Sinds ze op Starshine aangekomen was, waren de greenhouses haar favoriete plaats geworden. Waarschijnlijk door haar voorliefde voor planten, bloemen en rust. Ook door haar woodmagic. Ze voelde de rust van de planten, de planten brachten haar tot rust, ook al was ze een oase van rust en kalmte. Ze had zichzelf goed in de hand, controle over haar emoties had ze ook. Quinn was een zeer aangenaam persoon, maar het zou perfect zijn als ze zich over haar onzekerheid en verlegenheid heen kon zetten. Ze kon ook geweldig goed zingen, maar ze durfde het niet voor mensen, omdat ze niet zeker was over haar eigen zangtalenten. Het jonge meisje met het bijzonder korte haar liet zich in kleermakerszit neerzakken bij een rozenbed. Omdat ze er toch zo goed als zeker van was dat ze alleen was, begon ze zachtjes een nummer te zingen, naar de bloemen kijkend. Voorzichtig streek ze over de blaadjes van een enkele roos. Ze had Uma op haar kamer gelaten, haar kamer die ze na een goed uur zoeken gevonden had. het was geen grote kamer, maar het was groot genoeg om er haar kleine plekje van te maken. Ze probeerde zich de tekst van het nummer te herinneren terwijl ze zich inbeeldde hoe ze haar kamer ging inrichten. Waar ze haar posters ging hangen, waar ze de foto's van haar ouders en haar broer ging ophangen. Of ze haar teddybeer in haar bed ging leggen, of dat ze hem toch maar zou verstoppen voor het geval er klasgenoten langskwamen en ze haar uit zouden lachen. En zou Uma op haar bed mogen slapen? Of moest ze haar Golden retriever nog een aparte mand gaan kopen? Met welk geld dan? Ze kwam nu ook niet uit het allerrijkste gezin. Quinn stopte met denken toen ze de tekst verkeerd zong. Ze haalde haar hand van de rozen weg en legde ze in haar schoot terwijl ze zich herpakte en de rest van het nummer foutloos uitzong. Wel met een voorzichtige toon in haar stem, bang om het weer verkeerd te doen, bang om vals te zingen en vooral bang dat er plots iemand op haar af zou komen en haar zou zeggen dat ze slecht klonk. Ze wou bevestiging dat ze dingen goed deed, maar ze wou niet naar complimenten vissen en ze wou ook niet dat mensen haar hoorden. Niet met zingen. het was wel grappig hoe verlegen mensen werden als het op hun talenten aankwam. Of als het aankwam op de dingen die ze graag deden, maar geen 'talent' durfden te noemen, puur omdat ze bang waren dat mensen hen er op zouden wijzen dat ze niet goed genoeg waren om hun hobby tot talent te benoemen.

Toen ze haar nummer gezongen had, werd ze stil en keek ze een beetje twijfelend naar het rozenbed. Ze wou de rozen aanraken en verzorgen, maar ze durfde niet. Stel dat ze ze nu al stuk zou maken, dan zou de headmaster vast niet vrolijk zijn, en ze kon zich niet al direct een slecht imago permitteren. "Ik ga hier nog wel vaker komen", glimlachte ze zachtjes richting de rode bloemen voor haar. Ja, ze was iemand die geloofde dat bloemen liefde en aandacht verdienden.

OOC: voor Tári (lied dat ze zingt -click-)