vliegen? met mijn vleugels?

Tomari liep ietwat nerveus naar het lokaal van Air magic, hopelijk kon hij hier Master Akito vinden en stoorde hij niet toevallig in een les. Als iemand Tomari nu kon helpen dan was Master Akito het wel, dat was ten slotte de leraar air magie en vleugels vielen daar onder. Tomari's vleugels hadden altijd al vreemd geweest, normale vleugels waren van veren of van een soort vlies, maar die van hem waren gemaakt van een soort gruis dat samen een soort laag vormde met een stelsel van stukken hol graniet dat functioneerde als een soort bot. Tomari had de stagaire van Air magie al geraadpleegd, maar die had hem door verwezen omdat vleugels niet zijn specialiteit waren. Die stagaire had hem echter wel de tip mee gegeven om zijn soorten magie meer te laten balanceren omdat hij twee soorten magie had en aarde hem ietwat overheerst had en hij had gelijk gehad. Sindsdien had Tomari getraind en nu zijn lucht- en aardemagie op een ongeveer gelijk niveau waren hadden zijn vleugels natuurlijker gevoeld, zelfs als een doodgewoon deel van hem. Tomari was echter nog steeds bang om er mee proberen te vliegen en dus wou hij eerst raad vragen aan Master Akito. Eindelijk was hij bij het lokaal aan gekomen, Tomari stond een moment stil voor de deur en klopte toen, hopend dat Master Akito er was en er geen les gegeven werd wachtte Tomari geduldig af

Akito zweefde door de lucht heen. Af en toe maakte zijn zwarte veren een klapwiekende beweging om hem in de lucht te houden. Om hem heen zweefde boeken en manuscripten. Sommigen open geslagen, andere dicht. Op zijn bureau kraste een veer over een stuk papier heen en schreef de ene sierlijke letter na de andere. Zelfs het witte krijtje zweefde in de lucht en kalkte het hele bord vol. Akito zelf vloog van het ene boek naar het andere. Hij was wanhopig op zoek naar de oplossing op twee van zijn problemen. En een daarvan waren zijn vleugels. Het was te gevaarlijk om zwarte vleugels te hebben. Hij mocht ze aan niemand laten zien. Zwarte vleugels waren een teken van de foute keuzes die hij in zijn leven had gemaakt. Akito greep naar een boek en bladerde het door. Al snel had hij het hoofdstuk gevonden wat hij zocht. 'Wat men weinig beseft is dat vleugels de magiër tekent voor het leven. Is het hart puur dan zullen vleugels stralen als vers gevallen sneeuw. Vecht men voor anderen dan zullen zij zilverkleurig schijnen als maanlicht. Maar voor hen met het slechte geweten, zij zullen gedoemd zijn met vleugels zo zwart als de nacht. Echter zijn dit maar drie voorbeelden. Vleugels zijn er in alle soorten en maten en zijn weerspiegelingen van het innerlijk van de drager ervan,' las hij zachtjes voor. Akito zuchtte vermoeid. Dit waren dingen die hij allang wist. Maar waar kon hij vinden hoe hij de kleur kon veranderen. Hij hoorde niet dat er op de deur geklopt werd. Hij was te diep in gedachten. Maar de deur was open. Wie er ook buiten stond, hij of zij kon makkelijk naar binnen komen.

Tomari wachtte, maar er kwam geen antwoord. Hij hoorde echter wel geluid van de andere kant van de deur toen hij iets beter luisterde, er was gekras en Tomari dacht dat hij gefladder hoorde. Tomari twijfelde even, maar toen besloot hij toch om te kijken of de deur open was en als mogelijk binnen te treden. De deur bleek inderdaad open te zijn en dus opende Tomari de deur en trad binnen. Binnen bleek het een reusachtige storm aan luchtmagie te zijn, overal bewogen dingen door middel van magie en Tomari keek even zijn ogen uit. In het midden van deze georganiseerd chaos zag Tomari Master Akito rondvliegen met zwarte vleugels, schijnbaar moeiteloos alles in de kamer te beheersen en in gedachte verzonken. Tomari was ergens ietwat verbaasd, niet door de uiterst goede beheersing van luchtmagie, want die kon je van een leraar daarin wel verwachten, maar van de vleugels van Master Akito. Tomari wist niet echt heel veel van vleugels, maar hij was er vrij zeker van dat het zeldzaam was dat ze zwart waren en volgens Tomari hadden ze ook een speciale betekenis die iets vertelde over de drager ervan, ondanks dat Tomari zich niet meer kon herinneren wat dat precies was. Tomari schraapte zijn keel om de aandacht te trekken "Master Akito?" vroeg hij ondanks dat hij het antwoord wist. Ergens was hij bang dat hij door Master Akito uit zijn concentratie te brengen zou veroorzaken dat er van alles uit de lucht zou komen vallen wat nu nog in de lucht werd gehouden door de magie die Master Akito uit oefende.

