Zijn voetstappen hadden zacht door de toren heen gegalmd toen hij de trappen had betreden naar Erdore. Een weg die hij eindelijk na weken weer af mocht leggen. Een tas om zijn schouder. Een koffer in zijn hand. Op de eerste paar treden hadden zich enkele waterdruppels gevormd. Achter gelaten door de sneeuw die op zijn kleding was blijven zitten en door de warmte was begonnen te smelten. Zijn voeten volgden blindelings het ingesleten pad wat na eeuwen van gebruik in de stenen achter gebleven was. Ragna was allang bovenaan de trap geweest en stond ongeduldig te wachten tot hij haar eindelijk had ingehaald en de deur zou open gooien. Met een kleine glimlach was hij achter haar aangegaan en zocht met zijn vrije hand naar de sleutel.
Binnen liet de vos zich meteen op het enorme kussen bij de haard ploffen. Jareth schudde even glimlachend zijn hoofd en duwde de deur achter hen dicht. De koffer werd voorzichtig op het bureau gezet en zijn tas belandde ergens op een stoel. Al snel gooide hij zijn jas ook over de rugleuning en wilde naar het bureau lopen... als een zacht gepiep hem niet tegengehouden had. Ragna. Ze had haar kussen alweer verlaten en stond nu weer bij de deur. 'Outside? We just came from there...,' Maar de vos zette het meest zielige stel ogen op wat je je in kon denken. 'Alright.. alright..,' Hij was weer terug gelopen om de deur voor madam open te doen. Zodra haar snuit erdoor paste glipte Ragna weg en sloot Jareth de deur weer. Die ging waarschijnlijk kijken of ze buiten nog iets te eten kon vinden.

Hij liep terug naar het bureau en opende de koffer. Met zorg tilde hij de bloem eruit. 'You look a lot more lively in that new soil,' Het klonk opgelucht. 'I thought it might feel more like.. home,' Met de plantenpot in handen liep hij naar de vensterbank om de bloem een plekje in de waterige winterzon te geven. 'I'm sorry I can't do more for you. I... I don't know how,' verontschuldigde hij zich zacht. Even bleef hij naar de bloem kijken. Bijna hopend alsof er iets zou gaan gebeuren. Alsof hij ineens iets terug zou zeggen of zoiets. Maar het bleef stil. Natuurlijk bleef het stil. Jareth zuchtte zacht en kwam overeind. De kamer voelde koud.. en levenloos. Ondanks dat er zoveel groeide om hem heen. Al snel begaf hij zich naar de openhaard om een vuur te maken en stroopte zijn mouwen op. Zijn blik viel hierbij op zijn rechterarm. Gifgroene lijnen pulseerden zachtjes als aderen onder het oppervlak van zijn huid. Nog steeds... Er was weinig verbetering in gekomen. Maar... voor zover hij zag, ook geen verslechtering.
Hij was net weer overeind gekomen toen er ineens aan de deur geklopt werd. Dat.. kon Ragna niet zijn. Hij schoof zijn mouwen weer naar beneden om de deur open te trekken. Zwijgend bleef hij staan. In elk geval voor de eerste paar momenten. Maar een zachte glimlach was als vanzelf op zijn gezicht verschenen. 'Emori..,' klonk zijn zachte, maar warme stem..

Flower:

Zijn armen sloegen zich stevig en zorgzaam om haar heen zodra ze hem om de hals vloog. Een onuitwisbare glimlach was op zijn gezicht verschenen zodra hij haar stem hoorde. 'I wasn't sure if I would make it back this soon either. It's really good to see you again Emori,' sprak hij zacht voordat hij haar weer liet gaan en opzij stapte zodat ze naar binnen kon. Achter haar sloot hij de deur weer. 'Sorry for the.. dust and.. everything. I haven't gotten around to clean yet,' verontschuldigde hij zich vervolgens met een kleine grijns. Hij had ook niet verwacht dat ze meteen voor de deur zou staan, al was hij blij verrast met haar komst.
De glimlach zwakte pas weer af toen ze zich weer naar hem omdraaide en het.. onvermijdelijke vroeg. Hij had haar niet veel verteld in zijn brieven. Hij had zichzelf er niet toe kunnen zetten om het op te schrijven. Even wendde hij zijn blik af. 'Yes I... I found him,' begon hij zacht. Voorzichtig sloegen zijn groene ogen zich weer naar hem op. Fel als gif. Iets.. wat niet altijd zo geweest was. Hij liep naar de vensterbank waar nog altijd de plantenpot stond die hij nog maar net had neergezet. 'But I found him in a state.. I'm not sure I can get him out of..,' ging hij verder, kijkend naar de fragiele bloem die zijn blauwe blaadjes baadde in het weinige licht wat de wolken doorlieten. 'He reverted back to his primitive form.. I couldn't leave him there Emori. He's still my friend..,'