Deshas had Neara mee terug genomen naar haar eigen kamer in de Toren, Angani. Hij verbaasde zich een beetje over het feit dat ze vrij licht was. Maar daarentegen, ze was de Vrouwe van de Lucht. Zo gek was het ook weer niet. Deshas drukte met zijn elleboog de klink van de deur naar beneden en duwde hem met zijn voet verder open. Als Neara's kamer qua indeling een beetje op de zijne leek dan wist hij waar haar slaapkamer moest zijn. Gelukkig gokte hij in één keer goed en duwde met zijn schouder de deur naar haar slaapvertrek verder open. Hij liep op het bed af en legde Neara voorzichtig neer. Toen hij weer opstond masseerde hij met twee vingers even zijn rechterslaap. Hij was vergeten hoe licht het in Angani was. Het bezorgde hem hoofdpijn die hij met lichte frustratie probeerde te negeren. Het liefst wou hij hier weer zo snel mogelijk weg. Maar hij voelde zich verplicht te blijven tot hij zeker wist dat Neara zich goed genoeg voelde. Het was immers zijn schuld dat ze nu zo verward was.

Met haar ene hand over haar buik, de ander los en slapjes rond Deshas' nek geslagen en haar hoofd nog net omhoog gehouden. De coole lucht die langs haar huid streelde verkoelde haar hete huid. De lichte blossen op haar wangen gaven aan dat niet alleen haar geest leed onder de nieuwe ervaringen. De punten van haar vleugels raakte net niet de grond, hadden zich deels ingeklapt om dit te voor elkaar te krijgen. Haar golvende haar leek in zijn heftigste status te zitten, waarbij haar jurk nu doodstil hing. In die zelfde onrustige status leken haar vleugels soms te sidderen, verdwenen weer in het witte licht zodra de geur van de kamer haar warrige geest binnen drong. Ze opende langzaam haar ogen, zag als eerste de zijkant van Deshas gezicht. Toen hij haar neerlegde bleef haar blik op hem gefocust, bleef ze op haar rug liggen zonder zich daarna te bewegen. Het leek makkelijker te zijn Deshas te zien, en dan de verschillende gevoelens en emoties in haar lichaam te ordenen. 'Je mag de gordijnen dicht doen als je er last van hebt,' sprak haar krachteloze stem zachtjes, had uit zijn bewegingen, uidrukkingen en innerlijke emoties ontcijferd dat hem iets dwarszat. Haar hand kwam wat omhoog, schoof langs het dekbed aan de nog open kant van het tweepersoons hemelbed. 'Deshas, leg me nog eens uit. Hoe moet dit jou helpen, hoe moet ik jóu helpen in deze staat?' een speelse glimlach lag op haar lippen, zwakjes en duidelijk met de bedoeling om duidelijk te maken dat ze zich niet uit het veld liet slaan door dit, en al helemaal niet uit het spelletje.

Deshas had zijn blik afwezig afgewend maar keek terug naar Neara toen ze zei dat hij de gordijnen wel mocht sluiten. Het was nog steeds wennen dat ze wist wat hij voelde. Hij liep naar het raam en trok de gordijnen dicht waardoor het licht ook direct een stuk minder werd. Het verlichtte meteen zijn hoofdpijn. Hij draaide zich niet om toen hij Neara's tweede vraag hoorde. 'Zoals ik al zei, je moet hier nu nog aan wennen. Dit was immers de eerste keer dat je door een demonisch wezen gebeten werd' sprak hij. Deshas draaide zich om en keek Neara aan. 'Rust wat. Daarna zul je wat meer aansterken. Ik ben er zelf van overtuigd dat de rust die jij meestal uitstraalt mij ook kalm kan houden. Je helpt me simpelweg dus door gewoon jezelf te zijn' vertelde hij. Deshas keek even naar de grond. Zijn blik had iets bedenkelijks. 'Als het te zwaar voor je is, dan kunnen we dit delen. Dat de band twee kanten op gaat bedoel ik' zei hij zacht.

'Wennen,' mompelde ze, waarbij ze Deshas woorden herhaalde. Gelukkig had ze gedult, had dat ook wel nodig bij de meeste dingen die haar doel waren. Haar lege blik liet Deshas niet los, volgde elke beweging. Als dit een kans was het proces te versnellen, om zo alles beter te ordenen, zou ze het volhouden. 'Als je het zo zegt, klinkt het ontzettend spannend,' grinnikte ze zachtjes. Door een demonisch wezen, iets wat je als scheldwoord kon gebruiken jegens iemand met het karakter van Deshas. Misschien was het iets komisch dat het ook nog werkelijk zo zat, een reden misschien waardoor Neara ook zachtjes en zwak grinnikte. Een diepe zucht verliet haar lippen, begon zich op haar eigen emoties te concentreren. 'Ik denk dat ik eerst dit moet begrijpen en moet kunnen controleren voordat we allebei in het zelfde schuitje zitten. Anders kunnen we elkaar niet helpen, denk je niet?' opperde ze met een kleine glimlach. Langzaam sloot ze haar ogen in het moment van stilte, hield haar arm uitgestrekt naar de lege plek op het bed naast zich, waarbij haar vingertoppen de stof van het dekbed streelde. 'Jou emoties... volgens mij voel ik zelf niets meer,' glimlachte ze met gesloten ogen, haar woorden voor Deshas bedoelt. 'Ik weet niet meer welke van mij is, of ik uberhaupt nog wel iets van mijzelf heb,' een lichte frons ontstond op haar egale en smalle gezicht, haar witte haar dat over het kussen heen lag had wat meer kalmte gekregen. 'We moeten op een lijn komen. Een emotie die de zelfde kracht heeft, op het zelfde moment,' sprak ze hardop uit, waarna ze haar ogen opende en hem vragend aankeek terwijl ze op haar ellebogen omhoog kwam. Haar lichaam begon weer terug te komen, kreeg weer kracht hoewel haar hoofd nog boordevol wervelwinden zat. 'Iets wat we allebei voelen, op het zelfde moment,' haar ogen gleden door de kamer, alsof ze iets zochten om haarzelf te helpen.

Deshas glimlachte even op Neara's woorden. 'Spannend?' herhaalde hij op een vragende toon al was het niet zo bedoeld. Hij keek haar vanonder zijn zwarte lokken aan. 'Ik probeer je alleen maar te helpen' mompelde hij haast onverstaanbaar terwijl hij zijn blik naar buiten richtte, door het kleine spleetje tussen de gordijnen. Toen ze hem vertelde dat ze niet langer het gevoel had zelf emoties te bezitten fronste Deshas zijn wenkbrauwen even. 'Misschien komt dat omdat mijn emoties nogal sterk zijn. Ik weet niet hoe dat bij jou zit maar ik sluit de mijne op. Ik duw ze weg en die tegen de buitenwereld net alsof het me allemaal niks kan schelen. Tuurlijk toon ik ze wel eens, maar ze zijn veel heviger over het algemeen dan dat ik laat zien. Jij voelt ze nu vanuit de bron. Dat maakt ze krachtiger' zei hij zacht. Hij keek even op naar Neara toen ze erover begon dat ze op één lijn moesten zitten. Hij ging op het voeteneind op haar bed zitten aan de kant die vrij was en wende zijn blik voor de zoveelste keer afwezig af terwijl hij over haar vraagstuk nadacht. Iets wat ze beiden voelden op hetzelfde moment. Dat was niet makkelijk.

De speelse glimlach verbrede iets. 'Als je er bij na denkt dat jij dat bent, dan wel ja,' verklaarde ze, nog steeds met zachte stem. Met haar blik op Deshas gericht haalde ze even diep adem, reageerde niet op zijn mompelende woorden. Haar blik gleed van hem af, hield het beeld in haar geest af, terwijl haar ogen naar het plafon toe dwaalde. 'Ik heb het recht nu te zeggen dat dat niet goed is om te doen, maar dat zal je wel vaker horen,' beantwoorde ze hem, waarna ze haar ogen sloot en nog eens diep adem haalde. Zonder haar ogen te openen merkte ze dat Deshas op het voeteneinde ging zitten, hield zichzelf nog steeds op haar ellebogen omhoog en had haar hoofd wat in haar nek gelegd. Met haar ene knie wat opgetrokken en haar handen wat uit elkaar bleef ze zich op zichzelf focussen. 'Zeg eens, Deshas,' begon ze langzaam, waarbij ze haar hoofd optilde en haar ogen langzaam opende. 'Wat is de eerste oplossing die je te binnen schiet om de emoties op een lijn te brengen?' stelde ze de vraag aan hem, waarbij ze haar hoofd wat schuin hield om hem een vragende kleinemeisjes blik op hem te werpen. Haar kleding zat wat verdraaid door het zitten in het bos, het opgetild worden en het neergelegd worden op het bed.

Deshas kreeg een lichte glimlach op zijn gelaat toen Neara wat toelichting gaf op de woorden die hij zo vragend herhaald had. Hij knikte een beetje zwakjes toen ze hem, naar zijn smaak, een beetje de les las over dat hij zijn emoties niet moest wegdrukken. Iedereen die hij kende had het wel eens een keer tegen hem gezegd. 'Dat was makkelijker geweest als ze me niet steeds zoveel pijn deden wanneer ik ze laat gaan' sprak hij zacht. Die emoties en gevoelens hadden hem al veel te vaak pijn gedaan. Deshas had er gewoon geen trek meer in. Hij keek even haast schichtig naar Neara toen hij haar vraag hoorde. 'Wil je dat echt weten?' vroeg hij zachtjes. Hij kon zich eigenlijk maar één ding bedenken waarbij ze, hopelijk, op één lijn kwamen. Zonder op antwoord te wachten boog Deshas zich naar achteren, naar Neara toe. Hij zette zijn gedachten op nul en drukte zacht zijn lippen op die van Neara. Hij steunde op een arm en hield zijn ogen gesloten. Hij hoopte maar dat dit werkte. Hij voelde bij zichzelf in elk geval zijn hartslagen verhogen. En gek genoeg voelde het niet eens zo verkeerd om Neara te kussen.

