Zwijgend staarde het meisje naar het plafond, probeerde de prikkels te verdoven die ze binnen kreeg via haar gehoor. Al de verscheidene kinderen, slapend en wel – ieder met een eigen ademhaling. In het begin waren al haar spieren aangespannen geweest, maar ze kon zich langzamerhand wel wat meer ontspannen. Een echte poging tot slapen was wel nog uitgesloten; wanneer ze het probeerde voelde het net alsof ze weer terug in de tijd ging en niet tussen mede leerlingen lag, maar tussen mede slaven. Slapen op deze helse plek was onmogelijk.
Geruisloos ging ze rechtop zitten in het bed, keek om zich heen. Haar haren waren in een erg slordige paardenstaart gebonden, na veel gezeur van meisjes die haar als een schattig popje zagen. Uiteindelijk had ze het wegrennen, verstoppen, duwen, krabben en bijten maar opgegeven – en zij altijd maar denken dat zijzelf volhardend was, maar niets kon op tegen die meiden! Toch was ze teveel blijven bewegen en hadden ze het uiteindelijk maar gelaten voor wat het was. Denkend aan haar overgaven trok ze woest het elastiekje uit haar haren en smeet ze het weg. ‘Eva…’ prevelde ze zachtjes, ‘Eva geen mens…’

Zonder verder nog na te denken verliet ze het bed en baande ze zich met haar blote voetjes een weg naar de deur. Ze had het zelfs voor elkaar gekregen om haar nachtjapon een vale kleur te geven; het leek net alsof ieder kledingstuk dat ze aanraakte vervaagde in kleur.
Het geluid van haar blote voeten die de koude stenen raakten galmde eenzaam door de gangen, net zo eenzaam als zijzelf die door deze gangen dwaalde. Zomaar in de gangen gaan slapen was ook geen optie dus moest ze nog even verder zoeken. Lokalen vond ze ook maar niks en andere slaapzalen waren ook uitgesloten. Ze had sowieso iets tegen grote zalen, ze voelde zich er niet fijn bij dus sloot ze alles in deze vorm ook buiten. Wanneer ze dan ook een weg vond uit het vreselijke gebouw was ze dolblij. Ongecoördineerd en gedachteloos rende ze wat rondjes, waarna ze halt hield en omhoog keek. ‘Regen,’ merkte ze voor zichzelf op, doelend op het feit dat het spoedig zou gaan regenen, ‘… Stom…’ Ze maakte aanstalten om weer het gebouw te betreden maar merkte iets op: een glinstering ontstaan vanuit het maanlicht.

Voor ze het doorhad stond ze voor de kas, keek ernaar maar leek niet onder de indruk. Natuurlijk was het een mooi aanzicht met het maanlicht enzovoorts, maar schoonheid had weinig betekenis voor Eva. Deze vond het dan ook niet erg om de deur wat schade toe te dienen zodat zij de kas kon betreden, maar ook binnen leek de schoonheid van de flora geen effect op haar te hebben. Ze was opzoek naar een slaapplek; een kleine missie en onnozele dingen zoals dat waren wel het laatste wat het meisje konden afleidden.
Een goede slaapplek was ook goed verstopt, zodat niemand iets kon proberen bij haar terwijl zij kwetsbaar opgesteld was. Er was dan ook geen aarzeling wanneer ze zich een weg baande door een nogal dicht begroeid stuk en zo op een aparte plek kwam. Langzaam liep ze wat meer naar het midden toe en draaide ze een rondje, keek om zich heen en concludeerde al snel dat dit een veilige plek was. Ze had geen problemen om zich te nestelen op haar plek, het gras en de bloemen waren best zacht naar haar mening. Op haar zij, en met haar benen opgetrokken tot een klein balletje, sloot het meisje eindelijk haar ogen en gaf ze zich over om haar lang verdiende nachtrust in ontvangst te nemen. Althans… Dat dacht ze.

De druppels die tegen het glas opketsten en daardoor een tikkend geluid maakten, klonken vreemd in de oren van het meisje. Met haar ogen half open staarde ze voor zich uit. Het was vreemd om het te horen, maar niet te voelen en ondanks dat ze dit nooit had gehoord tijdens die periode van slavernij moest ze er wel aan denken… Het gaf aan dat ze in zekere zin toch nog gevangen was, gevangen op deze school. Natuurlijk kon ze weglopen als ze daar zin in had, maar iets hield haar hier: hier kon ze het beste beginnen.
Deze school was deel van de wereld, deel van een systeem dat mensen had gecreëerd, dus als ze dit naar beneden kon brengen dan was dat al een mooi begin. Het was het begin van chaos, chaos die zou laten zien dat mensen alles behalve ‘menselijk’ waren.

Langzaam kwam ze overeind, voelde zich weer benauwd door dit gevoel. Haar blik schoot omhoog bij het horen van de donder, haar pupillen groot. Op handen en voeten kroop ze naar de rand, tastte zachtjes het glas af met haar vingertoppen – opzoek naar een opening. Er mag geen vergissing gemaakt worden over het feit dat het meisje kruipt: ze is niet bang, maar voelt zich juist meer op haar gemak. Het lopen is in de gangen, omdat deze vreemd zijn – het kruipen is iets natuurlijks voor het meisje, het is haar vertrouwelijke manier van voortbewegen.
Haar proces stopte wanneer ze iets hoorde, ze verstijfde. Niet alleen hoorde, maar ze voelde ook: de ademhaling van een ander en daarbij de aanwezigheid van een ander. In tegenstelling tot andere mensen, die juist overeind komen en in de hoogte zoeken naar iemand anders, maakte Eva zich kleiner en kneep ze haar ogen samen tot twee spleetjes. De harde windvlaag, die vergezeld werd door een paar druppeltjes, kon haar niet omwaaien. Ondanks haar fragiele lichaampje kon ze zo stevig staan als een rots: door zich klein te maken was het oppervlak kleiner om tegen te duwen en haar grip was sterker.

Geruisloos kroop het meisje in de richting van de onbekende, maakte zelfs geen geluid toen ze door de struiken en overige planten kroop. Jaren aan ervaring hadden haar geleerd om zo te jagen, hoewel ze nu niet echt op jacht was, maar als het een klein kind was kon ze gemakkelijk beginnen met haar plan.
Helaas was het geen klein kind, het was een grote man – vele malen groter dan haar – met rode vleugels. Ze hield halt in de bosjes, wist dat ze niet te zien moest zijn door de ander (maar magie staat iemand altijd instaat om dingen te zien zonder zicht). Langzaam liet ze een hand afdwalen naar haar dolk, wilde het handvat gewoon stevig vasthouden omdat het haar meer zekerheid gaf. Ze wist dat ze de man niks kon doen, niet op deze manier, dus kon ze enkel kijken en wachten.
Ooit zou hij wel weer weggaan.