Zonder enig geluid te maken schreet Neara door de gangen van de school. Als het goed was waren haar weinige bezittingen al in de kamer aanwezig. De vermoeidheid was in haar zilverkleurige ogen te zien, die op dit moment op de stenen voor haar waren gezicht. Haar gehele lichaam ging verscholen onder een bruinige mantel, waarbij haar sneeuwwitte haar ook niet zichtbaar was. Ze liep langs alle andere kamers, voelde de kracht die er in de kamers aanwezig waren. Er speelde een glimlach op haar lippen, eindelijk was haar tijd gekomen. Ze was eindelijk waardig genoeg in de ogen van Airmid om de taak op zich te nemen. Wat het mooiste was, was dat ze het eindelijk openbaar mocht maken. Ze was al een paar jaar Vrouwe van de Lucht op haar thuisplanneet zelf, hoewel ze in die tijd nog veel backup van Airmid had gekregen. Maar nu moest ze het geheel zelf doen, en ze was er klaar voor. Haar slanke hand lag nu op de ijzeren deurklink, die ze langzaam naar beneden drukte. Met haar andere hand deed ze de kap af, liet haar golvende haren los naar beneden vallen en keek de kamer rond. Het had alles wat een mens nodig had, geen grote overbodige luxe maar alles was aanwezig. Ze had de deur achter zich opengelaten, stond nu midden in de kamer en keek het vertrek rond. Waar waren haar spullen gebleven?

Deshas was Neara gevolgd. Hij wou nu weten ook waar ze vandaan kwam en waarom ze hier plotseling verschenen was. Hij zag haar de kamer van Airmid in gaan en de deur open laten. Geruisloos liep Deshas naar de deuropening. 'Bevalt het?' vroeg hij kalm terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en tegen de deurpost leunde. Zijn stem klonk sarcastisch en zijn blik was verduisterd. 'Nu wil ik weten ook waar je precies vandaan komt Neara. Hoe je hier komt en wat je van plan bent hier te doen' zei hij zacht maar daardoor niet minder dreigend. Waar het eigenlijk op neer kwam was dat Deshas wou weten wie Neara was. Ze was bijna letterlijk uit de lucht komen vallen en deed alsof dat normaal was.

Ongemerkt streelde de lucht haar huid, vertelde haar dat de aanwezige haar had gevolgt. De stem die even later volgde gaf hierin de conclusie. Neara draaide haar hoofd om, bekeek voor een moment Deshas alleen over haar schouder waarna de rest van haar lichaam mee draaide. Een kleine, vriendelijke glimlach sierde haar dunne lippen toen ze zich geheel naar hem toe had gedraaid. 'Het is beter dan ik had verwacht,' beantwoorde ze zijn negatieve houding in alle kalmte en vriendelijkheid. Deshas, Heer der Duisternis. Alles aan hem leek die titel uit te schreeuwen. Maarja, het was niet moeilijk die specifieke kenmerken van zijn of haar kracht te vinden, als die gene over een ongekende grootheid beschikte. Bij zijn vraag, die al even dwingend overkwam kropen haar wenkbrauwen een stukje op. Ze beantwoorde niet meteen zijn vraag, knoopte eerst de zware mantel los en legde die over een van de stoelen. Haar losse gewaad viel sierlijk langs haar lichaam, leek met elke beweging mee te golven. 'Zoals je al weet, Heer Deshas, heet ik Neara. Ik ben de opvolgster van Vrouwe Airmid. In de tijd dat zij deze titel mocht dragen, was ik altijd ongezien aan haar zijde. Ik leerde met haar mee, trainde met haar mee. Door deze verhouding en vriendschap begon Vrouwe Airmid mij gelijktijdig in een vroege staat al op te lijden tot haar opvolgster. Onbewust of niet, dat kan ik je niet zeggen. Zelfs in kleine maten toen zij nog opgeleid werd. Ze heeft het de afgelopen jaren erg druk gehad op Puffoon, waardoor ze haar taak hier niet kon vervullen. Vrouwe Airmid is, tot mijn treurigheid, als het waren met pensioen gegaan een paar jaar geleden. Sinds dien heb ik de taak van Vrouwe van de Lucht op mij gekregen. En het was nu de tijd dat ik van haar mijn taak hier mocht vervullen,' haar gehele verhaal werd gesproken met een zachte en beheerste stem die leek mee te glijden op elk zuchtje wind. 'Ik hoop dat ik op deze manier je vraag genoeg beantwoord heb?' vroeg ze glimlachend, waarna ze zachtjes neer zeeg in diezelfde stoel waar ze haar mantel overheen had gelegd. Ze sloeg langzaam haar ene been over de ander, bleef Deshas de gehele tijd met haar zilverkleurige ogen aankijken. Ze zette haar elleboog neer op de armleuning, waarna ze in een rustige en ontspannen houding haar kin ondersteunde met haar hand. Neara wist dat ze haar titel waardig was, nu moest ze dit nog bewijsen tegenover de andere Legendarische Magicans. Het zou misschien moeilijk worden, aangezien Airmid haar aanwezigheid nooit echt naar buiten heeft gebracht. In sommige boeken staat ze wel beschreven als een hulp, een begeleidster die altijd bij Airmids zijde was. Maar die boeken waren oud, en wie weet vergaan.