Neara hield haar ogen sloten bij Deshas' antwoord. 'Lijkt het jezelf dan slim om als een bang musje in een hoekje te kruipen?' speelde ze in op deze woorden, waarmee ze waarschijnlijk als de meeste mensen hebben gedaan hemzelf confronteren met zijn daden. 'Telkens opnieuw proberen, je geeft het toch ook niet op als een spreuk mislukt. Sterke emoties kunnen goed zijn, vooral die goede die ik die bij je voel,' vervolgde ze waarbij ze even haar ogen opende en Deshas met een bijna warme blik aankeek. Ze had haar blik op Deshas laten rusten nadat ze haar vraag had gesteld, zag de bijna schichtige reactie op haar vraag. Haar wenkbrauwen kropen wat omhoog, bleef half liggen zonder zich verder te bewegen naar hem kijken. 'Ik kan zo gauw niets... bedenken,' beantwoorde ze zijn zachte woorden al even zacht. Haar lichaam bleef al even stil toen Deshas naar haar toe kwam, waarbij haar geest nog meer toeren leek te maken. De mengeling tussen haar, maar grotendeels hem leek voor een moment tot een stilte te komen. Een ijzige steelte zodra ze zijn lippen op de haren drukte, waarna de wervelwind in dubbele snelheid toe leek te nemen. Een enkele emotie leek telkens omhoog te kruipen, om daarna weer mee gesleurd te worden in de stroom. Vanuit zichzelf kwam ze naar hem toe, kwam haar hand op zijn knie te liggen waarbij ze nu weer gewoon op zichzelf zat. Zachtjes, beheerst kuste ze hem terug. Zodra ze zich concentreerde werd de wervelwind wat minder, waarbij zijzelf dichterbij kwam. Langzaam haalde ze haar lippen van die van hem, maar nam geen afstand. 'Nog steeds een wervelwind,' sprak ze zachtjes, zonder haar ogen echt te openen. Langzaam sloeg ze uiteindelijk haar blik op naar die van hem, waarbij haar eigen, sneeuwwitte haren weer een eigen leven leken te lijden. De lokken leken zachtjes mee te deinen op een onzichtbare wind, weerspiegelde nog steeds de onrustg binnenin Neara. Normaal was er niets te zien dan haar masker met de glimlach, maar op dit moment leek dat masker te breken.

'Als een spreuk mislukt is dat wel wat anders hoor. Neara, jij weet niet wat ik meegemaakt heb. Ik heb geen geloof meer in gevoelens en emoties' zei hij zachtjes. 'Ik zou zelfs wensen dat ik ze niet had' zei hij nog zachter, doelend op zijn emoties. Toen hij zijn lippen op die van Neara had gedrukt had Deshas gevoeld dat ze hem zachtjes terug zoende. Toen ze losliet opende hij zijn ogen en keek haar aan. Ergens wel jammer dat het niet hielp. ''t Was het proberen waard' antwoordde hij droogjes. Hij keek Neara recht in haar ogen. 'Zelf nog ideeën?' vroeg hij kalm.

Ze had eerst niet verder op zijn woorden gereageerd, was ingegaan op de kus. Toen erna hun blikken kruisde bleven haar zilverkleurige ogen bij die van hem hangen, luisterend naar zijn woorden. Bij deze kleine afstand voelde ze bijna zijn lippen langs die van haar strijken terwijl hij sprak, voelde zijn adem langs haar gezicht strijken. 'Snap je als ik zeg dat ik niet geloof dat je niet meer geloofd in emoties?' fluisterde ze naar hem, een toon die een omslag gaf in het moment. Haar hand was omhoog gekomen langs zijn borst, haar blik was even naar beneden gegleden om vervolgens weer op zijn ogen te focussen. Haar sneeuwwitte lokken leken nog steeds hun eigen uittingen te hebben, zwermde nog steeds wat onrustig heen en weer. Haar lichaam was ongezien wat dichterbij gekomen, haar hand zachtjes doorgegleden naar zijn nek om vervolgens met een enkele vinger langs zijn kaaklijn te strelen. 'Misschien moet iemand je... helpen ze weer te erkennen?' zwoel, verleidelijk opperde ze haar vraag waarna ze voor een klein moment met haar lippen langs die van hem streek. 'Daarbij kunnen we onszelf meteen op één lijn brengen,' vervolgde ze zachtjes, waarna haar borst bijna tegen die van hem drukte, en haar lippen weer langs die van hem gingen. 'Vind je niet? Een lege kamer, een bijna legen toren,' fluisterde ze vervolgens weer verleidelijk. Langzaam, in kleine bewegingen drukte ze haar lippen weer op die van hem, waarna haar hand van zijn kaak weer naar zijn nek gleed. 'Speel mee,' fluisterde ze in de fractie dat hun lippen van elkaar kwamen, om ze vervolgens weer op die van hem te drukken. Langzaam, zonder het contact te breken, helde haar lichaam naar achter om te gaan liggen als teken dat Deshas met haar mee moest komen.

Deshas bleef Neara aankijken. 'Ik wil er niet in geloven laten we het daarop houden' zei hij zelf half fluisterend. Hij voelde zijn maag onplezierig samen trekken toen Neara met haar hand langs zijn borstkas ging en daarmee al voor de tweede keer sinds hij in haar gezelschap was, langs zijn brandmerk. Toch weigerde hij zijn blik van haar af te scheuren. Niet veel later voelde hij haar slanke vinger langs zijn kaaklijn strijken. Hij luisterde naar haar woorden. Hij wist dat ze met hem speelde. Maar hij kon het niet weerstaan. Het was niet eerlijk. Dat wat hij nog wel het meest uit probeerde te bannen verleidde ze hem nu toe om juist te doen. Hij voelde al snel opnieuw haar lippen op de zijne. Maar ditmaal was zij de veroorzaker. 'Je zei zelf net dat het niets hielp' fluisterde hij tussendoor, haar herinnerend dat ze een paar seconden geleden had gezegd dat ze hunzelf meteen op één lijn konden brengen. Maar Deshas kuste haar gewoon terug. Zachtjes, en teder. Hij kroop voorzichtig achter haar aan toen ze ging liggen en hem haast mee dwong omdat ze haar hand nog om zijn nek geslagen had. Toch onderdrukte hij zwaar zijn gevoelens. En hij hield die druk erop. Hij moest erbij blijven met zijn hoofd en zichzelf niet laten gaan.

