Daily Training

Zwijgend staarde ze met haar helder tot fel blauwe ogen over het veld uit. Een briesje zorgde ervoor dat haar staarten vrolijk meedansten in de wind en haar jas zwakjes in beweging kwam. Diep ademde Mato in waarna ze haar ogen sloot. Trainingstijd, dacht ze, waarna ze gelijk sierlijke katachtige bewegingen begon te maken. Haar blik stond serieus, maar toch ook weer spottend. Ze had lang in de grote mensen rond gezworven, als klein en teer meisje. Als je door niet toonde dat je wist wat overleven was, kon je het wel schudden. Het begon met kleine trainingen, maar ze werden steeds zwaarder en eigenlijk ook beter. Lenig liet ze zich naar achter zakken tot haar handen de grond raakte, een bruggetje was een soort van term voor de stand waar ze nu in stond. Zachtjes zette ze zich af met haar voeten, waardoor ze een handstand maakte. Ze liep een eindje op haar handen om vervolgens haar voeten weer op de grond te zetten en op te staan. Rustig ging ze verder met wat andere katachtige bewegingen. Ze was mishandeld, gedwongen om als dievegge te leven om zo geld bij elkaar te sparen voor een shuttle zodat ze van die verdoemde wereld, Cassia, weg kon. En nu was ze hier… Proberend haar trainingen en conditie in stand te houden. Ze stopte eventjes en hapte een keer naar adem. Tijd om serieus te worden. Ze sloot opnieuw haar ogen weer. Ze begon een soort van vreemde bewegingen te maken, alsof ze iets wou wegschieten. Haar ogen waren gesloten, maar haar bewegingen hadden een bepaald ritme. Uiteindelijk opende ze haar ogen. Tegelijkertijd met het openen ervan kwam er een vlam uit haar rechteroog. Een blauwe vlam. Net alsof er niets aan de hand was ging ze onverstoorbaar verder. Maar nu schoot ze wel iets weg. Iedere keer kwam er een blauwe vlam, afkomstig van haar handpalmen. Wel verdwenen ze weer snel in het niets omdat ze al verder ging met een volgende beweging. Het zweet parelde op haar voorhoofd en haar ademhaling was zwaarder geworden, wel had ze een grote grijns op haar gezicht. Langzaam maar zeker begon Mato ook haar voeten in de strijd te gooien. Ze trapte verschillende richtingen uit, en opnieuw kwam er vuur maar deze keer afkomstig van haar voeten. En opnieuw was het blauw.
Uiteindelijk liet ze zich uitgeput op de grond vallen. Haar ademhaling was zwaar en gejaagd, maar het voelde goed. Ze grinnikte eventjes en keek toen met een scheve glimlach omhoog naar de hemel. ’Nu kun je me niets meer maken hé?’ vroeg ze spottend nog steeds starend naar de lucht. De vraag was eigenlijk gericht op iemand uit haar verleden, waar ze diepe haat voor voelde. Het liefst zou ze wraak nemen, maar dat zou toch maar verkeerd uitpakken. Het geluid van grassprietjes die onder schoenzolen werden plat getrapt deed haar opschrikken. Vrijwel instinctief schoot het meisje overeind en keek ze zoekend om zich heen. Het kon haar verbeelding niet zijn…

