New

Starshineacademy, die naam al. Het klonk zo lief. De raket kwam schokkerig tot stilstand. Ryan stapte uit en keek rond. Overal liepen andere leerlingen, druk bezig met praten en ergens naar toe gaan. Een typische school. Vanonder zijn wenkbrauwen keek Ryan rond. Hij had totaal geen zin in school, uren lang stil zitten en opletten. En ooh wee je gebeente als je even niet oplette. Dan had je zo een straf te pakken. Ryan liep naar een stil hoekje bij een muur en observeerde de chaos. Dat meisje daar lette niet goed op haar spullen, haar geld zou snel gejat zijn. Nee, dacht Ryan resoluut. Niet weer, het is niet meer nodig om te stelen. Hij blies een paar haren voor zijn ogen weg en keek geïrriteerd rond. Waarom was hij nu weer op een school? Waarom was hij niet gewoon op de straat? Net alsof hij iets op school zou leren. Ryan kon toch nooit zijn aandacht erbij houden. Meestal stond hij na een kwartier al voor de deur van het kantoor van de hoofdmeester. Sommigen probeerden met begrip hem tot beter gedrag te praten, anderen schreeuwden tegen hem. Geen van allen had echt tot een reactie van Ryan geleid. Hij bleef ze koel aankijken, totaal ongeïnteresseerd. Zo meteen zou hij moeten uitzoeken waar hij heen moest maar voor nu had hij nog even rust.

- Mag ik? -

Avalana liep rustig door de gangen. Ze hoorde een geluid. Een raket of zo. Dat gammele ding. O, ze haatte dat ding. Avalana moest er al van kotsen aan de gedachte erin te zitten. Een nieuweling? Vast wel. Misschien zo'n arrogante die dacht dat ie alles wist. O, wat haatte ze die types. Avalana kon hun de kop wel afslaan. Een meisje belemmerde haar uitzicht. Het was eentje van Razen, waar zij mee op de kamer sliep. Het meisje keek haar een moment kil aan en Avalana staarde vuil terug. Haar intuïtie reageerde meteen. 'Wat zit je nu weer te kijken? Die kop van jou is 's morgens ook niet om aan te zien. Loop door!' viel ze kattig uit, toen het meisje maar bleef en bleef kijken. Het meisje liep met een rood hoofd weg en zelfvoldaan ging Avalana op een bankje zitten. Raven vloog meteen naar haar schouders. De raaf keek kil in de richting waar het meisje was doorgelopen. Vast aan het huilen, of zo. Nou ja... Moest ze maar niet zo stom blijven kijken. Rustig keek Avalana een richting in en zag de jongen, die waarschijnlijk de nieuweling was, aangezien zijn spullen naast hem stonden.

Een gesnauw haalde Ryan uit zijn gedachten. Een meisje liep snel weg en een andere ging tevreden zitten op een bankje. Een vogel kwam aanvliegen en ging op de schouder van het meisje zitten. Vervolgens ging ze hem aan zitten staren! Zonder ook maar 1 woord te zeggen bleef Ryan terug kijken. Maar zijn ogen spraken boekdelen. Waarom kijk jij naar mij? Kom ik soms van Mars? Vervolgens keek Ryan weg. Nu meteen al ruzie zoeken was niet echt een goed begin, toch? Hij zou wel zien wat er gebeurde. Misschien kwam het meisje naar hem toe en misschien bleef ze zitten. Ryan moest zijn agressieve en afstandelijke karakter snel kwijt raken. Het had zijn redenen waarom zijn gedrag zo was maar dat hoefden ze hier niet te weten. Ryan zou nooit zomaar naar iemand toegaan en beginnen met praten. Nee, altijd wachten wachten wachten. Maar als iemand hem beledigde zou die er snel achterkomen dat er met hem niet te spotten viel.

De jongen zijn blik keek in de hare. Haar gedachten van daarnet kwamen op, die ze tegen het meisje had gezegd. Niet echt onder de indruk, draaide Avalana zeer langzaam haar hoofd weg. Wat nu? Oké... Er op afgaan? Waarom? Hij leek haar niet de aardigste van de crew. Van de crew? Avalana, God, je hebt alleen nog maar Dustan en Zhilo ontmoet, maar toch. Die leken iets aardiger. Maar ja... Avalana snapte zijn probleem wel. Nieuw, hè. Alles anders. Je vorige daden telden niet meer. Je verleden telde niet meer. Maar wat moest zij, Avalana, in godsnaam toen? De jongen wou haar duidelijk hier niet hebben. Of hij wou gewoon niet praten. Nou ja... Een poging kon zij toch wagen? Misschien moest ze haar sterke, sarcastische zelf zijn. En als het niet zou helpen had ze pech. Avalana stond langzaam op. Raven vloog weg, richting het dak van Starshine, waar hij zou gaan zitten loeren naar de twee. Als de jongen ook maar iets fouts deed... Ja... Avalana kende het. Dan zou Raven komen en dan zou de jongen hulp moeten gaan roepen. Of Raven en haar proberen af te schudden. Oh Avalana, shut up girl en ga naar hem toe klonk het en Avalana volgde haar intuïtie. Ze stond op en ging naar het hoekje toe. Ze leunde met een schouder tegen de muur en probeerde de jongen vooral niet aan te kijken. Ze keek meer langs hem en soms keek ze hem aan. 'Hoi,' klonk het onverschillig.

Een stem klonk. Ryan draaide zijn hoofd in de richting ervan. Het was het snauw meisje. Ryan had meteen al een mening over haar, rijke ouders en verwaand. Denkt dat ze iedereen kan afsnauwen en afblaffen. En ze zei hoi! Wat een eer, dacht Ryan sarcastisch. Toch wist hij zich in te houden. 'Hoi' zei hij terug. Misschien sprak ze tegen hem omdat hij ook van Razen kwam. Ryan grijnsde licht, ze kon dus duidelijk niet inschatten dat hij echt heel anders dan haar was. D'r vogel loerde vanaf het gebouw naar hen. Ryan voelde zich iets ongemakkelijk, meestal ging hij op in de menigte en was hij onzichtbaar. Nu had die vogel duidelijk zijn ogen op hem gericht. Ryan keek vanonder zijn haar naar het meisje.

(srry voor korte post)

Avalana glimlachte even en merkte op dat de jongen het nauwelijks prettig vond dat Raven de jongen aanstaarde. Avalana keek naar de raaf en het volgende moment vloog hij zwijgend weg. Avalana wierp haar blik toen weer op hem. Het was niet een goede eerste indruk geweest. Ze was in zijn ogen nu vast een bitch of zo. Moest ze het hem afpraten? Avalana wist even niet wat ze moest doen. Haar ogen sloegen neer toen de jongen vanonder zijn haren uit naar haar keek. Voordat Avalana er iets aankon doen, sprak ze al. 'Ik uh.. Ben niet verwend... Of wat je ook mag denken. Ik mag dat meisje gewoon niet. Slechte eerste indruk, ik weet het. Maar dan weet je het in ieder geval,' zei ze, terwijl ze haar blik naar beneden gericht. Toen haalde ze haar schouders op. 'Weet je... Laat ook maar. Ik ben Avalana,' zei ze toen en haar ogen keken even in zijn ogen, terwijl een glimlach om haar lippen speelde. Die liet ze al snel zakken. De ongeïnteresseerde houding van de jongen was daar de oorzaak van. Jeezus, doe effe normaal. Je trekt je normaal ook niks aan van zulke types zeiden haar gedachten. Ze voelde zich ongemakkelijk. Ze leunde steviger met haar schouders tegen de muur terwijl een kuiltje vormde in haar wang waar ze op alle macht aan beet. Een beetje bloed was het resultaat.

Het meisje deed een wanhopige poging om een gesprek aan te knopen. Ook probeerde ze Ryan duidelijk te maken dat ze niet verwend was. 'Ryan' zei hij kort. Hij was nogal slecht in praten en hield er ook niet van, met woorden kon je moeilijk je echte gedachten onder woorden brengen. En meestal zei je dingen die nergens op sloegen, dan kon je maar beter je mond houden. Hij voelde de zenuwachtigheid en stress. Avalana deed alsof ze totaal onverschillig was maar je zag toch dat ze van de zenuwen niet wist wat te zeggen. Zijn eerste mening van totale bitch was tot iets neutraler gegaan. Nu nam hij ook de moeite om echt naar het gesprek te luisteren. De vogel was gelukkig weggevlogen. Als er iemand naar je staarde betekende meestal dat diegene je door had, en dat was slecht nieuws voor een dief. EX-DIEF, dacht Ryan er meteen fel achteraan. Nu niet meer, het was niet meer nodig dus hij zou ook niet meer stelen.