Akito had uit frustratie het boek waar hij in gelezen had dicht geslagen. Niets bruikbaars stond erin. Niets wat hij niet allang wist. Met een flinke slag van zijn vleugels steeg Akito hoger en trok een boek uit de kast die vanaf de hoogte van boven het bord tot aan het plafon het hele lokaal bedekte. Zwevend op zijn rug, door de onzichtbare wind gedragen, begon Akito met lezen. Hij had niet doorgehad dat Tomari binnen was gekomen. Hij had het te druk met zijn eigen gedachte stromingen. Met een schok werden zijn gedachten terug naar de werkelijkheid gesmeten toen een stem die van ver weg leek te komen hem onderbrak. Met een flits was alle concentratie van Akito weg en begon de zwaartekracht een zware druk op de zwevende voorwerpen uit te oefenen. Inclusief Akito zelf. Alle boeken vielen met veel lawaai naar beneden, de veer viel naar beneden en maakte een zwarte inktvlek op het papier, het krijtje viel halverwege de zin naar beneden waardoor de laatste letter een rare, schokkende streep naar beneden verkreeg. Akito zelf viel als een baksteen met een smak tegen de grond waarbij een paar stoelen en een enkele tafel omvielen. Een paar losgeraakte, zwarte veren dwarrelde hem na die chaos achterna.
Zachtjes kreunde Akito en hees zichzelf aan een nog overeind staande tafel omhoog. Hij wreef pijnlijk over zijn achterhoofd waar hij hard op terecht was gekomen en wierp zijn blik naar de storende factor die hem zo ruw uit zijn concentratie had gesleurd. Zijn donker paarse ogen keken Tomari strak aan en het kostte hem even voordat hij doorhad dat zijn vleugels zichtbaar waren. De vleugels met hun perfecte zwarte kleur als de donkerste inkt, als een maanloze nacht zonder één enkele ster. Waarvan enkel de pennen van de veren de contouren lieten zien. Akito vouwde zijn vleugels op zijn rug in. Laten verdwijnen had toch geen nut meer. Tomari had het al gezien. 'Eén woord hierover en ik maak je leven tot een hel,' sprak hij verrassend kalm, doelend op de kleur van zijn vleugels. Maar dat kalme in zijn stem maakte het nog angstaanjagender.

Op het moment dat Tomari had geroepen was wat hij gevreesd had volstrekt en kwam alles los van de magie die Master Akito had uitgeoefend, inclusief hemzelf. Het resultaat was dat alles in een keer neer kwam storten, waardoor Tomari een aantal keer weg moest duiken voor vallende boeken. Wat echter erger was is dat Master Akito zelf ook gevallen was, behoorlijk hard zelfs zo te zien. Gelukkig kwam de leraar al snel weer overeind, vleugels nog altijd open gevouwen en de leraar keek hem strak aan. Tomari had kennelijk een zware fout begaan door de Master zo in zijn concentratie te storen, maar hij had geen andere manier geweten om de aandacht te trekken. Master Akito was echter ergens anders op gefocust, die vouwde namelijk zijn vleugels in en zei op een verrassend kalme stem dat zijn leven een hel werd als hij er een woord over sprak. Iets in die zin maakte dat er een rilling van angst door Tomari heen trok, een die volgens Tomari wel gepast was op dit moment. "S-sorry Master Akito, het was niet mijn bedoeling om u zo te storen en ik zal er geen woord over zeggen. Ik hoopte alleen dat u mij misschien zou kunnen helpen" zei Tomari, nu ietwat angstig. Tomari snapte niet helemaal wat hij fout had gedaan, maar kennelijk had hij iets gezien wat hij niet mocht zien, de Master zijn vleugels misschien? Tomari wist het niet zeker, maar als het zo'n bedreiging was dan kon Tomari inderdaad beter zijn mond houden.

Akito zette de omgevallen tafel overeind terwijl hij luisterde naar de woorden van Tomari. Hij knipte in zijn vingers en alles in de kamer begon weer te bewegen. De boeken zweefde omhoog, klapte dicht en vlogen terug naar hun oorspronkelijke plek op de boekenplank. De stoelen werden door onzichtbare handen weer overeind gezet. Akito liep naar het bord en raapte het krijtje op en legde op zijn bureau neer terwijl een bordenwisser al zijn aantekeningen uitwiste. Akito verzamelde de papieren waar de veer op geschreven had en legde ze in een la van zijn bureau. 'Dat ligt eraan waar je hulp bij nodig hebt Tomari,' sprak Akito kalm. Hij draaide zich weer om naar de jongen en leunde tegen de rand van zijn bureau. Hij plukte nog een paar zwarte veren uit zijn lokken vandaan.

Tomari keek even toe hoe Master Akito op ruimde met behulp van zijn magie, waarbij hij nog steeds versteld stond van hoe makkelijk het leek zoals de Master het deed. Daarnaast ruimde Master Akito ook een deel gewoon op met zijn handen, onder andere aantekeningen en het uitwissen van notities op het bord. Master Akito leek nu kalm te zijn ondanks het incident dat hij daarvoor veroorzaakt had, hij leunde namelijk gewoon tegen zijn bureau terwijl hij een paar van zijn veren uit zijn haar vandaan haalde. Tomari moest nu wel zijn probleem uit leggen nu de Master het had gevraagd en Tomari zat nu te bedenken hoe. Eigenlijk had hij daar eerder over na moeten denken, maar zijn enthousiasme had het betere van hem gehad. "Ehm.. Ik had eigenlijk een probleem met mijn vleugels, ik had al eerder met uw stagiaire gesproken, maar hij verwees me door naar u omdat het niet zijn specialiteit was" legde hij uit. Tomari bedacht zich nu dat hij het beter ook kon laten zien, ten slotte was zijn probleem vrij uniek van wat Tomari had gehoord, de stagiaire had in elk geval niet veel raad geweten met zijn vleugels en Tomari kon alleen maar hopen dat Master Akito dat wel kon. In elk geval zou het vroeg of laat nodig zijn voor Master Akito om zijn vleugels te zien, beter dus om het maar meteen te doen. Tomari draaide zich dus om en vouwde zijn vleugels uit die op het moment iets glinsterde bijna zilverachtig, Tomari was het nooit echt opgevallen, hij dacht dat het gewoon een van de rare eigenschappen was die zijn vleugels hadden, hoewel het wel duidelijker was geworden naar mate hij meer in balans was met zijn magie. Tomari strekte zijn vleugels voor Master Akito zodat die ze beter zou kunnen bestuderen. Tot noch toe had iedereen die zijn vleugels had gezien dat in elk geval gewild en hopelijk zou het voor Master Akito helpen om dit zo te zien. Ondanks dat zijn vleugels gemaakt leken te zijn van een soort gruis en hol graniet voelde ze licht aan, Tomari merkte ze eigenlijk nauwelijks meer op, ze waren echt een deel van hem geworden toen hij echt in balans was met zijn aarde en lucht magie zoals de stagiaire hem aangeraden had. Hopelijk zou Master Akito kunnen helpen hem echt zijn vleugels te kunnen gebruiken.

Akito had zijn armen over elkaar geslagen en keek Tomari afwachtend aan. Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op toen hij zijn antwoord hoorde. Xavier had kennelijk geen kennis van vleugels. Niet echt iets wat je van een stagiaire verwacht, maar ja. Daarvoor was hij hier, om ervaring op te doen. Hij liep op Tomari af toen hij zich naar hem omdraaide en zijn vleugels liet zien. Het waren aparte vleugels. Van dat soort waar Akito alleen maar over gelezen had. Bijzonder zeldzaam kon hij zich herinneren. Voorzichtig streek Akito met zijn vingertoppen langs het oppervlak van de vleugels. 'En jij wilt hiermee gaan vliegen?' vroeg hij zacht aan Tomari. 'Jouw vleugels zijn een samenvoeging van twee soorten magie. Het gruis en het graniet slaan op aard-magie. Niet bepaald de meest makkelijke magie als je wilt vliegen. Aarde en stenen zijn solide. Ze zijn er niet voor gemaakt om te zweven. Met vleugels als dit is het moeilijk om wind eronder te krijgen. Wind is moeilijk te vangen en nog lastiger vast te houden. Echter zijn ze licht genoeg dus het proberen waard,' sprak hij kalm.

