Papieren.

Neara was erachter gekomen dat het vertrek wat speciaal voor de Magican van de Lucht was ingedeelt in meerdere kamers. Een kleine kamer was tot studeer/werk kamer uitgewerkt, een plek waar ze nu in zat. Ze moest toegeven, de slaapkamer was ook niet niets. Een heerlijk groot hemelbed, waar ze eindelijk in kon ploffen na een lange dag. Nu zag ze in een grote draaistoel voorover geboven. Haar sneeuwwitte haar hing af en toe hinderlijk over haar schouders, haar silverkleurige ogen gleden geconcentreerd over de regels van het document heen. 'As razóns non están claras aquí, entón podemos comezar pouco?' mompelde ze zachtjes, waarbij ze hardop een zin van het document uitsprak. Aangezien het nu buitengewoon rustig was op SSA had ze de tijd gekregen om eeuwen oude documenten op te halen en dingen door te kijken. Waar ze nu mee bezig was was een tweehonderd jaar oud millitair verslag. Dankzij de honderde jaren die ze vanaf het begin dat Airmid opgeleid werd mee liep had ze op bijna elk gebied wel genoeg verstand om mee te kunnen luisteren en misschien hier en daar commentaar te leveren. Maar wat wilde je in haar positie. 'Wat willen ze dáár nou weer mee zeggen,' mopperde ze zachtjes, waarbij ze vermoeid haar ogen sloot en haar rug rechte. Haar blik gleed, om afleiding te zoeken, naar het grote raam aan de muur aan haar zijde. De nacht was gevallen, en ze had het niet eens door gehad. De kaarsen op haar bureau en in de kamer gaven net voldoende licht. Misschien nog een reden van haar opkomende hoofdpijn. Zuchtend boog ze weer voorover, liet haar blik snel nog een keer over de regels gaan. 'Maldición,' vloekte ze toen er een eureka moment bij haar omhoog kwam. 'Niets onduidelijke redenen,' gromde ze bijna onverstaanbaar. De kleine groep soldaten was gewoon voor lokaas erop uit gestuurd. Door de vermoeidheid in haar ogen leek de sierlijkheid waar ze normaal altijd door de dag ging een beetje af te stompen. Ondanks haar positie, kracht en kennis bleef ze een gewoon mens. Op dit moment een vermoeid mens.

Zalas liep met een zware stapel boeken in zijn armen door de gangen langs de vertrekken van de Legendarische Magicans. Waarom Deshas hem juist nú nodig had was hem een raadsel. Het liefste wou hij gaan slapen. Maar in plaats daarvan liep hij eenzaam door koude gangen met een dikke stapel boeken onderweg naar iemand die de laatste tijd zichzelf niet meer was. Het was puur toeval dat Zalas langs Angani liep en zag dat de deur een stukje open stond. Hij hoorde eveneens een zachte stem. Dat was ook niet bepaald moeilijk, er was amper geluid in de gang. Overmeesterd door zijn nieuwsgierigheid besloot Zalas toch maar even te gaan kijken. Geruisloos en zijn magische aura verbergend sloop hij zacht naar de deur waar het geluid vandaan kwam. Hij herkende vaag sommige klanken die ze sprak al kon hij het niet goed verstaan. Het moest een oude taal zijn. Net als het Oud-Shadraans wat hij tegen Deshas sprak. Zalas' blik was gevestigd op de vrouw die hij eerder bij het proces had gezien. Neara heette ze als hij het zich goed herinnerd had. Onbewust ving hij vage gedachtespinsels van de vrouw op. 'Tja zo ging dat in die tijden' mompelde hij zachtjes. Beseffend dat hij zichzelf nu bekend had gemaakt liet hij het schild rond zijn magische aura vallen. 'Excuseer me dat ik zo onbeschoft en vooral ongevraagd binnen kom lopen. De deur stond open en ik hoorde zachtjes gepraat' verontschuldigde Zalas zich daarna terwijl hij zijn armen iets steviger om de boeken sloot.

Haar ogen wat toegeknepen waardoor de zilverachtige kleur wat donkerder werd ging haar blik razendsnel langs de regels. Het was voor haar niet moeielijk om Oud Puffoons te lezen, moest ook wel als het je moedertaal was. Een onzichtbare streling liet Neara opkijken nog voordat de jongen zijn mond had opengetrokken. Haar blik bleef op hem hangen, gleed even over de stapel boeken heen maar keerde toen weer terug naar zijn ogen. Een kleine, vriendelijke glimlach speelde op haar lippen, als teken dat ze het niet zo erg vond. 'Slechte gewoonte om deuren open te laten, geheel mijn schuld,' glimlachte ze hem toe, waarbij ze wat achteruit leunde in haar stoel en ze haar handen op het bureau in elkaar sloeg. Even zuchtte ze, keek naar het rapport voor haar neus en schudde bijna onopmerkbaar haar hoofd. 'Oorlog, zelfs je dierste vrienden kunnen zich tegen je keren,' glimlachte ze bij zijn woorden dat hij haar hardop had horen praten. Natuurlijk doelde ze op haar conlclusie, wist niet of hij dat begreep maar dacht daar niet geheel bij na. Haar sneeuwwitte haar leek levendig over haar schouder te vallen, in eigen wil mee te golven bij elk klein beweginkje toen ze de stoel een stukje draaide. 'Zelf zo te zien ook druk bezig,' glimlachte ze naar hem, haar stem weer even zacht en beheerst doelend op de boeken in zijn armen.

Zalas bleef Neara aankijken bij het horen van haar woorden. 'Maar soms jammer genoeg onvermijdelijk' voegde hij er zacht aan toe. Als oud militair wist hij wat het was om iemand de rug toe te keren of zelf een mes in je rug te krijgen. Maar zo was alle politiek. Zijn amberkleurige slangen ogen gleden even naar de boeken toen Neara over de boeken in zijn handen begon. 'Niet voor mij. Vanavond sjouw ik voor Deshas. Hij had deze boeken nodig, Lilith weet waarom' zei hij terwijl zijn blik terug keerde naar de ogen van Neara. 'Mijn naam is Zalas trouwens' stelde hij zichzelf daarna voor. Hij was vergeten dat te doen door hun gesprek.

Neara knikte een keer. Hij had gelijk, in dat soort situaties kon je alleen jezelf vertrouwen. Haar ogen stonden een beetje vragend bij zijn verklaring van de boeken, leunde nu met haar kaak op haar hand. 'Voor Deshas sjouwen,' herhaalde ze zijn woorden, een tikkeltje verbaasd. 'Hij zal het vast en zeker erg druk hebben,' concludeerde ze uiteindelijk met een glimlach. Toen hij zich voorstelde als Zalas kwam de naam vaag bekend voor. Maar wie had ze zowel niet in een glimp gezien de afgelopen honderd jaar toen ze de rechterhand van Airmid was. 'Neara, Vrouwe van de Lucht,' stelde ze zich ook voor, gewoon om het ritueel te voltooien. 'Zet ze gerust even neer, ik wil niet dat je het straks begeeft omdat ik niet hoffelijk ben geweest,' glimlachte ze vriendelijk, waarbij ze een zwaaiend gebaar met haar arm maakte richting haar bureau waar de papieren in een zacht stukje wind op eigen wil leken op te stapelen om plek te maken. Zelf stond ze op en liep ze de kleine werkkamer door om een van de stapeltjes in de kast te leggen, elke beweging vloeiend en beheerst. 'Ik heb het idee dat Deshas... mij niet mag. Of is het gewoon het zelfde liedje wat de nieuwkomers hier over zich heen krijgen?' nog steeds lag er een kleine, vriendelijke glimlach op haar lippen. Haar levendige ogen weerspiegelde deze vriendelijkheid. Ze beschuldigte hem nergens van, hoewel hij de Heer der Duisternis was lag het in haar aart iedereen aardig te vinden. Het was soms een vreselijke tik, maar ze liet zich ook niet gauw op haar kop zitten.

Zalas zuchtte zachtjes en blies een lok wit haar uit zijn gezicht. 'Hij heeft het altijd druk' zei hij zachtjes. 'Sinds de verdwijning van Felicia probeert hij zoveel mogelijk aan andere dingen te denken' zei hij zacht met een afwezige afgewende blik. Zalas keek even terug naar Neara, beseffend dat zij niet weten kon wie Felicia was. 'Felicia was Deshas' partner. Ze zouden samen een drieling krijgen maar zowel zij als de drieling zijn spoorloos verdwenen' lichtte hij haar toe. Hij glimlachte even licht toen ze zichzelf daarna voorstelde. 'Weet ik. Je was ook bij het proces van Marcus' zei hij kalm. Toen Neara hem toestemming gaf om zijn belast neer te zette liep Zalas naar het bureau en liet de zware boeken van zijn armen afschuiven. Hij masseerde even zijn pijnlijke schouder spieren die het flink te verduren hadden gehad. Hij leunde licht tegen de rand van het bureau en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij naar Neara keek en naar haar luisterde. 'Nee, je hebt gelijk. Deshas mag je alleen niet je kan zelfs zeggen dat hij je haat. Het feit dat je nieuw bent zorgt daar al een beetje voor maar het feit dat je zoveel op Clera lijkt helpt denk ik ook goed mee. Misschien klinkt dat wat flauw om te zeggen maar je bent ongeveer de perfecte mix van de dingen die Deshas haat' zei hij.

Bij de verklaring van Deshas activiteiten kropen haar lichte wenkbrauwen even samen, waarna er een droevige blik in haar ogen verscheen toen ze de verdere uitleg hoorde over het persoon Felicia. Neara draaide zich langzaam om, haar lichaam gevolgt door de golvende jurk en haar en richtte haar blik weer op Zalas. 'Dat is erg spijtig om te horen. Ik weet niet of het helpt als hij zou weten dat ik met hem mee voel. Misschien maakt dat het alleen maar erger,' glimlachte ze zwakjes, in haar ogen nog steeds een vlaag van medeleven te zien. Het was pijnlijk om iemand van wie je hield te verliezen. Bedenkelijk bleef ze staan, haar hand nog op de kleine kastdeur, haar blik op haar hand gericht. Haar lange dunne vingers gleden even over het hout toen Zalas zijn boeken neerlegte en later haar vraag beantwoorde. Haar rustige blik staarde nog steeds naar het hout toen Zalas weer stil werd. 'Ook dat spijt me te horen,' ze draaide haar gezicht met een kleine en flauwe glimlach om naar Zalas. 'Ik had al gemerkt dat ik qua uiterlijk veel op Clera leek, merkte dat al op toen ik nog aan Airmids zijde liep en toendertijd opgroeide. Maar ik kan moeilijk mijn haar gaan verfen, ik denk dat Deshas maar over dat idee moet komen. Ik ben bang dat als ik uberhaupt probeer dichterbij te komen iemand zoals hij zich alleen maar meer afsluiten en kijkt naar zijn vooroordelen,' eindigte haar zachte stem waarna ze zich geheel omdraaide en terug naar het bureau liep met haar gebruikelijke, lichtvoetige passen. Daar pakte ze de overige stapeltjes en schoof ze terug in de ouderwetse enveloppen. 'Maar ik weet van mezelf dat ik altijd klaar zal staan, mocht hij een helder moment krijgen en mijn hulp nodig hebben. Misschien is dat wel veilig tegen hem te zeggen,' ze glimlachte naar Zalas, waarna ze zich weer terug naar de kast begaf en de papieren weg legde.

Zalas kon zien dat het Neara echt raakte. Ze toonde veel emoties, deel duidelijke in elk geval. En soms was dat goed, maar niet altijd was dat het geval. Zalas zag in elk geval dat Deshas zich over niets opwond. Het was niet moeilijk Neara te doorgronden. 'Het zou niet de eerste keer zijn dat Deshas zoiets overkomt' zei Zalas zacht. Zijn gedachten gingen voor een moment naar Katherina. Zo jong en dan al sterven. Deshas wist het wel uit te kiezen. Hij ging altijd voor die onmogelijke vrouwen. Hij keek terug naar Neara toen ze weer begon te spreken. 'Dat zit in zijn aard. Maar ook Deshas is van het tegendeel te bewijzen. Geloof het of niet, maar toen hem net kende haatte hij mij ook. En ik hem. Ik vond hem maar een vervelende kleine klier die me continu voor de voeten liep als ik met belangrijke zaken bezig was. Een vervelende rot jongen waarvan ik hoopte dat hij niet lang zou blijven. En Deshas, tja ik denk dat hij mij als een soort betweter en plezier bederver zag. Maar toen leerde we elkaar beter kennen. En uiteindelijk konden we niet veel anders dan de strijdbijl begraven. En nu, jaren later, weet hij me nog steeds te verrassen' zei Zalas glimlachend terwijl hij even terug dacht. Hij kon het zich nu amper voorstellen om Deshas te haten. Hij glimlachte even terug uit een vorm van reflex of automatisme toen Neara haar woorden met een glimlach tegen hem zei. 'Ik zal het hem zeggen al zou ik niet snel op reactie rekenen. Deshas lost dingen liever zelf op. Dat is één ding wat ik van hem geleerd heb in de tijd dat ik hem al ken' zei hij.

Uiteindelijk leken de droevige emoties weer van haar smalle gezicht te verdwijnen, speelde er weer een charmante glimlach op haar dunne lippen en werd haar aandacht weer op Zalas gericht. Ze had haar halfnaakte rug weer naar de de kast gedraaid, gehult in de seren kalmte van haar cocon. Misschien kon je makkelijk zeggen dat Neara graag wilde dat iedereen haar mocht, misschien een beetje egoïstisch maar zo wilde ze het nou eenmaal graag hebben. 'Zo blijft de vriendschap intressant, niet?' glimlachte ze op Zalas woorden dat Deshas hem na al die jaren nog steeds verraste. Ze was blij dat ze, dankzij de jaren naast Airmid, ze ongeveer wist hoe alles in elkaar zat. Ze had geen flauw idee hoe het was gekomen dat Zalas, ouder dan Deshas, nu ook nog leefde. Maar dat intresseerde haar niet echt, het resultaat stond voor haar en verder maakte het niet uit. 'Ik zal uitkijken naar het moment dat hij een oprechte glimlach naar mij glimlacht,' glimlachte ze, waarna ze weer met sierlijke bewegingen terug zakte in haar stoel en haar ene been over de ander sloeg. 'Maar ik zal wel afwachten. Als het aan hem ligt moet ik me volgens mij eerst geheel bewijzen voordat hij énige andere emotie dan haat toont,' ging ze glimlachend verder, aslof het allemaal een slechte plagerij was.

PROFILE MAGICIAN