(Komt ervan als inspi zich ophoopt =D
En excuses, moet wel als ik als alternatief misschien bij de recherche ga
Potver nu moet ik wel steeds een heel stuk naar boven scrollen zeg )

Hij haalde zwakjes zijn schouders op, hij zat daarbij in een wat voorover gebogen positie met zijn ellebogen steunend op zijn bovenbenen en zijn kin in een elegante houding steunend op zijn handen. Zijn smalle lippen waren omgekruld tot een klein maar voldaan grijnsje. 'Ik kan het je beter nu maar zeggen, als wanneer het punt eenmaal daar is dat je er zelf achterkomt je het toch niet begrijpt met die luchtige hersencelletjes van jou,' sprak Savador kalm terug, glimlachte Neara daarna zoetjes toe alsof hij haar juist een cadeautje geschonken had. Bij Neara's opmerking richtte hij zich op en spreidde langzaam zijn handen, zijn blik bleef daarbij glunderend op haar gericht en de glimlach bleef aanwezig op zijn gezicht. 'Moet het een verrassing zijn, dan?' vroeg hij zacht. 'Dus het zijn verrassingen waar je naar verlangt, zit dat zo.' Loom liet hij zijn armen weer zakken, waarna zijn handen zich om de rand van het tafeltje sloten waar hij nog steeds bovenop zat. Neara leek geen reactie te willen of te kunnen geven bij zijn woorden die volgden, het deed hem alleen maar goed. Het gaf hem steeds meer het gevoel dat ze zich in een hoekje voelde gedreven. Daarom was het ook niet vreemd dat hij zich tevreden naar een ander deel van de kamer begaf om zijn natte trui te kunnen verwisselen. Zijn bedoeling om in het zicht te blijven staan was niet om haar te laten zien dat hij nog een redelijk aansprekend lichaam had, meer om haar met zijn intimiderende blik aan te blijven kijken tijdens het spreken. Savador lachte zacht om Neara's woorden waarmee ze de zijne de grond in probeerde te drukken, kwam met een hand wrijvend over de nauw aansluitende trui teruggelopen en schudde zacht zijn hoofd tijdens het lachen. 'Waanideeën?' herhaalde hij nog zacht nalachend. 'Zul je dat woord nog eens kunnen herhalen als ik over een aantal jaar mijn eigen dictatuur heb? We weten nooit wat de toekomst ons zal brengen, wat er van ons leven zal worden. Maar jij, liefste Neara, zit nog met je opgedofte en rimpels-verborgen hoofdje in de oude tijd, praat met je engelenlipjes over de stoffige dynastie, handelt op een manier die zelfs de overgrootmoeder van de overgrootmoeder van Vrouwe Airmid onacceptabel zou labeleren. Al was het alleen maar om jezelf een schrale troost te bezorgen dat je nog machtig bent, je met goud en zilver geprezen wordt, maar nu de tijd eenmaal is aangebroken je enkel achter iedere oude vrek aanhupst om je ongelukkige gebroken hart op orde te houden, het stof er zo nu en dan af te blazen. Vervelend toch, als roem ons toespreekt en geluk ons uitblijft,' sprak Savador met een haast vriendelijke glimlach terwijl hij Neara gewoon figuurlijk hard te grond in aan het slaan was. Hij had er geen moeite mee gewoon met haar mee te lachen, zijn mannelijke lach op dezelfde toon als haar zuivere stem. 'Maar dat is vanzelfsprekend, niet? Een leider moet nu eenmaal in zijn van zichzelf.' Haar overige woorden die weer over haar gingen wuifde hij weg alsof ze er niet toededen. 'Interesseert me dat wat?' vroeg hij glimlachend. Zijn spottende snuif was extra hoorbaar doordat hij het uitbracht met zijn glas aan zijn lippen op haar woorden erna, daarna was een onduidelijke 'mm' te horen als teken dat hij er iets op te zeggen had. Zijn slangachtige ogen twinkelden lichtjes toen hij het glas daarna liet zakken en Neara met een grijns aankeek. 'Ben blij dat je dat zelf ook inziet,' luidde zijn reactie op dat zijzelf ook in feite een oude en hoogbejaarde vrouw was. 'Wat zei ik ook alweer? Haal mijn woorden eens te boven?' vroeg hij terwijl hij met een bleke wijsvinger kleine rondjes draaide alsof het zo weer boven water kwam te drijven. Hij wist het zelf allang, speelde alleen een spelletje met haar, en wachtte daarom ook niet op een antwoord van haar kant. 'Hij zou niets meer zijn dan een verschrompeld hoopje botten en stof, mocht hij dat verliezen. Ogenschijnlijk net als jij en alle andere Legendarische Magicans,' herhaalde hij de zinnen die hij eerder gesproken had, vooral de laatste bracht hij er langzaam en extra duidelijk uit. 'Wellicht is het een idee het stof uit je oren te kloppen,' zei Savador met een zuinig glimlachje. De glimlach verbreedde zich wat bij Neara's woorden over Deshas. 'Het is wel duidelijk te horen dat jij totaal geen idee hebt wat vriendschap inhoudt. Ach Neara, ben je dan zo eenzaam?' vroeg hij op een wat spottende toon. 'Deshas is niet zomaar een vriend, hij is de beste die ik ooit heb gehad. Hij heeft mij bijgestaan en me een boel bijgeleerd, hij heeft over me gewaakt. En het zou niet minder zijn als ik hetzelfde voor hem terug zou doen, nietwaar?' Kalm nam hij eerst een slok van zijn wijn voor hij van plan was weer op Neara's nutteloze woorden te reageren. 'Of hij het nu wel inzag of niet, het doet er niet toe. Het gaat me erom dat je het niet moet wagen zijn gebroken hart nog meer te slopen.' Glimlachend liet hij een bleke vinger langs de rand van zijn wijnglas gaan, bleef Neara hierbij triomfantelijk aankijken toen ze een lachwekkend onderwerp aansneed door Norwood er bij te betrekken. 'Grote mensen, inderdaad. Als rasechte Shadraan kan ik niet bij de jonge Grenaanse sprietjes horen, wel dan?' Nog een slok volgde, zijn tong begon er steeds losser door te worden. Althans, zo leek het. Hij leek zich er niets van aan te trekken dat Neara hem alleen te zien aan haar blik al niet zou kunnen indelen bij de 'grote mensen'. Zijn verhaal die talloze argumenten en motieven bevatte die daarna volgde, was met doel om haar eindelijk eens stil te krijgen, zich te realiseren waar ze mee bezig was. Ieder woord was zorgvuldig gewogen en gekozen, iedere zin werd op een spottend achtige manier gezegd. Hij verwoordde precies datgene wat in zijn gedachten maalde, was er niet bang voor er hardop over te spreken. Met een verwachtingsvolle glimlach bleef Savador haar aanstaren, zijn hoofd wat gekanteld en zijn blik glunderend. Benieuwd naar wat ze hierop te zeggen had. Hij bleef haar zwijgend glimlachend enkel aanstaren bij het herhalen van zijn woorden, hield zijn lippen kalm gesloten bij haar opmerking. Zijn hoofd kantelde haast onopmerkbaar de andere kant op toen Neara een hoop retorische vragen begon te stellen. Het was alsof hij alleen maar kon zwijgen en glimlachen. Hoe ze vroeg wat het haar uitmaakte dat hij een vrouw had. Hoe ze vroeg wat het haar uitmaakte over zijn plannen. Kalm liet hij haar haar nodige zegje doen, richtte zich in de tussentijd op zijn glas waaruit hij zo nu en dan alsof er geen discussie gaande was - die grotendeels met valse glimlachjes en indirecte beledigingen ging - kleine slokken nam. Naarmate Neara verdersprak en het harde tegendeel steeds meer bewees, was er een droevige blik in zijn ogen verschenen. Hij rechtte langzaam zijn hoofd en zette zijn glas weg toen ze opstond en naar hem toe kwam gelopen, om hem te belagen met verdere waarheden. Eerst nam verdriet de overhand, daarna woede, overduidelijk te zijn aan zijn lippen die hij streng op elkaar perste. De hand waarmee hij zijn wijnglas nog vasthad trilde lichtjes, de harde blik was tussen al het goud van zijn iris week aan het worden. Dat kreng, dat mens. Hoe dúrfde ze met al haar roekeloze lef hém de grond in te drukken met haar feitjes. En ze sprak gewoon verder. Haar woorden drongen tot hem door, maar hij leek niet te beseffen wat ze zei. Er kwam niets anders uit dan de waarheid. Hij merkte later pas dat hij al die tijd met vochtige ogen naar haar zilvergrijze poelen had opgekeken, zichtbaar verdriet had zich al van hem meester gemaakt. Grappig. Hoe kon het toch dat één simpele vrouw dat voor elkaar kon krijgen. Zijn hart klopte als een bezetene, voelde hij nu pas. De geluiden die het duidelijkste waren, waren zijn versnelde ademhaling van de paniek waarin hij langzaam raakte en het roffelen van zijn hart tegen zijn borstkas. Als ze niet snel ophield dan zou hij op haar in meppen tot ze niet meer bewoog. Nee, als ze niet snel ophield dan barstte hij nog in opgekropte tranen uit. Of toch niet? Hij wist het niet, wist niet wat hij zelf kon verwachten. Wat was er toch! En toen was het moment daar. Hij stond langzaam op, zijn ademhaling nog versneld en met halve tranen in zijn ogen. Zijn borstkas ging er snel op en neer van, evenals zijn schouders. In de bewegingen dat hij weer op beide voeten ging staan scheurde hij zijn verwijdde ogen niet van de hare los. Hij moest eerst een paar enkele keren door zijn neus uitademen voor hij zijn lippen van elkaar kon trekken om te spreken. 'Ik zal me nooit..,' begon hij zacht, met een bevende stem. 'Maar dan ook NOOIT.. openlijk overgeven.' Met de nadruk op nooit schreeuwde hij het woord in haar gezicht, hij bevond zich nu zo dichtbij om des te dreigender over te komen. 'Dat is ook waarom ik je verlangens zwijgend zal voltooien.' De woorden erna kwamen er zo simpel en onverwachts uitgerold alsof hij er geen enkele moeite mee leek te hebben. Savador liet zijn armen om Neara's middel glijden en drukte haar tegen zich aan. Het puntje van zijn neus streek zacht over haar egale huid, zijn lippen raakten daarbij nog net haar hals en ademde zijn hete adem uit. 'Laten we het langdurig maken als het toch staat te gebeuren,' sprak hij zacht in haar oor, streek daarbij een paar enkele sneeuwwitte lokken weg. Zijn mondhoeken krulden om in een verraderlijke grijns terwijl hij haar omhelste, zodat zijn hoofd zich nu over haar schouder bevond. Boosheid of verdriet was nergens meer te bekennen, alles was één grote act geweest. Hij richtte zich nu op één ding, maar dat was toch niet het voltooien van Neara's verlangens zoals hij het haar wilde laten denken. De mouw van zijn trui, van de arm die hij achter haar om haar lijf had gelegd, schudde hij even onopmerkbaar. Zwarte rook kringelde even uit zijn mouw omhoog, een teken dat hij zwarte magie had gebruikt, om zacht fluisterend iets te creëeren toen ze hem overviel met haar retorische vragen. Een scherp slagersmes gleed even later uit zijn mouw in zijn hand, deed zijn blik en grijns vervalsen. Verliezen was niet iets wat in Savadors genen zat. Je moest het slim spelen. Hij zou winnen, hoe dan ook.

'Zolang de rest van de werelde maar geen negatieve gevolgen krijgen van jou wereldje, mag je doen wat je wilt,' beantwoorde ze hem al even kalm en verveeld. Waarom zou ze in discussie gaan met iemand zoals hij, die zichzelf alleen maar op een altaar, een verhoging plaatste omdat die gene blind was voor de echte buitenwereld. Alles alleen maar door zijn eigen, ingeblokte beeld. Even trok haar ene wenkbrauwe omhoog onder de brede en geamuseerde glimlach bij zijn volgende woorden. Het was al lang duidelijk dat hij meer zelfliefde bevatte dan ieder ander mens. 'Alsof de meerderheid van wat jij brabbeld mij werkelijk interesseert,' beantwoorde ze hem al even ontspannen, om haar lippen vervolgens weer tegen de wijnfles aan te leggen en een slok nam. 'Ik denk dat ik nog veel fitter ben dan jij met je broze lichaam,' glunderde ze speels terwijl ze de fles weer terug liet zakken en haar vingers los maakte rond diens hals. Netjes vloog de fles weer terug naar de tafel, waarbij haar arm losjes over haar heup lag. Bij zijn volgende woorden werd haar spottende blik verduidelijkt. 'Ik denk dat ik toch een stuk dichter bij hem sta dan je zelf denkt, Savador,' beantwoorde ze hem zonder enig detail te geven, en daarbij duidelijk te maken dat het haar geen hol interreseerde hoe goeie vriendjes hij was met Deshas. Haar blik dwaalde weer af terwijl Savador doorsprak, alsmaar doorging op haar woorden. Had die man dan nooit eens een pauze tussen zijn zinnen. 'Dop je eigen boontjes, wil je,' bromde ze verveeld, waarna de muziek een tikje luider leek te gaan spelen. Haar hand maakte een vaag, wuivend gebaar toen hij zichzelf weer eens ophemelde, als teken dat hij haar voor de zoveelste keer deze avond behoorlijk verveelde. Eerst was het nog wel amusant hoe hij zichzelf telkens weer in een goed daglicht wilde stellen, op ten duur werd het gewoon saai. Na haar rustige tegenslag op zijn ellelange verhaaltje bleef ze rustig naar hem kijken, haar wenkbrauwen wat opgetrokken onder de vragende blik in haar ogen. Ze blikken in zijn ogen had ze van buiten genegeerd, was van binnen gaan glimlachen terwijl ze doorging. Alsof een man zoals hij zich openlijk zo naar een vrouw als haar zou tonen. Het klopte niet, waardoor ze niet inging op zijn betraande ogen. Langzaam was ze naar hem toe gelopen, had de feiten in zijn gezicht gedrukt, hem duidelijk makend dat alles niet zo simpel was als hij dacht. Dit spelletje speelde ze al veel langer dan hij, dus hij zou niet de gene zijn die haar plezier zou wegnemen. In een geamuseerde glimlach waren haar lippen blijven steken na haar laatste woorden, was een stukje langs hem heen gelopen om zich vervolgens weer om te draaien en hem doodkalm aan te kijken. Geduldig wachtte ze totdat hij zichzelf weer bij elkaar leek te rapen, leek de serene rust nog steeds niet te laten varen. Haar ademhaling werd voor een moment dieper onder zijn schreeuw. Ze bleef stil, zag aan hem dat dit niet het enige zou zijn wat hij te zeggen had. Geduldig, bijna smullend wachtend op zijn volgende zetten. Haar hoofd leek wat om te draaien, miniscuul maar waarbij haar wenkbrauwen omhoog kropen en hem bijna vragend aankeek. De ommezwaai in zijn gedrag en woorden waren bijna verbazingwekkend. Haar handen kwamen gedwongen op zijn heupen te liggen zodra ze zijn armen om haar middel voelde klemmen, en het volgende moment tegen hem aan werd getrokken. Haar blik was schuin naar beneden gericht, naar zijn gezicht dat ze niet kon zien maar wel kon voelen. In stilte, ze was benieuwd hoe hij dit zou gaan doen. Haar mondhoeken krulde om in een duistere amustatie bij zijn zachte woorden, waarbij voor een moment haar ogen zich sloten. Hoe onwaarschijnlijk dat Savador zich meteen al in de eerste poging tot het spel over gaf. Ze had toch meer van hem verwacht. Haar ogen opende zich weer, keek over zijn schouder heen recht voor zich uit. Het moment van stilte, opgevolgd door zijn handeling om haar sneeuwwitte lokken opzij te duwen. Het klopte niet, zeker niet in het plaatje wat ze van hem had. En ze wíst dat dat plaatje klopte, waardoor dit alles niet in dat kadertje paste. Haar sneeuwwitte lokken, altijd in beweging in hun eigen leven, leken neer te vallen. Leveloos als elk kapsel. Haar blik verharde, de laag lucht rond haar lichaam leek steenkoud te worden. Haar handen die op zijn heupen hadden gelegen gleden via zijn rug omhoog, strelend onder de waan dat ze op zijn overgaven in ging. 'Vergeet niet wie ik ben, eendagsvlieg,' fluisterde ze in zijn oor, had haar gezicht een stukje naar hem toe gedraaid zodat nu haar ijskoude adem langs zijn nek streelde. Met haar hand op de hoogte van zijn longen op zijn rug strekte haar vingers zich voor een moment tot het uiterste. De werking van Savadors longen werden stil gezet, de lucht eromheen had geen mogelijkheid meer tot beweging. 'Ik ben overal, voor altijd. Ik hou je in leven,' vervolgde ze met een ijskoude toon in haar stem, bleef voor zich uit kijken terwijl ze met haar andere hand die met een grote snelheid naar zijn borst was gegaan hem tegen de grond aan duwde. Pas nu gleden haar zilvere ogen naar beneden, hem nog steeds geen mogelijkheid tot ademen geven. Haar andere hand kwam soepeltjes omhoog, waarbij ze op een knie naast hem neer zakte, de andere boven zijn buik liet hangen. 'Sommige spelletjes worden gemaakt om nooit te kunnen voltooien,' haar ene mondhoek krulde om, hoewel de rest van haar gezicht niet meedeed. Het mes in zijn handen werd weggeslagen zonder dat ze zich had bewogen, waarna een alleen voelbare ketting Savadors lichaam tegen de grond aan drukte. Een klein ruimte bij zijn longen kwam vrij, ze wilde hem hier niet ter plekken van het leven beroven. Haar opgeheven hand gleed over zijn hals, waarna deze voor een moment werd samengeknepen om onder een licht drukkend gevoel weer vrij te komen. 'Je leven is meer aan mij gehecht dan je zou willen, doe niets wat tegen mijn wil in zou gaan,' haar stem nog steeds ijskoud, de serene rust leek plaats gemaakt te hebben voor een kilheid die je zo gauw niet bij haar had verwacht. Als teken dat ze het meende trok zijn keel weer samen, waarna Neara rustig opstond en zijn keel weer vrij werd.

Savador had enkel geglimlacht en zacht gelacht, Neara wist totaal niet van de chaos die hij van plan was te creëeren wanneer het moment daar was. 'Ik zal het zoveel mogelijk binnen de grenzen van mijn wereldje houden, zodat het later des te harder in kan slaan bij de andere werelden,' verzekerde hij haar glimlachend, ging daarbij half op in haar spelletje. Haar woorden die hem anders dodelijk zouden irriteren in een norse bui, nam hij nu met een onverschillige glimlach op, kleine beetjes omhoog borrelende irritatie drong hij kalmpjes weer weg. 'Kennelijk wel, je blijft immers op me reageren,' sprak hij licht grijnzend, nam daarna nog een aantal slokken om zichzelf tevreden te stellen. Over de rand van zijn glas kijken zijn goudkleurige ogen haar even aan toen ze over zijn lichaam begon, zijn mondhoeken waren duidelijk afgezwakt naar een neutrale spleet in plaats van zijn gebruikelijke zelfvoldane grijns. Het was niet moeilijk te zien dat hij die opmerking niet leuk had gevonden. Grotendeels omdat hijzelf ook nog in grote onzekerheid verkeerde wat betreft zijn lichaam en diens steeds vaker opspelende klachten, dan voornamelijk in zijn rug. Hij besloot het te negeren door zijn teneergeslagen blik van haar af te wenden en zijn wijnglas weer aan zijn lippen te zetten. Ze wist niet waarover ze het had. Dat hield hij zich in gedachten maar voor. En dat hielp. De verticale pupillen in zijn gouden irissen versmalden zich tot dunne spleetjes toen Neara de wijnfles terug richting de tafel liet zweven, zijn ogen volgden de strakke eentonige en geroutineerde bewegingen van het object. Alsof het door een machine verplaatst werd. Zonder het eerst vooraf netjes te vragen, sloot zijn bleke hand om de glazen hals en kantelde de fles boven zijn inmiddels al weer lege glas om die bij te vullen. Intussen sprak Neara onverstoord verder. 'Ooh?' mompelde Savador afwezig tijdens het schenken toen ze verder in ging op het onderwerp Deshas, scheurde daarbij niet zijn geconcentreerde blik van zijn glas af. 'Werkelijk,' voegde hij er even later leegjes aan toe. Hij pakte zijn volle glas op om er direct een eerste slok uit te nemen, totaal ongeïnteresseerd in haar woorden. Want wijn was belangrijker. Hij voelde zich in zijn sas als hij over zichzelf sprak, niet als het over anderen ging. Het kostte hem daarom ook geen enkele moeite nonstop over iets door te blijven gaan, tot vervelends toe voor anderen. Hij negeerde Neara's brommende reactie straal, het bracht hem zelfs een glimlach op zijn bleke gelaat. Het deed hem niet stoppen met zijn eigen hemelprijzingen, hij ging onverstoord verder tot het moment dat hij geheel stilviel na Neara's pijnlijke feiten op zijn beargumenteringen. Zo goed mogelijk bleef hij in zijn rol van zichtbare woede en frustratie. Hij had dan wel geen toneelopleiding gevolgd en acteren was niet zijn allersterkste kant, zelf was hij aardig tevreden met het resultaat. Alleen wist hij niet of het het gewenste effect gaf; Neara leek niet echt onder de indruk te zijn. De woede leek erg geloofwaardig, was voor iemand als Savador zeker ook niet het moeilijkste om te doen. Heerlijk, die schreeuw in haar gezicht - voor even dacht hij haar ademhaling erdoor te horen verdiepen. Toch enige vorm van angst? Het zou hem werkelijk niets verbazen. Zodra Neara zichzelf ingaf door haar handen op zijn heupen te leggen, wist hij dat het gewerkt had en hij nu zou winnen. Jammer voor haar, de sterksten wonnen nu eenmaal. Haar verleiden door zichzelf zwijgend aan haar over te geven hoorde bij zijn zet, was niets meer dan noodzakelijk geweest. Zijn gezicht bevond zich vlakbij het hare in de omhelzing, letterlijk stonden ze nu wang tegen wang gedrukt waarbij hij vooral haar zachte lokken zijn huid voelde strelen. Toch niet helemaal, omdat hij met zijn mannelijke gestalte nog altijd groter was. Zijn armen wikkelden zich zo ver om haar middel dat zijn handen zich achter haar rug bevonden, op een punt waar ze zijn sluwe handelingen waarschijnlijk niet kon zien. Neara's handen voelde hij vanaf zijn heupen omhoog langs zijn rug glijden, ondertussen ontklemde hij het heimelijke tevoorschijn getoverde slagersmes met een valse grijns steviger in een hand. Neara, arme Neara. Leek zich totaal niet bewust te zijn van zijn eigen bedoelingen. In plaats daarvan ging ze vrolijk verder haar handelingetjes uit te voeren waar ze kennelijk haar persoonlijke hobby van had gemaakt. En hij... hij zou de man zijn, haar allerlaatste, die ze aangeraakt had voor haar definitieve einde. De temperatuur die aanzienlijk voelbaar gedaald was drong moeilijk tot Savador door, evenals de ongebruikelijke kilte van een vrouwenlichaam. Hij verkeerde zelf in een te groot enthousiasme voor de daad die hij zou verrichten, de zoveelste moord op zijn naam. Maar het was genoodzaakt. Genoodzaakt om dit nog te kunnen winnen en háár uit te schakelen, iedereen te laten weten dat hij gelijk had en ze het naar zijn doen daadwerkelijk niet waard was geweest de taak van de nieuwe Vrouwe van de Lucht uit te voeren. Het ongelijk zou hij tegenover Deshas bewijzen, hem laten weten dat hij oerstom was geweest zich alsnog als een zwakkeling over te laten geven aan Neara, die hem niets meer dan als een speeltje behandeld had. Maar nu zou alles voorbij zijn, spoedig zou er een nieuwe Vrouwe van de Lucht worden verkozen en zou de rust wederkeren. Kalm, haast onopmerkelijk had Savador het mes achter haar rug al hoog opgeheven, klaar om de gemeen scherpe punt met kracht door haar zachte vlees te laten dringen en fataal diep in haar organen te planten. Daarna zou hij haar op de grond laten zakken onder de helse pijn en kalm een wijntje drinken terwijl hij toe zou kijken hoe ze zou doodbloeden, genietend van haar wanhopige gekerm en gesmeek om hulp, haar hulpeloze blikken, haar vrouwelijke lichaam kronkelend in een grote plas van eeuwenoud bloed. Haar ijskoude fluistering in zijn oor deed zijn grijns zich verbreden, hij voelde zich hooggeëerd dat haar laatste woorden voor hem waren bestemd. Langzaam draaide hij zijn hoofd naar haar gezicht, de lokken, sneeuwwit tegen gitzwart en soepel tegen steil en droog, geklemd tussen hun wangen gingen erdoor wat slordig zitten. Zijn lippen waren half tegen haar zachte huid gedrukt, maar een kus was het niet. 'Nooit,' fluisterde hij zacht terug in haar oor, zijn adem kokend heet in tegenstelling tot de hare. Daarna liet hij het mes met grote snelheid in een steekaanval op haar afkomen, de punt precies gericht tussen haar schouderbladen. Maar in plaats dat het er dwars doorheen zou gaan - zodat hij haar daarna nog op een aantal andere vitale plekken kon steken om het bloed daarna nagenietend van het lemmet af te likken - stopte zijn hand abrupt midden in de steekbeweging. De punt van het mes prikte daarbij nog net in haar huid, zijn hand trilde terwijl hij moeite leek hebben het gevest stevig vast te blijven houden. Het was precies een juiste timing geweest voor Neara, een foute voor hem. Zijn adem was hem plotseling ontgaan. Geen verse lucht stroomde meer zijn longen binnen om zijn snel kloppende hart van de adrenaline die door zijn aderen gierde verder aan te voeren, geen greintje lucht kon er ook niet meer uit. Savador probeerde naar lucht te snakken, zijn mond en keel daarbij opengezet, zijn borstkas ging met kleine schokken, horten en stoten zinloos op en neer in de hoop nieuwe lucht op te kunnen nemen. Hij probeerde zacht te hoesten en te kuchen, dit kwam er niet meer uit dan zwakke piepjes uit zijn keel. Het was alsof de lucht eigenwijs bleef steken in zijn keel, alsof alles ter plekke stop was gezet. Aan het mes en de moord dacht hij niet langer, was het zelfs haast vergeten. Nieuwe lucht binnenkrijgen.. hijzélf. Dat was nu belangrijker. Met Neara nog tegen zich aangedrukt week hij wat achteruit om haar met een blik van frustratie en onbegrip in haar ogen te staren. Zijn armen lagen nog om haar middel. De hare lagen op zijn rug. Ze stonden nog steeds in een omhelzing. Maar dit was niet juist; kreeg hij niet gauw lucht binnen, dan zou zij alsnog winnen. Haar kille woorden erna waren huiveringwekkend voor haar lieflijke verschijning, hij kon haar enkel onbegrijpelijk blijven aanstaren toen haar hand daarna drukkend naar zijn borst ging. Voor hij het zelf besefte lag hij ademsnakkend languit op zijn rug op de grond, zijn witte handen klauwden in het niets naar de drang voor verse lucht. Hij kon het bijna niet meer uithouden. Lang hield hij dit niet vol. Het mes had hij nog in zijn handen, totaal doelloos nu hij zich moest richten op één ding dat belangrijker was. Savador legde een hand op zijn borst en voelde zijn hart eronder slaan. Hij vroeg zichzelf af of dit zijn laatste slagen zouden zijn. Diva, hij zou haar niet meer kunnen vasthouden of kostbare momenten met haar delen. Asema en Elwin zouden opgroeien zonder vader, hij zou nooit kunnen genieten van datgene wat hij allereerst met zijn norse instelling nooit of te nimmer aan had willen beginnen; kinderen. Vanaf een afstandje zou hij Madeline ook niet meer kunnen bekijken om haar in doodse stilte lief te hebben. Norwood, hij voelde plotseling een hartverscheurende pijn om alles wat hij hem had aangedaan uit pure jaloezie. En Deshas.. Des, zijn goede vriend. Hij zou zijn taak op een dag niet kunnen overnemen, die onbegrensde roem en rijkdom waar hij zo lang al over droomde zou er nooit komen, evenals de dictatuur. Onvermijdelijk vulden zijn eens zo harde ogen zich met levensechte tranen. Ditmaal niet geacteerd. Neara zakte op een knie bij hem neer, haar woorden waren als nog lang voelbare zweepslagen. Met grote ogen keek hij naar haar egale gezicht op, zocht haar zilveren ogen af naar een sprankje hoop voor vergiffenis. Hij wilde zo niet eindigen, had nog een hoop te doen in zijn leven. Nog steeds werd er geen lucht in zijn longen toegelaten, het was alsof het geheel geblokkeerd was. Zijn hand klauwde krampachtig over zijn borst, zijn vingers haakten zich vast in de stof van de strakke trui die Neara hem nog uitgeleend had. Savador voelde zijn hand vrijkomen - kennelijk had hij er nog iets mee vastgehad. Pas later drong het tot hem door dat het mes uit zijn handen geslagen was, was het wapen al totaal vergeten. Overduidelijk voelde hij een hevige druk op zijn lichaam, alsof er een kolossaal onzichtbaar dier bovenop hem was gaan zitten. Voor even kon hij zijn ledematen niet bewegen. Zijn armen niet, zijn benen niet, zijn hoofd niet - niks niet. Ondanks dat was het een wonder dat er opeens weer lucht tot zijn longen werd toegelaten; in piepkleine maatjes, weliswaar, maar het was beter dan niets. Gulzig nam hij de lucht weer zuigend tot zich, het gierde luid door zijn luchtpijp. In zijn te gretige poging weer tot adem te komen, had hij zijn ogen stijf dicht geknepen en zich in een ineengekrompen houding op zijn zij gedraaid, zijn knieën daarbij haast tegen zijn borst. Puffend en hijgend bleef hij zo liggen, totaal uitgeput maar momenteel tevreden met het nog kleine beetje lucht dat zijn longen invloeide. Hij lag met zijn rug richting Neara, zodat ze zijn verzwakte en verslagen uitdrukking niet kon zien. Heel even had hij gedacht dat hij dood ging, een helse ervaring. Erg lang kon hij niet genieten van het feit dat hij nog leefde, want het volgende moment werd er alsnog gehinderd nieuwe lucht weer op zich te nemen, doordat twee onzichtbare handen zijn keel wel leken dicht te knijpen. Een zwakke rochelende schreeuw was het resultaat dat eruit kwam. Niet weer. Hij was op deze school de martelaar, niet degene die gemarteld werd! Het maakte hem razend in zo'n krachteloze staat te zijn, maar het had geen zin boos te worden. Niet nu hij voor bijna een tweede keer van het leven ontnomen werd. Even later nam het samenknijpende gevoel weer af, waardoor hij weer vrij was onder een nog lichte druk te ademen. Haar woorden accepteerde hij niet, maar hij had er de kracht niet voor er tegenin te gaan. Alsof hij daadwerkelijk gemarteld werd, kromp Savador in elkaar om daarna zijn lijf licht kronkelend weer te strekken, opnieuw snakkend naar lucht toen zijn keel weer even werd dichtgeknepen. Het verdween weer toen Neara opstond. Zelf bleef hij licht hijgend liggen van al het gedoe, voelde zich verschrikkelijk na die martelingssessie. Zwaar en moeilijk ademend, trok hij zich moeizaam voort over de grond, half kruipend en half schuivend over zijn buik. Simpelweg omdat hij door het zuurstofgebrek van zojuist de fut nog niet had om op te staan. Langzaam maar zeker schuivend en kruipend in de richting waar zijn mes terecht was gekomen en waarschijnlijk nog steeds lag. 'Hijh.. Huffoonse.. hoer,' bracht hij hees uit terwijl hij zich onophoudelijk over de grond bleef voortrekken. 'Hijh.. honhuitstaanbare slet van hen.. huit hen steeg gekropen.. loeder.' Hij zou het hebben uitgeschreeuwd als zijn longen niet meerdere malen van tevoren van lucht onttrokken was geweest. Savadors woorden kwamen er nu meer uit als diepe vermoeide zuchten.

(Oepsie! Weer beetje lang geworden fufufufu! )

[ NOAAH, wat doe je me aan . Zolang gaat mij nooit lukken Ö ]

Zoals verwacht hield Savador er geen rekening mee dat zijn plannetje doorzien zou worden, dat er misschien een mogelijkheid zou zijn dat de Vrouwe van de Lucht nou echt niet doorhad waarmee hij bezig was. Haar beweging, haar handen die langs zijn rug omhoog gleden waren in zijn wereld de reactie op zijn overgevende handelingen, maar in werkelijkheid vertelde de onhoorbare fluisteringen van de lucht haar metee dat er iets niet goed zat. Een vrouwelijke intuïtie zou nooit verslagen worden, weer was hiervoor het bewijs dat Savador haar tegengaande handelingen niet voorzien had. Haar blik was verhard onder de ruizende verwoording van de luchtstromen, merkte, voelde, zág Savadors arm omhoog gaan om zijn laatste slag te maken. Haar kaken spande zich bij het voelen van de punt van het mes die door haar dunne kleding heen was gegaan en een klein gaatje in haar huid had gemaakt. Ze kon het niet laten in gedachte haar spieren te spannen, het liefste hem door de muur heen te blazen, hoe klein de verwonding ook was. Toch was de voldoening in haar voelbaar nadat ze zijn handeling voelde stoppen, zijn gehele lichaam onder haar in een pauze leek te worden gezet. Zo makkelijk was ze niet te krijgen, ze was niet een of andere onwetend meisje dat al haar spelletjes in een gebrek van zelfwaarde speelde. Onder de serene elegantie schuilde nog steeds het temperament volle meisje van haar jeugd, werden de woedeuitbarstingen afgedekt door de kalme glimlach en de rustige oogopslag. Onder haar ontspanne hand voelde ze zijn schokkende lichaam, voelde hoe zijn instinct zijn longen toezette tot zich weer te bewegen, zich weer te vullen met de zoete zuurstof. Het koste haar weinig kracht om zijn longen op de plek te houden, een kleine spier als dat was niets. Sprak niets, keek met een diepgrijze en harde irissen voor zich uit terwijl hij wat naar achter week. Langzaam sloeg haar blik op, om in die van hem te haken en zijn ongelovelijke en bijna smekende blik te zien. Een oppepper voor zijn gedachtes, een woordeloze vertelling dat er niet met haar te spotten viel, dat hij níets was vergeleken met haar. Haar hand had hem zonder te bewegen naar de grond geblazen, waarbij haar blik zijn ogen volgde terwijl hij op de grond gesmeten werd. De angst in zijn ogen werd langzaam zichtbaar, en zelfs daaronder ontspande Neara haar grip rond zijn longen niet. Haar kin kwam iets omhoog onder het zien van Savadors uitdrukkingen onder haar macht, de tranen die zich in zijn ogen leken op te bloeien. Er was geen splintertje van de glimlach op haar gezicht te zien, haar blik kalm en koud op zijn kronkelende gelaat gericht. Blijkbaar was haar doel bereikt, zou hij zich beseffen dat een simpel iets als dat niet zou werken. Haar grip verminderde, liet hem toe in leven te blijven. Ze bleef zitten, op een knie geknield waarbij haar blik niet van Savador af kwam die zich op zijn zij krulde en de lucht naar binnen zoog. Voor een moment trilde een van haar mondhoeken, leken vor een fractie in een scheve glimlach te krullen bij zijn gorgelende schreeuw. Haar nadruk dat hij in kort even zou beleven wat hij zelf allemaal had aangedaan. Rustig rechtte ze haar benen weer, leunde kalmpjes tegen de tafel aan, haar ene hand op de rand van het tafelblad en de ander losjes rond haar middel geslagen. Kalmpjes volgde ze zijn beweging, zijn kruipende richting om zuchtend met haar ogen te rollen. Haar blik ging weer langzaam terug naar Savador bij het horen van zijn woorden, had niet door dat door dit haar aandacht alleen maar meer op hem werd gevestigd en het mes weer in haar zicht kwam. Haar hand kwam kalmpjes en soepel omhoog, waarna haar vingers zich strekte en Savadors keel weer werd dichtgeknepen. 'Bewaar me je wanhopige pogingen,' beantwoorde ze zijn gescheld uiterst kalm. Voordat Savadors vingers het mes ook maar konden aanraken omvatte de ijskoude lucht zijn gehele lichaam. Een kleine laag kroop onder hem door, tilde hem op van de grond om hem daar voor een moment trillend te laten hangen. Neara's kin tilde zich wat op, haalde haar blik die zich langzaam weer terug bevond naar de levende poelen van zilver naar Savador om hem ondoorgrondbaar aan te blijven kijken. 'Nog steeds je lesje niet geleerd, of zal ik het nu afmaken?' de onzichtbare banden omsloten zich rond zijn lichaam, om hem vervolgens hardhandig omhoog te halen en hem als het waren op zijn voeten te zetten. Het mes op de grond leek te trillen, om onder een zachte knal in stof te verpulveren. Zijn lichaam werd opgetild, zweefde zacht op en neer gaand in de lucht waarbij zijn tenen de grond net niet raakte. 'Ik had meer van je verwacht, zelfs van zo'n smerige onderkruiper als jij,' teleurgesteld sloeg ze haar blik neer, waarbij ze zachtjes haar hoofd studde en haar gewicht weer op haar voeten plaatste. Zijn lichaam kwam naar beneden, liet het toe dat hij op zijn voeten kon staan. Rustig liep Neara naar hem toe, een kalmpte die je misschien aan de ene kant triomfantelijk kon noemen, straalde van haar gezicht af. Een aanduiding dat dit alles haar amper energie had gekost. Haar hand kwam op zijn borst te liggen, gleed strelend omhoog naar zijn nek. 'Waarom moet je me zo teleur stellen. Ze me nou niet dat dat werkelijk je bedoeling was,' haar gezicht dicht bij die van hem, haar blik weer kalm en sereen. De banden leken plots rond zijn lichaam te verdwijnen, liet zijn lichaam in een oogwenk los zodat hij weer opzichzelf omhoog zou moeten blijven.

Voor even was het zijn hartenwens geweest ook luchtmagie te kunnen beoefenen, hij wist vrijwel zeker dat Neara allang zijn plan door had gehad doordat haar onzichtbare vriendjes van de lucht haar dat verteld hadden. Het was gewoonweg niet eerlijk. Nooit kon het eens op zijn manier. Ondanks dat alles was Savador niet van plan geweest zich in te laten palmen door een vrouw. Hij was sterker, beter, slimmer, dat moest hij bewijzen. Maar hij had alles behalve door gehad dat Neara op het moment geweten had dat hij een pas geslepen mes achter haar opgeheven hield om haar vlees fataal te bewerken. Daarbij was de adrenaline, het enthousiasme, veel te groot geweest om dat nog op tijd in te hebben kunnen zien. En dan gingen dingen mis, bleek maar weer. Het enige wat hij haar aan had kunnen doen was in plaats van haar ter plekke open te rijten en menselijke organen van dichtbij te bekijken, een klein minuscuul prikje met het punt van het mes. Niets meer dan dat. Misschien had hij vooraf beter eerst nog wat zinloze praatjes kunnen maken, wellicht een iets gezelligere sfeer creëeren om uiteindelijk als de psychopatische slang als hij was toe te slaan op een geheel onverwacht moment. Het was nu veel te laat daar nu nog aan te denken. Hij dacht zich in een hel te bevinden zodra Neara zelf ook een vuil trucje leek te hebben door simpelweg zijn longen stop te zetten. Als je het hem vroeg een misselijke streek. Iets dat niet bij haar zou passen als je haar de eerste keer zag met haar kalme verschijning en haast moederlijke uitstraling. Pas nu realiseerde Savador zich dat ze niet zo kleins en zwak was als hij allereerst had gedacht, enkel en alleen maar omdat ze in zijn ogen nog niets meer dan een lage vervanging voor Airmid was en daardoor door hem als alles behalve een leider gelabeleerd werd. Foute gedachte, dat werd nu wel duidelijk. Neara stak geen vinger uit, toonde geen enkele vorm van genade toen zijn borst schokkend op en neer ging in de hoop tevergeefs naar lucht te snakken die hij toch niet in zich op zou kunnen nemen. Ze staarde enkel met een harde blik in haar anders zo serene zilvergrijze ogen voor haar uit. Nu waren ze diepgrijs, gevuld met een kilte die hij nog weinig tot niet bij haar gezien had. Directe spijt was nergens te bekennen in die blik toen hij achteruit week om haar smekend aan te kijken, zijn dunne wenkbrauwen daarbij onbegrijpelijk opgetrokken wat hem een haast zielige uitdrukking gaf om wel medelijden mee te moeten krijgen. Maar die medelijden kreeg hij niet. In plaats daarvan sloeg Neara haar blik naar hem op, nog altijd gevuld met die hartenloze kilte. Het was haast eng om het bij een vrouw te zien. Woordloos maakte ze hem duidelijk dat ze waarschijnlijk lang niet van plan was het noodlottige gebrek aan zuurstof te laten stoppen, en dat dit niets meer was dan zijn verdiende loon. Een moment later lag Savador languit op de grond, stond geheel machteloos nu hij niet eerst voor zichzelf kon zorgen om Neara daarna af te kunnen handelen. De zichtbare angst in zijn ogen deed haar niets, evenals zijn krachteloze status waarin hij niets kon beginnen. Ze was een she-devil in menselijke vorm, dat kreng. Zijn ogen hadden zich ondertussen met tranen gevuld terwijl hij daar lag te kronkelen en in het niets greep, smekend om het kleinste zuchtje om zijn lege longen mee te vullen. Neara was Neara niet meer. Niet de rust afstralende vrouw met de tientallen charmes die hij deze avond had leren kennen. Haar blik stond nog steeds vreugdeloos, haar gelaat strak onder haar toekijken hoe hij zichzelf een uitweg probeerde te vinden. Eindelijk, na een sessie van angst en wanhoop die wel eeuwen leek te hebben geduurd, werd het toegelaten dat de lucht zijn longen weer binnenstroomde. Hij was dankbaar, niettemin vermoeid. Verstikkingsdood leek hem een vreselijk einde. Zijn ideale manier van sterven was vredig in een adelijk bed, gehuld in een koningsmantel en met een glimmend opgepoetste kroon op zijn hoofd, met al zijn geliefden om het bed heen voor nog een laatste afscheid. Voor Neara die bij hem was neergeknield had Savador geen oog meer; hij had zich op zijn zij laten zakken om haast in opgekrulde houding weer op eigen manier en tempo op adem te komen. Daarbij zag hij ook haar stiekem onthulde halve glimlach niet, en aangezien hij zich er anders weer onnodig kwaad om zou gaan maken was dat misschien wel beter ook. Maar het was genoeg geweest. Hij zou haar alsnog laten boeten voor haar daden, dat spelletje dat hij niettemin toch wel zou winnen. Het kostte hem absurd veel kracht en moeite om zich al kruipend, schuivend en moeizaam voortrekkend over de grond weer in de buurt van het weggeslagen slagersmes te begeven. Het was niet aan haar dit spelletje te winnen. Hij was een winnaar, geboren als een winnaar. Het was voor hem een feit dat hij zodra aan de rest van de wereld zou verwezenlijken. Verliezen kon hij niet, hij wilde ook niet geloven dat het mogelijk was. Het zat niet in zijn aard. Zijn arm was in zijn volle lengte uitgestrekt, zijn vingers wijd gespreid terwijl hij met trillende hand naar het mes probeerde te reiken. Het glansde hem kil tegemoet, leek hem zacht in te fluisteren dat het zijn lemmet van het donkerrode bloed wilde zien druipen, deze avond nog, dat de daad uitgevoerd moest worden. Kosten wat het kost. En hij zou het ook hebben gedaan als zijn vingers zich om het heft wisten te sluiten. Maar voordat Savador het steekwapen ook maar één enkele keer kon aanraken, grepen zijn beide handen richting zijn keel toen deze opnieuw werd dichtgeknepen door een onzichtbare kracht. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, liet zich met zijn schouder weer tegen de vloer vallen en onderdrukte kermende, kreunende geluiden. Geluiden waarvan hij gehoopt had die van Neara's kant te kunnen horen, wanneer ze stervende zou zijn na zijn steek. Een rilling kroop plots over zijn pijnlijke ruggengraat toen hij daarna omgeven werd door een ijskoude laag van lucht. Op de kille stenen van de grond lag hij niet langer; hij werd door de laag lichtelijk een stuk opgetild, probeerde met beide handen steunend op het onzichtbare plateau zichzelf overeind te tillen. Ondertussen probeerde hij de lucht ook nog steeds toegang te laten krijgen tot zijn longen. Voor een moment onderbrak hij zijn zinloze handelingen om Neara over zijn schouder een blik van gebrokenheid toe te werpen bij het horen van haar woorden. Hij scheurde zijn droge smalle lippen van elkaar los, wilde haar zeggen dat het genoeg was zo, maar er kwam niets meer dan een hese uitademing uit zijn keel. Vanaf de aantal centimeters dat hij boven de grond geknield zat, werd hij plots hardhandig omhoog gestuwd en terug op zijn voeten gezet. Zijn rug deed pijn, zijn longen gebrekkig aan zuurstof, van binnen voelde hij zich gesloopt. Hij wilde het liefst liggen, als het ware instorten. Niet staan, zelfs onder invloed van Neara's onderdanige luchtlaagjes kostte hem dit al energie. Maar hij moest wel. Het tot stof verbruizelende slagersmes deed hem niet eens opkijken. Hij stond er maar met een hangend hoofd, zijn zwarte sluike lokken die door heel die handelingen door de war zaten daarbij half zijn bleke gezicht bedekkend, en zijn armen slap hangend langs zijn lichaam. Zijn houding veranderde ook niet toen hij daarna weer werd opgetild maar nu haast stil in de lucht bleef hangen, de punten van zijn zwarte blinkend gelakte herenschoenen raakten daarbij net de vloer niet. Neara's woorden drongen nauwelijks tot hem door. Weer werd hij een moment later op zijn voeten neergezet, nog steeds onder de benodigde kracht van de luchtmagie. Aan zachte, bijna geruisloze voetstappen hoorde hij Neara naar zich toekomen, maar hij bleef met zijn hoofd hangend staan, niet de moeite nemend haar aan te kijken. Savador voelde haar slanke hand op zijn borst, vanaf daar gleed het strelend omhoog naar zijn nek. Hij gaf noch een lichamelijke reactie, noch antwoord op haar woorden. Ze stond dichtbij, zichtbaar aan de twee voeten die pal voor hem op de vloer bevonden, haast in dezelfde lijn als zijn schoenen. Uiteindelijk richtte hij zijn gezicht voorzichtig naar haar op, zijn goudkleurige slangenogen staarden tussen de sluike lokken schichtig in de diepe poelen van Neara. Weer kalm zilvergrijs, de kille blik was verdwenen. De tranen in zijn ogen waren weer verdwenen, maar desalniettemin waren ze nog vochtig en straalden ze uitputting uit. 'Niet.. meer,' sprak hij zacht fluisterend, doelend opdat hij nu wel genoeg gestraft was, sloot daarbij afgepeigerd zijn ogen en schudde zacht zijn hoofd. 'Niet nog meer.' Hij kon het niet voorkomen dat hij daarna slap en futloos tegen haar aanviel zodra de luchtmagie verdween en hij weer op eigen kracht op beide benen moest staan. Savador besefte zich daardoor pas hoe erg Neara hem geestelijk vermoeid had.

Haar ijskoude ogen bleven op Savador gericht, voelde hoe zijn verdriet, angs en wanhoop die hij uitstraalde niets met haar deed. Het enige wat ze voelde was een wrok, een woordeloze verklaring van hem dat hij werkelijk het idee had dat ze niets was. Dat ze niets inhield als Vrouwe van de Lucht, ze een miezerige kruiper was die nog net een briesje kon laten waaien. Dat was het enige harde gevoel in haar hart, die langzaam verslapte door het feit wat ze in zijn ogen zag, de emoties die zijn gehele, schokkende lichaam uitstraalde. Erkenning, blijkbaar moest Savador eerst bijna vermoord worden om hem te laten inzien dat iemand meer was dan hij. Zonder enige moeite had ze voorkomen dat Savadors trillende en vermoeide lichaam bij het mes was gekomen, had bijna in een ontspannen houding zijn lichaam weggewerkt van die plaats, opgetild als een houte pop die van zijn touwtjes ontdoen was. Het verbaasde haar aan de ene kant, verharde haar hart weer onder dat feit, dat Savador nog steeds dacht te kunnen winnen. Dat mes naar haar toe te gooien, smijten, op te springen om het tussen haar ribben te steken. Ze had de zucht tegen moeten houden toen ze dit zag, had hem bijna op een puberale manier 'serieus?' willen vragen. Weer kil, de enkele vorm van medogenheid weer verdwenen uit haar hart en ogen, trok de band weer aan. Zijn gehele lichaam onder de onzichtbare druk van de lucht. Voorkwam ze dat hij zijn taak wilde afmaken, en slingerde hem op zijn voeten. Haar blik verzachtte weer wat, besefde bij haar zelf dat als ze zich te ver liet gaan de getrainde rust weer zou breken, en alles weer van voor af aan zou gebeuren. Ze zou Airmid niet teleur stellen, ze zou zich niet laten gaan door dit mieserige mannetje dat dacht op díe manier te kunnen spelen met haar. Spelletjes waren goed, deed ze vol verlangen aan mee. Maar als die gene zo dacht te winnen, moest hij twee keer denken. Savadors gehele houding leek te zijn intgestord van machtig man tot nietsnut. Haar ogen nu weer kalm en rustig, vonden dit aanblik al waardig genoeg. De onzichtbare zegel rond de barriëre in haar hart versterkte zich weer, waardoor de serene rust weer langzaam over Neara's lichaam leek te glijden. De afhangende schouders, gespiegeld door zijn hoofd waren genoeg haar weer terug in deze status te brengen. De moederlijke warmte weer in haar ogen te zien, alsof zij net niet de gene was geweest die hem dit aan had gedaan. Haar hand in zijn nek, haar blik die zijn langzame, oplichtende hoofd vast bleef houden. Kalmpjes en warm keek ze terug in zijn vermoeide ogen, waarbij haar duim zachtjes langs zijn nek streek. Zonder een woord te reageren op die van hem omsloten haar armen zich snel rond zijn borst, alsof ze in een knuffel houding stonden in plaats van dat ze voorkwam dat hij op de grond zou vallen. Langzaam zakte ze zelf door haar knieën, wist dat haar lichaam het onder zijn gewicht zou begeven. Ze was tenger gebouwd, had geen grote spierkracht in haar soepele, vrouwelijke lichaam. Daar was ze niet op getraind, geestelijk meer. Ze zakte door, ging op haar knieën zitten met haar achterste op haar eigen voeten. In die zelfde gang naar beneden had ze Savadors slappe lichaam mee genomen, had hem op zijn rug gedraaid en hem half op haar schoot gelegd. Met zijn hoofd tegen haar schouder en zijn bovenlichaam op haar bovenbenen hield ze hem vast. Rustig gleed haar blik naar beneden, vestigde deze op zijn gezicht. Haar gezicht kalmpjes, een warme en ontspannen blik in die van hem gehaakt. Haar andere hand gleed rustig omhoog, haalde met haar vingers een paar sluike, zwarte lokken uit zijn gezicht waarbij haar vingertoppen strelend vanaf zijn voorhoofd naar zijn wang toe ging. 'Ik zei nog zo dat het geen goed idee was om dit soort dingen te doen,' sprak ze zachtjes, had met haar ogen haar eigen hand gevolgd om ze nu weer op die van hem te richtten. Alsof ze tegen een klein kind sprak die alsnog had geprobeerd zonder handen te fietsen, en die nu huilend bij zijn moeder zat met kapotte knieën en ellebogen. 'Mij is aangeleerd dat het slecht is je vijand aan te vallen, als je werkelijk níets van die gene weet,' vervolgde ze al even zachtjes, waarna haar blik omhoog afdwaalde. De muziek drong weer tot haar oren door, in haar herinneringen leek het te zijn gestopt in het moment van Savadors aanval en haar verdediging. Haar ene hand gleed naar haar buik, ontknoopte de losse knoop van haar ochtendjas waarna deze van haar schouders af gleed en op de grond achter haar viel. Met moeite had ze voorkomen dat Savador van haar schoot af gleed, had haar armen gewisseld om die uit het kleding stuk te halen. Haar hand die niet onder Savadors nek rond zijn schouders lag om hem omhoog te houden taste haar rug af. De natte plek op haar al bloedrode en korte nachtjapon werd voelbaar, waarbij haar kaken even op elkaar klemde toen haar vingers langs het kleine gaatje in haar rug streken. 'Ik krijg een nieuwe nachtjapon van je,' haar blik was niet terug gedwaald naar zijn gezicht, ze staarde nog steeds afwezig voor zich uit terwijl haar vingers voorzichtig de stof van haar nachtjapon af tastte. Voor een seconden schoten haar gedachtes terug naar net, naar het moment dat haar hart van ijs werd, iets wat weerspiegelde in de temperatuur rond Neara's lichaam op dat moment. De gevoelens van spijt bij het feit dat haar oude ik weer voor een fractie naar buiten was gekomen. Voor een moment waren de jaren van training, harde en warme woorden van Airmid, alle fouten en verwoestingen in haar jeugd die ze had gemaakt en waarvoor ze was vergeven waren bijna voor niets geweest. Deze seconden leek bijna minuten in Neara's mening, maar uiteindelijk schoten haar zilvere ogen terug naar Savador. 'Ik hoop dat dit eindelijk genoeg was je te doen beseffen dat je mensen niet moet onderschatten. Niet zo erg als jij zojuist hebt gedaan,' hoewel haar stem kalm klonk, was de harde ondertoon voor een moment weer hoorbaar. Ze had geen zin in weer zo'n moment, deels omdat ze zichzelf weer niet wilde laten gaan, en deels omdat dit gewoon zinloos was.

Zijn koppigheid was altijd iets geweest waar mensen hem dikkels op moesten wijzen, hij was zo eigenwijs als het maar kon zijn. Als hij eenmaal een doel in zijn hoofd had moest en zou dat uitgevoerd worden, had hij het eenmaal bereikt dan leunde hij tevreden met een vol gevuld wijnglas achterover in een comfortabele stoel. Dat was typisch Savador, zijn eigen persoonlijke kenmerken waaraan je hem direct kon herkennen. Voor nu was het streven naar zijn doel niet gelukt, althans - nóg niet. In ieder geval had hij zijn lesje weer eens geleerd, hoe vaak het wel niet was voorgekomen dat hij uiteindelijk helemaal inzakte als mensen hem zover wisten te krijgen. En dat waren er niet veel. Neara's koude blikken waren vergelijkbaar met die van de kinderen uit zijn jeugd die hem om de reden dat zijn familie haast meer slangachtig waren dan menselijk niet uit konden staan, de klasgenootjes die aan zijn toen al lange lokken trokken en hem ongewild voor de klas uitkleedden om hem uiteindelijk sprakeloos tegenover de meester te staan wanneer die het klaslokaal weer binnenkwam. Het was daarom ook dat hij hopeloos zocht naar vergiffenis, al was het maar een klein beetje. Net als toen, toen was het niet eens terecht voor hem om om genade te smeken. Hij had niemand ooit pijn gedaan, was stil en deed netjes wat anderen hem van hem vroegen. Eigenlijk geheel het tegenovergestelde zoals hij nu als volwassen man was. Hij had het in feite ook wel kunnen verwachten toen het mes, zijn enige wapen momenteel, verpulverd werd tot stof. Met zijn magie zou hij weinig kunnen beginnen; als Legendarische Magican was Neara nog altijd veel getrainder op dat gebied. Savador had zich door haar windvlagen gewillig op laten tillen, zweefde als een slappe vaatdoek stil in de lucht. Hij had zich voorgehouden niet op te zullen geven, ook al was het geheel zinloos geweest een tweede poging te wagen zijn moord op haar voor te bereiden. Door de onzichtbare band die zich als de slang die hij zelf was nog steeds om zijn lijf gewikkeld had, zou het toch wel hebben voorkomen. Ongetwijfeld. Een moment later werd hij weer op zijn voeten gezet, nog steeds met matige kracht in zijn ledematen. De fut was gewoon op. Toch wist hij dat het nog niet voorbij was, hij zou op betere manieren komen om dit alles alsnog te winnen, dit spelletje dat inmiddels een activiteit van leven op dood was geworden. En als die manieren niets zouden uithalen zou hij weer op nóg beter manieren komen. Tactisch denken was voor hem niet moeilijk, intelligentie was een eigenschap die hij al van jongs af aan beschikte. Hij moest het gebruiken, tesamen met zijn listigheid. Opnieuw voelde hij zich na lange tijd een nul, het was voor hem alsof zijn trots schadelijk geschonden was. Die trots waaraan hij zich al zolang als dat hij veranderd was aan vasthaakte. Hij zou zijn hoofd niet hebben opgericht als ze niet naar hem toegekomen was, zou zich dan liever in een stoel hebben laten vallen en alles wat ook maar alcohol bevatte achterover hebben geslagen om het op die gebruikelijke manier te verwerken. Voor Savador was de wedergekeerde kalmte in Neara's ogen genoeg dat ze niet zo gauw meer zijn trots weer af zou nemen zolang hij ook niets koppigs meer deed. Beetje bij beetje, erg langzaam, maar vrouwen lukten het beter dan mannen. Omdat hij nog in een traditionele tijd leefde met zijn hoofd, waar je nog bestraft werd met flinke slagen van de meetlat op je vingers, fikse tikken tegen je wang als je uit de snoeppot pakte voor het eten en waarin vrouwen nog lager gesteld werden dan mannen in de maatschappij. Haar hand in zijn nek voelde geruststellend aan, evenals dat haar blik warmhartig was alsof ze hem dit alles nooit had aangedaan. Hij reageerde niet op haar duim die zacht over zijn huid streek, de uitgeputte houding bleef als permanent op zijn gezicht staan en hij kon enkel vermoeid terug in die zilvergrijze ogen voor zich blijven staren. Ongelukkig zou hij plat op zijn gezicht zijn gegaan als Neara hem niet op tijd opgevangen had, zijn bleke handen steunden slapjes op haar schouders in de vergeefse poging om zichzelf op eigen kracht nog omhoog te kunnen houden. Met zijn ogen haast half gesloten liet hij zich vrijwillig meegaan in haar bewegingen, waardoor hij uiteindelijk half op haar schoot kwam te liggen. Zijn hoofd rustte tegen haar schouder, een vrouwelijk lichaam was er toegankelijk genoeg voor een zacht kussen te vormen. Zwijgend luisterde hij even naar haar ritmisch bonkende hart en probeerde zijn ietwat vertraagde ademhaling op hetzelfde tempo te brengen. Na een tijd sloeg hij langzaam zijn blik naar haar op toen hij merkte dat ze naar hem keek, hervond die kalmte weer waar hij zo naar had lopen zoeken. Savador vestigde zijn blik daarna omhoog, op het plafond, merkte in de tussentijd Neara's hand op die voorzichtig de lokken uit zijn gezicht streek. Hij ademde door zijn neus uit, luider dan tevoren als een soort spottende snuif op haar woorden. Hij wist inmiddels al wel dat zijn koppigheid hem onbewust weer door had laten draven, daar hoefde ze hem echt niet aan te herinneren. 'Vertel mij wat,' kwam het er later moeizaam en nogal wat hees uit, doelend opdat hij daar ondertussen wel was achtergekomen. De muziek die al die tijd nog steeds doorspeelde, maar die hij in zijn woedende bui en hopeloze pogingen om weer lucht binnen te krijgen van daarnet amper gehoord had, klonk als een verwelkomende melodie. Alsof hij zelf een tijd weg was geweest na die bijna-dood ervaring. Zijn slangachtige ogen gleden loom weer terug naar die van Neara bij haar overige woorden, hij probeerde haar met een lichte frons aan te staren maar zelfs dat kostte hem moeite. 'Ik weet.. meer over je dan je zelf waarschijnlijk denkt. En.. en zoniet, kom ik daar snel genoeg.. achter,' wist hij eruit te persen met hier en daar korte pauzes om weer op adem te komen, hij faalde er echter in het snauwend te laten klinken. Hij bleef licht fronsend naar haar kijken toen ze zich van haar ochtendjas ontdeed. Wat nu weer? Probeerde ze hem in deze staat ook nog eens opgewonden te maken, dan was het gewoon dodelijk. Savador keek toe hoe ze met een hand ogenschijnlijk haar rug aftastte, voor even zag hij haar uitdrukking weer verharden en was hij bang dat ze haar martelingssessie weer zou vervolgen. Terwijl hij nog fronsde trok hij lichtelijk zijn wenkbrauwen op bij haar eisende woorden. Hoe kon ze nu nog mogelijk iets van hem vragen. 'Goed dan,' reageerde hij zacht. 'Beloofd. Maar alleen.. als ik mag winnen.' Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine verzadigde glimlach, hij keek nu met een blik naar Neara op alsof het een goede vriendin van hem was in plaats van een vrouw die hem zojuist haast van het leven had ontdaan. Hij sloot even vermoeid zijn ogen toen ze tot hem sprak met een strenge ondertoon in zijn stem, alsof hij een klein schooljongetje was die door de juf op de vingers werd getikt omdat ruzieën niet acceptabel was in een school. 'Je had me gewoon mijn gang moeten laten gaan. Dan.. had ik nu gewonnen. En lag ik.. nu niet hier. Je bent een Legendarische Magican, Neara. Zo simpel.. ga je niet dood. Je kon me op z'n minst het idee.. geven dat ik had gewonnen.' Onbewust was zijn ademhaling zich weer gaan versnellen en had zich een ader bij zijn slaap opgezwollen. 'Ik.. ik zal.. - want het is niet eerlijk. Jij.. hebt je plezier iedere minuut van de dag. Ik zal je laten meemaken hoe het.. voelt..' Zijn stem begon steeds meer te beven naarmate hij verdersprak. In een plotselinge beweging schoot zijn hand naar haar toe, als een aanvallende slang die flitsend snel uit zijn schuilplaats tevoorschijn kwam, en greep haar stevig vast bij haar sneeuwwitte lokken wat verriedde dat hij wel degelijk kracht had en zijn vermoeidheid deels ook acteerwerk was geweest. Hij was vermoeid, dat wel, en nog niet helemaal op adem, maar zo zwak als dat hij zich voordeed was hij ook weer niet. Met zijn smalle lippen zuur op elkaar geperst en een duivelse blik in zijn grote ogen alsof hij nu bezeten werd, trok Savador haar gezicht hardhandig naar zich toe. 'Ik zal winnen, op welke manier dan ook! Zie het als een persoonlijke repertoire met alle opties om je teneer te halen, hier in mijn hoofd. IK ben hier de absolute eenheid, ook in dat spelletje van jou. Een vrouw die van me wint? NOOIT!' Hij fluisterde de woorden zacht en hees in haar oor, haast met een stem die zo veranderd was van de woede die hij door zijn lijf voelde gieren dat die niet van hem leek te zijn. Schuim had zich op zijn onderste lip gevormd, evenals dat het speeksel uit zijn mondhoeken liep. Zijn goudkleurige ogen waren groot, zodat de verticale pupillen smal waren en eindeloos leken weg te zinken in de gouden poelen van razernij. Hij had de woorden er nog maar net uitgestoten, of hij barstte uit in een schor gekuch waardoor hij Neara los moest laten om zijn hoofd van haar af te wenden. Het gehoest hield nog een langere tijd aan, was een aantoning dat zijn ademhaling nog niet op orde was. Savador bleef licht hijgend roerloos stilliggen toen het eenmaal voorbij was, zijn borstkas ging hoger op en neer wat zijn diepe zuchtende uitademingen aangaf. Een kalmte leek weer over hem te keren alsof hij zich nooit opnieuw had druk gemaakt.

Haar blik ging weer langzaam terug naar Savador, toen ze zijn lokken zachtjes uit zijn gezicht streek en ze de mislukte, spottende snuif hoorde. Zonder enige reactie, woordelijk of lichamelijk, erop gevend bleef ze hem aankijken. Ze liet hem zijn gang gaan, vond de amusatie weer terug in elke boze handeling die hij naar boven bracht jegens haar. Een teken dat ze wel degelijk op zijn lip zat, genoeg voor haar. Een lichte glimlach speelde op, bijna vrolijk te noemen bij zijn moeizame woorden. Eigen schuld dikke buld was hier ontzettend goed toepasbaar. Even dwaalde haar blik weer af, merkte wel hoe Savadors goudkleurige ogen zich op die van haar richtte. Bij zijn woorden ging haar blik weer even kalmpjes terug naar die van hem, keek rustig op hem neer. Haar ene wenkbrauw kroop neerbuigend omhoog, haar mondhoek omgekreuld in de amustatie. 'Blijf jij nou maar ademhalen, voor je het weet is dat plots weer niet mogelijk,' sprak ze haar bedreiging vol warmte en kalmte. De woorden zeiden genoeg, als hij weer over de scheef ging kon hij deze keer echt de dood verwachten. Ze voelde hoe de gladde stof van haar ochtendjas langs haar voeten op de grond viel. Met haar blik in het niets en haar hand naar haar rug toe staarde ze voor zich uit. Zonder haar gezicht naar beneden te kantelen schoten haar zilvere ogen naar beneden, zagen zijn glimlach bij de woorden die hij sprak. 'Welk spelletje wil je winnen?' beantwoorde ze hem alsof er honderde waren waaruit hij kon kiezen. Ze ging op in haar gedachtes, merkte niet dat Savador zijn ogen sloot. Na haar woorden trokken haar wenkbrauwen samen bij Savadors antwoord. Bijna zuchtend bleven haar ogen op hem gevestigd. Hoe verbazingwekkend dat die man nog steeds doorging onder zijn koppigheid, iets wat aan de andere kant ook totaal te verwachten was. Door de continue beweging van haar sneeuwwitte haar waren sommige lokken voorzien van een rode waas, aangezien de stip in haar rug nu niet alleen haar nachtjapon bevochtigde. Ze had dit niet door, negeerde het irritante gevoel onder de gedachte dat dit gauw genoeg dicht zou gaan. Haar zilverkleurige irissen leken van golvend vloeibaar naar keihard te schieten bij Savadors plotselinge beweging. Onder de kracht die hij nog in zijn arm leek te bezitten schoot haar hoofd mee naar voren bij de ruk aan haar haar, waarbij haar nu weer ijsharde ogen in die van hem staarde. Geen schrok reactie was er op haar gezicht gezien te weest, had alleen niet kunnen voorkomen dat ze zijn beweging voor was geweest. Haar ogen al even hard als de zijne, hoewel de duivelse blik bij haar nooit zichtbaar zou zijn. Zo opelijk zouden haar emoties niet zijn, zeker niet onder de ogen van iemand als hij. In doodse stilte luisterde ze naar zijn woorden, haalde haar blik niet van zijn ogen af. Zonder haar rug weer te rechtten bleef ze zitten, hield haar gezicht dicht bij de zijne terwijl hij die van hem wegdraaide onder de hoestbui. Een enkele lok sneeuwwit haar viel over haar schouder op zijn borst, naast de gene die hij had meegetrokken. Haar blik, verzacht met een wonderbaarlijke warmte erin, werd weer op Savador gericht toen deze tot rust kwam. 'Wat heerlijk, die koppigheid,' sprak ze zachtjes, bracht haar gezicht nocht dichter naar hem toe en drukte haar lippen zachtjes tegen zijn wang. Even bleef ze zitten, voelde de lichte steek in haar rug door de plek waar de punt van het mes in haar vlees was geraakt, en kwam rustig terug met haar hoofd. 'Raap jezelf weer bij elkaar, mannetje. Wat zal ik wel niet moeten zeggen als er iemand binnen komt en jou als zoutzak op de grond ziet liggen,' sprak ze zachtjes, de serene glimlach rustend op haar lippen waarna ze haar rug weer rechtte. Al even kalmpjes ging kwam ze omhoog, liet Savador zonder pardon van haar schoot af glijden en pakte in die zelfde beweging haar ochtendjas mee. Terwijl ze weer op haar voeten ging staan kwam haar haar over haar ene schouder naar voren, bekeek ze haar ochtendjas en zuchtte vermoeid. Met een simpele gooi lande deze over een van de armleuningen, waarna haar blik naar haar haar gleed. 'Fijn, net in bad geweest en moet ik het bloed nu alweer van me afwassen. Vroeger ging dat veel rustiger,' mompelde ze licht fronsend, stond met haar rug naar Savador toe. 'Ik hou je in de gaten,' sprak ze zachtjes naar hem, zonder zich ook maar om te draaien of een blik over haar schouder te werpen om daarna rustig en soepeltjes naar de slaapkamer te lopen. Daar, terwijl ze door de deuropening liep, trok ze met een geoefende beweging haar nachtjapon uit. Alleen in een vrouwelijke onderbroek stond ze naast haar bed, keek bedachtzaam naar het kleine gaatje in de dunne stof. Haar hand ging nu langs haar naakte rug langs de plek die nu eindelijk leek te stoppen met bloeden, maar waarbij de dunne straaltjes en uitgeveegde plekken nog op haar huid te zien waren. Nonchalant liep ze door naar de kast naast het hoofdeinde, om een van de lades open te trekken en met een keurend oog langs de kledingstukken te gaan. Ze kon moeilijk met een bebloede nachtjapon blijven zitten, als er dan nog een late binnenkomer kwam had ze geen zin om uit te leggen wat er gebeurd was. De gehele tijd waren de onvoelbare luchtstromen druk in de weer, registreerde elke beweging of magische doeleinde die Savador zou ondernemen.

Het had Savador eigenlijk weinig kunnen schelen dat Neara niet op zijn geërgerde bui inging. Zolang hij zijn boosheid en irritatie kon uiten wanneer hij daar behoefte aan had, was het goed. Natuurlijk was een angstige reactie hier en daar beter geweest, maar Neara liet zich nu waarschijnlijk niet meer beetnemen. Zijn troefkaart was gespeeld, misschien beschikte hij er over nog wel meer, maar ze vlak achter elkaar opspelen werd gewoon ééntonig. Als hij dat zou doen kon ze na een tijd zo zijn onverwachte acties doorzien, en dat was alles behalve de bedoeling bij een troefkaart. Chagerijnig sloeg hij zijn blik naar haar op bij het zien van haar haast vrolijke glimlach, kon het niet uitstaan dat ze geamuseerd was wanneer hij dat totaal niet was. Na het met zogenaamd veel moeite uitpersen van zijn woorden, wendde hij norsig zijn blik af, hij hoefde niet te zien hoe Neara haar wenkbrauwen om zijn woorden optrok en er waarschijnlijk ook alleen maar enkel door geamuseerd werd. Het zou zijn woede weer aanflakkeren, hem furieus maken. En hij was niet van plan haar nog meer te plezieren met zijn razernij; dat zou enkel verspilde moeite zijn. Boos richtte hij zijn slangachtige ogen weer op haar gezicht bij haar kalmpjes verwoordde bedreiging. Hij had absoluut geen zin in een tweede sessie van zuurstoftekort. En zij ondertussen maar lachen van binnen. Nee, dat ging niet meer gebeuren. Ze had haar lol al gehad. Nu wilde hij zijn lol, zijn eerste plek. Ondanks zijn opnieuw opspelende irritatie had Savador niet kunnen voorkomen dat zijn blik gleed naar haar duidelijk zichtbare lichamelijke vormen toen ze haar ochtendjas van haar schouders liet glijden. Hij probeerde er niet naar te kijken, maar zijn mannelijke instinct maakte dit hem nogal moeilijk. Voor even voelde hij de woede binnenin hem vervaarlijk oplaaien bij de vraag die Neara stelde, als een hoge gloedgolf van lava. Ze deed het er echt gewoon om, speelde met hem alsof hij zelf de dobbelsteen in dit spelletje was. 'Hou me niet voor de domme!' viel hij wat snauwend uit, hij kon er nu eenmaal moeilijk tegen als een kind behandeld te worden. Hetzelfde spelletje zaten ze nu al de hele avond te spelen, al sinds zijn komst hier. Inmiddels mocht het wel veranderd zijn in een heus kat- en muisspel, zover hij wist was het niet verder veranderd. 'Tenzij je nog meer achterliggende spelletjes hebt die je opzettelijk nog niet onthuld hebt. Niettemin - ik win ze allemaal!' Hij lachte zacht om zijn eigen woorden, het kwam er echter eerder uit als schorre uithijgingen dan een echte lach. Met een zachte zucht sloot hij zijn ogen toen Neara tegelijkertijd wegzonk in gedachtes. De woede in hem werd weer wat gekalmeerd toen een gevoel van voldaning hem overmeesterde, vooral toen hij merkte dat Neara zijn typische koppigheid ergerlijk leek te vinden. Dat was goed. Laat haar maar weten dat hij niet zo snel op zou geven. Zijn uitzonderlijke koppigheid maakte het mogelijk door te zetten tot hij zelf niet meer de kracht had het vol te houden. Savadors blik gleed vanaf haar zilvergrijze ogen langzaam naar beneden om zich op Neara's sneeuwwitte lokken te vestigen, die onophoudelijk om haar heen golfden alsof er continu een wind stond. Iets roods had zijn aandacht getrokken, nu hij haar lokken bekeek kon hij er een duidelijk rode waas in herkennen. Was het prikje met het mes dus toch niet zo klein geweest als hij had gedacht. Niettemin deed het hem niet alleen van binnen, maar ook zichtbaar van buiten glimlachen. Ergens kreeg hij er toch nog een lichte triomf over, alsnog. Ze leek het zelf niet door te hebben, en ergens was hij ook niet van plan het haar te doen laten beseffen. Ze zou er zelf wel achterkomen. Zijn plotselinge greep leek haar verrassend genoeg niet te verbazen, zonder enige reactie van schrik of angst te tonen liet ze zich meegaan in de beweging, werd er wel tot toe gedwongen nu hij een vuist vol witte glanzende lokken vasthad. Hij lette er niet echt op, besteedde zijn aandacht geheel aan zijn eigen withete en opgekropte woede. Het was een ijskoud gestaar tussen goudkleurige slangenogen en een ijzig kille blik, want Neara straalde al net zoveel hardheid uit als hij. Hij zou het nog veel langer hebben laten duren, zou nog veel meer koud gesis uitgestoten hebben als hij niet in een plotselinge hoestbui was uitgebarsten. Savador merkte daarbij amper dat Neara niet de kans nam om weer terug te wijken, zat teveel in met zijn eigen gekuch. Toen hij weer gekalmeerd was en zijn adem weer op orde had, draaide hij zijn hoofd weer terug, kwam nu onbewust weer dichtbij het egale gezicht van Neara. Voor een moment kon hij alleen maar naar haar opstaren, voelde zich wat gevangen nu ze zo dichtbij was. De kilte in haar blik leek geheel verdwenen te zijn en had zo goed als weer plaatsgemaakt voor een aangename warmte. Iets wat hij in ieder geval liever zag dan haar dodelijke blik. Hij kon er niets tegen beginnen, was er zo plotseling niet tegen opgewassen: zijn ogen verwijdden zich wat waarbij zijn smalle verticale pupillen stil naar het plafond bleven staren, zelf bleef hij verstard liggen bij het voelen van de zachte lippen tegen zijn huid. Ingevallen en geheel glad, aangezien hij door de slangachtige eigenschappen van zijn familie op zijn hoofdhaard en wenkbrauwen na geen haargroei op zijn lichaam had en zich dus ook nauwelijks hoefde te scheren. Het was in ieder geval alles behalve een handeling die hij aan had zien komen, had eerder verwacht dat ze haar vriend de lucht weer in actie zou zetten om hem weer haast stuiptrekkend over de vloer te zien klauwen. Savador richtte zijn blik op de zilvergrijze ogen van Neara toen ze daarna weer overeind kwam, bleef haar enkel verbluft aanstaren. Haar woorden drongen moeilijk tot hem door, hij besefte zich seconden later pas wat ze tegen hem gezegd had. Ook toen ze opstond en hem in die beweging onverschillig van haar schoot op de grond liet glijden, scheurde hij zijn blik niet van haar los. Hij kneep zijn ogen even dicht bij de felle pijnscheut die door zijn rug schoot toen deze met een doffe bons in aanraking kwam met de harde vloer. Voor een moment bleef hij gewoon languit liggen, niet de moeite nemend overeind te komen, en keek hierbij toe hoe Neara licht geïrriteerd haar bevlekte nachtjapon over de armleuning van een stoel wierp. Zijn mondhoeken krulden zich automatisch om toen haar ergernis-niveau nog meer getest werd zodra ze tot de ontdekking kwam dat ook haar haar eronder had moeten lijden. Met de glimlach nog op zijn gezicht sloot hij even zijn ogen toen Neara hem ervan verzekerde hem in de gaten te houden. Pas toen ze uit het centrale deel van de kamer was en een andere zijkamer was binnengelopen, blijkbaar om haar uiterlijk weer te laten voldoen aan de perfecte verwachting, kwam Savador langzaam en moeizaam overeind. Steunend en leunend aan kasten, stoelen, tafels en ander meubilair dat in de kamer stond, werkte hij zich een weg naar de kamer waarin Neara zojuist verdwenen was, wetend dat ze door luchtstromen en dergelijke toch wel iedere stap die hij zette zelfs vanuit een andere ruimte kon registreren. Hij was er wel van op de hoogte dat ze zich nu waarschijnlijk aan het ontdoen was van haar kleding om die te wisselen, het was daarom ook dat hij naast de deur van haar slaapkamer - die kennelijk nog open stond - met zijn rug tegen de muur liet leunen. Niet altijd was hij een arrogante kwal die met kop en schouders boven iedereen uit dacht te steken, hij kon heus wel een echte gentleman zijn als hij wilde. Vooral naar vrouwen toe, niettemin had hij toch een groot respect voor dit geslacht. Zoals nu, doordat hij niet ongevraagd binnen kwam lopen zoals hij meestal zou doen maar nu netjes buiten bleef wachten. Met een lichte grijns op zijn gezicht liet hij zijn hoofd wat zakken, zodat hij nu haast met zijn kin op zijn borst leunde, en sloeg met gesloten ogen kalm zijn armen over elkaar. Zijn ademhaling was inmiddels weer redelijk op orde; het had hem wat moeite gekost doordat één van zijn longen ietwat zwakker leek te zijn nadat deze dubbel was geslagen door een vijandelijk gevecht met Norwood alweer een tijd geleden. Hij was er toen nog voor op de ziekenzaal behandeld - het was een wonder geweest dat Hatori hem toendertijd uit haat niet onbewust vergiftigd had maar gewoon zijn werk had gedaan. 'Neem de tijd jezelf klaar te maken, Neara. Neem toch een bad, trek nieuwe kleding aan. Ik zal hier nog wel even blijven. Er is nog steeds een spel bezig dat ik moet winnen. Naar jouw woorden zijn dit er tientallen, is het niet? Ik ga niet weg voor ik met het gevoel van een winnaar terug naar mijn kantoor kan keren,' sprak Savador glimlachend, zijn ogen daarbij nog steeds gesloten. Zijn houding ging van de hak op de tak; het ene moment verkeerde hij in een razernij waarin hij haar wel kon vermoorden, het andere moment ging hij met haar om alsof hij zojuist al gewonnen had. Die snelle wisselingen in emoties was juist ook een tactiek om haar te doen verwarren, zodat ze moeilijker te weten zou komen hoe hij zich nu écht voelde momenteel. 'Het spijt me oprecht van je nachtjapon,' vervolgde hij kalm, het was niet aan zijn toon op te merken of het sarcastisch bedoeld was of niet. 'Je krijgt een nieuwe van me, dat beloof ik je. En een veel mooiere. Met een dubbele baan ontvang je een dubbel salaris, een dubbel salaris geeft meer geld. Spaar je dat op, dan ben je al drie keer rijker dan de gemiddelde welvarende burger. Ik heb poen zat.' Waarschijnlijk was Neara met haar positie als Legendarische Magican steenrijk in vergelijking met hem, toch wilde Savador met die woorden haar de gelegenheid gunnen hem haar een nieuw kledingstuk te schenken. Het was immers door hem gekomen dat er in haar momentele nachtjapon een gaatje zat.

Luchtig was haar blik weer teruggegleden naar Savador. Zijn snauwende toon deed weinig bij haar naar boven komen, de zegel rond haar hart was weer strak aangespannen en zou voorlopig niet meer open springen. En aangezien ze wist dat Savador voorlopig geen volgende moordpoging zou ondernemen had ze er alle vertrouwen in dat dit het juiste was. Al even ongeïntimideerd bleef ze op zijn gezicht neerkijken toen hij zijn snauwerigheid vervolgde. Haar hand streek weer een lok van hem weg, alsof haar handelingen een ijlend kind gerust wilde stellen. Meer dan dat zag ze niet bij hem, waanideeën die hij nu uitkraamde om haar op de een of andere wijze angst in te boezemen. Bij haar proberen duidelijk te maken dat hij nog steeds op de een of andere zwakke manier kon winnen. Ze liet hem gaan, iedereen had zo af en toe een uitblaaspunt nodig in zijn leven. Doordat haar blik in het niets voor zich uit was gericht had ze zijn voldane glimlach niet gezien. Hoe was het ook niet te verwachten dat de kleinste verwonding aan haar hem zou opvrolijken. Toen het feit omhoog kwam dat Savador nog zeker wel over een kracht in zijn lichaam beschikte had hij haar hoofd hardhandig naar haar toe getrokken. Angs of schrik, emoties die ze pas als het niet anders kon op haar gezicht zou uitte. Daarbij verhulde ze de rest achter de serene glimlach, die nu voor het moment plaats had gemaakt voor een ontspannen mond en een verharde blik die ijzig terug staarde in de woedende poelen van goud. Zijn woorden waren niets anders dan een vervelend gezoem, gezoem dat je geneerd omdat het je anders de gehele tijd bezig zou houden. Zichzelf boven hem stellend, de volwassene spelend, was haar blik tot een warme uistraling uitgedrukt. Zachtjes had ze haar lippen tegen zijn wang aan gedrukt, haar ogen voor een moment gesloten waarna ze haar hoofd weer terug trok. De serene glimlach weer als herboren op haar lippen, haar kalme ogen in die van hem. Zijn verblufte uitstraling deed haar mondhoeken een klein stukje verder om krullen, vond het meesterlijk om te zien hoe hij dit niet had verwacht. Daarna had ze hem met rust gelaten, was opgestaan en had hem zonder ook maar verdere aandacht op hem te richten hem van haar schoot af laten glijden en weg gelopen. Als een tweede natuur voelde ze hoe Savador zich bewoog, de lucht in beweging bracht met elke vinger die een trilling maakte. Rustig ging ze door met het zoeken in haar kast, had haar nachtjapon op haar bed laten liggen. Haar vingers gleden tussen de zachte en dunne stoffen toe, haar blik kalm maar scherp erover heen laten gaan. Kleding waarin ze makkelijk kon bewegen, haar bovenrug de gehele tijd blood latend zodat in elk geval haar vleugels vrij spel hadden. Daarbij had zij geen vuur nodig om zich warm te houden, naast de warme lucht waren er altijd wel een paar sterke en gespierde armen die haar wilde omhelzen. Uiteindelijk haalde ze er een licht groenige japon uit, die aan de buitenkant van een van haar bovenbenen een snede had. 'Gezellig, mijn avond was al zo stilletjes,' beantwoorde ze zijn rustige woorden, wist dat hij aan de andere kant van de muur op de grond zat. Misschien, aangezien ze wel zeker wist dat Savador zich aan zijn woorden zou houden, was een tweede bad niet zo'n heel slecht idee. Haar handen hielden het nachtjapon omhoog, drukte het daarna tegen haar borst aan met een van haar armen. Bedenkelijk keek ze om zich heen, waarna ze zich omdraaide en de spiegel in keek. Haar rug was nog steeds gesierd met de lichte bebloede plekken, waarbij zelf haar sneeuwwitte haar het contras overnam door ook besmeurd te zijn met de rode vloeistof. Met het kledingstuk tegen haar borst gedrukt, waardoor het nodige bedekt bleef draaide ze zich weer om. Haar lange haar bedekte het meeste van haar rug, aan de voorkant de nieuwe nachtkleding losjes tegen zich aan gehouden waarna ze doodkalm de kamer in liep. De soepele bewegingen waren in haar gehele lichaam zichtbaar, waarbij ze zonder haar blik op Savador te vestigen door de kamer heen liep. Bij de cd-speler aan gekomen draaide ze deze wat harder, totdat de muziek, nog steeds strelend, hoorbaar was in elke kamer. 'Is je vrouw niet aanwezig dat je hier blijft. Wacht ze niet op je tot je terug komt?' sprak ze, haar rug rechtend waarbij ze zich omdraaide en met de ontspannen uitdrukking op haar gezicht doorliep naar de ander zijkamer. Even had ze haar blik op Savador gevestigd, had toen haar aandacht weer op de badkamer gevestigd. Daar, in het ouderwetse, brondkleurige bad dat er middenin stond liet ze het warme water lopen. Haar vraag was meer uit beleefdheid geweest, had het onmenselijk gevonden om langs hem heen te lopen alsof hij er niet was.

Ook toen hij onbewust tegen haar was uitgevallen leek Neara daarover niet in te zitten. Meestal gebeurde dit ook onbewust; het was alsof hij het door zijn miserabele jeugd en alle haat en pijn die hij in zijn leven gedwongen in ontvangst had moeten nemen zichzelf haast aangeleerd had. Het gebeurde al voor hij er ook maar zelf erg in had. Deze keer was het hetzelfde. Savador leek weer te kalmeren, zichzelf van zijn opfokkerij te ontdoen toen Neara niet inging op zijn gesnauw maar in plaats daarvan kalm een aantal zwarte sluike lokken uit zijn bleke gezicht veegde. Ondanks dat de diepe frons op zijn gelaat nog even zichtbaar bleef, zweeg hij; hij wist dat het geen zin had zo. Wist dat heel goed, maar hij wist ook van zichzelf dat snauwen en bijten voor hem de beste methode was om te krijgen wat hij wilde. Onbewust werd hij daardoor een persoon gevonden waar menig mens liever afstand van hield, ongetwijfeld de meest gevreesde man hier op school. Als hij goudeerlijk moest zijn wist hij ook geen enkel ander persoon die griezeliger of harder was dan hij. Meestal joeg het anderen angst aan, een emotie die hij niet kon ontdekken op Neara's kalme maar harde gelaat toen hij haar hoofd op ruwe wijze naar zich toegetrokken had. Haar kus o zijn wang daarna liet hem in verwarring en bezorgden hem duizenden vragen die hij niet zonder schaamte zou kunnen stellen. Kennelijk had ze het geweldig gevonden hem zo in verbluffing te zien. Nog half verstrooid gleed Savador van haar schoot toen ze opstond, hij kneep zijn ogen even dicht van de pijnlijke steek door zijn ruggengraat, om in de tussentijd zijn blik op Neara gericht te houden toen ze wegliep en zich naar een andere kamer begaf. Leunend en steunend baande hij zich een weg richting de kamer waarin ze verdwenen was. Aan de andere kant van de wand leunde hij met over elkaar geslagen armen tegen de muur, wat overigens het enige was wat hen scheidde. 'Het doet me een genoegen te horen dat ik geen last voor je ben als je nieuwe speler,' sprak hij glimlachend, kon haar gewoon door de wand heen horen. 'Al denk maar niet dat ik het niet lastiger voor je ga maken,' voegde hij er op een zachtere toon aan toe, eigenlijk geheel als aanvulling op zichzelf op zijn eerdere woorden. Savador wist niet wat Neara naast het omwisselen van haar kleding uitspookte in haar kamer, vond het langer duren dan verwacht. Maar vrouwen hadden gemiddeld langer nodig om zich klaar te maken dan mannen, dat accepteerde hij. Geduldig wachtte hij op haar, had naast zijn harde manier van handelen toch wel enig fatsoen. Uiteindelijk kwam ze niet al te veel later de kamer weer uit, een kledingstuk daarbij tegen haar lichaam houdend wat ongetwijfeld haar nieuwe nachtjapon moest zijn. Groenig, hij vond de vorige met de bloedrode kleur beter bij haar passen. Geërgerd sloot hij zijn ogen; waarom dacht hij na over zoiets onbenulligs? Neara verwijderde zich van hem en liep verder de kamer in om het volume van de muziek iets harder te zetten. Hij nam iedere beweging van Neara's soepele lichaam in zich op toen ze langsliep, bekeek haar achterkant nauwkeurig om enige wond of bloed te ontdekken. Haar sneeuwwitte en fluweelzachte lokken belemmerden het zicht op haar ontblootte rug. Automatisch richtte hij zijn blik op haar egale gezicht bij het horen van haar vraag, bleef toekijken hoe ze terug kwam gelopen. 'Nee, zo werkt het niet. Ze slaapt op haar eigen etage, ik breng mijn nachten met mijn Saethion door,' antwoordde Savador kalm, wilde er niet aan toegeven dat het als een steek in zijn hart voelde dat Diva de laatste tijd niet meer vaak bij hem was. Misschien had ze gewoon een ander, dat ze daarom niet vaker naar hem toekwam. 'Ze heeft het ook druk met haar studie. Het is ook begrijpelijk, desalniettemin zou ik haar graag vaker bij me willen hebben. Maar wat gaat jou dat eigenlijk aan, Neara-lief? Had je niet onlangs gezegd dat het je niets kon schelen dat ik een vrouw heb?' Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine grijns, hij kon zich nog herinneren dat ze een hoop feiten over hem had opgenoemd die haar helemaal niets zouden kunnen schelen. Hij kneep zijn ogen even halfdicht toen Neara haar zilvergrijze blik voor een moment op hem richtte, liet haar langs toen ze zich waarschijnlijk begaf naar opnieuw een andere kamer. Zwijgend zette hij zich van de muur af om haar te volgen. Leunend tegen de deurpost sloeg hij zijn armen over elkaar, zijn aandacht ging daarbij geheel uit naar Neara. 'Waar was die kus eigenlijk goed voor geweest?' vroeg hij toen, zijn stem zacht en op zijn omgekrulde smalle lippen een kleine grijns. Zijn blik bleef gericht op Neara, maar hij kromp zichtbaar ineen toen het plotselinge geluid van stromend water de serene sfeer verbrak. Hij probeerde niet naar het water te kijken om niet de blijking van zijn opspelende waterangst te laten merken, probeerde er ook niet naar te luisteren - haast verstard bleef zijn blik strak gericht op Neara. Met zijn wenkbrauwen naar elkaar toegekropen in een zorgelijke frons, de zichtbare opgezwollen ader bij zijn slaap en zijn benen tegen elkaar aangedrukt alsof hij hoognodig zijn blaas moest legen, slaagde hij hier niet geheel in. Het water stroomde uit een kraan en vulde een ouderwets ogend bad, pas nu hij de ruimte beter bekeek besefte hij dat ze zich momenteel in een badkamer bevonden. Savador voelde zich nog meer ineenkrimpen, de zekerheid en mannelijkheid van zich afglijden. Maar hij kon ook niet zomaar weer weggaan; dan zou Neara vast en zeker iets gaan vermoeden. En intussen bouwden zijn zenuwen zich langzaam op, zorgde bij hem voor een houding alsof hij het daadwerkelijk in zijn broek zou doen.

Een glimlach speelde op haar lippen, heel gauw, bij het horen van Savadors woorden. 'Nooit,' beantwoorde ze hem zachtjes toen ze langs hem heen liep, liet haar veelzeggende en warme blik even op hem hangen toen ze halfnaakt langs hem heen liep. Doelend op allebij zijn woorden, als gezeldschap en dat hij beweerde dat hij het haar lastig ging maken. Rustig liep ze door, deed de dingen die ze wilde doen waarna de vloeiend doorliep naar de badkamer. Bij zijn antwoord op haar vraag keek ze hem niet aan, liep door naar de badkamer hoewel er een lichte frons op haar egale gezicht te zien was. Op haar eigen etage, lessen. Blijkbaar had Savador zijn eigen leeftijd wat onderschat. Maar zij had het recht van spreken niet, technisch gezien was de enige goede zet qua leeftijd Deshas geweest. Een lichte glimlach ontstond op haar lippen, waarna ze haar nachtjapon op een van de hangers aan de muur haakte. 'Ooit van beleefdheid gehoort?' vroeg ze hem kalm bij zijn vraag waarom ze er naar vroeg, haar terugwijzend op haar harde woorden ervoor. Met haar rug naar hem toe had ze de kraan van het bad aan gezet, verstelde het nu voorovergebogen om de temperatuur goed te krijgen. Bij het horen van zijn vraag bleef haar blik hangen op het vallende water, haar haren waren langs haar hals over haar schouders gevallen zodat haar smalle en vrouwelijke rug zichtbaar werd. Evenals de rode vegen en het kleine puntje op haar wat lichtere huid. Een glimlach kwam omhoog, bleef nog even ontspannen in de voorovergebogen houding staan, haar ene been gebogen zodat haar gewicht op het andere been was verplaatst. Langzaam rechtte ze haar rug, hield haar heupen gekanteld onder de positie waarin ze stond, haar armen via haar buik om haar middel geslagen. Met het eenvoudige, kante ondergoed stond ze verder naakt met haar rug naar hem toe, richtte langzaam haar kin op om haar gezicht naar hem toe te draaien. Tussen een paar sneeuwwitte lokken door, haar gezicht heimelijk en met een mysterieus tintje, deels verborgen tussen die lokken zocht ze zijn gestalte. Vanuit haar ooghoeken, onder haar wimpers door vestigde ze haar blik op Savador. 'Sommige vragen horen niet gesteld te worden,' beantwoorde ze hem uiteindelijk zachtjes, waarbij haar blik naar beneden gleed maar ze de rest van haar houding niet veranderde. Haar blik gleed weer terug naar hem, over zijn gehele lichaam alsof ze zijn status wilde pijlen. Haar lichaam draaide iets naar hem toe, het nodige nog steeds bedenkt door al haar lange haar verdeeld over haar schouders. 'Savador,' klonk haar stem zachtjes, de specifieke emotie niet echt hoorbaar. Zijn houding, verstijfd en ongemakkelijk. Iets wat niet kwam door haar verschijning, anders had hij deze houding wel gehad zodra ze de slaapkamer uit was gelopen. Zijn gezicht verwrongen onder de grote kracht om iets verborgen te houden. Opnieuw gleed haar blik over hem heen, waarna haar ene arm aan de kant van het bad van haar middel gleed. haar vinger streelde de rand van het bad terwijl ze eromheen liep. Toen het bad tussen hun in stond, haar handen uiteengezet op de rand waarbij ze wat voorover boog, haar zilvere, kalme blik op Savador gericht hield ze halt. 'Je zal me moeten helpen. Het is je eigen fout, en dat weet je,' haar geest had in een razendsnel tempo haar waarnemingen aan elkaar gekoppeld, met gezond verstand alle mogelijkheden opgengelaten. Zijn benauwde blik die hij strak op haar gericht hield zou in eerste instantie vertellen dat er iets aan háár was wat hem zo maakte. Maar dat paste niet bij hem, dat was niet Savador. Zelfs niet op zo'n moment, dit moment. Het enige verschil was de badkamer geweest, de badkuip die ze vol liet lopen. En zijn antwoord op haar komende woorden zou dingen bevestigen. 'Het is je eigen schuld, had je maar niet zo koppig moetenzijn,' ze had haar rug langzaam gestrekt, haar ene hand losjes over haar heup heen langs haar buik waarbij ze met die hand haar andere onderarm vasthield. Rustig liep ze het rondje door, een diepe blik in die van hem gericht terwijl ze naar hem toe liep en haar armen langs haar lichaam liet hangen. 'Die bloedvegen ga ik niet weg kunnen krijgen op mijn rug,' sprak ze zachtjes, waarbij ze op een meter of twee afstand bleef houden, het bad achter zich en Savador voor zich. 'Het is niet dat je een keuze hebt,' vervolgde ze zachtjes, doelend erop dat hij zijn hulp aan haar wel verschuldigd was. 'Dus,' haar zachte stem uitdagend onder een blik die het zelfde uitstraalde.

Met eveneens een glimlach op zijn gelaat, al was dit maar een kleine die zijn lichte tevredenheid weerspiegelde, om haar korte reactie op zijn woorden, had hij zwijgend toegekeken hoe Neara langs hem heen liep. Deels ook om haar warme blik bedoeld voor hem woordloos te beantwoorden. Zijn houding daarbij roerloos, nog steeds stond hij geleund tegen de muur met zijn armen over elkaar geslagen. Alleen zijn ogen bewogen in hun kassen om zijn blik op de halfnaakte vrouw die zich verder van hem verwijderde gevestigd te houden. Nadat hij even kalm als dat zijn houding nu uitstraalde antwoord had gegeven op haar vraag, volgde Savador haar zwijgend naar de volgende kamer waar ze heenliep. 'Ohja.. dat is waar ook,' hij leunde tegen de deurpost, zijn armen nog steeds in dezelfde positie en zijn blik gericht op de achterkant van Neara's ontblootte bovenlichaam alsof hij zo in haar hoofd kon kijken. 'Ze is een leerlinge,' voegde hij er zacht aan toe alsof ze dat uit zijn eerdere woorden niet al op had kunnen maken. Zijn mondhoeken krulden daarna om tot een glimlach die verriedde dat hij even een binnenpretje had. 'Ironisch, niet?' Zijn stem bleef de zachte toon behouden, leek voor een moment even te beven alsof hij een treurige herinnering ophaalde. 'Geen vrouw die zich vroeger aan mijn voeten wierp, plots loopt ze daar rond als één van de mooiste schepsels van de school en offert zich aan mij. Geheel aan míj.' Het was alsof hij het zelf nog niet echt kon geloven dat hij op deze leeftijd nog een vrouw had gevonden waar hij later zelfs kinderen mee had waarvan hij er altijd zeker van was geweest dat hij ze nooit zou nemen. Krijsend en hectisch, aandachtvragende mormels. Gek genoeg zag hij zijn eigen kinderen niet op die manier. Deels omdat hij ze gemaakt had. Savador zweeg, hield zijn hoofd wat schuin zodat die tegen de deurpost kon leunen terwijl hij toekeek hoe Neara zich ontdeed van het enige verbergstuk van haar bovenlichaam door die aan een haakje te hangen. Hij rechtte zijn hoofd weer met een hernieuwde glimlach bij haar verklaring op zijn eerdere vraag. 'Alleen maar,' reageerde hij kalm toen ze vroeg of hij ooit van beleefdheid gehoord had. Zijn blik bleef daarna gericht op haar lichaam toen Neara in een voorover gebogen positie stond om iets te doen wat hem nu nog niet opviel, het was alsof zij het enige aandachtspunt voor hem was momenteel. Hij stelde zijn vraag met een grijns, had nog niet door welke ruimte dit was. Maar het plotselinge stromende water dat voor hem net zo gewelddadig klonk als een voorbij stommelende trein over een harde ijzeren rails waar je vlakbij stond, het was dát dat alles bij hem voor een moment totaal ontregelde. Zijn armen hield hij uit automatisme strakker tegen zijn borst, hij kon het niet voorzien dat hij al gauw ineenkromp en ook niet voorkomen dat de hulpeloze frons tussen zijn wenkbrauwen verscheen. Alsof er helemaal niets aan de hand was bleef hij Neara aankijken, zijn blik niet langer geamuseerd maar strak en starend. Alsof iemand hem zojuist een knietje op een gevoelige plek had gegeven en hij niet wilde laten zien dat de tranen wel degelijk in zijn ogen sprongen van pijn. Op een antwoord op zijn vraag wachtte hij niet langer, eigenlijk hield hij zich nu alleen bezig om zijn eigen opspelende angst te handhaven. Het water, dat opspattende water. Hij als jongetje van nog geen tien, huilend in bad. Marcus die opgedragen was op hem te passen maar hem ruw onder water duwde. Niet een paar seconden voor de grap, meerdere malen, steeds langer. Savadors blik was op Neara gericht, maar wat ze deed drong veel later pas tot hem door toen hij merkte dat ze zich half naar hem omgedraaid had, haar blik op hem gevestigd en antwoordend op zijn vraag. Zoals nu wel gewoonlijk was een antwoord waar hij weinig aan had, maar hij bekommerde zich er nu niet om. Neara bekeek hem met een blik zonder emotie, wellicht kreeg ze door wat er nu in zijn hoofd gaande was. Zelf hoopte hij vurig van niet; ze kon het als een zwakte gebruiken, en dat was alles behalve waar hij op zat te wachten. Hij leek even op te veren van schrik toen ze plotseling zijn naam zei, maar heel licht waardoor het nauwelijks zichtbaar was. Zijn blik leek vooral geïntimideerd te zijn hoe hij onophoudelijk naar haar bleef staren, met de frons erbij leek het wel alsof ze zojuist iets gezegd had wat hij absoluut nooit zou willen horen en nu niet kon geloven dat ze het tóch gezegd had. Ze kwam in beweging uit haar positie waarin ze met haar rug nog half naar hem toegedraaid stond, zijn goudkleurige ogen die ernstig stonden volgden haar toen ze langzaam langs het bad liep en daarbij met een hand over de rand streek. Hij scheurde zijn blik ook niet van haar los toen Neara verderliep zodat het bad zich nu tussen hen in bevond, en hij wel gedwongen was over het water waar de damp inmiddels vanaf sloeg haar aan te blijven kijken. Er leek even een krampachtige trek over zijn gelaat te glijden die zijn masker van onbeweeglijkheid deed breken bij haar woorden. Haar helpen. Helpen met wat? Met dát? Zijn ogen wendden zich van de hare los om wat verwijd richting het water te glijden. Was ze gek geworden? Zijn armen hadden zich in de licht opkomende paniek van elkaar los gehaald, hij hield ze nu half opgeheven voor zijn borst alsof hij bang was dat ze te erg zouden gaan trillen als hij ze losjes liet hangen. Daarbij had zijn ademhaling zich onbewust versneld en gingen zowel zijn borst als schouders zichtbaar sneller op en neer. Nu in zichtbare paniek schoot zijn blik weer terug naar de zilvergrijze ogen van Neara bij het vervolgen van haar woorden. Koppig.. zijn koppigheid - was hij daar nog niet genoeg voor gestrafd? Zijn ogen draaiden niet mee, bleven Neara niet volgen, maar staarden in het niets toen ze wegliep van de plaats waar ze zojuist nog gestaan had en nu zijn richting in kwam gelopen. Savador voelde zweet zijn haargrens bevochtigen, totaal gevangen door zijn eigen angst bleef hij leeg naar de muur staren over Neara's schouder. Automatisch drukte hij zich dichter tegen de deurpost aan, als een angstig kind dat aan de beurt was bij de tandarts en absoluut weigerde. Maar behalve angst begon zich beetje bij beetje ook woede in hem op te stapelen. Hoe ze hem durfde te behandelen. Hem te teisteren door gebruik te maken van zijn angsten. Dat was onvergeeflijk, een daad die je niet bij hem wilde uitvoeren als je hem niet in zijn razendste buien wilde zien. Zijn ademhaling was nu luid hoorbaar, had zich door de opbouwende woede nog meer versneld. Pas bij Neara's 'dus' schoot zijn blik weer terug naar haar gezicht, waarbij op datzelfde moment de bom binnenin hem ontplofte en zich uit woede op haar stortte. Met een hand strak om haar mond geslagen duwde hij haar ruw achteruit tot ze met haar rug tegen de muur stond, liet haar geen mogelijkheid hem te kunnen ontglippen door zijn lichaam zowat tegen haar aan te drukken. Zijn hoofd bevond zich naast het hare, met zijn voorhoofd steunde hij tegen de muur. Zijn gezicht was meer haar kant opgedraaid waardoor zijn mond zich bij haar oor bevond en hij met zijn kin steunde op de plek tussen haar schouder en hals in. 'Je wilt me niet nog kwader zien, Neara. Zo wil je echt geen vuile streken met me uithalen,' sprak Savador in een zacht bevend gesis in haar oor als een waarschuwing. 'Je wilt me niet kwaad in één van je spelletjes,' herhaalde hij fluisterend, de hand nog steeds om haar mond gesloten duwde haar met haar achterhoofd even ferm tegen de muur om het er zo als het ware hardhandig in te krijgen.

Neara had zijn bijna triomfantelijke woorden genegeerd. Ze is een leerlinge, dat had ze na zijn woorden nog niet door. Een jonge meid, geheel in de bloei van haar leven en dan al gekluisterd aan een man ver in de volwassenheid. Kinderen, op deze leeftijd. In het diepste van haar ziel wist ze dat het verdriet tegen de gesloten deuren aanbeukte. Voor een moment was de kinderlijke hebzucht omhoog gekomen, de jaloezie van een tiener in de geest en lichaam van een volwasse vrouw. Kinderen, het enige op deze wereld wat heilig was. Iets wat zij zich niet kon permiteren, en andere wel. Doordat ze met haar rug naar hem toe had gestaan, van hem was weg gelopen in die zelfde rustige en soepele tred was de verstrakte emotie die op haar gezicht te zien was geweest niet zichtbaar voor Savador. Ogenblikkelijk zodra ze zich bewust werd waar ze mee bezig was drukte ze alles weer weg, liet de rust haar weer overwelmen en viel ze terug in de sereenheid. Ze had haar aandacht op haar eigen handelingen gericht, haar houding op een beleefde wijze totaal ongeïnteresseerd. De verandering van houding, de veranderende blik in zijn goudkleurige ogen die voor de meeste mensen de grootste angsten weerspiegelde maar voor Neara alleen maar amusatie opriepen. Zijn gehele houding leek een transformatie te ondergaan, waarbij Neara's geest in een oogwenk conclussies trok. De angst, pijna de pijn onder de strakke blik waarmee hij alles wilde verhullen. Haar gehele houding bleef soepel, rustig en kalm. Haar zilverkleurige ogen niet van Savador afhalend, nam elk detail in zich op. De gehele tijd leken hun ogen niet van elkaar af te gaan, Savador omdat hij iets wilde verbergen en Neara die met een lichte triompf die niet zichtbaar in haar ogen omdat ze er bijna achter was wat hem zo de mond deed snoeren. De simpele reactie, lichamelijke reactie op haar eerste woorden toen het bad tussen hun in stond was genoeg. Voor een moment trilde haar mondhoek onzichtbaar, moest ze moeite doen de ontspannen uitdrukking op haar gezicht over te laten gaan in een kleine glimlach. Een breektepunt, iets wat ze zou kunnen gebruiken. Niet nu, waarschijnlijk niet nu op díe manier. Maar alsnog, haar woorden waren gemeend geweest. Elke kalme toon in haar zachte stem waren de waarheid geweest, zelf zou ze het nooit voor elkaar krijgen. 'Is er iets?' vroeg ze zachtjes, onschuldig als een klein meisje als teken dat ze niet wist waarom hij haar niet zou kunnen helpen. Vrouw in tienerjaren of niet, blijkbaar kreeg hij te weinig aandacht van haar. Anders zou hij hier, naast zijn koppig- en strijdlustigheid niet zijn. Licht heupwiegend, een golvende beweging die in de rest van haar lichaam zichtbaar was liep ze naar hem toe. Haar blik warm en bijna uitdagend, haar haren over haar schouders over haar borst heen gedrappeerd zodat de meeste dingen nog aan de fantasie werden overgelaten. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer details haar opvielen, hoe luider ze zijn versnelde ademhaling hoorde. Haar kalme, zilverkleurige ogen haakte weer in zijn blik toen die terug naar haar schoten. Haar blik verharde onder de plotselinge beweging, waarbij haar vuisten zich balde en met een lichte tegenstrijdigheid in haar lichaam werd ze meegesleurd door de grotere kracht van Savador. Haar lichaam was op basis van spierkracht nog steeds ver onder die van hem, een punt waarbij hij voordeel had en hij deze nu gebruikte. Met haar blik omhooggericht, haar borst wat vooruit en haar kin wat opgeheven om hem duidelijk te maken dat hij haar nooit zou kunnen krenken liep ze de passen achteruit totdat haar blote rug tegen de muur aan beukte. Haar rug wat gehold, haar kin opgeheven en haar ogen niet van die van Savador afhalend. Een mogelijkheid tot spreken werd haar ontnomen door zijn hand, maar daar had ze nu nog geen last van. Haar lichaam werd weer platter toen zijn lichaam haar dwong geheel tegen de muur aan te kleven, voelde de stof van zijn kleding langs haar naakte en gevoelige huid schuren. Haar armen liet ze slap langs haar lichaam hangen, haar ogen sloten zich voor een moment zodra zijn ademhaling langs haar nek streek terwijl hij sprak. Voelde de druk op haar lichaam van zijn kin, kon zich geheel inbeelden waar zijn gezicht zich bevond. Ze hield haar mond, deed geen poging om te spreken. Ze had haar mond niet nodig om te commenuceren. Haar ogen knepen wat samen toen zijn hand nog eens hardhandig haar hoofd naar achter duwde, alsof de muur niet al tegen haar achterhoofd zat. 'Stel me nu niet teleur,' klonk haar stem flueel zacht, als een streling door de lucht zonder dat haar lippen onder zijn hand hadden gebogen. Ze liet het aan hem over hoe hij haar woorden wilde opvatten. Haar bovenlichaam kwam wat omhoog zonder er erg veel kracht achter de stoppen, drukte tegen hem aan. Misschien een poging om te ontsnappen uit zijn greep, zijn lichaam die bijna elk stukje naakte huid deed schuren met zijn kleding. Of een verduidelijking van haar woorden. Haar ene hand was zachtjes, bijna onmerkbaar in zijn zij komen liggen, haar zilverkleurige ogen strak op zijn gezicht gericht.

Hij sprak trots over wat hij deze wereld had geschapen met een geliefde, had daarbij geen enkel flauw idee dat het Neara diep van binnen pijnigde. Kinderen, twee stuks. Eigenlijk drie als hij Ephony meetelde, al was ze geen biologische dochter. Maar het was iets om vol van te spreken, in zijn geval dan. Een bewijs dat hij wel degelijk geliefd was en iedereen die dat niet geloofde het levende bewijs kon laten zien in de kinderwiegjes. Was het iets om over op te scheppen, om weer gebruikelijk arrogant over te komen, dan maakte Savador daar vol gebruik van. Voldaan sprak hij verder, zag Neara's bekrompen uitdrukking als resultaat na het aansnijden van dit onderwerp niet doordat ze nog met haar rug naar hem toegekeerd stond. Zijn te grote trots werd weggeblazen, als het ware overwelmd door de opgeroepen angst bij het luid neerkomende, opspattende gelui van water tegen de bodem van een badkuip. Water dat spetterde omdat het binnenin het bad geen kant opkon en dat tegelijkertijd een ijskoude rilling over zijn ruggengraat veroorzaakte, tesamen met een totale verstijving. Waarom had hij dan ook gezegd dat een tweede bad nemen misschien wel beter voor haar zou zijn en hij het niet erg zou vinden? Waarom had hij überhaupt niet eerst van tevoren de moeite genomen om na te denken? Neara had intussen haar blik op hem gevestigd, daarbij ook haar volledige aandacht. Vermoedelijk kreeg ze iets door, iets dat hij niet wilde dat ze te weten kwam. Haar zilverkleurige ogen bleven als vastgepind op hem gericht en bekeken hem alsof ze naar zekerheid zocht om een vaste conclusie te trekken. Over wat hem momenteel bezielde. Net als hij dacht dat hij voor zijn eigen valse hoop hoopte opdat ze het niet zou kunnen ontdekken. Dat was onmogelijk, dat wist hij zelf ook. Zijn blik, zijn gezichtsuitdrukking, zijn gehele houding verriedden dat er wel degelijk iets in zijn gedachten maalde. Maar wat hij ook probeerde - haar continu met een blik van mislukte kalmte aanstaren, kalm blijven en niet in paniek raken - dat werkte allemaal niet. Zijn ware emoties waren te sterk, staken dwars door die dekmantel heen. En dat moest Neara vast ook zien. In een snelle fractie van een seconde was er een kleine trek over zijn klamme gelaat gegleden en dwaalde zijn blik even af richting de nog kleine laag water in de badkuip. Hij kon er niets tegen beginnen maar moést ernaar kijken; hij wilde er zoveel mogelijk afstand van nemen en er niets mee te maken hebben, maar op hetzelfde moment voelde hij zich er ook aangetrokken voor - alsof hij er wel naar moest kijken, ongeacht zijn wil. Onbewust had zijn ademhaling zich iets versneld, hij merkte het pas toen zijn blik automatisch weer terugschoot naar Neara's zilvergrijze ogen bij haar onschuldig klinkende vraag. Savador reageerde er niet op, kón dat nu ook niet. Het enige wat hij kon doen was haar enkel blijven aanstaren terwijl zijn borst en schouders steeds sneller, steeds dieper op en neer gingen. Ze moest eens weten - waarschijnlijk wist ze het al binnen nu en een paar minuten. Alsof dat nog niet genoeg was kwam Neara in beweging en naderde dichterbij. Ergerlijk voor hem, aangezien ze zo alleen maar beter op al zijn lichamelijke reacties op zijn grootste angst kon stuiten. Met haar bleke witte lokken over haar boezem, als hij in een andere bui was geweest, was zijn fantasie ongetwijfeld al op hol geslagen. Voor nu bleef zijn blik enkel gericht op haar ogen en de warmte die ze uitstraalden, werd er zelf door gevangen genomen. Hoe een vrouw hem zo machteloos kon krijgen was voor hem uit den boze, iets wat totaal niet kon. Wellicht was het daarom ook dat zich naast angst ook een grote withete woede in zijn binnenste begon op te stapelen. Als een kleine bal van samengepakte razernij die steeds groter werd naarmate de tijd verder verstreek. Op een zeker moment klapte deze, kwam hij geheel plotseling in beweging door in haast een flits uit zijn doodstille positie te komen en Neara met een kille blik tegen de muur te dwingen. Daar had hij geen moeite mee om tegen haar op te boksen, fysieke kracht. Zijn mannelijke lichaam was dan wel niet soepel en al helemaal niet lenig, hij was groot en breed in tegenstelling tot haar en het kostte hem weinig kracht om haar met behulp van zijn spieren daar te krijgen waar hij haar wilde hebben. Als blikken konden doden had hij al veel makkelijker van haar af kunnen komen, met deze hardheid in zijn slangachtige ogen staarde hij met een verslindende woede op haar neer terwijl hij haar de stappen achteruit forceerde. Spreken zou ze niet kunnen door zijn hand die haar onderste gezicht nog strak ontklemde en haar mond bedekte, hij zou het ook niet willen. Níets wilde hij meer van haar horen. Al was het enkel omdat hij zichzelf niet nóg kwader wilde krijgen, het enige was dat hij nu al haast op zijn kwaadst was. Met zijn lichaam drukte hij Neara tegen de muur, nam alle mogelijke ontsnappingspogingen van haar af. Nu niet. Niet voor hij met haar klaar was. Zijn stem klonk hees in de fluistering en de overige woorden die hij sprak, zijn hete adem als een strelende warme luchtstroom langs haar hals. In zijn blinde woede nam hij haar lichamelijke reacties niet in zich op, verbaasde zich tegelijkertijd ook niet over het feit dat ze geen poging deed tot spreken. Of toch wel; later sprak er een stem in zijn oor, fluweelzacht, een tedere zucht in zijn gehoorgang. Neara's lippen had hij niet onder zijn hand voele bewegen, dat wist hij zeker. Voor even bleef Savador nog in dezelfde houding staan, zijn lichaam tegen het hare gedrukt en zijn hoofd bij haar hals alsof ze net nog gepassioneerd bezig waren geweest. Roerloos, alsof de fluistering hem had doen laten verstijven en hij zich nu eerst bij elkaar moest rapen. Pas seconden later week hij wat terug om Neara nu in haar gezicht aan te kunnen kijken, met een ernstige blik alsof hij niet kon geloven dat ze nú nog tegen hém durfde te spreken. Zijn blik ging even naar beneden zodra hij voelde dat ze vrijwillig haar lichaam tegen hem aandrukte en haar slanke hand tegen zijn zij legde, om daarna weer duidelijk verontwaardigd terug te glijden naar haar gezicht. 'Hoe dúrf je?!' siste hij zacht. 'Hoe durf je!' herhaalde hij nu haast schreeuwend. Aan haar arm sleurde hij Neara langs hem heen en wierp haar hardhandig tegen de grond. In een snelle beweging stapte hij over haar heen, zijn voeten bevonden zich aan weerzijden van haar schouders. Een zwart blinkende herenschoen aan beide kanten. Half gehurkt en half over haar heen gebogen stond Savador over haar heen en greep een handvol wit haar beet. 'IK heb hier nu de leiding, niet jij!' maakte hij haar schreeuwend duidelijk waarbij hij met de nadruk op 'ik' een ferme ruk aan haar lokken gaf. Zwaar hijgend liet hij zich verder richting de grond zakken en trok in een vloeiende beweging de zwarte geleende trui over zijn hoofd uit. Daarbij was er een verwilderde blik in zijn ogen die duidelijkmaakte dat hij zichzelf niet meer was en woede nu echt de overhand genomen had, scheurde deze niet van Neara los. 'Ik ga je je welverdiende straf geven,' hij hijgde de woorden uit in haar gezicht terwijl zijn bleke handen onrustig aan zijn riem friemelden in een poging die los te krijgen. 'Ik kan je verzekeren dat ik een hooggeëerd respect voor vrouwen heb. Maar vrouwen die niet willen luisteren.. die moeten maar voelen,' zijn handen gleden gehaast over de welgevormde lijnen van haar lichaam, rukten het kanten ondergoed naar beneden en streken in ruwe bewegingen de lokken die haar boezem bedekten weg. Hij leek eindelijk wat te kalmeren toen Neara daarmee wat meer vrouwelijke delen blootgaf. 'Ooh,' hij ademde alle opgekropte ongeduld uit in een diepe zucht waarbij hij zijn ogen even sloot. 'Ja..' Even leken zijn mondhoeken tevreden om te krullen, zijn woorden op een verlekkerde toon. Het was een deel van zijn karakter, zijn snak naar lust te bevredigen sinds de eerste keer dat hij ermee in aanraking was gekomen, en hij kon er niet zo simpel omheen zeilen. Vooral als Diva steeds minder aandacht aan hun relatie schonk en hij zich maar al die tijd in moest blijven houden voor haar wil. En hij hield zielsveel van haar, maar het kon gewoon niet. Niet met zijn karakter. Hij wilde nog veel met haar doen, téveel en te vaak. Dat was toch meer dan normaal als een getrouwd stel? Maar ze was gewoon veel te weinig aanwezig. En dan gebeurde er dít; uit hartstocht zou hij zich op andere vrouwen storten, vrouwen die wel de benodigde tijd met hem wilden spenderen. Terecht zou hij het niet vinden als ze hierom boos op hem zou worden - hij wilde zijn best voor haar doen als ze dat ook voor hém deed. Savadors goudkleurige ogen dwaalden langzaam af naar Neara's gezicht om daar even te blijven hangen. Zijn ademhaling was nog steeds hijgend en begon zich steeds meer te verzwaren naarmate de lust het overnam. 'Onthoud..,' wist hij zacht uit te brengen tussen zijn hijgen door. 'Ik zal winnen. Kan ik je niet fysiek pijnigen, dan wel geestelijk. En dat is precies wat ik nu ga doen. Ik zal een scheur in je ziel creëeren, een litteken dat zó diep is dat het je nog eeuwenlang nachtmerries zal bezorgen. Nacht na nacht, na nacht, na nacht, na nacht..' Hij ontdeed zich van zijn broek zonder zijn blik van Neara los te scheuren. 'Na nacht, na nacht, na nacht, na nacht, na nacht,' ondertussen bleef hij deze woorden hees herhalen alsof er zojuist iets geknapt was in zijn bovenkamer. In zijn ogen waren de rode aders over zijn oogballen zichtbaar, het zoveelste teken dat hij zichzelf helemaal niet meer was. 'NA NACHT!' Zijn beide handen hadden Neara's hoofd beetgegrepen bij haar haren en ramde haar hoofd tegen de vloer om het haar extra duidelijk te maken. Daarna leek zijn bleke gezicht in tweeën te splijten door een brede grijns en kwam er een zachte psychopathische lach uit het diepste van zijn keel omhoog. Haast alsof hij bezeten was. Savador boog zich daarna nog half lachend voorover om Neara een zoen op haar mond te drukken, of hij zich voor wat hij zojuist gdaan had wilde verontschuldigen. Maar hij bedoelde het alles behalve vredelievend. Ze moest de straf krijgen die ze verdiende, onder deze bui waarin hij nu verkeerde. Zijn grootste angst en zijn ergste woede samen was geen goede combinatie, maakte hem letterlijk gek. Hij zou zich niet ingeven zoals al die andere mannen voor hem deden, die oerdomme dwazen. Nee, in plaats daarvan zou hij haar grootste plezier haar grootste angst maken. Althans, een poging doen tot. Met een haast permanente brede grijns op zijn gezicht voor nu, liet Savador zijn vingers verdwijnen onder de rand van zijn ondergoed en boog hij zich verder over Neara heen.

Haar lichaam tegen de muur gedrukt, haar kin wat opgeheven met de hand strak om haar gezicht heen. Geen mogelijkheid tot spreken, hoewel haar stem door de badkamer fluisterde. Een handig iets om zonder de aandacht naar je te trekken te kunnen infiltreren in een moment. Maar nu was het de enige manier om zijn breekpunt te vinden, zijn hoofd geheel op hol te laten slaan dat ze op zijn zwakste moment kwam. Dat punt kwam er. Ze voelde de stilte na haar stem, waarbij een na trilling die je alleen als hallucinatie op kon vatten voelbaar was. Zijn lichaam, doodstil tegen die van haar. Het eerste moment dacht ze dat hij dit niet had verwacht, maar herinnerde zich dat ze op deze manier al eerder tegen hem gesproken had. In een doodse stilte verstreken de secondes, hield ze zich stil hoewel haar hand in zijn zij was komen liggen. Haar gezicht kalm, misschien een tikkeltje harder onder het feit dat het niet duidelijk was of ze nou wilde ontsnappen uit zijn drukkende gevangenschap, of een poging tot een geheel ander moment. Zijn verontwaardigde blik vertelde haar dat hij het laatste opvatte, een feit dat niets veranderde aan haar uiterlijk. Zijn volgende bewegingen werden een fractie te laat naar haar toe gefluisterd, waarbij haar slanke lichaam iets verstijfde toen ze plots de ruk aan haar arm voelde. Het volgende moment waren haar ogen gesloten en voelde ze de grond tegen haar schouder aan beuken, waarna ze door rolde op haar rug. Haar armen gebogen omhoog, haar handen naast haar hoofd op de grond en haar blik die zich nu weer op Savador had gericht. Het feit dat hij haar eerst toegeschreeuwd had was haar eigenlijk ontgaan. Savador was al over haar heen gestapt, waarbij ze blij was dat haar handen iets meer naar buiten lagen omdat hij er anders in zijn blinde woeden bovenop was gaan staan. Haar ogen vernauwde iets toen ze de ruk aan haar haar hoorde, de scherpe woorden erna. Van binnen was ze geschrokken, geprezen, had dit zien aankomen. Ze zei niets, haar zilverkleurige ogen weer verhard tot diepgrijs terwijl ze terug staarde in zijn woedende blik. Ondanks al zijn handelingen die maar naar een punt konden lopen bleef haar lichaam stil op de grond liggen. Voelde ze tegen haar naakte rug de stenen vloer van de badkamer, de kou die door haar ruggengraat liep. Ondanks alles werden haar ogen iets groter nadat ze ze had toegeknepen, groter dan de normale afmetingen in haar altijd zo serene blik. Zijn bovenlijf werd ontbloot, de bijna panische blik in zijn ogen verried dat hij gebroken was. Geen controle meer over zichzelf, had zijn mannelijke instinct de overhand laten nemen. Haar emoties kwamen niet naar buiten, haar gezicht stond nog steeds strak en emotie loos hoewel haar ogen iets verwijd waren. Te ver gaan kon ook, en ze wist niet of dat er nu aan ging komen. Een moment bedacht ze zich dat dit ook niet goed kon gaan, viel terug in de jeugdelijke sferen diep van binnen. Haar verstand nam het over, hielp haar herinneren aan haar positie en wáárom ze die had. Als hij te ver ging, kon zij nog altijd de macht terug grijpen. Een feit dat hij zelf ook wist, en anders zou de verstikking hem wel weer terug brengen op die herinnering. Haar blik gleed langzaam over zijn borst naar beneden om zich op zijn handen te vestigen die druk bezig waren met zijn riem. Nog steeds zei ze niets, reageerde ze niet woordelijk op zijn woorden. Het enige wat haar lichaam uitstraalde was iets zwaks, hoe ze er onder hem bij lag. Geheel blootgesteld, haar bovenlichaam bedekt door de verwilderde lokken sneeuwwit haar die voor een moment stil waren. Een bijna kinderlijke onschuldigheid die haar nederige houding - haar armen omhoog gebogen en haar handen op de hoogte van haar hoofd, haar handpalmen naar boven gericht - gaf een iets ander aanzicht dan ze altijd met zich mee droeg. Een lichte rilling ontstond in haar ruggengraat toen zijn koude handen over haar warme huid gleden, waarbij haar lichaam in een reflex haar rug een beetje holde. Geen enkele, tegengaande beweging was te vinden toen zijn vingers zich om haar ondergoed haakte, deze uittrok. Ze bleef in de zelfde houding liggen, haar benen wat omhoog gebogen en haar ene knie wat over de ander, haar voeten naast elkaar op de grond. Een kou benam haar toen haar haren hardhandig werden weggestreken, voelde de reactie van haar lichaam op zijn ferme handelingen. Normaal stortte de mannen zich letterlijk op haar als ze het verlangen en de lust niet meer konden tegen houden, totdat ze knapte. Dit was een andere manier, Savadors hoofd zat nog steeds bij macht. Haar blik die voor een moment schuin naar beneden van hem af was geschoten op het moment kwamen weer langzaam omhoog bij het horen van zijn zucht. Een geluid die hij produceerde alsof ze hem net persoonlijk de beste wijn had laten proeven. Aan de ene kant een compliment vanaf hem, niet dat Savador dit zou realiseren. Haar lippen waren van elkaar gekomen, een bewijs dat ook haar eigen ademhaling zich versneld had. Toen Savadors blik weer naar haar terug keerde waren haar ogen op de een of andere manier verzacht. Haar naakte, smalle lichaam onder hem, zijn versnelde ademhaling en de hijgerige woorden die hij sprak. Mocht je willen, was het enige, misschien bijna haterige wat er in haar hoofd galmde. Iets wat alleen voor haarzelf was, verder reageerde ze ook niet op zijn woorden. Haar wenkbrauwen kropen samen in een misschien bijna boze blik, haar borstkas die nu sneller op en neer ging onder de opstandigheid in haar lichaam. Ook haar ogen kwamen niet van die van hem, ook niet toen ze vanuit de rand van haar gezichtsveld zijn handen zijn eigen broek uit zag doen. Haar kaken klemde zich op elkaar, haar wenkbrauwen licht gefronst maar de rest van haar lichaam niet van positie veranderd. In een reflex knepen haar ogen zich dicht, opende haar mond zich een stukje op een hijgerige stoot adem naar buiten te persen zodra haar hoofd omhoog werd gehaald en met kracht terug werd gesmeten tegen de stenen vloer. Een duizelig moment, haar ogen gesloten waarop de lichte vertrekkingen op haar gezicht zichtbaar waren. Haar ogen bleven gesloten bij het horen van zijn kakelende lach, haar mond een stukje open onder de versnelde ademhaling en een pijnlijke waas over haar gezicht. Als je steen en een schedel bij elkaar voegde zou steen het winnen, dat wist ze al en dat was hierbij ook nog eens bewezen. De kou van de vloer leek zich nu in haar gehele lichaam te verspreiden terwijl haar ogen zich weer opende. Op het laatste moment zag ze zijn gezicht dichterbij komen, vergrootte haar ogen zich wat waarna ze zijn lippen hardhandig op de hare voelde. Haar handen schoten naar zijn schouders, omklemde deze bijna krampachtig waarbij in haar lippen voelbaar was dat ze tegen hem in ging. Geen emotie kon ze ordenen in haar lichaam. Ze verbak het contact, kantelde haar hoofd naar achter waarbij haar ogen gesloten werden en haar mond nu duidelijk open bleef hagen. Hij zat nog steeds bovenop haar, haar benen tegen elkaar onder zijn lichaam. Haar ogen opende zich weer voor een kier, keken vanuit de gekantelde positie van haar hoofd Savador aan. De psychotische blik op zijn gezicht, de grijns die het weerspiegelde leken haar toch in een schrikmoment te brengen. Haar handen waren weer van hem af gegleden, lagen naast haar heupen op de grond, haar iets verwijde ogen op Savador gericht. Ze voelde zijn hand langs haar huid strelen terwijl hij zijn eigen ondergoed uit deed. De enige manier om hem terug naar zijn zinnen te brengen was niet deze manier. Voor een moment sloot ze haar ogen, waarna haar lichaam zich in een sierlijke, oogstrelende sereenheid leek te hullen. Met een geholde rug kwam ze omhoog, liet haar hoofd voor het begin eerst in haar nek liggen waarbij haar sneeuwwitte haren zich als een gordijn achter haar naar beneden hingen. Ze kantelde haar hoofd naar hem toe, dwong Savador ook om omhoog te komen op zijn knieën, waarbij ze haar benen optrok en deze tussen die van hem uit te halen. Haar voeten schoven door aan de buitenkant, zodat Savador tussen haar benen in zat. Haar handen achter zich op de grond terwijl ze zichzelf omhoog drukte, kantelde haar hoofd nu weer terug. De zilvere poelen leken weer vloeibaar, haar gezicht op een warme manier ontspannen. Misschien dacht hij dit spelletje te hebben gewonnen, er waren nog vele meer om gespeeld te worden. Zodra ze zat moest ze haar kin wat optillen om hem aan te blijven kijken. Ze drukte haar bovenlichaam zachtjes, bijna teder tegen die van hem aan, hun naakte huiden tegen elkaar. Langzaam gleed haar hand via zijn bovenarm naar zijn schouder, door naar zijn rug om haar gehele arm om hem heen te leggen. Met haar andere hand op zijn borst, haar bijna verlangende en speelse uitdagende blik naar Savador opgericht. De hand op zijn borst gleed door, streelde zijn nek, zijn kaak om zacht tegen zijn wang te blijven liggen. Haar houding totaal veranderd, van tegengaand tot een plotselinge oogstrelend verlangen. 'Savador,' sprak ze zachtjes, bijna fluisterend met haar strelende stem. Bijna voorzichtig leek er een misschien verlegen glimlach op haar lippen te komen. Daarna rechtte ze haar gehele rug, waardoor ze wat naar achter kwam met het bovenste deel van haar lichaam, om haar lippen bijna twijfelend langs die van hem te laten strelen. 'Savador,' klonk het op een rustigere, bijna concluderende toon waarbij haar lippen tijdens het vormen van zijn naam langs die van hem gingen. Zachtjes, teder, liefelijk drukte ze haar lippen op die van hem.

Ongetwijfeld had Neara geen mogelijkheid tot ontsnappen. Hij had zijn lichaam zo dicht tegen haar aangedrukt dat hij haar menselijke keten vormde, alleen waren nu niet haar polsen vastgeketend zoals bij normale ijzeren kettingen aan de muur, zijn gehele lijf vormde nu die barrière. Spreken was haar ontnomen, evenals dat ze zich zomaar zou kunnen loswurmen uit zijn verstikkende greep. Maar communiceren leek ze niettemin nog wel te kunnen. Natuurlijk, zolang er lucht was, was dit niet voor haar onmogelijk. De fluweelzachte fluistering bezorgde Savador een onopmerkelijke lichte siddering over zijn rug, het deed hem voor een moment even stoppen met waar hij mee bezig was. In de kleine stilte die daarna volgde bleef hij roerloos in dezelfde houding staan, een hand nog altijd om Neara's mond geklemd, zijn lichaam tegen haar aangedrukt en zijn hoofd bewegingloos naast het hare, steunend tegen de muur met zijn voorhoofd. Het was alsof hij het eerst wilde verwerken, de lichte woede die daarna alweer opborrelde. Het lukte maar deels, de overige woede kwam eruit in sissende woorden waarin hij het haar duidelijk maakte dat hij het niet kon geloven dat ze zelfs nú nog de leiding durfde te nemen in dit spelletje. Vooral toen hij haar slanke hand in zijn zij opmerkte, die er allereerst haast onopmerkelijk naartoe was gegleden. Neara's gezicht en houding verbleef geheel kalm, ook toen hij daarna was teruggeweken om haar met een vuurschietende blik aan te staren. Maar zelfs onder de al opspelende razernij die al duidelijk zichtbaar was op zijn gelaat bleef ze de gebruikelijke sereenheid behouden alsof er niets aan de hand was. Zijn woede was als het magma in de kern van een vulkaan dat later als lava eruit zou vloeien en op de top een dichte krop te vormen om uiteindelijk uit elkaar te spatten. Dat punt werd bereikt toen Savador haar uit woede aan haar arm langs zich heensleurde en haar vervolgens tegen de grond sloeg. Wie niet luisteren wil moest maar voelen, een standaard gezegde uit zijn eigen jeugd en iets wat hij zelf ook dikkels had meegemaakt. Zijn slangachtige ogen waren wat vergroot uit woede en voldaanheid bij het zien van het gevolg van zijn geforceerde handeling. Met zijn rug nu tegen de muur gedrukt keek hij in stilte toe hoe Neara met haar schouder hard tegen de grond viel en hierbij haar ogen gesloten hield. Ze rolde door tot ze op haar rug lag, het was dat moment dat hij in beweging kwam en met beide voeten langs haar lichaam over haar heen was gaan staan. Een handvol witte glanzende lokken was waar hij daarna ruw naar greep om haar te verduidelijken dat híj nu aan top stond, gevolgd door een ferme ruk aan haar haar. Overmeesterd door haat en afkeer staarde hij furieus terug in de nu harde grijze ogen van Neara toen ze hem aankeek, de verticale pupillen versmalden zich daarbij wat tot dunne streepjes. Voor even, al ging het eigenlijk te snel om het goed te kunnen waarnemen, schoot er een kleine trek over zijn gelaat die zijn beide mondhoeken wat omhoog haalde, ondertussen staarde hij verzadigd op haar neer. Elegante Neara, nu was ze toch niet meer zo machtig als gewoonlijk. Zoals ze daar lag dacht hij haar helemaal in zijn greep te hebben. In zijn chaotische bui, zijn gebrokenheid die hem verblindde in woedende staat, nam hij Neara's ietwat verschrikt lijkende reactie niet in zich op. Hij had zijn bovenkleding uitgetrokken en zag enkel zijn eigen verlangens. Verlangens om haar de grond in te boren, haar van binnen te verwoesten. Wat had hij zin om dat masker van eeuwige kalmte en rust te breken. Controle over zichzelf had Savador nu niet, hij wist niet wat hij deed. Wat hij wel wist was dat hij dit spelletje moest en zou winnen, híj moest als winnaar uitkomen. Hij zou zich niet langer meer laten kleineren, dat was hem vroeger al te vaak overkomen. Maar Neara leek gek geoeg niets te doen, geen verzet te tonen. Ze probeerde zich niet eens uit deze positie te wringen. Terwijl ze toch moest weten wat hij nu van plan was. Iets wat hij al eens eerder had gedaan bij Madeline. Het was fout, normaal zou hij daar op de hoogte van zijn. Nu niet. Het voelde té goed om het zomaar te laten gaan. Vooral nu hij al zo ver was, haast op het punt stond het opnieuw te doen. Momenteel bedacht hij zich niet dat Neara zo haar eerste plaats weer in zou kunnen nemen door hem simpel genoeg de lucht weer uit zijn longen te ontnemen, hem zijn grootste angst uit de badkuip te verplaatsen en tégen hem te keren. Ook dat drong niet tot hem door. Intussen was hij gehaast en vluchtig bezig om de riem van zijnbroek los te rukken, alsof het vlug en snel moest gebeuren zoals toen met Madeline. Norwood was toen de zijkamer binnengekomen maar had tot zijn grootste opluchting niet de kamer waar ze toen bezig waren in kunnen komen. Nu was er niemand die Neara kon helpen, niemand zou haar kunnen horen vanaf hier. Terwijl hij de gesp loshaalde en de riem erdoor uithaalde, gleden zijn goudkleurige ogen over haar lichaam. Ze straalde zwakheid uit, dat zag hij, iets wat hij deze avond nog weinig bij haar gezien had. Vanuit alleen het zicht op een aantal vrouwelijke delen die deels nog bedekt waren door haar lokken, gleed zijn blik over haar gehele lichaam in het algemeen. Daarbij ook haar houding, haar gezichtsuitdrukking en haar blik. In de positie waarin ze nu lag was het alsof ze er al klaar voor was wat hij van plan was met haar te doen, het was naar zijn gevoel opwindend om te zien en dreef hem nog meer naar de gekte. De drang om zijn handen haar huid af te laten tasten werd te groot, Neara's warmte vormde een zoveelste tevredensteller. Savador stopte zijn handelingen voor een moment waarbij zijn handen even stil bij haar heupen bleef liggen toen hij iets van een lichte schok bij haar dacht te merken, zijn blik gleed over haar lijf langzaam terug naar haar gezicht om haar met één lichtelijk opgetrokken wenkbrauw aan te kijken. Loom gingen zijn handen weer verder, verdwenen onder de rand van haar ondergoed om die met een haast hongerige blik in zijn ogen uit te trekken. Nog steeds was er geen enig verzet van haar kant, ze liet hem gewoon zijn gang gaan. Wat ruw streken zijn handen de lokken weg die het zicht belemmerden op haar boezem, hij werd tevreden gesteld zodra deze in zijn volle zicht onthuld werd. Zwijgend gleed zijn blik er even overheen, intussen voelde hij de drang om zijn handelingen voort te zetten alleen maar vergroten bij dit vrouwelijk schoon. Hij merkte niet dat Neara's aandacht intussen naar hem uit was gegaan na het slaken van zijn zucht; hij had zich voor nu enkel gericht op haar nu geheel naakte lichaam. Ondanks dat hij al aardig tevreden gesteld was met dit aanzicht alleen al, nam het nog niet zijn woede weg. Zijn aandacht had hij weer op Neara gevestigd, haar duidelijk gemaakt dat hij dit absoluut niet voor háár plezier zou doen, maar in plaats daarvan haar grootste verlangen om zou keren tot haar grootste angst. De woorden die hij uitstootte waren hijgerig en ietwat nors, hij meende wat hij haar nu zei. De blik in Neara's ogen leek wat te zijn verzacht, haast alsof ze het helemaal niet erg vond dat hij dit met haar zou uithalen. Niet dat hij zich daar nu druk om maakte. Savador hield zich in zijn nog redelijk ziedende bui nu bezig met het uittrekken van zijn broek, hield zijn ondergoed nog even aan terwijl de drang nu toch eigenlijk veel te groot was om zich nu niet meteen geheel van zijn kleding te ontdoen. Neara's lichamelijke reactie, ook haar ietwat boze blik, ontging hem geheel. De slag waarbij hij haar hoofd optilde en hard weer terug tegen de stenen vloer liet komen was een aantoning dat hij zichzelf nog lang niet was en zijn angst vermengd met zijn woede hem tot haast een ander persoon maakte. Zijn andere kant momenteel. Eindelijk zag hij eens pijn op haar gelaat, onbewust dreef het de zin nog meer aan, tesamen met het leedvermaak die hij uitstootte in een luide lach. Zonder iets te zeggen had hij zich vervolgens voorover gebogen om zijn lippen zonder pardon op de hare te drukken. Hoe krampachtig ze zijn ontblootte schouders beetgreep, hoe onwillig ze het moest toelaten dat hij haar zoende. Het was dát wat hij wilde zien; tegenwerking. Heerlijk om te zien hoe een haast verslagen uitdrukking over haar gelaat kroop toen ze daarna haar hoofd liet hangen met gesloten ogen en haar mond openhield. Het drong nauwelijks tot Savador door dat Neara voor een moment van binnen schrok om de psychotische uitstraling die hij door het leedvermaak op zijn gelaat gekregen had, dat ze hem nu met iets verwijdde gen aanstaarde. Het was tijd nu. Dit was het juiste moment. Zijn bleke vingers verdwenen onder de rand van zijn ondergoed en trokken die omlaag om de rest van zijn mannelijkheid in vol ornaat te onthullen. Zich voor nu geheel gericht op het uiteindelijke punt wat hij al die tijd al uit wilde voeren, verwachtte hij alles behalve dat Neara plotseling uit haar positie omhoog kwam. Met haar hoofd in haar nek gelegd en haar sneeuwwitte lokken hangend achter haar. Hij zweeg en keek roerloos toe, alhoewel hij zojuist op het punt had gestaan, en wist niet echt wat hij nu moest verwachten. In stilte ging hij met haar bewegingen mee, liet zich meegaan door omhoog te komen op zijn knieën om haar vervolgens ietwat verbaasd aan te blijven staren. Haar beide benen schoven langs hem heen zodat hij nu degene was die aan de binnenkant zat. Hij kon Neara enkel roerloos blijven aanstaren toen ze vervolgens omhoog kwam, zijn slangachtige ogen keken een lange tijd in de nu weer zilvergrijze poelen. Die waren nu weer verzacht, de harde grijze kleur leek geheel verdwenen te zijn. Ze naderde dichterbij toen ze een zitpositie aannam, hij slikte even zacht toe ze daarna haar lichaam tegen het zijne drukte. Hij voelde haar lichaamswarmte, haar zachte huid die hem teder streelde. Het maakte hem krankzinnig; eerst de angst, daarna de woede, en nu dit. Savador wist niet meer hoe of wat, daarboven was hij volledig de kluts kwijt. Deels door zijn eigen doen, deels door wat zich nu afspeelde. Via zijn borst en schouder gleed een hand van Neara langs zijn rug, om daar haar gehele arm hem zacht te doen ontklemmen. Haar andere hand bleef op zijn borst liggen en gleed later door naar zijn gezicht om daar zijn kaak en wang te strelen. Terwijl ze dat deed keek hij onbeweeglijk op haar neer, uit zijn half openstaande mond ontsnapte zacht een geluid dat leek op een combinatie van een zucht en een kreun. Het was alsof het hem teveel werd toen Neara daarna op zwoele toon zijn naam zei; het maakte hem gek. Zacht sloot hij zijn smalle lippen weer op elkaar, trok ze later weer van elkaar los bij het voelen van de zachte lippen strelend langs zijn mond terwijl ze een tweede keer zijn naam fluisterde. Een trillende, hese uitademing was wat hij uit zijn keel kon krijgen. 'Div..,' voordat hij de naam af kon maken, drukte Neara haar lippen al zacht op de zijne en voelde hij dat hij automatisch mee werd gesleurd in haar bewegingen. Voorzichtig, haast twijfelend legde hij zijn handen op haar smalle schouders, liet ze vanaf daar langzaam en strelend naar beneden glijden tot ze tot stilstand kwamen bij haar middel. Automatisch werd het zoenen onder zijn leiding versneld, evenals zijn hijgen. Eén van zijn handen gleed terug langs haar rug naar boven om wild door haar witte lokken te woelen. Het werd steeds moeilijker het nog langer uit te kunnen houden. Zijn beide handen gingen omlaag, ontklemden zich gretig om haar bovenbenen om haar uit de zittende positie op te tillen. Zijn armen trilden licht, niet omdat ze zwaar was maar omdat de lust en het ongeduld hem zijn kracht ontnamen. Savador liet Neara's lichaam wat naar voren hellen en tegen zijn eigen bovenlichaam leunen terwijl hij haar op zijn schoot zette. Zijn hoofd steunde op haar ranke schouder, zijn inademing luid en gierend zodra hij binnendrong. Haast alsof het pijn deed.

Zijn blik, alles wees erop dat zijn bovenkamer op hol was geslagen. Triomf, dat ze dit voor elkaar had gekregen zonder iets anders te doen dan ze altijd al deed. De uitdaging bij Savador blijkbaar gewonnen had, hoe hij gek was geworden onder haar woorden. Met haar gedachtes vertroebeld door de pijn van het moment zodra haar hoofd tegen de stenen vloer van de badkamer aan beukte bleef ze even liggen. Alsof ze hem ooit zichtbaar zou laten beseffen dat hij gewonnen had. Toch waren haar handen krampachtig om zijn schouders geklemd zodra zijn lippen hardhandig op die van haar werden gedrukt. Haar ademhaling versneld, haar naakte lichaam met een lichte kippenvel was warmer geworden als reactie op dit alles. Onder eigen initiatief had ze haar hoofd weggetrokken, haar gezicht wat van hem afgekanteld. Haar lippen bleven van elkaar, haar handen weer slapjes op de grond gevallen. Met de lichte, verslagen uitdrukking op haar gezicht door zijn hardhandige spierkracht was haar blik weer terug gegleden naar Savador. Met haar aandacht geheel op hem gericht, haar elegante gelaat geheel overlatend aan zijn handen, zag ze vanuit de rand van haar blikveld de laatste resten stof weg glijden. Elke beweging, elke handeling van Savador duidde erop dat als ze hem zijn gang liet gaan dit waarschijnlijk binnen een paar tellen afgelopen zou zijn. Haar geest liep voor, nam besluiten voordat ze ze zelf besefte. Haar borstkas veerde langzaam op onder de diepe teug lucht die Neara nam voordat ze in beweging kwam. Savador was te druk bezig geweest met zijn eigen ondergoed, waardoor ze de paar secondes vrij spel had. Haar blik die alles in de gaten hield, maar was gevestigd op Savador goudkleurige ogen werd voor een moment gesloten toen haar hoofd achterover kantelde. Soepel, alsof ze een stuk ballet oefende kwam ze in de holle stand van haar rug omhoog, haar hoofd in haar nek en een ontspannen gezicht. In de onwetendheid van Savador had ze vrij spel, had de macht teruggenomen zonder dat hij het door had gehad. Langzaam opende haar ogen weer, waarna haar hoofd terug kantelde en ze hem ietwat verlangend aankeek. Elke beweging van haar lichaam gracieus en verleidend, een spelletje die ze tot perfectie had gemaakt. Haar knieën bogen zich, waarna ze haar benen aan weerszijde van Savador bracht en met haar lichaam naar hem toe kwam. De zilvere poelen waren zonder een onderbreking in die van hem gericht, zag de verbazing over zijn gehele gezicht. Iets wat - zoals bij hem haar tegenwerkingen waren geweest - een prikkel was, iets wat haar aanzette alles nog beter te laten verlopen. Elke beweging van haar armen die naar hem toe kwamen zo onweerstaanbaar mogelijk te maken. Zijn koude huid tegen die van haar, voelbaar hoe zijn hart versneld was waarbij Savador alleen maar op haar neer kon kijken en geen vinger bewoog. Toch had ze ter poging het moment niet te eentonig te maken haar blik neergeslagen, op zijn borst gericht alsof ze verlegen was toen haar arm om hem heen kwamen te liggen. Met haar ogen volgde ze haar eigen hand die via zijn borst naar zijn nek gleed, om door te gaan met haar ogen naar die van hem toen ze zijn stem hoorde, een zacht geluid wat aantoonde dat dit alles wel degelijk zin had. Met haar gezicht dichtbij, haar lippen strelend langs die van hem terwijl ze zijn naam fluisterde. Hem te doen beseffend, hem de hallucinatie te geven dat hij de enige was voor haar. De toon, de tederheid en begeerte erin deed dit alleen nog maar meer benadrukken. Met haar andere arm over zijn schouder heen diagonaal naar zijn schouderblad streelde zijn rug. De hand die op zijn wang had gelegen gleed naar een zelfde positie toe zodra ze zijn toegevendheid voelde. Zijn handen op haar blote huid die langzaam en rustig naar beneden gleden deed haar lichaam nog dichter tegen die van hem drukken. Zijn versnelde lippen, de hare die gewild met hem mee gingen. Af en toe kwamen ze los van die van hem, speelde met zijn verlangen om alles aanlokkelijker te maken waarna ze ze weer op die van hem drukte. Haar rug holde zich onder zijn hand die over haar rug gleed, stopte niets van haar handelingen toen ze zijn hand door haar haar voelde gaan. Dit was niet het moment meer van daarnet, geen blinde woede of psychopathische Savador. Steeds meer dwong ze hem met haar eigen aanrakingen die van hem zachter te maken, teder alsof ze van porselein was. Haar lippen maakte zich voor een moment los van die van hem zodra ze zijn handen op maar bovenbenen voelde klemmen, ontsnapte er een verlangende zucht toen ze gemakkelijk werd opgetild. Zonder het moment te verpesten verplaatste ze haar onderbenen zodat ze, als het moest, haar onderbenen naar achter kon laten gaan om op haar knieën te komen. Haar hoofd kwam in haar nek te liggen, haar ogen gesloten en haar ene hand naar de haargrens in zijn nek geschoven om daar haar vingers tussen zijn haren te haken. Haar hoofd verplaatste zich, kwam naar voren te hangen met haar lippen bij zijn nek zodra Savador haar tegen zich aan tilde. Een zachte kreun was te horen zodra haar lichaam wat naar beneden zakte op zijn schoot, de hand in zijn haargrens verkrampte onder het gevoel. Haar lippen streelde onbewust zijn nek onder elke hijgerige ademstoot die ze naar buiten bracht. Haar onderlichaam bewoog ritmisch mee op zijn bewegingen, sloten perfect aan alsof dit alles al duizendmaal geoefend waren. Haar lippen streken zonder te bewegen langs zijn hals omhoog, om later die van hem weer op te zoeken. Gepassioneerd en langzaam zoende ze hem zonder de rest te onderbreken. De hand in zijn haargrens ontspande, streelde zijn nek ter aansporing. De aanloop naar hier was lang geweest, had langer geduurd dan ze had verwacht. Desalniettemin was Savador een uitdaging, eentje die ze maar al te graag aan ging. Dit spelletje was misschien over, maar er zouden nog vele volgen. Ze zou hem bezig houden, voor haar eigen en misschien voor zijn plezier. Haar lippen maakte zich langzaam los van die van hem, waarna haar hoofd weer naar achter kantelde onder het slaken van een kreun. Haar sneeuwwitte haren zaten niet in de weg, leken om haar rug en zijn handen heen te zitten zonder ze aan te raken. Haar hoofd in haar nek en met haar bovenlichaam die iets van Savadors borst af kwam gaf ze haar gehele lichaam vrij. Haar ademhaling hoorbaar versneld, ritmisch meegaand op elke beweging. Haar hoofd kwam weer terug, waarbij haar ogen zich opende en ze die van hem opzocht. Ze bracht haar lippen dichtbij, streelde hiermee speels die van hem. 'Speel met me,' fluisterde ze teder, hem uitdagend tot een spelletje geheel naar zijn verlangens. Ze duwde hem naar achter, streelde zijn huid met haar eigen lichaam en dwong hem op zijn rug te gaan liggen. 'Maak me van jou,' vervolgde ze op een al even verleidelijke toon in zijn oor, bracht haar onderlichaam omhoog om zich van hem los te maken. Ze zou hem dit alles niet zo snel geven, ze had de tijd en dat zou hij beseffen. Met haar knieën naast zijn heupen, haar handen naast zijn hoofd en een paar witte lokken die over haar schouders langs zijn hoofd vielen keek ze hem aan. Soepel kwam ze omhoog, rechtte eerst haar rug in een sierlijke beweging om hem nog even te laten genieten. Vervolgens kwam ze van hem af, haar zilverkleurige ogen in die van hem gericht. Speels, uitdagen, verlangend. Achterstevoren liep ze van hem weg, bracht haar hand omhoog met haar handpalm naar boven gericht en sloot haar vingers. Alleen haar wijsvinger ontsnapte uit de vuist, krulde zich en rechtte zich weer als teken naar Savador dat hij maar moest komen als hij dit wilde afmaken.

Het was een ervaring waar hij aan de ene kant naar verlangde; de lust, Neara's vrouwelijke naakte lichaam. Aan de andere kant verafschuwde hij het door het onophoudelijke geluid van denderend water tegen de badkuip die nog eens over zou lopen als er niet op gelet werd. Daarbij speelde ook de nog aanwezige woede en haat een rol, die zich steeds verzachtte door haar tederheid en daarna weer verhardde waarbij hij haar ranke hals zo weer tussen zijn handen kon sluiten om haar te wurgen. Het was een twee-in-één combinatie, iets wat nooit goed kon gaan met zijn pure Shadraanse aard en het temperament van een pittige Raziaan. Maar er was bar weinig aan te doen - soms verdween Neara's verschijning, maakte plaats voor een beeld van Diva. Afwisselend, daarna keek hij weer in de ogen van Madeline, Neara keerde dan weer terug en hij dacht zelfs even Mizore in zijn armen te hebben. Gefronsd moest Savador een aantal keer met zijn ogen knipperen, vroeg zich van binnen af of dit óók één van haar vele spelletjes was. Letterlijk gek geworden was het beste hoe Savador momenteel beschreven kon worden. Sinds Marcus hem door het tragische gebeuren in zijn jeugd zijn innerlijk flink door de war gehaald had wat hem gemaakt had tot de harde man die hij vandaag de dag was, had hij altijd al losse draadjes daarboven zitten. Een rood draadje voor de drang naar macht, een geel draadje voor rijkdom, sinds hij op latere leeftijd ontmaagd was had zich nu ook een rozig draadje voor lust ontpopt. Ze waren onvermijdelijk bij elkaar gekomen, hadden kortsluiting veroorzaakt in zijn manier van denken. Met de angst en woede daar ook nog eens bij werd dat enkel en alleen maar versterkt. Tegelijkertijd deed het hem een uitzonderlijk groot genoegen Neara in pijn te zien na haar met haar hoofd tegen de koude stenen badkamervloer te hebben geworpen, lachte er luidkeels om in haar gezicht. Haar zichtbare verzet vond hij alleen maar geweldig, voelde de lut zich er enkel om versterken. Zijn zware gehijg dat allereerst ontstaan was doordat hij zichzelf te veel had opgefokt bleef continu aanhouden, het ging nu haast bijna geleidelijk op het ritme van Neara's ademhaling. De aanblik op haar ogen, haar haar, haar volle lippen, haar machteloze positie. Het maakte hem allemaal nog gekker dan hij op het moment al was, geestelijk was hij al verkruimeld en zou hij na dit gebeuren een hoop moeite krijgen alle kleine stukjes te verzamelen om zich weer bij elkaar te rapen. De gekte had zijn hoofd overgenomen, zou hij nog normaal hebben kunnen denken dan had hij zich in gedachten diep verontschuldigd tegenover Diva, dan was hij abrupt hiermee gestopt om zichzelf al te straffen voor zijn zonden in haar plaats. Maar het drong niet tot hem door waar hij mee bezig was, geen prikkel van de buitenwereld kon nog als een helder lichtpuntje door de donkere waas in zijn hoofd heendringen. Behalve het geluid van het water, wellicht hield het hem ook met dit bezig omdat hij niet wist wat hij anders zou hebben gedaan in zijn angst en woede. Savadors goudkleurige slangachtige ogen waren verwijd, staarden als de ogen van een uitgehongerd wild beest in die van Neara zodra haar blik de zijne weer ontmoette. Kledingstuk na kledingstuk werd hem ontdaan, zich inhouden hield hij zich niet meer voor mogelijk. Ze moest gestraft worden, en wel nú. Pas toen ze zich uit haar ligpositie elegant omhoog werkte nam verbazing voor kort de overhand, liet hem in verbluffende stilte. De brandende vraag was waarom ze zich in hemelsnaam ingaf in handelingen die hij geforceerd bij haar uit zou voeren. Niet in zijn zin, maar in haar zin. Een regelrechte schending was wat hij van plan was; óf ze leek dit niet in te zien, óf ze vond het alles behalve erg, óf was dit ook weer een onderdeel van haar plan. Hij zou er alles behalve van opkijken als dat laatste gold. Ongeacht hij niet wist wat haar eigenlijke bedoeling was kon hij voor nu niets anders doen dan starend toekijken hoe ze haar hoofd in haar nek legde, haar rug holde, haar haren achter haar over haar rug gleden terwijl ze langzaam maar zeker omhoog kwam. Alsof hij alleen door dat aanzicht al vastgeketend werd. De verlanging in haar blik deed zijn innerlijke vlam aanflakkeren, hij wilde niets liever dan dat verlangen haar te ontnemen en voor zichzelf te houden. Háár lust voor zíjn plezier. De soepele elegantie die Neara's lichaam afstraalde hield Savador zoetjes terwijl ze in de tussentijd haar benen langs hem heen liet glijden, strekte alsof ze het zich nu het toch erop neer kwam zichzelf tenminste nog gemakkelijk wilde maken. Haar lichaam kwam vervolgens weer naderend dichterbij, onbewust stak hij zijn borst vooruit om ieder moment die aangename warmte te kunnen voelen. Ondanks alles deed hij een poging de verbazing die van zijn gezicht en blik af te lezen was voor haar te doen verbergen, iets wat helemaal niet lukte. Tot zijn grootste ergernis toe. Zijn bleke grauwe huid, anders zo koud en klam, begon zich door de sensatie wat op te warmen, aangespoord door zijn snel bonkende hart die op diens beurt weer de lust en goesting aandreef door zijn aders. Voor nu kon hij enkel op Neara neerkijken, bewoog geen spier terwijl zijn lichaam verder het werk deed. Zijn armen kwamen om haar heen te liggen - de warme gespierde armen die haar anders warm zouden houden. Al was het door zijn gekte, angst en woede nu niet helemaal het geval. Het idee om haar te vermoorden zat er nog steeds in, de gedachte om haar overal gretig te willen kussen waar hij maar bij kon ook. Het was duidelijk te zien dat zijn brede borst even schokkerig op en neer ging, alsof zijn eigen lichaam het begaf onder de ritmische slagen van zijn hart, vooral toen Neara een verlegen uitdrukking opzette en haar ogen voor een moment neersloeg. Eveneens volgde Savador de bewegingen van haar hand die zacht strelend over zijn bovenlichaam omhoog gleed en in zijn nek kwam te liggen, hij staarde haar daarna weer met diezelfde blik van gemengde verbazing, woede, angst en verlangen aan. Een kreun ontsnapte, hij kon er niets tegen beginnen. Ze kwam aanzienlijk dichtbij met haar gezicht, hij hijgde zijn uitademingen zacht uit in haar half geopende mond toen ze met haar lippen strelend langs de zijne ging, zijn naam uitsprak alsof hij haar laatste hoop was. Vooral de toon waarop ze het uitsprak deed hem een siddering bezorgen, zag nu niet in dat het gemaakt moest zijn. Zijn pijnlijke rug werd gestreeld, ieder klein overbelast drukpuntje werd gerust gesteld door haar zachte slanke handen. In de tussentijd voelde hij hun lichamen nader tot elkaar komen, gleden zijn handen over haar lijf naar beneden. Een passievolle zoensessie volgde, eenzelfde gebeuren waarin hij met tweestrijd met zichzelf en haar was. Haar tong er proberen af te bijten om haar erin te laten stikken of zijn lust op haar uit te oefenen? Dat laatste moest hij kwijt, dat wist hij wel. Evenals zijn woede. De drang om haar te pijnigen werd groter uit irritatie toen Neara af en toe opzettelijk leek terug te wijken, kleine pauzes in te lassen. Hij voelde haar rug weer hollen onder zijn strelende bewegingen, eigenlijk zou hij zo weer een nieuw mes kunnen creëeren om een tweede poging te wagen, maar de drang om zijn woede om te zetten in lust en andersom was veel sterker. Daar kon hij niet zomaar omheen. Neara oefende beïnvloedbare factoren op hem uit, spoorde hem aan zachter met haar om te gaan. Het enige was dat het zo moeilijk ging; voor eens kon hij zich eens in alle ruwheid los laten gaan. Deels ook nog verblind door zijn bui, maar Neara zou heus niet breken als hij hiermee door zou blijven gaan. Althans, niet van buiten. Het was nog steeds geestelijk waar hij op doelde. Hij balde zijn vuisten even uit gretigheid, tilde haar daarna onder lichte trillingen van zijn handen onder haar bovenbenen op. Savador merkte nauwelijks hoe ze haar benen even verplaatste en haar hoofd allereerst in haar nek legde, zat momenteel teveel verstrengeld met zijn eigen grote lust. Automatisch richtte hij zijn hoofd ook wat op toen hij haar lange vingers tussen zijn sluike lokken voelde schuiven, keek hierbij op naar haar boezem die zowat in zijn gezicht geduwd werd in de positie waarin hij haar optilde om haar even later weer neer te laten zakken. Eveneens slaakte hij een kreun toen ze uiteindelijk zat waar hij haar wilde hebben, iets luider maar toch op dezelfde toon als Neara. Tegelijkertijd had hij zijn hoofd richting het plafond gericht van genot, kneep zijn ogen stijf dicht onder de kleine pijnlijke rukjes aan zijn lange lokken zodra haar grip zich verstevigde. Hij moest wat naar achter leunen voor extra bewegingsvrijheid om daarna te doen wat hij haar eigenlijk aan had willen doen voor straf, kon zich niet veroorloven dat er haast vlammen door zijn onderlichaam leken te gieren. Hun bewegingen waren op één lijn om dit uitgelopen spel voort te zetten. Zijn handelingen waren zo hardhandig als hij onder deze druk van lust maar kon uitvoeren, hij deed daarbij geen moeite zijn luide ademstoten te onderdrukken. Zijn stem galmde in de holle badkamerruimte tegen de wanden, overstemde zelfs het genadeloze geluid van neerstortend water. Nu zou hij haar gekmaken, haar straffen om het mogelijke verdriet dat ze Deshas later misschien wel aan zou kunnen doen, haar beledigingen jegens hem en Diva waarvan ze het lef had haar in een slecht daglicht te durven zetten. Maar hij voelde lust van hem meester maken, de woede werd langzaam verdrongen. Savador hield zich bezig met de geroutineerde bewegingen, Neara's lippen langs zijn hals bezorgden hem alleen maar een extra tinteling. De gekte speelde weer op, overschaduwden zijn heldere denkvermogen als een dikke zwarte mist. Doordat haar lippen nu op de zijne werden gedrukt werd het gehijg uitstoten door zijn mond hem ontnomen, het vervolgde zich met korte horten en stoten via zijn neusgaten. In tegenstelling tot hem waren Neara's handelingen rustig geworden, hij kon niet begrijpen hoe je onder deze omstandigheden nog rustig kon blijven. Bij hem sloeg echt werkelijk álles op hol; tijd en besef van plaats drongen niet meer tot hem door, belangrijke personen - van vrienden tot geliefden - doken niet in zijn hoofd op. Het was alsof zich een geïrriteerde frons tussen zijn wenkbrauwen vormde zodra Neara de moed had net op dit punt haar lippen los van de zijne te scheuren om daarmee de hele bezigheid te onderbreken. Wat kwaad staarde hij haar in haar ogen aan toen ze daarna terugweek waarbij haar bovenlichaam zich wat van hem afbewoog, nam de gelegenheid haar daarvoor te straffen met kleine maar harde beten in haar buik, zij, boezems en schouders, tesamen met lange uithalen over haar huid met zijn absurd lange tong. Zodra ze besloot weer terug te wijken, hapte Savador gretig naar haar lippen die hem zachte woorden toefluisterden. Als een speelse jonge tijgerwelp. Al was het niet teder of lieflijk; je hoorde duidelijk zijn tanden bij iedere gemiste beet luid op elkaar klappen. Onder haar bewegingen liet hij zich achterover zakken, met zijn broze rug op de koude tegels zodat zij nu aan top zat. Nu liggend scheurde hij zijn blik niet van haar los, bleef haar alsof hij haar met zijn intimiderende blik wilde hypnotiseren roerloos aankijken. Pas toen ze verder over hem heenboog, hem verleidelijke woorden in zijn oor sprak waardoor hij een aantal nakreunen om moest onderdrukken, had hij zijn blik van haar zilvergrijze ogen losgescheurd om glazig naar het plafond over haar schouder te staren. Hij veerde even lichtelijk omhoog, holde onder een pijnlijke knak zijn zwakke rug bij het gevoel toen Neara zich van hem lostrok en overeind kwam. Zijn blik gleed weer naar haar terug toen ze met haar beide handen aan weerzijden van zijn hoofd en haar knieën steunend naast zijn heupen op hem neer keek. Zwaar hijgend en met zijn onbehaarde lichaam glimmend van het zweet bleef Savador zelf een tijd nog languit op de vloer liggen, nam ondertussen iedere soepele beweging van Neara in zich op toen ze vervolgens weer opstond. Zijn ogen bleven de vuist volgen die opgericht werd terwijl ze langzaam achteruit liep, zagen de wenkende bewegingen van haar wijsvinger. Even gleed zijn blik onder nog luid gehijg en hevig gezweet terug naar die van Neara, waardoor hij nog iets langer bleef liggen. Uiteindelijk werkte hij zich overeind, strompelde haar met een verwilderde blik in zijn ogen achterna die duidelijkmaakte dat hij nog niet terug bij zinnen was. Zijn bleke hand sloot zich nogal onnodig stevig om de wenkende wijsvinger om daarna haar gehele hand beet te pakken en haar uit de badruimte te sleuren, weg bij al dat water. Hij nam haar aan haar arm mee naar het centrale deel van Angani, terug bij af, liet haar langs hem heen zwieren zodat ze op haar buik half over de rand van de sofa heen zou vallen. 'Je bent gek bij je hoofd,' fluisterde Savador zacht in haar oor, moest hij nodig zeggen. Hij stond met zijn eigen lichaam ver over haar heen gebogen, zijn bovenlichaam drukkend tegen haar rug en schouders, had de deur van de badkamer vooraf met een klap dichtgeslagen. 'Hoe kan men iemand nu tot zich laten maken als je je door iedere man laat plezieren?' vroeg hij hijgend in Neara's oor. Hij wachtte nauwelijks op haar antwoord. Zijn hand had zich in een snelle beweging strak om haar mond gesloten en hij was onaangekondigd weer binnengedrongen om de sessie nogal ruw te vervolgen op het punt waar ze waren gebleven. Haast alsof hij haar echt onder zijn drang misbruikte om haar te straffen.

Alleen al als Neara had geweten hoe de geest van Savador geheel overhoop was, hij niets meer helder kon bedenken, was het enige wat er bij haar omhoog was gekomen triomf geweest. Een gevoel dat ze wel degelijk zijn brein had overmeesterd, hem horendol had gemaakt onder wat voor rede dan ook. Zijn nu verwarmde huid die haar alleen maar uitnodigde dichterbij te komen, haar vingers met de lichte aanraking strelend erover heen te gaan zodra de rest van haar lichaam werd opgeslokt door het moment van hun samen. Hoewel zijn armen strak rond haar hadden gelegen had ze dit genegeerd, was deels ingegaan op haar eigen verlangen door zich alleen in dit soort momenten over te geven. Hem niet de kans te geven de andere kant van zijn nu geschifte brein omhoog te laten komen. Hun stemmen hadden zich vermengt zodra haar lichaam op zijn schoot zakte, doorgaand naar het moment waarop dit alles was gebaseerd. Onder haar eigen bewegingen, elke streling zacht en teder voelde ze nog de woede en hardheid die in hem zat. Elke beweging zonder enig sprankje liefheid, geen tederheid vanaf het moment dat ze op zijn schoot zat. Een poging om zijn eigen plan door te zetten, iets wat ze met al haar macht zou stoppen. Hoezeer ze ook in dit moment werd opgenomen, haar geest voerde het volgende spelletje alweer uit. Zijn woede omzette in een onuitputtelijke begeerte, zijn handelingen teder te maken, smekend om meer. Elke keer meer, wat ze ook zou doen. Haar hand in zijn haargrens vormde zich tot een gespannen vuist, duwde haar lichaam tegen hem aan onder zijn bewegingen. Haar stem nog steeds zacht, zeker zachter dan die van hem. Hijgend in zijn oor, zodat hij elke kreun van genot zou kunnen horen, hoe hard hij ook zou schreeuwen onder zijn eigen gevoelens. Zodra ze haar lippen van die van hem losmaakte en achterover leunde in hun bewegingen ontsnapte een andere kreun haar lippen. Haar hand gleed naar zijn schouder, verkrampte duidelijk onder een genot wat de slaken van haar stem ook weerspiegelde bij het voelen van zijn tanden, zijn tong die langs haar huid gleed. Hijgerig bewoog ze zich terug, om in de samengedrukte houding van hun lichamen weer terug te vallen. Een begerige grijns speelde voor een kort moment op haar lippen zodra ze zijn happende bewegingen opmerkte, gaf hem niet de kans op zijn beten werkelijkheid te maken. Hij zou zichzelf verbeteren, ze zou hem dwingen zachter te worden. Onder zijn tegenwerkende lichaam die voor een moment met haar mee ging zodra ze zich, toen ze hem op zijn rug had gelegd, omhoog tilde en van hem los kwam merkte ze zijn opstand. Met een speelde blik nodigde ze hem uit te halen wat volgens hem tot hem behoorde. Haar ogen goedkeurend onder het verlangen toen ze over hem heen gleden, het resultaat bekijkend van net. Haar gezicht bleef kalm onder haar geopende lippen die elke versnelde uitademing naar buiten liet komen toen Savador nog met een blik van onhelderheid naar haar toe kwam gestrompeld. Haar kin tilde zich op toen zijn hand zich hardhandig om haar vinger sloot, vervolgens haar gehele hand greep en haar de badkamer uit werkte. Op het laatste moment draaide de knop van de waterkraan in de badkuip zich dicht, waarna de deur zich met een harde klap sloot. Bijna elegant draaide ze met hem mee, nieuwsgierig naar wat hij nu weer van plan was. Een zachte zucht werd hoorbaar zodra ze tegen de bank aan kwam, gedwongen voorover leunde toen ze zijn lichaam tegen haar rug voelde aandrukken. Een glimlach speelde op haar lippen, haar handen op de rand van de sofa geklemt op de hoogte van haar heupen. 'Een nieuw spel om te winnen,' wist ze nog net uit te brengen voordat haar ogen zich voor een moment vergrote bij zijn hand die zich om haar mond sloot. Haar mond opende zich nog verder, haar tanden klemde ongecontroleerd om een van zijn vingers zodra hij in een snelle en onverwachte beweging zijn aanwezigheid weer duidelijk maakte. Haar ogen voor een moment dichtgeknepen, een gedempte kreun hoorbaar onder zijn hand waarna haar hoofd wat naar beneden zakte. Voelde de rand van de rugleuning in haar buik schuren, haar heupen er tegenaan geklemd onder de positie waarin hun lichamen gelijmd waren. Een vuile truc die ze had aan moeten zien komen, iets wat haar ogen weer deed openen en de beste dingen uit het moment haalde. Haar ene hand nog om de bank rand geklemd, waardoor haar knokkels bijna wit werden terwijl haar andere hand omhoog kwam, zich achter op in Savadors nek legde en daarbij zijn hoofd dichter naar zich toe trok. Haar versnelde ademhaling die haar lichaam nodig had werd belemmerd door zijn hand, waardoor ze gedwongen was haar nog vrije hand om zijn pols te klemmen en zijn hand naar beneden te trekken. Meteen ontsnapte de harde ademstoten, had haar hoofd omhoog gebracht zodat hun oren bij elkaar lagen. Haar ogen gesloten, had haar en zijn hand naar beneden gebracht, niet wetend waar deze uit zouden komen. Op gevoel draaide haar gezicht naar hem toe, streelde onder het slaken van zachte kreunen met haar lippen zijn wang, beet speels in zijn onderlip om aan te tonen dat dit ook anders kon toen ze met haar hand zijn gezicht zachtjes naar haar toe had gedraaid. Langzaam werkte ze zich naar achter, vond dat het wel lang genoeg had geduurd hoe de rand van de rugleuning tegen haar aan drukte. Werkte zich langzaam, soepel en teder uit zijn greep waarna ze van hem weg stapte, zich weer losmaakte. Meteen draaide ze zich om, hem niet de kans te geven haar opnieuw voorover te duwen. Haar handen gleden over zijn borst, haar lippen bewerkte speels deze zelfde plek. Streelde erlangs alsof het breekbaar was, liet hem de tederheid die zich in haar verschuilde zien, waarna haar lippen die van hem opzochten. Zacht en verlangend kuste ze hem, liet het uit monden tot een gepassioneerde zoen waarbij haar arm over zijn schouder liet hangen richting zijn rug, en de andere hand in zijn nek waarbij ze hem langzaam met zich mee nam terwijl ze achteruit liep. Zonder het aan hem te laten merken manoeuvreerde ze om de bank heen, totdat hij met zijn rug ernaar toe stond. Haar beide handen verplaatste zich naar zijn borst, waarna ze hem met een zachte duw klem zette tegen de rand van het zitvlak van de bank, waardoor de enige keuze was te gaan zitten. Haar ademhaling versneld, haar hongerige blik die van Savador buik terug gleed naar zijn ogen. 'Je hebt deze baan zeker voor de macht en de titel aangenomen?' sprak ze zachtjes terwijl ze haar been optilde en haar knie naast zijn heup op de bank zette, haar lichaam dichterbij brengend. Ze boog voorover, haalde haar blik niet van Savador los waarbij haar handen langs zijn hoofd op de rand van de rugleuning terrecht kwamen. Langzaam, duidelijk nog niet klaar met haar praatje trok ze haar andere knie erbij, zette deze aan de andere kant van zijn lichaam op de bank en boven zijn schoot bleef hangen. 'Master Savador,' sprak ze zachtjes, zijn formele naam met een bijna onderdanige begeerte erin. Terwijl ze dit zei liet ze zich langzaam op zijn schoot zakken, streelde met haar lichaam zijn borst terwijl ze naar beneden gleed. Haar hoofd kwam in haar nek te liggen, haar lippen van elkaar onder haar hijgende ademhaling toen hij onder haar leiding weer binnendrong. Haar handen gleden van de bank rand af, waarna er eentje doorgleed naar zijn borst en de ander in zijn nek kwam te liggen. In een bijna rollende beweging duwde ze haar buik tegen hem aan, waarna haar borst volgde en haar hoofd gebogen op zijn schouder kwam te liggen. Hun bewegingen weer op een lijn, een synchronische dans die onder haar leiding een versnelling aannam. Elke beweging samengesmolten tot een simpel geheel, tot perfectie uitgeoefend van jaren ervaring. Met haar hijgende adem in zijn nek streelde haar neus omhoog totdat haar lippen bij zijn oor waren. 'Master,' fluisterde ze tussen een kreun door, waarna er een verheerlijkte glimlach op haar lippen ontstond.

Hij was zelf niet van mening dat het Neara was geweest die de oorzaak vormde voor de door elkaar gehusselde gedachten, emoties en gevoelens in zijn hoofd. Het was eerder dat er zoveel emoties bij elkaar waren gekomen op hetzelfde moment dat de bom was gebarsten. Woede, lust, de drang om dit alles te winnen en het haar betaald te zetten. Of wie weet had ze het toch wel gedeeltelijk, misschien wel stiekem helemaal voor elkaar gekregen hem daarboven totelos te maken. Savador wist het niet. Het enige wat in zijn hoofd opdook was 'winnen', 'straffen' en 'haar tot bloedens toe penetreren'. Andere gedachten drongen niet binnen, waren er misschien wel, maar hadden tot hem momenteel geen enkel besef. Het enthousiasme werd groot toen Neara op zijn schoot zakte, nu hij eindelijk dát kon doen om haar te straffen en het ditmaal bij háár daarboven helemaal door de war te halen. Zijn bewegingen en handelingen hard en woedend als zijn houding in het dagelijkse leven, geheel in tegenstelling tot het zachte en tedere doen van Neara. Maar hij kon het zich niet langer meer veroorloven, wist dat het haar uiteindelijk toch wel zou lukken zijn begeerte groter te laten worden dan deze hardheid. Omdat hij nu eenmaal een man was die gemakkelijk verleid werd door de naakte schoonheid van een vrouw. Zijn stem en kermen ook luider dan die van haar, hij bedacht zich niet dat mensen naast, boven of onder hen hun stemmen zouden kunnen horen. De zijne was in ieder geval duidelijk genoeg om door de muur heen te kunnen horen. Neara's zachte gehijg in zijn oor dreef hem alleen maar meer tot waanzin, het was een extra aanleiding om alleen maar wilder en onbedreven door te blijven gaan. Ze leunde achterover, creëerde daarbij wat afstand tussen hun lichamen en de verstikkende warmte die veroorzaakt was door hun beide genot. Nog steeds hardhandig ging Savador haar bovenlichaam af met afwisselende beten en likken, een kleine onderstraf in de grote straf die hij haar nog wilde geven. Enkel ergernis was in zijn halfdicht geknepen ogen te zien toen Neara met een grijns reactie gaf op zijn tevergeefse verdere beten, het irriteerde hem zoals leerlingen hem irriteerden als hij druk bezig was. Voor even leek hij toe te willen geven om daadwerkelijk zachter te worden in deze bezigheid, maar hij zette zijn harde handelingen daarna al gauw weer voort. Onwillig werd hij daarna op zijn rug gelegd, zijn lichaam leek tegen te werken toen Neara zich vervolgens van hem losmaakte, smeekte te zien uit enkel de lichamelijke reacties om meer. Ze wenkte hem met een enkele vinger, hij moest het maar komen halen als hij de ervaring opnieuw wilde beleven. En dat deed hij. Na zich eerst overeind te hebben geholpen en verwilderd naar haar toe te lopen. Ze moest toch niet denken dat hij al klaar met haar was en ze gewonnen had. Ruw trok hij haar mee, had vooraf haar wenkend vingertje omsloten, en drapeerde haar over de leuning van de bank. Hij lette niet op haar bewegingen om de kraan dicht te draaien voor de deur met een klap dichtsloeg, richtte zich geheel weer op waar hij naar streefde. Haar straf. Haar geestelijk de draad kwijt te laten raken, zoals ze bij hem al geflikt had. Als dat al niet door zijn eigen emoties was gekomen. Savador boog zich met zijn lichaam over haar heen, sloot een hand om haar mond om het vanaf hier onder zijn leiding te vervolgen. 'Een spel voor mij!' hijgde hij fluisterend in haar oor als reactie op haar woorden. Hij negeerde haar tanden die zich achter zijn hand om één van zijn vingers klemde, de lichte pijn zette hem alsmaar meer tot harder handelen. Zijn mondhoeken krulden om tot een voldane grijns toen hij uit Neara's lichamelijke reacties kon opmaken dat ze dit niet verwacht had, precies naar zijn bedoeling. Ondanks de routine die hij met ruwe stoten herhaaldelijk voortzette, liet hij zich door Neara's hand die naar achteren reikte met zijn hoofd dichter naar haar toetrekken. Hij liet de hand om haar mond omlaag trekken, ontklemde daarmee nu haar dijen voor betere grip. Met zijn ogen eveneens gesloten bevonden hun hoofden zich nu oor aan oor, hij steunde met zijn kin tegen haar hals en streek door zijn eigen bewegingen automatisch steeds langs haar wang. Neara's luide ademstoten die vrijkwamen nu zijn hand niet meer om haar lippen lag, waren voor hem een plezier om aan te horen. Hij hield zijn ogen gesloten, haast in een geërgerde frons, toen ze haar gezicht naar hem toegedraaid had, zijn wang streelde en lustig in zijn lip beet. Haast als een dierlijke reactie hierop beet Savador terug, in haar oorschelp, haar neus en eveneens haar lippen. Zijn tanden bleven uiteindelijk geklemd om haar oorschelp en lieten deze niet los, alsof hij haar zo aan zich vast wilde ketenen. Tevergeefs probeerde hij haar voorover gebogen over de bank te houden, in de positie zoals ze nu stonden, maar Neara werkte zich in langzame maar zekere tred steeds verder naar achteren zodat ze nu recht stonden. Hij was alles behalve van plan op te geven en ging onverstoord door, tot hij wel moest stoppen toen ze zich uit zijn greep werkte en zich naar hem toedraaide. Zwaar hijgend en licht trillend van de lust over zijn gehele lichaam staarde hij haar gefronsd aan, alsof hij wilde zeggen waarom ze het hem flikte dit zomaar te onderbreken. Haar ranke handen gleden ondertussen over zijn borst, smeerden onbewust het glimmende zweet dat nu letterlijk over zijn huid droop uit. Met zijn hoofd wat in zijn nek sloot hij zijn ogen terwijl hij uithijgde en in de tussentijd genoot van de strelingen langs zijn bovenlichaam. Hij richtte zijn hoofd weer recht bij het voelen van haar lippen op de zijne. Eerst zacht, daarna werd het gepassioneerder en meer naar zijn smaak waardoor hij haast automatisch zijn armen om haar taille wikkelden en zich mee liet voeren in haar bewegingen. Zijn handen gleden langs haar rug door naar benenden om op haar billen te blijven liggen. Daarbij niet beseffend dat ze hem achteruit richting de bank leidde en hem als het ware klemzette. Met een licht verontwaardigde blik in zijn ogen had hij geen enkele andere keus dan te gaan zitten, de ontzetting was te zien in de mix van lust en minachting die zijn blik duidelijk liet zien toen hij naar haar opkeek. Hij hoorde haar vraag, zijn blik gleed van haar been die ze naast hem op de bank zette langzaam naar boven naar haar ogen. 'Wat gaat jou dat aan?' bracht Savador er hees uit onder zijn zware hijgingen. 'Eens ruleer ik over een eigen Rijk. Dan is deze positie niets vergeleken met hoe ik later zal leven. Als een vórst.' Hij keek toe hoe ze haar handen langs zijn hoofd liet steunen op de rugleuning achter hem, hoe ze ook haar andere been optilde op de bank. Met een luide kerm legde hij zijn hoofd met dichtgeknepen ogen in zijn nek en half tegen de rugleuning achter hem toen Neara zich daarna weer binnen liet dringen, zoals ze zijn formele naam uitsprak terwijl ze dit deed wakkerde het de vlammen van zijn lust alleen nog maar meer aan. Zijn bleke borst schokte en tintelde onder haar strelende bewegingen van haar handen. De rest van de bewegingen kon hij enkel dezelfde luide kermen uitslaken, de armen die hij om haar middel had geslagen bewogen ritmisch mee op Neara's haast rollende bewegingen. Hij stootte de hijgingen en de kermen uit in haar oor telkens wanneer haar hoofd gebogen over zijn schouder kwam te liggen. Het horen van haar zachte stem die fluisterend één van zijn vastere titels uitsprak bezorgde hem de climax en het hoogtepunt van deze nacht. 'Neara!' kwam er in één van die kermen uit. Zijn armen sloten zich strakker om haar heen, drukte haar in een verstikkende greep tegen zich aan. Intussen steunde hij met zijn hoofd op haar schouder en beet met zijn ogen stijf dichtgeknepen op zijn onderlip bij het vurige gevoel. Toen het eenmaal weer over was liet Savador haar los en liet zich luid en zwaar hijgend terug in de bank zakken, slapjes en onderuit gezakt. Zijn hoofd hing wat naar beneden met zijn ogen nog gesloten, zijn armen lagen slap over het zitvlak van de bank terwijl hij hijgend weer op adem probeerde te komen en een poging deed zich bij elkaar te rapen. Neara zat daarbij nog op zijn schoot, maar hij sloeg er geen acht op. 'Ik heb gewonnen,' bracht hij er hees uit. Er kwam daarna een zachte lach uit het diepste van zijn keel waarna hij zijn hoofd tegen de rugleuning legde en met een blik die aantoonde dat hij zichzelf nog niet helemaal was naar Neara opkeek. De zwarte sluike lokken hingen slordig in zijn gezicht en plakten helemaal bezweet aan zijn huid. 'Ik heb gewonnen en daar kun jij niets meer aan veranderen,' vervolgde Savador met een brede haast spottende grijns.

Neara's tanden hadden zich krampachtig en zonder echt opzet rond zijn vinger geklemd op het moment dat ze over de bank leuning was geduwd en zichzelf weer aanwezig maakte. Savadors harde handelingen gaven de vorm van zijn karakter weer, een kracht die aan de ene kant alleen maar een aandrang was voor haar geest, een iets wat het alleen maar aanlokkelijker maakte. Aan de andere kant was ze alsnog een vrouw, smachtend naar tederheid die haar lichaam verhemelde alsof het het meest heilige was op dat moment. Maar daarnaast was ze Neara, een vrouw met honderden jaren ervaring in het spel van verleiding, getemde verlangens en opwellende begeerte. Een spel waar de hele wereld op draaide, waarin zij aan de top stond en elke handeling gebeurde uit pure perfectie en aansluiten op de ander. Amper voelde ze zijn hand op haar lichaam verplaatsen van haar mond naar haar dij, voelde alleen de brandende prikkels van het geheel. Alles deed het vuur in haar ontbranden, zorgde ervoor dat ze nog niet alles uit de kast haalde. Haar borstkas brandend onder het verlangen dat naar haar zin nu pas werd gestild, haar hijgende ademhaling ritmisch op elke stoot. Hij was een uitdaging geweest die ze, zonder het te laten merken, met beide handen had vastgegrepen. Dit spelletje op andere manieren te winnen dan normaal, nog steeds was ze aan de winnende hand. Bij elke beweging, bij elke keer dat ze haar heupen tegen de bank rand voelde aan stoten werd de overwinning groter. Haar lippen over zijn wang, haar tanden omklemd om zijn onderlip onder het zoeken naar meer plekken van zijn lichaam om te kunnen aanraken. Meer plekken om hem bewust van haar te laten maken. Haar eigen handelingen stopte bij de snelle reactie van Savador, haar hand bleef in zijn nek liggen toen ze zijn tanden telkens over haar huid voelde schrapen. Alles liet ze toe, nam elke ervaring in zich op om niet meer te vergeten. Het tegen hem te kunnen gebruiken voor haar eigen plezier. Happerig ging ze met hem mee, voelde zijn tanden over haar lippen waarop zij weer regeerde. Ze hield haar gezicht deels naar hem toe gedraaid toen zijn tanden haar oorschelp omsloten, kon zich daarna weer focussen op de volgende zetten in dit spel. Elke zet nog van haar, zijn zetten waren alleen maar wanhopige reacties geweest, pogingen tot de leiding te verkrijgen onder het spel waarin zij de regels maakte. Ze wist zichzelf omhoog te duwen, waarbij elke beweging niet eens verstoord werd, alles alleen maar weer in een nieuwe houding werd gesmolten. Ook haar eigen borstkas ging snel op en neer, een lichamelijke reactie die ze nooit kon uitsluiten. Met lust en verlangen had ze zich naar hem toe verplaatst, haar handen zacht strelend het werk laten doen. Voor haar eigen plezier was dit ook, niets was ook maar verricht onder het mum van haar eigen wil. Haar lippen streelde zijn vochtige huid, werkte langzaam omhoog om zijn lippen te vinden. Alles werd krachtiger, gepassioneerder terwijl hun lichamen weer tegen elkaar drukte en ze langzaam om de bank heen manoeuvreerde. Zijn handen die haar rug streelde, omarmde waarbij de rode vegen niets meer waren dan een zwakke weerspiegeling van daarnet, een vage herinnering van Savadors eerste verlies. Haar vraag was niets meer geweest dan een simpele inleiding naar het hoogtepunt, zijn lust naar macht en koppigheid gebruiken om hem en haarzelf tot het beste moment te brengen. Een rede waarom ze verder niet op zijn woorden reageerde, hoorde ze niet eens terwijl ze met haar naakte lichaam dichterbij kwam. Op zijn schoot plaats nam door langzaam naar beneden te zakken, haar lichaam hierbij niet van die van hem losmakend. Elke trillerige uitroep van Savador, elke handeling die hij verrichte om haar dichterbij te halen was een moment die haar alleen maar dichter bij de overwinning bracht. Haar borst en buik tegen hem aangedrukt, de ritmische bewegingen en het gehijg dat zich onder elke kreun met elkaar verwikkelde. Zijn armen die zich als boeien rond haar lichaam verplaatste, zich naar Savador toe trokken om haar lippen in zijn hals te leggen en de woorden te fluisteren die hij duidelijk wilde horen. Haar geest was amper gericht op haar eigen gehijg, haar eigen geluiden van genot na die woorden. Het werd blank gezet onder de vele prikkels, de vele waarnemingen die voor deze secondes te veel werden om allemaal tegelijkertijd te kunne bevatten. Haar armen om zijn nek geslagen, haar handen krachtig verkrampt om zijn schouders heen bij het hoogtepunt. Goed zo, zeg het. Zeg. Het. de enige galming in haar hoofd toen ze haar naam uit zijn mond hoorde komen. Haar enige reactie die voor hem zicht- en voelbaar was waren haar kreunen en aangespannen lichaam op het zelfde moment. Haar armen gleden van hem af toen hun beide lichamen weer ontspande. Haar handen bleven op zijn buik liggen terwijl ze zichzelf weer als een pop zonder touwtjes omhoog liet komen door haar rug te strekken. Verder bleef ze zitten, hijgde geluidloos terwijl ze haar ogen weer langzaam opende. Zijn uitgeputte houding, elk aanblik toonde een volmaakte uitkomst van haar spel. Ze had zitten wachten op deze woorden, haar lippen sloten zich weer en haar blik werd langzaam weer zwoel en intimiderend. Bleef hem aankijken terwijl hij doorging met zijn gehallucineerde overwinning. Ze bracht haar bovenlichaam weer dichterbij, drukte even zachtjes haar lippen tegen de huid onder zijn oor waarna er een gluiperige glimlach op haar lippen kwam. De sereenheid had zich nooit weg laten jagen, maar nu kreeg hij weer iets sinister onder haar duistere blik. 'Denk dat nog maar eens na,' fluisterde ze in zijn oor, haar handen nog steeds op zijn buik. 'Wie wierp zich op wie? Wiens hoofd sloeg op hol, wiens dierlijke verlangens en emoties namen de overhand na een paar simpele woorden en bewegingen,' duidde ze hem zachtjes op zijn verlies, op het feit dat hij zich op haar had gestort. Op het feit dat ze alleen met hem mee was gegaan voor het spelletje. Hem deze ervaring mee had gegeven, alleen onder haar eigen lust naar winnen. Ze tilde haar heupen op zonder haar lippen bij zijn oor weg te halen, had met elk woord langs zijn huid gestreken. Ze kwam omhoog, maakte zich los en rolde langzaam opzij. Neara's armen waren om Savadors borst gewikkeld, waardoor ze hem mee trok boven op haar. 'Het is niet erg,' suste ze hem om het feit dat hij verloren had. Haar blik was weer kalm, hoewel de bewegingen van haar borstkas en ademhaling nog versneld was. 'Je hoeft geen spelletjes meer te spelen als je wilt. Ik vind wel genoeg andere kandidaten,' vervolgde ze, liet haar lippen strelend langs zijn wang gaan om ze daarna speels op zijn lippen te drukken. Samen met haar woorden en haar kus hem aanzettend tot een nieuw spel, zonder dat aan hem duidelijk te maken.

Enkel vrouwen die hij uit het diepste van zijn hart liefhad konden de zachtheid en tederheid uit hem krijgen tijdens sensationele handelingen als deze. Vrouwen als Diva en Madeline, zij konden hem eenvoudig zover krijgen ze als breekbaar porselein te behandelen. Maar Neara.. dit moest haar straf voorstellen. Maar misschien besefte Savador niet dat hij deze tederheid ook best op haar kon uitoefenen, doordat zijn woede teveel bezit van hem had genomen. Vrouwelijke personen verdienden zijn respect, in de volste hartstocht had hij er normaal geen moeite mee dit respect om te zetten in zachtaardigheid. Was het omdat hij Neara nog niet lang kende en zich tot nu toe enkel een haat voor haar gecreëerd had? Het was niet zo dat het niet kon veranderen, tijd maakte al het besef. Iedere stoot en handeling, de één nog harder dan de ander, bracht hem steeds dichter naar triomf. Goud, macht, het nummer één blok voor rasechte winnaars. Althans - dat had hij zich in zijn hoofd gehaald. Zoals de overwinning voor Neara steeds groter werd, zo werd Savadors grijns uit genot, perfectie, voldanigheid - uit álles - steeds breder bij het gevoel dat hij vroeg of laat als winnaar uit zou komen. Altijd en overal, het kon nooit of te nimmer anders dan dat lopen. Op zulke momenten was hij ervan overtuigd dat hij de beste was, aan top stond, en de hele wereld voor hem moest buigen. Ieder individu in Kovomaka, van koningen tot verwaarloosde slaven. Dat deel van zijn ideaalbeeld was altijd blijven hangen, en hoezeer hij hierom ook gestrafd zou worden, het haalde vrijwel weinig uit. Hij deed amper moeite zijn kreunen te onderdrukken; luid galmden zijn genotzalige kermen door de kamer en kaatsten tegen de muren. Alsof heel Kovomaka mocht horen dat hij nu ieder moment kon overwinnen. Ondertussen liet hij zich strelen en zoenen, ze was blijkbaar idioot genoeg om niet te beseffen dat hij vele plaatsen hoger stond en ze er nu alles aan zou moeten doen om hoger dan hij te komen. Zijn bleke handen streelden haar gladde lichaam, één van haar boezems nam hij gretig in zijn mond voor zover dat kon maar owee als hij uit diezelfde gretigheid uit haar zou glippen en daarbij het verwennende gevoel onwillig zou onderbreken. Zijn puntige tanden ontklemden Neara's oorschelp, om zijn handelingen onophoudelijk voort te zetten als twee parende roofdieren. Verblind door zijn eigen lust kon het hem niets schelen als hij haar pijn zou doen, hij zou er andersom net zo min om geven als zij hem pijn deed. Het zou zijn verlangen alleen maar doen vergroten, iets wat nu haast niet meer mogelijk was omdat het al op zijn grootst was. Nog even en hij zou zegevieren, waarin hij in zijn ogen al zoveel ervaring in had.

Savador had het niet laten verpesten toen ze zich zo nodig om moest draaien, nu rechtop staand zette hij het hijgend en zwetend voort en keek terwijl hij dat deed op Neara neer waarna hij lustig even op zijn onderlip beet en zijn hoofd in zijn nek legde. Het zweet parelde op zijn voorhoofd, gutste in grote maten over zijn borst naar beneden. Zijn hele lichaam glom alsof hij net een duik in de dichtstbijzijndste plas had genomen, iets wat hij door zijn waterangst nooit uit vrije wil zou doen. Neara's lippen ging strelend over zijn vochtige borstkas, ze leek niet vies te zijn van zijn zweet, en verplaatsten zich al strijkend naar boven om te eindigen bij zijn smalle lippen. Als een magneet sloten zijn lippen zich vast om de hare terwijl zijn armen zich om haar tedere vrouwenlijf sloten. Langzaam maar zeker werd hij om de bank gemanouveerd, waar hij met een korte ontzetting op het zitvlak werd geduwd. Zijn gevoelige delen erop rustend, haast beklemmend geklemd tussen zijn benen toen Neara er vervolgens op neerzeeg. De uitstotende kermen en kreunen werden onbewust luider; vanzelf ontnam hij alle lucht uit zijn longen om het er met luide kracht uit te stoten. Ritmisch, herhaaldelijk maar geheel naar zijn voldoening. Nog even en hij kon niet meer. Savador genoot zichtbaar van haar lippen in zijn hete hals, de rollende bewegingen. Zijn kermen werden nog luider, kwamen er nu haast met horten en stoten uit bij haar fluisterende woorden. Ja! Ja, zeg mijn naam!
Het galmde door zijn gedachten maar de woorden kwamen er niet uit over zijn lippen. Daarvoor had hij het te druk met kreunen. Het kermen van haar naam op zijn beurt was er al uitgerold voor hij er enig erg in had gehad; het ging volkomen vanzelf. Op een zeker moment verstrakten zijn armen zich om haar lijf, kneep hij zijn ogen stijf dicht en gingen hun stemmen gelijk op in een luide en hijgerige kreet. Het zekere hoogtepunt. Zijn hart klopte nog snel en bonzend na in zijn borstkas toen hij zich daarna met een vergenoegde zucht slapjes terug liet zakken tegen de rugleuning van de bank. Eén van de weinige dingen die hem in een kalme, tevreden staat konden brengen; het hoogtepunt bij geslachtsgemeenschap. Nu had het overwinnende gevoel dat kalmtegevoel weggehaald en hem overmeesterd, de gewilde triomf. Op zijn gelaat was een kleine voldane glimlach verschenen, die steeds groter werd - want hij had gewonnen, en daar was niets meer aan te veranderen. Onderuitgezakt bleef hij zitten, zijn valse blik opgeslagen naar Neara toen ze zich op zijn schoot oprichtte en haar ogen opende. O, hoe het nu moest voelen om in haar plaats daar te zitten. Gefaald in één van je eigen spelletjes, één grote mislukte domper. Arme ziel. Van binnen lachte hij zich schor, van buiten grijnsde hij triomfantelijk. In feite was hij er niet van op de hoogte dat het juist totaal andersom was en hij juist degene was om erge medelijden mee te hebben.

Met de verbredende grijns op zijn smalle lippen, schoof Savador zijn bleke vingers vast in Neara's sneeuwwitte lokken om zijn hand vast te zetten tegen haar achterhoofd toen ze zich naar hem toeboog en hem een kus onder zijn oor drukte. 'Maar voel je niet schuldig. Het was immers te verwachten van een kandidaat als ik, niet dan? Volgende keer toch maar beter je slachtoffers uitkiezen, snoesje,' sprak hij al grijnzend, zijn stem wat hees en schor door de vele uitgestoten kermen, schreeuwen en kreunen terwijl hij met zijn hoofd even zacht langs de hare streek. Het moment van totale overwinning werd in één klap weggeveegd bij Neara's fluisterende woorden. Savadors grijns gleed van zijn gezicht, abrupt leek zijn voldane uitdrukking plaats te maken voor onbegrip en ontzetting, zijn ogen daarbij zichtbaar vergroot en in een totale leegte over Neara's schouder gericht op de muur achter haar. Hij kwam ervan op het besef, hij kwam op het schokkende besef van vele dingen en feiten bij de zachte zinnen die daarna volgden. Onbewust had zijn bijna alweer gekalmeerde ademhaling zich paniekerig versneld, in zijn ogen was een verblufte maar bovenal wanhopige blik verschenen. Nee.. dat kón niet. Nee! Ze kón niet hebben gewonnen, de titel als winnaar had hij toch al eerlijk en wel binnengehaald? Hij had haar haar straf gegeven, het was grotendeels onder zijn leiding gedaan. Dit spel was ten einde gekomen en hij had gewonnen!
Maar diep van binnen besefte hij zich dat de keiharde waarheid tegenspreken met andere, geruststellende gedachten hem niet zouden kunnen helpen. Het was waar; ieder feit dat ze hem openlijk voorhield klopte, tot zijn grootste ergernis toe.
Neara's bewegingen drongen nauwelijks tot hem door - zijn blik bleef ongelovig, leeg en roerloos gericht op de muur aan de andere kant van de kamer. Hij kneep enkel zijn ogen half dicht en onderdrukte een laatste kreun toen ze zich van hem losmaakte om zich vervolgens opzij over de sofa te laten vallen. In die beweging trok ze hem mee, haar armen daarbij om zijn borst geslagen en kwam Savador boven haar te hangen. Op handen en knieën, zijn uitademingen nog in zachte nahijgingen in haar gezicht. Voor even was zijn blik naar Neara's gelaat gegleden bij haar zachte woorden en staarden zijn nog verwijdde ogen bewegingloos in de hare, alsof hij ter plekke versteend was. Een mix van ontzetting, ongelovigheid, schuld en verwarring. Zijn mond stond licht nahijgend halfopen toen hij zijn afwezige blik weer liet afdwalen, zijn wenkbrauwen kropen naar elkaar toe in een zorgelijke en droevig ogende frons. Een moment later voelde hij Neara's lippen op de zijne, maar afwezig als hij was reageerde hij er niet op. Verstijfd en bijna angstig kwam hij tot een erg besef: hij had het wéér gedaan. Hij had het weer voor elkaar gekregen de trouw die hij met Diva opgebouwd had te schenden. Misschien omdat ze hem de laatste tijd geen aandacht aan hem geschonken had terwijl zijn verlangen naar haar, of in ieder geval snakkende liefde, hoognodig had. En als ze er niet was maar er wel andere vrouwen rondliepen die hem opzettelijk verleidden, dan gebeurde er zoiets. '.. iva,' kwam er zo zacht over zijn lippen dat het nauwelijks te verstaan was. Zijn wenkbrauwen trokken zich meer op in diezelfde zorgelijke frons dat hem haast een zielige uitdrukking gaf terwijl hij zijn ogen sloot en zijn mond zich verwrong. 'Diva.. ' Gebroken liet Savador zijn lichaam languit neerzakken op Neara, zijn hoofd daarbij rustend bij de holte tussen haar schouder en hals, gewoon de fut niet hebbend om zich nog langer overeind te houden.