Gebbeth had de hele tijd in een hoekje van het schip gezeten. Lekker voor zich uitstarend en bezig met zijn gedachten. Hij was een denker en was vaak afwezig op de wereld zelf. Hij schrok wakker toen het schip tot stilstand kwam, en keek verontrustend rond. Waar was hij? en waar moest hij naartoe? Zijn ouders hadden hem op het schip gezet en verteld dat hij weer naar school moest. Hij hoorde het zijn vader nog zo zeggen Jonge!, als jij thuis niet doet, geen werk of niks.. dan ga je maar weer naar school om iets bij te leren!! Zelf had hij daar weinig zin, maar moest toch naar school. Een nieuwe school.. Bleh.. dacht hij. Weer nieuwe kinderen en ander leraren. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en liep het platform op. Hij liep een willekeurige kant op over het platform.. hopend dat hij de goed kant op ging...


(Beginneling met RPG's)

Yara liep net langs het lanceringsplatform toen ze iets hoorde. Ze keek het hoekje om en zag een jongen staan. Ze kende hem niet, dus waarschijnlijk was hij nieuw. Yara was ook nieuw, dus misschien was het wel handig om hem te helpen, zodat ze al kennis konden maken. Rustig liep ze op de jongen af en keek hem even aan. 'Hallo! Mijn naam is Yara. Hoe mag jij heten?', viel ze meteen maar met de deur in huis. Ze liep met de jongen mee en zag dat ze de goede kant opgingen, want deze jongen moest blijkbaar nog naar de slaapzalen, alhoewel Yara geen idee had waar die waren. Yara wist gisteren wel waar het was, maar de volgende dag was het weer een raadsel waar overal stond. Rustig keek ze de jongen aan, wachtend op een antwoord en kijkend hoe hij zijn spullen meezeulde met zich mee.

- Mag ik hier posten? -

Gebbeth hoorde voetstappen zijn richting op komen. Hij draaide zich en zag een meisje staan. Ze zei; 'Hallo! Mijn naam is Yara. Hoe mag jij heten?', en ze keek me aan. 'Haaii, mijn naam is Gebbeth'. 'Leuk kennis met je te maken!'. en hij keek haar glimlachend aan en ging verder.. Weet jij misschien waar de slaapzalen zijn?, ik wil graag mijn spullen kwijt.. ik krijg last van mijn schouders'. Hij liep een stukje verder door en keek rond, maar hij zag nergens een bordje met slaapzalen erop. Hij draaide zich weer om en keek vragend naar Yara..



((Tuurlijk mag jij hier posten (AA), alleen ik moet zelf eventjes grotere stukjes maken xD))

Yara keek de nieuwe jongen even aan en glimlachte. Yara keek hem even rustig aan en keek toen naar het schip waar hij uitgestapt was. Yara dacht dat hij een Shadraan was, maar dat kon ze niet zeker bepalen op uiterlijk. Haaii, mijn naam is Gebbeth', zei de jongen en Yara vond hem al meteen erg aardig. Ze glimlachte even. 'Leuk kennis met je te maken!', zei Gebbeth en hij glimlachte. Yara glimlachte terug en zei verlegen: 'Insgelijks.' 'Weet jij misschien waar de slaapzalen zijn?, ik wil graag mijn spullen kwijt.. ik krijg last van mijn schouders', zei Gebbeth en Yara keek hem even jammerlijk aan. Ze wist wel waar de Gren etage was, maar niet waar Shadraan, of andere etages waren. Ze was zelf ook nog niet echt wegwijs. 'Ik weet wel dat het allemaal andere etages heeft, maar ik heb geen idee waar naast Gren, de andere etages zijn', zei Yara voorzichtig. Ze pakte een deel van zijn schouders af, een nogal zware tas waarvoor Yara kon geloven dat hij het zwaar had en ging een beetje naast hem lopen. 'Dat zul je dus een beetje moeten zoeken', zei ze verlegen en blozend.

Shemoa stond op het lanceringsplatform. Een paar uur geleden, was ze ook aangekomen met een raket. Wat haar hierheen terugbracht? Ze wist het zelf ook niet. Ze was zeker niet van plan, terug naar huis te gaan. Wat moest ze thuis nog? Ze was zo blij, toen ze eindenlijk de frisse lucht kon ruiken. Mensen kon ontmoeten, en meer kon zien. Dan alleen die kelder waarin ze opgesloten zat, als een gevangenen. Haar vader noemde haar, een gevangenen prinsess, Rapunzel. Alleen had ze geen lang haar en zat ze niet in een toren. Maar wat maakte het nu nog uit? Ze was daar niet meer... Verleden tijd, je leeft nu in het heden, onthoud dat. Herhaalde ze de gedachte in haar hoofd. Haar gedachtens werd afgeleid toen Shanira luid begon te blaffen. 'Rustig, Shanira. Niks aan de hand.' Shemoa keek de kant op, waar Shanira naar keek. Er liepen alleen twee mensen voorbij, een jongen en meisje. 'Is dat alles? Shanira.. Je maakt je veel te druk!' Ze was niet boos op haar hond, maar waarom blafte ze? Dit was nieuw voor Shemoa. Nooit had Shanira geblaft naar mensen. Shemoa draaide met haar hand, en toverde een schaduw wolkje tevoorschijn. Ze liet het wolkje de vorm aannemen van een bal, om een speelse gedachte op te wekken bij Shanira. Ze liet het wolkje, die de vorm had van een bal, hard worden. Ze gooide de bal een paar keer op en neer in haar hand. Ze zag, hoe de ijsblauwe ogen van Shanira, de beweging van de bal volgde. 'Zin om te spelen?' Vroeg ze uitdagend, gericht naar Shanira. Ze gooide de bal, richting de kant, van de net langs gelopen tweetal. Shanira sprinte weg.... Perongelijk, raakte de bal, het achterhoofd van de nieuwe jongen.... De bal, verandere, vrijwel meteen, terug naar een zacht wolkje en verdween. Omdat Shemoa haar concentratie, over de bal kwijt was. Shemoa sprinte naar het tweetal toe, en Shanira. Die haar terleurgesteld aankeek. 'Sorry.. Het spijt me... Deed het veel pijn?' Stiekem kon ze haar lach niet inhouden....

Gebbeth keek Yara glimlachend aan toen ze zei 'Insgelijks'. Hij was blij dat hij het met iemand al meteen goed kon vinden. Toen zei ze 'Ik weet wel dat het allemaal andere etages heeft, maar ik heb geen idee waar naast Gren, de andere etages zijn'. Dat is nou eens lastig. Hij wou verder lopen, maar opeens voelde hij dat zijn schouders verlicht werden. 'Dankjewel!' zei hij met een brede grijns. 'Dat is zeker een opluchting'. 'Dat zul je dus een beetje moeten zoeken' zei Yara verlegen en blozend..
Jaa, dat moest hij zeker, hij had werkelijk geen idee waar hij beland was.. Hij keek rond maar zag alleen maar onbekende mensen en gelande schepen. Hij zag een lange man staan een eindje verderop. 'Hmm, ik denk dat dat een leraar is' en hij wees naar de man. Ze liepen richt de man totdat..... 'Auw!' Opeens voelde hij iets hards tegen zijn achterhoofd komen. 'Wie deed dat nou weer!' schreeuwde hij uit. Maar slikte zijn zin snel weer in toen hij een meisje op hem af zag komen. 'Sorry.. Het spijt me... Deed het veel pijn?' vroeg ze. 'Oooh, het valt wel mee.. het was meer een schrikreactie' en hij wreef over zijn achterhoofd. Hij zag dat ze moest lachen en lachte ook. Hij keek naar Yara en vroeg 'Ken je haar?' Hij bleef haar vragend aankijken...

Yara keek de jongen glimlachend aan. Ze was blij dat ze nog een vriend erbij had gevonden. Aangezien ze er bijna geen had, behalve Kijito en Faith misschien. Met jongens had Yara nooit echt contact gehad, omdat ze bang was dat ze dat gevoel kreeg wat sommige meisjes bij jongens kregen. Verliefdheid of zo iets. Ze beweerden dat het leuk en fijn was, maar Yara wist het niet zeker. Yara zou, als ze verliefd was, het nooit durven zeggen. Trouwens, dan zou die jongen zelf de moed moeten rapen. Yara's ogen ontmoetten even die van Gebbeth, maar Yara wendde zich af. Dadelijk werd ze op Gebbeth verliefd! Dan zouden er allemaal vreselijke spanningen tussen hun lopen. Ze had het nu al wel warm, maar toch... Verliefdheid... Zou Yara het warme gevoel daarbij kunnen plaatsen? Yara schudde geïrriteerd haar hoofd. Niet aan denken. 'Hmm, ik denk dat dat een leraar is', zei Gebbeth, maar Yara zag niks. Of was zij nu zo scheel? Opeens riep Gebbeth het uit en verschrikt keek ze zijn kant uit en toen achterom. Een meisje kwam aangerend. Ze verontschuldigde zichzelf en Yara moest grinniken. 'Oooh, het valt wel mee.. het was meer een schrikreactie', zei Gebbeth en Yara proestte het uit toen Gebbeth ook lachte. Het had ook zo leuk geklonken! 'Ken je haar?', vroeg Gebbeth. Yara hield haar ogen expres naar de grond gericht, maar moest Gebbeth wel aankijken toen ze antwoordde: 'Nee, volgens mij niet.' Yara keek gauw weer weg.

Ze haalde opgelucht adem, toen ze hoorde dat de jongen geen pijn had. Shanira daar in tegen, liep zacht te grommen... 'Sstt, Shanira... Stil maar, we spelen dadelijk wel weer verder...' Shanira stopte niet met grommen, maar begon luider te grommen... En als je goed keek, deed ze dat in de richting van het meisje. 'Uhm.. Heeft er misschien een van jullie een kat...?' Onzeker keek ze van haar hond, naar het tweetal voor haar. Ze wist dat, Shanira een hekel had, aan katten en poezen. Ze haalde haar schouders op en stak haar hand uit. Eerst naar de jongen en daarna naar het meisje. 'Ik ben Shemoa, en dat is Shanira... En nu doe je normaal, Shanira!' Riep ze streng, richting haar hond. Shanira hield gelijk op met grommen, en liet een duidelijke 'woef' horen. 'Goed... Zijn jullie nieuw hier? Of wat waren jullie aan het doen.' Het viel Shemoa op, dat het meisje verdacht stil was. ´Heey, meid! Is er wat, ofzo... Je bent zo stil.´ Shemoa lachte, er zat een valse ondertoon in haar lach. Maar dat hoorde je alleen als je goed luisterde. Shanira, liep de onbekende jongen te vervelen, omdat daar als laast de bal was. Ze blafte luid naar hem en haar staart ging wild op en neer. ´Volgens mij, wilt me hond aandacht van je...´ Zei ze op een droge toon. Shemoa keek om zich heen en bekeek de omgeving. Hier en daar, stonden ´groepjes´ jongens en meisjes. Achter het tweetal, waar zij bij stond, stond een bankje. Elegant liep Shemoa naar het bankje toe, en ging op de rugleunig zitten. Ze floot Shanira bij zich, die de aandacht voor de jongen, liet vallen. Ze liep naar haar baas toe. Met een lenige sprong, sprong Shanira op het bankje. 'Komen jullie erbij zitten? Of blijven jullie daar doelloos staan?' Ze lachte en draaide met haar handen, ze liet haar nagels oplichten, zodat het leek, of ze vuur nagels had. Afwachten en geconcentreerd keek ze naar haar handen. Af en toe wierp ze een blik op het tweetal.

Gebbeth wreef nog steeds over zijn achterhoofd toen hij uitgelachen was. Hij zag Yara het uitproesten van het lachen. 'Nou dankjewel he..!' zei hij lachend. Hij zag dat ze haar blik afwenden.. Ze keek hem aan en zei 'Nee, volgens mij niet'. en ze keek snel weer weg. 'ow, okey..' Hij zag de hond van het onbekende meisje naar hem blaffen. Ze zei tegen haar hond 'Sstt, Shanira... Stil maar, we spelen dadelijk wel weer verder...' ze vervolgde 'Uhm.. Heeft er misschien een van jullie een kat...?' Gebbeth schudde zijn hoofd. 'Nee, ik heb geen kat of poes' Hij keek hoe de hond rondsprong en blafte naar Yara. 'Nou, houd daar nou eens mee op!' Alleen had het weinig nut want de hond luisterde niet maar hem. Toen zag hij dat het onbekende meisje haar hand uit stak. Gebbeth schudde haar hand en ze zei 'Ik ben Shemoa, en dat is Shanira... En nu doe je normaal, Shanira!' 'Hallo Shemoa, ik ben Gebbeth.. en Hallo hondje..' Hij wou de hond aaien maar die sprong weg. Nadat Shemoa haar strenge stem had opgezet was de hond stil. 'Gelukkig, dankjewel.. Ik werd een beetje gek van dat geblaf'.' Shemoa vervolgde 'Goed... Zijn jullie nieuw hier? Of wat waren jullie aan het doen.' 'Nou.. Yara hier helpt me met mijn tassen, en we zijn eigenlijk opzoek naar de slaapvertrekken.' Hij keek Shemoa vragend aan, maar werd afgeleid door Shanira.. die hem verveelde. 'Volgens mij, wilt me hond aandacht van je...' 'Jaaa.. dat merk ik' zei hij geïrriteerd. Hij was nooit goed met honden. Dat had hij al sinds jongs af aan. Hij keek hoe Shemoa naar het bankje liep en Shanira naar zich toe riep. 'Komen jullie erbij zitten? Of blijven jullie daar doelloos staan?' riep ze. Gebbeth keek vragend naar Yara en liep stukje voor stukje richting het bankje.'Kom je ook?' vroeg hij glimlachend aan Yara... 'Zou wel fijn zijn, want je hebt mijn tas nog' zei hij lachend, en hij liep verder...

Het meisje stelde zichzelf voor, terwijl de hond naar haar zat te blaffen. Yara keek de hond even bang aan. Ze was geen fan van honden. Spirit, haar poes die een eindje verderop zat, blies naar de hond. Het meisje heette dus Shemoa. Gebbeth stelde zichzelf ook voor en dat hondje moest dus Shanira heten. Geïrriteerd keek Yara hoe het beest richting Spirit en haar blafte. Ze keek opgelucht toen Shemoa haar hond een stilte riep. Shanira luisterde gelukkig. Toen Gebbeth zei dat Yara de tassen meehielp keek ze expres een andere kant uit. Ze haatte het om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Trouwens, na die lach van daarnet, wist Yara niet eens zeker of ze wel zo graag vrienden met Shemoa wou worden. Toen Gebbeth richting het bankje liep, verbeet Yara zich en wou ze weglopen. Maar toen ze zijn glimlach zag, ging ze gewoon mee. 'Zou wel fijn zijn, want je hebt mijn tas nog', zei Gebbeth en Yara grinnikte even. Ze ging naast Gebbeth ziten, geheel ongemakkelijk en keek de kant van Spirit uit. Spirit zat beledigd op een hekje en keek de hond aan alsof ze hem de keel wou doorsnijden. De poes liep naar Yara en Yara liet het op haar schoot zitten. Spirit maakte het zich makkelijker en Yara aaide de poes zachtjes, niet wetend wat te zeggen. Aangezien ze erg verlegen was zat ze ook nu weer blozend.

Shemoa stopte met het spelen van haar magie, ze legde netjes haar handen neer, op haar schoot. De jongen stelde zichzelf voor als Gebbeth en schudde netjes haar hand. Shemoa vond het een aparte naam. Wat zou zijn, thuis planeet zijn...? Ze bekeek de jongen aandachtig, zwart sluik haar, rode ogen, wit blousje, zwart colbertje, zwarte stropdas en een zwarte broek... Ook had hij zwarte handschoenen aan... Dus, de kans was heel klein dat hij geen Shadraan was. De meeste Shadranen kleedde zich zwart, de kleur van de duisternis. Maar ze durfde het niet te vragen, of hij een Shadraan was.... Misschien kon ze, hem wat magie laten toveren, uit zelf verdediging. Ze schrok op uit haar gedachten. Toen, Gebbeth een poging deed om HAAR hond, stil te krijgen. 'Uhmm... Dat is wel mijn hond... Die luisterd, zelfs in je dromen niet naar je...' Zei Shemoa op een hele droge toon. Ze gaf haar hond een aai over z'n bol. 'Shanira, is van mij... Ja, he?' Ze lachte gemeen. Shanira was van haar, en niemand zou die zomaar kunnen afnemen. Dan zou je een heftige ruzie met Shemoa krijgen... Shanira was, echt, alles voor haar. Het viel Shemoa nu pas op, dat Yara een witte poes had. 'Vandaar... Dat Shanira zo blafte...' En ze keek onderzoekend naar de poes, die stond te blazen. 'Rustig maar, Shanira. Die kat, kan je niks maken... Dan krijgt het beest met mij te maken....' Verfluisterde ze zo zacht mogelijk, zodat alleen Shanira haar hoorde. Ook vertelde Gebbeth dat hij gek werd van het geblaf... Shemoa wou zeggen... Dat is dan jou probleem. Maar ze hield zich in. De slaapzalen...? Shemoa wist waar ze waren... Ze had net nog, haar spullen daar heen gebracht. 'Ik weet waar die zijn, je bent een Shadraan toch...?' Snel sloeg ze haar hand voor haar mond. Dit was niet de bedoeling.... Haar wangen werden vuurrood, snel keek ze de andere kant op... Ze trok, met haar hand, nog dichter haar cappeshon op haar hoofd. Zo vielen haar ogen in de duister, en zag je alleen haar neus en mond. Ze keek zelf niet op toen Gebbeth erbij kwam zitten.... Haar ogen lichte pas op, toen ze besefde, dat het meisje nog geen woord gezegt had... Haar ogen verandere van kleur... Ze werden rood, in plaats van paars. De kleur die ze normaal zijn. Ze sprong van het bankje af. En ging recht voor het meisje staan, die inmiddels ook op het bankje zat. 'Vind jij het normaal, om mensen te negeren. Die iets aan je vragen?' Ze keek met een boze blik naar het meisje. Ze haten het om genegeerd te worden. Pff... Moest shemoa zich ook maar niet voorstellen en had ze gewoon door moeten lopen...? Toen Gebbeth, die bal tegen z'n achterhoofd kreeg. Wat onbeleefd....

Gebbeth liep richting het bankje en ging op het bankje zitten. Hij draaide zich om en zag dat Yara aazelde om te komen. 'Kom je nog?' vroeg hij glimlachend.. Hij ging zitten keek een beetje rond, hij zag overal groepjes leerlingen staan, maar er was geen leraar te bekenen. Ook de lange man was weg. Hij zag Shemoa fluisteren tegen haar hond. 'Hmm.. ze is wel een beetje een rare' dacht hij bij zichzelf. Maar toch vroeg Gebbeth zich af van welke planeet ze kwam, en dat gelde ook voor Yara. Hij wou het eigenlijk niet vragen, misschien was het ongebleefd. Shemoa wist waar de slaapzalen waren.. 'Ooh dat is geweldig!' zei hij blij. Dat was een hele opluchting voor Gebbeth, dan hoefde hij niet naar een leraar te stappen. Dat zou ook zo stom lijken, zijn eerste dag op deze school en meteen vragen naar een leraar. Maar hij zocht dan ook de Shadra slaapvertrekken. 'Je bent een Shadraan toch...?' vroeg Shemoa. 'Jazeker, is daar iets mis mee?' Gebbeth zag dat ze haar handen voor haar mond deed en rood werd. 'Oow sorry, het was niet mij bedoelig om zo te reageren' Hij kon zijn emoties maar moeilijk uiten, daarom zat hij meestal rustig in een hoekje te denken, geen mensen aan je hoofd enzovoort.. Maar toch moest hij eraan wennen als hij een leuke tijd wilt hebben op deze school. Hij zag dat Shemoa haar cappeshon nog dichter over haar hoofd heen trok, en haar haren voor haar ogen gooide. 'Waarom verstop je je?' vroeg hij nogal stil en aazelend. Hij probeerde haar aan te kijken, maar kon niks zien door de haarbos. Om de stilte te verbreken vroeg Gebbeth aan Shemoa 'Ben jij ook een Shadraan dan?' Omdat ze wel wist waar die slaapvertrekken waren. 'Zou je me daar naartoe kunnen brengen?' vroeg Gebbeth aan Shemoa.Maar opeens zag hij de ogen van Shemoa veranderen van kleur, en ze sprong op. 'Vind jij het normaal, om mensen te negeren. Die iets aan je vragen?' zei Shemoa met een boze stem tegen Yara. Gebbeth vond dat ze wel gelijk had, Yara was opeens heel stil geworden en zei bijna niks meer. 'Ze heeft wel een beetje gelijk Yara..' en hij keek Yara aan. Maar toch vond hij dat Shemoa dat ook op een rusterige manier had kunnen zeggen. Hij ging staan en keek naar het tweetal. 'Nou Shemoa.. dat kun je toch ook op een rustige manier vragen?' vroeg hij aazelend. Hij zag dat Shemoa's hond weer aandacht begon te vragen. Hij dacht bij zichzelf 'Hmm.. misschien kan ik proberen iets te maken met mijn krachten, maar zou hij dat wel doen?' Hij wist dat hij er niet goed mee om kon gaan, daarvoor zat hij tenslotte op school. Toch ging hij het proberen. Gebbeth concentreerde zich en dacht aan een bal. Eerst kwam er een klein zwart wolkje tevoorschijn. ' Ja!, het lukte' dacht hij bij zichzelf. Maar toen werd het donkere wolkje maar groter en groter.. 'Ooh nee!, niet alweer!' schreeuwde hij bijna. Dit was al vaker gebeurd. Het donkere wolkje bedekte alles binnen 1 meter om het bankje heen.. 'Wat nu!?' dacht hij bij zichzelf. Hij wist niks en stapte uit de zwarte wolk. 'Sorrrryyy!, ik weet niet wat er gebeurd is' zei hij paniekerig. 'Ik ben ook zn stomkop!' Hij dacht weer aan zijn verleden, maar ging er niet op in. 'Nee.. niet aan denken' zei hij tegen zichzelf. Daar heb je niks meer mee te maken. Hij bleef staan en keek waar Yara en Shemoa bleven.. Deze donkere wolk zou er nog wel eventjes blijven hangen....

Yara begon Shemoa steeds minder te mogen. Haar intuïtie had het al ingegeven en Yara moest er nu echt maar op vertrouwen. Die blik die Shemoa naar Yara's kat wierp... Yara kon er echt niet tegen. Ze keek naar het meisje. Wie dacht zij wel dat ze was? Spirit was haar alles... Yara had geen ouders, geen broers of zussen. Ze was alleen met Spirit op de wereld. Misschien als er een jongen zou zijn met hun drieën. Maar dit meisje hoefde Yara niet beter te leren kennen. Ze zag zo wel dat het niet geschikt was. Het kon Yara niet schelen wat Gebbeth van haar vond, Yara vond het niks. Opeens zag ze Shemoa's boze gezicht voor zich en Yara moest zich inhouden om haar niet te slaan. Spirit, haar poes, merkte haar woede, want ze begon zachtjes te blazen naar Shemoa. 'Vind jij het normaal, om mensen te negeren. Die iets aan je vragen?', vroeg het meisje overduidelijk geïrriteerd. Yara keek haar kil aan. 'Hoezo? Wil je aandacht dan? Ik ben gewoon een verlegen type en als je dat niet aanstaat, praat je maar niet met me', viel ze per ongeluk uit. Ze vond het irritant om op zo'n boze manier aangesproken te worden vanwege het feit dat zij verlegen was. 'Ze heeft wel een beetje gelijk Yara..', zei een stem toen, waarvan Yara weer rustiger werd. Ze zag Gebbeth opstaan en drukte zich tegen de bank. Nee, ze wou het gevoel niet hebben! 'Nou Shemoa.. dat kun je toch ook op een rustige manier vragen?', vroeg hij toen en Yara keek Shemoa aan. Opeens schreeuwde Gebbeth en Yara zag een soort grote zwarte wolk verschijnen. Ze hoorde Gebbeth schreeuwen. Haar hart sprong op. Wat had ze hier nu te doen? Shemoa zocht alleen ruzie met haar en Gebbeth had het druk met zijn eigen dingen. Tenslotte wou Yara niet het gevoel volgen wat ze kreeg als ze naar Gebbeth keek en Spirit sprong op het hekje. Peinzend ging Yara weer zitten en keek met tranen in haar ogen ergens anders naartoe.

Het meisje, liep naar de grond te kijken... Het maakte Shemoa niet meer uit, wat ze deedt. Ze bleef het onbeleefd vinden, dat ze zichzelf niet voorstelde. Shemoa draaide zich om, naar Gebbeth. Hij vond het schijnbaar geweldig dat ze wist waar de slaapzalen waren. Ze haalde haar schouders op en keek van haar hond, naar het meisje, haar kat en toen weer naar Gebbeth. Ze hoorde hoe Gebbeth tegen haar uit vloog, over de vraag of hij een Shadraan was. Opnieuw haalde ze haar schouders op, liep terug naar het bankje. En ging ´rustig´ op de rugleuning, van het bankje, zitten. Maar ze was niet rustig... Shemoa´s ogen waren nog steeds fel rood. Ze gaf geen antwoord op de vraag van Gebbeth. 'Ben jij ook een Shadraan, dan?' Hoorde ze de aarzelende stem, van Gebbeth vragen. Langzaam knikte haar hoofd een ´ja´. ´Dat klinkt nogal... Logisch, als ik weet waar ´jou´ slaapzaal is... En ik zal je ermee helpen... Om er te komen.´ Zei ze haast op een kille toon. Gebbeth stemde er mee in, dat ´Yara´ nogal stil was. Eindelijk wist ze, de naam van het meisje. Yara... Eigenlijk best wel een mooie naam... Maar ze wist dat het nu toch geen zin had om te zeggen. Ze was te boos... En dacht nu overal en nergens aan... Aan d´r oude huis... En die rot vent... Van een vader. 'Nou, Shemoa.. Dat kun je, toch, ook op een rustige manier vragen?' Ze werd uit haar gedachten getrokken. Ze hoorde de aarzelling in Gebbeth´s stem. Afwezig antwoorde ze... ´Als ze, zichzelf gewoon, normaal voorgesteld had.´ En keek weer met rode ogen voor zich uit. Toen Shemoa het geschreeuw van Gebbeth hoorde keek ze pas weer op. Ze leek wel weg te zijn geweest. In slaap te zijn gevallen... Een trance. Ze zag dat Gebbeth niet meer naast haar zat, en voor haar breef een grote zwarte wolk. Een duistere wolk. ´Gebbeth.... Wat probeerde je?!' Ze keek geschrokken naar Gebbeth, daarna naar Shanira, die wild stond te blaffen, en daarna naar Yara... Die nog steeds niks gezegt had en stilletjes voor zich uit zat te staren. Ze sprong van het bankje af en liep naar Gebbeth toe.... Ze vouwde haar handen open, waarin een klein zwart gat verscheen. En zoog de wolk op, alsof haar hand een stofzuiger was. 'Je moet ook niet toveren, als je het niet kunt... He?' Grapte ze... Ookal wist ze dat het gemeen overkwam. Ze koosde Shanira tot stilte, en keek even naar het grote gebouw, de school, verderop. Zou ze weg gaan en Gebbeth, het zelf laten uitzoeken...? Waar de slaapzalen zijn. Ze wou aanlopen... Totdat Yara iets zei.. Wat haar totaal niet aanstond. 'Ik wil je aandacht inderdaad... Ik vroeg hoe je heet... En je negeerde me. Ik bood een hand aan, en je keek stil vooruit. Vind je het nu gek dat boos reageer? Ookal ken ik je maar net... Je bent onbeleefd.... Niet verlegen... En ik bepaal zelf wat ik doe... En ga nu niet zitten janken... D'r is niets aan de hand... Je zult me toch nooit te zien krijgen, athans dat hoop ik voor mezelf, en voor jou. Het spijt me, Gebbeth... Maar je zult het zelf moeten uitzoeken, waar de slaapzalen zijn...' Alles wat ze zei.. Kwam er nog killer uit, dan dat van Yara. Ze hoorde de kat van Yara tegen haar blazen. Ze had geen hekel aan dieren, geen enkele... De kat deedt gewoon wat haar instinct vertelde... Shemoa's ogen waren nog steeds fel rood. Kleine vlammetjes ontsnapte uit haar gebalde vuisten. Ze had rust nodig en wel nu! En rust kon ze maar van een ding krijgen... Haar gitaar... Die boven in de slaapzaal lag. Hoe dom kon ze zijn... Meestal, liep ze rond met een enorme tas op haar rug... Nu niet. Shemoa zei niets meer... Ze floot Shanira, die onderdanig naar haar toe liep. En liep richting het grote kasteelachtige school gebouw....

[Topic uit]

Gebbeth was bij dat Shemoa hem wou helpen met de slaapzalen, kon hij eindelijk deze zware tassen wegdoen. Hij keek hoopvol naar zijn tassen, maar ze bleven jammergenoeg gewoon op de grond staan. Hij keek toe hoe Shemoa een zwart gat toverde in de lucht, waarin de donkere wolk verdween. 'Dankjewel' zei hij bijna onverstaanbaar. 'Je moet ook niet toveren, als je het niet kunt... He?' Grapte Shemoa Ja, dat wist hij zelf ook wel, maar hij was weer eens eigenwijs. Of wat het omdat hij indruk wou maken? Hij wist het niet meer, het zou verstandig zijn om nu toch maar eens te vertrekken naar de slaapzalen. Kon hij eventjes uitrusten. Hij wou net vragen aan Yana of ze meeliep totdat hij zag de ze tranen in haar ogen had. 'Yara... gaat het wel?' vroeg hij aazelend. Hij had de zin nog niet uitgesproken of Shemoa viel tegen haar uit. Hij kreeg zoveel informatie ineenkeer door dat hij helemaal dichtklapte. Hij wist niet wat hij moest zeggen of doen. Hij ging weer op het bankje zitten en keek naar Shemoa en Yara. Hij hoorde Shemoa zeggen dat hij zelf maar de slaapzalen moest zoeken en zag haar weglopen. Hij keek eerst naar Yara en sprong toen op. 'Hey! wacht eventjes!' HIj wou haar hand vastpakken maar bedacht zich toen hij de lichte vuurvonkjes uit haar handen zag komen. 'Was ze een Shadraan met vuur magie?' vroeg hij zichzelf af.. maar dacht er niet telang over. ' Waarom ga je nou weg, ik heb je hulp echt nodig Shemoa..' Hij zag hoe ze stamvoetend richt het kasteel liep. Zou hij haar achterna lopen? of bij Yara blijven? Nu stond hij voor een moeiljke keuze. 'Yara..' zei hij met een brok in zijn keel. 'Ik kom zo terug okey?, kun je nu eventjes je gedacht op een rijtje zetten..' Hij keek hoopvol achterom naar Yara.. maar zag dat ze haar blik afwende. Gebbeth liep Shemoa achterna en nog steeds roepend. Maar Shemoa reageerde niet. Hij rende langs het hekje waarop Spirit zat, die naar hem blaazde toen hij voorbij rende. Hij was eindelijk bij Shemoa aangekomen.. 'Heey Shemoa.. wacht nou eens eventjes!' en hij pakte haar arm vast. Hopenlijk kon hij haar kalmeren. 'Doe maar rustig, ik ben het maar..' en hij probeerde haar aan te kijken, maar ze had haar haren weer voor haar ogen. 'Zou je me asje asje asjeblieft naar mijn slaapvertrek kunnen brengen?' vroeg hij bijna smeekend. Hij moest echt eventjes gaan liggen en alles op een rijje zetten. Dit was echt allemaal veelste veel op 1 dag om te verwerken. HIj keek hoopvol naar Shemoa.. Daarna weer naar Yara, maar die zat nog steeds een andere richting op te kijken.. en keek weer naar Shemoa..

Toen Gebbeth vroeg of het wel ging met haar, keek ze even in zijn richting. Dat had ze beter niet kunnen doen, want Shemoa stond gelijk op om haar de volle laag te geven. 'Ik wil je aandacht inderdaad... Ik vroeg hoe je heet... En je negeerde me. Ik bood een hand aan, en je keek stil vooruit. Vind je het nu gek dat boos reageer? Ookal ken ik je maar net... Je bent onbeleefd.... Niet verlegen... En ik bepaal zelf wat ik doe... En ga nu niet zitten janken... D'r is niets aan de hand... Je zult me toch nooit te zien krijgen, athans dat hoop ik voor mezelf, en voor jou. Het spijt me, Gebbeth... Maar je zult het zelf moeten uitzoeken, waar de slaapzalen zijn...', zei Shemoa en Yara keek haar met grote ogen aan. 'Ik ben wel verlegen! Ik kan daar toch ook niks aan doen? Sorry als je het verkeerd opgevat hebt', zei ze met grote ogen, maar Shemoa was al weg en Yara moest zich inhouden om hier niet te gaan janken als een klein kind van vijf. 'Yara..', klonk het toen en Yara scheurde haar blik naar Gebbeth. Het was o zo verleidend om hem te blijven aankijken, maar ze wou niet. 'Ik kom zo terug okey?, kun je nu eventjes je gedacht op een rijtje zetten..', zei hij en Yara haalde haar schouders op, knikte en wist eindelijk haar blik van Gebbeth af te scheuren. Spirit sprong naar het bankje en bezette die. Toen klom ze op Yara's schoot en viel ze vol gesnor in slaap, terwijl Yara het gesprek tussen Gebbeth en Shemoa volgde. Nou ja, gesprek, als Shemoa wilde praten natuurlijk. Yara voelde zich schuldig. Maar ze zou deze Shadraan even met rust moeten laten. Excuses aanbieden kwam later wel. Gebbeth had gelijk, ze moest haar gedachten op een rei zetten, maar niet over die ruzie van daarnet. Hoe oud was Gebbeth? Misschien wel achttien, of negentien of zo. Of zestien. Dat kon ook. Dat was toch veel te oud om, nou ja... Dat gevoel voor hem te krijgen? Yara hield haar blik nu op Gebbeth en Shemoa. Ze vroeg zich af of Shemoa nu, in deze bui, kon reageren. Zo niet, dan was het Yara's schuld. Zij ook met haar stom verlegen zijn!

[Wauw, ik word gewoon terug de topic in 'geroepen'. XD]

Shemoa liep steeds verder weg van het bankje, waar ze net zat met Gebbeth en 'Yara'. Yara zou vast, wat terug hebben gezegt... Maar Shemoa was al te ver weg om het te horen. Met grote, flinke passen liep ze door. Ze nam vaag, de omgeving, de geluiden en de geuren in haar op. Ze was totaal niet op de wereld meer. Haar ogen waren, zo fel rood geworden. Dat ze 'haast' licht gaven. Zo kwaad was ze... Ze kon alles wel kort en klein slaan... Net zoals bij haar vader... Haar vader. Ze stopte, en stond stil. Midden op het pad. Alles kwam weer terug, de ijzere deur... De donker om haar heen... Het geschreeuw van haar vader. De kelder... Voor haar zag ze de ijzeren kelderdeur, die haar van de buitenlucht scheiden. Die haar leven geruïneerd had. Die haar geen lol gunde, noch aandacht. Een deur die haar alleen maar pijn verzorgde. Eenzaamheid... Opeens, voelde ze een hand om haar arm heen slaan. Alles vervaagde weer, en ze was uit haar gedachte. Ze verbeeldde het zich, dat ze weer terug was in de kelder. Boos draaide ze haar hoofd om, maar de persoon die haar arm, vast gegrepen had. Het was Gebbeth. Ze schudde wild, zijn hand van haar arm af. Ze ging in een dreigende houding recht tegenover hem staan. Haar ogen stonden nu op 'onweren'. Een kille stem verliet haar keel: 'Wie denk jij wel niet dat je bent? Je kent me geeneens... Laat me gewoon met rust!' Haar gebalde vuisten, trilde naast haar van woede... Maar ze overweeg het om hem te slaan. Haar zomaar vast pakken... Wat dacht hij wel niet. Ze draaide zich weer om en wou haar reis voortzetten naar school. Totdat ze het gesmeek van Gebbeth hoorde, het liet haar aan zichzelf denken... 'Oke...' Probeerde ze op een kalme manier te zeggen, maar je hoorde nog dat ze boos was. 'Ik breng je erheen... Maar, meer doe ik niet, met je of voor je... By the way... Je vergeet een tas.' Haar vinger wees naar Yara, naast Yara stond, nog, een tas van Gebbeth. Ze bleef, ongeduldig, wachten totdat Gebbeth gereed was. Ze keek even naar Yara... Langzaam kreeg ze medeleiden met haar... Eigenlijk, vloog ze uit om niets. Eigenlijk, moest Yara, het zelf weten of ze haar naam vertelde. Of niet... Wild schudde ze haar hoofd en keek naar de lucht. Vogels vlgen voorbij, en een klein traantje gleed over Shemoa's wang...

Gebbeth had Shemoa's arm nog maar net vast gepakt of ze schudde wilt met haar handen, draaide zich om en begon te razen. 'Wie denk jij wel niet dat je bent? Je kent me geeneens... Laat me gewoon met rust!' Zei ze met gebalde vuisten. Gebbeth keek naar haar vuisten, en zag dat er weer lichtelijke vuur vonkjes uit kwamen. Hij zag dat ze zich inhuilt om niet uit te halen. 'Gelukkig maar' Dacht hij bij zichzelf, andere kon hij met een verbrand gezicht een nieuwe start maken, en dat zal niet bepaald gemakkelijk zijn. Gelukkig draaide ze bij en zou hem helpen. Daar was hij heel blij over. Shemoa vertelde dat ze hem naar de slaapzalen kon bregen, maar dat was dan ook heb enigste.. 'Dat vind ik al meer dan niks' Zei hij met een kleine glimlach. Shemoa wees naar zijn tas die nog bij Yara stond. 'Och! Stom.. helemaal vergeten, dankjewel!' en hij sloeg zich voor zijn hoofd en liep richting Yara. Yara zat nog steeds op het bankje met Spirit op haar schoot. Van een afstandje hoorde Gebbeth de kat al spinnen. 'Yara...?' Vroeg hij aazelend. 'Shemoa is zo aardig om me mijn slaapvertrek te wijzen, dus ik pak eventjes mijn tas en dan ga ik naar de slaapvertrekken.' Hij pakte zijn tas op en keek Yara aan. 'Blijf je hier wachten?' Vroeg hij en hij bleef haar aankijken. Na 2min draaide Gebbeth zich om en liep richting Shemoa. Die nog steeds stond te wachten op het landingsplatform. 'Nog bedankt he, dat je me de slaapvertrekken wilt wijzen. Hij keek naar Shemoa en vervolgde 'Nog sorry dat ik zomaar je arm vastpakte.' Hij keek rond en bedacht zich welke kant ze op zouden moeten gaan.. maar hij had geen idee. Gebbeth keek hoopvol naar Shemoa....

Yara keek richting Shemoa en Gebbeth. Shemoa was overduidelijk nog steeds boos en Gebbeth was daardoor geschrokken. Yara keek verdrietig naar haar poes. Dit was allemaal haar schuld! Zuchtend keek ze naar Gebbeth. Haar hart sprong op toen hij richting haar draaide. 'Blijf je hier wachten?', vroeg Gebbeth. 'Voor jou wel', floepte het eruit. Ze schudde even haar hoofd. 'Ik bedoel. Oké. Ik wacht wel even. En als je niet meer terugkeert. Tot morgen of zo', zei ze blozend. Ze gaf een korte knik naar Shemoa en spelde met haar lippen een 'sorry'. Maar Shemoa zou het vast niet begrijpen en boos zijn. Nog altijd. Ze zag Gebbeth weglopen en Yara keek naar de grond. Ze maakte het zich comfortabel op het bankje en wachtte af op Gebbeth's terugkomst... Als die er was trouwens. Yara hoopte van... Wel. Nou ja... Ze kende hem pas... En hij was ouder... Yara viel even later in slaap.

´En, ben je klaar? Heb je al je spullen?' Zei ze nors. Ik anders wel... Schoot er door haar gedachten heen. Haar ogen, waren naar oranje - achtig, gekleurd. Met twee doordringende ogen, keek ze Gebbeth aan, die terug gekomen was. Met al zijn spullen. Haar woede was al wat 'gekalmeerd', maar ze was en bleef kwaad. Om niets... Eigenlijk. Maar zo was ze gewoon, eenmaal boos... Moeilijk te kalmeren. Even keek ze de kant uit, waar Yara nu alleen zat. Yara gaf een knikje, daarna bewogen haar lippen. Een overdreven gebaar, probeerde ze, Yara, iets duidelijk te maken aan Shemoa? Ze begreep het niet, wat Yara haar duidelijk probeerde te maken. Het zalde wel, ze zal Yara nog wel een keer tegenkomen. En het dan goed maken, een nieuwe start, leek Shemoa beter. Gebbeth verontschuldige zich, Shemoa keek strak vooruit en gaf d'r geen antwoord op. Ze hield niet van... 'Vast gepakt' te worden. Ze rilde even, het gaf haar nare gedachtens. Voor namelijk van vroeger. Ze haalde haar schouders op, en keek naar Gebbeth... 'Zullen we maar gaan?' Vroeg ze onzeker... Shanira was er allang vandoor gegaan. Vast en zeker, al naar de slaapzalen van de Sharda. Shemoa haalde haar schouders op, en liep al aan. Ze sloot haar ogen en neuriëde een deuntje... Met gesloten ogen liep ze vooruit...

[Topic nu echt uit.]
Ik zal een nieuwe openen, een keer, bij/in de etages -> Shadra.
Je ziet maar wat je doet.

PS: Sowrry's, dat die zo kort is, en dat zo lang duurde,,, xD.

Gebbeth kwam terug met zijn spullen en zag dat Shemoa al klaar stond. ´En, ben je klaar? Heb je al je spullen?' Zei ze nors. 'Jaa, ik heb alles' Zei Gebbeth met een brede glimlach. Hij keek nog eventjes om en zwaaide naar Yara toen Shemoa vroeg en ze konden gaan. 'Jaa, ik ben helemaal klaar' Zei hij blij. Gebbeth merkte dat het tamelijk rustig was.. Shanira was ervan door gegaan. Maar hij wist zeker dat die naar zijn baasje terug zou keren.. Hij draaide zich om en ze liepen richt de etages...

Na ongeveer 30min kwam Gebbeth terug van de slaapzalen. Gebbeth was eindelijk verlost van die zware tassen. Hij had eventjes snel zijn spullen gedumpt en uitgepakt. Hij had een muffig bed gekregen. Eerst maar de dekens uitkloppen, dan spullen dumpen en weer terug naar het landingsplatform.. Als Yara er nog zat tenminste....

Yara had nog een keer gekeken of Shemoa het echt toeliet dat Gebbeth mee mocht en had vrolijk terug gezwaaid. Lachend zag ze hoe Gebbeth opgewonden vertrok. Die had er dus zin in. In Starshine Academy. Yara gaapte en viel in slaap.

Spirit mauwde luid en Yara aaide de pels. Rustig werd ze wakker en ze keek op. Ze wou wachten op Gebbeth, maar haar ogen lieten het nauwelijks toe. Nou ja... Als Gebbeth haar zo zou ontdekken, zou hij haar toch wel wakker schudden? En trouwens, die ging misschien nog lang niet terug zijn. Yara had niet echt zin om wakker te blijven voor niets. Ze verwisselde met haar hoofd van kant. Spirit lag eindelijk waar ze wou. Raar beest. Ze had Yara wakker gemaakt omdat Yara op haar plekje lag. Nou ja... Eigenlijk kon Yara daar wel om lachen. Glimlachend viel ze in slaap...

Gebbeth liep opgewonden door de gangen van het kasteel.. Wat was het toch een mooi kasteel.. Zo oud en nog steeds in gebruik. Hij liep met rustige stappen door het kasteel om alles goed te kunnen bekijken. Hij liep een paar trappen op en af.. terug zoekend naar het landingsplatform. Het was wel lastig dat nergens bordjes hingen in het kasteel. Van waar alles was enzovoort.. Ookal had je dan een plattegrond, en daar kwam je soms zelfs geen wijs uit. Hij bleef maar rondlopen en rondlopen, maar hij kwam niet uit bij het landingsplatform. Wat akelig.. hier in het grote kasteel.. en niet eens de weg kunnen vinden. Hij liep met steeds grotere passen door de gangen en sprinte soms zelfs een stukje. Maar Gebbeth kwam maar niet verder. Hij zocht in zijn jaszakken maar merkte op dat zijn brief met de plattegrond nog steeds in zijn tas had zitten. En nu kon hij de weg ook niet meer vinden naar de slaapzalen. Opeens herinnerde hij zich een stuk!.. 'Yes!!.. ik geloof dat ik er ben' Zei hij hardop, geschrokken keek hij om zich heen, maar er was niemand die het gehoord had kunnen hebben. Hij had het goede pad gevonden waar hij net nog met Shemoa langs was gelopen.. Hij volgde de weg gewoon hoe hij gelopen was en Gebbeth kwam uiteindelijk uit bij het landingsplatform. Hij liep opgelucht het platform op naar het bankje. Hij zag dat Yara voorovergebogen sliep met Spirit op haar schoot. Hij liep rustig naar Yara, zodat hij haar niet wakker zou maken. Toen hij eenmaal voor Yara stond tikte hij haar lichtjes aan. 'Yara..? Wakker worden.. Slapen doe je in je bedje.' Zei hij met een glimlach. Was ze zo moe? en nu moest ze haar slaapzaal nog zoeken, of was ze er al geweest?... Hopenlijk kon zij wel haar slaapzaal vinden....

BAM! Een slag in haar gezicht, een blazende Spirit en een huilende Yara. Wie of wat bleef haar toch steeds zo irriteren? Yara keek angstig rond, terwijl haar rokje rood kleurde. Een gezicht, die zij niet herkende, kwam voor zich en weer een slag maakte deel van haar lichaam uit...

Spirit rekte zich uit en keek toen naar Gebbeth. Spirit sprong van Yara's schoot af en ging op het hekje zitten. Yara schrok wakker. Ze voelde getik op haar schouder. Toen ze het glimlachende gezicht van Gebbeth zag, moest ze zich even weer alles voor de geest halen. Wat een nachtmerrie was dat toch! Waar was ze ook alweer? Ze zag raketten staan. Oh ja, het lanceringsplatform. Ze keek Gebbeth automatisch glimlachend terug aan. 'Sorry. Ik was ongeduldig en doodde mijn tijd toen maar met wat slapen. Tenslotte slaap ik slecht. Nachtmerries en zo. Kom er gezellig bij zitten', zei ze slaperig, terwijl ze met haar platte hand op de vrije plek naast haar sloeg. Ze schoof een beetje op. 'Heb je het kunnen vinden?'

Gebbeth schrok een beetje toen Yara wakker schrok, het was niet zijn bedoeling om haar zo erg wakker te laten schrikken. Yara vertelde dat ze haar tijd doode met slapen. 'Dat was inderdaad een goede oplossing.. maar was hij zolang weg geweest dan?' Dacht hij bij zichzelf. 'Sorry dat het zolang duurde, ik was verdwaald en heb lang rondgedwaald.. Dat was geen pretje..' 'Maar gelukkig heb ik toch de goede weg gevonden.., Shemoa had mij goed de weg gewezen.' Gebbeth was blij dat hij Shemoa tegen het lijf was gelopen. Gelukkig was ze ook een Shadraan, anders had hij misschien wel nooit zijn eigen slaapzaal gevonden. Yara wees hem een plek aan om te gaan zitten en Gebbeth ging langs Yara zitten. 'Gelukkig is alles verder goed gegaan' Zei hij glimlachend. Nog steeds vroeg hij zich af waarom Yara zo wakker schrok.. 'Sorry als ik het vraag.. maar heb je vaak last van die nachtmerries?' Hij keek Yara vragend aan.