When time stops ~

Er verscheen een lichte glimlach rond Finnegans lippen toen Zalas toegaf. Hij had hem nu waar hij hem hebben wilde. Het enige wat hij verder moest doen was hem stukje bij beetje zien te bewerken. Zelfs het hardste metaal was buigbaar bij de juiste temperatuur. Finnegan gebaarde met zijn hand naar de tijgers om zich koest te houden. Ze ging liggen maar aan hun zwiepende staarten was duidelijk te zien dat ze nog wel alert waren. Zelf ging hij ook op een platte rots zitten. 'Ik weet wat jij en de rest van de legendarische magicans over de Organisatie denken. Dat wij verraders zijn van ons eigen volk. Maar verplaats je in ons. Jijzelf komt uit een rijke familie. Jullie hadden een goede status bij het hof. Maar de mensen waar ik voor vecht. Wij kunnen enkel toekijken als hogere machten besluiten elkaar in de haren te vliegen. Het is deel van de magiër, iedereen heeft het. De drang om een vaste plaats in je leven te hebben. Eentje die je veilig stelt voor wat er ook gebeurd. Maar wat is het gevolg als er dingen gebeuren waar we geen invloed hebben? Met machten, zo groot als die van de legendarische magicans, zijn de gevolgen automatisch groter. Als zij hun emoties laten gaan dan worden de mensen die er niks mee te maken hebben er de dupe van. Het is al eens bijna mis gegaan. Als oud generaal zou juist jij moeten weten wat beter is. Manschappen verliezen of een hogere macht. Er zal altijd wel een leider opstaan. Maar zonder fundament blijft een huis nooit staan' zei Finnegan. Hij sprak kalm, vriendelijk en serieus.

Zalas blik ging even kort naar Ephony maar richtte zich weer op Finnegan toen hij begon met spreken. Hij begreep wel waarom Finnegan de leider was. Hij was een goed spreker. Jammer alleen dat Zalas die trucs kende. Het was niet de eerste spreker die hij tegenkwam. Dat bracht zijn gedachten even terug naar vroeger. Naar de tijd dat er een gigantische golf aan bedriegers door Shadra ging. Ze deden zich voor als geestelijken en predikten over twee bijzondere goden. Het ging over een goede god en een slechte. Als de mensen geld en goud aan de 'gouden' god oftewel de goede god gaf konden de geestelijken een gouden altaar bouwen zodat de mensen waren beschermd tegen de jaloerse tegenhanger, de slechte god. Die geestelijken zogen zo de mensen leeg als parasieten tot er geen flintertje goud of geld meer over was. Uiteindelijk, na te zijn geïnfiltreerd, waren ze erachter gekomen dat de geestelijke zowel de goede god als de slechte god speelde. Beiden bestonden niet en het was allemaal bedrog. Gek genoeg deed Finnegan Zalas nu denken aan de leider van die bedriegers. 'Maar de legendarische magicans zijn niet zomaar leiders. Ze zijn niet stom Finnegan. Ze weten heus wel dat heel Kovomaka afhangt van hen. Ik weet dat er een aantal roekeloze acties tussen zitten maar wat verwacht je dan als je tegenpolen met elkaar laten samenwerken. Jij vraagt mij waarom we na driehonderd jaar zonder nu ineens wel legendarische magicans nodig hebben. Maar ik kan jou net zo goed vragen waarom we nu ineens na duizenden jaren zonder zouden doen? Jij hebt geen idee welke krachten en verantwoordelijkheden erbij komen kijken. Niet iedereen is geschikt om legendarisch te worden. Ze moeten voldoen aan een aantal strenge eisen dat verschilt per magican. En wie denk je moet dan de Rijken van de legendarische magicans leiden als zij er niet langer zijn? Als er niemand is om bijvoorbeeld de demonen van het Rijk der Schaduwen in de toom te houden dan vernietigen zij alles in Kovomaka' zei Zalas kalm. Daarna stond hij op. 'Goed, ik heb me aan mijn belofte gehouden. Nu jij de jouwe. Wegwezen Re Eneas' zei hij met een kille ondertoon terwijl zijn hand al op het gevest van zijn zwaard lag.

Ephony's gezicht verstrakte zich, zelfs de spieren in haar handen voelde ze zich aanspannen. Van wat zij had gehoord over de Organistatie was dus goed. Alleen sprak hij erover alsof het bloementjes en bijtjes waren, in plaats van het evenwicht van de magische energies van alle planeten. 'Je doet alsof iedereen ongelukkig is, als die gene arm is,' sprak ze zachtjes tegen Finnegan bij zijn verhaal. Ze kon het niet uitstaan dat mensen dachten dat als je veel geld had, je automatisch gelukkig was. Haar blik ging naar Zalas toen hij zijn eigen mening naar voren liet komen, en in haar oren ook de waarheid. 'Het zijn ook maar mensen,' begon ze al even zachtjes toen Zalas klaar was, haar grijnsblauwen ogen op de stenen vloer gericht van de grot. Het denderende geluid van het vallende water hield haar geest rustig en overzichtelijk, hierbij ook haar gedachtes. 'Elke leider, leidster of leiders zijn maar mensen. Gevoelens, verlangens; alles wat een mens heeft dragen zij bij zich. Ze zijn verantwoordelijk voor de balans die de werelden veilig houdt. Beter deze macht in de handen van ervaren, machtige leiders die het beste willen voor hun volk; dan ééntje die alleen uit is op macht,' haar blik schoot naar Finnegan, hard en vel. Hoe hij sprak, zijn houding en alles zei haar dat de Organistatie zélfs alleen uit was naar macht. Waarom zou je anders de andere uit de weg willen ruimen. 'Duidelijk wéten jullie nog steeds dat zíj, onze beschermers, de Legendarische Magicans en voor vele groten voordelen, te sterk en te slim zijn voor jullie. Ik bedoel, waarom zou je anders iemand besluipen in een grot achter de waterval met het smoesje om antwoorden te krijgen,' ongeduld, dat was nu vooral van haar gezicht en in haar stem af te lezen. 'Onze belangen staan tegenover elkaar, ik snap niet wat je uit Zalas wilde halen terwijl je dit weet. Geen een antwoord zou je van hem kunnen accepteren. Dus ik denk ook dat we hier klaar zijn,' bracht ze zacht en kalmer uit.

Finnegan keek Zalas kalm aan toen hij zijn tegenargument begon met waarom ze nu ineens zonder Legendarische magicans zouden moeten doen. 'Dát, Zalasthan, zal een eeuwige discussie blijven die gebaseerd is op meningen en niet op feiten. Ik wens daar dan ook verder geen probleem van te maken. Misschien weet je dit niet, maar ver voor jouw tijd in het begin der eeuwen leefde men ook zonder Legendarische magicans. En zoals je misschien gemerkt hebt staan alles vandaag de dag nog overeind dus het is mogelijk voort te kunnen leven zonder hen' zei hij. Nu ging zijn felle vernietigende blik naar Ephony. Hij zweeg tot ze was uitgesproken. 'Luister nou eens naar wat je zelf zegt. Eerst beschuldig je mij ervan dat ik iedereen over één kam scheer maar jij doet precies hetzelfde. Je durft mij te beschuldigen dat ik alle macht wil. Je doet nu net alsof ik precies hetzelfde ben als alle andere Shadranen. Iedereen weet dat Shadranen een honger naar macht hebben. Maar heb je er misschien bij stilgestaan dat niet iedereen zo is' zei hij strak tegen haar. Vervolgens ging zijn blik terug naar Zalas. 'Maar goed, ik zal me aan mijn belofte houden. Ik ben weg hier. Maar denk erover na Zalasthan' zei hij tegen hem. Daarna verdween Finnegan en nam de schaduw tijgers met zich mee.

Zalas hield zijn mond toen Ephony Finnegan er ook nog eens van langs gaf en later toen Finnegan zijn laatste zegje had gedaan en vertrok. Het was ineens een stuk minder kil in de grot maar Zalas' humeur was er zichtbaar op achteruit gegaan. Hij zweeg terwijl hij naar het vallende water van de waterval staarde. 'Ik geef het helemaal niet graag toe, maar wat hij daar verteld. Daar kan hij best nog wel eens gelijk in hebben' mompelde hij zachtjes. 'Niet alles. Een paar punten maar. Ik heb Finnegan denk ik onderschat' zei Zalas zachtjes terwijl hij neerzakte op een rots. Finnegan was totaal niet wat hij leek of wat Zalas van hem verwacht had. Zalas had een gespierde man verwacht die zijn magie uitstekend onder controle had. Hij had hem bruter en gewelddadiger verwacht. Maar Finnegan had niet eens een vinger uitgestoken en twee keer beweerd dat hij zelf het liefst zonder geweld dingen oploste.

Toen Finnegans blik doorschoot en bij die van Ephony bleef hangen deinsde ze in gedachten automatisch een paar passen naar achter. Maar haar lichaam volgde deze gedachtegang niet, spande hierintegen wel krampachtig aan om zich op de zelfde plaats te houden. 'Ik zeg alleen wat ik waarneem,' verdedigte ze zichzelf zachtjes. Ze schudde haar hoofd, misschien bijna wanhopig toen hij sprak dat ze alle Shadranen in het zelfde kadertje zag. 'Nee,' was haar enige al even zachte reactie hierop. Ze had Zalas en Savador al als eerste voorbeeld. Daarnaast was er Kataro, de vrolijke spring in het veld. Zelfs Deshas kon aardig doen, als hij wilde. 'Ik weet precies dat dat niet bij iedereen zo is,' haar blik boorde zich voor het laatst in die van Finnegan, haar stem ijzig. Iets wat je eigenlijk nooit bij haar zou horen of verwachten. Ze liet een zucht van ontspanning los toen Finnegan verdween, liet haar schouder en hoofd een stukje zakken. Nog ietswat gespannen wreef ze met duim en wijsvinger in haar ogen. 'Het is een gluiperd,' sprak ze Zalas eerst bijna boos tegen. Ze sloot haar ogen, zuchtte diep en liep toen rustig terug naar de steen waarna ze naast Zalas ging zitten. 'Ik snap nog steeds niet geheel wat hij van je wilde,' gaf ze uiteindelijk op een zachte toon toe, keerde haar even zachte blik naar Zalas waarbij ze deels haar vorige woorden probeerde te verontschuldigen. Haar boosheid en frustratie was alleen gekomen omdat ze zich de gehele tijd ervoor zo gespannen had gevoelt, en had niets met hem te maken gehad.

Zalas schudde zijn hoofd toen Ephony zei dat het een gluiperd was. 'Nee, hij is eerlijk. Een beetje te eerlijk als je het mij vraagt' zei hij zacht. 'Ik snap zijn punt wel. Hij wil mensen helpen en dat is iets goeds. Maar hij doet het op een foute manier. Hij roept dat wij niet willen luisteren maar omdat hij dat denkt wil hij automatisch ook niet naar ons luisteren' ging hij verder. Hij keek even om naar Ephony toen ze naast hem kwam zitten. 'Hij wil een bondgenoot. Je moet dingen als oorlogen of in dit geval politiek zien als schaken. Finnegan is de zwarte koning. Als hij geslagen wordt is het spel voorbij. Daarom heeft hij lopers, pionnen, torens en paarden die hem beschermen. Maar als de koning in een hoek gedreven wordt en schaak staat, dan staat hij met zijn rug tegen de muur. Dan heeft hij als troefkaart altijd nog de koningin. Zij kan over het gehele veld heen lopen en is daarmee het machtigste stuk in het spel op dat moment. En dat is wat Finnegan zoekt. Een metaforische koningin. Ik heb sterke banden met Savador en Deshas. De kans dat ze mij aanvallen is kleiner dan als ze Finnegan aanvallen mocht het op een gevecht uitdraaien' legde hij uit. Strategie. Het was best lang geleden dat hij plannen op moest stellen of in dit geval achterhalen.

Vermoeid slaakte Ephony een zucht, legde haar hoofd in haar handen en trok haar knieën op zodat ze daar met haar ellebogen op kon steunen. 'En dan te bedenken dat ik in mijn jeugd vredig en gelievend op ben gegroeid zonder enig spoortje geweld. Kom ik hier op SSA, val ik er midden in. Eerste ontmoeting met Savador werd ik bijna vermoord, ik ben nog nooit zo bang geweest,' mompelde ze ongelovig haar gedachtegang hardop. Lichtjes schudde ze met haar hoofd, kantelde haar hoofd zodat ze nu met haar kin op haar handen steunde en staarde voor zich uit. Waar was ze in beland? Zonder Zalas aan te kijken luisterde ze naar zijn uitleg, waarbij naarmate hij verder kwam haar wenkbrauwen zich steeds dieper fronste. 'Wat een gluiperd,' hehaalde ze haar eigen mening weer. Ze moest toegeven, het was perfect bedacht, maar hoe kon hij ooit verwachten dat Zalas zich tegen Deshas, en daarbij Savador, zou keren? 'Misschien wordt het tijd dat alle Legendarische Magicans samen werken om te tonen aan de Organisatie dat ze fout zitten,' mompelde ze boos.

Zalas keek Ephony even aan. 'Dat is het hem juist Ephony. Zo heel erg fout zit de Organisatie niet. Ze hebben gelijk dat het de taak van de Legendarische Magicans is om hun planeet te beschermen. Daar hoort ook bij hen helpen die hulp nodig hebben. Wat dat betrefd kunnen we nog heel wat van elkaar leren. De Organisatie van de Legendarische Magicans en visa versa. Ze willen het alleen op de foute manier bereiken. Maar als ze hun meningsverschillen opzij schuiven en met elkaar bereid zijn te praten dan kan er pas iets goeds uit voortkomen. Maar ik zie Deshas niet zo snel met iemand als Finnegan aan een tafel zitten om te praten. Hij blijft een bloedverrader' zei Zalas zacht. Hij wou niet wijken van dat feit. Wat Finnegan ook mocht beweren, in Zalas' ogen was hij nog steeds een bloedverrader. Zalas liet met een zachte zucht zijn hoofd hangen.

Gefrustreerd gooide ze haar armen in de lucht, met een bijna panische ontwetendheid op haar gezicht. 'Er moet een manier zijn om die twee, en de rest van allebei de kanten aan een tafel te krijgen. Ik bedoel, ik weet ongeveer hoe Heer Deshas in elkaar zit. Maar hij heeft ook een normale kant. Eerste bewijs; hij doet geen pogingen om mij te vermoorden. Tweede bewijs; hij heeft een vrouw en daarbij binnenkort kinderen. Derde bewijs; hij heeft vrienden. Ik bedoel, dat moet toch ook wel genoeg voor hem zijn. Hij moet dit doen om de rest te beschermen, áls er een oorlog uitbreekt tussen de twee kanten zijn we... verloren,' energieloos vielen haar armen weer op haar schoot, staarde met een lege blik voor zich uit. Waar was ze ingodsnaam in gekomen?

Zalas sprong op toen Ephony beweerde te weten hoe Deshas in elkaar zat. 'Jij denkt te weten hoe Deshas in elkaar zit? Jij kent hem nog niet zo lang Ephony. Deshas heeft meer legendes de wereld in geholpen dan jij waarschijnlijk als klein meisje voor het slapen gaan hebt gehoord. Hij is veel gecompliceerder dan jij denkt. Deshas is een man van traditie. Hij zal nooit met een bloedverrader praten. Dat vertikt hij. De reden dat hij geen poginen meer doet om jou te vermoorden is omdat je mijn partner bent en nu ook Savadors pleegdochter als ik het goed gehoord heb van Asb'el. Jij hebt geen flauw benul van wat hij bijvoorbeeld met Kataro heeft uitgehaald. Je kan die knul alle hoeken van de kamer laten zien en nog zal hij er niks van voelen. Deshas heeft dat zelf gedaan. Hij heeft een massieve spreuk over Kataro uitgesproken. Dat houd in dat Kataro helse pijnen makkelijk kan verdragen. En dat heeft hij enkel gedaan zodat hij zijn broertje naar eigen believen kan martelen zonder dat hij eraan onderdoor gaat. Denk je werkelijk dat hij bereid is om met Finnegan te praten? Hij vernietigd hem eerder als het te heet onder zijn voeten wordt!' riep Zalas zodat schreeuwend uit. Daarna kalmeerde hij wat. Hij pakte Ephony zacht vast en trok haar dicht tegen zich aan. 'Sorry, ik moet niet tegen je schreeuwen. Jij kunt hier niets aan doen' zei hij zachtjes tegen haar.

Haar hoofd draaide met een ruk om, waarbij ze haar ruch rechtte toen Zalas plots opsprong. Ze slikte onwillekeurig, waarbij haar ogen zich ietsjes verwijde toen Zalas begon te schreeuwen. Zijn stem, en daarbij de woorden, weergalmde tegen de stenen wanden, deed het bulderende geluid van de waterval bijna vervagen. Stil, zonder enige spier te bewegen, bleef ze hem aanstaren. Haar kaken spande zich, de wanhopige blik in haar ogen veranderde langzaam in pijn en hopeloosheid. Uiteindelijk sloeg ze haar blik neer waarbij haar schouders automatisch mee gingen. Hij had gelijk, ze wist totaal niet hoe Deshas in elkaar zat. Hij had een aardige kant, maar de gruwelijkheden die hij waarschijnlijk had gedaan waren te groot om de kant altijd hoog te kunnen houden. Ze keerde haar gezicht wat van hem af, liet zich zonder protest daarna tegen Zalas aandrukken. Even bleef ze staan, haar voorhoofd tegen zijn borst, haar armen slapjes langs haar lichaam naar beneden en haar lege blik op zijn kleding gericht dat nog geen twee centimeter voor haar ogen zichtbaar was. 'Ik weet niet hoe ik dit vol moet houden,' begon ze zachtjes, waarbij haar blik wat vernauwde en ze pijnlijk diep inademde. 'De wereld waarin ik beland ben... hij is zo anders dan ik gewend ben. Alles, alles lijkt hier anders. Hoe kan er verwacht worden dat iemand zoals ik; iemand die een gelukkig jeugd heeft meegemaakt. Zonder enige pijn, verdriet of geweld of wat dan ook. Geliefd door haar vrienden en familie, werd verzorgt met de meest grootste liefde die haar ouders kon geven. Hoe kan er verwacht worden dat ik dit alles bijhoud, me hier thuis kan voelen?' Ze bewoog niet, stond zo tegen Zalas aan gedrukt alsof ze een levenloze lappenpop was die alleen door Zalas armen omhoog werd gehouden.

Zalas zuchtte zachtjes en sloot zijn ogen even terwijl hij naar Ephony's woorden luisterde. 'Dat is ook amper te doen' stemde hij na een tijdje stilte zacht met haar in. Haar wereld was zo anders dan de zijne. Zij kende vreugde, de liefde van haar familie. Zalas kende enkel de krochten van bedrog en haat waar hij in opgegroeid was. Natuurlijk, hij had wel een thuis gehad, maar zo geweldig was dat niet. Zelfs daar had iedereen altijd geheimen voor elkaar en was een broeinest geweest aan woede en verraad. Hij keek Ephony even aan. 'Wat kan ik voor je doen om ervoor te zorgen dat je je wel meer thuis voelt?' vroeg hij zachtjes. Hij streek zachtjes langs haar wang met zijn hand.

Stilletjes bleef ze staan, terwijl alle gedachtes en gebeurtenissen van de afgelopen keren bij haar voorbij flitste. Sinds ze dieper in het gat was geraakt dat Deshas, Zalas en een klein beetje Savador inhield was haar wereld veranderd. Ze sloot haar ogen, probeerde haar krampachtige ademhaling weer te ontspannen, iets wat niet lukte. 'Ik weet het niet,' fluisterde ze hees terug op zijn vraag. 'Het enige wat me weer in de oude wereld terug brengt is vergeten...' vervolgde ze langzaam, waarbij ze haar ogen opende en weer naar zijn donkere kleding keek. 'Maar ik denk niet dat dat de goede oplossing is, en of ik dat wil,' eindigte ze, waarbij ongewild haar handen zich tot een vuist knepen. Ze wist het niet, wilde waarschijnlijk Zalas niet opgeven. Niet nu, niet nu dat het enige puntje was van opheldering in de situaties waarin ze was beland. Ze wist het gewoon niet meer.

Zalas keek haar niet begrijpend aan. Hij probeerde het, deed echt zijn best haar te volgen maar nu was hij het spoor bijster. 'Hoe bedoel je vergeten?' vroeg hij zachtjes. Hij legde zijn vingers onder haar kin en duwde haar hoofd omhoog naar hem op. 'Je weet dat ik werkelijk alles voor je wil doen als jij daar gelukkig van wordt' zei hij zacht tegen haar. Hij omhelsde haar nog iets steviger door zijn arm iets strakker om haar middel te leggen.

'Niets... ik,' probeerde Ephony wanhopig haar eigen woorden te wissen. Waar probeerde ze heen te gaan? Ingodsnaam, waar was ze mee bezig? Proberen zo hard mogelijk met haar hoofd op de stenen vloer terrecht te komen, hopend dat ze alle nare dingen in de hersenschudding vergat. Toen Zalas haar gezicht zachtjes kantelde, zodat ze hem aan moest kijken bleven haar grijsblauwe ogen, die nog even leeg als daarvoor stonden, hem even aan te kijken. Toen sloeg ze haar blik neer, keek opzij om zijn blik te ontwijken. 'Niets,' was haar laatste zachte antwoord. Wat wilde ze ingodsnaam beginnen? Ze trok haar hoofd weg van zijn hand, en legde haar voorhoofd weer tegen zijn borst. Boos op zichzelf dat ze dat soort dingen had gezegt staarde ze naar zijn shirt.

PROFILE MAGICIAN

» The voice that never stops talking...
» You were on time, at the wrong time
» For the first time~
» Everything comes in it's time..
» Time with you.

When time stops ~

When time stops ~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen