Het was een donkere nacht. De maan scheen hoog boven de bomen. Er scheen een mysterieuze zilveren gloed van de bijna ronde bol. Deze was aan het afnemen. In het duistere bos was het stil. Alle dieren die hier overdag rond liepen lagen nu veilig in hun holletjes te slapen. Behalve sommige nachtdieren, zoals de vleermuizen die suizend overvlogen en de uilen die soms angstaanjagend hun roep lieten horen. De bosjes langs de kant van het meertje bewogen. Een eenhoorn stapte tussen de struiken vandaan en liep rustig naar het kleine door de maan verlichte poel. Nietsvermoedend begon het te drinken van het koele water. Een tak kraakte. Even keek het dier op. Het draaide met zijn oren, maar merkte verder niet, dus ging het verder met drinken. Het slobberde het water naar binnen. Tot de bladeren van een van de bomen ritselde. De eenhoorn keek geschrokken op. Achter haar sprong een donkere schim uit een boom. Snel draaide het dier haar hoofd om en zag een moment twee rode ogen naar haar kijken. Daarna viel het de eenhoorn van achteren aan. Het sprong op de witte rug en groef haar klauwen in de dikke pels van de eenhoorn. Het arme dier steigerde hinnikend, maar de duistere gedaante bleef op de rug zitten. Het wit van de ogen van de eenhoorn was te zien terwijl probeerde het ding van haar rug af te krijgen door te bokken en te galopperen. Maar ook dat werkte niet, totdat de vreemdeling ineens van haar rug af sprong en rustig op de grond landde terwijl de zwarte mantel nog een seconde lang om haar heen fladderde.
De eenhoorn was ondertussen weg gerend, maar de weg die ze was gegaan was duidelijk afgetekend door de vertrapte planten en een bloederig spoor. Het meisje volgde ondertussen rustig het spoor dat glansde in het maanlicht van de afnemende maan. Het meisje stopte zodra plotseling. Ze stond recht voor een witte hoop bloederig bont. De eenhoorn was doodgebloed en lag nu levenloos tussen het vochtige groene mos en de dorre varens. Het meisje liep er op af en knielde het dier neer. Daar trok ze de kap van de van mantel van haar hoofd. Lange witte haren vielen over haar schouders en de rode ogen fonkelde. Met haar bleke hand gleed ze van de hals naar de diepe wond in de buik. Ze likte haar tanden af om vervolgens op het karkas neer te duiken om het bloed er uit te zuigen.
"Myra!" weergalmde het plotseling door het woud. Een groep vleermuizen vloog geschrokken op. Een kleine witte draak vloog snel door het bos terwijl hij regelmatig van zijn weg afzwenkte, omdat er een boom in de weg stond. Ineens zag de kleine draak iets wits tussen de donkere begroeiing van het woud. Meteen vloog hij eropaf. "Myra!" riep Nugur nogmaals. Myra keek op. Haar mond zat onder het eenhoorn bloed en het liep langs haar kin naar beneden. Nugur keek haar even geschrokken aan, maar vloog toen toch op haar af en landde aan de andere kant van de eenhoorn op het zachte mos neer. Hij snoof de geur van de eenhoorn op en moest moeite doen om die heerlijke aroma weer uit zijn kop te krijgen. "Myra?" vroeg hij een beetje onzeker. "Z-zou ik ook een beetje mogen?" kwam er stotterend uit. In zijn ondertoon weerklonk een zacht smekende toon. Myra reageerde er zoals gewoonlijk niet op. Ze had alleen maar aandacht voor het karkas dat voor haar op de grond lag. Voorzichtig stak Nugur zijn klauw uit. Nog steeds geen reactie. Nu reikte hij met zijn snuit naar de vacht van het dier, terwijl Myra hem nog steeds negeerde. Nugur kon het niet meer laten en beet ineens met volle kracht in de vel van de eenhoorn en verscheurde dat tussen zijn kaken. Hongerend stortte hij zich op de eenhoorn.
Plotseling keek Myra op. Een beetje gespannen keek ze om zich heen. Verbaasd stak ook Nugur zijn kop op. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was. Maar nog voor hij om zich heen kon kijken of alle geuren eens goed opsnuiven, was Myra al opgestaan en had haar huisdier opgepakt. Daarna was ze in een boom gesprongen en leef in doodse stilte op een tak balanceren terwijl ze de omgeving afluisterde. Nugur keek verbaasd heen en weer in de hoop iets te zien. Hij wilde Myra net vragen wat er nu allemaal aan de hand was toen hij het rook. Er kwam iemand aan. Snel sprong hij uit Myra 's greep en ging naast haar op de dikke tak zitten. Wachtend op wat er komen zou.