Deshas' houding was niet veranderd toen Neara was begonnen met praten. 'Het was fijn geweest als Airmid ons dat ook had laten weten' zei hij met veel sarcasme. 'Waarom ben ik dan ook omringt door incompetente dwazen' mompelde hij in zichzelf. Zijn zwarte ogen boorde zich daarna weer in de zilveren van Neara. Waarom had hij zoveel moeite met haar? Misschien was het omdat ze afschuwelijk veel op Clera leek. Het hadden zussen kunnen zijn. Hetzelfde haar, dezelfde ogen. Het enige verschil tussen hen was dat Clera geen vleugels bezat. 'Als je maar niet denkt dat ik je direct zal accepteren. Voor de anderen durf ik niet te spreken maar dit zul je moeten verdienen' sprak hij verder terwijl hij haar strak aankeek. Hij knipperde niet eens.

Even speelde er een schuldbewuste glimlach op Neara's gezicht, haar blik nog steeds op Deshas gevestigd. 'Het spijt me dat Airmid niets aan jullie heeft verteld. Misschien had ze daar haar redenen voor, maar ik kan je daar helaas niets over zeggen,' beantwoorde ze zijn sarcastische woorden rustig. Ze tilde haar hoofd eventjes op, liet voor de rest haar arm in de zelfde positie staan toen ze zijn gemompel hoorde. Voor een ogenblik werd de zachte blik in haar ogen hard, maar verslapte daarna gelijk weer. Waarom zou ze uberhaupt op zijn gemompel ingaan, het was zijn mening. 'Maar Deshas, ik verwacht ook niets anders van je,' sprak ze zachtjes verbaasd uit, waarbij ze haar rug ietsjes rechtte. 'Ik heb me dan wel bewezen aan Vrouwe Airmid, maar jullie kennen me niet. Ik zal er alles aan doen om jullie allen ervan te overtuigen dat ik minstents zo goed ben als haar. Misschien, als het geluk me toelacht, wel beter,' terwijl ze sprak was er een welgemeende glimlach op haar lippen ontstaan. Langzaam legde ze haar hoofd terug, totdat ze weer met haar kin op haar hand steunde. De zachte blik in haar ogen werden bedachtzaam, bleven gericht op Deshas hoewel de wazigheid erin vertelde dat ze hem niet werkelijk aankeek. 'Zou ik mogen vragen hoe het geval met Marcus zo lang heeft kunnen voortduren?' kwam de vraag langzaam over haar lippen, waarbij ze meteen ter zaken kwam. Het was geen belediging, ze wilde alleen het nodige weten wat er nou precies gebeurd was.

Deshas keek even vanonder zijn zwarte lokken naar Neara toen ze een schuldbewuste naïeve glimlach naar hem opzette. Hij had ook niet verwacht dat ze daar iets over zou kunnen vertellen. Als hij heel eerlijk moest zijn was zijn dunk van haar vrij laag. Deshas keek weer helemaal op toen hij Neara's verbaasde toontje hoorde. En hoewel zijn gezicht neutraal bleef schoten zijn gedachten niets anders dan sarcasme en minachting op haar af. Zijn blik werd echter gehard en de haast onzichtbare zwarte pupillen in zijn al bijna net zo zwarte irissen verkleinde zich tot de grote van speldenknopjes bij het horen van haar vraag. Bedoelde ze daarmee dat hij zijn plicht als Heer der Duisternis niet deed? 'Marcus, moet je niet vergeten Neara, is in werkelijkheid een geest. Een gevangen ziel in een gestolen lichaam. Maar dat geeft hem wel de krachten van dat lichaam, in dit geval een aardmagiër. De combinatie van aarde en duister, Marcus' eigen magie, zorgde dat hij haast onvindbaar werd. Er lopen hier onwaarschijnlijk veel duistere magie gebruikers rond. Marcus is sterk dat zeker, maar de tegen hangende aard magie zwakt dat feit af waardoor zijn aura aanvoelt als dat van een gewone leerling. Verder hoefde hij zich alleen maar goed te verstoppen en hij was praktisch onvindbaar' vertelde hij vrij kalm al bezat zijn ondertoon afkeuring.

Bij het antwoord op haar vraag ging Neara's silverkleurige ogen weer terug naar Deshas, waarbij ze hem nadenkend aan bleef kijken terwijl hij antwoord gaf. Ze rechtte haar rug, legde haar arm waarop ze met haar hoofd had gesteund ten rusten op de arm leuning en bleef Deshas licht fronsend aankijken. 'Dat was alles wat ik hierover wilde weten,' sprak ze toen zachtjes, terwijl de net verkregen informatie door haar geest bleef dwarrelen. Ze was blij dat Marcus nu gevangen was, eindelijk. Ze voelde een schuld op haar schouders, dat ze niet aanwezig was geweest tijdens dit gevecht tegen Marcus. Met meerdere sta je altijd sterker, en ze had graag geholpen. Hoewel ze de vage vooruit- en achteruitgangen van het gehele Marcus-probleem had gevolgd onder de hoede van Airmid had ze nooit geweten dat het werkelijk zo in elkaar had gezeten. Maar dat was allemaal in het verleden. Uiteindelijk leek haar moeilijke en vermoeide blik op te klaren, waarna er geleidelijk weer een vriendelijk glimlachje op haar lippen omhoog kroop. 'Deshas,' begon ze, waarmee ze zijn aandacht wilde trekken na de stilte. Tegelijkertijd stond ze soepeltjes op, waarbij het witte gewaad weer sierlijk langs haar lichaam viel onder een zacht, ritselend geluid. 'Als ik zo onbeleefd mag zijn om te vragen; zijn alle anderen aanwezig op deze school?' vroeg ze hem weer met haar zachte stem, doelend op de rest van de Legendarische Magicans.

Deshas ergerde zich van binnen ongelofelijk aan Neara. Ze leek wel een onnozele kleine kitten. Maar zelfs Miraç had er nog dreigender uitgezien dan Neara nu. Hij wou zich al omdraaien om weg te lopen toen ze zei dat dat alles was wat ze weten wou. En aangezien hij nu ook een betere, of eerder ergere, indruk van haar had gekregen had hij ook geen verdere intentie hier te zijn. Maar toen ze zijn naam zei keek hij weer om. 'Wat maakt het dat je denkt van niet?' beantwoordde hij haar vraag met een tegenvraag. 'Maar om je vraag te beantwoorden, ja, de rest moet hier ook ergens rondhangen' gaf hij daarna wel een echt antwoord.

Haar blik ging weer naar Deshas toen hij haar antwoorde. Bij zijn uiteindelijke antwoord krulde haar lippen in een brede glimlach omhoog, ongemerkt charmant. 'Dat is erg fijn om te horen,' sprak ze nadat Deshas stil gevallen was. Ze zag aan zijn houding dat haar vreugde om iemand van de andere te ontmoeten niet geheel werd gedeelt. Hij wilde duidelijk weer door. 'Het was leuk je te ontmoeten, Deshas. Het was iets waar ik naar uitkeek,' sprak ze uiteindelijk met een brede, vriendelijke lach op haar mond. Als hij wilde gaan, had ze hem bij deze woorden genoeg ruimte gegeven om zijn eigen weg te gaan. 'Ik denk dat ik maar eens de schoolgangen ga verkennen. Het was lang geleden dat ik hier voor het laatst was, toen nog aan de zijde van Airmid,' besloot ze hardop, waarbij ze weer duidelijk maakte dat ook zij de kamer zou verlaten. Met een zachte blik in haar ogen liep ze naar Deshas toe, aangezien hij nog in de deuropening stond en haar eigenlijke doel was de kamer weer uit te lopen.

Deshas' wenkbrauw ging voor een moment omhoog toen Neara vertelde dat ze ernaar uitgekeken had om hem te ontmoeten. Die vrouw was gek. Niemand vond het leuk om hem te ontmoeten. Hij was de Heer der Duisternis. Eigenlijk zou dat al genoeg moeten zeggen. Maar toen ze hem met haar hardop uitgesproken gedachtestroom liet weten dat zij ook van plan was te vertrekken besloot Deshas er verder geen woorden meer aan te besteden. Hij knikte haar, als vorm van afscheid, gedag. Daarna draaide hij zich resoluut om en liep met stevige passen weg. Terug naar Dorchadas om verder zijn eigen zaken te regelen.