Ze had zijn koppige woorden genegeerd, was geheel gefocust op haar eigen verlangen waarbij Deshas een grote rol speelde. Tussen de momenten door dat haar lippen speels, begerig, verlangend en verleidelijk die van Deshas streelde en kuste kroop er voor een moment een glimlach bij haar omhoog toen Deshas haar op haar plaats wees. Misschien had ze dat gezegt, maar ze had wel enige verandering in de verwarrende wervelwind in haar hoofd gemerkt. En het zou uiterst handig zijn als dit zou werken. Ondanks de houding van Deshas waren zijn handelingen tegenovergesteld, merkte ze hoe de wervelwind langzaam, tergend langzaam op een lijn kwam. Er was alleen een blokkade, een grote de uit de weg geruimd moest worden. Terwijl ze naar achter helde, en Deshas dwong met haar mee te gaan trok ze hem verder mee. Toen ze langzaam op haar rug lag, kroop haar ene knie langs de zij van Deshas omhoog, om Deshas tussen haar benen te nemen en te zorgen dat hij geen kant uit kon. 'Ik weet wat je wilt en wat je voelt,' fluisterde ze spelend in de kleine momenten. 'Laat het gaan,' het was duidelijk dat ze hem aanmoedigte, hem toejuigde om zijn verlangens met haar te delen. Haar ene hand bleef in zijn nek liggen, streelde teder over zijn huid waarbij haar vingers soms in zijn haarlijn verdwenen. Haar andere hand gleed langs zijn borst naar beneden, om bij zijn heup haar vingertoppen om zijn broekrand te slaan. 'Geef het op, speel mee,' vervolgde ze weer uitdagend op haar sensuele manier, waarna ze hem aan zijn broek naar haar toe trok en hem dwong hun gehele lichamen tegen elkaar te drukken, hem dwong op haar te gaan liggen. Haar zoenen werd uitdagender, wilde hem uit zijn tent jagen en zijn ware aard laten zien.

Deshas zette zijn armen aan weerszijde van Neara zodat zij niet al zijn gewicht kreeg te verduren. Hij voelde hoe ze hem gevangen zette door haar benen om hem heen te slaan. Toen hij de zachte fluistering van haar stem hoorde keek hij haar aan. In zijn ogen was zowel begering en verlangen te zien als pijn. Hij schoot wat naar voren toen ze hem aan de rand van zijn broek naar haar toe trok. Hij hijgde lichtjes. Hij streelde met de vingertoppen van zijn ene hand zachtjes over haar middel, verder naar achteren, over haar been terwijl hij zijn lippen van de hare af haalde en zachtjes haar warme huid in haar nek begon te zoenen. Steeds een stukje verder omhoog naar haar oor. 'Ik kan het niet loslaten' fluisterde hij zachtjes in haar oor doelend op haar eerdere woorden. De enige keer dat hij zich helemaal had laten gaan was met Katherine. En zelfs zonder zijn ogen te sluiten kon hij weer opnieuw voor zich zien hoe ze van die toren viel. Haar gezicht was betraand geweest, want de tranen op haar wangen hadden geschitterd in de namiddag zon. Ze had hem zwijgend aangekeken, gezegd dat ze zonder hem niet wou leven, dat ze dan liever dood was. Daarna had ze naar achteren geleund en was gevallen. Hij was net te laat geweest om haar arm te grijpen. Hij was ook pas in beweging gekomen toen ze viel. Daarvoor had hij er als versteend bij gestaan. Het deed pijn om er opnieuw aan terug te denken. Hij moest het laten gaan maar hij kon het niet. Katherine was zijn alles geweest voor een lange tijd. Ze was zijn eerste echte liefde. Ze had hem geleerd te lezen en te schrijven. Meer voor hem gezorgd dan zijn eigen vader had kunnen doen. Deshas voelde dat hij zijn ademhaling onbewust versneld had. Hij streek zachtjes met zijn hand door Neara's lokken terwijl hij haar terug kuste, mee ging in haar uitdagende bewegingen. Toch leverde hij vanbinnen zijn eigen strijd. Hij wou het loslaten. Maar een stukje dat zich aan Katherine had vastgehecht weigerde hem dat. Hoe kon je zoveel van één vrouw houden dat het pijn deed?

Terwijl haar lippen los kwamen van die van hem hield ze haar ogen gesloten, genoot van zijn hand die langs door de dunne stof van haar broek langs haar been streelde. Het gevoel werd afgemaakt zodra ze zijn lippen in haar nek voelde, haar ademhaling wat sneller werd en haar hand in zijn nek even stopte. Het enige wat het verpeste was die golf, die golf van emoties, verlangens en pijn waarvan ze onbewust wist dat die niet van haar waren. Doordat haar eigen emoties sterker waren geworden kwam er regelmaat in, maar ze bleef de dikke barriëre bij Deshas voelen. Zijn woorden gaven alleen maar een verbale toevoeging bij het gevoel, waardoor haar ogen zich even opende en haar zilverkleurige ogen naar het plafon keken. Vanuit haar ooghoeken zag ze zijn zwarte haar, en voelde hoe zijn adem langs haar nek streek terwijl hij fluisterde. Hij bleef stil, bewoog verder niet meer na zijn woorden. De hand bij zijn broek gleed weer naar zijn rug, haar gezicht draaide naar hem toe op vervolgens teder langs zijn huid te strijken. 'Ontzie jezelf niet van je plichten,' sprak ze zachtjes, alsof dit alles een van zijn bevelen was die hij moest opvolgen. Haar vingers gleden naar de onderkant van zijn shirt, streelde het kleine stukje blote huid dat tevoorschijn was gekomen om vervolgens haar gehele hand onder zijn shirt te schuiven. Ze gleden door naar zijn rug, voelde de warmte van zijn lichaam tegen haar handen. Als hij nu niet door ging zou die wervelwind nooit stoppen, en zou Neara zelf uitbarsten. Deshas leek weer in beweging te komen, waarna ze zijn lippen weer voelde en haar hand strelend over zijn rug ging. 'Je hoeft dit niet uit liefde te doen, maar als je taak,' fluisterde ze, weer een poging om die barriëre door te breken. Haar handen gleden door omhoog, namen zijn shirt mee. Haar slanke vingers streelde de huid, alles rustig en beheerst zoals haar uitstraling altijd was. Ze probeerde door de wanhoop en pijn bij hem door te kijken, wilde dat hij het laatste stapje zette. Onder het shirt door gingen haar handen verder omhoog, als doel zijn shirt uit te trekken.

Deshas luisterde naar Neara's woorden maar bleef zwijgen. Hij huiverde licht toen hij haar vingers over zijn huid voelde gaan. Hij zweeg nog steeds, ook a haar tweede woorden. Ze begreep het niet. Als hij dit deed, dan niet omdat het zogenaamd zijn taak was. Als hij dit al deed, dan wou hij dat uit niets anders dan liefde. Zelfs al was het maar voor één keer. Toen haar handen steeds verder omhoog gingen werkte Deshas mee tot ze zijn shirt had uitgekregen. Hij nam zijn besluit. Katherine moest verleden tijd worden en als hem dat nu niet lukte zou hem dat nooit meer lukken. Het was alsof iets zich dwars door een muur van glas boorde en die daarmee versplinterde in duizenden stukken. Zo ongeveer voelde het toen hij het laatste beetje druk liet wegglippen en daarmee ook Katherine liet vallen. Het was alsof hij haar al die jaren aan haar arm vasthield om haar niet te laten vallen terwijl zij allang verder was gegaan. Nu liet hij die koude, levenloze hand wegglippen. Onmiddellijk raasde de emoties als een sneltrein door zijn lijf, gierde door zijn aderen. Het was gek maar het deed hem heel even zacht naar adem happen. Ondertussen verstrengelde hij zijn vingers met de witte lokken was Neara en kuste haar gepassioneerd. Daarna gaf hij steeds kleine kusjes tot net boven haar boezem.

De verwarring bleef, bleef voordduren in haar hoofd. Haar eigen drang die werd onderdrukt door de dikke muur uit Deshas hart. Haar handen bleven doorgaan, haar lippen bleven bewegen onder haar woorden totdat ze een kleine breuk in die meur kon vinden. Ze wist van zichzelf dat ze er dan met volle kracht tegenaan zou beuken, net zolang tot het kapot was. De verwarring bleef hoog, en voor een moment concentreerde Neara zich op al het innerlijk van Deshas. Langzaam kwam er zekerheid, tot het punt dat Deshas het besluit nam. Alsof haar hoofd een keiharde klap had gekregen suisde alles door haar heen. Gevoelens die haar eigen verlangen opwakkerde, draaikolken die met elkaar leken te spelen in haar hoofd. Ze kuste hem terug, sloeg haar arm om zijn nek, om de ander naast haar hoofd omhoog gebogen te laten liggen. Haar ademhaling werd sneller, deels door Deshas lippen die zich langzaam een weg naar beneden werkte, deels omdat ze de emoties bijna niet bijhield. 'Deshas,' kwam de zachte kreun over haar lippen voordat ze het wist, waarin haar opluchting, verbaasdheid, verlangen en verwarring te horen was. Haar vingers gleden over zijn blote rug, haar hoofd wat naar achter gekanteld, haar ogen gesloten en haar mond een stukje open. Haar been gleed van hem af, bleef wat opgetrokken op het bed staan. Haar lichaam kwam in beweging, wist dat ze vrij spel had nu Deshas toe gegeven had en door zijn eigen barriëre heen was gebroken. Haar ogen opende zich waarna een verwilderde, verlangende blik gleed naar Deshas. Haar armen vergrote de kracht, duwde hem op zijn rug en rolde mee. Voorovergebogen, haar lippen op die van hem en haar handen naast zijn hoofd. Langzaam gleed haar ene hand strelend langs zijn borst naar beneden, waarna ze haar rug rechtte en Deshas aankeek. Haar armen kruisde zich voorlangs, pakte de onderkant van haar shirt en trekte deze langzaam omhoog, over haar hoofd waarna ze hem in de soepele beweging uittrok en zonder te kijken ergens weggooide. Haar smalle lichaam met de egale huid was zichtbaar, haar boezem in een kante BH gestoken. Daarna boog ze weer naar voren, zag op zijn heupen, waarna haar lippen zijn borst streelde. Langzaam werkte ze omhoog, naar zijn nek en verder omhoog. 'Het werkt al,' fluisterde ze in zijn oor, doelend op het gelijk worden van de emoties, waarna ze zich terug trok en haar gezicht boven die van hem liet hangen. Haar blik gepassioneerd, op haar lippen een verlangende glimlach.

Het horen van Neara's stem die zijn naam sprak gaf Deshas nog meer aansporing om door te gaan. Hij bood haar ook geen weerstand toen ze hem op zijn rug draaide. Hij kuste haar terug en streelde langs haar zij. Hij slikte even bij haar handelingen. Zijn hoofd ging haast automatisch iets opzij toen hij haar zachte lippen in zijn nek voelde. Hij sloeg zijn blik naar haar op toen ze weer boven hem hing. Hij bleef haar vanonder zijn lokken en wenkbrauwen aankijken terwijl hij een van haar handen pakte en zonder zijn blik los te scheuren zachtjes een kus op haar hand drukte. Hij kuste daarna zachtjes één voor één haar vingers. Zijn hand was door gegleden naar haar rug terwijl hij weer wat overeind kwam. Hij bleef haar hand vasthouden en bracht zijn gezicht zo dichtbij dat hij haar haast kuste. Hij liet haar naar achteren leunen terwijl hij haar rug ondersteunde met zijn arm. Hij hield haar andere arm naar achteren gestrekt en gaf zacht een kus op haar buik, net boven haar navel. Hij ging steeds verder naar boven en trok haar daarmee ook zacht verder overeind tot hij bij haar bh kwam. Hij nam de kanten stof tussen zijn tanden en trok er even plagend aan. Zijn hand op haar rug had de sluiting opgezocht en open gemaakt terwijl zijn tanden van de stof afgleden. Deshas liet Neara's hand los en legde de zijne op haar heup. Hij moest wat omhoog kijken nu ze zo ongeveer op zijn schoot zat. Hij drukte opnieuw gepassioneerd een kus op haar lippen.

Glimlachend streelde haar vingers en hand zijn wang, nadat Deshas zijn lippen erop had gedrukt. Haar andere hand bleef op zijn borst liggen terwijl Deshas omhoog kwam en zijn gezicht dichtbij bracht. Genietend van zijn gezicht zo dichtbij bleef ze hem aankijken, terwijl ze zijn hand over haar huid voelde strelen. Al even begerig ging ze mee in zijn handeling, leunde achterover waarbij ze tegen werd gehouden door zijn hand. Met haar hoofd in haar nek, haar ogen gesloten en haar sneeuwwitte haren die zachtjes golfde zuchtte ze zachtjes, verlangend toen zijn lippen haar buik raakte. Zonder enige tegensparteling liet ze zich leiden door hem, kwam langzaam omhoog terwijl zijn lippen een weg omhoog werkte. Haar arm kwam over zijn schouder te liggen, haar lippen bij zijn voorhoofd. Ze merkte hoe zijn hand omhoog was gegaan, terwijl haar geest afgeleid werd - deels nog steeds door de wervelwind die ze probeerde te negeren om zich op andere dingen te concentreren - door zijn tanden en hoe haar BH los gemaakt werd. Zonder enige aarzeling liet ze het van haar schouders afgleiden en zorgde ervoor dat het niet meer in de weg lag. Terwijl ze omlaag keek voelde ze zijn lippen weer op de hare, sloeg haar armen om hem heen en drukte haar naakte bovenlichaam tegen die van hem. Langzaam drukte ze hem weer met haar bovenlichaam naar achter, totdat hij weer op zijn rug lag en zij boven op hem lag. Met haar andere arm nog om zijn nek, gleed haar weer vrije hand naar zijn onderbuik. Strelend haakte haar vinger rond de rand van zijn broek, waarna ze zonder protest de knoop losmaakte. Langzaam gleed haar hand naar beneden, over zijn broek tussen zijn benend, om weer omhoog te komen en haar zoenen verlangender te maken.

Deshas zag vanuit zijn ooghoek hoe Neara haar bh van zich af liet glijden. Even later voelde hij de warmte van haar bovenlichaam tegen de zijne drukken en sloeg zijn armen iets steviger om haar heen. Hij ging zachtjes naar achteren toen ze hem terug duwde op het matras. Hij voelde aangename rillingen over zijn rug lopen toen ze over zijn buik streelde. Deshas liet het toe dat ze de knoop van zijn broek losmaakte. Hij voelde zijn maag pijnlijk langzaam samentrekken toen haar hand steeds verder naar beneden afdwaalde. Hij liet haar. Zelf zochten zijn handen haar zachte lokken weer op. Hij liet haar lokken zacht door zijn vingers glijden terwijl hij meeging met haar zoenen. Uiteindelijk liet hij haar haren met rust. Zijn handen lagen stil op haar rug waarna hij met zijn volle gewicht naar één kant helde zodat hij nu bovenop haar lag. Deshas lette er wel op zijn gewicht goed te verdelen zodat Neara geen last ervan zou hebben. Hij kust zachtjes in een rechte lijn haar lichaam alsof hij haar wilde proeven. Hij gaf zachtjes kusjes op haar decolleté om daarna weer terug naar boven te gaan en haar zachtjes in haar nek te zoenen. Eén van zijn handen gleed langzaam langs haar lichaam en streelde haar been.

{Sorry voor de late reactie}

[ Is al goed :3 ]

Ondanks haar bewegingen en haar handelingen bleef haar geest voornamelijk gefocust op haar innerlijk, combineerde Deshas uitdrukkingen met gevoelens om niet weer verward te raken. Merkte hoe langer het duurde, hoe meer ze op één lijn kwamen. Met haar blik op zijn gezicht gericht zag ze zijn verkramping, voelde zijn verkramping. Haar ogen sloten zich weer toen zijn handen langs haar huid streken. De rest zou ze aan hem overlaten, gaf hem de touwtjes in handen. Verlangend streelde haar hand zijn borst, waarna ze onder Deshas' druk weer terug rolde. Haar ogen sloten zich weer, haar rug holde zich onder een verlichtende en trillerige uitademing toen zijn lippen hun eigen weg leken te vinden. Haar hand gleed naar zijn nek, haar vingers in zijn haarlijn om daar te verkrampen. Haar hand kwam weer rustig te liggen toen zijn lippen in haar nek kwamen waarbij haar andere hand naast haar hoofd op het bed kwam te liggen. Haar been kwam langs hem omhoog onder zijn aanraking, haar ademhaling versnelde zich. 'Laat me niet wachten,' fluisterde ze in een zucht, op een toon alsof Deshas haar tot het uiterste plaagde waarbij ze haar bovenlichaam tegen hem aan drukte. Haar lippen zochten die van hem weer op, verlangend en hongerig naar hem.

Deshas schrok zich half dood toen hij een felle pijnscheut door zijn lijf voelde trekken. Alsof iemand met een gigantische hakbijl dwars door hem heen ging. Het vertelde hem, zonder te hoeven kijken, dat Neara per ongeluk zijn brandmerk opnieuw geraakt had. Deshas probeerde het te negeren, het van zich af te schudden. Hij zou die herinneringen niet doorlaten. Hij concentreerde zich volledig op Neara. Legde zijn vingers om de rand van haar broek en ondergoed en schoof dat in een vloeiende beweging naar beneden. Terwijl hij dat aan de kant gooide ritste hij met zijn andere hand zijn rits naar beneden en trok zijn eigen overige kledingstukken uit. Hij kuste Neara zacht op haar lippen terwijl hij zijn onderarmen aan weerszijde van haar hoofd plaatste. Met zijn been schoof hij de hare zacht iets uit elkaar. Daarna drong hij voorzichtig binnen.

{De rest wordt niet toegestaan op deze site xD}

Zwaar hijgend had Deshas zijn gezicht naast dat van Neara. Hij steunde trillend op zijn armen. Het leek wel of hij achter elkaar kilometers gerend had. Zijn hele lichaam was bezweet en de punten van zijn zwarte lokken waren vochtig en plakte aan zijn rug. Hij rolde zacht van Neara af en staarde naar het plafon terwijl zijn ademhaling weer normaal werd. Maar zijn hart ging nog even door met de extra snelle slagen. Deshas' blik was op het plafon gericht terwijl zijn ogen zich half gesloten hadden. Hij ging met een hand door zijn vochtige lokken en bleef een handvol haar even vasthouden.

Neara's ogen vlogen voor een een moment ogen, het zelfde moment toen Deshas onder de hevige pijnscheut zich dood schok. Een heftige emotie die haar voor een moment in haar greep hield. Haar blik gleed naar haar hand, liet haar blik langs het brandmerk glijden. Ze stelde geen vragen, tenminste niet op dit moment. Vervolgens onstpande ze weer, werd het weer rustig en kon ze door gaan waarmee ze bezig was geweest. Haar lichaam ontspande, haar aandacht weer op Deshas gericht terwijl ze zijn handen volgde via zijn aanrakingen. Haar woorden werden gehoord, waarbij Deshas handelingen versnelde. Liet het toe, kwam bij het hoogtepunt van haar spel. Gewillig gingen haar benen mee, kwam haar ene knie omhoog en zochten haar lippen die van hem bij het verlichtende gevoel.

{ Ö }

Haar handen nog zijn rug, haar vingers gebogen en haar ogen dicht. Haar borstkas veerde nog op en neer onder haar hijgerige ademhaling, nagenietend. Het was te lang geleden geweest dat haar spel voltooid was, hoewel dit iets speciaals had. De emoties, geheel op een lijn, zelfs nu zaten er grote gelijkenissen in. Ze voelde hoe de kou haar lichaam weer in beslag nam toen Deshas lichaam van haar af gleed, waarbij haar ogen zich weer opende. Haar blik volgde hem, merkte en zag zijn snel bonkende hart. Ze draaide zich op haar zij, steunde hierbij op een van haar ellebogen. Haar andere hand kwam op zijn buik te liggen, haar blik die net nog vol passie had gezeten weer rustig en kalm, hoewel de ontspanning ook te zien was. Zelfs haar eigen lichaam was wat klammig, speelde haar haren niet meer zo levendig en hingen erbij als een normaal warrig kapsel. Terwijl haar hand verder over Deshas heen gleed, uiteindelijk op de andere kant van het bed weer neer kwam bracht ze haar lippen bij zijn oor en nek. 'Alles is nu wel weer rustig,' sprak ze fluisterend, waarna haar lippen even zachtjes zijn hals kuste, doelend op de chaos in haar hoofd die de verschillende emoties hadden gekweekt. Ze boog zich weer terug, keek hem met een charmante glimlach aan waarna ze op haar zij zakte, haar hoofd op zijn borst legde en haar hand op zijn buik. Zo snel was hij niet van haar af, ze had nog alle tijd.