Pfft... Avalana voelde zich opgelucht toen de jongen zich voorstelde als Ryan. Wat wat was ze toch zwak. Ze was zichzelf niet. Ze moest zichzelf onder controle krijgen voordat ze domme dingen over haar verleden ging zeggen. Trouwens, hij had er niks mee te maken. Stilletjes keek Avalana voor zich uit. Zij probeerde zichzelf te kalmeren en als ze naar Ryan keek, ging dat alles behalve goed. Wat had ze? Last van stress. Overduidelijk. Misschien omdat Ryan's ogen zo woedend hadden gekeken. Of iets anders. Naja... Het zou wel. Een verwrongen glimlach drong in haar gezicht en liet nu beide kuiltjes aarzelend zien. Raven was ondertussen weggevlogen, maar Avalana voelde de wind die hij voelde tegen haar armen slaan, alhoewel ze dat niet liet zien. Rustig keek Avalana toen naar de jongen. Gelukkig. Een soort super snelle kalmte had op haar stress gereageerd en het volgende moment voelde Avalana zich weer als goed. Ze keek de jongen diep in zijn ogen aan en daarna keek ze peinzend weer weg. Wat kon ze anders zeggen? Hij was waarschijnlijk totaal ongeïnteresseerd in haar, of haar mededelingen, dus zweeg Avalana maar. Of toch niet. 'Saaie boel hier, soms,' zei ze toen maar en kalmte drong in haar lichaam. Alleen als je diep in haar ogen keek kon je de overgebleven stress nog zien.

Ryan besloot het meisje maar te helpen om het niet tot een behoorlijke pijnlijke stilte te laten uitlopen. 'Waar...waar is de afdeling van Razen?'vroeg hij, zijn stem klonk schor. Hij was het niet gewend om zoveel woorden in 1 keer te zeggen. Bovendien moest hij ook echt weten waar hij naartoe moest. De lokalen, dat maakte hem niet zoveel uit. Hij zou wel achter de rest aanlopen. Maar hij moest wel weten waar de afdeling was. Anders zworf hij hier vannacht nog steeds over het terrein. Met moeite dwong hij zich er zelf toe om haar aan te kijken. Aankijken, een zogenaamde blijk van respect. Ryan vond het behoorlijk disrespectvol om iemand aan te staren. Het leek dan wel of je iemand uitdaagde. Meteen daarna keek hij weer weg. Daarom was hij ook in zoveel problemen gekomen. Mensen die hem onbeleefd vonden, ze eisten respect. Maar Ryan veranderde zijn gedrag niet, daar had hij totaal geen zin in en hij zag het nut er niet van in. Afwachtend op een antwoord van Avalana keek hij weer rond in de chaos. Mensen renden heen en weer.

Avalana luisterde met een schuin hoofd naar zijn schorre stem. Avalana knikte en maakte in haar stijve lichaam aanstalten om toch te vertrekken. Een sterke spierpijn kwam in haar op, maar Avalana dwong zichzelf om rustig te blijven en door te lopen. Tenslotte was ze ook wel blij dat de jongen het niet verder verkeerd had opgevat. 'Volg me maar,' zei ze stilletjes. Ze slikte even en maakte toen aanstalten om te vertrekken. Voor de jongen kon vertrekken pakte ze een paar spullen voor hem op. 'Dan hoef je niet zoveel mee te sleuren. Maar als je het niet fijn vindt, geef ik het je wel weer terug hoor,' zei ze, maar ze liep alvast vooruit. Tenslotte wist ze hoe vervelend het was als iemand ongevraagd aan je spullen zat èn hoe vervelend het soms kon zijn als je de weg kwijt was. Avalana had tot laat in de middag nog gezocht en had het toen uiteindelijk gevonden. Toen had ze Dustan ontmoet. En even later Zhilo. Rustig liep ze verder, zich afvragend of de jongen haar snelle passen wel kon volgen. Ze hield een stukje in tot ze naast hem liep. Behendig ging ze snel de trappen op. Ze zag een paar zalen en al snel wist ze wat ze vond. 'Hier is de plaats waar je waarschijnlijk slaapt. Je slaapt met andere jongens. Balen, vind ik dat. Ik slaap namelijk met nogal...' en ze zette de spullen neer. ... humeurige tutjes die niet tegen Raven's gekras kunnen. Moet ik nu oprotten of wat wil je?' vroeg ze toen, een grijns, zwakjes, over haar lippen gespeeld.

('ççà('éé(àéà(!!! XD Soms foute kleur -

Ryan knikte, hij had niet zoveel spullen bij zich en pakte de rest op. Hij liep achter Avalana aan naar de afdeling. Hij kon de trappen niet goed zien en zette voorzichtig zijn voeten neer op de plek waar hij een traptrede verwachtte. Gelukkig stapte hij niet mis en kwam zonder kleerscheuren boven aan de toren. Ryan grinnikte om wat Avalana zei over de meisjes. Hij kon het nu wel begrijpen waarom ze zo chagerijnig naar dat ene meisje had gesnauwd. 'Waar is de vogel?' vroeg hij. Het deed pijn aan zijn keel maar praatte toch. Ondertussen keek hij rond. Er waren verschillende bedden in de zaal. De meesten waren bedekt met spullen, een paar niet. Ryan koos er 1 uit en deed een paar spullen in het kastje ernaast. De rest gooide hij op het bed neer. Daarna liep hij weer terug naar Avalana. 'In welke klas zit je?' vroeg hij.

(moet weg)

Avalana dacht even over zijn vraag na. Of Raven was naar het bos gegaan, of hij zat nog altijd boven op het dak. 'Dat valt moeilijk te beslissen. Hier dichtbij is een bos, daar gaat hij soms naartoe. Maar hij kan ook nog altijd kijk vanuit het dak hebben,' glimlachte Avalana. Ze zag hoe hij enkele spullen wegstopte en besteedde daar zo min mogelijk aandacht aan. Ze wou Ryan niet ongemakkelijk laten voelen. Trouwens... Het leek nu net alsof hij weer een beetje tegen haar wilde praten en dat was al iets. Toen hij terug naar haar liep, spitste ze haar oren. Hij praatte namelijk nogal schor. Misschien had hij zijn stem niet zo vaak gebruikt. Toen ze zijn volgende vraag hoorde, herhaalde zij die even in haar hoofd alvorens zij die beantwoordde. '3de klas,' antwoordde ze toen. 'Maar dat ligt ook vooral aan mijn leeftijd,' zei Avalana rustig. Ze leunde nu tegen de muur aan en concentreerde zich op de kamer van de jongens en niet teveel op Ryan. Ze kon er wel om lachen dat die kamer zo netjes was. Normaal zou het heel vies hebben uitgezien. Of ja... Dat was Avalana's idee over een jongenszaal. Zou er hier dan echt een huishouder zijn? Of eerder gezegd, een academiehouder? 'In welke klas jij dan?' vroeg ze toen rustig. Deze keer keek ze van Ryan's buik naar Ryan's gezicht en glimlachte even toen ze zijn ogen ontmoette. Maar ze wierp haar blik algauw weer aan een punt achter Ryan.

'5e' beantwoorde hij haar vraag. 3e, ze was dus ongeveer 15 jaar. Hij deed een paar stappen door de zaal heen. Het was er tamelijk opgeruimd, iets wat je niet zou verwachten van een jongenskamer. Zo meteen zou hij de anderen tegenkomen en overladen worden met vragen. Waar kom je vandaan? Hoe heet je? In welke klas zit je? Zoveel vragen dat het wel een verhoor leek. Hopelijk zouden ze al snel afdruipen als ze merkten dat hij toch geen antwoord gaf. Niemand hoefde zijn verleden te kennen behalve hijzelf. Het was ook voor niemand anders interessant. Hij draaide zich weer om en keek naar Avalana. Hij dacht even na over zijn woorden en zei toen:’Ik moet mijn rooster nog ophalen.’ Hij wilde haar niet kwetsen om iets te verzinnen zodat hij weg moest maar hij moest echt zijn rooster nog ophalen. ‘Tot ziens’ groette hij haar en Ryan liep de stenen trappen af. Er leek geen einde aan te komen, die enorm lange trappen. Uiteindelijk stond hij een beetje dizzy weer op vast grond. Hopelijk zouden die trappen wennen.

Avalana knikte. Dat stomme rooster ook. Avalana had er ook problemen mee gehad. Niet dat ze het goed volgde, maar ja, dat hoefde niemand te weten. Het enige wat ervan kwam was gezeur en problemen. Avalana had daar heel erg weinig zin in. Ze keek naar Ryan die groette en die wegliep. Achter hem aangaan? Nee, waarom? Ze ontmoette hem vast nog wel is. Rustig keek Avalana hoe Ryan zich een weg baande door de trappen heen. Avalana wachtte even. Als ze nu zou volgen, zou het lijken alsof ze hem stalkte en dat wou Avalana niet. Geduld was een schone zaak, zoals dat kots gezegde heette. Rustig vervolgde Avalana toen haar pad. Haar beiden voeten belandden toen op de grond. Ze keek rond. Waar zou ze nu haar tijd mee kunnen spenderen? Naar boven gaan en slapen. Dan was de dag al voorbij. Avalana had nu namelijk geen lessen meer, gelukkig. En als ze die had, had zij ze toch niet gevolgd. Ze zag Ryan al niet meer. Avalana liep rustig weg en ging toen naar buiten. Op het grasveld. Ze zag wel of Ryan haar terug wou ontmoeten en anders ging ze wel wat met Raven spelen. Ze herhaalde de woorden en de beelden in haar hoofd nog eens. Ryan's antwoorden waren kalm en kort eruit gekomen. Alsof hij niet veel praatte. Avalana vond het wel kunnen. Zijzelf vond sommigen ook wel irritant. Zoals de meisje daarnet. Maar toch. Ze had toch anders gereageerd. Niet rustig, of zo. Was dat omdat Raven niet bij haar was of zo? Avalana legde haar hoofd neer in het gras en keek naar de wolken.

PROFILE MAGICIAN