Akito liep door zijn lokaal en schoof hier en daar wat tafels en stoelen recht. Hij had een nieuwe les voorbereid over een onderwerp wat hij voor de verandering zelf eens erg interessant vond. Zijn blik ging even kort naar de grote wandklok achterin het lokaal. Akito had altijd al gevonden dat zijn lokaal meer op een privé bibliotheek leek dan op een klaslokaal. Boven het schoolbord waren namelijk in de muur helemaal rondom allemaal boekenplanken gemaakt waarvan de meeste bijna doorzakte van de zware boeken die Akito erin gestald had. Niet dat hij dat nou bijzonder erg vond. Akito was zelfs trots op zijn collectie boeken. De meeste van zijn boeken waren eerste druk en van sommige was er maar één verkrijgbaar. Eigenlijk was dat het enige wat hij over had laten komen van zijn huis. Akito trok zijn blik los van de klok en van zijn gedachten. Hij draaide zich om naar het bord om daar met een strak handschrift op te schijven wat hij deze les van plan was te doen. Helemaal links op het bord had hij het woord: Rookificatie geschreven. Daar wou hij het vandaag over hebben.

Tomari keek nogmaals op zijn rooster, luchtmagie dus, hij was even wat eerder vertrokken om uitgebreid naar het lokaal te kunnen zoeken, maar daar bleek hij minder tijd voor nodig te hebben dan gedacht, sterker nog hij was de eerste hier. Tomari keek het lokaal binnen en zag de leraar wel. Een beetje twijvelend keek hij nogmaals op zijn rooster, hij had hier toch echt les dus klopte hij op de deur en trad binnen waarna hij een knikje naar de leraar gaf en ergens ging zitten. Hij haatte het eigelijk om de eerste te zijn maar dat was ook zijn eigen schuld, hij was ook nog eens extra zenuwachtig sinds dit zijn eerste les was, om zijn gedachtes een beetje af te leiden las hij maar alvast wat er op het bord stond

Na een paar keer diep ademgehaald te hebben liep Ephony de gang binnen. Ze had master Akito voor het laatst gezien toen ze naar Puffoon gingen, en was benieuwd hoe de lessen bij hem waren. Zachtjes opende ze de deur, keek naar binnen en zag dat ze een va nde eerste was. Daar was ze wel aan gewend, te laat komen was iets waar ze zelf ook een hekel aan had. 'Goedenmiddag,' begroette ze master Akito, waarna ze glimlachte en haar blik door liet gaan naar Tomari. Zonder verdere aandacht op zich te trekken schoof ze achter een van de voorste tafels en pakte haar tas uit. Terwijl ze het papier en haar schrijfveer neerlegde dwaalde haar grijsblauwe ogen af naar het bord. Dit kon nog interresant worden.

Hij had zijn tasje weer gemaakt, voor zover het oude verlepte stukje stof dat had toegestaan. De scheur had hij onhandig met naald en draad weer bij elkaar weten te binden, maar het zag er niet uit. Hoekjes van zijn boeken puilde er dan ook nog doorheen, goed dicht was het niet. Maar het ding functioneerde, en daar ging het hem om. Waarom een nieuwe kopen, als deze het nog deed? Hij had het ding om één schouder hangen en stapte precies op het moment het lokaal binnen terwijl hij het ding net weer een keer opnieuw ophaalde. Zijn blik schoot als eerste richting de man die achter het bureau zat; onbekend. Vervolgens door naar Tomari en hierna pas naar Ephony. Zijn mondhoeken krulde wat om, beide kende hij. ‘Morgen,’ Begroette hij Tomari droogjes terwijl hij langs de jongen liep om hem ook een lichte glimlach te schenken. Hij liep zonder iets te zeggen langs de leraar. Hij trok de stoel die achter het tafeltje stond die naast het tafeltje stond waar Eph aan zat, naar achteren en plofte hierop neer. ‘Zoveel moeite om even op mij te wachten in de puffoon etage?’ Hij schonk haar een quasi geïrriteerde blik en keek vervolgens neer op de spullen die al voor haar lagen. ‘Heb je dat nodig?’ Vroeg hij, weer om kijkend naar zijn eigen lege tafel. ‘Ohw,’ Murmelde hij zachtjes in zichzelf om zich voorover te buigen naar zijn tas en hieruit de spullen te grabbelen die Eph ook op d'r tafel had liggen. ‘Waarom zitten we eigenlijk hier?’ Mopperde hij, besefte zich nu pas dat ze helemaal vooraan zaten. Gek in d'r hoofd is ze, die Eph. Hij legde zijn veer neer, deze was omgeknald en verfrummeld aan de randjes. Vergeleken met die van Ephony weggooigoed. Maar als hij een nieuwe kocht, ging hij toch de zelfde martelingen onder als deze veer dus hield hij 'm maar. Hij deed 't tenslotte nog, net als zijn tasje.

