Met onzekere passen liep een lang slank meisje over het platform. Niet goed wetend waar ze heen moest keken haar zwarte ogen om zich heen. Ze was nog nooit naar een school als deze geweest. Alles was zo nieuw voor haar. Het leek alsof ze in een totaal andere wereld gestapt was. Ze had zich groot gehouden en gezegd tegen Vasco, de man die haar hier afgezet had, dat ze het zelf allemaal wel kon vinden. Maar ze voelde zich zo klein tussen al deze nieuwe indrukken. Emrahnaiya, want zo heette ze, had dieprood haar. Niet van dat oranje worteltjes rood. Maar echt de kleur van bloed. En in het licht leek daar een gouden glans overheen te liggen. Ze had ogen die zo zwart als een maanloze nacht waren. Enkel een klein vleugje zilver was te zien in haar ogen. Ze beet zachtjes op haar onderlip terwijl ze ongemakkelijk een paar lokken haar achter haar oren streek. Niet goed wetend wat te doen en met haar tas in handen keek Emrahnaiya geschrokken naar de ingang van het platform toen ze voetstappen hoorde naderen.

In een gebruikelijke benende pas, liep Savador richting het lanceringsplatform, met zijn slang rustend om zijn schouders. Eén dag zonder een glas wijn was al een hel, maar een hele week.. Net toen hij dacht eens wat tijd voor zichzelf en Saethion te kunnen hebben, ontbrak het meest belangrijke. Hij had nogal hoge hoop gekregen dat er misschien nog een volle fles in zijn shuttle lag, ongeopend en achtergebleven sinds hij er samen met Diva wat had uitgespookt. Verlangend dacht hij al aan het tot de nok toe ingeschonken glas dat hij straks wie weet wel aan zijn lippen kon zetten. Wat dat betreft dacht hij dat hij onderhand wel zo goed als verslaafd aan de dieprode drank geraakt was. Niet dat het hem veel kon boeien; zolang het hem hielp te ontspannen was het goed. Met zijn gedachten nog volledig aanwezig bij de fles wijn, eenzaam in zijn shuttle, liep hij het meisje dat er waarschijnlijk stond in eerste instantie haast straal voorbij. Haar glanzende rode haar hielp hem ook niet echt om zijn aandacht volledig direct op haar te richten; het deed hem direct weer aan wijn denken, op de één of andere manier. Hij trok een nors gezicht en wilde alweer doorlopen - want wijn was immers toch veel belangrijker dan een onnozele leerling? - tot hij iets aan haar herkende. Abrupt kwam Savador tot stilstand, bekeek het meisje dat daar stond eerst nauwkeurig vanover zijn schouder voor hij zich helemaal naar haar toedraaide. Wat je een meisje kon noemen; in zijn ogen zag ze eruit als een jonge vrouw. Te uniek om op een randdebielenschool als deze te komen studeren. Althans, daar zorgden voornamelijk de leerlingen hier wel voor. De school zelf was zo goed als zijn tweede thuis geworden. 'Ben jij niet..?' Savador maakte zijn vragende zin niet af, maar zette in plaats daarvan een paar enkele passen dichterbij. Hij wist zeker dat hij haar al eens eerder gezien had, ooit eens ergens. Het duurde een tijdje voor de lange en typische Shadraanse naam hem te binnenschoot. 'Emrahnaiya?' sprak hij zijn gedachten hardop uit. Het kwam allemaal ineens terug als een klap in zijn gezicht. Deshas' dochter in het Rijk der Schaduwen, die door één of andere spreuk verdoemd leek te zijn haar hele leven in een eeuwige slaap door te brengen. Die was uiteindelijk toch verbroken, maar daarna? Savador wist het niet meer. Het snakken naar wijn, al waren het maar de laatste druppeltjes op de bodem van de fles, had zijn denkvermogen bedoezeld. Met een frons, al was die niet onaardig bedoeld, bleef Savador bedenkelijk op het meisje neerkijken. Ergens vroeg hij zich af of - als dit echt Emrahnaiya was - Deshas er al van op de hoogte was van de aankomst van zijn dochter.

(Sorry, moest eten)

Zodra Emrahnaiya door had dat de voetstappen afkomstig waren van een volwassen man boog ze respectvol haar hoofd. Het kon namelijk niet anders dan een leraar zijn. Hierdoor kon ze niet zien wie langs haar liep. Toen hij haar voorbij was richtte Emrahnaiya haar hoofd weer op om verder te lopen tot de vaag bekende stem van de man haar dwong zich om te draaien. Pas nu ze hem recht aan keek herkende ze de man die op haar af kwam gelopen. Er verscheen een kleine glimlach om haar lippen en het vleugje zilver in haar ravenzwarte ogen leek even te glinsteren. Haar glimlach werd iets breder toen de man haar naam zei. 'Savador?' vroeg ze zelf ook verbaasd. Ze wist dat Savador op een school werkte maar ze hadden haar nooit verteld dat het een en dezelfde school was als waar haar vader zat. Haar vader ging zo vaak ergens anders naartoe dat het moeilijk te zeggen viel wie waar vandaan kwam die ze kende. 'Wat leuk u weer te zien. Ik wist niet dat u op deze school werkte. Hoe gaat het met u?' vroeg ze daarna toen ze zich helemaal naar hem had omgedraaid. 'Weet u waar vader is?' vroeg ze vervolgens toen haar te binnen schoot dat Deshas hier ook ergens moest rondhangen. En als iemand zou weten waar hij was dan moest het Savador zijn.

(Geeft niet)
--

Savador zou met een kleine tevreden glimlach verder zijn gelopen als hij Emrahnaiya niet direct herkend had. Haar omgang met leraren was immers het perfecte, neerbuigende beeld dat hij trachtte te zien van zijn leerlingen. Een beeld dat hij zo goed als zeldzaam kon benoemen, omdat er weinigen waren die zich ook echt gingen gedragen naar zijn wensen. Vast en zeker door de grote aanwezige haat voor hem wat de leerlingen betreft. Er kroop alsnog een kleine verzadigde glimlach om zijn dunne lippen toen het inderdaad Emrahnaiya bleek te zijn. Pas nu dat feit zeker was, herkende hij haar echt. Dat dieprode haar en haar donkere ogen die een zilveren glans leken te hebben. En niet te vergeten de schoonheid waar ze op deze jonge leeftijd al over beschikte. Typische vrouwelijke symptonen waren al duidelijk aanwezig. Hij zou het moeilijk vinden haar nog als meisje te zien. Savadors glimlach werd nog iets breder toen Emrahnaiya zijn naam juist gokte. 'Dus je bent het echt,' trok hij antwoordend de conclusie zonder zijn blik van haar af te scheuren of zijn glimlach te laten vervagen. Hij vroeg zich af wat Emrahnaiya hier kwam doen. Waarvoor ze blijkbaar was gekomen was hem wel duidelijk, maar hij kon het zich toch moeilijk voorstellen een kind van de Heer der Duisternis tussen de normale leerlingen te zien. 'Ik mag niet klagen,' reageerde hij met een scheef grijnsje op Emrahnaiya's vraag hoe het met hem ging. 'Het is me een genoegen jou ook weer te kunnen zien. Dat is al wel een tijd geleden,' voegde hij eraan toe. Het was inderdaad weer een tijd geleden sinds de reis met Deshas naar het Rijk. Aiolanum had hem een goed verblijf geschonken; voor even had hij geleefd als een prins. Die periode zou hij niet zo snel meer vergeten. Savador bleef even zwijgend op Emrahnaiya neerkijken bij haar volgende vraag, waarna hij een zachte lach onderdrukte. 'Ah, Deshas? Je vader heeft hier een eigen kamer in een gedeelde Toren. Daar hangt hij vast en zeker wel uit. Ik ben bereid je te brengen als je dat wenst. Hoe gaat het eigenlijk met je hartendief?' Dat laatste liet hij wat op een plagende toon klinken. Dat ze heimelijk wat in Vasco zag en hem dat tijdens zijn verblijf verteld had, was het hem niet meer ontgaan. Met een kleine glimlach op zijn gezicht begon Savador alvast in een langzame pas te lopen.

Emrahnaiya had ook een blijvende glimlach op haar gezicht toen Savador concludeerde dat zij het echt was. 'In levende lijve' zei ze zacht grinnikend. Tegenover Savador voelde ze zich lang niet zo onzeker meer. Hem kende ze immers al. Ze was hem haar leven verschuldigd. Mede dankzij hem lag ze nu niet meer in een diepe magische slaap. Toen hij zei dat het een hele tijd geleden was schoot haar nog iets anders te binnen. 'Ik moest u nog de groeten doen van Ceylin. Ze gebruikt u tegenwoordig als dreigement tegenover nieuwe rekruten' zei ze met een brede grijns. Het was grappig geweest om die nieuwe jochie's het bijna in hun broek te zien doen als Ceylin over de daden van Savador vertelde toen hij de laatste keer in het Rijk was. Van Deshas waren ze dat wel gewend. Maar Savador hadden de meeste nog nooit gezien. En kwaad waar je geen beeld bij kon vormen was altijd angstaanjagender en enger dan kwaad waarbij dat wel kon. Zo werkte het brein nou eenmaal. Emrahnaiya slaakte een zachte opgeluchte zucht toen ze de woorden van Savador over Deshas hoorde. 'Dat zou ik erg op prijs stellen. Het is hier allemaal zo groot. Ik verdwaal geheid' zei ze met een onschuldige glimlach. Alle onzekerheid van daarnet leek te zijn weggesmolten. Ze voelde zich veel mer op haar gemak. Maar bij Savadors laatste vraag voelde Emrahnaiya haar wangen een paar tinten roder woorden. 'U weet het dus nog' zei ze zachtjes. Maar ze stroopte haar mouw op en liet Savador een armband zien, gemaakt van zacht gekleurde parels. 'Uit elke zee die hij ooit bevoeren heeft, heeft Vasco een parel mee genomen en daar deze armband van gemaakt. Hij heeft me niet hier afgezet. U moest van hem ook de groeten krijgen' zei ze zachtjes terwijl ze haar mouw weer over de armband heen schoof. Ineens keek ze geschrokken op. 'Vader weet het toch niet hé?' vroeg ze.

Savador hield weer staande na een aantal passen om zich naar Emrahnaiya toe te draaien toen ze de naam Ceylin liet vallen. Ceylin kende hij nog wel; wat wilde je ook als je als man door haar gestalte alleen al werd betoverd en ze je er ook nog eens mee verleidde, wat onderdeel van haar werk was. Hij schoot zacht in de lach op Emrahnaiya's woorden die daarna volgden. 'Wist Ceylin ervan dat ik hier werkte omdat je me de groeten moest doen?' vroeg hij op een zakelijkere toon toen hij uitgelachen was. Hij kon zich de formele zaken niet precies meer allemaal herinneren. Zijn herinneringen aan Aiolanum bevatten vooral sessies aan de gebeurtenissen die hij er had meegemaakt. 'Als je de eerstvolgende keer terugkeert naar het Rijk, geef haar dan een klap op haar achterste als begroeting terug van me,' voegde hij er met een onschuldig grijnsje aan toe. Savador toverde een geruststellende glimlach tevoorschijn toen Emrahnaiya met zijn aanbod instemde. 'Geen nood, lieve kind. Het is nieuw, het is wennen. Maar spoedig genoeg ken je hier zelfs de verborgen zijgangetjes op je duimpje,' sprak hij kalm. Zijn glimlach werd iets breder en kreeg een geamuseerd trekje toen hij Emrahnaiya's wangen een paar tinten roder zag worden op zijn eerdere opmerking. 'Natuurlijk weet ik dat nog.' Savador keek zwijgend toe hoe ze even later haar mouw opstroopte en er een bijzondere armband bestaande uit parels liet onthullen. 'Ondanks dat Vasco een zeebenige zuipschuit is, weet hij wel hoe je liefde van een vrouw beantwoord. Je mag trots zijn met iemand als hij. Ik ga hem geen klap op zijn achterste als terugbegroeting geven, maar je krijgt een wijnfles van me mee zodra je weer terug naar het Rijk gaat. Ik denk dat hij daar veel vrolijker van zal worden,' zei hij grijnzend zonder zijn blik van de verscheidende parels los te scheuren. Zijn goudkleurige ogen gleden naar boven om Emrahnaiya's donkere ogen te herontmoeten bij haar plotselinge verschrikte wending. Hij bleef een tijdje in haar ogen staren bij haar vraag alsof hij er even over na moest denken. 'Kennelijk nog niet, of hij verzwijgt het voor anderen wat hij erover wijzer is geworden. Maak je geen onnodige zorgen,' antwoordde Savador zacht. Zover hij wist was Deshas zich er nog niet helemaal over bewust dat de liefde bij zijn dochter intussen ook begon op te spelen, maar had hij het de laatste tijd te druk gehad met andere dingen.

Emrahnaiya glimlachte zelf lichtjes toen Savador in de lach schoot. 'Dat weet ik niet. Maar ze wist dat ik naar vader ging. En waar hij was, moest u ook zijn zei ze' vertelde Emrahnaiya kalm. Ceylin was een vrouw die op logische wijze nadacht. Daarom was ze zo'n goed strateeg. Haar glimlach werd weer iets nerveuzer toen Savador over de school begon. Ze was allang blij dat hij bereid was haar te helpen. Haar blik kreeg echter iets vertederds zodra het onderwerp weer over Vasco ging. 'Hij neemt me wel eens mee als hij een veilige reis maakt. Natuurlijk is geen enkele zeereis veilig, maar ik bedoel als hij niet veel door sterke stromingen moet. Ik ga hem zeker veel missen zolang ik hier ben maar hij heeft belooft me vaak op te komen zoeken' zei ze, dat laatste met een brede grijns. Ze keek Savador weer recht aan bij zijn woorden over de wijnfles. 'Ik denk dat hij daar zeker gelukkig mee zal zijn' grijnsde ze. Ze liet opgelucht een beetje ingehouden adem ontsnappen toen Savador haar vertelde dat Deshas het waarschijnlijk nog niet wist. Daar was ze een beetje bang voor geweest. Dat haar vader haar liefde voor Vasco ontdekt had en het, ongetwijfeld, zou afkeuren. Wat dat betreft was ze blij dat Savador aan haar kant stond en het niet tegen Deshas had verteld.

Savador ademde met een klein glimlachje kort uit door zijn neus. 'Zo logischerwijs als altijd,' uitte hij zijn opmerking over Ceylin na het horen van Emrahnaiya's woorden. Toen ze even later verder over het onderwerp Vasco erop in ging, werd zijn glimlach langzaam maar zeker breder. 'Het is een pak van mijn hart te horen dat hij toch nog wel enige verantwoording over je heeft. Het dek onder een zware storm is geen toepasselijke plaats voor een vrouw. Behalve als je Ceylin heet, natuurlijk.' Savador grijnsde op zijn beurt terug. 'Hij is welkom, moet hij weten. Deshas en ik zullen de drankflessen gereed maken nog voor zijn aanvang. Vertel hem dat maar,' voegde hij er aan toe. Daarna draaide hij zich weer om en streek een aantal meezwierende lokken achter zijn schouders. Hij keek Emrahnaiya over zijn schouder aan en bood uitnodigend zijn arm aan, die hij wat uitgestoken hield. 'Zullen we dan maar? Je vader zal vast vergenoegd zijn je weer te zien,' sprak Savador met een kalme glimlach.

Emrahnaiya grijnsde zelf ook weer. 'Maar Ceylin en vader zijn hetzelfde. Allebei even koppig, eigenwijs en roekeloos' glimlachte ze. Emrahnaiya's glimlach verzwakte maar een klein beetje nar Savadors laatste woorden over Vasco. Emrahnaiya wierp kort nog een blik over haar schouder naar de plek waar ze haar geliefde was afgezet. Daarna liep ze naar Savador en nam zachtjes zijn arm aan. 'Dat hoop ik dan maar. Soms kan hij echt overbezorgd zijn' grinnikte ze zachtjes. Ze snapte de overbezorgdheid van haar vader wel. Ten eerste welke ouder was dat niet bij zijn of haar eigen kind? Als tweede was Emrahnaiya ook niet helemaal normaal. En tot slot was ze op een vreemde plaats. Zelfs sommige plaatsen in het Rijk waren nog nieuw voor haar dankzij haar magische slaap.

Savador lachte even zacht op Emrahnaiya's woorden. 'Ik denk dat ik zowel Ceylin als je vader nu wel goed genoeg ken om het daar met je over eens te zijn,' zei hij glimlachend. Hij liet haar even de tijd nemen nog voor een kort moment achterom te kijken voor ze met hem meekwam. Zelf keek hij ook even over zijn schouder, alsof hij wilde nagaan wat er te zien viel. Hij begon in een langzame pas te lopen zodra hij Emrahnaiya's hand om zijn arm voelde. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een zwakke glimlach bij haar woorden over Deshas. 'Natuurlijk is hij dat,' antwoordde hij kalm. 'Omdat hij je lief heeft.' Savador keek bij die woorden glimlachend op Emrahnaiya neer om ze kracht bij te zetten. Het zou niet iets zijn waarvan ze zich niet bewust was, maar haar er nog extra zeker van laten zijn kon niet meer dan goed doen.

(Nieuw topic bij de Toren?)