Ze staarde en staarde naar het verfrommelde papiertje in haar handen alsof het een toegang was naar de fictieve wereld – was dat maar zo geweest. In plaats daarvan zat zij opgescheept met een vriendschappelijke afspraak.
Hoe had zij zich in hemelsnaam in deze duistere praktijken weten te werken? Terwijl ze eraan terug dacht, schoot er voor een milliseconde een glimlach over haar gezicht heen. Omdat het die sukkels van een vrienden de oorzaak van dit zijn geweest. Ja, ze hadden haar ertoe overgehaald iets te doen wat zij nooit uit zichzelf zou hebben gedaan en ergens in de uithoeken van haar ziel was zij hen er dankbaar voor.
Maar momenteel moest zij haar ademtechnieken benutten en gleden allerlei gedachtes door haar hoofd heen. De een nog vlugger en sluwer dan de ander. Eraan ontsnappen, een alternatief bedenken en een smoes verzinnen, waren een paar daarvan.
Opnieuw gleden haar ogen terug naar de opdracht. Ja, de opdracht. Deze organisatie van wie weet wat voor mensen geloofde blijkbaar in de kracht van opdrachten.  (Maar ze geloofden schijnbaar niet in een goed handschrift en orde op zaak houden, want het papiertje liet nogal te wensen over.)

“Beste Yagami,
bij dezen hebben wij jou toegeschreven aan ene Chester Brown.
Beschrijving uiterlijk: 1,75 m met een licht complex, bruinrood haar en ogen in dezelfde tint. Wordt geschat op circa 16 jaar in ’t algemeen.
Opdracht: bezoek met elkaar twee plekken die iets betekenen voor jullie. Ieder moet er een uitkiezen.
Mvg,
Bureau VOOP.”

Ze zuchtte opnieuw. Het nog een keer lezen verbeterde de situatie nou niet bepaald. Allereerst had zij totaal geen idee wat voor plaats zij wilde laten zien. In haar hoofd waren die plaatsen iets van haar, behoorde het tot haar toe. Dat waren tenslotte de plaatsen waar een deel van haar gevormd was. Dat waren geen plaatsen voor vreemdelingen – vreemdelingen die niets van haar wisten. Bovendien hield ze niet van persoonlijk doen... nou ja, dat was niet de juiste omschrijving ervoor. Het maakt haar eerder ongemakkelijk, geeft haar geen houding om aan te geven, wanneer zij zich zomaar kwetsbaar opstelt tegenover een wildvreemde die zij niet voorspellen kon. Want dat was het enge van open zijn, toch? De kans op afwijzing en spot. Misschien dat de wereld daarom zo gesloten is geworden in het algemeen en zij was geen uitzondering.
Geheel in gedachten verzonken had Yagami pas te laat door dat er een jongen haar richting op baande, wat allereerst al knap was, aangezien in het uiterste hoekje stond, waar er niets was. Geen prullenbak, geen winkel, geen reden om haar richting op te lopen. Maar het tweede was dat hij (tot haar sfschuwing) perfect aan de omschrijving voldeed.
Zelfs zij wist dat het nu te laat was om weg te lopen. Wellicht dat zij weggedoken was, als er überhaupt een menigte was geweest om achter weg te duiken. Nu... nu keek ze een beetje neutraal zijn richting op. Wat moest ze anders doen?
En natuurlijk kwam haar bovenkamer toen met het geweldige idee om haar af te leiden. Ook goed, beter zelfs dan hem als een prooidier aan staren. Dus... hoe zou het briefje dat hij gekregen had, eruit zien?

“Beste Chester,
bij dezen hebben wij je toegeschreven aan ene Yagami Nakahara.
Beschrijving uiterlijk: 1,64 m met een licht complex, gitzwart haar en evenals zulke donkere ogen.
Waarschuwing: kan zich ongemakkelijk gedragen in situaties waarin andere mensen voorkomen en het komt ook wel eens voor dat er onmenselijk gedrag vertoond wordt.
Opdracht: bezoek met elkaar twee plekken die iets betekenen voor jullie. Ieder moet er een uitkiezen.
Mvg,
Bureau VOOP.”

Haar gezicht die zich even ontspande, haar buikspieren die zich juist even aanspanden, volgden na die gedachte. Pas een paar secondes later bedacht zij zich dat de jongen nog steeds bestond. Hij vond haar nu vast op zijn allerbest excentriek en op zijn slechtst bizar. Ach ja, het kon niet erger, bedacht zij zich en in een impulsieve vlaag stak zij haar hand op en zwaaide.