Kataro strompelde door de gangen van de Toren. Hij moest Dorchadas zien te bereiken. Vaak zette hij zijn hand tegen de muur aan en greep met zijn andere hand naar zijn kloppende hoofd. Op die manier moest hij continu stoppen en uitrusten. Hij legde zijn hand in zijn nek en kon zijn eigen hartslag als een wilde tekeer gaan. Uiteindelijk kon Kataro niet verder. Hij bleef met zijn rug tegen de muur geleund stilstaan. Hij hijgde zwaar.Hij moest nu hulp hebben. Kataro had geen idee waar hij was. Het enige wat zijn wazige blik nu nog kon onderscheiden van de rest was een deur. Hij zette zich met al zijn kracht af van de muur en viel haast tegen de deur aan. Zwak bonkte hij drie keer op de deur waarna hij ineen zakte terwijl hij er nog tegenaan leunde. Een pijnlijk klap ging door hem heen alsof er iets in hem ontwaakte maar tegelijkertijd iets anders stierf. Alleen de deur hield Kataro nog een beetje in een zittende positie. Hij had zijn ogen gesloten, maar als ze open waren geweest had je kunnen zien hoe de vrolijke blauwe kleur van zijn heldere ogen veranderde naar dieprood terwijl de pupil zich verkleinde. Zijn goudblonde, krullende lokken werden langer en sluik. Ze kleurde steeds donkerder en donkerder tot ze zwart waren. Alleen in zijn gezicht was nog te zien dat het Kataro was. Maar met zijn uiterlijke veranderingen leek hij meer op een mini versie van Deshas. Hoewel Kataro in uiterlijk niets leek op zijn broer, leek dat nu wel doorbroken te zijn. Als een bezwering die ineens ophield met werken. Kataro merkte niet dat er iemand aan kwam lopen of dat hij onderuit zakte toen de deur waar hij tegenaan leunde, werd geopend.

De zachte tonen van de muziek speelde hun laatste melodie, waarbij Neara's rustige open zich al even kalm en langzaam weer opende. Met een glas wijn naast zich op de lange eetkamer tafel en een oud, bijna stoffig boek op haar schoot was haar geest voor een moment weggedreven naar de muziek. De heldere klanken van de oudste Puffoonse instrumenten hadden haar al vanaf haar jeugd af aan rust gebracht, en ze had de gewoonte aangeleerd om deze tonen vaak weer te herhalen. Een moment rust voor haar, zover haar eigen innerlijk getrained om de andere gevoelens die niet van haarzelf waren zo te verzwakken dat ze niets meer waren dan een kleine streling in haar geest. Te klein om werkelijk op te letten, maar groot genoeg om onbewust in de gaten te houden. De muziek was gestopt, had - zo leek het - misschien de aankomst van de onverwachte bezoeker aangevoeld. Zwak was het geluid van een vuist op de houten deur van haar vertrek te horen, iets wat haar hoofd deed omdraaien en haar zilverkleurige ogen op die zelfde deur deed vestigen. Kalmpjes stond ze op, sloot haar boek en legde deze naast het glas wijn om met de gebruikelijke soepele en rustige tred naar de deur te lopen. Rustig opende de deur zich voor haar, nog voordat ze er werkelijk bij was. Haar blik schoot meteen naar beneden, gevolgd door haar lichaam die het tengere gestalte van de jonge jongen in haar armen liet glijden. Op haar knieën zat ze achter hem, vol in de deuropening. In dat zelfde moment was de serene rust waar ze zich normaal in had gehuld verdwenen, haar zilvere ogen vergroot van verbazing toen haar blik over het gezicht gleed. 'Kataro?' sprak ze zachtjes tegen de zwakke jongen, haar wenkbrauwen gefronsd aangezien ze het plaatje van de vrolijke, spontane kleine jongen moest veranderen. Misschien een tweeling broer van Kataro, maar ze had Deshas nooit over nóg een broertje horen spreken. Met zijn achterhoofd tegen haar schouder en haar armen moederlijk rond zijn lichaampje gewikkeld trok ze hem half op haar schoot. Voorzichtig streek ze wat haren weg, de bezorgte warmte in haar ogen zichtbaar. Kinderen, een zwakke plek bij haar door het feit dat ze ze zelf nooit zou kunnen krijgen. Voor een moment speelde haar haren op, waarbij de onzichtbare fluistering zich een weg baande naar Deshas. Pas bij hem aangekomen zou het bericht 'Deshash, hier komen' hoorbaar worden, en alleen voor hem. Voorzichtig tilde ze het jongetje op om de deur open te laten en naar binnen te lopen. Ze liep door de woonkamer, door naar de slaapkamer om de jongen daar voorzichtig neer te leggen, tegelijkertijd bij hem te gaan zitten en hem half tegen zich aan houdend. 'Kataro,' klonk het zachtjes, als teken dat de jongen terug moest komen naar de bewoonde wereld. Iets leek niet te kloppen, zijn uiterlijk, toestand en magische sferen om hem heen stonden allemaal op z'n kop. 'Wat hebben ze je aangedaan?' fluisterde ze zachtjes in zichzelf, trok de jongen tegen zich aan onder de moederlijke bezorgdheid die op was komen spelen.

Deshas had niet geweten hoe snel hij in beweging had moeten komen. Hij had zelf die hele dag al rare voorgevoelens. Alsof hij niet kwijt was. En het frustreerde hem de hele dag al dat hij maar niet kon plaatsen wát. Daarom was hij weggestoven toen hij Neara's bericht doorgekregen had, wetend dat dit was waar hij op had zitten wachten. Haar bericht had zo bezorgd geklonken in zijn oren. Het moest wel iets ernstigs zijn. Met grote passen rende Deshas met twee treden tegelijk de trap op. Angani lag immers hoger dan Dorchadas. Toen Deshas bij de kamer van neara aangekomen was zag hij dat de deur open stond. Zonder verdere omhaal liep hij direct door. In de woonkamer beland kon hij Neara in eerste instantie niet vinden, tot hij de deur naar haar slaapkamer open zag staan. Hij liep met grote passen naar de deur maar bleef versteend in de deuropening staan. Zijn blik vastgelijmd op het slappe lichaam van zijn jongere broertje. 'Nee toch' kreunde Deshas zachtjes. Niet nu het zo goed met Kataro ging. Dit was dus een reden waarom hij niet had gewild dat Kataro hier les kreeg. Bijna met een verslagen blik leunde Deshas zwaar tegen de deurpost. Hij dwong zichzelf weer overeind te staan en naar het bed te lopen. Hij ging aan de andere kant van Kataro zitten. 'Ik had gehoopt dat het niet zo ver zou komen' mompelde hij zachtjes terwijl hij een paar zwarte lokken uit Kataro's gezicht streek. 'Maar als jij weer terug bent. Waar is Alice dan?' vroeg Deshas, meer aan het slappe lichaam van zijn broertje dan aan Neara. Deshas stond weer op, speurend naar iets wat zich niet in de kamer bevond. 'Alice!' riep hij met lichte stemverheffing. Als Kataro hier zijn uiterlijke veranderingen had ondergaan, dan moest Alice hier ook zijn.

Kataro kreeg niet veel meer mee van wat zich achter hem afspeelde nadat de deur was open gegaan. Maar toen Neara hem tegen haar aantrok kreunde hij zachtjes. Slap probeerde hij zich iets dichter tegen haar aan te nestelen. Instinctief zocht zijn koude lichaam de warmte van het hare op. Hij voelde zich vaagjes loskomen van de grond. En duurde even voordat Kataro het volledige besef had dat Neara hem waarschijnlijk had opgetild. Hij was maar half bij zinnen. Maar genoeg om Neara's stem uit de verte te kunnen horen, al zat ze vlak bij hem. Zijn ogen opende zich uiteindelijk half. De rode irissen die haast wel leken te gloeien keken versuft naar het plafon. Al snel sloot hij zijn ogen weer en kreeg opnieuw wat ademhalingsproblemen. Hij ademde zwaar en oppervlakkig. Bijna alsof hij zelfs veel moeite had met ademen. Het drong amper tot hem door dat Deshas de kamer binnen stormde. Echter, toen hij een paar lokken uit het gezicht van Kataro streek opende deze opnieuw loom zijn ogen. De felle rode ogen keken Deshas strak aan. 'Alice' herhaalde Kataro fluisterend. Hij had het gevoel alsof hij jarenlang had liggen slapen en nu pas ontwaakt was. Ineens werden zijn ogen getrokken naar een soort geestverschijning in de hoek van de kamer. Ze leek nog het meest op de volwassen, vrouwelijke versie van Kataro. De lange, golvende, goudblonde lokken, haar vrolijk kijkende, hemelsblauwe ogen. Nu keek ze echter schuldbewust richting Deshas. 'Het spijt me zo Deshas. Hij heeft me eruit gegooid. En hij laat me niet meer binnen. Ik kan niets meer voor Kataro doen' sprak haar zachte stem als een fluistering.

{Om even een beeld te geven hoe Alice eruit ziet: https://2img.net/r/ihimizer/img255/6448/alicerl.jpg }

Met haar ene arm over Kataro heen, haar hand zachtjes op zijn achterhoofd waarbij ze hem tegen zich aan drukte, haar andere arm om het tengere lichaampje van de jongen. Haar kin steunde op zijn hoofd, haar ogen strak voor zich uit gericht, geconcentreerd op elke belangrijke beweging in het rijk van de lucht. Ze tilde haar hoofd op toen ze de kleine beweging onder haar voelde, keek in de half geopende ogen van Kataro. Anders zo vrolijk blauw, iets wat ze al had gemerkt in die enkele ontmoeting, de levensvreugde erin was toen iets wat haar meteen opviel. Nu, bestolen van deze positiviteit keken twee bloedrode irissen haar aan, verzwakt onder de lichamelijke toestand van Kataro's lichaam. 'Jongen toch,' fluisterde ze bijna onhoorbaar, legde haar armen strakker rond hem heen en legde haar kin weer op zijn hoofd. Haar ogen sloten zich zodra de onmenselijke fluistering die alleen voor haar hoorbaar was haar bereikte, waarna een tijdje Deshas binnen kwam stormen. Ze hoorde zijn stappen, zijn ademhaling en voelde de razende emoties door hem heen gaan. Ze opende zich zodra Deshas' stem hoorbaar werd onder de bijna wanhopige kreun, keken hem recht aan. Ze zei niets, rechtte haar rug zodat Kataro's lichaam wat vrij kwam te liggen. Nog steeds bleven de zilvere poelen strak op Deshas gericht, ook niet toen deze ook op het grote bed kwam zitten en Kataro's gezicht vrij maakte van een paar gitzwarte lokken haar. 'Deshas,' klonk haar stem zacht, dwingend tegelijkertijd met haar blik die nog steeds op hem vastgelijmd was. Hij zou zelf ook wel kunnen bedenken dat ze antwoorden wilde, voelde een besef bij hem wat ze niet kon plaatsen. Ze wilde antwoorden, iets wat Deshas haar ging geven ook. Onder zijn brul klemde ze Kataro beschermend tegen zich aan, legde zijn hoofd tegen haar schouder aan waarna haar blik naar de hoek van haar slaapkamer schoot. Ondanks het masker van sereenheid brak een verbazing door, een emotie die haar ogen iets deed verwijde. 'Deshas,' haar stem luider, de harde en boze ondertoon nu duidelijk hoorbaar. Haar normaal kalme haren bewogen zich onrustig bij de punten, iets wat Neara zelf weerspiegelde. 'Een verklaring voordat er verder wordt gesproken. Voordat Kataro het begeeft onder deze toestand. Wíe is dat, wat heeft dit te maken met.. hem,' als een moeder die haar kind beschermde tegen het oplaaiende vuur had ze Kataro beschermend in haar armen, kon haar harde blik nu eindelijk van de vrouw in de hoek scheuren en op Deshas vestigen.

Deshas keek met een ruk opzij toen hij de zachte fluisterende stem hoorde. En op het moment dat hij Alice zag, ging er een pijnlijke steek door zijn hart. Alsof zijn hart doorboord werd door een pijl van de Suasama. 'Alice,' fluisterde hij zacht. Zijn blik ging met verbazing terug naar Kataro. 'Eruit gegooid?' herhaalde hij met verbazing in zijn stem. 'Dat kan niet. Kataro is daar niet sterk genoeg meer voor,' zei Deshas terwijl hij terug keek naar de geest verschijning in de hoek van de kamer. De stem van Neara onderbrak hem. Zijn duistere ogen schoten terug naar haar en keken haar voor een moment aan alsof hij nu pas opmerkte dat ze hier zat. Vanuit zijn ooghoeken zag Deshas de treurige blik die zich op Alice' gezicht vormde nadat Neara verder sprak. Maar nog voordat Deshas wat kon zeggen was Alice hem al voor. 'Het is goed. Ik kan niets doen zonder een lichaam Deshas. En daarbij...iemand heeft het recht de waarheid te weten,' hoorde hij haar zacht spreken. Deshas keek Alice even twijfelend aan. Daarna ging zijn blik terug nar Neara. 'Dit is...Alice is...,' begon hij maar kwam niet goed uit zijn woorden. Hij nam diep adem en keek Neara strak aan. 'Alice is de moeder van Kataro,' zei hij. 'En van mijzelf,' voegde hij daar zacht aan toe. Zijn blik gleed naar zijn broertje. 'Toen Kataro geboren werd dachten we eerst dat hij geen magie bezat. Tot aan zijn vijfde. Toen werd het oncontroleerbaar. Kataro vernietigde een hele stad met zijn magie die werd versterkt door zijn negatieve gevoelens,' vertelde hij. 'Alice...mijn moeder,' verbeterde Deshas zichzelf, 'kon nog maar één ding doen. Ze offerde haar eigen lichaam op om haar geest met die van Kataro te laten versmelten. Zij kon zijn geest rustig en in bedwang houden. Maar daar moest ze voor sterven,' eindigde hij. 'Als ik langer dan vierentwintig uur zonder lichaam blijf, dan moet ik de overstap maken naar de geestenwereld,' hoorde Deshas Alice achter zich daar nog zacht aan toevoegen.Hij had haar eigenlijk nooit moeder of mama genoemd. Zelfs niet toen hij klein was. Het was voor hem altijd Alice geweest. En zijn moeder had daar ook nooit een probleem van gemaakt. 'Het probleem nu is dat, als Kataro weer het volle besef over zijn lichaam krijgt, dat hij opnieuw zal beginnen met dingen te vernietigen. Alice moet echt terug naar Kataro. Het probleem is dat hij haar kennelijk heeft buitengesloten en ik weet niet hoe,' vervolgde Deshas.