Bruine ogen gleden over het ontbijt dat voor de gedaante gepresenteerd stond, een simple ontbijt weliswaar. Eentje dat bestond uit twee eieren en twee knapperig gebakken repen spek die Jules’ maag zouden vullen tot zeker de late middag. Zijn gewoonte, altijd een stevig ontbijt, de middag bestond vooral uit een bakje koffie of thee met een koekje erbij gepresenteerd maar meer was het ook niet. De roodharige man zat aan zijn bureau, zich goed beseffende dat hij vandaag een Games of Magic toernooi op het programma had staan. Het was normaal niet zo zijn ding om aan zo’n festijnen mee te doen maar toch had hij zich opgegeven. Misschien gaf het toch het beetje plezier dat hij deze afgelopen dagen had moeten missen. Jules schraapte zijn keel terwijl hij opstond, waarbij hij een serenade aan vloekwoorden kreeg van Spritz die haast van zijn snurkstokje was gesukkeld door het geschraap van de stoel dankzij de wrijving met de houten vloer. De man kon het niet laten even kort te lachen om de vogel die zich met luid gekras weer herpositioneerde op zijn snurkstok. Een serieuze expressie verscheen op de man zijn gelaat terwijl hij zijn kamer de rug toekeerde en zichzelf naar de arena begaf.

Echt vertrouwd met het gebied was hij nog niet, dus het had de roodharige man even gekost voor hij aan de arena was geraakt. Zijn bruine gleden over de grote deuren die de ingang moesten voorstellen. Hierdoor wist hij goed genoeg dat hij hier moest zijn en niet ergens anders. De man snoof, uit gewoonte en maakte zijn weg naar binnen, waar een enorme havik op hem stond te wachten. Klaarblijkelijk ging het een gevecht in de lucht zijn. Zijn magie was niet geweldig in de lucht, op gravito na, dat hem het voordeel misschien zou geven op de zwevende rotsen, maar ook dat betwijfelde hij ten zeerste. Zijn tegenstander, de leerkracht duistere magie, zou hij niet onderschatten. Jules liet zijn hand glijden over het zachte vederdek op de kop van de havik en fluisterde het dier zachte woorden toe om de band tussen hen te ‘versterken.’ Het was van essentie dat de band tussen rijdier en rijder sterk was. De roodharige man zette zichzelf op de rug van de vogel en ze vlogen de lucht in. Jules was van zijn ene spreuk gewend om regelmatig zichzelf in de lucht te bevinden, maar hij moest even zijn ogen sluiten bij de drug en de kracht waarbij de havik de lucht in schoot. Hij zou zijn balans moeten leren vinden want met maar één hand ging alles een stuk lastiger. Een kleine frons gleed over zijn strakke gelaat terwijl hij zijn hand van het vederdek haalde en met een beetje gewiebel op de vogel zijn goede balans vond. Het was nu maar een kwestie van tijd voor het gevecht zou beginnen en hij zijn tegenstander zou vinden of de andere hem.

Spreuken (5):