Rustig liep ze door de gangen. Het was tijd voor haar eerste les en gelukkig was het een les voor lucht magie. Ze had ook algemene lessen, maar ze wilde het liefst nieuwe dingen leren over haar eigen kracht. De enige van wie ze zeker wist dat die er zouden zijn waren Ephony en Laurens aangezien zij allebei lucht magie hadden. Ze keek naar de grond. Het was gewoon echt niet schoon genoeg om op te lopen en ze was blij toen ze wat hoger in de lucht zat. Ze was misschien maar anderhalve centimeter van de grond, maar dat zorgde ervoor dat haar voeten niet vies en stoffig werden van de grond. Eigenlijk liep ze haast nooit echt op de grond, maar altijd een centimeter erboven. Ze hoefde er zelfs niet over na te denken. Het was een automatisme geworden. Eindelijk zag ze het goede nummer aan de muur hangen en ze liep door de deur naar binnen. Ze keek het lokaal in en stond stokstijf stil. 'Wauw!', mompelde ze zachtjes. Ze was altijd al gek van boeken geweest, maar had sinds ze was gaan zwerven haast niets meer kunnen lezen en dit was gewoon te mooi om waar te zijn. En dan te bedenken dat al deze boeken gaan over lucht magie. Ze herstelde zich snel en boog even naar de leraar. 'Goedemorgen!', zei ze en ze liep naar een tafeltje op de tweede rij achter Laurens en Ephony. Ze zag ook een jongen die ze niet kende zitten aan een tafeltje. Ze pakte uit de schoudertas die ze droeg een klein schriftje en een potje paarse inkt. Daarna pakte ze een doek uit haar tas en vouwde die open. Daar haalde ze een glanzende veer uit. Het was een van de veren van Fire. De merrie had erop gestaan dat ze een veer van haar had genomen. Ze boog zich even naar voren. 'Goeiemorgen!', zei ze waarna ze rechtop ging zitten en naar het bord keek. Rookificatie. Dat gaat interessant worden.

Akito was naar zijn bureau gelopen en stond zijn papieren te ordenen toen de eerste leerling binnen kwam. Een die hij nog niet kende. Hij knikte even licht terug al was dat amper te zien. Hij keek ook niet op toen Ephony binnen kwam lopen en niet veel later na haar nog een jongen die hij niet kende. 'Goededag Ephony' zei Akito kalm zonder op te kijken terwijl hij wat schreef op een paar documenten. Hij keek pas even op toen hij een onbekende stem goedemorgen hoorde zeggen. Hij knikte terug naar het meisje en legde zijn spullen neer terwijl hij overeind ging staan. Zijn blik ging voor de tweede keer vandaag naar de wandklok. 'Het is nog geen tijd, en ik hoop dat er meerdere leerlingen nog komen. Maar ik wil toch alvast beginnen' zei hij wat luider zodat iedereen hem kon verstaan. Akito legde zijn handen plat op het bureau terwijl hij de leerlingen aankeek. Drie van deze leerlingen kende hij nog niet. 'Zo te zien heb ik een paar nieuwe gezichten vadaag in de les. Om me aan hen voor te stellen, mijn naam is Akito. Dat is voorlopig ook het enige wat jullie van mij hoeven te weten' zei hij kalm. Het bleef een paar seconden stil voor hij verder ging. 'Goed. Vandaag gaan we het hebben over Rookificatie,' sprak hij waarna hij zich omdraaide en met zijn hand een paar korte bewegingen maakte waarna een aantal boeken naar beneden kwamen en keurig op zijn bureau vielen. Dit deed hij door lucht achter de boeken te sturen en zo die boeken van hun planken te duwen. Voornamelijk om het feit dat Akito zijn vleugels niet wenste te laten zien aan leerlingen en dan vooral Ephony en omdat de trap opklimmen zoveel werk was en veel te lang duurde. De boeken die hij had gepakt waren allemaal verschillend maar bevatte elk een hoofdstuk over Rookificatie. 'Deze les gaan jullie niet uit jullie eigen boeken werken. Daar staat Rookificatie wel in maar naar mijn smaak niet genoeg informatie. In deze boeken is er vaak een heel hoofdstuk aan gewijd dan een enkele paragraaf' zei hij als uitleg van zijn actie. 'Maar allereerst. Wie kan mij vertellen wat Rookificatie is?' vroeg Akito en liet zijn donker paarse, bijna zwarte, irissen door het lokaal gaan.

'Rookificatie: Het laten verdwijnen van organismen en synthetische dingen in rook' sprak een heldere stem in de deuropening van het lokaal. Thora streek een losgeraakte lok bruin haar achter haar oor terwijl ze Akito aankeek. Alleen aan het feit dat haar borstkas sneller op en neer ging dan normaal was te zien dat ze zich gehaast had. Thora's groene ogen keken hem recht aan. Haar vleugels, die ze zojuist nog had gebruikt om snel in het lokaal te zijn, vouwde ze nu voorzichtig weer in. Thora's vleugels waren anders dan die van de meesten. Als iemand al vleugels had, dan meestal veren vleugels. Daar was Thora ook ooit mee begonnen. Ze waren prachtig wit geweest als versgevallen sneeuw. Thora had het prachtig gevonden. Maar naarmate ze ouder werd, en meer dingen ging doen die erg ingrijpend waren geweest voor haar leven, waren haar vleugels veranderd. Ze waren niet langer de witte verenpracht die ze eens gehad had. Ze waren harder geworden, zo hard als metaal. Met de tijd hadden ze ook die kleur gekregen tot haar vleugels echt van metaal waren geworden. Het enige wat er nog op wees dat ze ooit veren bevat hadden was te zien aan de zilveren draden tussen de metalen verenpennen. En hier en daar nog een paar zilver kleurige veren tussen het mechanische chroom. Toch was ook aan haar rug te zien dat ze echt uit haar groeide en niet later aan vast gezet waren. Ze vouwde ze zorgvuldig in terwijl het schrapende geluid van metaal dat over metaal schoof weerklonk in het lokaal. Het klonk als een machine die wel een extra drupje olie kon gebruiken. Thora vouwde de vleugels plat op haar rug en liet ze verdwijnen. Ze droeg een bloedrood truitje met driekwart mouwen die haar schouders bloot lieten en een piepklein randje zwart kant bevatten. Het truitje was zo gemaakt dat het de ruimte tussen haar schouderbladen open liet zodat ze alle ruimte had voor haar vleugels. Verder droeg ze om dat truitje een zwarte riem met daaronder een lange, zwarte broek en al net zulke zwarte laarzen. 'Sorry dat ik laat ben. Ik kon het lokaal niet vinden' verontschuldigde Thora zich vervolgens nog zachtjes.

'Hewh?' klonk het onintelligent toen ze plots de stem van Laurens hoorde, een standaard eerste reactie die er op ten duur in was gekropen. 'Je lag nog in je bed toen ik weg ging,' klonk het droogjes als verklaring dat ze wat eerder weg was gegaan. Het detail dat ze eigenlijk veel te vroeg weg was gegaan om nog het nodige te lezen vanuit het boek en naar de bieb te gaan hield ze erbuiten, waarschijnlijk zou hij het niet waarderen als ze hem vertelde dat ze de hoofstukken eigenlijk al doorgelezen had. Ze knikte alleen maar als onnodig antwoord op zijn volgende vraag, ging wat verzitten en steunde weer met haar wang op haar hand. 'Omdat dit een fijne plaats is,' beantwoorde ze zijn zoveelste vraag met een glimlach, niet bedenkend dat dit voor hem totaal niet fijn zou zijn. 'Lau, zal ik van Puffoon af een nieuwe tas voor je mee nemen als Myst en ik daarheen gaan?' vroeg ze droogjes bij het zien van de niet meer gescheurde rugzak. Maar haar aandacht werd alweer door master Akito getrokken zodra deze aankondigte dat de les begon. 'Rookificatie,' murmelde ze bijna onverstaanbaar in gedachten, ging met haar geest door de nog net gelezen stukken heen op zoek naar het antwoord wat ze al gauw in haar geest vond. Bij zijn woorden fronste haar wenkbrauwen iets, vond het toch jammer dat de antwoorden niet in de boeken stonden en was blij dat ze nog even langs de bieb was gegaan. Haar hand schoot meteen de lucht in bij zijn vraag, deed haar mond al open om het samengevatte antwoord van al haar gedachtengangen op te sommen toen een andere stem haar onderbrak. Haar hoofd schoot om, hoewel haar arm in de lucht bleef hangen waardoor ze nogal moeite moest doen het meisje in de deuropening kon zien. De metalen vleugels riepen vragen bij haar op, deed onbewust haar ene wenkbrauw omhoog schieten. Hoe kon je ingodsnaam met zo'n zware stof de lucht in komen. Ze besteede er verder geen aandacht aan, ontspande haar gezicht en draaide weer terug om naar haar boeken te kijken. 'Het is uitstekend als verdediging, maar ook in de aanval geeft het grote voordelen,' vervolgde ze normaaltjes, om het antwoord van het meisje te vervolgen waarbij ze master Akito weer aankeek.

Sorax had besloten iets wat meer lessen te gaan volgen. En dat was hij nu van plan. Al ging het direct goed verkeerd, hij was al laat. Vanuit de licht-magie etage rende hij met zijn shirt half over zijn hoofd getrokken door de gangen. Zijn tas in zijn hand. Hij liep haast een paar meiden omver. Hij trok zijn donkerblauwe shirt goed. maakte zijn riem aan zijn zwarte broek vast en trok zijn tas op zijn rug. Hij had nog een lesboek over lucht-magie kunnen vinden tussen zijn boeken over licht-magie. Hij glimlachte en stond stil toen hij bijna tegen twee metalen vleugels aan rende. Hij hoorde de vage uitleg en slikte. Als ze het daar over zouden hebben dan wist hij het ook niet meer. Ach gewoon proberen, wat kon er fout gaan. Lucht scheelde een letter van licht, dat zou toch geen klap uitmaken. Glimlachend kwam hij binnen waardoor hij bijna een droog gezicht trok. De rest was allemaal luchtmagicians. Hij voelde het gewoon. Hij ging kalm zitten op een rij achter Ephony en haalde een perkament tevoorschijn. Kalm haalde hij een veer die afkomstig was van een roofvogel. Een waarvan werd gezegd dat die alleen op Nova leefde. Sorax legde deze neer en keek rond. Ineens viel zijn mond letterlijk open. "Alle goden op een rijtje..." mompelde hij. Zowat de zeldzaamste boeken stonden hier. Hij slikte even. Hij keek toen naar Akito. Hij had zijn naam wel eens horen vallen op de gangen. Kalm wachtte hij af tot hij verder zou gaan. En keek gespannen toe.

Zijn gezicht vertrok iets toen ze had gezegd dat hij nog op bed lag. ‘Hoe vroeg was jij eruit dan? Drie lesuren voordat dit lesuur begon?’ Kaatste hij ietsjes geïrriteerd terug. Zuinig vertrok zijn mond zonder nog verder aandacht te besteden aan Ephony. In plaats daarvan begon hij met zijn veer krabbeltjes te maken langs de rantjes van zijn perkament. De les was nog geen eens begonnen en hij vond het nu al saai. Hij had voor een kort moment maar de moeite genomen om het woord te bekijken wat op het bord stond. "Rookificatie". Nog nooit van gehoord. Dus had hij zijn blik er weer van afgewend om verder te gaan met zijn louvre-waardige kunstwerkjes. Langzaam keek hij op zodra de man opeens begon met spreken, vond blijkbaar dat er genoeg leerlingen waren. Mijn god wat zijn het er weinig, op Puffoon zat heel het klaslokaal stampvol. Hij haalde zijn hand omhoog en plaatste lui hier zijn kin op. Steunend op zijn elleboog. De woorden van de man gingen hem voorbij zonder dat hij het opving. Niet interessant, zoals de meeste lessen. Zijn schouders schokte, zijn stoel vloog een stukje achteruit zodra Eph d'r hand in een rakettempo opeens omhoog schoot. ‘Jézus,’ Was er sissend vanaf zijn kant te horen, was in zijn eigen stomme beweging ook met de elleboog tegen z'n tafel aangeknald. Met een vertrokken gezicht legde hij hier zijn hand omheen, keek beschuldigent naar Eph. ‘Wat probeer je?’ Mompelde hij nadat Eph het antwoord van het meisje had aangevuld. ‘Volgens mij heeft deze het niet zo op slijmen,’ Gaf hij droogjes zijn commentaar over de leraar. Misschien had hij maar niet naast Ephony moeten gaan zitten. Duidelijk dat deze een hele andere instelling had tijdens d'r les. Hij keek om toen hij opeens droogjes achter zich een onbekende stem hoorde, vol ontzag. Zijn stoel schraapte terwijl hij de draaidende beweging maakte en zo zijn achterhoofd richting het bord wees. Zijn mondhoeken krulde lichtjes om, ‘Alle goden op een rijtje?’ Herhaalde hij vragend de jongens woorden, op een iets spottende toon die plagend bedoeld was. ‘Noem ze is op dan, .. mijn god wat een opmerking.’ Zijn mondhoeken trokken vaagjes op, commentaar gevend op zijn eigen woorden. Hij grijnsde. ‘Laurens,’ Stelde hij zichzelf vriendelijk voor waarbij hij zijn hand uit stak om die van de jongens kort vast te kunnen pakken. Vervolgens verscheen er een lichte frons, ‘Jij bent niet van Puffoon,’ Merkte hij op, nogal droog. Anders had hij de jongen wel gezien op de haast uitgestorven etage.

