De kat snuffelde aan iets dat op de grond lag. Kennelijk was hij gewend dat er allerhande mensen hem besprongen, want het kleine lichaam dat op hem afschoot, raakte de grond met een doffe klap terwijl de rode staart van de kat eenvoudig wegschoot achter een muur.
Jackie's hand was uitgegleden over de mouw van haar veel te grote sweater. Ongeveer een jaar geleden waren er klachten gekomen over dat de sjaal die ze voorheen altijd droeg toch eens in de kast gelaten moest worden. Kennelijk vonden de leraren dat ze haar veilige bubbel maar eens moest verlaten en zich bloot moest stellen aan alle honderdduizend leerlingen van de school. Haar tegenreactie had bestaan uit het kopen van een aantal truien die officieel wel voor iemand van haar leeftijd konden, maar omdat Jackie zelfs na haar eerste tekenen van pubertijd nog geen enkele sporen van een groeispurt had ontdekt, verborgen de truien haar minstens even effectief als de rode sjaal. Mamalissa  had er nogal moeilijk over gedaan, omdat ze het zo jammer vond dat Jackie geen enkele moeite deed om zichzelf er een beetje vrouwelijk uit te laten zien, maar veel protest was er niet gekomen, aangezien haar moeder niet wilde dat Melissandre beslissingen over Jackie nam. Dat had Jackie anders eens niet zo erg gevonden, want woordenwisseling die was ontstaan toen ze had verteld dat ze wist wie haar vader was, stond haar nog helder voor de geest. Jackie had weinig gezegd maar standvastiger dan ze ooit van zichzelf had gedacht, vastgehouden aan haar mededeling dat ze bij Tilo wilde blijven wonen, tenminste tot haar schoolcarrière er op zat.

Opnieuw schoot ze de hoek om, helemaal niet aangedaan van de blauwe plekken en schrammen op haar handen, knieën en gezicht. De kat stond een eindje verderop in een tweede gang, alsof hij haar uitdaagde. Zonder erbij na te denken schoot ze er op af, nam een snoekduik en belande weer op haar neus. Het kwam ook door de schoenen, die waren van het soort waarmee men bergen kon beklimmen, want het was het enige wat ze aan wilde, aangezien blote voeten ook al taboe waren. Vrijwel meteen wist ze overeind te krabbelen en zette ze een sprint in om het beest in te halen terwijl haar groene haren om haar hoofd sprongen.
Ze gleed bijna uit toen ze de hoek om stoof en sloeg alle voorzichtigheid in de wind, want nu was het oorlog. Haar gele ogen lichtte fel op, terwijl haar voeten zich voor de derde keer schrap zette voor de sprong. Maar ze kwam niet eens aan de lancering toe.
Tijdens het omslaan van de hoek, had ze geen rekening gehouden met passerende mensen, want de gangen waren vrijwel verlaten. In plaats van een lege ruimte waarin ze met haar volle kracht zichzelf de lucht in kon lanceren, gooide ze zichzelf tegen een geval wat haar later overkwam als een beer op zijn achterpoten. Alsof het een trampoline was, veerde ze terug en belande met een pijnlijke bof op haar achterwerk.

Het avondeten had hij gewoon rustig in de grote zaal doorgebracht, met een krantje dat hij op de tafel had gelegd terwijl hij op zijn dooie gemakje had zitten eten. Veel had de roodharige man niet te doen vandaag, dan kon hij beter gewoon eventjes genieten van de rust terwijl de grote zaal bijna compleet leegliep. Rust had hij af en toe ook wel eens nodig, zeker omdat er daarnet een dame met hem een gesprek had proberen aan te knopen, wat faliekant was gefaald, want het enige wat Jules deed, was met een waarschuwende blik naar haar gestaard hebben voor vijf minuten tot ze eindelijk had besloten om het af te trappen. De man haalde eens een keer diep adem voor hij het laatste stukje vlees in zijn mond stak, het kauwende terwijl hij zijn krant uitlas. Zijn bruine ogen gleden over de letters terwijl hij opstond, de krant in zijn hand nemende zodat hij onderweg nog rustig kon verder lezen. Hij had al aardig snel door gehad wanneer het verlaten was door de gangen, dus nu op dit tijdstip lezen en wandelen naar zijn toren ging geen probleem worden.

Maar van zodra hij net het hoekje om wilde wandelde, botste iets, of beter gezegd, iemand tegen hem op. Jules keek van boven zijn krant uit, zijn bruine ogen gericht op een jong meisje dat met haar achterwerk mooi op de grond was gevallen. Hij trok zijn wenkbrauw op en vouwde de krant op tegen zijn borstkas, haar gewoon in stilte aankijkend voor hij zichzelf moest vermannen want vriendelijk zijn moest gewoon nu. Ook al voelde hij zero spijt dat ze vast hard tegen de grond was geknald met haar harses. Toen hij de krant in zijn broekzak had gemoffelt, haalde hij zijn enige hand door zijn rode haren om dan zijn keel te schrapen. “Volgende keer kan u misschien beter voor uw uitkijken, dan krijgen we deze taferelen niet,” sprak hij op zijn algemene stijve, veel te formele toon terwijl zijn ogen vielen op de gele ogen van het meisje dat op de grond zat, niet van plan zijn hand aan te bieden om haar recht te helpen.

Ze deed haar best om zo snel mogelijk overeind te komen en wreef eventjes over haar handpalm, die licht geschaafd was, maar verder dan dat waren de blauwe plekken niet erger dan degenen die ze al had. Doordat ze naar haar handen keek, zag ze allereerst de voeten van degene tegen wie ze was opgebotst. Als ze wat meer besef had gehad van de gemiddelde lengtes van mannen, had de afmeting haar niet zoveel gedaan, maar Jackie was nu eenmaal alleen haar vader gewend. En hoewel die ook behoorlijk lang was, was hij tenminste niet zo breed als wat er nu voor haar stond. Heel langzaam hief ze haar hoofdje op, totdat hij in haar helemaal in haar hals lag en slikte vervolgens tamelijk hoorbaar. Hij was echt gigantisch.
“Volgende keer kan u misschien beter voor uw uitkijken, dan krijgen we deze taferelen niet,” Zijn stem kwam voor haar gevoel niet helemaal over met zijn afmeting, misschien ietwat te zacht. Het verbaasde haar dat er bij haarzelf nog geluid uit kwam. 'Nee meneer- ik bedoel ja meneer, sorry meneer...' piepte ze half. Haar gele ogen leken net schoteltjes en haar lichaam maakte de gebruikelijke voorzichtige houding die ze nodig had om er als ene pijl vandoor te schieten. Maar het feit dat ze waarschijnlijk voor een nieuwe leraar stond, of iets van gelijke strekking, deed voorkomen dat ze langs hem heen zou glippen om ergens ver weg zichzelf op te sluiten in een wc.
Half en half probeerde ze zichzelf nog te verklaren, hoewel haar stem nog steeds klonk alsof er een parkiet in haar keel zat. 'Ik zat een kat achterna meneer...had u niet gezien meneer...'

Ze had haar handen op haar rug in elkaar geslagen en stond een beetje gebogen, alsof ze hem niet meer durfde aan te kijken. Jackie had al haar hele leven een talent gehad om mensen grotesker af te beelden in haar hoofd dan ze in werkelijkheid waren. Twee broers uit haar stam, broodmager omdat ze altijd eerst hun eten met de kleintjes deelden en beide haren met dezelfde kleur als de sneeuw waarop ze leefden, waren in haar herinneringen net twee skeletten. Hetzelfde gold voor voor de shamaan, die volgens Jackie op een geit geleken had. De man voor haar had niet veel verbeeldingskracht nodig om er iets karikatuur-achtigs van te maken. Hij was groot en breedgeschouderd, over zijn ene oog liepen een paar scherpe littekens, en nadat ze er een voorzichtige blik op durfde te werpen, merkte ze op dat zijn linkerarm ontbrak.
Hij stond haar aan te kijken op de vertrouwde manier waarmee ze in haar stam door de meeste ouderen was aangekeken. Een blik alsof hij meteen wist hoe dom en minderwaardig ze was. Jackie was gewend aan dit zelfbeeld en het deerde haar niet, maar het nam niet weg dat ze niet weg durfde te rennen zonder onbeleefd te lijken. “En waarom zat u die kat achterna? U moet toch duidelijk weten dat als katten wegrennen van uw gedaante, dat ze niet willen opgepakt of geaaid worden of niet soms?” Een pijnlijke vraag die lastig uit te leggen was voor haar, en ze wist hoe concreet ze antwoord moest geven aan dit heerschappij.
'W-we speelden een spelletje, meneer...' De mededeling dat dat waar was omdat ze het beest kon verstaan, klonk nog altijd absurd naar anderen toe. 'Dat weet ik omdat ik hem kan verstaan meneer, hij daagde me uit...' Ze keek half beschaamd naar de grond en voelde de rode kleur op haar wangen toenemen, terwijl ze verlegen een haarpluk achter haar oor streek, keek toen hakkelend op, omdat ze bang was om onbeleefd te worden. 'M-meneer!' vervolgde ze zo snel mogelijk.

Haar mogelijkheid om dieren te verstaan, was niet algemeen bekend in de school, en dat hield ze liever zo. Maar dit was een leraar, of in ieder geval iemand die hoger stond dan haar. “Het is onbeleefd niet naar uw gesprekspartner te kijken als u wat probeert uit te leggen,”  Als in een reflex schoot haar hoofd omhoog terwijl haar wangen weer vuurrood werden. Ze had het idee dat haar ogen uit hun kassen zouden rollen als ze ze nog wijder open zou sperren.
“U beschikt dus over de capaciteit om met dieren te communiceren? Interessant,” Het leek of hij dat meer tegen zichzelf zei in plaats van het haar te vragen, maar toch antwoordde ze haast automatisch en het leek haar nu veilig om het 'meneer' achter elke zin te laten vallen. 'N-niet echt meneer...Het is meer dat ik ze kan verstaan, ik kan niks terugzeggen, nog niet tenminste...' Ze durfde nu een hand van haar rug te halen om even aan haar wang te krabben. 'Mijn vader kan wel terug praten, m-maar die is natuurlijk al ouder en een tien keer betere magiër dan ik en...' Ze merkte dat ze aan het door ratelen was in zelfverdediging en omdat ze dat door had, viel ze een beetje hakkelend stil. 'Ik bedoel ehm...' Ze moest moeite doen om niet haar ogen een andere kant op te laten glijden.