Een blond jong meisje zat wat timide en overduidelijk een tikkeltje gespannen in de stoel van de shuttle. Haar grijze ogen staarde strak naar het kasteel in de verte. Het kasteel dat, achter het raam, langzaam steeds dichterbij kwam. Ze had zoveel gemixde gevoelens over dat kasteel. Blijdschap, want ze zou eindelijk haar zusje weer zien. Na zoveel tijd. Na zoveel brieven. Ze kon niet wachten om haar eindelijk weer in haar armen te sluiten. Zou ze veel gegroeid zijn? Zou ze haar überhaupt nog wel herkennen? De zenuwen borrelde in haar maag. "Gezonde spanning," zou hun vader gezegd hebben. Alleen waren deze zenuwen gemengd met een angst voor wat er komen ging op de school. Magie... Freddy wist niet hoe ze het nu moest ontlopen. Hoe ze zich nu tegen de zo onnatuurlijk aanvoelende krachten ging verzetten. Ze zou ermee omringt worden. Dag in dag uit. Lessen en leraren die het alleen maar over magie zouden hebben. Ze geloofde er niet in. Ze wilde er niet in geloven. Het hoorde niet bij haar. Het was te lang als iets slechts gezien voor haar om het nu als iets goed te gaan zien. En toch zat ze nu in een shuttle die regelrecht op het kasteel vol magie afvloog. Met een hutkoffer en haar gitaar en een kleine stoffen rugzak naast haar op een stoel. Met in die rugzak een klein ingepakt cadeautje voor Demise... Voor de enige familie die ze nog had. Daar deed ze het ook voor. Familie. Demise miste haar en Freddy miste Demise. En ze hoopte dat de liefde voor haar zus haar sterk genoeg zou maken om over de angst voor magie te komen. Al was het alleen maar om bij zus in de buurt te kunnen blijven...

Met veel geruis en gepuf kwam het meganische ding uiteindelijk tot stilstand op het lanceringsplatform en liet het sissend zijn deur open zakken. Verschillende passagiers waren al opgestaan en stonden al klaar met hun spullen om uit te stappen. Freddy bleef echter nog even zitten, zoekend naar de moed om op te staan. Vechtend tegen de drang om te blijven zitten en regelrecht terug te keren naar waar ze vandaan kwam. "Kom je nog?" verschrikt keek ze op naar de piloot die haar vragend van zijn stoel aan keek. "Oh.. ja.. sorry." Ze kwam vlug overeind, zwaaide de rugzak op haar rug, greep het handvat van haar gitaarkoffer vast die in het bagage rek lag en liep naar de uitgang. Voor een moment bleef ze in de deuropening staan, het handvat in haar handen steviger vastknijpen. Haar grijze ogen staarde het platvorm af. Er liepen tientallen mensen rond. Allemaal heel gewoontjes. Ze haalde nog een laatste keer diep adem en stapte uit. Haar nieuwe onbekende en ongemakkelijke leven te gemoed.

Alle grote bagage uit de bagageruimte in de romp was er al uitgehaald en gezien iedereen veel eerder was uitgestapt stond alleen haar hutkoffer nog naast de shuttle, die alweer opsteeg en nagekeken werd door het jonge blondine. Haar lange halfkrullende lokken wapperde mee in de wind die het veroorzaakte. En daar stond ze dan. Nu was er echt geen weg meer terug. Voorzichtig zette ze de gitaar koffer neer en zakte neer op de hutkoffer. Haar hand graaide in de zak van haar vest en trok er een inmiddels gehavende brief uit. Je kon zien dat ze hem veel in handen had genomen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht bij het zien van het herkenbare handschrift en de lieve woordjes van haar zus. Stilletjes schoof ze met een vinger haar afgezakte bril terug op haar neus en bleef ze daar zitten, de brief voor de duizendste keer lezend om haar twijfels en angsten weg te nemen.