Zeno was naar buiten gelopen om het daar ook even te verkennen, het was immers zijn eerste dag op Starshine Academy en hij vond het handig als hij de weg al een beetje wist. Hij keek om zich heen en besloot maar het gras op te lopen. In de verte zag hij een gestalte bewegen en hoe dichterbij hij kwam hoe duidelijker het gestalte werd. Het was een meisje en het leek erop dat ze aan het vechten was. Pas toen hij een paar meter van het meisje vandaan was kon hij zien dat er niemand was om mee te vechten en dat ze waarschijnlijk aan het trainen was. Hij liep naar een boom die dichtbij stond en ging zitten om dan met zijn rug tegen de boom aan te leunen en te kijken naar de training van het meisje, die hem nog niet had opgemerkt. Hij keek met een scheef hangend hoofd naar rechts naar de bewegingen die het meisje maakte. Toen er opeens blauwe vlammen uit haar handen kwamen fronste hij even en leunde met zijn hoofd naar links. Hijzelf was ook half Fire Magican en hij beheerste de kracht van vuur ook, maar een blauwe vlam beheerste hij niet. Eigenlijk beheerste hij de vuur magie nog maar voor de basis. Hij besloot om op te staan toen het meisje hem nog steeds niet had gezien. Het meisje zij iets richting de hemel, alsof daar haar ergste vijand leefde. Hij zette een kalme pas richting het meisje. Een licht gekraak was hoorbaar en zo te zien had ook het meisje het gehoord, te zien aan dat ze zich omdraaide. '' Hallo. '' zie hij met een kalme en rustige stem. '' Je beheerst je krachten erg goed. '' zei hij. Hij had zijn handen achter zijn rug en keek het meisje doordringend aan. Zijn lichtpaarse ogen ontmoette de blauwe ogen van het meisje, waar een soort blauw vlam uitkwam.

Mato voelde haar vingertoppen tintelen en ze had een felle uitstraling. Nogal krampachtig balde ze haar handen tot vuisten. ’Hallo,’ klonk een rustige stem. Alsnog bleef Mato in haar aanvalspositie staan, het was een soort van gewoonte geworden. Ze zag een jongen op haar afkomen lopen. Geweldig… dacht ze vol sarcasme in haar hoofd. Ze was weer eens vergeten een wit truitje aan te doen of zoiets, en ja… Ze was nu dan erg goed… Zichtbaar, om het netjes te zeggen. ’Je beheerst je krachten erg goed,’ complimenteerde hij haar. Mato trok een scheve glimlach op haar gezicht en ontspande zich. Deze jongen kon haar niets maken. Rustig ging ze recht staan en keek ze op. Haar ogen ontmoette die van hem. Hij keek haar nogal doordringend aan met die paarsachtige ogen, wat ervoor zorgde dat Mato een lichte rilling over haar rug kreeg. Wel vond ze het fijn dat hij nog steeds naar haar ogen keek en niet naar de… Rest. Nonchalant haalde ze een hand door de plukken haar op haar voorhoofd. ’Dit is nog niets,’ zei ze een beetje uitslovend. Toen ze haar hand door de plukken haalde voelde ze iets warms haar pols omarmen. De vlam! schoot haar te binnen. Ze vloekte een beetje in zichzelf, daarom keek hij alleen nog maar naar haar ogen. Maar snel genoeg zou hij verdwijnen en dan… Zou hij haar misschien gaan bekijken, wat ze niet kon uitstaan. Kalm sloot ze haar ogen en hapte ze een keer naar adem. Toen ze haar ogen weer opende was de vlam weg, ze had een nogal geïrriteerde glim in haar ogen, wetende dat de jongen nu misschien zijn ogen de kost ging geven. ’Ik ben trouwens Mato,’ probeerde ze een gesprek aan te knopen om te voorkomen dat hij haar zou bekijken. Ze had met moeite een vriendelijke glimlach opgezet en dus niet een geërgerde grijns, die in deze situatie eigenlijk wel de voorkeur kreeg.

Zeno zag dat het meisje hem nog niet helemaal vertrouwde, zichtbaar door de vechthouding die ze aannam. Zijn blik gleed vanaf de schoenen van het meisje naar boven tot zijn ogen weer de ogen van het meisje ontmoette. Hij hield dezelfde droge uitdrukking op zijn gezicht om maar niks over zijn gevoelens te veraden. Hij grijnsde toen hij de lach van het meisje zag. ''Dat geloof ik best. '' zei hij op een ietwat mysterieuse toon. Het leek alsof het meisje panisch werd toen doorhad dat ze nog een vlam uit haar oog had. Hijzelf had nog nooit iemand gezien met een vlam uit zijn of haar oog, maar het zag er erg gevaarlijk en bedreigend uit. '' Ik ben Zeno, aangenaam Mato. '' zei hij met een deftige uitspraak. Hij keek rond of er ergens nog andere mensen waren maar zag niemand. '' Hoelang zit jij hier al op school? '' vroeg hij maar, hij wist niet wat hij anders moest zeggen of vragen. Hij schudde zijn haar uit zijn ogen en keek daarna het meisje weer in haar blauwe ogen aan.

’Dat geloof ik best.’ Zeno had een grijns op zijn gezicht getrokken en zijn stem klonk mysterieus. Mato moest zich inhouden niet in lachen uit te barsten, ze had een klein voorgevoel over hoe dit zou gaan. Er kwam een briesje, die afkoelend werkte op de rechterhelft van Mato haar gezicht. De vlam was er een tijdje geweest en had haar gezicht een beetje opgewarmd. Eigenlijk wist ze niet hoe dat hij het vond dat ze zonet nog een vlam uit haar oog had, de meeste mensen zouden het waarschijnlijk nogal vreemd en/of eng vinden. Ze grinnikte nauwelijks merkbaar bij de gedachte eraan. ’Ik ben Zeno, aangenaam Mato,’ stelde hij zich deftig voor. Het meisje trok een van haar wenkbrauwen op. Wat heeft die gast? was de enige gedachte die ze op dit moment had. Eigenlijk vond ze hem wel hilarisch, maar ze wist haar lach tot nu toe nog verborgen te houden. Zolang hij maar niet dat hoffelijke gebaar van handje pakken en je lippen erop drukken ging doen vond ze alles best. ’Hoelang zit jij hier al op school?’ doorbrak hij haar, nogal droge en melige, gedachtes. Met een ongeïnteresseerde uitdrukking keek ze op. Hij maakte een nogal… Vage beweging met zijn hoofd om zijn haar voor zijn ogen weg te halen. Mato liet een zacht grinnikgeluidje uit haar mond ontsnappen. Toen ze haar blik weer op hem richtte keek hij haar alweer aan in haar ogen. Rustig Mato, nog geen reden tot paniek… Ze kneep zo hard in haar vuisten dat haar knokkels wit kleurden. Ze hapte een keer naar adem. ’Al een tijdje… Anderhalf jaar denk ik, hoe de tel niet bij… Het is maar school,’ de laatste woorden kwamen er nogal lacherig uit. ’En hoelang zit jij hier eigenlijk al op school?’ Ze had een nieuwsgierige glim in haar ogen. Misschien was hij nieuw en dan kon ze wel wat grapjes met hem uithalen. Zoals verkeerde informatie geven of zo… Dat zou geweldig zijn.

Zeno zag dat het meisje het uit wou proesten en dat zorgde ervoor dat hij moest grijnzen. Hij hield er wel van als hij iemand aan het lachen kon maken, hij was ook niet vaak serieus als hij wat zei, het maakte hem niet echt uit hoe mensen over hem dachten. Het meisje trok haar wenkbrauwen omhoog voor de manier dat hij zich voorstelde, het kwam er ook inderdaad erg hilarisch en onbenullig uit. '' Dat klopt. '' zei hij rustig. '' Ik ben vandaag aangekomen en ik keek wat rond. '' Hij bukte en stopte de veter die uit zijn schoen was gegaan tijden het lopen weer in zijn schoen. Hij ging weer staan en keek in de verte, naar een meer. Het zou daar waarschijnlijk weg mooi zijn in de zomer, maar nu was het goede weer al aan het afnemen en werd het langzamerhand kouder en natter. '' Ik ben trouwens niet altijd zo gek hoor. '' zei hij grijnzend.

’Dat klopt,’ was Zeno zijn reactie op haar lacherige opmerking. Mato knikte enkel. ’Ik ben vandaag aangekomen en ik keek wat rond.’ Zeno bukte zich, om wat bij zijn schoen te doen. Er verscheen een nogal gemene glimlach op Mato haar gezicht, ze kon nu dus prima een grapje uithalen met hem. Toen hij weer omhoog kwam veranderde haar gemene uitstraling in een nogal verlegen uitstraling, om hem niets te laten merken. Zijn blik was op de verte gericht, blijkbaar op het meer. Het meer… Perfect! Ze had in een fractie van een seconde iets bedacht. ’Ik ben trouwens niet altijd zo gek hoor,’ grijnsde hij. Mato grijnsde vluchtig terug waarna ze zich omdraaide en richting het meer liep. ’Je had het al eerder gespot, het meer. Je zult vast denken dat het nu koud is, niet waar? Maar geloof me, dat is niet zo, ik kan het weten.’ Ze had een nogal huppelend pasje en ze had haar handen gevouwen achter haar rug. Ze liep nu net zoals een meisje zou lopen bij iemand die ze leuk zou vinden, maar dit was enkel schijn. Ze zou nog wel zien of dat ze Zeno überhaupt als vriend zou aanvaarden. Natuurlijk zou ze het uiteindelijk wel doen… Maar ze wou eerst proberen een grapje met hem uit te halen. Voor de rand van het meer bleef ze staan en hurkte ze. Langzaam stak ze haar hand in het water en bewoog ze hem wat heen en weer. Het water was niet zo koud als ze gehoopt had, maar het kon ermee door. ’Wedde dat je er niet in een keer durft in te duiken?’ daagde ze hem een beetje uit nog steeds naar het water kijkend. ’Er zitten tenslotte wel vissen in,’ zei ze zachtjes, net alsof dat de reden was voor de uitdaging. Langzaam stond ze weer op en keek ze over haar schouder naar de jongen, wachtend op zijn reactie.

'' Ja dat klopt.. '' zei hij verward. '' Oh.. '' zei hij daarna op ongeïnteresseerde toon, hij hield niet van water. Hij was nogal verbaasd over de snelle wisseling van humeur bij het meisje, ze leek opeens heel vrolijk. Hij liep droog achter Mato aan, richting het meer. '' Sorry, ik ben niet zo gek van water. '' Het was niet zo heel raar omdat hij Duister en Vuur magie bezat. '' De vissen boeien me niet, maar ik heb gewoon geen zin om erin te springen. '' Hij liep richting de rand van het meer en ging er zitten. '' Ga jij maar, ik wacht wel. '' hij grijnsde. Er was iets wat hij niet vertrouwde aan dit meisje. Hij keek over het meer naar de weerspiegeling in het water, het was mooi maar niet om in te springen, dat zou hij sowieso niet doen.

Nogal ongeduldig friemelde Mato aan een van haar staarten. ’Sorry, ik ben niet zo gek van water.’ Abrupt stopte Mato met friemelen en keek ze hem met grote ogen aan. ’De vissen boeien me niet, maar ik heb gewoon geen zin om erin te springen. Ga jij maar, ik wacht wel.’ Het voelde als een soort van nederlaag voor Mato. Nogal teleurgesteld keek ze naar de grond. ’Heb je mijn vuur niet gezien? Ik en water gaat niet samen.’ Eigenlijk kon ze wel tegen water, dat had ze te danken aan het feit dat ze voor een deel Cassiaans was, maar ze hield alleen van lauw of warm water en dus niet… Van dat soort tempratuur als het nu was. Ze keek nogal spottend naar Zeno. ’Weet je wat ik denk?... Geloof ik heb je gewoon watervrees of zo, of ben je wel bang voor de vissen,’ daagde ze hem nog wat meer uit. Zachtjes grinnikte ze. Ze staarde eventjes over het meer uit en ging toen zitten. ’Ik wou wel dat ik kon zwemmen… Maar het is gewoon niet voor mij gemaakt,’ zei ze zachtjes. Ze had haat voor water gekregen door haar vader en zijn afkomst. Wel vond ze het soms leuk om gewoon te zwemmen met vrienden, omdat ze dan niet aan hem dacht. Maar nu… Haar hoofd zat bijna alleen maar vol aan herinneringen van die nare man die haar jeugd had vergald. En haar moeder uit haar leven had genomen door haar een soort van te ontvoeren. Tranen prikte in haar ogen bij de gedachte eraan, maar ze had nog steeds een glimlach op haar gezicht. Ze wou niet dat Zeno het zou merken, want dadelijk zou hij vragen wat er mis was en dan zou ze… Dan zou ze zich als een echt meisjes meisje gedragen.

Zeno keek naar het meisje '' Dat snap ik. '' Hij keek weer naar het water. '' Ik heb geen water vrees, maar ik ga er liever voor uit de weg. En vissen zijn ook niet mijn favoriete dieren, maar ik kan met ze leven '' zei hij zachtjes. Hij deed een hand in het water en voelde dat het wel degelijk koud was, maar liet er niks van merken. '' Zo geweldig is het niet hoor, in de zomer is het nog wel.. leuk.. '' Hij krabde op zijn hoofd en keek naar de overkant van het meer, waar een bos lag. Het zag er nog al duister en gevaarlijk uit, interessant vond hij. Misschien had hij, als hij niet op Razen had gewoond, meer van water gehouden.

’Dat snap ik,’ trok Zeno het meisje uit haar trieste gedachtes. Nogal geschrokken keek ze op. ’Ik heb geen water vrees, maar ik ga er liever voor uit de weg. En vissen zijn ook niet mijn favoriete dieren, maar ik kan met ze leven.’ Mato knikte enkel om vervolgens zijn blik te volgen, die op het water was gericht. Ze volgde de trillingen op het wateroppervlak die ontstonden doordat hij zijn hand in het water stak. ’Zo geweldig is het niet hoor, in de zomer is het nog wel… Leuk…’ Mato snoof, duidelijk niet geamuseerd. Nogal onhandig trok ze haar laarzen uit. Ze hinkte iedere keer op een been als ze er eentje uitprobeerde te trekken. Ze slaakte een zucht toen de laarzen allebei uitwaren en liet ze nonchalant naast zich op de grondvallen. Ze liet zich zowat vallen op haar achterste om vervolgens haar benen, tot aan haar knieën, in het water te laten zakken. Er ging een koude rilling door haar lichaam, maar dat liet haar koud. ’Het is wel verfrissend na een training,’ merkte ze op met een scheve grijns op haar gezicht. Ze keek naar Zeno, maar hij had zijn blik op de overkant gericht. Ze haalde haar hand omhoog en sloeg ermee richting Zeno zijn schouder, proberend hem een schouderklopje te geven. Nou, eigenlijk moest men het opvatten als een schouderklopje, want ze sloeg altijd iets te hard. Ze wees naar de overkant. ’Geïnteresseerd? Of eerder bang?’ Zelf kwam ze niet zo vaak in Het Duistere Bos. Maar ze verveelde zich nu best wel, dus wat kon het voor kwaad?

Zeno keek om naar het meisje, ze genoot zichtbaar niet van wat hij zei. Hij grijnsde om haar onhandige gehinkel om te proberen haar laarzen uit te doen, ookal wist hij dat hij dat ook zou hebben. Wat meer golfjes ontstonden toen het meisje met haar benen in het water ging. '' Ja dat kan ik wel begrijpen. '' zei hij glimlachend. Hij keek naar de overkant en schrok eigenlijk een beetje door de klop op zijn schouder, die vrij hard was. '' Wat is er zo eng aan dat bos, dan? Ik hou wel van een donker plekje. '' zei hij mompelend. Hij wreef even over de plek waar Mato had geslagen en keek haar met een grijns aan. '' Je slaat hard. '' hij zette een pruillipje op en keek haar zielig aan.

’Ja, dat kan ik wel begrijpen.’ Mato draaide haar hoofd een beetje en keek Zeno aan. Bij het zien van zijn glimlach koste het haar veel moeite om haar mondhoeken omhoog te trekken. Zolang het hier bij blijft ben je veilig, de gedachte was gemeen, maar zo werkte Mato nou eenmaal. Ze hield er niet van als jongens met haar begonnen te flirten, dat haatte ze eerder. Ze moest zachtjes grinniken bij de nogal geschrokken reactie van Zeno bij haar schouderklopje. ’Wat is er zo eng aan dat bos, dan? Ik hou wel van een donker plekje,’ mompelde hij als antwoord op haar vraag. Mato richtte haar blik weer op het bos en trappelde zwakjes met haar benen door het water. ’Je slaat hard.’ De woorden deden ervoor zorgen dat ze haar ogen bewoog naar haar ooghoeken en naar hem keek. Zeno had een pruillipje opgezet en keek haar zielig aan. De enige reactie die het meisje gaf was een wenkbrauw op trekken en hem vreemd aankijken. ’Gedraag je niet als een mietje,’ sprak ze met een lachende ondertoon, nogal spottend overkomend. Daarna richtte ze zich weer op het bos. Haar ogen werden langzaam glazig en ze leek op het randje van afwezig te zitten. ’Overdag is het ook niet zo eng… De nacht is enger, als je het zo kunt noemen. Men beweert dat er spoken en zo zitten… Maar ik heb ze nog nooit gezien. Misschien om het feit dat ik er altijd rond loop met vuur in mijn handen, anders kan ik niets zien.’ Haar woorden waren zachtjes en haar stem was klein. Ze had er altijd over getwijfeld of er nou geesten waren of niet. Misschien wel… Dat zou haar op zich wel gaaf lijken, ze had altijd wel eens iets willen zien wat had te maken met wat er na de dood kwam. Zelf was ze niet meer bang voor de dood, ze had hem in een bepaalde periode in haar leven zelfs met open armen willen ontvangen. Maar alles was nu weer veranderd. Nog steeds had ze geen doel in haar leven, maar het had wel meer zin gekregen in voor haar.

Zeno keek naar de krullende lippen van het meisje, zo te zien had ze dat met moeite gedaan. Hij keek ook weer naar het bos, aan de overkant van het meer. Zijn blik gleed weer naar Mato toen ze hem uitmaakte voor mietje. Hij grijnsde en keek haar aan. '' Ik probeer je alleen maar te laten lachen. '' zei hij zacht. Zijn blik gleed weer terug naar het bos toen ze een verhaal begon te vertellen.'' Spoken.. '' herhaalde hij zachtjes. '' Gaaf.'' zei hij daarna droog. Hij knikte toen het meisje vertelde dat ze anders niet kon zien. Zeno geloofde niet echt in spoken, maar als er s' nachts weerwolven of andere beesten zaten dan kon hij dat wel begrijpen. Het zou vast gevaarlijk zijn om daar s' nachts alleen te zijn als je je krachten nog niet zou beheersen.

Mato trok met moeite haar blik los van het bos, het begon haar in zijn ban te krijgen. Afwezig keek ze naar Zeno. ’Ik probeer je alleen maar te laten lachen,’ zei hij zacht, waardoor het nog langer duurde totdat de woorden ook daadwerkelijk tot Mato doordrongen. Gelijk toen ze dat deden kneep ze haar ogen nogal fel tot spleetjes. Laat me niet lachen, de gedachte zorgde ervoor dat ze in zichzelf hard in lachen uitbarstte; maar vanbuiten was ze neutraal. ’Spoken…’ echode Zeno een van de woorden in Mato haar verhaal. Langzaam knikte ze. ’Gaaf,’ was zijn droge opmerking erover. Mato grijnsde scheef en haalde haar schouders op, waarna ze haar benen uit het water trok. Ze keek naar de hemel, hij begon rood te kleuren. Het zou nog een tijdje duren voordat haar benen opgedroogd waren, maar dan zou het ook al bijna nacht zijn. En dat was goed. Dan kon ze het bos in, misschien met Zeno… Misschien dat hij een manier had om daar dingen te zien zonder dat ze haar vuur hoefde te gebruiken. Langzaam draaide ze haar hoofd en keek ze naar de jongen. ’Zeg, Zeno… Zullen we al het donker is het bos ingaan?’ vroeg ze terwijl ze hem vragend aankeek. ’Gaan we gezellig spookjes zoeken,’ voegde ze er lacherig en droogjes aan toe. Ze gleed met haar hand over haar scheenbeen, hij was kletsnat en koud. Misschien zou het toch nog iets langer duren voordat ze opgedroogd waren. En aangezien ze haar krachten niet wou gebruiken, zou het wel erg lang gaan duren.

PROFILE MAGICIAN

» || Get some training ||
» Daily route.
» Doing daily things [Zean]
» Not your daily dose of awesomeness
» mijn forum daily talk

Daily Training

Daily Training

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen