Een groep jonge talenten staan op het klein podiumpje dat Aido speciaal had laten repareren omdat die op het punt stond in te zakken. In rest van de ruimte, die normaal gezien leeg staat omdat Aido nooit zittend les geeft staat nu vol met stoelen. De stoelen zijn druk bezet met trotse ouders, tantes, ooms, grootouders en broers en zussen. Het is nu al een paar weken dat Aido weer les geeft en elke dag wordt hij verbaast door het talent dat er hier rondloopt. Om dit te tonen en ook om deze kinderen te leren om met hun plankenkoorts om te gaan had Aido dus een klein optreden gepland, gewoon onder vrienden en familie.
Na dit groepsnummer nam elk van hen een solo nummer. Sommige met een eigen instrument, anderen begeleid door Aido zijn bandleden. De diversiteit is enorm, elk hun talent, stijl en stem. Al die tijd kan je Aido gehurkt op de grond terugvinden, helemaal van voor links. Als je goed op hem let, kan je ook zenuwen opmerken. Dit had hij nog nooit gedaan en hij wist ook van een paar studenten dat hun ouders niet zo open staan voor hun muziek, maar hier dan ook wel zijn. Het enige dat hij wilt vermijden dat hun slecht beeld over muzikanten verergert. Elk van hen is zo getalenteerd dat het een zonde zou zijn als ze dat moeten opgeven. Veel tieners, maar ook een paar kleine talentjes die nog een blad nodig hadden omdat hun kleine breintjes de tekst moeilijk kunnen onthouden.

Uiteindelijk is er nog één studentje. Een klein jongen, net twaalf jaar geworden. Het had Aido veel moeite gekost om hem te overtuigen om de lessen te volgen. Per toeval had hij de jongen ontdekt en gezien dat die zo getalenteerd is, maar met zo een laag zelfbeeld. De manier dat hem heeft kunnen overtuigen was door een duet nummer te zingen en naargelang de dagen groeide de jongen op. De jongen was overtuigd om toch alleen te zingen, maar Aido zag de spanning in de jongen zijn ogen.
Aido geeft Kain een bijna onzichtbaar teken om het tempo aan te geven. De muzikanten beginnen, maar de jongen blijft stil. Stokstijf kijkt hij voor zich uit. Dit was een duidelijk teken voor Aido en hij staat recht. Aido stapt naar de pianist en vraagt in zijn oren om even plaats te maken zodat hij achter de piano kan plaatsnemen. Daarna gebaard hij de jongen om bij hem te komen, wat die bijna rennend doet. Aido pakt het jongetje op en zet die op zijn schoot. Met langs elke kant van de jongen een arm begint Aido op de piano te spelen, gevolgd door zijn stem. De jongen ontspant, tot die ook meezingt.
De jongen bloeit bij elke second open, de andere instrumenten doen mee tot ze het nummer afronden en een overdonderd applaus krijgen van iedereen in de ruimte.

Song they sing:


Om mooi af te ronden buigt elke student nog eens en lopen ze allemaal naar hun familieleden. Een paar kleinere kinderen blijven rond Aido en gooien ze hem bijna omver van al het knuffelen.