Hoog in de bomen bewoog zich een duister silhouet haast geruisloos voort, springend van tak naar tak. Af en toe was alleen geritsel van bladeren te horen en de doffe tikken wanneer zijn zwarte laarzen op de takken neerkwamen. Uiterlijke kenmerken waren alleen maar te zien wanneer de gedaante oversprong naar een tak waar de boomkruinen geen schaduw wierpen. Scherp afgetekend tegen het licht van de maan had de gedaante een slank postuur, mannelijk, droeg hij lange kledij en had hij halflang haar in scherpe, naar achteren hangende punten. Kenmerken die wezen naar Axel, maar omdat hij zich nog amper onder de mensen had laten zien zou niemand zijn naam waarschijnlijk nog weten. Hij was gisteren laat in de avond aangekomen en had zich nog niet gemengd in iets wat ook maar met school te maken had. Iedereen zou zich vast en zeker nog niet bewust zijn van zijn aanwezigheid. Binnen de school was hij enkel geweest om zijn spullen kwijt te kunnen, daarna was hij direct naar het natuurrijke buitenterrein gegaan om in zijn eentje de omgeving te kunnen verkennen. En een nachtelijk sprintje door de bossen kon nooit kwaad. Axel sprong naar een brede tak om daar half door te bukken, zijn hand steunend op de stam van de boom. Zijn gifgroene ogen waren roerloos gericht op een gedaante vlak onder hem. Een jongen die hem nogal nerveus leek. Maar vlak bij hem lag ook iets wat zijn aandacht trok. Wie of wat het precies was kon hij in het duister niet goed onderscheiden. Zijn lippen verwrongen zich tot een zwak glimlachje toen de jongen een tweede keer om zich heen keek. Vast verdwaald of te beangstigd om verder te gaan. 'Over onwennige woudlopers gesproken,' dacht hij even in zichzelf. 'Iets loos?' maakte Axel zijn aanwezigheid kort bekend. Zijn lange jas maakte een ruisend geluid toen hij daarna uit de boom sprong, en vlekkeloos op beide benen landde alsof zwaartekracht hem niets deed. Met dezelfde kleine glimlach liep hij op de jongen af - nu pas kon hij duidelijk zijn blonde haar, zijn blauwe ogen, zijn kleding en zijn onvrolijke gezichtsuitdrukking zien. Maar toen zijn blik echter op het karkas achter de jongen viel, verdween de glimlach abrupt en trokken zijn wenkbrauwen zich even samen tot een lichte frons. Wat daar lag dood te wezen was niet bepaald iets wat je smakelijk kon noemen. En het was nog vers; hij kon het bloed zien fonkelen in het maanlicht. In een aantal passen stond Axel bij het dierenlijk, en kon nu duidelijk een eenhoorn in het beest herkennen. Hij knielde er vlak bij neer om met zijn handen boven de wond te gaan, alsof hij op die manier wilde beredeneren hoe het dier aan zijn einde gekomen was. 'Crap,' kwam er als een zachte verwensing uit. Axel stond daarna weer op om zwijgend naar de jongen te kijken. 'Daar heb jij niet voor gezorgd, is het wel?' vroeg hij op een zachte, onbehaaglijke toon.

:'D! *danst met je mee*
Ofcourse not, ik zal af en toe wel wachten met posten zodat Myra ook kan reageren
---

Axel had geglimlacht en haast onhoorbaar gegrinnikt bij de verschrikte reactie van de jongen. De aura die magiërs bij elkaar konden voelen om erachter te komen over welke magiesoort ze beschikten, was duidelijk aanwezig. Hij voelde bij deze knul een grote bron aan lichtmagie. Dat was oké - in tegenstelling tot vele anderen had Axel niet echt haat voor buitenstaanders met een geheel andere magiesoort en planeet van oorsprong. Alleen had hij het niet zo op water, maar dat zou alleen maar logisch zijn sinds vuur en water elkaars tegenpolen waren. De blonde jongen leek onstuimig naar zijn doen, alsof hij zich doodgeschrokken was. Ook leek hij vele jaren jonger dan hijzelf - vast iemand uit de onderbouw. Axels kalmte werd als door een nachtelijke nazomerbries meegenomen toen hij het karkas zag. Zonde was het. Behalve dat ook een gruwelijke daad. Wie doodde er nu een eenhoorn? Hij bleef de jongen even roerloos aanstaren toen hij wild zijn hoofd schudde en het ontkende dat het zijn daad was geweest. Als de situatie niet zo vervreemd was, had hij er een grinnik om laten ontsnappen. Nu scheurde hij zijn doodserieuze blik van de jongen af om op zijn hoede heen en weer te kijken. Hij voelde nog een aanwezigheid.. iets duisters. Zijn groene ogen vestigden zich uiteindelijk weer als twee felle smaragden op die van de jongen. 'Wel, ik had eerlijk gezegd toch niet geloofd dat dit jouw doen was. In plaats van het hier in al zijn onpracht laten liggen kunnen we het beter respectvol wegwerken, niet dan?' Zonder op een reactie van de jongen te wachten, wakkerde Axel met een simpele vingerknip een vlammetje in het binnenste van het karkas aan, dat langzaam maar zeker uitgroeide tot een steeds grotere en krachtigere vlam die alle onsmakelijkheden van binnenuit wegbrandde. Nu dat opgelost was toverde hij opnieuw een klein glimlachje tevoorschijn en kwam met kalme passen weer op de jongen afgelopen. 'Mijn naam is Axel. Got it memorized?' stelde Axel zich grijnzend voor waarna hij even een aantal keer op de plaats van zijn slaap tikte, doelend op de laatste zin. (<3 hou van die scène)