Ze zat rustig te wachten totdat de les begon. Al snel begon de leraar te praten. Zijn naam was Akito. Het was een leuke naam die zo nog niet vaker had gehoord. Niet dat ze veel mensen kende, maar ze had een tijdje op de markt in Puffoon geholpen en daar had ze vele verschillende namen gehoord. Ze hoorde de vraag van Master Akito en riep zichzelf weer tot de orde. Ze lette goed op en was blij dat Fire vandaag niet in de buurt was. Ze was gaan trainen en nu had ze haar hoofd voor zichzelf. Ze had geen idee wat rookificatie was, maar het meisje dat binnenkwam wel. Gelukkig maar. zuchtte ze. Ze had nooit les gehad in luchtmagie. Alles had ze geleerd vanuit haar instincten en nieuwe dingen wilde ze graag leren. Ze schrok van van Laurens die in een keer bijna omviel en moest daarna zacht lachen. Ze vond het wel schattig om dat ze zien gebeuren.
Ze had nog helemaal niet gemerkt dat er iemand naast haar was gaan zitten totdat Laurens zich naar hem omdraaide. Ze draaide haar hoofd mee en keek hem aan. Hij was jonger dan haar, maar dat maakte hier met de lessen blijkbaar niet uit. Zij vond het niet erg zolang ze maar zou leren wat ze kon leren. Ze zag een mooie veer liggen en wist dat het geen normale veer was. Ze keek over het hoofd van Laurens heen naar het bord en de leraar. Ze moest van zichzelf opletten en ze kon niet wachten totdat ze de boeken zou mogen inzien. Ondertussen opende ze haar potje inkt en pakte de veer. Ze schreef de betekenis van rookificatie op. Aan de toon van het meisje had ze al door dat het correct was wat ze zei.

Akito keek met een ruk op toen hij een bekende stem bij de deur vandaan hoorde komen. Hij rechtte zijn rug en sloeg zijn armen over elkaar. 'Thora, ik had je eerder verwacht. Niettemin een correct antwoord. Ik had ook niet veel anders verwacht' zei hij kalm waarmee hij al aangaf dat hij Thora al kende. Dat mocht ook wel, Thora was Akito's nichtje. 'Ga maar zitten Thora. Maar ik wens je wel even te spreken na de les' zei Akito kalm. Zijn blik ging naar Ephony toen hij haar aanvullende woorden op Thora hoorde. Hij trok even lichtelijk zijn wenkbrauw op. Alsof Ephony het niet kon hebben dat iemand haar voor was geweest met het antwoord. 'Een mooie toevoeging juffrouw Duvessa maar in dit geval lichtelijk overbodig. Toch ben ik blij dat sommigen van jullie inzet tonen' zei hij simpel. Hij keek even op toen er nog een jongen zich bij de groep voegde. Een Novaan ditmaal. 'Fijn dat u ons ook komt vergezellen meneer Kairos' zei hij ergens met lichtelijk sarcasme omdat de jongen, in plaats van rustig te gaan zitten, met zijn zachte gemompel de les verstoorde. Maar wat Akito echt niet kon hebben was dat de jongen naast Ephony zich meteen omdraaide. Alsof zijn les niets anders was dan een theepauze. Geruisloos liep Akito naar de jongen en legde zijn hand op diens schouder. 'Misschien dat een demonstratie meer op zal leveren dan woorden. Meneer Wildukind, als u zo vrij wil zijn' ze Akito kalm terwijl hij de jongen aan zijn arm overeind trok en meenam naar voren. Hij zette hem voor de deur neer die hij met een knip in zijn vingers dicht liet slaan. Akito nam vijf passen afstand en keek de jongen strak aan. Hij had de mazzel gehad dat hij wel foto's had bij de achternamen van zijn leerlingen. Anders wist hij helemaal niet wie wie was. Akito hief zijn handen op schouder hoogte en hield ze dicht als twee vuisten. 'Maneant Fumo' sprak hij kalm uit en opende zijn handen waarmee hij zijn vingers spreidde en de jongen voor hem in rook op liet gaan. Akito draaide zich om naar de klas. 'Dit was dus rookificatie. Echter, als je iets in rook laat verdwijnen is het nooit helemaal weg. Het is opgedeeld in kleine stofdeeltjes. Het is eveneens mogelijk om te reizen via rookificatie. Je moet alleen uitkijken dat je onderweg geen stofdeeltjes verliest anders kun je jezelf nooit meer volledig in elkaar zetten. En dat kan een haar schelen maar ook je arm of je been. Het lijkt me dat meneer Wildukind wel lang genoeg heeft doorgebracht als nietig stofdeeltje. Tijd om hem terug te halen' zei Akito alles op dezelfde toon. Hij draaide zich weer naar de plaats waar hij de jongen had laten verdwijnen en herhaalde dezelfde handelingen. 'Apparent Fumo' sprak hij nu en opende zijn vuisten weer waardoor hij de jongen terug haalde in één geheel. 'Misschien luistert u de volgende naar me als ik wat aan het vertellen ben in plaats van je om te draaien naar je achterbuurman. Je kunt gaan zitten' sprak Akito hem toe. Daarna richtte hij zich weer op de klas. 'Nu was het leuk om even een leerling te laten verdwijnen, maar het is niet de bedoeling dat we op klasgenoten gaan oefenen. Jullie krijgen allemaal een boek. Ik wil dat jullie het hoofdstuk over rookificatie doornemen en wie denkt er klaar voor te zijn mag proberen om een appel te laten verdwijnen' zei hij terwijl de boeken uit zichzelf naar de leerlingen toe zweefden en Akito hen daarna een appel toegooide uit de mand achter zijn bureau.

Tomari keek toe terwijl er nog wat mensen binnen kwamen en luisterde naar de uitleg van wat rookificatie was en schreef die toen op. Tomari sloeg een moment gade hoe Laurens weer eens zijn aandacht er niet bij kon houden, maar lette toen op de leraar die weer in beweging kwam en tot Tomari's verbazing Laurens mee trok naar voren zodat de hele klas hen zou kunnen zien. Tomari's mond viel bijna open van verbazing toen de leraar de spreuk demonstreerde, niet om het effect, hoewel ook dat indrukwekkend was, maar eerder vanwege hoe het gedemonstreerd werd. Namelijk op Laurens, Tomari moest zijn best doen om op te blijven letten en de uitleg van Master Akito op te schrijven. Tomari dacht even na over de spreuk en besefte zich dat hij hier heel misschien in het voordeel was, als deels aarde-element zou hij in principe het stof beter onder controle moeten maken, maar hij wist dat de spreuk lang niet zo makkelijk was als dat Master Akito het deed lijken. Laurens verscheen weer onder de spreuk van Master Akito en hem werd gezegd dat hij terug mocht keren naar zijn plaats waarna hij zijn uitleg vervolgde en boeken en appels rondt liet gaan, zelf kon hij niet wachten om te leren

Sorax dacht kort na over de uitleg die was gegeven en schreef hem op. Sorax keek op bij de jongen die omdraaide en knikte kort. "Sorax..." was het enige wat hij terug reageerde om zichzelf terug voor te stellen. Kalm keek hij naar de leraar die naar Laurens kwam en zweeg. Hij vond die man iets hebben dat hem bang maakte. Hij keek op toen hij meegenomen werd en zonder moeite uit elkaar werd gehaald. Eveneens zonder moeite weer in elkaar werd gezegd. De reactie van Akito had hij maar negeert. Hij wilde graag wat leren, daar mocht Akito blij zat mee zijn. Rustig keek hij toe en lette zo goed mogelijk op. Hij noteerde de handgebaren. Kalm keek Sorax naar het boek dat hem toegeworpen werd gevolgd door de appel. Hij slikte even. Kalm opende hij het boek en pakte het boek rookificatie. Hij las het kalm door. Dat moest te doen zijn. Hij hoopte echter dat het met de appel lukte. Kalm legde hij de boek naast hem op zijn tas. Zo zou hij niet op het boek kunnen concentreren en daarmee perongeluk het boek in nietige stofdeeltjes laten rondzweven. Kalm legde Sorax de appel voor hem neer en concentreerde zich er op. Hij balde zijn vuist en keek naar de appel. "Maneant Fumo" sprak hij kalm. De appel verdween in beige-kleurig rook en was niet meer te zien. Dit was een goed begin. Het moeilijkste was echter het terug halen.

Ze moest achter haar hand lachen. Zoiets kan ook alleen maar Laurens overkomen. Toch lette ze goed op en keek naar de bewegingen die Master Akito maakte. Zonder haar ogen van het schouwspel af te halen, schreef ze de woorden die Master Akito zei op. Zodra Laurens weer mocht zitten en ze het boek op haar tafel zag komen keek ze naar haar papier. Ze had alles netjes en overzichtelijk neergezet en er was voldoende ruimte om aantekeningen te maken en dingen erbij te zetten waar ze vooral op moest letten. Ze hoopte dat het niet in een keer goed zou gaan. Het zou wel fijn zijn, maar als het fout ging dan kon ze tips krijgen en daarvan leren. Als het nu goed zou gaan en de volgende keer niet dan had ze niemand op dat moment bij zich die haar kon vertellen wat ze fout deed. Ze voelde een luchtstroom aankomen die haar vertelde dat een object naar haar toekwam. Snel keek ze omhoog en hief haar hand om de appel te vangen. Ze legde de appel op de hoek van de tafel en sloeg het boek open. Ze las het hoofdstuk rustig door en liet de woorden goed tot haar doordringen. Ze doopte de punt van haar veer in de inktpot en schreef enkele notities op. Maak je hoofd leeg en concentreer je op het object. Zodra het is opgegaan in rook houd je bij waar ieder deeltje is gebleven. Je laat alle deeltjes bij elkaar komen en dan laat je het weer verschijnen. En daarom tekende ze een uitroepteken en zette erachter: Houd je gedachten ten alle tijde bij de deeltjes zodat je ze allemaal bij elkaar houdt.
Na het lezen van het hoofdstuk legde ze haar spullen aan de kant. Ze legde de appel voor haar neer en keek naar de dieprode kleur. Ze liet zich bijna verdrinken in de kleur totdat ze zeker wist dat ze al haar gedachten bij de appel had. Ze deed Akito na en sprak de woorden. 'Maneant Fumo.' Tot haar opluchting ging dit goed en ze spreidde haar handen, maar hield haar concentratie bij ieder stofdeeltje. Ze voelde waar ieder deeltje zich bevond en bracht ze dichter naar elkaar toe. Ze was blij dat het haar gelukt was en was een tel niet aan het opletten. Meteen voelde ze een paar deeltjes wegglippen en zuchtte geërgerd waarnaar ze weer op zoek ging naar haar deeltjes.

Haar hand krabbelde snel, zonder dat ze haar blik werkelijk op haar papier richtte de aantekeningen erop. 'Ssjt,' murmelde ze naar Laurens als reactie op zijn opmerking, hopend dat haar antwoord niet als geslijm overkwam. Ze glimlachte flauwtjes naar Akito, waarna haar blik nu wel naar haar papier ging na zijn woorden. Haar hoofd draaide een beetje mee toen de jongen achter zich neer plofte en Laurens zijn aandacht erop vestigde. Sorax, zijn naam was ten spraken gekomen dankzij Laurens, had blijkbaar meteen de aandacht van Akito op zich gevestigd waarmee zijn naam meteen compleet werd. Wat verbaasd keek ze van Laurens naar Akito toen deze besloot dat een demonstratie wel degelijk een goed idee zou zijn. Ze voelde meteen de zenuwen opkomen, wist wel ongeveer wat er ging komen en werd daardoor niet meer gerust gesteld. Wat angstig keek ze naar Laurens, die een moment later verdween en als stofdeeltjes rondzweefde. Haar handen verkampte zich automatisch, probeerde zich niet voor te stellen hoe Laurens teen in honderde deeltjes voor Akito heen zweefde. Een geamuseerde glimlach, deels omdat ze weer opgelucht was Laurens weer in een geheel te zien, richtte ze haar blik weer op zijn grijze ogen. Haar grijns die daarna ontstond sprak boekdelen. Ze krabbelde gauw de spreuken onder haar aantekening, netjes geordend en overzichtelijk. Nadat ze het boek en de appel hadden ontvangen sloeg ze deze open en lag aandachtig het door. Automatisch begon ze een kleine samenvatting van de tekst, schreef de belangrijkste dingen op. Achter zich hoorde ze al gemompel, wat bleek dat Sorax al begonnen was met de appel. 'Juiste magie balans...' murmelde ze bedachtzaam, las een stukje nog eens door en focuste zich toen weer op de appel. 'Klein beginnen,' haar drang om haar gedachtegangen hardop te zeggen dat er nu ook weer op, dan wel meer fluisterend en in zichzelf gekeerd. Haar hand bleef ontspannen boven de appel hangen, waarna ze zich concentreerde en haar blik uiterst serieus werd. Haar aandacht niet meer op Laurens gevestigd, wilde niet afgeleid raken door zijn gemurmel, opmerkingen of spastische gezichten die hij zou of kon trekken. 'Maneant Fumo,' sprak ze zachtjes, zelfverzekerd waarbij de bovenste helft va nde appel langzaam tot stof vergin en zich wat verspreid in de lucht verdeelde waarbij haar hand zich tot een vuist balde om de onzichtbare magische energie gebundeld te houden. Glimlachend keek ze ernaar, waarna ze weer fronste. Haar ogen schoten naar haar aantekeningen, hield haar kracht en energie precies bij de deeltjes. Haar andere hand kwam er al bij, terwijl haar ogen weer terug schoten en met een bijna duivelse blik voor het moment naar het verdwarrelde deel van de appel keek. 'Apparent Fumo' klonk het zachtjes, iets meer twijfelend. Langzaam, tergend langzaam leek het appeltje weer bij elkaar te komen. Toen het terug kwam zuchtte ze bijna pijnlijk, zag dat de appel zijn steeltje miste en hier en daar kleine deukjes had, alsof een worm er allemaal hapjes uit had genomen.

Zijn blik was nog steeds op Sorax gericht, had duidelijk niet door dat het Akito irriteerde. Waarom zou het hem? Als een echte leraar - vond hij dan - zou hij degene die niet op lette gewoon hun gang laten gaan, dat was hún keuze. Als hun hun examen niet wilde halen, pech voor hen. En zich vervolgens enkel richtte op de kinders die wel oplette. Maar ondanks dat dat zijn mening was, altijd een heerlijk smoesje om onder zijn onoplettendheid uit te komen, was het misschien wel beter voor hém om af en toe tot de orde geroepen te worden. Want hij zei dan wel elke keer dat het zijn eigen verantwoordelijkheid was, hij had een concentratie vermogen van ergens in de min drie. Erg onhandig, en ergens stiekem wilde hij toch wel slagen later.
Een schok ging door zijn hele lichaam en deed hem vervolgens stijf en roerloos zitten. De hand van Akito ruste op zijn schouder, een stuk zwaarder dan dat het waarschijnlijk werkelijk was. Hij zuchtte diep, de schok ebte langzaam weer weg en hij wist de moed weer bij elkaar te schrapen om zich langzaam om te draaien, zo dat hij de leraar aan kon kijken die boven hem uittorende en vlak langs zijn tafel stond. Trachtend een kalme blik op te zetten keek hij de man aan, ‘Wellicht,’ Had hij zachtjes gemompeld nadat Akito met het idee kwam voor een demonstratie. Kijk, dat was nou een stuk leuker dan een hoop geouwel*l over alleen de theorie. ‘Pardon?’ Het woord flapte eruit zodra een wending in het geen kwam wat de man zei. Híj werd de demonstratie? Zijn stoel schoof luidruchtig naar achteren zodra de man hem bij zijn schouder beetgreep en hem met een ruk overeind haalde. Ongewild ging hij mee in de onverwachte beweging, kwam ook overeind. Hij strompelde de eerste paar passen achter de man aan om vervolgens gewoon verder te lopen. Kort richtte hij een blik over zijn schouder, richting Ephony, zijn blik hulpzoekend. Hulp die hij toch niet kon verwachten, hoe zou ze hem kunnen helpen? Hij bleef uiteindelijk staan, eenmaal vooraan van de klas, en keek naar de leraar die verderop plaats nam. Zijn maag trok samen, ze gingen wat ook alweer doen? Fijn, heel erg fijn. Nu kreeg hij vóór de klas een black out. Waar waren ze ook alweer mee bezig? Hij zag dat de man zijn handen omhoog haalde, en bij de eerste woorden die gesproken werden kwam het met een flits weer terug. Rookinficatie. Hij had niet lang om erover na te denken, voordat hij het wist werd een zuigend gevoel geheel meester over zijn lichaam. Ruis in zijn oren, licht in zijn hoofd. Totdat met een kleine plof opeens dit alles ophield. Stilte drukte op zijn oren, oren die hij niet meer had. Licht verblinde zijn ogen, waarvan hij de ogen ook niet meer had. Geluidloos en gewichtloos bleef hij hangen op zijn plek. De zwaartekracht werkte niet meer, geen enkele kracht, waardoor hij doelloos op zijn plek bleef 'hangen', als je het zo kon noemen. Hij probeerde na te denken, tot dat hij besefte dat hij niks tot zijn beschikking om méé na te denken of ook maar óver na te kúnnen denken. Maar ondanks dat was er één ding dat hij nog wel kon doen, voelen. Het eerste was facinatie, totdat deze verdrongen werd door hevige paniek en vervolgens angst.
Een zachte plof hoorbaar voor de rest als een geluidloze zucht, en hij was weer terug. Zijn gezicht was bleek, alsof het bloed eruit getrokken was. ‘Volgens mij mis ik een haar,’ De woorden die gesproken waren tijdens zijn korte verduur als rook drongen nu door, alsof hij ze zonet ook gewoon gehoord had. Ze zaten vastgebakken als herrineringen, kwamen nu weer boven drijven. Zijn antwoord had iets zuurs en koppigs van een tiener. Nee, hij had het niet leuk gevonden. Zonder nog antwoord te geven, of ook maar enige reactie, liep hij voor de klas vandaan en schoof achter zijn eigen tafel. ‘Néé, ik was niet bang,’ Was hij Eph haar woorden voor. ‘Dat komt gewoon omdat de bloedcirculatie niet meer netjes loopt als je in triljoenen deeltjes bent opgedeelt, dáárom ben ik bleek.’ Hij trok het boek met een koppig gezicht naar zich toe, sloeg deze open om vervolgens op zoek te gaan naar de juiste bladzijde.

Inspiratie :'D

.

Tomari slikte en ademde diep in en uit, hij had net het boek gelezen en legde dat nu iets aan de kant zodat hij zich beter op de appel kon concentreren. Tomari sloot zijn ogen voor concentratie en liet alles behalve het doel voor ogen op de achtergrond vervagen. Tomari opende zijn ogen weer en zei "Maneant Fumo" waarna hij de appel in kleine deeltjes liet vallen, maar de deeltjes wel bij elkaar houdend, terwijl hij er op lette niks van de mini stukjes appel kwijt te raken, Tomari wachtte een moment en zei toen "Apparant Fumo" waarna hij de begon met het weer in elkaar zetten van de appel, even later haalde hij opgelucht adem, hij had 'm weer in elkaar gezet. Tomari keek even rondt en zag dat hij in zijn concentratie had gemist dat er nog een extra leerlinge binnen was gekomen, maar voor de rest was er niet veel speciaals aan de hand. Tomari keek weer naar de appel en merkte toen plotseling iets op, had ie nou twee steeltjes? Tomari pakte hem op en keek nogmaals, de appel had echt twee steeltjes, sterker nog, hij voelde nu ook bobbeltjes die er volgens hem eerst niet waren, misschien was de appel zelfs een fractie zwaarder. Pijnzend hield Tomari de appel in zijn hand terwijl hij zich probeerde te bedenken wat hij nou verkeerd had gedaan