Tomari hoorde de Leraar dichterbij komen nadat hij zijn vleugels had uitgevouwen en voelde hij Master Akito er over heen streek. Zijn vleugels waren gemaakt van gruis en graniet, maar op een of andere manier was het gevoel dat Tomari er in had niet echt anders dan van een ander deel van zijn lichaam. Tomari hoorde de vraag van Master Akito en keek om zodat hij het gezicht van Master Akito ook kon zien maar hij nog altijd met zijn rug naar de Master toe stond. Die vertelde toen had hij wist en had kunnen ontdekken aan zijn vleugels, samen met zijn mening erover. Tomari was om eerlijk te zijn al gerust gesteld dat zijn vleugels een kans hadden, slecht weken geleden was er waarschijnlijk anders geoordeeld, toen hadden zijn vleugels zwaar aan gevoeld door zijn onbalans tussen zijn Erd en Puffoon kant waarbij Erd hem had overheerst en aan de grond gebonden had. De situatie lag nu echter anders, niet dat hij nu perfect in balans was, maar zijn Puffoonse kant was nu wel op een hoogte gekomen dat die bijna gelijk was aan die van Erd en hem van de grond zou kunnen tillen, of zo voelde het in elk geval. Tomari glimlachte "Ik wil zeker mijn vleugels leren gebruiken Master, of dat in elk geval proberen. Tot voor kort had ik die mogelijkheid niet echt, maar ik zou blij zijn als echt zou lukken om te vliegen of maar te zweven" antwoordde Tomari aan Master Akito, er niet echt aan denkend dat het niet echt ergens op leek te slaan als je zijn achtergrond niet wist. Tomari was nu meteen zo enthousiast dat hij eigenlijk meteen wou beginnen, maar hij zou wachten op wat Master Akito te zeggen had en daarna wel vragen of het de Master uit zou komen en of Master Akito het hem eigenlijk wel persoonlijk ging leren of daar iemand anders voor in zou schakelen.

Akito had nog een tijdje naar de vleugels van Tomari gekeken. Het was een flinke uitdaging, dat zeker. 'Ik kan je niet garanderen dat het ook echt gaat lukken Tomari. Het grootste obstakel is de lucht onder je vleugels te krijgen zonder dat het wegglijd. Je moet de lucht niet alleen onder je vleugels krijgen, je moet het er ook kunnen houden. En zoiets vergt veel concentratie. Het is veel moeilijker dan als je vleugels van veren of ander dichter materiaal had gehad,' zei Aktio terwijl hij zijn eigen vleugels weer ontvouwde en opsteeg. In de lucht bleef hij zweven voor de boekenkast terwijl zijn vleugels regelmatige slagen maakte om hem in de lucht te houden. Hij ging met zijn vingers langs de kaften van verscheidene boeken en pakte er eentje uit waarna hij weer daalde en zijn vleugels opnieuw inklapte. Hij bladerde door het boek heen tot hij de bladzijde vond waar hij naar zocht. Het was een spreukenboek voor spreuken om lucht op een bepaalde plek te concentreren. 'Misschien dat dit werkt. Het is een spreuk die lucht op een plek naar eigen inzicht kan verzamelen en vasthouden. Als je hem rond je vleugels kan houden zou je misschien op kunnen stijgen of op z'n minst een beetje zweven. De spreuk zelf is Aijre Afec. Probeer je voornamelijk te concentreren om de lucht rond je vleugels te houden,' zei Akito en keek Tomari weer aan.

Tomari luisterde stil naar de uitleg van Master Akito en snapte het probleem. Hij hoopte dat het zou lukken en bedacht zich dat hij weinig te verliezen had door het te proberen, hij zou er in elk geval achter komen of hij er op kon vertrouwen in een noodsituatie. Tot nu toe was het maar een keer gebeurt dat hij zijn vleugels had geprobeerd te gebruiken om zijn val te breken, maar hij herinnerde zich de uitkomst daarvan niet meer en wist niet of hij door zijn vleugels was gered of door iets of iemand anders. Het risico om daar achter te komen wou hij liever niet lopen en dus zou hij alles proberen om zijn vleugels te beheersen. Tomari draaide zich om richting Master Akito en vouwde zijn vleugels op zijn rug toen de Master zijn vleugels strekte en opsteeg om een boek te pakken. Daarna vertelde Master Akito hem een spreuk die Tomari dankbaar in zijn hoofd herhaalde. Tomari vouwde zijn vleugels uit en zei de spreuk na waarna hij zich uit alle macht concentreerde op zijn vleugels. Tot zijn verbazing werkte het zo goed als meteen en kwam hij ongeveer een centimeter los van de grond, maar dezelfde verbazing verbrak ook zijn concentratie waardoor de spreuk uit elkaar viel. Nu wist Tomari echter wel dat het mogelijk was, in elk geval om te zweven, maar zijn vleugels hadden in dat korte moment dat hij los kwam vreemd gevoeld, alsof zijn vleugels opeens gloeide van leven en het gruis zich had gevormd naar een echt vlies. Tomari wist niet of dat te zien was geweest en het gevoel was verdwenen zodra de spreuk uit elkaar was gevallen, maar Tomari wist zeker dat hij iets gevoeld had. Tomari keek Master Akito aan en wachtte af of hij commentaar zou hebben, zo niet dan zou hij het nog een keer proberen op dezelfde manier, zo wel dan zou hij luisterren

PROFILE MAGICIAN

» theorie vleugels
» Vleugels verkrijgen.
» Vleugels voor Ephony.
» Mijn lot?
» mijn slaapplek?

vliegen? met mijn vleugels?

vliegen? met mijn vleugels?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen