PortalIndexThe voice that never stops talking... HpD5UwnThe voice that never stops talking... 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 The voice that never stops talking...

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Dedra Caritas
.
.
Dedra Caritas

The voice that never stops talking... UTL8oxA PROFILEPosts : 63
The voice that never stops talking... UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Woudmagic/Darkmagic
Klas: Master Alvaro
Partner: Sure if you liked to get killed.

The voice that never stops talking... Empty
BerichtOnderwerp: The voice that never stops talking...   The voice that never stops talking... Icon_minitimezo okt 14 2012, 22:55

Zwervend liep ze door de gangen heen. Sinds de dag dat ze hier toegekomen was had de demon geen moment gezwegen. Pijnlijk bonsde heel haar hoofd van het continue opgewonden geroep. Het bleef en het bleef maar doorgaan. De avond was al gevallen en de lessen waren voorbij. Niemand was nog in de gangen te bespeuren. Enkel zij dwaalde daar nog rond. De witte lange jurk wapperde tijdens het dolen af en toe op. Dit in combinatie met een afgetobd gezicht en bleke huidskleur leek ze net een geest, opzoek naar iets. Ondertussen bleef de stem maar doorgaan. Ze wou vrijgelaten worden. De boodschap was klaar en duidelijk. Ze riep en tierde, om daarna weer zachtjes te smeken. Dan probeerde ze haar weer te verleiden met kracht en macht. Amper hoorde ze haar eigen gedachten nog door de continue woordenstroom van de demon. Zelfs in haar slaap ging het door, verweven met haar dromen. Het was vermoeiend, maakte haar zwak. Nee, ze mocht niet opgeven, er was geen plaats voor zwakte. Zwakte was een dunne barrière, makkelijk te doorbreken door haar. Nog even en zou kunnen ontsnappen uit haar kooi. Vooral geen zwakte toelaten. Of pijn, even gemakkelijk doorbrak zij de barriere wanneer ze in pijn was, gewond was, kracht nodig had. Altijd kwam zij tevoorschijn wanneer ze kracht of sterkte moest hebben. ‘Laat me je helpen… je weet dat het goed voor je is…’, dramde de stem mierzoet door, praktisch eisend haar los te laten. Vermoeid sloot ze haar ogen terwijl ze door de gangen bleef ronddolen in de stilte. In hoop dat dat het bonzende gevoel in haar hoofd hielp verminderen.

Nog steeds geen verandering na bijna een uur rond te dolen in de stilte zichzelf. Ook nog steeds geen stilte in haar hoofd. De demon wist dat de opgave dichtbij was, voelde dat ze bijna ging breken. Het deed de demon alleen nog maar opgewondener worden, nog meer duwen en sleuren in haar lichaam. Vechten om een weg naar buiten te vinden. ‘Hou op, hou op hou op’, begon ze te jammeren. Het ging niet meer. Ze was overal in haar hoofd. Bijna voelde het alsof haar hoofd ging knappen. Ze bleef luidkeels jammeren tegen de demon. Voor andere mensen was ze tegen zichzelf aan het praten. Alleen zij wist van de kwelgeest in haar hoofd.
Toen was het stil. De stilte was een overweldiging. Het was raar. Ze had op de rand gestaan van op te geven. Het was niet alsof de demon plots om haar gaf. Zij had namelijk maar 1 doel, naar buiten komen. Dan hoorde ze het zelf ook waarom de demon plots muisstil geworden was. Voetstappen weerklonken in de gang, haar richting uitkomend. Natuurlijk had de persoon haar waarschijnlijk gehoord. Hier stond ze dan luidkeels jammerend tegen de demon in haar hoofd op te houden. Door de demon had ze zelf niet eens gehoord dat er iemand aankwam. Steeds dichter en dichter hoorde ze de voetstappen komen. Zelf liep ze snel verder. Nam schuil achter een hoek, kijkend wie eraf kwam. Doodstil bleef ze staan, hoorde nog steeds die voetstappen door de gang gaan. Geniepig loerde ze om de hoek richting het geluid van de voetstappen. Net iets te ver vanachter de hoek gekeken blijkbaar. De persoon maakte meteen oogcontact met haar.

Aarzelend stapte ze vanachter de hoek vandaan. Snel gleed ze met haar handen door haar haar dat waarschijnlijk niet super net lag. Vriendelijk glimlachte ze naar de persoon. Ondertussen was de demon terug met haar woordenstroom begonnen. Al sinds, ze zei toch continue 1 woord. Bleef het maar herhalen. ‘Speelgoed…Speelgoed…Speelgoed…’,klonk het blij en opgewonden in haar hoofd. Negeren, dat was de enige oplossing voor dit probleem, negeren. Meer viel er niets aan te doen. ‘Emh…Hallo…’, begon het aarzelend van haar kant. Gedwongen hield ze de vriendelijke lach op haar gezicht, ook al voelde haar hoofd terug aan alsof het elk moment kon ontploffen.

Terug naar boven Ga naar beneden
Auru
.
.
Auru

The voice that never stops talking... UTL8oxA PROFILEReal Name : Grell
Posts : 158
Points : 0
The voice that never stops talking... UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht en vuur
Klas:
Partner:

The voice that never stops talking... Empty
BerichtOnderwerp: Re: The voice that never stops talking...   The voice that never stops talking... Icon_minitimema okt 15 2012, 23:30

Auru wist dat er een moment als deze moest komen. Er was geen ontkomen aan geweest al had hij het zo lang mogelijk uit proberen te stellen. Futloos stond hij in zijn kamer. Zijn ene arm tegen het raam zodat zijn hoofd ertegenaan kon leunen en naar buiten kon staren. Daar woei een hevige storm die grote regendruppels met veel geweld tegen het raam sloeg. Zijn andere arm hing levenloos langs zijn lichaam. Auru's ogen stonden triest waardoor zijn vrouwelijke trekken sterk omhoog kwamen. Een paar van zijn lange rode lokken lagen over zijn schouder naar voren. Hij pakte een lok en wikkelde de zachte haren om zijn vinger. Hij liet ze al snel weer met rust. Hij was niet in de stemming. Dit was één van die twee dagen in het jaar waarop hij alles behalve zichzelf was. Het hele kasteel sliep en was aan het rusten, maar Auru kon het niet. Vandaag was de geboortedag van zijn moeder. Hoe oud zou ze zijn geworden? Auru wist het meer, was er te moe voor. En toen sloeg de woede toe. Woede jegens zijn vader, zijn moeder, de buitenwereld en hijzelf. Woedend op zijn vader omdat hij zoiets vreselijks kon doen. Woedend op zijn moeder opdat ze het liet gebeuren en hem in de steek had gelaten die vervloekte dag. Woedend op de buitenwereld omdat iedereen wist dat het gebeurde maar niemand er iets aan deed. Iedereen had gedaan alsof hij blind en doof was en niemand sprak erover. Alsof zijn moeder nooit had bestaan. Ten slotte was hij woedend op zichzelf, omdat hij die dag niets anders had kunnen doen dan toekijken. Als hij had ingegrepen, of zelfs maar geprobeerd zijn vader tegen te houden, dan was het vandaag feest geweest. Dan was hij naar huis gegaan en hadden ze met z'n allen aan de taart en een drankje gezeten. Lachend om wat er de afgelopen jaren was gebeurd. Auru zou op deze dag en de geboortedagen van zijn moeder die nog zouden komen nooit meer lachen. Zijn overmaatse vrolijkheid waardoor mensen gek van hem werden was vandaag nergens te bekennen. En hij had ook echt geen zin om te gaan doen alsof.

Uiteindelijk werd het zinloos hangen tegen het raam hem teveel. Hij werd er niet goed van. Auru trok in een snelle beweging zijn rode hak laarzen aan en verliet zijn kamer. Het was overal stil in de school. Hij hoorde alleen het geluid van zijn eigen kwade voetstappen die voortkwamen uit het harde getik op de vloer van zijn hakken. Zijn woede liet zijn onmiskenbare mannelijke trekken omhoog komen. Als Auru kwaad was spande hij zijn spieren altijd aan. Vooral nu hij enkel zijn witte overhemd droeg was dat goed zichtbaar. En in tegenstelling tot zijn vrouwelijke kant leek het wel dat, als hij kwaad werd, zijn gelaatstrekken wat scherper werden. Zelfs de manier waarop hij liep veranderde. Gelijke afgemeten passen vervingen zijn anders zo bijna huppelende manier van doen. Zelfs zijn lange haar liet nu geen enkele twijfel meer ontstaan dat hij een jongen was. Maar plots stopte Auru met lopen. Hij voelde iets, een aanwezigheid. Een magische aanwezigheid. En het was dichtbij. Nog steeds niet helemaal ''afgekoeld'' liep Auru verder tot hij opeens iets zag. Twee ogen om precies te zijn. Hij hield zijn pas in en niet veel later verscheen er een figuur om de hoek. Een meisje, toen hij wat beter keek. Auru's groen gele ogen bleven het meisje door de glazen van zijn rode bril aankijken tot ze begon met praten. Het klonk aarzelend, maar vriendelijk. Hij was hier nu niet voor in de stemming. Maar aan de andere kant. Hij wilde nu liever ook niet alleen zijn. Niet nu zijn woede hem in zijn macht hield. Dat herinnerde hem eraan. Zijn ogen gleden even kort naar zijn rode lokken haar. Normaal gesproken waren ze meer een scharlakenrood. Maar nu waren ze donkerder. Ze waren bloedrood. Een kleur die nog meer negatieve gevoelens bij hem omhoog bracht. 'Hallo,' wist Auru uiteindelijk een begroeting terug te maken. Ook zijn stem klonk anders. Normaal gesproken was het niet te onderscheiden hoe hij klonk. Hij had zo'n stem die precies tussen hoog en laag zat. Maar nu had hij een echte basstem. Hij schrok er zelf bijna van. Auru bleef het meisje aankijken, niet goed wetend hoe nu verder.
Terug naar boven Ga naar beneden
Dedra Caritas
.
.
Dedra Caritas

The voice that never stops talking... UTL8oxA PROFILEPosts : 63
The voice that never stops talking... UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Woudmagic/Darkmagic
Klas: Master Alvaro
Partner: Sure if you liked to get killed.

The voice that never stops talking... Empty
BerichtOnderwerp: Re: The voice that never stops talking...   The voice that never stops talking... Icon_minitimewo okt 17 2012, 17:29

Aandachtig keek ze de persoon aan. Blijkbaar had deze niets van haar jammerklachten gehoord. De blik die de persoon had was normaal, niet alsof ze een gestoord persoon was. Opnieuw bekeek ze de persoon aandachtig, maar nu volledig. Het was vreemd en interessant tegelijk. Hij voelde niet volledig aan als een man, maar zeker ook geen vrouw. Bij het horen van deze zijn stem, wist ze nu zeker dat hij een man was. Door zijn verschijning had de demon opnieuw haar mond gehouden. Het was terug stil, niet voor lang, maar het was stil. Nu al wist ze dat de demon enkel zweeg omdat ze geïntrigeerd door deze persoon was. Wou meer weten. Vooral wou ze weten, hoe veel plezier ze aan hem ging beleven. Zachtjes amper hoorbaar gingen de gedachten van de demon door haar hoofd. Haar gedachten waren wreed en verschrikkelijk, maar het was minder erg dan wanneer ze echt begon te praten, te roepen. Nog enkele minuten en ze zou terug spreken. Ze zou haar leugens vertellen over de persoon, maar ook waarheden en soms halve waarheden. Alles deed ze om vrij te komen uit de kooi, om chaos op de wereld te verspreiden. Zelf deelde ze helaas niet die krachten die haar demon had. Slechts enkele krachten had de demon met haar gedeeld, maar niet de krachten om glimpen van verleden en toekomst te zien, het humeur van iemand te kunnen voelen, het bijna letterlijk te ruiken en horen. Net zoals de demon wel de gedachte van de persoon hoorde en zij niet. Als ze wou kon de demon haar de hele tijd de waarheid vertellen over iemand zijn gedachten en gevoelen, of ze kon er de hele tijd over liegen. Soms was het een strijd wat ze nu wel kon geloven van wat de stem tegen haar zei en wat niet. Zelf moest ze vertrouwen op wat haar ogen zagen en hopen dat ze het niet mis begrepen had.

‘Ik ben Dedra Caritas Woodfield, aangenaam kennis te maken’, stelde ze zichzelf vriendelijk voor met een kleine reverence hierbij. Rustig keek ze de persoon aan, nieuwsgierig naar zijn naam. Uiteindelijk had de stem eindelijk terug besloten iets te zeggen. ‘Hij heeft ons niet gehoord…’ Kwam er constaterend uit de mond van de demon. Iets wat ze natuurlijk al wel door had. Bijna had ze haar ogen gerold voor de persoon zijn blik, puur door wat de demon had gezegd. ‘Oke, oke, dat wist je al, laat ik je nog iets interessant vertellen, hij is in niet zo’n goede bui vandaag’, ging de stem verder. Bij deze woorden keek ze naar het gezicht van de jongeman, in het begin was er niets te bespeuren van die slechte bui. Toch na even gekeken te hebben zag ze ook kleine details die het aangaven. Bijna had ze zin om luidop te vragen waarom de demon dat haar verteld had. Maar slimmer dan dat, zweeg ze gewoon. Niemand hoefde te weten wat zij in haar hoofd hoorde. Nee, niemand hoefde te weten wat er in haar hoofd zat. ‘Opgepast lieverd, of ik kom vandaag nog naar buiten, tijd om nog eens te spelen…’ Het waren de laatste woorden die de demon voor haar had. Het was best een beetje vreemd. Meestal waarschuwde ze haar niet, zeker niet als de kans erin zat dat ze naar buiten kon komen. Misschien gaf de demon op sommige momenten toch meer dan ze zelf dacht. Langzaam aan begon het bonzende geluid uit haar hoofd te sijpelen. Eindelijk was ze stil en de kans zat er niet echt in dat ze nog binnen de paar minuten iets ging zeggen. ‘Heeft de stilte je ook naar de gangen geleid ?’, vroeg ze met een klein lachje. Vermoeid ging ze tegen de muur aanleunen, starend voor zich kijkend. Na even kon ze het niet laten terug naar deze interessante persoon te kijken. Ja zeer interessant was wat je hem gerust kon noemen.


Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



The voice that never stops talking... UTL8oxA PROFILE
The voice that never stops talking... UTL8oxA MAGICIAN

The voice that never stops talking... Empty
BerichtOnderwerp: Re: The voice that never stops talking...   The voice that never stops talking... Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

The voice that never stops talking...

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» When time stops ~
» Talking with Roxas...
» Oh, just stop talking...
» Time to meet thé guy everyone is talking about.
» Your wish is my command- talking about a sig, honey.

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Classrooms-