@Demise

Ze racete door de gangen. Alsof de duivel zelf haar op de hielen zat. Ze was en flits van neon oranje en groen met een vleugje blond. In haar korte broek en loszittende shirtje omdat ze toch vrijwel geen vrouwelijke vormen had manouvreerde ze tussen de leerlingen door. Er waren momenten dat ze bijna tegen iemand aanliep of die persoon net aantikte. Soms kreeg ze een snauwerige of nare opmerking naar haar hoofd geslingerd maar de meesten bereikten haar niet eens. Ze was immers al de hoek om voordat de meeste ongelukkigen doorhadden dat zij het was die ze een kleine duw had gegeven. Moesten ze maar aan de kant hoor. Ze had haast. Want vandaag zou Freddy aankomen op de school. Ze voelde de brief van haar grote zus branden in haar broekzak. Al tijden schreven ze naar elkaar en al even lang probeerde Demise haar ervan te overtuigen om ook naar de academie te komen. En eindelijk, eindelijk, had ze toegegeven. Ze kon met geen woorden beschrijven hoe erg ze haar zus gemist had. Ondanks dat ze veel gepest werd op de school had ze ondertussen ook wel wat vrienden weten te maken. Maar het was niet zoals met Freddy. Haar kon ze immers alles vertellen.

Dus toen ze wist wanneer haar zus zou aankomen had ze zich met een smoes ziek gemeld. Buikpijn of zo. Ze had wel moeten beloven dat ze naar de ziekenzaal zou gaan en dat zou zo ook wel doen… zodra ze Freddy had gezien. Zich tussen de mensenmassa door wurmend kwam ze uiteindelijk bij het platform uit. Veel mensen waren al weg en ze zag de shuttle net weer opstijgen. Dat moest betekenen dat haar zus hier nog in de buurt kon zijn. Ze stopte abrupt en liet haar violette ogen speurend over het platform gaan totdat ze een weglbekende verschijning op een grote hutkoffer zag zitten. Met een nog grotere rotvaart dan daarvoor stormde ze erop af. 'FREDDY! schreeuwde ze in al haar opgewekte enthousiasme en ze tackelde haar zus zowat toen ze zich in de vorm van een knuffel aan haar vastklampte. Ja, Demise had haar vreselijk gemist.

Freddy wist eigenlijk niet zo goed wat ze nu moest doen. Ja, haar etage vinden en haar spullen uitpakken. Waarschijnlijk moest ze langs een toegewezen mentor voor kennismaking. Of wellicht zelfs langs het schoolhoofd. Geen van alle was iets waar ze naar uit zou kijken...
Het enige wat haar daadwerkelijk over de drempel heen kon brengen was haar zusje. Eigenlijk wilde ze alleen maar zoeken naar Demise. Maar ze vermoede dat zij nu gewoon in de les zat. Ze liet haar blik nogmaals over de regels op het perkament gaan en een glimlach verscheen. Al de dingen die haar zusje haar wilde laten zien. De mensen die ze haar wilde voorstellen. Kennelijk had ze vrienden hier op de academy en dat warme haar hart. Haar zusje was niet helemaal alleen gebleven. Het verbaasde Freddy ook niet. Demise had een speciale manier van kijken naar de wereld. Een mooie manier vond Freddy. Ze zou hoe dan ook mensen tegenkomen die dat net zo kon waarderen als zijzelf.

Freddy moest er toch echt aan geloven. Ze kon niet eeuwig op het lanceringsplatform blijven wachten. Er was niemand anders dan haar zus die op haar zat te wachten. Daarbinnen in dat grote kasteel..
Met een vreemd mengsel van lood en vleugels in en aan haar schoenen kwam ze overeind. Op hetzelfde moment hoorde ze een stem. Haar stem! Freddy voelde hoe haar hart een slag over sloeg. Haar grijze ogen flitste omhoog maar het was al te laat. Ze werd bestormd door een wervelwind aan neon oranje, groen en bekende blonde lokken. Ze voelde hoe haar zusje zich in een omhelzing aan haar vastklampte en haar uit evenwicht duwde. Met de hutkoffer achter haar benen kon Freddy geen houvast vinden en tuimelde met een gilletje achterover. Maar toen ze neerplofte schoot ze in zo'n blije schaterlach dat ze haast niet op kon houden. Ze trok Demise, die nu boven op haar lag dichter tegen zich aan. "D! oh D!" en meer kwam er niet uit tussen het geschaterlach. Ze had er tranen van in haar ogen gekregen. Haar zus! Haar kleine zusje! Haar alles! Eindelijk weer terug in haar bijzijn!

@Demise