te zijn. Ryan hoorde het getik van een steentje die amper een seconde later langs hem stuiterde verder de kerkers in, het donker in. Hij draaide zich om en schrok zich bijna dood. Er stond daar iemand met een zeis. Ryan sprong snel achteruit en greep naar zijn dolk. Maar vlak voordat hij die tevoorschijn wilde halen liet hij de dolk toch zitten. Geen slechte indruk maken, niet nu al. Vroeger was het normaal geweest om meteen naar zijn dolk te grijpen. Maar nu kon dat niet meer, nu al in de problemen raken was een slecht plan. Nieuwsgierig keek hij het meisje aan. Wat zou ze hier doen? Niet dat het een hele goede vraag was, want hij hoorde hier ook niet te zijn. Het meisje was zo 13, 14 jaar oud. Ryan kende haar niet, dat was ook niet zo verwonderlijk. Hij kende enkel Avalana. Ryan was pas nieuw op deze school. En door zijn weinige gepraat waren er ook weinig mensen geweest die een gesprek tegen hem begonnen. Ryan kon het meisje niet goed zien vanwege het weinige licht. Ze was duidelijk niet van Razen, misschien van Shadra.

De geschrokken reactie van de persoon verderop zorgde ervoor dat er twee tegenstrijdige emoties opwakkerde bij Alice. Aan de ene kant was ze licht geamuseerd; ze hield ervan als ze anderen kon laten schrikken. Maar aan de andere hand was ze ook geïrriteerd; dadelijk zou hij ook weer zo’n vervelende reactie geven op haar zeis. Hij sprong achteruit en leek naar iets te grijpen. Gelijk schoten haar paarse ogen naar zijn hand die de grijp beweging maakte. Ze werden voor een seconde iets groter toen ze iets zag glimmen… Het leek op een lemmet. Plande hij nou echt haar aan te vallen? Met een dolkje? Zij had een machtige en dodelijke zeis. Maar misschien kon haar ervaring, die ze eigenlijk was verloren was samen met haar geheugen, ervoor zorgden dat hij haar toch kon vellen. Ze omklemde de steel van haar zeis steviger en kneep haar ogen tot spleetjes. Ze vertrouwde die persoon voor geen cent. Maar toen hij zijn aanstalten staakte om zijn dolk te pakken ontspande het meisje zich lichtelijk. Zo te zien had hij afgezien van het idee haar aan te vallen. Met een spottende blik bekeek ze de persoon. Een jongen… Groter dan haar, waarschijnlijk ook wel ouder, schatte ze zo. Zijn bouw… Was niet echt iets voor een Shadriaan, zover ze zich Shadrianen kon herinneren.
Ze zuchtte en liet met een hand haar zeis los. Kundig draaide ze hem een paar keer snel rond voor zich, met haar ene hand. Waarna ze hem losjes naast zich naar onder liet gaan in een rechte lijn. Vrijwel gelijk op het holle stalen tikkende geluid dat hij maakte, dat vervolgens door de gangen galmde, veranderde hij in zwarte rook om vervolgens te verdwijnen. Rustig liet Alice haar hand zakken en keek ze naar de jongen, waarna ze een frons op haar gezicht liet komen. ’Zeg, wat doe jij hier eigenlijk?’ Gelijk nadat de woorden over haar lippen waren gekomen had ze het gevoel dat ze zich wel voor haar hoofd kon slaan. Hij kon voor hetzelfde geld gewoon dezelfde vraag aan haar stellen, wat was ze weer onnadenkend bezig. Maar ze liet haar innerlijke schaamte niet tonen aan de buitenkant en bleef hem strak aankijken.

Spottend keek het meisje hem aan. Ryan keek geïrriteerd, hij was het behoorlijk zat. Die eeuwige vragen altijd. Hoe heet je? Hou oud ben je? Wat doe je? Hij keek haar dreigend aan. Ze stond in de weg om hier uit te komen. Hij voelde zich opgesloten. Haar zeis was verdwenen in een zwarte wolk, een Shadriaan zo te merken. Dit was een van de weinige keren dat hij iemand recht aan keek, het was dreigend. Dreigend om iemand recht aan te kijken en dat was nu precies Ryan’s bedoeling. Sommigen zagen iemand aankijken als blijk van respect, dat je interesse in iemand verhaal had. Maar dat was duidelijk niet de betekenis in het woordenboek van Ryan. Nog steeds zweeg hij en bleef op dezelfde plek staan. Dat meisje had wel erg veel lef om hem zo aan te staren. Ryan werd van binnen kwader en kwader. Maar van buiten was er niets van te zien. Zijn ogen leken vuur te spuwen maar daar was ook alles mee gezegd. Ga aan de kant, zei hij in zijn gedachten. Maar niet hardop, hij was niet het type om veel te praten. Enkel als het echt nodig was en hij iets zinnigs te zeggen had.

(srry voor korte reactie)

Alice trok een wenkbrauw op en bleef hem aankijken. Ze leunde op een been en zette haar hand in haar zij. Meende hij nou echt haar bang te maken met dat blikje van hem? Nee, dat zou hem niet lukken. Je moest meer in huis hebben om ervoor te zorgen dat dit meisje haar blik zou afwenden of haar ogen zou afwenden. Zijn blik werd wel steeds feller, tot hij op het punt kwam dat zijn ogen figuurlijk vuur spuwden. Maar niet onder de indruk bleef Alice naar hem kijken, ze had een droge blik op haar gezicht gezet. Ze zou vast nogal arrogant overkomen op de jongen, maar dat interesseerde haar geen biet. Wat eigenlijk vrij veel deed; want alleen de dingen die in haar ogen belangrijk waren schonk ze een soort van interesse, als je het zo kon noemen. Maar deze knul? Nee, hij meende zich hooguit te veel in haar ogen. Wel had ze zo’n voorgevoel over wat hij wou gaan zeggen, maar er kwamen geen woorden uit zijn mond. Nogal spottend trok ze haar beiden wenkbrauwen omhoog. ’Enne?’ begon ze op een spottende toon, ’Tong verloren?’ De spottende toon leek niet meer van haar stem af te willen komen. Ze had er op zich geen moeite mee. Zou haar een zorg zijn. Ze wou met haar ogen rollen, maar dat zou voelen alsof ze zich verloren gaf omdat ze dan haar blik een soort van afwendde. Verveeld hapte ze één keer naar adem. ’Je bent niet echt spraakzaam, of wel soms?’ Ze werd er gen van dat ze al zoveel vragen had gesteld zonder enig antwoord. Misschien had deze persoon niet figuurlijk maar echt letterlijk zijn tong verloren. Maar dan zou hij wel vreemde handgebaren hebben gemaakt als soort van gebarentaal. Of hij wist niet hoe hij moest praten noch gebarentaal moest uitbeelden. Dat kon ook. Of hij hield gewoon niet van praten dat kon ook… En opeens drong een gedachte haar hoofd binnen waardoor haar blik nogal fel werd. Wat als hij haar niet waardig vond om tegen te praten? Dan zou ze wel eens zorgen dat hij tegen haar zou praten… In de vorm van smeekbedes…

Wat gaat jou dat aan, dacht hij chagrijnig. Ryan negeerde haar vragen. Hij ging echt niet de moeite nemen om erop te antwoorden, dat meisje moest eerst zijn respect verdienen. En die was nu echt tot het vriespunt gedaald. Toen veranderde hij van tactiek. Hij keek weg en vergat haar totaal. Ryan leunde tegen de muur aan en bekeek zijn vingernagels alsof dat het belangrijkste ter wereld was. Hij poetste er wat vuil onder vandaan. Hij negeerde haar volkomen, ze was het niet waard om tegen te praten. Over een paar minuten zou ze vast verveeld raken en weglopen, dan had Ryan vrije doorgang om ook de kerkers uit te lopen. In ieder geval, dat was het plan. Bij de meeste mensen zou het lukken maar misschien hadden de Shadrianen een of andere enorme concentratievermogen. Hij grinnikte, dat zou hij ook wel willen hebben tijdens de les. Meestal dwaalden zijn gedachten af, over de hele wereld. En aan het einde van de les zou hij nog geeneens hebben geweten waar er over was les gegeven. Niet dat dat veel uitmaakte, hij zou het later toch wel teruglezen in de boeken. Tenzij hij zo’n chagrijn als leraar had. Dan zat hij de rest van de middag bij de hoofdmeester te wachten. En de volgende morgen de aula schoon maken. Vanonder zijn oogharen keek hij naar het meisje, die was nog steeds niet weg! Het begon behoorlijk lang te duren maar Ryan hield vast aan zijn tactiek. Het kostte tijd maar het was minder risicovol. Hij wilde de eerste dagen van school geen straf krijgen. Niet dat hij daar bang voor was maar eerst wilde hij de school verkennen. En daar had dit meisje hem bij gestoord door hem de weg te versperren. Waar haalde ze het lef vandaan? Alsof ze de koningin ter wereld was. En dan brutaal hem van alles en nog wat gaan vragen.

Met haar blik strak op de jongen gericht bleef ze naar hem kijken. Ze zou hem aan het praten krijgen, koste wat het kost. Ze was niet het type dat zich zomaar uit het veld liet slaan, juist helemaal niet. Zij was niet zoals al de andere meisjes van haar leeftijd. Nee; zij zou ervoor zorgen dat ze haar zin kreeg. Sommigen beschouwden haar zelfs als een dwingeland. Maar haar simpele antwoord was dan: Als je iets echt wilt, moet je ervoor werken. Een triomfantelijk gevoel welde in het meisje op toen de jongen zijn blik afwendde. Het was een kleine overwinnen, maar wel een alles bepalende overwinning. Maar de houding die de jongen daarna aannam maakte haar woedend. Zei ze nou woedend? Nee, ziedend zelfs! Ze stond op het punt om uit te barsten, wat lelijke onrespectvolle woorden naar zijn hoofd te gooien en hem misschien zelfs een rake klap uit te delen. Hij leunde tegen de muur en had al zijn aandacht op zijn vingernagels geschonken. Net toen Alice haar mond open wou trekken en tegen hem wou gaan schreeuwen schoot haar iets te binnen. Een van haar herinneringen die ze al had terug gekregen hield haar tegen. Ze had hem door. Een geamuseerde glimlach krulde zich rond haar lippen. Ze had dan niet veel herinneringen, maar dat vond ze niet erg. Zo kon ze bepaalde herinneringen tenminste snel terug vinden zonder enige moeite. Ze vouwde haar armen en keek afwachtend naar de jongen. Hij kon dit niet eeuwig volhouden; haar negeren. Ze was altijd degene die wist de aandacht te trekken, zonder het soms zelfs door te hebben.
Zonder haar blik van hem af te wenden bleef ze wachten. Wachten tot hij toe zou geven. Maar haar tekort aan geduld begon zijn tol te eisen. Wanneer ze zag dat hij weer naar haar keek begon ze een sprankje hoop te krijgen dat hij eindelijk op zou geven. Maar dat was niet het geval, hij bleef zwijgen. Ze keek eventjes in het rond, zoekend naar iets wat interessant was. Maar er was niets. Ze wenste dat ze vieze nagels had, dan kon ze net zoals hem daaraan pulken. Maar ze had niets… Helemaal niets. Ze haalde diep adem, waarna ze zuchtte. Met een stalen gezicht liep ze op hem af, nou ze marcheerde eerder. Vlak voor hem bleef ze staan en keek ze omhoog. Ze had een nogal norse uitdrukking op haar gezicht. ’Luister eens: jij gaat praten, of je het nou wilt of niet. Of het nou maar één woord is of niet, je gaat praten. Begrepen?’ Het was eigenlijk niet echt een vraag, het was een commando. En eentje met een dreigende en felle ondertoon. Ze was wel een volhouder. Eentje met weinig geduld, maar ze was er wel eentje. Afwachtend bleef ze hem aankijken.

De woede van het meisje was duidelijk te merken. Ze had behoorlijk weinig geduld. Dit zou hij winnen. Ryan had veel meer geduld. Dat was ook wel nodig geweest met zijn verleden. Wachten wachten en nog eens wachten, uren lang. Maar dat gaf ook bijna altijd resultaat. Kwaad liep het meisje naar hem toe. ’Luister eens: jij gaat praten, of je het nou wilt of niet. Of het nou maar één woord is of niet, je gaat praten. Begrepen?’ Ryan keek haar spottend aan, dacht die kleine nu echt hem te kunnen commanderen. Hij keek naar de deur, de doorgang was nu vrij maar hij wilde nu niet gaan. Dat zou zijn verlies betekenen. Hij keek het meisje nog eens grinnikend aan en ging weer verder met het bestuderen van zijn nagels. Het meisje was vele jaren jonger dan hem, hij had geen enkele reden om naar haar te luisteren. Normaal zou hij het meisje een snauw hebben gegeven, ook hij had zijn grenzen, maar hij besefte dat dat juist was wat zij wilde. Een reactie, het liefst een kwade. Waarom begreep hij niet. Het was koud in de kerker en donker ook. De paar fakkels waren bijna gedoofd. Afwachtend bleef Ryan zijn nagels bestuderen, misschien droop het meisje af of misschien gaf ze een reactie. Ryan was net een bom, rustig totdat hij ontploft. Geen enkele waarschuwing. En hij stond nu bijna op springen. Kleine kinderen hoorden niet zoveel brutaliteit tegenover een oudere te hebben. En al helemaal niet te gaan uithoren. Dat hoorde gewoon niet, het was brutaal. Ryan keek het meisje expres niet aan, nog steeds negeerde hij haar. Hem commanderen was gewoon vragen om moeilijkheden. Het meisje zou nog 1 kans hebben om weg te lopen. En anders...

De enige reactie die ze kreeg was een spottende blik en een grinnikgeluidje uit zijn mond. Alice balde haar vuisten. Als ze haar witte handschoenen niet aan had gehad, had je haar knokkels wit zien kleuren van de spanning die ze ervan vroeg. Hij had eventjes zijn blik op iets anders gericht, wat Alice nog meer ergerde, maar later schonk hij haar geen aandacht meer en keek hij naar zijn nagels, zoals voorheen. Het voelde alsof iets knapte in het meisje. Een van haar handen schoot naar achter en daarna weer snel naar voren; proberend zijn nek vast te grijpen. Ze had haar ogen wijd open gesperd, ongelovig van haar daad. Maar vlak daarna kwam er een vervelende hoge piep op de achtergrond en kreeg ze hevige migraine. Zwarte vlekken kwamen in haar beeld. Ze wist wat dit betekende, maar al te goed. Maar ze wou het niet hebben op dit moment. Dan zou ze voor gek staan. En dan zou ze het nooit meer kunnen winnen van hem. Ze probeerde haar bewustzijn tot de werkelijkheid te behouden. Maar het duurde niet lang of ze zag niets meer. Enkel zwart. Voor haar ogen was het zwart, maar voor de mensen die gewoon naar haar keken had ze haar ogen wijd opengesperd, met een bange uitstraling. Langzaam begon het filmpje…

Ze was buiten. Haar jongere versie. Hard trainend met haar zeis. Eigenlijk zag ze zich zowat in iedere herinnering trainen, maar waarom? Maar deze keer trainde ze anders dan normaal… Het leek alsof ze trainde alsof haar leven er vanaf hing. Het filmpje ontwikkelde zich verder, er kwam nog een meisje. Een meisje dat haar de stuipen op het lijf jaagde. Ze had dezelfde bouw als haar, hetzelfde kapsel. Alles was hetzelfde. Alleen de kleuren waren anders. In plaats van bruin haar spierwit haar. In plaats van bruine ogen bloedrode ogen. En de kleuren waren ook anders. Ze waren wit en een soort van ballerina-achtig. Ze vochten met elkaar. Zij deed haar uiterste best, maar die kopie van haar leek geen enkele moeite te doen. De blik in haar ogen was spottend, terwijl die van Alice vol haat was. Ineens greep ze naar de keel van haar kopie, om haar vervolgens op de grond te gooien en haar een soort van te wurgen. Ze snauwde iets tegen haar, maar het ontging Alice wat het was. En toen was alles ineens weg.

Langzaam haalde Alice haar handen omhoog en bedekte ze haar ogen. Met wijd open gesperde ogen vol tranen staarde ze naar de jongen. Ze had een nogal vage uitdrukking; eentje tussen angst en verbazing. ’Wie is ze?...’ prevelde ze zachtjes. Meestal vroeg ze altijd zo’n vage vragen aan omringende personen als ze een stukje van haar geheugen terug kreeg. Die personen beschouwden haar dan als een of andere gek, maar op het moment dat Alice een deel van haar geheugen terug kreeg was ze voor een bepaalde tijd niet meer voor reden vatbaar. Met glazige ogen bleef ze de jongen aanstaren.

- Ik wed dat je dat niet zag aankomen he xd ? Reageer alsjeblieft niet te erg, Alice is al erg verward nu xd... En emotioneel (; -

Ryan zag haar handen aankomen en gooide zijn hoofd naar achteren om aan haar handen te ontsnappen. Maar hij knalde pijnlijk tegen de muur aan. Woede stond in zijn ogen, waar haalde die kleine opdonder het vandaan? Voordat hij iets terug kon doen zag hij de paniek in haar ogen. Niet angst voor hem maar voor iets anders. Iets anders dat alleen zij kon zien. Haar ogen stonden wijd open en keken verschrikt. Haar ogen nog steeds vol met angst maar haar gedachten duidelijk ergens anders. Ryan bleef rustig staan, wat was er met haar aan de hand. Hij voelde zich ook totaal niet verantwoordelijk om haar te helpen. Hij keek weer naar de deur, niemand zou hem tegenhouden om weg te lopen. Toch besloot hij te blijven staan, waarom wist hij niet. Even later werd ze weer een soort van wakker. Ze vroeg iets, Ryan negeerde haar nog steeds. Geen enkel woord zou ze uit hem krijgen, nooit! Ryan keek haar enkel aan met lege ogen. Geen enkele emotie, geen medelijden maar ook niet meer de woede die hij eerst had. Hij wist niet wat er met haar was gebeurd en had ook niet de behoefte om dat te weten. Er zat vast weer een of ander zielig verhaal aan vast. Geen interesse hij had zijn eigen leven. En die was al moeilijk genoeg. Het leven is zwaar genoeg met je eigen problemen, om die van de anderen er nu ook nog bij te nemen. Ryan keek haar nog even kort aan en ging weer verder met zijn nagels, nu van de andere hand.

Tranen prikten in haar ogen en het duurde niet lang voordat de eerste traan over haar wang gleed. Daarna volgden vele anderen en barste ze in snikken uit. Het leek alsof ze hard op zijn borst probeerde te slaan, maar in werkelijkheid zou ze nu nog niet eens een deuk in een pakje boter kunnen slaan. ’Wie is ze?! Zeg het me!’ Ze gilde het zowat. Haar stem die hevig trilde en waarin de wanhoop duidelijk te horen was galmde door de gangen. ’Zeg het me!’ Met waterige bange ogen keek ze hem aan, waarna ze zich hopeloos op haar knieën liet vallen. Ze bracht haar handen naar haar gezicht. Haar schouders schokten door het gesnik, en niet al te zachtjes ook. ’Waarom kun je het niet gewoon zeggen?...’ Haar stem was zwakjes en zacht, hij stierf weg in de stilte in de gangen. Met moeite hief ze haar hoofd weer op en keek ze weer naar de jongen. Haar wangen waren vochtig van de tranen en haar ogen waren rood van het huilen. Ze zou er vast nogal wanhopig uitzien. Als een meisje met liefdesverdriet. Maar zij had alles behalve liefdesverdriet. Ze wist niet eens meer wat liefde was. Enkel haat, de haat die ze had ervaren in haar herinneringen. En die vage kopie van haar. Die op de een of andere manier haar altijd zo boos maakte. Maar in de tijd van nu werd ze niet woedend, maar juist uiterst emotioneel. Ze barstte meestal in huilen uit omdat ze geen antwoorden kon vinden. ’Zeg het me…’ Het klonk meer als een smeekbede dan als een commando, zoals ze eerder had gesproken.

- Sorry voor flutpost, maar moet nu gaan (; -

Ze was nog duidelijk van slag en in paniek. Ze huilde en schreeuwde. Ryan had nog steeds niet de moeite genomen om haar te troosten en was het ook niet van plan. ‘Je was weg van de wereld.’ Dat waren meer woorden dan Ryan er eigenlijk aan wilde besteden. Wie de persoon was waar ze het de hele tijd over had, hoe moest hij dat weten? Hij vond het ook een snelle verandering. Eerst was ze zo brutaal, raakte in paniek en nu opeens erg angstig. Ryan werd echt niet geraakt door het gehuil, het kon een truc zijn. En ze moest haar eigen problemen maar oplossen. Het gehuil werd irritant, straks kwam er iemand. En die zou er dan ook achter komen dat Ryan hier niet hoorde. Het meisje waarschijnlijk ook niet maar die huilde en was dus onschendbaar. En hij zou de volgende dag urenlang strafwerk overpennen. Geïrriteerd keek hij haar aan, wachtend totdat ze zou op houden met huilen . Al zou ze dan ook weer kunnen terugvallen op het gesnauw van eerst. Ryan keek nu niet meer naar zijn nagels maar verveeld naar haar. Als zij weer een beetje tot rust was gekomen zou hij weggaan. Hij zuchtte, waarom duurde het zolang?

Ze proefde de zoete smaken van haar tranen en keek hem nogal afwezig aan met glazige ogen. ’Je was weg van de wereld,’ sprak de jongen. Verward liet Alice haar blik afdwalen naar haar handen. Een herinnering… Gelijk daarna werden haar ogen groot en bloosde ze tot achter haar oren. Ze was… Nee… Ze zou zichzelf nooit kunnen vergeven voor de daad die ze nu had verricht. Ze was gewoon in huilen uitgebarsten, de wanhoop nabij. Terwijl hij erbij stond. De persoon die ze zo minachtte nu. Ze balde haar handen tot vuisten en stond op. Met waterige ogen, die toch vol haat stonden keek ze op. Ze wou tegen hem schreeuwen, hem dwingen dit uit zijn hoofd te bannen. Maar ze kreeg geen woorden uit haar mond. Haar keel was droog en er zat een brok in. Losjes pakte ze hem vast bij zijn kraag. Haar blik verzachte. ’Zeg dit tegen niemand…’ prevelde ze zachtjes. Ze zou hem ook eigenlijk niet voor het type aanzien om het aan iemand door te vertellen. Simpel door het feit dat hij bijna nooit wat zei. Ze voelde een licht triomfantelijk gevoel omdat ze hem zover had gekregen wat woorden over zijn lippen te laten. Maar dat kon het grootse gevoel van verdriet dat ze nu voelde niet overstijgen.
Ze liet hem los en sloeg haar blik neer. Ze schaamde zich kapot. Dat deed ze altijd als ze haar huilerige en zwakke kant aan iemand had getoond zonder er erg in te hebben gehad. Ze bloosde hevig, waardoor ze zichzelf nog meer haatte. Het enige wat ze nu wou was iets… Iets kapot maken. Haar frustratie weg vechten, al haar emoties inslikken en zich overgeven aan een strijd. Haar haat gevoel voor zichzelf tonen door iets te slopen. Dat wou ze doen. Maar dat kon ze niet. Ze stond hier nu, met die jongen. Ze liet haar handen zakken en keek weer naar hem. Ze wou hem hatelijk aankijken. Maar ze had nu meer haat voor zichzelf dan voor hem. Ze slikte. Dan maar iets anders proberen… ’Ik weet dat je niet het type bent om veel te zeggen,’ begon ze in één adem. ’Maar kun je me op zijn minst je naam vertellen?’ Ze had een emotieloze uitstraling, niet wetende hoe ze nou eigenlijk moest kijken. ’Dan weet ik wie ik op mijn lijst moet zetten,’ mompelde ze er bijna onverstaanbaar achteraan waarna ze naar haar voeten keek. Er was niet eens een steentje waar ze haar frustratie op kon uiten door hem weg te schoppen. Wat had ze de wereld ooit misdaan om dit te verdienen? Met zoveel moeite je emoties binnen houden is zowat onmogelijk, en dan vooral voor kortlontje Alice.

Ze leek weer iets rustiger te worden. Qua huilen dan, haar woede werd echter groter. Haar emoties veranderden echt om de paar seconden. Eerst woede, dan huilen, dan blozen en dan weer woede. Het leek weer of ze hem wilde aanvliegen. Ryan bleef haar heel koel aankijken. Ze pakte hem vast bij zijn kraag. Een geïrriteerde trek verscheen rond zijn mond, ook al hield ze hem niet erg goed vast, hij haatte het als iemand hem kon of wilde tegenhouden om weg te lopen. Ook al wilde hij soms helemaal niet weglopen. . ’Zeg dit tegen niemand…’ Het klonk angstig. Ryan zou haar helemaal in het nauw kunnen drijven door gemeen te glimlachen. Maar dat deed hij niet, gewoon even neutraal als eerst bleef hij staan. ’Ik weet dat je niet het type bent om veel te zeggen,’’Maar kun je me op zijn minst je naam vertellen?’ Ryan snoof, hij had geen zin om zijn naam te vertellen. Nu wist het meisje enkel hoe hij eruit zag, zijn naam niet. Hoe minder ze wisten, hoe meer hij in de menigte op kon gaan. ’Dan weet ik wie ik op mijn lijst moet zetten,’ Ryan grinnikte zacht. Ze klonk nu net zo als de mensen die hem hadden betrapt, betrapt op stelen. Toen Ryan geen antwoord gaf waren ze ontploft en beginnen met schreeuwen, maar ook zij wisten nog steeds zijn naam niet. En over welke lijst had ze het? Lijst van mensen-die-ik-nog-uit-de-weg-moet-ruimen? Lijst van mensen-waarvoor-ik-op-moet-passen? Lijst van mensen-die-iets-over-mijn-aanvallen-weten? Ryan keek haar leeg aan, geen enkele emotie was te zien op zijn gezicht. Vertrouwen had hij niet, vertrouwen was gevaarlijk. Je gaf een deel van jezelf aan iemand anders en hoopte dat die je niet zou verraden. Maar dat was zo goed als hopeloos. Iedereen verried je, als het maar voor voldoende geld was. Dat had Ryan dondersgoed gemerkt.

De wangen van het meisje bleven nog rood gekleurd, maar het was bijna niet te merken door het geringe licht van de fakkels. Ze voelde zich een oen… Ongelofelijk stom. Waarom had ze het niet gewoon kunnen negeren. Waarom moest ze bij hem haar geheugen terug krijgen, waarom niet toen ze gewoon alleen was in haar kamer? Haatte de wereld haar tegenwoordig of zo? Alles ging fout, niets ging meer zoals ze wou of plande. Het was een ware hel. Het verbaasde haar wel lichtjes dat hij haar niet uitlachte, bespotte of bedreigde met die onthulling van haar zwakke kant. Langzaam nam haar meisjesachtige kant het over en begon ze nog erger te blozen. In haar gedachtes was er niets meer voor rede vatbaar. Het was een grote chaos vol met vragen, woorden vol haat tegenover zichzelf en meer. Met een ruk keek ze op toen ze hem hoorde snuiven. Hij had zijn naam nog niet verteld, misschien was hij ook niet van plan dat te gaan doen. Ze kon nu boos gaan doen en tegen hem uit gaan vallen, maar ze hield zich in. Ze moest aardig tegen hem proberen te doen. Anders was de kans dat hij het ooit aan iemand zou gaan vertellen nog groter.
Het zachte grinnikgeluid dat uit de mond van de jongen kwam trok haar opnieuw uit haar gedachtes. Met haar grote paarse ogen keek ze hem aan. Wachtend op nog een reactie. Meestal was ze gewend woorden terug te ontvangen; maar bij hem kreeg ze enkel wat reacties in de vorm van gezichtsuitdrukkingen enzovoort. Ze wou rollen met haar ogen toen er niet meer kwam, maar besloot dit niet te doen. Met een serieuze uitdrukking op haar gezicht stak ze haar hand naar hem uit. ’Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb wel nog de geringe manieren en beleefdheid om me voor te stellen,’ begon ze op een nogal plagerige toon. ’Mijn naam is Alice Abyss. Aangenaam.’ Het laatste woord moest ze zowat over haar lippen persen. Meestal mompelde ze haar naam altijd snel naar anderen om zich dan weer uit de benen te maken; opzoek naar nieuwe actie, adrenaline die haar een kick zou geven. Of natuurlijk om kattenkwaad uit te halen. Ze had een onderdrukte glimlach op haar gezicht en bleef de jongen afwachtend aankijken. Misschien zou hij zijn naam nu ook wel zeggen en zou haar nieuwsgierigheid daarover verdwijnen. Maar haar totale nieuwsgierigheid zou nooit verdwijnen over hem. Door het eindeloze zwijgen van hem maakte ze haar uiterst nieuwsgierig. Het liefst zou ze al de woorden uit hem slaan, hem dwingen al haar vragen te beantwoorden. Maar dat kon nu al niet meer; ze had zich al een soort van overgeven zonder het door te hebben.

- Jeejz, inspi terug gevonden xd! -

Ryan keek het donker in, er was nog een klein stukje gang te zien voordat die verdween in de duisternis. Aan de andere kant was de deur. En voor zijn neus dat meisje. Achter hem een muur. Het vuur maakten grillige beelden op de muren. Ryan keek weer naar het meisje. . ’Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb wel nog de geringe manieren en beleefdheid om me voor te stellen,’ begon ze op een nogal plagerige toon. ’Mijn naam is Alice Abyss. Aangenaam.’ Ryan keek haar even spottend aan. Maar hij twijfelde nog steeds, of hij haar kon vertrouwen. Vroeger had te snel mensen vertrouwd en dat is behoorlijk slecht uitgekomen. Daarom was hij nu erg wantrouwend. Nooit zomaar iemand vertrouwen. ‘Marc’ mompelde hij. Ryan ging niet zijn echte naam zeggen, Marc was zijn schuilnaam. Niemand zou hem dan kunnen opsporen, enkel aan zijn uiterlijk kunnen herkennen. Ryan loog glashard, het was duidelijk dat hij dat al veel vaker had gedaan. Ook geen enkel spoortje van liegen was op zijn gezicht te zien. Hij keek Alice recht aan.
(je hebt mijn inspi gestolen XD)

Avalana wou nog zoveel meer tegen Ryan zeggen. Ze had er gisterenmiddag de kans voor gehad. Nu was ze hem zowat uit het oog verloren. Uit het oog, maar niet uit het hart. Kots! Stomme gezegdes. Avalana's blik werd getrokken door een meisje met spierwit haar en een zeis. Avalana schrok ervan. Ze was sowieso geen voorstander van messen, maar een zeis sloeg echt alles. Misschien had dat meisje geen goede bedoelingen. Avalana achtervolgde haar op haar tippen. De deur piepte toen het meisje binnenging en vlak voor die weer met een knal dichtsloeg, wrong Avalana zich erdoor. Ze bleef om het hoekje staan luisteren naar het meisje en een jongen. Ryan! Haar hart sloeg een slag over. Toen hoorde ze van alles. Het meisje die Ryan dreigde, een aanval van het meisje op zichzelf, Ryan die grinnikte... Het duizelde haar en de zenuwen gingen van haar lijf af. Het zweet droop. Maar toch bleef Avalana kijken. Ze hield zich tegen de muur gedrukt, zodat Ryan en het meisje haar zeker niet konden zien. Het meisje stelde zich voor als Alice. Avalana wou zich omdraaien en weggaan, toen een fakkel met een klap op de grond viel, vlak naast haar. De fakkel verloor zijn vuur, die meteen in Avalana gezogen werd en Avalana bleef stokstijfstil staan.

- Als jullie me er niet bij willen hebben, doe dan net alsof je niks gelezen hebt Ik geef jullie inspiratie XD -

PROFILE MAGICIAN