Deshas hoorde aan het geluid dat het bed maakte dat Neara zich op haar zijn draaide. Zijn kant op wel te verstaan want vanuit zijn ooghoeken zag hij haar zilveren irissen en niet veel later voelde hij haar hand op zijn buik rustte. Maar zijn blik bleef op het plafon gericht. En zijn gedachten konden maar niet ophouden met de afgelopen momenten te overdenken. Maar niet voornamelijk die van hun gepassioneerde spel. Meer die stekende pijn die zich als een bliksemschicht dwars door hem heen gejaagd had, het moment dat Neara het brandmerk geraakt had. Hij had niet gedacht er na al die jaren nog steeds last van te hebben. Lichamelijk deed dat ding allang geen pijn meer. Maar als iemand anders dan hij het aanraakte leefde die pijn ineens weer op. Alsof hij telkens opnieuw het gloeiende staal kon voelen. En iedere keer weer als hij zijn ogen sloot kon hij het neerkomen van de bijl weer zien. Hij wist dat dit soort brandmerken speciaal waren, omdat ze magisch waren. Maar dat deze zo krachtig en lang zou overleven. Dat had Deshas niet verwacht. Zijn hoofd draaide zich een beetje naar Neara toen hij haar zachte stem hoorde. 'Goed' sprak hij zelf eveneens fluisterend op haar woorden. Hoe voelde daarna haar zachte lippen in zijn nek. Dat en het rustige ritme van haar pulserende hartslag nu ze dicht tegen hem aanlag was genoeg om zijn gedachten de kop in te drukken en tot rust te laten komen. Deshas' blik gleed even naar beneden naar Neara toen hij voelde dat ze haar hoofd zachtjes neerlegde. Hij legde zijn arm aan de kant waar zij lag over haar heen en liet zijn hand op haar schouder rustte.

Haar blik kalm op zijn gezicht gefocust, haar hand op zijn buik terwijl haar geest aftastend alles in de gaten hield. Hoewel er niets op haar egale gezicht te zien was dan deze kalmpte fronsde haar wenkbrauwen in gedachte. Een verwarring speelde omhoog die samenhing met Deshas starende blik. Zachtjes bewoog haar hand, streelde haar vingers even zijn huid om zijn aandacht te trekken. Verder ging ze er niet op in, liet zich zakken om hem toe te fluisteren en haar lippen in zijn nek te drukken. Bij zijn fluisterende antwoord krulde haar lippen wat om, waarna ze haar hoofd zachtjes op zijn borst legde en haar arm over zijn buik liet rusten. Haar blik gleed naar beneden, naar het merkteken op zijn borst. De bron van zijn verwarring die ze gevoeld had, wist hoe hij deze verwarring in zijn hoofd gekoppeld had aan de helse pijn die hem voor een fractie van een seconden had getijsterd. Haar naakte lichaam tegen hem aan gedrukt fladderde de dunne deken rustig omhoog, om zich langzaam over hun heen te schuiven en hen te beschermen tegen de avond kou die door de stenen muren van het vertrek kwam. Hoewel de kalmte in hem terug leek te komen bleven haar ogen gefixeerd voor zich uit staren. 'Vanwaar die verwarring?' sprak ze zachtjes, waarna ze haar kin opligte en omhoog keek. Haar kin nog op zijn borst, haar zilvere en kalme ogen in die van hem gericht. 'Je zult me voorlopig wat verklaringen verschuldigt zijn, wil je dat ik je help,' voegde ze zachtjes toe, doelend op het feit dat ze ook zijn gevoelens nu moest delen en dat toch vragen oproepte.

Deshas had zelf amper door dat de deken zachtjes over hen heen gelegd werd. Zelfs de kou die zich als een tweede huid over hem heen gelegd had, had hij niet gevoeld. Zijn blik gleed weer naar Neara toen hij haar woorden hoorde. Hij had deze vraag aan zien komen. Nu ze alles voelde wat hij voelde was die vraag onmogelijk geweest. 'Ik haat het als je gelijk hebt' mompelde hij schor. 'Ik ben wat in de war door dat brandmerk' vervolgde hij zachtjes. 'Zo ongeveer driehonderdtwintig jaar geleden was het belabberd om als arm gezin op Shadra te wonen. Ik weet niet hoe Puffoon er in die tijd aan toe was, maar Shadra was levensgevaarlijk sinds er jacht werd gemaakt op magiërs. Helaas voor mij, bezat mijn hele familie magische krachten. Het was vrij moeilijk om te overleven en mijn vader moest vaak van baan veranderen voor zijn, en onze veiligheid. Uiteindelijk zat er voor hem niks anders op dan stelen omdat hij zijn belastingen niet kon betalen. Het werd opgespeurd, samen met mij. We werden in een kerker vastgezet en gemarteld. Uiteindelijk kreeg mijn vader zijn vonnis te horen. Op stelen stond voor de eerste keer de straf dat je hand eraf gehakt werd. Dit werd gedaan door een bepaald soort organisatie van de koning. Een groep vol beulen en ander schorem. Om het mij direct af te leren dat ik nooit in mijn vaders voetsporen zou treden dwongen ze mij om de hand van mijn eigen vader af te hakken. Het was dat of hij zou sterven. Nadat ik dat gedaan had brandmerkte ze me met hun eigen symbool, riepen dat ik een van hen was vanaf die dag. Ik was tien. De rede dat die herinnering me zo sterk is bijgebleven is omdat het brandmerk magisch is. In al die jaren ziet hij eruit alsof hij een paar dagen geleden gezet was. En zo voelt het ook als anderen hem aanraken. Ik probeer het te negeren, maar dat gaat me niet altijd zo goed af' vertelde Deshas zacht zonder Neara aan te kijken.