[Closed] Dreams are for sleeping but nightmares keep you awake

Eres schrok voor de zoveelste keer wakker die nacht. Ze was de tel ondertussen kwijt geraakt. Ze liet zich met een zucht terug in het kussen vallen, haar warrige blonde krullen als een waterval over haar kussen. Ze draaide haar hoofd opzij naar haar nachtkastje. Vijf uur in de ochtend. Met een zachte kreun gooide ze een van de kussen over haar hoofd. Na nog eens vijf minuten te hebben gelegen besloot Eres uiteindelijk toch maar op te staan.

Nog geen twee uur later liep ze, nog altijd even vermoeid, door de gang naar de ziekenzaal. Ze had al een berg aan papierwerk weg gewerkt en durfde nu wel Yvaine of Graham te storen. Nu het niet meer zo belachelijk vroeg was. Eres wilde dit zo snel mogelijk verholpen hebben. De deuren van de ziekenzaal kwamen al snel in zicht. Ze stopte even, alsof ze twijfelde. Daarna opende ze toch de deur. Het was stil binnen. Zo vroeg zouden er ook waarschijnlijk nog geen studenten zijn op hen na die misschien de nacht hadden moeten blijven. 'Yvaine? Graham?' vroeg ze kalm. Ze durfde haar stem niet al te veel te verheffen. Halverwege de zaal bleef ze even staan. Misschien was ze echt te vroeg.

(Voor Graham graag)

Met een vredige glimlach op zijn snoet struinde de doktersassistent door de ziekenzaal. Zoals wel vaker had hij de nachtdienst gedraaid om over de patiënten te waken die er overnachtten. Waar hij kon, pakte hij hier en daar een uurtje slaap mee in Yvaine’s kantoor, maar overwegend was hij wakker om regelmatig een oogje in het zeil te houden hoe het de slapende leerlingen verging en daarnaast alvast wat taken uit te voeren waar hij overdag niet aan toekwam.
Oké, dit laatste stiekem ook een beetje om zijn baas gunstig te stemmen naar hem toe, hehe. Maar... maar óók omdat hij zo het vermoeden had dat zij op de één of andere manier wel wat meer rust kon gebruiken momenteel. Graham kon er zijn vinger niet precies op leggen, maar Yvaine leek de laatste tijd gewoon wat meer gespannen te zijn dan normaal. Helemaal als hij in de buurt was, gek genoeg. Althans, zo leek het. Hij hoefde zich maar naar haar om te draaien, of ze verstijfde lichtjes of reageerde gewoon… apart? Hm…
In ieder geval hoopte hij haar te helpen waar hij kon door zoveel mogelijk van de wat vervelendere taken op zich te nemen, zoals de administratie.

Wat afwisseling zoekend van zijn andere taken, wandelde de jonge arts nu door de zaal. Zijn warme, amberkleurige ogen gleden vertederd naar de slapende patiënten. Hij moest een grinnik onderdrukken bij het zien van één jonge patiënt die zich in haar slaap zo had weten de draaien, dat de deken zich als een slang om haar heen krulde. Met zijn gebruikelijke kalmte bewoog de blonde jongeman zich naar haar toe, pakte heel voorzichtig de deken vast om haar niet wakker te maken, legde deze opnieuw over haar heen en stopte haar nog wat extra in. Zijn mondhoeken krulden onbewust iets verder omhoog toen haar ademhaling geleidelijk aan iets langzamer werd nu ze weer vredig lag.

Toen Graham even later net bij een patiënt stond om het glas water wat hij naast het bed had staan wat bij te vullen, ging net de deur van de zaal plotseling open. Wat verwonderd door dit onverwachte bezoek, keek de jongeman op. Zijn zachte, goedmoedige blik bleef op de blonde vrouw in de deuropening hangen en zag hoe ze hem in eerste instantie niet op leek te merken.
Met expres een wat luidere stap om haar niet te laten schrikken met zijn aanwezigheid, maar ook niet luid genoeg om de patiënten wakker te maken, begaf hij zich naar haar toe en bleef schuin-tegenover haar staan. “Goedemorgen, miss.” klonk zijn gedempte stem waar altijd een jeugdige vrolijkheid in doorklonk, omringd in een sfeer van warmte. Een stem getraind om patiënten gerust te stellen en op hun gemak te stellen, al ging het feitelijk onbewust. “Waar kan ik u mee van dienst zijn deze ochtend?” De jongeman leek allerminst verbaasd of verontwaardigd over het tijdstip, deels omdat hij zelf al enige uren wakker was, maar vooral omdat hij sowieso nooit een bezoeker aan de ziekenzaal als onwelkom zou beschouwen. Zeker niet iemand die… Hm… een dergelijke, ietwat zorgelijke blik had wellicht...?
Zijn ogen, licht glinsterend in het weinige licht in de zaal, waren geïnteresseerd gevestigd op de vrouw voor hem. Uiteraard wist Graham wie Eres was, maar het was niet zozeer haar functie wat nu zijn aandacht had, maar zijzelf en... haar blik...
Wat zou de reden kunnen zijn dat ze hier zo vroeg kwam…?

(Graham is er haha

)

De luide stap die ineens door de zaal klonk liet Eres even opschrikken. Ze draaide naar hoofd naar het geluid en merkte Graham nu op. Hij sprak zacht, maar de ziekenzaal was zo stil dat ze hem duidelijk kon verstaan. Ze knikte hem toe. 'Goedemorgen,' begroette ze hem terug, haar stem net zo gedempt als de zijne. Hij straalde rust en kalmte uit. Had hij de nachtdienst gedraaid? Dan zou ze hem maar niet te lang ophouden. Ze streek een lok blond haar achter haar oor toen hij vroeg waarmee ze hulp kon gebruiken. Een plotseling gevoel van ongemakkelijkheid overviel haar. 'Ik had gehoopt dat je me kon helpen met een klein probleem. Ik vind het de laatste tijd steeds moeilijker om 's nachts in slaap te komen en ook te blijven,' begon ze zacht terwijl ze een beetje frummelde aan de mouw van haar witte bloes. 'Dus ik vroeg me eigenlijk af of ik medische hulp kon krijgen. Het begint nu toch wel een last te worden,' eindigde ze met een kleine glimlach. Eres' ogen zochten de zijne weer op. Ze wist niet zeker of Graham haar wel wilde helpen. Niet omdat hij dat nou per se niet wilde, maar omdat ze vreesde dat hij inmiddels wel een kijkje in haar medisch dossier had genomen aangezien ze vaker op de ziekenzaal kwam. Een dossier gevuld met bezoeken vanwege haar herstellende amnesie, haar reguliere onderzoeken als haar duistere magie en licht magie weer eens teveel met elkaar botsten en natuurlijk zat er een voetnoot bij over haar depressie. Hoe bevonden was dat ze depressie gevoelig was. Het maakte haar een beetje nerveus om met Graham of Yvaine te praten. Er was een reden dat ze deze dingen met niemand anders besprak. Niemand hoefde dat te weten.

Graham bleef geduldig tegenover de blonde vrouw staan. In het zachte licht wat voorzichtig door de ramen heen kroop, leek haar huid haast van porselein, zo gaaf en breekbaar. Haar blonde lokken waren bijna zo licht als de zijne en glommen enigszins toen ze naar hem opkeek. Haar uitstraling was daarbij zo… vertwijfeld… Alsof het in een sterk contrast stond met haar verder serene en haast sprookjesachtige verschijning…
Zijn kalme, troostende blik bleef onlosmakelijk op Eres gericht, nam ieder detail van haar in zich op. Hij bemerkte haar nervositeit, iets wat hij maar al te vaak zag als iemand de ziekenzaal betrad. Voor de ernstig gewonden was het puur uit noodzaak dat ze zich richting een arts spoedden. Zij hadden geen keus en waren vaak al blij dat hun wonden verzorgd en hun wonden genezen konden worden. Maar voor degenen die van buiten -of vanbinnen- iets mankeerden waar wellicht niet direct levensgevaar in school… Voor hen was de stap soms zo groot om zich zodanig breekbaar op te stellen richting iemand anders, om daadwerkelijk een dokter te bezoeken. Toegeven dat je niet alleen verder kon, dat je hulp nodig had, betekende tegelijkertijd jezelf kwetsbaar opstellen. En dat was, in de ogen van velen, een grimmig vooruitzicht. Graham besefte zich dat maar al te goed en wilde zich juist ontfermen over juist die personen die bang waren deze kwetsbaarheid te tonen. Deels omdat hij zichzelf erin herkende…

Zijn mondhoeken krulden onbewust iets verder omhoog toen Eres hem begroette. Het deed zijn gezicht haast iets oplichten in de verder duistere zaal. Aandachtig luisterde hij naar haar toen ze hem vervolgens -met enige moeite- begon te vertellen waarom ze zo vroeg de ziekenzaal bezocht. Onderwijl gleden zijn amberkleurige ogen weer over haar delicate gelaat heen.
De blonde, frivole jongeman knikte bevestigend bij haar woorden, deels om aan te geven dat hij geluisterd had en deels…omdat hij haar probleem herkende. Al zou hij dit laatste voor nu niet onthullen. Er was namelijk nog een reden waarom hij het niet erg vond om de nachtdienst te draaien; zelf geteisterd door nachtmerries en zorgen hield de jonge arts ook liever zijn ogen geopend wanneer hij maar kon. Hij was daardoor oprecht begaan met Eres’ probleem.

Met nog altijd een aanlokkelijke, vriendelijke glimlach op zijn jeugdige snoet wachtte Graham tot ze volledig uitgesproken was. Zijn ogen vonden de hare toen ze haar laatste woorden had gezegd en het even stil bleef. In gedachten begonnen er geleidelijk aan puzzelstukjes in elkaar te klikken. Het besef drong tot hem door wat hij van Eres wist, of eigenlijk… had gelezen, eerder. Echter viel er aan niets aan zijn gemoedelijke uitstraling te bespeuren dat dat het geval was. Graham benaderde de situatie dan ook alsof ze voor het eerst de ziekenzaal bezocht -wat in feite ook zo was, in zijn aanwezigheid althans. Hierdoor kon hij zonder enig oordeel haar tegemoet treden. Geen zorgelijke frons tekende zijn gezicht. Geen belerende woorden ontsnapten zijn lippen… Niets. Het enige wat onthulde dat hij daarbij wel degelijk betrokken was met het welzijn van de mooie vrouw, waren zijn ogen die zich vastpinden in de hare.

Na enige tellen een kalmerende stilte te hebben laten vallen, knikte de jonge arts nog één maal bevestigend bij het idee wat ondertussen bij hem naar boven geborreld was. “Dat lijkt me zeker een last…” klonk het nog altijd gedempt, als een zachte melodie door de ruimte. Geleidelijk aan, om haar niet te laten schrikken, verplaatste zijn grote hand zich naar haar bovenrug, maar nog voor hij haar daadwerkelijk zou aanraken, stopte hij. Zijn handpalm was dichtbij genoeg om opgemerkt te worden, zonder dat hij echt fysiek contact maakte. Op deze wijze zette de jongeman een stapje richting Yvaine’s kantoor. Als ze het probleem verder wilden bespreken, konden ze immers beter een andere plek opzoeken, wilden ze de patiënten niet wekken. Daarbij was Graham er niet van om statisch in de zaal te blijven staan. Dat stelde niemand op zijn gemak…
Gezien het tijdstip, had hij daarom besloten Eres naar Yvaine’s kantoor te leiden. Zonder woorden maakte hij zijn bedoeling duidelijk door zijn hand bij haar rug en een knikje richting het kantoor.
Vervolgens begon de jonge arts alvast voor haar uit richting de kleine ruimte te lopen die Graham in de beperkte tijd die hij nu op Starshine verbleef geprobeerd had wat knusser te maken, net als de rest van de ziekenzaal overigens…

Eenmaal bij het kantoor aangekomen, opende hij de deur alvast, stapte naar binnen en draaide de muziek die hij er had aangezet iets zachter, zodat ze rustig konden spreken. Als laatste schonk hij -zacht mee neuriënd met de muziek - nog twee mokken vol met de thee die al haast op hen leek te wachten – al was het eigenlijk voor Yvaine en hemzelf bestemd geweest, om zijn baas al iets gunstiger naar hem te stemmen in de vroege ochtend… Eghem.
Al wist Graham niet of Eres de thee zou aannemen of niet, dan nog zette hij het uitnodigend in de buurt van een comfortabele stoel op het bureau, alsof hij haar hiermee hoe dan ook verwelkomde en meer tot rust wilde laten komen. Zodra de mok met een zachte tik op het bureau gezet werd, schoten zijn amberkleurige ogen weer op naar de deur van het kantoor, in afwachting van Eres.

De muziek die aanstaat in het kantoor:

De stilte begon zo langzamerhand ondraagelijk te worden en Eres voelde een spijt gevoel opborrelen. Misschien had ze beter niet kunnen komen. Het was al erg genoeg dat Yvaine deze kant van haar gezien had. Daarbij sprak ze Graham niet vaak. Wat moest hij wel niet van haar denken? Maar het was te laat om nu nog terug te keren naar haar eigen vertrekken en net te doen alsof er nooit iets gebeurd was. Het ergste was de onzekerheid. Eres had geen idee hoe Graham op haar verzoek zou reageren. Hij kon het bij voorbaat al afwijzen. Misschien zou hij haar een paar ongemakkelijk vragen stellen waar ze toch geen antwoord op kon geven. Maar geen van dat alles gebeurde. In plaats daarvan liep Graham naar haar toe om haar met een uitnodigend gebaar naar het kantoor van Yvaine te wijzen. Om daar verder te praten. Eres' blik ging nog even terug naar hem. Ze probeerde de onzekerheid in haar ogen te verbergen voor hem maar of ze succesvol was zou ze niet kunnen zeggen. Daarvoor was het gevoel van zelfvertrouwen te veel vervaagd.

Graham ging haar voor naar de ruimte waar ze al vaker met Yvaine had gezeten. Eres wierp nog een korte blik op de overige patiënten in de ziekenzaal en volgde de jonge dokter toen. Haar stappen waren zacht mar galmde een beetje door de kleine hakken die ze aanhad. Ze probeerde zo voorzichtig mogelijk haar stappen neer te zetten om andere patiënten niet wakker te maken. Zachtjes sloot Eres de deur achter zich toen ze binnen was. Ze liep naar de stoel waar Graham net een kopje thee neer zette en ging zitten, onderwijl haar rok gladstrijkend. Haar lange, slanke vingers verstrengelden zich in elkaar en bleven op haar schoot rusten. Opmerkelijk was Eres' rechte rug en de positie van haar benen die niet over elkaar maar gesloten naast elkaar lichtelijk schuin stonden. Ze bleef even stil, haar ogen gericht op de kop thee. Met een zachte zucht vonden haar groene ogen uiteindelijk Grahams gezicht weer. 'Ik wil geen nachtmerries meer die me wakker houden Graham,' bekende ze. Haar stem klonk vermoeid.

Graham keek met zijn gebruikelijke belangstelling richting de deur en volgde Eres even met zijn vriendelijke, amberkleurige ogen toen ze -zoals gehoopt- in de comfortabele stoel plaatsnam. In een rustig tempo, alsof hij wilde dat ze iedere beweging van hem kon voorspellen, nam de jonge arts zelf plaats in een andere stoel en schoof deze iets dichter naar de hare toe. Op deze manier kwam hij ongeveer in een hoek van 90 graden tegenover haar te zitten. Het was een trucje die hij tijdens zijn opleiding had opgedaan: op deze manier voelde een patiënt zich niet gedwongen je constant recht aan te moeten kijken en kon hij of zij ook gemakkelijk wegkijken, maar het was daarbij een stuk persoonlijker dan dat Graham zich achter Yvaine’s bureau zou verschuilen. Een goede balans tussen afstand en nabijheid, zou je het kunnen noemen.
Terwijl het even stil bleef in de kleine ruimte, op de zachte melodie van de muziek na, pakte de doktersassistent zijn eigen mok thee vast en nipte er lichtjes van. Ondanks dat er tientallen vragen door zijn hoofd spookten, hield hij expres zijn mond om Eres de kans te geven zelf uit te spreken wat er speelde en hierin zelf aan te geven wat ze hem er wel of niet over wilde vertellen. Bij zijn tweede slok thee begon ze uiteindelijk te spreken. Automatisch vonden zijn ogen de hare weer en bleven hier aandachtig in hangen. Nachtmerries…
Hm, daar was hij zelf ook maar al te bekend mee. Wanneer je overdag niet op de juiste manier of onvoldoende aan de slag ging met je zorgen, al dan niet onbewust, kwamen ze je ’s nachts des te ernstiger teisteren… Hoe vaak per week had hij zelf wel niet dat hij in zijn dromen weer angstig door de gangen van het Grenaanse ziekenhuis sprintte, op zoek naar Juli’s kamer? Rennend, haastend, vallend en wegglijdend, van ruimte, naar ruimte… Elijah wees hem soms de weg, maar meestal stond hij er alleen voor.
Rennen… rennen… rennen…
Enkel om het te laten eindigen zoals het in werkelijkheid ook geëindigd was: te laat. Hij was te laat bij haar kamer gearriveerd… De aanblik van haar slanke hand die levenloos langs het ziekenhuisbed viel, was altijd het laatste beeld dat voor zijn ogen flitste, voor hij met een hevige schok wakker werd.
Iedere… keer… opnieuw…
Hierdoor kon hij zich enigszins een voorstelling maken van hoe het voor Eres moest zijn dat zij ook lastig werd gevallen door nachtmerries en daarbij überhaupt moeite had in slaap te komen. Maar in plaats dat dit -gepaard met de kennis die hij al bezat over haar situatie- direct leidde tot een recept voor rustgevende medicijnen, reageerde de jongeman eerder zoals je misschien van een goede, betrokken vriend zou verwachten: “Wil je me meer vertellen over deze.. nachtmerries..?” kwam er gedempt uit, waarbij zijn mondhoeken oprecht iets omhoog krulden, om zo non-verbaal duidelijk te maken dat wat ze hem wel of niet erover wilde vertellen, veilig bij hem was. Het was als het ware een uitnodiging om, in plaats van zelf met de angsten en zorgen rond te lopen, het voor nu even bij hem neer te leggen, gewoon door het te uiten, in de beschermende omhelzing van het kleine kantoor, de behaaglijke muziek en een grote kop thee.

Eres keek hem even vertwijfeld aan voordat haar vingers zich weer van elkaar los maakten en de mok thee omsloten die hij voor haar op het bureau had neergezet. Ze trok de mok dichterbij en hield hem voorzichtig vast om de warme inhoud niet over zichzelf heen te morsen. Haar blik was misschien op de thee gericht maar ze voelde zijn aanwezigheid zo indringend naast haar. Even leek het of ze een slok van de warme drank wilde nemen maar de mok werd niet naar haar lippen gebracht. 'Het zijn meer losse fragmenten dan echt een verhaal,' begon ze uiteindelijk zacht, totaal niet wetend waar ze zou moeten beginnen hiermee. Een droom dromen was op zich al vaag genoeg. Maar een ander erover vertellen, altijd nog vager. Eres moest lang en diep nadenken over haar woorden en waar in hemelsnaam te beginnen. Er was zoveel.
'Ik herinner me een grote balzaal. Gevuld met mensen. Er is muziek. Cassiaans. Mensen dansen. Vrouwen in prachtige baljurken en iedereen walst op de muziek. Maar dan sluiten ze me in. Ik vol me gevangen tussen die meters en meters aan gekleurde, geplooide en bewerkte stoffen. Als de vloer zich onder me opent en me opslokt voelt dat bijna als verademing. Maar dan ruilt de balzaal zich om voor een slagveld. Explosies. Schreeuwende mensen. Overal liggen gewonden of doden..,' ze moest even stoppen. Met licht trillende handen bracht Eres de mok naar haar lippen om een kleine slok te nemen. Wat voelde ze zich klein en nietig naast hem. Ze bracht de mok weer naar beneden. 'Iemand schreeuwt naar me. Ik versta niet wat. Dan nog een enorme explosie en een stofwolk. Als het stof optrekt sta ik op een begraafplaats,' haar stem klonk zwakjes met een lichte trilling, hoe erg ze ook probeerde om het onder controle te houden. 'Het is winter. Er ligt overal sneeuw. Voor me ligt een vers graf. De sneeuw heeft de vers omgeschepte aarde nog niet kunnen bedekken. Een angstig gevoel bekruipt me maar iets in me wil weten van wie het is. Maar als ik door mijn knieën zak om de naam op de steen te lezen wordt ik overspoelt door duisternis. Dan wordt ik wakker,' eindigd ze haar verhaal. Ze nam een nieuwe slok thee. Om zijn blik maar te kunnen ontwijken.

Toen Eres weer begon te spreken en hem vertelde dat het meer losse fragmenten waren, knikte Graham begrijpend. Het verbaasde hem niet, aangezien dromen er nou eenmaal niet bekend om stonden om altijd even logisch en samenhangend te zijn. Dat was juist wat je zo kon verwarren: ze waren tegelijkertijd ongrijpbaar, maar ook eng realistisch… Alsof zich iets tastbaars voor je openbaarde, maar als je er naar reikte, je het net niet kon vatten. Eenzelfde verwarring leek ook Eres in zijn greep te houden toen ze aarzelend begon te vertellen. De mok rustte nog altijd in zijn handen en werd hier en daar afwezig naar zijn lippen gebracht terwijl ze sprak, maar verder was al zijn aandacht bij de blonde vrouw voor hem en bij haar verhaal. Af en toe knikte Graham ten teken dat hij luisterde en probeerde te begrijpen wat ze hem te zeggen had, al wist hij uiteraard niet wat het precies betekende. Als dat het geval was geweest, had hij waarschijnlijk nu een heel ander beroep uitgeoefend…
In gedachten vormde zich een beeld van haar nachtmerries. Het ging automatisch voor een beelddenker als hij. In zijn hoofd zag hij voor zich hoe Eres te midden van alle mensen zich in de grote zaal bevond, als een gevangene tussen alle aanwezigen. Bij de plotselinge overgang naar een slagveld, knipperde Graham dan ook even verwonderd met zijn ogen, maar luisterde aandachtig verder. Zijn eigen mok werd bedachtzaam neergezet op het moment dat Eres vervolgens een korte pauze nam, alsof hij klaarstond om in te grijpen als het haar te veel zou worden. Hij kon immers niet inschatten hoeveel het vertellen van haar angsten in haar los zou kunnen maken… Daarvoor had hij toch echt de verkeerde studie gevolgd, maar aangezien juist zíj normaal gesproken degene was bij wie mensen dit soort problemen neerlegden, besloot de jonge arts zo goed mogelijk zijn best te doen haar vanuit zijn eigen persoon, zijn eigen oprechte betrokkenheid, te ondersteunen bij haar eigen wirwar van gedachten.

Bij het laatste stuk van het verhaal, verscheen een lichte frons in zijn voorhoofd. Alles bij elkaar leek een bepaalde betekenis in zich te dragen die hij niet kon bevatten, simpelweg omdat het niet zijn ervaringen waren, maar ook haar van de ene naar de andere emotie leek te slingeren...
Nadat ze uitgesproken was en van haar thee dronk, liet Graham bewust een stilte vallen, deels om zijn eigen gedachten te kunnen ordenen en haar woorden op zich te laten inwerken, maar ook om Eres een moment te gunnen weer nader tot zichzelf te komen.
Hij wachtte dan ook tot ze wat van de thee gedronken had, voor zijn handen plotseling naar de hare reikten, kalm en voorzichtig genoeg om haar niet te laten schrikken. Even, heel even, misschien maar enkele seconden, omsloten ze de hare, die de mok vasthielden, als een non-verbaal gebaar van geruststelling. Vergeleken bij die van haar, leken zijn handen zo groot.. en ruw... “Dankjewel dat je dit met me deelde.” sprak Graham daarop zacht en erkende hiermee dat het niet niks was wat ze zojuist had gedeeld. Hierna trok hij zijn handen net zo geleidelijk aan terug.
Weer zweeg hij even, voor zijn vriendelijke ogen naar haar gezicht gleden en zich in de hare boorden. “Wat denk je dat het zou kunnen betekenen, de nachtmerries?” vroeg hij uiteindelijk. Inmiddels had hij ook zo zijn eigen ideeën erover gevormd, maar om niet onnodig dingen voor haar te gaan invullen, besloot hij eerst haar gedachten erover aan te horen. Ondertussen reikte hij wederom naar zijn eigen mok thee en bracht deze naar zijn lippen.

Ze was bang dat, als ze haar mond nog een keer open zou doen, haar stem te onvast zou zijn om nog enig zinvol geluid te produceren. Eres wist het eigenlijk wel zeker dat haar stembanden een heel nieuw soort geluid ten gehore zouden brengen als hij haar nu nog een vraag zou stellen. Maar Graham bleef zwijgen. Dat had hij al die tijd gedaan. Hij had daar gezeten en, op een knikje af en toe na, stilzwijgend naar haar gekeken. Ze wist niet of ze het als een goed teken moest beschouwen dat hij nog geen oordeel gegeven had. Misschien had hij er wel geen oordeel over. Het was allemaal bij elkaar beschouwd een nogal vaag verhaal. Maar wat hij ook zou besluiten, of voorschrijven, ze zou zich erbij neerleggen. Ze had Yvaine en Graham aangenomen in de wetenschap dat ze goed waren in wat ze deden. Zij zouden weten wat het beste was.
De mok was langzaam weer naar beneden gezakt zodat ze vaag de weerspiegeling van haar eigen gelaat kon zien in het donkergekleurde water. Ze had zijn hand vanuit haar ooghoeken moeten zien, maar ze was teveel weggezakt in haar gedachten en angsten dat ze het pas merkte toen ze de warmte van zijn hand voelde. Ondanks dat haar handen de warme thee omsloten voelde haar vingers koud. Haar blik ging naar hem toe toen hij zijn hand liet liggen op de hare, slank en bewegelijk van de piano, viool en harp die ze al jaren bespeelde. Zijn hand was al even snel weer weg. Een vluchtig gebaar van geruststelling wat ze waardeerde. Het had haar terug getrokken naar het hier en nu. Maar ze kon zichzelf er niet toe zetten te glimlachen bij zijn woorden. Het lukte haar gewoon niet. Opnieuw zweefde onuitgesproken vragen en antwoorden als stilte tussen hen in. Maar Graham doorbrak dat toen hij iets nieuws vroeg. Eres' ogen zochten de zijne op, al moest ze over een antwoord nadenken. 'Ik...ik denk dat het herinneringen zijn,' begon ze zacht. Haar stem klonk inderdaad onnatuurlijk in haar oren. Vol spanning en onbegrepen emoties. 'Dromen, de meeste die ik ken van mezelf, hebben een surrealistisch element. Dingen die gewoon niet waar kunnen zijn. Dingen waardoor je achteraf weet dat je droomt. Maar dit...,' ze stopte even om haar blik weer op iets anders te richten. 'Het voelt te echt. Te bekend. Maar niet van mij. Het voelt als een boek wat ik gelezen heb maar waarvan ik de titel niet langer kan herinneren,' eindigde ze fluisterend.

Waar zij, begrijpelijk, niet leek te kunnen glimlachen op het moment, stond er bij hem een geruststellende en bemoedigende lach om zijn lippen. Waar deze normaal gesproken vanuit zijn eigen professionaliteit al verscheen, schemerde er hier ook iets.. oprechters, iets persoonlijkers, in door dit keer. Ondanks de aard van het gesprek, zat hij hier ook niet als haar therapeut, maar luisterde hij naar haar en dacht mee puur vanuit zijn gemeende betrokkenheid richting de vrouw voor hem. Ergens wenste hij dat hij de pijn die in haar lichte ogen te vinden was, zo weg zou kunnen nemen met een enkele, kalmerende opmerking of door het voorschrijven van de juiste medicatie. Tegelijkertijd besefte hij dat dit vrijwel onmogelijk was. Er leek zoveel te spelen, waarvan het meeste in dermate ongrijpbaar was, dat geen van beiden er nog bij leek te kunnen komen, maar dat het haar tergde, was duidelijk. Graham merkte het aan alles: van de manier waarop ze sprak, de emoties die verscholen lagen in haar melodieuze stem, haar blik, het lichtelijk hangen van haar schouders… Voor even leek de vrouw die hij had leren kennen als een betrokken, vaardig leidster van de school, zo.. kwetsbaar. Het deed iets met hem wat hij maar niet van zich af kon schudden, ook al probeerde hij nog enige professionele afstand te bewaren in wat hij zei en deed. Hoe meer Eres zichzelf leek open te stellen naar hem toe, hoe meer hij haar wilde opvangen, nu ze met de minuut verder leek te vallen in haar eigen, duistere gedachtestroom. Het was een.. bijzondere gewaarwording.

Zodra ze verder sprak, als antwoord op zijn vraag, moest de jongeman zich daarom inhouden niet opnieuw steunend naar haar hand te reiken en besloot daarom om zijn handen bezig te houden door zijn eigen mok weer op te pakken en deze een laatste keer naar zijn lippen te brengen, de overgebleven inhoud opdrinkend. Haar vermoeden sloot aan bij wat hij zelf inmiddels bij elkaar gepuzzeld had. Het was niet ongewoon dat iemand met geheugenverlies soms in flitsen oude herinneringen terug zag in het diepst van diens onderbewuste, maar nog nooit had hij het zo… intens meegemaakt als bij haar. Het baarde hem enigszins zorgen, omdat ze daarin op een punt was blijven hangen, waardoor het haar in haar slaap bleef pijnigen, zonder verder te komen, zonder dat er meer details werden gegeven wat haar rust zou brengen, omdat ze dan zou weten wat het betekende.
Een stilte viel, waarin beiden alleen gelaten werden met hun eigen gedachten over de situatie.

Binnenin hemzelf werd oude kennis opgehaald die Graham nog altijd bezat, maar als doktersassistent lang niet elke dag gebruikte. Het was informatie van psychologische aard die hij in de loop der jaren had verzameld met zijn specialisme binnen de geesteswetenschappen. Het had niet zijn primaire focus binnen zijn huidige werk, maar was evengoed deel van hem. Hierdoor opende zijn mond zich uiteindelijk weer en zocht zijn blik de hare op: “Ik ben het met je eens dat je dromen in feite herinneringen kunnen zijn, al… weten we dat op dit moment nog niet zeker. Daarom heb ik een idee welke.. verder gaat dan enkel het voorschrijven van slaappillen. Medicatie zal het probleem van de nachtmerries namelijk niet zomaar oplossen.” Hij nam een moment de tijd de juiste woorden te verzamelen. “Ik denk dat als je werkelijk enige rust daarin wilt vinden, de vicieuze cirkel van de nachtmerries waar je nu elke nacht in gezogen wordt… doorbroken moet worden, zogezegd.” Zijn handen maakten een aansluitend gebaar. “Het klinkt alsof je iedere keer op het punt staat te ontdekken wat een herinnering betekent, zoals met het bezoek aan het graf, maar dat je net wordt weggehaald voor je daadwerkelijk op dat punt kan komen. Daarom.. is mijn idee misschien wat onconventioneel en ik moet eerlijk bekennen.. ook niet vrij van risico’s, op het mentale gebied..” Zijn blik dwaalde voor een moment af. “Maar.. het zou zomaar kunnen werken om je net lang genoeg in de droom te houden, waardoor je die oude herinneringen wél terugkrijgt, er.. grip op krijgt, wat je geest eindelijk ietwat tot rust zou kunnen brengen.” Hij zweeg even, voor hij toch de stap zette zijn concrete idee daadwerkelijk aan haar voor te stellen: “Mijn voorstel is daarom om te proberen je hier, op de ziekenzaal, in een veilige omgeving, in slaap te brengen, diep genoeg zodat je langer bij de beelden stil kunt blijven staan en het kunt ervaren, wat je hopelijk verder kan brengen. Ik zal erbij zijn om je te wekken, mocht ik merken dat het je te veel wordt, maar…” Zijn ogen stonden ernstig. “..dat het veel in je los kan maken, is zeker.” Het was dat hij vanuit zijn psychologie-gerichte studie zeker wist dat hij over de juiste kennis beschikte om haar hierin te begeleiden, anders had hij dit nooit voorgesteld. Niet alleen omdat hij daarin dan niet bevoegd zou zijn, maar vooral omdat hij anders nooit dat risico had durven nemen met haar. Echter had Graham nu niet voor zichzelf kunnen ontkennen dat het daadwerkelijk kon werken, dus liet hij het aan Eres zelf over of ze het idee aan durfde te gaan.
Ja, wie weet wat het los zou kunnen maken, positief en.. negatief…

Ze had voorzichtig de mok weer naar haar lippen gebracht en langzaam nog een slok genomen. Eres durfde hem niet meer aan te kijken. Ze wist niet wat ze in zijn ogen zou zien, om nog maar te zwijgen wat haar eigen ogen misschien verrieden. Maar op het moment dat hij weer begon te praten moest ze haar blik weer op hem vestigen. In het frisse groen van haar ogen lag de duidelijke aanwezigheid van onzekerheid weerspiegelt. Evenals angst. Haar ogen werden meteen gevangen genomen door de zijne. Verloren in de rust en kalmte die de zijne uitstraalden. Verdronken in de oprechtheid waarmee hij haar hielp. Elk woord galmde na in haar hoofd als een onophoddelijke echo. Haar angst nam een lichtelijke vorm van benauwdheid aan toen hij begon over een methode die verder ging dan medicatie. Langzaam scheurde ze haar blik los van hem om bijna blind naar een willekeurige plek in de ruimte te kijken maar ze ontkwam niet aan zijn stem.
Een frons van zorgen en vrees was op haar gezicht verschenen, liet haar wenkbrauwen iets meer naar elkaar toekruipen en gaf haar een uitdrukking die zowaar nog vermoeider leek dan ze al was. Hij sprak over risico's maar ze durfde hem niet te onderbreken, al waren haar ogen langzaam weer zijn kant op gegleden om te zien hoe hij zijn blik van haar afwendde. Was dat wat ze wilde? Ergens in haar roerde de nieuwsgierigheid, het willen weten wat het allemaal betekende. Aan de andere kant voelde ze er ook een bepaalde afkeer voor. Misschien, omdat ze heel diep van binnen al wist, hoe het af zou lopen. Waar dit verhaal heen zou gaan en om haarzelf aan het einde te vinden zoals zij niet wilde zijn. Die gedachten plaagde haar totdat Graham zijn daadwerkelijke voorstel deed.
Het viel stil. De ernstige blik in zijn ogen beviel haar niet. Kalm, voor zover ze dat nog kon, boog ze zich iets naar voren om de nog halfvolle mok thee op het bureau te zetten. Haar handen trilden toen ze hem had losgelaten en ze weer op haar schoot in elkaar vouwde. 'Ik ben bang,' was het eerste wat ze zei. Een bekentenis die haar zichtbaar erg zwaar lag. Maar hij kon haar niet helpen als ze niet volledig eerlijk met hem was. 'Maar…,' ging ze door. '…als dit helpt. Als dit… het stopt. Dan ben ik bereid om het te proberen,' ze probeerde onbevreesd te klinken. Langzaam keerde haar blik terug naar hem. 'Heb je dit ooit eerder gedaan?' vroeg ze zacht. Ze vertrouwde erop dat hij wist wat hij deed. Het was zijzelf die ze niet in volledig vertrouwen nam.

Het was aan haar reactie te zien dat ze haar twijfels had bij zijn voorstel. Het was niet meer dan begrijpelijk, aangezien het -zoals hij al had aangegeven- niet vrij van risico’s was en daarmee een uitdaging… Hij liet de stilte de ruimte overheersen in afwachting van haar antwoord en merkte pas dat hij daarbij zijn adem had ingehouden tot ze uiteindelijk begon te spreken. Zijn ogen waren onlosmakelijk met de hare verbonden. De eerste drie woorden, samen een korte zin, een… bekentenis, deed hem begrijpend knikken. Natuurlijk was ze bang. Als hij in haar positie had gezeten had hij waarschijnlijk hetzelfde ervaren. Het verraste hem daarom enigszins dat ze eraan toevoegde het toch te willen proberen. Het toonde karakter en tegelijkertijd hoezeer ze van de nachtmerries af wilde komen.
Zelf wachtte hij even met praten om haar de kans te geven volledig uit te spreken. Daarom ging hij allereerst in op haar vraag die volgde. “Nee, niet in deze zin.” bekende hij direct open en eerlijk, zodat ze wist dat ze hem kon vertrouwen. “Ik heb deze methode wel eerder toegepast bij patiënten met slaapproblemen, maar geen van hen leed aan geheugenverlies. Dat is voor mij ook een nieuwe factor. Vandaar dat ik ook aangaf dat er ook de nodige risico’s aan kunnen zitten. Wat ik je wel kan vertellen, is dat het eenieder die het geprobeerd heeft om nachtmerries tegen te gaan, heeft geholpen.” Hij wachtte even zonder zijn blik nog af te wenden voor hij verder sprak. “Bij sommigen zijn ze na verloop van tijd echter wel terug gekomen, maar zeker de eerste maanden tot een jaar hebben ze beter kunnen slapen. Maar hoe het precies uitwerkt voor iemand met geheugenverlies, kan ik dus niet zeggen.” ging hij op zachtere toon verder, waarbij hij zich onbewust iets naar haar had toegebogen en zijn hand de hare zocht om deze bemoedigend vast te pakken. “Ik kan het daarom begrijpen als je het liever niet doet, maar weet dat ik mijn uiterste best zal doen je zo goed mogelijk te begeleiden en je op te vangen waar nodig. Je hebt mijn woord.” fluisterde hij er achteraan op een iets persoonlijkere toon dan hij daarvoor had gesproken. Hierna boog hij zich weer iets terug zonder haar hand los te laten, al had hij dat zelf niet geheel in de gaten. “Zou je het willen proberen?” klonk daar tenslotte de definitieve vraag om te kijken of ze deze drempel wel of niet wilde overgaan. Zelf was Graham er zichtbaar klaar voor deze stap te nemen, maar uiteraard lag de beslissing uiteindelijk geheel bij Eres zelf.

Ze knikte even zwijgend, maar wel zichtbaar verontrust bij zijn woorden. De verontrusting nam langzaam af naarmate Graham verder sprak. Eres was in elk geval blij dat hij zo eerlijk tegen haar was. Als ze dit zou gaan doen, dan zou ze zijn steun nodig gaan hebben. Ze kon zichzelf hier niet alleen doorheen slaan. Het was misschien egoïstisch om dat van hem te vragen. Teveel misschien ook. Maar ze kon het simpelweg niet alleen. Ze begreep nu wat hij bedoelde met nodige risico's. Er zat een kans in dat het zou werken. Maar er zat ook een grote kans in dat het dat niet zou doen. Om nog maar te zwijgen over de kans die bestond dat het iets onvoorspelbaars zou doen. Daar wilde ze eigenlijk liever niet bij stilstaan. Niet te lang in elk geval. De twijfel lag nog steeds duidelijk aanwezig in haar ogen. Twijfel in haarzelf. In de keuze die ze zou moeten gaan maken. Toen hij haar hand vast pakte schoten haar groene ogen weer op naar hem. Ze waren tijdens zijn woorden langzaam afgegleden naar haar eigen handen, maar nu hield het rustige amber van zijn ogen haar blik weer gevangen. Er lag iets in zijn toon waardoor ze elk woord wat hij zei oprecht geloofde. Ze zou haar leven in zijn handen durven leggen. Bij zijn vraag wist ze zich weer los te trekken van zijn blik. Haar groene ogen dwaalden even door het kantoor. Ze leek even kort naar adem te happen, maar een antwoord bleef nog altijd uit. Ze keek naar zijn hand die de hare nog altijd vasthield voordat ze voorzichtig haar ogen weer naar hem op durfde te slaan. 'Ja,' sprak ze vervolgens, zelf een beetje geschrokken van de trilling die in haar zachte stem had gelegen. In zijn blik lag zoveel vertrouwen en zekerheid. Zolang hij bij haar bleef was ze bereid in die zekerheid te geloven en zijn voorstel te proberen.

Toen ze voorzichtig weer opkeek, schonk hij haar een kleine glimlach die vanzelf om zijn lippen was gekropen. Haar hand voelde zacht en warm in de zijne, waardoor hij glad vergeten was deze weer los te laten. Zijn zwijgen toonde dat hij haar alle tijd en ruimte gaf om zorgvuldig na te denken over zijn voorstel en ook te weigeren als ze dat wenste. Welke beslissing ze uiteindelijk ook zou nemen, hij zou haar bijstaan.
Het verlossende woord dat volgde om aan te geven welke keuze ze had gemaakt, liet ook hem weer opschrikken en terugvoeren naar de realiteit, waarbij hij eindelijk haar hand met een schokje losliet. Oh… Had.. hij..?
Gelukkig leek ze het niet erg te hebben gevonden… Tenzij.. ze het niet had durven aangeven, maar haar blik toonde enkel een zeker.. vertrouwen wat hem geruststelde. Vertrouwen… in hem?
De trilling in haar stem was hem daarbij niet ontgaan, wat hem ertoe aanzette bevestigend te knikken en zelf juist nog dezelfde rust en zekerheid uit te stralen, om een steunpunt voor haar te blijven en haar te helpen deze lastige stap te zetten. Met nog een laatste blik op haar gouden lokken en lelieblanke gelaat, stond hij hierna langzaam op om de daad bij het woord te voegen en uit een kast iets verderop de medicatie te pakken wat haar zou helpen snel in slaap te vallen en er langer in te blijven. Het zekere voor het onzekere nemend, pakte hij precies de juiste hoeveelheid wat nog veilig zou zijn, maar wel het gewenste effect zou hebben.
Met de slaaptabletten in zijn ene hand, hielp hij Eres omhoog uit de stoel met de andere, zodat hij haar met een hand op haar bovenrug geleidelijk aan naar één van de bedden op de verlaten zaal kon leiden en haar hierop kon laten zitten. “Hier…” sprak hij zacht, bijna fluisterend, waarbij hij de tabletten alvast in haar handpalm drukte en een glas water voor haar pakte. Terwijl hij het aan haar overhandigde, nam hij nog even plaats naast haar op het matras en keek haar diep in de ogen aan. “Als je er nog steeds zeker van bent het te willen proberen, dan mag je de slaappillen innemen.” ging hij op dezelfde toon verder. “En…” Zijn blik leek weer zoals tevoren vastgepind in de hare. “..als je nu nog vragen hebt of.. er is nog iets onduidelijk… Wat dan ook.. je kan het me zeggen.” was het laatste wat hij haar mee wilde geven, zodat ze haar met een zo rustig mogelijk gevoel in slaap konden brengen als ze dit wilde doorzetten. Dit keer weerhield hij zichzelf er bewust van haar hand te pakken.

Ze slikte even, zich ten volle beseffend waar ze zojuist mee akkoord was gegaan. Dat ze bang was was niet te ontkennen. Maar elke keer wanneer ze die angst op voelde komen die haar eigenlijk zo snel mogelijk weer de ziekenzaal uit wilde sturen voelde ze weer Grahams hand vertrouwd de hare omsluiten. Hoorde ze zijn kalme woorden en wist ze de angst in zichzelf weer even tot bedaren te brengen. Opnieuw wendde ze haar blik af toen hij opstond en naar een kast liep om daar spullen te pakken die hij kennelijk dacht nodig te hebben. Toen hij terug was gelopen besefte ze zich dat ze ook op moest staan. Ze kon moeilijk in de stoel blijven zitten. Haar hand in de zijne leggend en haar blik op hem gericht liet ze zich uit de stoel omhoog helpen. Elke pas die ze terug naar de ziekenzaal zette voelde moeizamer en als hij niet naast haar had gelopen wist ze zeker dat ze halverwege gewoon gestopt was met lopen. Voorzichtig zakte ze op het bed neer terwijl haar blik even naar de tabletten in haar hand ging. Met het aannemen van het glas merkte ze hoe hij naast haar kwam zitten. Ze knikte lichtjes op zijn woorden, wachtte even alsof ze overwoog of wat ze wilde zeggen wel gezegd kon worden, maar zuchtte toen even zachtjes. 'Beloof me dat je hier bent als ik weer wakker wordt,' zei ze zachtjes. Ze had geen idee wat er zou gaan gebeuren of wat het met haar zou gaan doen. Ze wilde een vertrouwd gezicht zien mocht het allemaal fout gaan. Vervolgens dwaalde haar blik weer af naar de tabletten in haar hand die ze, samen met het water innam. Het glas zette ze op het nachtkastje naast het bed waarna ze voorzichtig haar hakken uittrok en op het bed kon gaan liggen. Het voelde vreemd om in slaap te vallen in een ziekenzaal bed terwijl om haar heen zoveel leven was. Met haar hoofd rusted op het kussen had ze nog een keer geglimlacht naar Graham met meer moed dan ze zelf voelde waarna ze haar ogen had gesloten. Het duurde niet lang voor haar ademhaling veranderde en ze weg gezakt was in een onrustige slaap.

Ze had verwacht op een van de bekende plekken terecht te komen. De plekken die ze zo vaak bezocht in haar dromen, of nachtmerries eerder. Maar deze plaats was nieuw. Al voelde hij vaag bekend zoals de rest ook had gedaan. Voor haar strekte zich rijen met kasten uit. Elk gevuld met boeken. Achter zich een groot raam. Toen ze naar buiten keek was daar niets anders dan sneeuw en ijs. Het leek zinloos om naar buiten te gaan dus Eres begon de lange gang met boekenkasten af te lopen. Het voelde alsof ze zich in een labyrinth bevond en op puur gevoel sloeg ze links of rechtsaf. Het was doodstil en ze kon alleen het geluid van haar eigen voetstappen horen nagalmen in de grote met boeken gevulde zaal. Ze verstijfde daarom des te meer toen ze ineens een ander geluid buiten haar eigen voetstappen hoorde. Verschrikt keek ze op om een schim net weg te zien lopen. Meteen versnelde haar pas zich. Sneller en sneller tot ze in de gaten had dat ze was begonnen te rennen. Maar elke keer als ze de hoek om kwam leek de schim net in haar ooghoek te verdwijnen. Ze bleef rennen, niet eens meer acht slaand op waar ze heen ging. Uiteindelijk kwam ze op een grote kruising terecht waarbij alle vier de richtingen er exact hetzelfde uitzagen. Ze hield halt, niet wetend waar ze heen moest. De schim was ze uit het oog verloren. Ze beet even op haar lip en draaide zich toen om. Dan maar terug. Haar hart stond stil voor een moment. Direct achter haar stond hij, de schim die ze had geprobeerd te vinden

Hij was naar haar blijven kijken toen ze nog een laatste keer overwoog of ze het wilde doorzetten en probeerde zelf zo kalm mogelijk te blijven en nog altijd dezelfde rust uit te stralen. Daarom knikte hij bevestigend bij haar woorden. “Natuurlijk. Ik ga nergens heen.” stelde hij haar gefluisterd gerust. Met deze opmerking was hij weer van het bed opgestaan en ging nu op een stoel ernaast zitten, zodat ze de ruimte had te gaan liggen. Hij wendde zijn blik beleefd even af toen ze haar hakken uittrok en het zich zo gemakkelijk mogelijk maakte.
Pas toen hij vanuit zijn ooghoeken plots bemerkte hoe haar ademhaling vertraagde, draaide hij zijn gezicht weer naar haar, nog net de vluchtige glimlach opvangend die hij met knikje en een eigen, kleine lach beantwoordde.
Seconden tikten voorbij terwijl Graham in de ijzige stilte van de verlaten zaal naar het slapende, lelieblanke gezicht voor hem keek, waarbij er zoals altijd vele gedachten door zijn eigen hoofd spookten, welke sporadisch zichtbaar werden in zijn amberkleurige irissen in de vorm van een droevige, melancholische glinstering. Het voelde voor hem maar al te bekend om zo in het holst van de nacht naast een bed te blijven waken, constant op scherp staand om de ander te ontwaken als het nodig was… Om ieder mogelijk moment alert te blijven op ieder, klein detail. Op de ademhaling, de hartslag… Ieder teken van leven en van eventueel gevaar. Hij kon het bijna dromen… En dat deed hij dan ook in de weinige uren dat hij per nacht sliep als hij deze diensten niet hoefde te draaien.
Seconden veranderden in minuten terwijl hij aandachtig bleef kijken, bleef observeren, bijna ademloos. Als zijn concentratie maar iets verslapte, kon hij zweren dat de blonde lokken in een flits even veranderden in de kastanjebruine die hij tot in detail herkende, die hij bijna weer langs zijn vingertoppen kon voelen strijken als hij-
Maar zover liet hij het niet komen. Niet te lang… Hij zou er niet te lang bij stilstaan. Dat mocht niet en kon niet. Het… moest de vermoeidheid zijn en… de herinneringen die hem nu teisterden.
Het deed er niet toe. Zijn prioriteit was en bleef Eres, waardoor hij niet toestond dat eigen pijnen en bewustwordingen de overhand zouden nemen. Enkel voor het getrainde oog was het zichtbaar hoe hij ietwat gepijnigd wegkeek die ene seconde dat een beeld weer door zijn gedachten flitste. Maar verder bleef hij zoals altijd het steunpunt. De helper. De genezer. Altijd daar voor de ander en zelf…
Zelf…
Hij was onbewust iets rechter overeind gaan zitten toen haar ademhaling weer versnelde en haar gesloten ogen bewogen. Ze droomde. Hevig. Geïnteresseerd boog Graham iets voorover om het beter te kunnen zien en vooral om er op tijd bij te zijn mochten haar uitdrukkingen weggeven dat er te veel prikkels tegelijkertijd door haar heen gingen. Het was een lastig punt om te bepalen waar de grens getrokken moest worden en ze weer ontwaakt diende te worden. Ze moest lang genoeg in de droom blijven als ze ooit de antwoorden wilde krijgen die ze nodig dacht te hebben, maar te lang… en het zou meer schade kunnen veroorzaken dan hij kon zeggen. Een zekere verantwoordelijkheid rustte daarom op zijn schouders om precies het juiste moment in te schatten om haar weer te ontwaken. Het moment leek voor nu nog niet daar, maar langzaamaan werd wel steeds zichtbaarder hoe ze worstelde en vocht tegen… iets. Hij kon met geen mogelijkheid zeggen wat ze nu precies doormaakte, maar dat het veel inspanning kostte, was zeker. Ze leed. Ze leek… bang.
Hij twijfelde. Zou hij…?
Een diepe zucht rolde over zijn lippen terwijl hij maar gewoon de stoute schoenen aantrok en zijn hand opnieuw naar haar toestak om de hare weer te kunnen pakken. Zijn aanraking moest nagenoeg onmerkbaar zijn, zo diep in slaap was ze, maar toch… had hij ergens de hoop dat het haar onbewust zou steunen… Al was het in werkelijkheid meer een geruststelling naar zichzelf dat hij ieder geval íets deed terwijl hij eigenlijk niets kón doen op dit moment.
Zijn ogen bleven voor een moment op hun handen rusten waarvan de vingers zich nu met elkaar verstrengelden. Met moeite wist hij opnieuw een herinnering uit zijn hoofd te bannen van vergane tijden, van de nachten dat hij uren en uren aaneen zo gezeten had en de volgende ochtend weer vol ogenschijnlijk goede moed zijn dienst was begonnen. Maar niets was minder waar geweest…
Eén maal slikte hij bij de pijnscheut in zijn borst bij de realisatie dat Eres’ hand zo aangenaam en warm voelde, zo… levendig vergeleken bij wat hij gewend was van de sterk vermagerde, ijskoude hand… De hand van Juli.
Zonder zijn hand nog los te maken of zijn goede wil te laten verslappen, richtte Graham zijn blik weer op haar gezicht en wachtte. Hij zou net zo lang wachten als nodig was. Of het nou minuten, uren… of langer zou duren. Hij had haar een belofte gedaan en was vastberaden zich daaraan te houden, zoals hij altijd deed. Een man van zijn woord. Hij was hier. Altijd. Totdat ze hem niet meer nodig had en hij weer zijn eigen weg zou gaan… Zoals altijd.
Altijd…

Ze had een stap achteruit gezet. Meer uit reflex dan wat anders. Gerommel klonk in de verte terwijl hij dichterbij kwam en zij juist nog verder naar achteren deinsde. 'Wie..,' verder kwam ze niet. De woorden bleven steken in haar keel toen hij het vale licht betrad dat zich tussen de met boeken gevulde kasten door had weten te dringen. Ze durfde niet verder te praten bij zijn blik. De felheid in zijn ogen snoerde haar de mond. 'Waag het niet om te vragen wie ik ben,' Zijn stem galmde en beangstigde haar nog meer. 'Misschien dat je ze daarbuiten voor de gek kan houden maar hierbinnen niet. Je weet wie ik ben,' ging hij verder. Het klonk zo aanvallend. Zo gepijnigd. Ze schudde haar hoofd. 'Dat probeer ik juist uit te vinden. Ik.. ik weet..,' stamelde ze zacht maar haar woorden sloegen over in een gil toen hij een uitval deed en haar daarmee nog verder naar achteren dwong. Het idee dat ze zich in een droom bevond was compleet verdwenen. Dit begon iets te echt te voelen. 'Je wéét wie ik ben! Zeg het dan ook!' riep hij nu uit. Opnieuw schoot hij naar voren en omklemde haar arm nu om haar dichterbij te trekken. Haar angstige ogen keken naar hem op. Naar zijn ogen, blauw als de eerste vorst. Naar zijn haar nog net niet zo licht als de eerste sneeuw. Zijn rechte neus, slanke bouw en lichte huid. 'Zeg het..,' zijn stem klonk zo vermoeid. Inmiddels stroomde de tranen over haar wangen. 'Nee..,' fluisterde Eres zacht terug. 'Zeg het!' Zijn stem donderde en leek uit elke richting te komen. Ze kneep haar ogen dicht. Haar schouders waren hevig aan het schokken en hij was het enige wat haar nog overeind hield. 'Alexei,' fluisterde ze zacht waarna ze op de grond viel. Hij was verdwenen. 'Je zou me nooit vergeten,' Ze klonk niet plaatsen waar zijn stem vandaan kwam. Ze bleef gebroken achter. Het klonk beschuldigend

Ze hield zijn hand stevig vast. Alsof hij haar laatste connectie was met de realiteit. Op haar gezicht stond een gepijnigde blik terwijl haar tranen donkere vlekken in het kussen maakten. Haar hartslag had zich verhoogd en ze ademde zeer onregelmatig. Haar andere hand had het laken vastgegrepen en haar benen zich opgetrokken. Ze probeerde zich zo klein mogelijk te maken en daarmee te verdwijnen.

Een diepe frons tekende zich in zijn voorhoofd toen hij de warmte van haar hand iets voelde afnemen, al verstevigde haar grip. Inmiddels was een half uur verstreken, waardoor zijn spieren wat stijf begonnen te voelen, maar Graham dacht er niet over om los te laten. Zijn hoofd richtte zich weer op toen hij haar voelde bewegen. Hm? Alert keek hij toe hoe ze haar benen had opgetrokken en haar andere hand het laken stevig had vastgegrepen. Maar er was iets anders wat zijn volledige aandacht greep: tranen. Haar wangen glommen licht in het vage schijnsel van de volle maan door de ramen door het vocht wat erop lag. Ze huilde, maar meer dan dat… Geconcentreerd bleef hij haar gelaat observeren, lettend op ieder klein detail wat hem ook maar enige duidelijkheid kon geven over wat er nu in haar omging. Het duurde niet lang voor de uitdrukking op haar gezicht hem meer vertelde: paniek. Ze was in paniek. Haar borst ging zo vlug op en neer dat hij twijfelde of ze hyperventileerde…
Dit was genoeg. Dit was de grens. Hij moest haar wekken voor ze erin zou blijven of ze in shock zou raken. Vlug kneep hij daarom duidelijk in haar hand in een eerste poging haar te wekken, al ging hij er vanuit dat het meer zou vergen om haar uit de diepe slaap te halen. “Eres?” Geen reactie. Opnieuw kneep hij, nu iets harder. “Eres?” Weer geen reactie tot… Langzaam leken haar lippen zich iets van elkaar te sperren en kwam er een woord uit. Of nee… Geen woord, maar… een naam? Alexei?
Graham besloot er niet te lang bij stil te staan. Het was nu eerst belangrijker om haar zo snel mogelijk te doen ontwaken. Zonder haar hand los te laten, ging hij weer op de rand van het bed zitten, vlak naast haar, en boog zijn lange lijf iets voorover om zijn mond vlakbij haar gezicht te houden. “Eres?” klonk het nu duidelijker, waarbij de vingers van zijn andere hand voorzichtig langs haar wang streken, in een onbewuste poging de tranen te drogen. “Word wakker…” Maar het was nog niet genoeg. Even zochten zijn ogen in het rond, alsof daar ergens de oplossing moest zijn. Of… was er nog een reden?
De zaal was ondertussen nog steeds verlaten, op hen na…
Hij moest wel…
Met een bevestigend knikje voor zichzelf, maakte de jonge arts daarop zijn hand los uit de hare om deze onder haar rug door te schuiven, zodat hij haar iets overeind kon laten zitten, veilig in zijn armen, haar wang rustend op zijn borst. Opnieuw streek zijn vrije hand langs haar gezicht en veegde wat verdwaalde, blonde lokken voor haar ogen weg. “Word wakker...” Ze was nu zo dichtbij dat ze zijn versnelde hartslag zou kunnen horen. Ook zijn stem was duidelijker hoorbaar dan voorheen. Gepaard met de warmte van zijn lichaam, het gevoel van zijn aanrakingen, zou het hopelijk genoeg prikkeling zijn om haar te doen ontwaken, zonder haar te laten schrikken. Ze was immers al genoeg opgeschrokken in de nachtmerrie zelf…

Haar wereld leek compleet rond haar in te storten. Alles waar ze mee achterbleef was een zwaar schuldgevoel dat op haar drukte en haar de adem benam samen met een gebroken gevoel en een intense pijn die ze nog nooit zo ervaren had. Alsof haar hart letterlijk uit haar lichaam was gerukt en vertrapt. Ademhalen begon steeds meer pijn te doen en ze durfde haar ogen niet meer te openen. Ze dacht iets te horen. Haar naam? Nee, dat kon niet. Daarbij was het geluid van de ruimte die om haar heen langzaam tot gruis verging te luid. Voorzichtig voelde ze aan haar eigen hand. Hij leek wel warmer te zijn dan daarvoor. Haar tranen droogden zich gedeeltelijk al was de pijn er nog steeds. Ze voelde hoe ze werd opgetild. Misschien… heel misschien moest ze haar ogen weer openen.

Het eerste waar ze zich bewust van werd was het geluid van een kloppend hart. Daarna drong de warmte tot haar door. De lage stem… armen om haar heen. Langzaam opende haar ogen zich een beetje. Beverig haalde ze adem en ze rilde over haar lijf. Nieuwe tranen stroomden over haar wangen terwijl haar lijf weer gewend raakte terug te zijn in de realiteit. Ze had zich tegen iemand aangedrukt in haar half slaap, zoekend naar bescherming. Maar nu ze weer iets helderder kon nadenken kwam het besef wie dat moest zijn. Wie het kon zijn. Traag opende haar ogen zich iets verder en bewoog haar blik zich naar boven, naar Graham. 'Het spijt me,' was het enige wat ze kon zeggen al leek ze nog niet helemaal terug te zijn in de echte wereld. Haar stem klonk schor van het huilen. Voorzichtig bracht ze een van haar handen naar haar betraande wangen en streek erlangs. Zoutige tranen kleefden aan haar vingertoppen. Ze wist nu tenminste in elk geval waarom. Ze leunde nog steeds tegen hem aan, nog altijd in zijn omhelzing. Een beetje geschrokken probeerde ze voorzichtig overeind te komen. Ze was te snel in haar bewegingen. Duizelig greep ze naar haar hoofd met een lichtelijk pijn vertrokken gezicht.

Zijn bezorgde frons verdiepte toen ze niet direct ontwaakte. Hij zou bijna aan zijn eigen dosering van het slaapmiddel gaan twijfel als hij niet zo zeker van zijn zaak was geweest. Op geen enkele manier zou hij het risico genomen haar te veel te geven. Toch… kon hij de bezorgdheid om de vrouw in zijn armen maar moeilijk wegdrukken. Een bezorgdheid die er niet in dergelijke mate behoorde te zijn vanuit professioneel oogpunt, maar het was niet de eerste keer dat Graham zich liet meeslepen door oprecht medeleven en door zichzelf als persoon, al… verbaasde het hem enigszins wat het werkelijk met hem deed om Eres zo te zien…
Een opgeluchte zucht rolde dan ook over zijn lippen op het moment dat ze haar ogen voorzichtig opende. Gelukkig. Al leek “het gevaar” nog niet geweken. Integendeel… De verwarde, ronduit gepijnigde blik in haar ogen zei genoeg. In stilte sloeg hij gade hoe nieuwe tranen over haar wangen rolden, zonder zelf in beweging te komen. Hij wilde haar eerst de kans geven weer bij de realiteit te komen voor hij zou handelen. Maar bij haar plotselinge verontschuldiging, schrok hij iets op. Waarvoor bood ze hem haar excuses aan? Niet-begrijpend keek hij daarom naar haar betraande gezicht, met moeite de neiging onderdrukkend direct weer haar wangen droog te vegen. “Nee…” kon hij haar in eerste instantie enkel zacht tegenspreken, ten teken dat ze zich naar hem toe niet hoefde te verontschuldigen, al betwijfelde hij nog ergens of het werkelijk naar hem gericht was geweest. Wie weet waren haar gedachten nog ergens anders… Wederom zwijgend keek hij toe hoe ze haar wangen vluchtig probeerde te drogen en uiteindelijk opgeschrokken overeind wilde komen. “Voorzichtig.” fluisterde hij haar met kalmerende stem toe op het moment dat ze opgeschoten was, maar het was al te laat. Langzaam leidde hij haar daarom terug in de positie waarin ze gezeten had en ze in zijn armen leunde, rustend tegen zijn borst.
Nog even was hij daarna naar haar blijven kijken… de stilte de overhand gunnend, voor hij het niet langer kon aanzien hoe ze moedeloos leek te huilen en verzonken was in de pijn die ze zojuist had ervaren, wat dit ook mocht zijn. Het was… Nee… Nee, hij kon het niet. Voor hij het goed en wel besefte had Graham haar al dicht tegen zich aangetrokken in zijn beschermende omhelzing, een… daadwerkelijke omhelzing waar zijn armen zich geheel om haar heen sloegen. “Kom hier…” sprak hij haar daarbij sussend toe, alsof hij haar in werkelijkheid juist uitnodigde eruit te laten wat haar dwars zat. Te huilen als ze dat wilde…. Schreeuwen, praten of juist… zwijgen. Het maakte niet uit.
Eén van zijn warme handen vond daarbij aarzelend haar gouden loken en streek hier even zachtjes overeen. Het… was immers even geleden sinds hij op deze wijze met ook maar iemand had gezeten, iemand zo had getroost en vastgehouden…

Het had haar veel energie en inspanning gekost om zichzelf te dwingen haar ogen weer te openen. En zonder Graham wist ze niet zeker of ze wel ontwaakt was. Maar zelfs met haar ogen open leek ze niet helemaal bij zinnen. Overdonderd door alles wat ze had gezien al was het voor haar gevoel maar enkele minuten geweest, leek ze voor even slechts een omhulsel van een persoon. Een schorre excuses was over haar lippen gerold. Zijn niet- begrijpende blik ging volledig langs haar heen. Ze had sorry moeten zeggen. Tegen iemand. Ook al was ze daar nu veel te laat mee. Het had als het enige juiste gevoeld. Ze voelde zich zo vreselijk leeg van binnen ondanks alle nieuwe informatie die nu door haar hoofd spookte waarvan ze liever had gewenst dat ze het niet wist. En zelfs die informatie waren enkel fragmenten van een veel groter verhaal wat nog steeds mistig was voor haar. Ze had een nieuw stuk gezien, mogen voelen en horen. Maar de rol in het geheel was haar onduidelijk. Al was hij belangrijk. Dat kon niet anders.

Langzaam kwam ze weer tot zichzelf en probeerde meteen rechtop te gaan zitten. Iets waar ze onmiddellijk voor gestraft werd. Nu drong zijn stem wel tot haar door. Zacht fluisterend maar kalmerend als de voortkabbelende melodie van een piano. Gevangen door de duizeligheid liet ze hem toe om haar weer dichterbij te trekken. De pijn zakte wat. Zijn omhelzing werd steviger. Dicht tegen hem aan met haar gezicht in zijn hals verborgen drukte ze zichzelf tegen hem aan. Alsof dat de pijn zou wegnemen. Toch.. hij had iets troostends. Iets waar ze zich aan op kon trekken. Een sterke hand die haar terug trok voordat ze de duisternis in tuimelde. Maar toen ze zijn hand voelde brak ze opnieuw. Niet langer in stilte huilend schokte haar schouders terwijl haar ademhaling oppervlakkig en haperend ging. Een aantal keer opende haar mond zich om iets te zeggen. Maar ze zou niet weten hoe te moeten beginnen. 'Alexei,' sprak ze uiteindelijk zachtjes. 'Dat was zijn naam. Ik weet het weer,' vervolgde ze na een nieuwe ademteug tussen het zachte snikken door. 'Hij is dood. Jaren geleden al gestorven. Gestikt. Een Puffoonse aanval,' het kwam er allemaal uit. Gesmoord en half huilend. Het duurde even voor ze verder sprak. 'Ik weet dat hij al heel lang weg is. Toch voelt het alsof hij vandaag gestorven is,' fluisterde ze uiteindelijk.

Enige verbazing schemerde door op zijn gezicht toen ze zich dicht tegen hem aan nestelde, omdat hij ergens nog eerder had verwacht dat ze hem weg zou duwen, omdat het niet bepaald binnen zijn takenpakket hoorde om haar nu zo vast te houden… om haar zo te troosten en-
Maar ze liet het toe. Sterker nog… ze beantwoordde zijn omhelzing, waardoor hij haar stevig vast bleef houden en zijn vingers door haar zachte lokken liet strelen. Hij voelde haar ademhaling in zijn hals kriebelen, rook haar zoete geur, maar probeerde het zoveel mogelijk te negeren, evenals het feit dat zijn hartslag ondertussen nog iets verhoogd was en zijn ademhaling gejaagder.
Niet nu. Stop daarmee.
Zijn volledige aandacht focuste zich wederom op de snikkende vrouw die hij dicht tegen zich aangedrukt hield. Zijn andere hand streek zachtjes langs haar rug. Niet om haar te laten stoppen met huilen, maar om te laten merken dat hij nergens naartoe ging en hij haar pijn wenste te verzachten, al wist hij wel beter. Er was… niets wat hij kon doen wat dit zomaar kon wegnemen. Geen medicijn, geen toverzalf of woorden. Maar wellicht was zijn aanwezigheid op dit moment voor haar genoeg.
Graham schrok enigszins op uit zijn eigen overpeinzingen toen ze plotseling begon te vertellen en luisterde aandachtig. Daar was de naam weer die ze had gepreveld in haar slaap… Het behoorde dus toe aan iemand die ze verloren had. Een… belangrijk iemand afgaand op hoe ze op het verlies reageerde. Hij knikte langzaam en begripvol, waardoor zijn kaak even langs haar kruin gleed. Hij kon zich niet voorstellen hoe het moest voelen om je ineens weer te herinneren dat je een dierbaar persoon verloren was… Hij was zelf nog steeds aan het verwerken dat hij-
Hij zweeg even. “Was het het waard om dat stukje van te puzzel nu te hebben teruggevonden?” vroeg hij uiteindelijk zachtjes, omdat hij niet kon peilen of ze liever weer wenste te vergeten of ergens ook opgelucht was dat ze op deze manier meer duidelijkheid had gekregen over haar verleden. Aan zijn toon was te horen dat hij moeite deed kalm te klinken, maar niet langer kon hij zijn bezorgdheid om haar volledig onderdrukken, evenals de licht gepijnigde ondertoon.

Zijn omhelzing was een welkome afwisseling geweest van het eenzame gevoel waar ze zichzelf het afgelopen half uur doorheen had moeten slepen. Het gaf haar een bepaald gevoel van geborgenheid wat ze zo miste, vooral nu. Dus zonder er verder bij na te denken of ze dat wel zomaar mocht doen had ze zich stevig tegen hem aangedrukt en haar tranen laten stromen. Het troostende gevoel van zijn vingers door haar haren kalmeerde haar en stelde haar uiteindelijk in staat om tussen het snikken door weer te kunnen spreken. De pijn was duidelijk te horen in haar stem, normaal gesproken zo helder en zuiver, nu niks anders dan een schorre fluistering.
Het werkte geruststellend, zijn hand die zacht langs haar rug streek. Het gevoel van complete eenzaamheid die haar tijdens haar droom had overvallen daalde daardoor. Het was stil na haar laatste woorden. Hij nam zijn tijd om iets te zeggen. Ook als hij dat niet zou doen was het goed geweest. Ze had het in elk geval even aan hem kwijt gekund en dat had al voor enorme opluchting gezorgd. Alsof de last daarmee niet alleen meer van haar was. Al voelde ze zich wel schuldig om het met hem te delen. Hij stond hier helemaal buiten.
Toch hoorde ze daar zijn stem weer. Zijn vraag. Nu bleef zij even stil. Niet goed wetend wat ze hier op moest antwoorden. 'Weet ik niet,' fluisterde ze uiteindelijk zacht, het huilen al iets minder dan daarvoor. Ze had zelf aan het begin gezegd dat ze het had willen weten, wat haar wakker hield in het midden van de nacht. Maar nu ze het wist... Nu ze weer een naam en een gezicht had beangstigde het haar. Dit was misschien een stap dichter naar het terug krijgen van haar volledige geheugen. Maar was dit ook echt de prijs die ze ervoor had willen betalen?
'Ik wist niet dat het zo'n pijn zou doen,' gaf ze eerlijk toe. Als ze dat van tevoren had geweten, dan was ze er niet zo zeker van geweest of ze het wel gedaan had. Eres had verwacht om de beelden te zien die haar dromen elke nacht teisterden. Maar dit....
Voorzichtig en langzaam richtte ze zich een beetje op om hem aan te kijken. Nu ze wat rustiger was en echt ontwaakt vielen haar ook andere dingen weer op. Dingen zoals zijn stem en de moeite die het hem leek te kosten om die onder controle te houden. 'Sorry Graham. Ik vraag teveel van je,' sprak ze zacht. Ze had zich nog nooit zo rot gevoeld. 'Gaat het?' vroeg ze daarna voorzichtig.

Hij voelde hoe zijn schouders zich iets ontspanden toen het snikken leek af te nemen. Nog altijd streken zijn handen zachtjes langs haar rug en door haar haar. Hij zou haar ook met geen mogelijkheid meer kunnen loslaten. Niet voor ze het zelf zou wensen… Zolang ze wilde, zou hij-
Hm? Zijn adem stokte even in zijn keel bij haar antwoord op zijn vraag. Ze wist het niet…
Natuurlijk niet. Het was een hoge prijs die ze betaald had om de antwoorden te krijgen die ze eerder had willen vinden. Was het het waard…? Zou het voor hem het waard zijn geweest..? Als hij haar ogen mocht geloven… wellicht niet. Of… Hm…
Als hij die vraag al niet voor zichzelf kon beantwoorden, laat staan dat Eres dat nu kon.
Enig schuldgevoel bekroop hem daarom, aangezien hij medeverantwoordelijk was voor wat ze nu had moeten doorstaan… Had hij een fout gemaakt? Had hij de keuze niet bij haar moeten laten, maar haar tegen moeten houden? Misschien… had hij het helemaal niet voor moeten stellen…
Een pijnscheut trok door zijn borst bij haar volgende woorden, over… haar pijn. Zijn gezicht vertrok en zijn blik werd donker. De warme glans die gewoonlijk in zijn ogen stond leek in die paar seconden even geheel te verdwijnen. Nee… Ook hij had niet verwacht dat het haar zo’n pijn zou doen. Niet in deze mate. Indirect… had híj haar pijn gedaan… Nee, hij had het nooit mogen voorstellen. Hij wíst wat de gevolgen konden zijn en alsnog-
Hoe kon hij zo stom zijn geweest?! En… en waarom had ze hem nog niet weggeduwd? Waarom bleef ze… zo zitten? Zo… dichtbij hem alsof-
Was Graham niet degene geweest die dit veroorzaakt had? Was hij niet degene die haar überhaupt op dit idee gebracht had en haar ook nog het slaapmiddel had gegeven wat- Argh…
Toen ze zich uiteindelijk oprichtte, wendde hij juist zijn blik even af, maar hij schudde zijn hoofd bij haar opmerking. Hij was wel de laatste om wie ze zich nu zorgen moest maken, al… verbaasde het hem zichtbaar dat ze er überhaupt mee bezig was op het moment. Waarom..? “Nee…” klonk het in eerste instantie enkel vermoeid. “Nee, dat is het niet…” protesteerde hij zwakjes, maar hij brak bij de laatste vraag die ze hem stelde. Een korte stilte viel opnieuw.
Met een treurige blik keek hij tenslotte op en wilde gelijk weer wegkijken, maar het was al te laat… Het amber had het groen al gevonden en werd erin meegezogen. Ook zijn hand was al naar voren gegleden en rustte nu op haar wang. “Ik had het nooit moeten voorstellen. Ik…” Een zucht gleed over zijn lippen. Iedere vezel in zijn lijf schreeuwde om weg te kijken, omdat hij het simpelweg niet kon verdragen haar zo in tranen en in pijn te zien, door zíjn toedoen, maar hij dwong zichzelf haar nog even te blijven aankijken. “Ik had je nooit in deze positie moeten brengen. Als ik niks had gezegd…” Ook zijn andere hand vond haar gezicht… even, heel even. “Als iemand zich moet verontschuldigen, ben ik het wel. Het was… onverantwoord van me om je zo’n voorstel te doen en je hier zomaar in te storten. Als ik het terug kon nemen…” Ja.. “Áls”… Maar het waren slechts loze woorden, want hij had de macht niet het terug te nemen. Dus trok hij even later langzaam zijn handen weer terug en draaide zijn hoofd weg. "Het spijt me, Eres." Dwaas…

De pijn drukte op haar borst en ze kon hem zo voor zich zien zoals hij daar op het veldbed had gelegen. Grauw en levenloos. Nooit meer met haar vingers strelen door zijn lokken. Nooit meer een blik werpen in die hemelsblauwe ogen. Maar de man uit die herinneringen gaf een heel andere sfeer mee dan de man in haar droom. In haar droom was hij dreigend geweest. Maar in de beelden die door haar hoofd geflitst hadden, hadden zijn ogen gestraald. Zijn dood had enkel een intens droevige sfeer om zich heen. Te vroeg. Natuurlijk te vroeg. Hij had er zo jong uitgezien. Hoe oud zou ze zelf geweest zijn? Waar kende ze hem van? Waren ze familie, vrienden? Waarom had ze het gevoel dat hij van Cassia kwam? Zoveel vragen waar ze nog steeds geen antwoord op had. Maar nu had ze een naam. Ze zou naar hem op zoek kunnen gaan. Hem proberen te vinden en in elkaar te puzzelen waar zij in dat plaatje thuisgehoord had.
Ze had zachtjes haar excuses gemaakt naar Graham. Het was al erg genoeg dat zij zich zo voelde. Maar waar had ze hem in mee gesleurd? Hij had haar sinds haar binnenkomst in de ziekenzaal alleen maar geprobeerd te helpen. En het enige wat zij had gedaan was steeds meer en meer van hem vragen. Ze kon het zich niet verantwoorden, kon niet van hem blijven vragen dat hij haar zou opvangen zoals hij nu al meerdere malen had gedaan. Voorzichtig had ze naar zijn welzijn gevraagd. Maar hij had enkel zijn hoofd geschud in het begin. Woorden bleven steken in haar keel. Ze kon de schuldbewuste blik die in haar ogen lag niet helemaal verbergen. Zijn hand verwarmde haar wang die inmiddels koud was door de tranen die langzaam opdroogden. Iets waar ze zich maar half bewust van was. Al zou ze hem waarschijnlijk niet tegen gehouden hebben. Daarvoor waren haar gedachten nu te ver op andere plekken. Duizend woorden brandde op haar tong, maar ze zweeg toen ook zijn andere hand voor even haar gezicht raakte. Pas toen hij zijn blik afwendde ontdooide ze weer. Als je niks had gezegd dan was ik morgennacht weer wakker geworden. En de week daarna nog steeds. Je wilde alleen maar helpen,' zei ze zacht. Heel even twijfelde ze, maar uiteindelijk vonden haar slanke vingers zijn hand. 'Het doet pijn. Maar het is mijn leven. Het is een deel van wie ik ben..,' ze moest even opnieuw ademhalen. Door het huilen had ze haar ademhaling nog niet helemaal onder controle. 'Dank je wel dat je me een deel hebt terug gegeven,' sprak ze kalm. Haar ogen probeerde de zijne weer te vinden. 'En dank je wel dat je hier was toen ik je het meest nodig had,' vervolgde ze iets zachter.

PROFILE MAGICIAN

» Dreams that disturb the nightmares (Open)
» . Sleeping Beauty
» While the world is sleeping~
» awake after so long
» Awake at the first cringe of morning // Open

[Closed] Dreams are for sleeping but nightmares keep you awake

[Closed] Dreams are for sleeping but nightmares keep you awake

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen