Zalas helpen.

Deshas bleef gespannen kijken toen Zalas weer opstond. Bijna had hij zijn benen in beweging gezet om Zalas op te vangen toen hij hem zag wankelen maar hield zich nog in. Hij ontspande pas weer toen hij zag dat het Zalas stukje bij beter iets beter afging. Hij luisterde zwijgend naar zijn woorden toen Zalas voor hem neer knielde. 'Het is al goed. Sta op gek' grijnsde hij nu weer in internationale taal die voor iedereen hier verstaanbaar was. Hij trok Zalas aan zijn hand weer overeind en gaf hem een, niet al te harde, vriendschappelijke klap tegen zijn schouder. 'Rust wat. Dat zal je goed doen' zei hij zachtjes. Daarna vestigde Deshas zijn blik op Ephony. 'Ik wil dat jij er persoonlijk op let dat hij het niet eens waagt zijn bed uit te komen. Iedere gek kan zien dat hij rust nodig heeft. Kan ik dat aan jou toevertrouwen Ephony?' vroeg hij met een lichte glimlach.

Savador ademde in een verlichtende zucht uit en haalde met beide handen de lokken uit zijn gezicht. Zwijgend keek hij toe hoe Ephony haar blijdschap uitte door Zalas spontaan te omhelzen. Weer een probleem de wereld uit verholpen. Hij steunde met zijn ellebogen op zijn bovenbenen en liet zijn hoofd met gesloten ogen rusten op zijn ineen gevouwen handen, nog amper alles op een rijtje gezet van de gebeurtenissen die de afgelopen minuten gebeurd waren. Het leek allemaal zo vlug te zijn gegaan. Maar Zalas was terug, dat was een ding wat zeker was. Hij nam Deshas' woorden roerloos in zich op toen hij Zalas begon uit te leggen wat hem was overkomen. Met een kleine glimlach opende Savador zijn ogen weer. 'En dat beweert dan dat hij onsterfelijk is. Niettemin is het fijn je weer terug te hebben, Zalas,' sprak hij hem grijnzend toe. Hij volgde Zalas even bezorgd met zijn goudkleurige ogen toen hij opstond en met wankelende passen richting Deshas liep, maar scheurde zijn blik weer van hem af toen het lopen al blijkbaar goed leek te gaan. Savador keek even naar Ephony toen hij merkte dat ze vragend naar hem keek en bleef haar even zwijgend aanstaren. Automatisch schonk hij haar uiteindelijk een zwakke glimlach om aan te tonen dat het goed was.

Op het moment dat Deshas Zalas weer toesprak om omhoog te komen zag Ephony de blik van Savador. Gespannen bleef ze hem aankijken, maar voelde automatisch de ontspanning door haar lichaam gaan toen ze zijn zwakke glimlach zag. Het was genoeg geweest om haar ervan te overtuigen dat het goed was, hoewel ze net geen idee had wat er was gebeurd. Na een klein glimlachje terug naar Savador te hebben gegeven werd haar aandacht weer door Deshas getrokken. Hierbij kruisde hun blikken, en Ephony merkte al gauw dat dit geen toeval was. 'Ik zal alles doen wat ik kan. Al moet ik hem persoonlijk vast binden,' het laatste kwam er zachtjes, bijna verlegen uit. Daarna, met nog wat onhandigen bewegingen liet ze zich van het bed af glijden waarna ze met die zelfde verlegen blik naar Zalas toe liep. 'Ziekke bed of ergens anders?' vroeg ze aan hem waarbij ze haar hand langs die van hem liet gaan, en hierbij haar vingers tussen die van hem vlocht. Met een klein glimlachje keek ze naar hem op. Eigenlijk was ze blij dat zij de taak om over Zalas te waken op zich had gekregen. Zo wist ze zeker dat het goed met hem zou gaan, naja ze wist tenminste hoe het met hem ging.

Zalas grijnsde even toen Deshas hem weer overeind trok. 'Dat is ook precies wat ik van plan ben' glimlachte hij zachtjes op Deshas woorden. Hij keek om naar Savador toen hij zijn woorden hoorde. 'Ik leef toch nog, niet dan?' zei hij met een brede grijns die er meer was om Savador eigenlijk een beetje te pesten. Ondanks het feit dat hij wel weer glimlachte naar de rest voelde Zalas zich vanbinnen nog steeds trillen. Hij kon de gedachte en het nare gevoel dat hij dood was geweest voor vijf minuten maar niet van zich afschudden. Hij keek weer om naar Ephony toen hij haar zachte stem hoorde en de lichte aanraking van haar hand. Zijn grip op haar hand verstevigde zich iets terwijl hij zijn andere hand licht om haar middel legde en haar zo iets dichter naar hem toe trok. 'Kies jij maar. Zolang ik er kan liggen vind ik het best' zei hij zachtjes tegen haar.

Stilletjes stond ze naast Zalas, haar vingers met die van hem vervlochten, en haar blik naar beneden gericht in Zalas' richting. Ze voelde nog steeds hoe haar spieren gespannen waren, en haar geest nog wil heen en weer ging door de afgelopen gebeurtenissen. Haar blik vloog als het ware weer omhoog toen ze Zalas hand om haar middel voelde en even later de druk van zijn lichaam tegen die van haar. Iets wat nog nooit zo vertrouwd had gevoeld. 'Ik krijg de kriebels van dit soort ziekenzalen...' mompelde ze bijna schuldbewust en verlegen. 'Een rustige plaats, zonder te veel gillende mensen,' vervolgde ze daarna, bijna op een vragende toon. Ze had eigenlijk geen flauw idee waar ze die moest vinden. Maar ze wilde het zo gauw mogelijk voor elkaar hebben, aangezien Zalas er nog steeds niet helemaal perfect uitzag.

Deshas glimlachte nog even naar Zalas. Het was toch ergens raar om hem samen met Ephony te zien zo. Deshas kende Zalas al zo lang als de eenzame wolf dat het idee dat Zalas en Ephony nu een stel waren toch een beetje vreemd was. Maar ach, hij had zelf geroepen dat hij na de dood van Katharina ook nooit meer een relatie wou. En nu had hij opnieuw een vrouw ontmoet waar hij van hield en waar hij een drieling mee zou krijgen. Hij keek even op toen hij Zalas en Ephony samen hoorde praten. 'Geloof me Ephony, die kan overal liggen pitten. Vooral met het juiste gezelschap' grijnsde hij. Daarna zuchtte Deshas even. 'Ik ga maar weer eens. Ik er alleen maar meer werk bij gekregen dankzij Marcus. Als jullie willen, mogen jullie wel naar Dorchadas, mijn eigen kamer in de school. De komende paar uur zal ik er toch niet zijn en als jullie verder wat nodig hebben zal Marina voor jullie klaarstaan' zei hij. Daarna liep hij naar de uitgang maar hield even stil bij Savador. Hij legde zijn hand op de schouder van zijn vriend. 'Jij kunt misschien ook beter wat rust gebruiken. Maak je vooral geen zorgen om je oom. Die zit nu op een plaats waar hij tot zijn proces niet meer uit zal kunnen komen' zei hij tegen hem. Daarna liep Deshas de ziekenzaal uit.

Zalas glimlachte even om Ephony's woorden. Een rustige plaats zonder veel drukte, dat leek hem nu ook wel wat. Om Deshas' woorden veranderde Zalas glimlach in een grijns. 'Alsof jij degene bent die moet praten Deshas' sprak hij zacht met diezelfde grijns. Zalas keek nu Ephony weer aan nadat Deshas zijn kamer had aangeboden. 'Wat vind jij?' vroeg hij haar zachtjes. Zalas keek op toen Deshas aanstalten maakte weg te lopen. 'Deshas, doe me een lol en neem zo meteen ook wat rust. Je overwerkt jezelf. Zelfs voor een legendarische magican kan dat niet goed zijn' zei Zalas hem na toen Deshas de ziekenzaal uit liep.

Ephony keek met een licht verbaasde uitdrukking op haar gezicht op naar Deshas toen hij sprak. Er kwam een zenuwachtig glimlachje op haar gezicht waarbij haar blik weer naar de grond schoot. 'Slapen is zeker wat hij nu moet doen,' antwoorde ze hem zachtjes waarna ze even met een klein glimlachje naar Zalas keek. Dochadas, Deshas persoonlijke kamer. Wat verbrouwereerd keek ze van Deshas naar Zalas en weer terug. Het was, als je het haar vroeg, waarschijnlijk een heel groot voorstel wat Deshas deed. Ephony knikte alleen maar bevestigend, een beetje in verlegenheid gebracht door Deshas voorstel als antwoord op Zalas vraag. 'Ik heb alleen geen flauw idee waar dat is,' mompelde ze beschaamd, doelend op de kamer. 'Ooh, Heer Deshas. Het spijt me dat ik... in de weg liep,' riep ze Deshas na, doelend op het moment dat ze in volle paniek half op zijn rug gesprongen was. Ze hoopt dat hij niet al te boos was daarover. Daarna richtte ze snel even haar aandacht op Savador. 'Tot gauw waarschijnlijk,' begroette ze hem vriendelijk. Ze kwamen elkaar altijd op de meest rare momenten tegen. Hierna bedankte ze de doktoren vanuit het diepste van haar hart, waarna ze - terwijl ze achteruit liep - Zalas met zich mee trok aan zijn hand. 'Dus, jij mag de weg leiden. En daarna gaat meneer maar eens uitrusten,' sprak ze hem streng toe, met een brede lach op haar gezicht. Ze was maar al te blij hem levend te zien, en niets kon die vrolijkheid nu bij haar weghalen.

Savador keek zwijgend van de één naar de ander, maar mengde zich verder niet meer in gesprekken. Hij schonk Zalas een grijns terug op zijn reactie en bleef in stilte voor zich uitkijken toen er werd besproken waar Zalas het beste kon rusten. Ephony zou de zorg van Zalas op zich nemen en Deshas bood zijn kamer aan. Hij was hier verder niet meer van dienst. Met het vastberaden besluit om te vertrekken, stond Savador van het bed op en maakte aanstalten om zijn eenzame hoofdkantoor weer op te gaan zoeken. Er was nog wat werk hier en daar wat op hem lag te wachten. Hij draaide zijn hoofd even naar opzij om Deshas aan te kijken nadat hij een hand op zijn schouder had gelegd. Hij keek zijn vriend daarna zwijgend na, met lichte twijfels nalatend of ze binnenkort nu echt definitief van Marcus af zouden zijn. Savador kende zijn oom. Oorspronkelijk was het een man die enkel leefde om hem zoveel mogelijk dwars te zitten, al van jongs af aan al, en anderen waren daarbij maar matige piepkleine doorntjes in zijn oog. Hij was de allergrootste, zonder ooit te hebben geweten waarom. De kleinere versie van hem vormde toendertijd Marcus' doel in zijn hele leven. En ongetwijfeld was dat nu nog steeds zo, zeker weten. Eens de bron van leedvermaak voor hem, altijd de bron. Het was daarom maar moeilijk te geloven dat Marcus door een simpel proces uitgeschakeld kon worden. Savador zei Ephony kalm gedag toen hij uit zijn gedachten werd getrokken door haar woorden, en verliet toen met benende passen de ziekenzaal.

PROFILE MAGICIAN

» Afspraak met Zalas
» Wie kan mij helpen?
» op weg helpen
» Celedë helpen.
» Norwood helpen

Zalas helpen.

Zalas helpen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen