Finnegan! It will end!

Norwood was vanuit zijn lokaal naar een hoek gegaan in een van de gangen. Hij had zijn ogen gesloten en maakte een paar zegels. Hij sloeg zijn handen tegen elkaar die langzaam boller werden. Hij klapte ze open. Twee vogeltjes zatten rustig. "U riep ons?" vroeg het ene. Norwood knikte. "Wat zal het zijn..." vroeg de andere. "Ik wil dat jullie twee legendarische magicians halen. Jij, haalt Ferost. Zeg dat hij me wel zal kunnen vinden, dat zal voor hem geen moeilijke taak worden. Ik ga het gebruiken. En jij haalt Neara. Zeg tegen haar dat de reiger zijn magische golflengte gelijk moet stellen met het kleine stukje magie dat nog achtergebleven is na dat ik hem had hersteld. Hij zou mij dan makkelijk moeten kunnen vinden..." sprak hij. "Gotcha." mompelde de eerste. "Roger..." sprak de ander. Norwood maakte een gooiende beweging. Als je luchtdruk kon zien zou je afstotende cirkels zien. De vogeltjes schoten weg op pad naar de toren. "Ik hoop dat ze optijd aankomen. Ik wil geen dode op mijn geweten hebben. Norwood maakte een paar zegels. Sloeg zijn hand tegen de muur zodat deze vlak was. "Search..." mompelde hij. Hij hield zijn ogen gesloten. Ineens schoten ze open. "Kerkers..." mompelde hij. Norwood viel uiteen in bladeren en verzamelde zich weer in de kerkers. Een lang figuur stond er al. Of het Norwood verwacht had wist hij niet. Maar hoe dan ook herkende Norwood licht het figuur van Finnegan er in. "Je hebt een stap te ver gezet..." sprak hij kalm en wachtte kalm de reactie van Finnegan af.

(Alleen Finnegan, Norwood, Ferost en Neara.)

Finnegan stond in een zijkamer met martelwerktuig. Hij zat in een stoel met zijn hoofd in zijn handen. Hij had er een hekel aan als dingen niet wouden lukken. Na een tijdje stond hij op om het nogmaals te proberen. Hij verzamelde zoveel mogelijk schaduw en duisternis als zich in de martelkamer bevond. Daarom stond hij in de kerkers. Hier had hij de meeste schaduw. Hij probeerde de schaduw te vormen. Langzaam aan kreeg de schaduw de vorm van een draak. En het ging goed, tot het moment dat hij er leven in moest blazen. Toen kon hij de grootte niet langer houden en uiteindelijk kreeg hij een klein draakje eruit. Finnegan gromde gefrustreerd en let het draakje met geweld weer verdwijnen. Hij kalmeerde wat toen hij iets over zijn schouder voelde. Iets wat vrij glibberig was. Finnegan keek opzij naar zijn schaduw slang die overal voor hem spioneerde. Zachtjes begon de slang tegen Finnegan te praten die een lichte grijns op zijn gezicht kreeg. 'Werkelijk? Norwood? Alwir heeft waarschijnlijk zijn mond niet kunnen houden' zei hij zacht. Finnegan rechtte zijn rug. 'Tijd om onze ongenode gast dan maar te ontvangen' zei hij kalm. Hij liep de gang van de kerkers op. Hij had zijn handen op zijn rug ineen geschoven. De slang was onderhand verdwenen. Finnegans felle gele ogen leken op te lichten in het duister. Hij grijnsde toen hij de woorden van Norwood hoorde die aan was komen lopen. 'Het ziet er naar uit dat Alwir zijn mond voorbij heeft gepraat. Jammer, ik had meer verwacht van hem. In elk geval van zijn loyaliteit' zei Finnegan kalm.

Ferost was onmiddellijk, na het bericht van de vogel te hebben gekregen, opgesprongen om Norwood te zoeken. Lang had hij er niet voor nodig gehad. Ferost was in zijn wolven gedaante veranderd en had de bekende geur van Norwood gevolgd. De meest verse eindigden bij de kerkers. Voor de deur van de kerkers hield Ferost halt. Hij hijgde even uit maar rende toen weer door. Hij stopte vlak naast Norwood, zijn donkergroene ogen gericht op de felgele voor hem die ongetwijfeld moesten zijn van Finnegan, als Ferost zijn naam goed herinnerde. Ferost hoorde de woorden van Finnegan nog en nam zijn menselijke gedaante weer aan. 'Blijkbaar ligt Alwirs loyaliteit toch ergens anders' zei Ferost kalm terwijl hij een paar wolven haren van zijn kleding veegde. Hij legde zijn hand daarna even bemoedigend op de schouder van Norwood.

Norwood keek met een furieuze blik naar Finnegan en hoorde zijn woorden. Hij wilde niets liever dan dat hij verdween. Maar dat zou niet gebeuren. Zijn ogen stonden vol haat gericht op de persoon voor hem. Zelfs de hand van Ferost veranderde daar niets aan. Norwood zorgde met zijn hand dat de hand van Ferost van zijn schouder af kwam. Hij maakte een drietal zegels met zijn hand. Ferost zou weten wat er ging gebeuren. Na de drie zegels zakte Norwood vlug door zijn knieën en sloeg beide handen naast elkaar op de grond. "Forest of....death..." mompelde hij. Zijn ogen schoten naar Finnegan. "Deze keer ontsnap je me niet...." siste hij. Langzaam maar zeker werd de rug van Norwood hoekiger, zijn huid werd houtig en hij groeide groter. Niet veel later stond op de plek waar Norwood stond een grote boom. Alsof het konijnen waren schoten er binnen no time meerdere bomen uit de grond. Norwood was negens meer te bekennen. Een houtige hand greep naar Finnegan en duwde hem tegen een boom. Een tak boven Finnegan kwam Norwood voor de helft uit. "Je zegt tegen je leden, dat wij slecht zijn. Wij onze macht misbruiken. Maar heb je ons iemand pijn zien doen, ons iemand zien gebruiken voor eigen goed..." sprak hij nog kalm. "Je gebruikt Madeline! En dat zal ik nooit vergeven.." sprak hij met en woedende stem. Norwood verdween de tak weer in en de hand liet Finnegan los. Het bos zou hem toch wel willen uitroeien. Neara die zou waarschijnlijk nog moeten komen. Als ze de kerker betrad was er geen weg meer terug, tenzij Norwood de techniek stop zette.

PROFILE MAGICIAN

» Finnegan Vjenlov
» Naar Finnegan

Finnegan! It will end!

Finnegan! It will end!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen