Fusion les - Waarzeggerij || Woudmagie

Het bos was nog donker. Ze was vroeg. Zelfs de vogels durfden op dit uur nog geen geluid te maken. Langzaam kwam de zon op en trok schaduwen lans de bomen. Steeds langer. Steeds verder. De lucht kleure roze en oranje. En daarna steeds lichter en lichter. Een veeg blauw alsof iemand met zijn hand de kleuren had getracht uit te vegen. Heel even bleef Oriël staan, haar blik op de lucht gericht terwijl om haar heen het bos langzaam tot leven kwam. Het slaakte een diepe zucht. Toen ademde het weer en liep Oriël verder. De opkomende zon verlichte haar pad, maar ze was nog niet sterk genoeg om de nachtelijke kou te verdrijven en de warmte van de zomer te laten overheersen.
Ze had die ochtend voor het eerst in tijden weer eens een les samen met een collega. De fusie les totem dieren. Ze verwachtte een grote opkomst, maar het moest maar blijken wie er ook echt op zou komen dagen. Ze verwachtte in elk geval haar collega Riley. Ze had de man amper gesproken. Slechts enkele keren in de gangen zien lopen en toe geknikt. Zijn stem had ze enkel horen spreken bij vergaderingen. Ze had gehoord dat hij de tweelingbroer was van de docente verzorging van fabeldieren, Roxanne. En als je de twee naast elkaar zette was de gelijkenis ook duidelijk te zien. Maar ze moest maar afwachten wat voor een persoon hij was.
Het was rustig bij de waterval, haar gekozen plek voor de les. Het ruisen van het water was als een kalmerende mantra en zou de leerlingen helpen concentreren. Iets wat met dit soort magie zeer belangrijk was. Je moest er ten alle tijden je hoofd erbij houden. Anders kon het nog wel eens verkeerd aflopen. Een nieuwe blik naar de lucht. De zon begon aan haar boog waar ze de hele dag over zou doen om aan de andere kant van de planeet die avond weer te dalen en te verdwijnen. Het duurde nog wel even voordat de rest op zou komen dagen. Maar dat gaf niet. Nu kon ze zich voorbereiden.

Mensen die zich voor deze les hebben opgegeven:
- Lea
- Nariko
- Theneras
- Luci
- Melina
- Oliver
- Yang
- Drake
- Sarovyr

Als hij heel eerlijk moest zijn zag hij het idee van een fusie les bijna als ontspanning. Hij hoefde niet helemaal in zijn eentje dingen te verzinnen en ze zouden met twee zijn om de leerlingen alles uit te kunnen leggen. Zo was het makkelijker om iedereen de aandacht te geven die ze nodig hadden en alles tot in detail uit te leggen. Als hij iets vergat uit te leggen, zou Miss Oriël er nog zijn om hem erop te wijzen en omgekeerd natuurlijk. Het was nu niet dat hij erg veel wist over warzeggerij. Het onderwerp interesseerde hem wel, maar hij had het nooit echt bestudeerd. Het was dus beter dat hij dat deel van de les volledig aan zijn collega over liet en zich concentreerde op hetgeen waar hij goed in was: woudmagie. Hij was van nature een Novaan ja, maar hij had zich jarenlang in de kunst van woudmagie verdiept en zijn grootouders waren van Grenaanse origine geweest. Hij wist dus echt wel wat hij deed als het op gebied van woudmagie aankwam.

Riley was die ochtend redelijk vroeg zijn bed uit gerold en was gaan douchen voordat hij zich had aangekleed. Een donkere jeans, een wit t-shirt met daarover een zwart mouwloos vestje en een paar all-stars. Nadat hij was aangekleed, was hij nog snel langs de grote zaal gegaan om te ontbijten voordat hij naar buiten gewandeld was. Hij zou zijn tijd hebben kunnen genomen met het ontbijt -zoals een paar collega’s hem adviseerden toen hij alles naar binnen aan het schrokken was, maar hij wilde niet te laat komen. Hij had Oriël nooit echt gesproken en dit was de eerste keer dat ze zich fatsoenlijk aan elkaar konden voorstellen. Riley had altijd al best veel gegeven om eerste indrukken en hij wilde deze kans zeker niet verpesten. Hij had het ooit al eens verpest bij de vader van zijn ex en die fout ging hij geen twee keer maken. Hij was dan misschien geen ezel, maar ook hij was niet van plan om zich twee keer aan dezelfde steen te stoten. Het verschil nu was dat hij niet de intentie had om met haar dochter -als ze die al had- te trouwen. Hij hoopte gewoon dat ze een beetje met elkaar overweg konden. Het was altijd leuker als je goed met je collega’s kon opschieten.

Een glimlach krulde zich om zijn lippen toen hij de vrouw na een tijdje lopen zag staan. Zijn blauwkleurige ogen fonkelden lichtjes op het moment dat hij naast haar tot stilstand kwam. ”Ik heb nog niet de kans gehad om me voor te stellen. Riley Jackson, aangenaam.” De man woelde even door zijn donkere haren terwijl hij zijn blik even over de omgeving liet glijden. ”Denk je dat de opkomst groot gaat zijn? Ik heb nooit een fusie les gedaan, dus ik zou niet weten wat de standaard opkomst is voor dit soort lessen.”

Wat nerveus trok het jonge meisje wat aan haar mouwen, in de hoop dat de plooi eruit ging en het wat netter leek. Ze vond dit t-shirtje gewoon veel te leuk om in de was te stoppen dus nu lag het al een week op haar kamer. Het rook nog fris, maar toch kon je zien dat het wat vaker gedragen was. Voor de verandering had ze een wat zomers sjaaltje om haar nek gedrapeerd, ze kon zelf ook wel bedenken dat haar winter sjaal nu te veel zou opvallen en daarbij was die ook veel te warm.
Met een gelukkig en optimistisch gevoel ging het jonge, bruinharige meisje de deur uit, op weg naar haar les. Ze was gelukkig nog vroeg dus ze kon even een bezoekje brengen aan de eetzaal om een glas vers sinaasappelsap en twee broodjes te verwerken. Als je maag goed gevuld was kon je je meestal goed concentreren. Dat had ze ergens gelezen in een boekje. En sindsdien probeerde ze altijd wat te eten zodra ze naar lessen ging of andere belangrijke dingen moest doen. Ah ja, lessen. Ze was er enthousiast over. Een totemdier scheppen, creëren, bevrienden. Ze wist niet helemaal hoe het zat maar zodra ze er al aan dacht kwam er een glimlachje op haar mond en werd ze spontaan vrolijk. Het had met waarzeggerij en Wood magic te maken en met beiden vakken kon ze wel aardig overweg.
Nog wat kauwend op haar laatste restjes brood sprong het meisje op toen ze realiseerde dat ze bijna naar de les toe wilde gaan. Ze wilde op tijd komen, want straks was iedereen er al en kwam zij te laat en had ze al die starende blikken. Nariko kreeg al een rilling toen ze er aan dacht. Met een snelle looppas verdween ze uit de eetzaal en liep ze naar buiten. Het was wat fris, dus ze deed het vestje wat eerst om haar middel was geknoopt aan, om vervolgens nog even van de frisse buitenlucht te proeven die haar vertelde dat het nog vroeg in de ochtend was. Ze vervolgde haar snelle looppas over het grindpad in de richting van de waterval. Als ze alles goed had begrepen dan was daar de les. Hopelijk. Ondertussen staarde ze wat naar de ochtendwolken, bedenkend wat voor monsters ze er uit kon ontwaren en hoe zij die zou bevechten.
Nariko kwam sneller bij de waterval aan dan ze had gedacht. Toen ze haar blik naar de plek wendde zag ze dat ze de eerste was en alleen de twee leraren er stonden. Misschien was dit niet zo'n goed idee geweest. Ze kreeg een wat verlegen kleurtje op haar gezicht en schuifelde wat, voordat ze haar mond open deed. 'Nariko Etsuko present, Miss. En uh.. Master.' het laatste voegde ze er nog een beetje onzeker aan toe, niet zeker tegen wie ze nu precies moest praten. Het meisje staarde naar haar voeten die in het natte gras stonden en haar gympen vochtig maakten van het dauw. Ergens in haar achterhoofd hoopte ze dat er zo snel mogelijk mensen aan zouden komen.

Met een laatste slok koffie uit zijn mok eindigde Sarovyr zijn ontbijt die bestond uit een paar broodjes kaas, salade en een hard gekookte ei. Met nog een laatste blik op zijn weekrooster fronste hij even toen hij zich weer bedacht dat hij dit keer niet in een zaal les had, maar bij de Watervallen. Gelukkig liep er een pad heen en was het misschien niet te modderig om het te bereiken in zijn rolstoel. Het ding zorgde er voor dat hij niet aan alle lessen mee kon doen, wat onder andere uit Zwemmen bestond. Op dit soort momenten haalde hij lessen in die hij had gemist in zijn afwezigheid na zijn ongeluk. En hij haatte het dat hij niet meer kon zwemmen, iets wat hij graag mocht doen, naast teamsporten en andere dingen die het gebruik van zijn benen vereiste. Maar het was nou eenmaal zo, en hij weigerde weg te kwijnen. Bij alles zette hij dan ook zijn beste beentje voor (pun intended) en deed hij dan ook zo actief mogelijk mee terwijl hij daarnaast oefeningen deed om weer te leren lopen.

Om de dag goed te beginnen had hij zijn leren herenschoenen gepoetst- iets wat zijn vader er bij hem in had geboord. Daarboven droeg hij een spijkerbroek en een witte overhemd met lange mauwen. Een jas liet hij achterwege, aangezien het inmiddels toch zomer was en zelfs als het regende toch vaak warm genoeg was. Toen hij zich in de richting van de uitgang bewoog kwam Zev aangedraafd. De wolf kwam, als Sarovyr zou kunnen staan, tot voorbij zijn heupen met zijn schouders. Hierdoor vonden niet alle leraren het fijn als het dier mee in lokalen kwam en moest hij vaak buiten de deur of op Sarovyr zijn kamer bivakkeren. Alleen nu zou het misschien geen probleem zijn, dus liep zijn viervoeter opgewekt mee in hun tochtje over het grindpad richting hun bestemming waar de leraren Waarzeggerij en Woudmagie stonden met een meisje die hij eerder de eetzaal had zien verlaten. Blijkbaar was hij aan de vroege kant, iets wat hij ondanks zijn beperking toch vaak voor elkaar kreeg, maar hij wist dan ook niet met hoeveel mensen ze les zouden krijgen. Soms kwamen leerlingen ook niet opdagen, iets wat hij zelf niet meer flikte omdat hij niet nog een jaar wilde blijven zitten. De opkomst verwachtte hij wat groter dan normaal, omdat er nu twee leraren waren. Aan woudmagie had de jonge Shadraan niets, maar toch leek het hem wel interessant om er iets over te horen. Misschien kon het ooit in zijn voordeel werken. Om een Totemdier te scheppen leek hem echter wel interessant, ondanks dat hij Waarzeggerij meestal taboe vond. Het liefste zette hij dingen in lichterlaaie of gebruikte zijn duistere magie met alle gevolgen van dien. Echt de kwaadste was hij niet, maar hij probeerde veel dingen uit. Tenslotte had magie bijna geen grenzen, die hij soms- en dan soms ook iets te ver- verkende. ''Goedemorgen Miss Oriël en Master Riley'' bracht hij uit toen hij zijn rolstoel in een overzichtelijke positie had gerold. Ook knikte hij het meisje even toe ''Sarovyr Maveth present'' vervolgde hij en haalde even een hand door de vacht over Zev zijn rug, die naast hem in het gras ging liggen.

Whatever you do in life will be insignificant
But it’s very important that you do it, cause
Nobody else will

Can’t take back the cards you dealt on this long and lonely road to hell
The throne must be such a sad and lonely place
Living breathing flesh and blood, sweat and tears swept under the rug
I’m just a number to you, just ones and twos

klonk zijn wekker radio. Oogleden van oranje ogen werden omhoog geheven. De slaperige ogen keken rond de kamer terwijl hij naar het geluid van de heftige muziek en liet de woorden door zijn hoofd spelen. Dit keer klikte hij het nummer niet weg, alsof iets in hem weerhield. Drake slikte en kon de ochtend smaak en zijn mond proeven. Met een zucht wreef hij over zijn gezicht. Misschien was dit nog wel het fijnste, gewoon met muziek wakker worden inplaats van zo'n vreselijke pieper. Hij hees zichzelf overeind in zijn bed, de dekens vielen van zijn blote bovenlichaam. Aan de overkant lag Zean, maar die sliep de laatste tijd zo vast dat hij het toch niet zou horen, of zijn broer was er gewoon weer eens niet.

The power keeps you feeling high but how low
Do you sink into your bed at night
(Anchored down with guilt)
Do you toss and turn from all the bridges you’ve burned
Or are you proud of all, the hatred you’ve earned

A conscience buried deep beneath, a heart stuck in a skeleton of greed
And eyes that can’t see that happiness is so far out of reach

Hij stapte zijn bed uit, rilde even van de stenen koude vloer van de badkamer tot hij de warme douche aan zette. Wit schuim van zijn shampoo maakte zijn zwarte haar nog zwarter in contrast en doordat het nu nat was. Het warme water liet hij over zijn gezicht lopen en genoot hier van. Het liefst zou hij hier wel de hele dag kunnen staan. Als een ware veilige deken was dit water. Het enige water wat Drake dan nog wel leuk vond, zijn ochtend douche. Of de douche wanneer hij net klaar was met sporten om het vieze zweet van zijn lichaam af te wassen. Hij was niet het type dat snel in een zwembad zou springen, water was gewoon niet zijn favoriete ding. Niet eens omdat hij misschien een fire magican was, want hij kende er genoeg die wel genoten van een goede zwemtocht. Ondertussen hoorde hij tijdens het douchen de rest van het nummer waar hij bij mee zong en dit, klonk eigelijk niet eens slecht.

''The power keeps you feeling high but how low
Do you sink into your bed at night
(Anchored down with guilt)
Do you toss and turn from all the bridges you’ve burned
Or are you proud of all, the hatred you’ve earned

You can only get so far
With no one by your side
A dark storm lies ahead
(Lies ahead)''

Misschien was het nou niet het meest vrolijke nummer. Daarbij dacht Drake er ook over na, want hij kon er ook niet de vinger op leggen of dit nummer over hem kon gaan of over hen waar hij een hekel aan had. Misschien was het allemaal wat dubbel op. Nadat hij zich had afgedroogd en aangekleed, deed hij zijn haar en pakte hij de bekende zwarte jas van de stoel af. Drake gooide de jas om zijn lichaam en keek naar hoe de zonsopgang al zijn kleur had gekregen en nu langzaam naar blauw was veranderd. Hij bedacht zich dat hij nog best kon opschieten. Drake snelde de deur uit, maar vergat de radio uit te zetten. Het nummer speelde zijn laatste deel.

Can’t take back the cards you dealt on this long and lonely road to hell
The throne must be such a sad and lonely place

The power keeps you feeling high but how low
Do you sink into your bed at night
(Anchored down with guilt)
Do you toss and turn from all the bridges you’ve burned
Or are you proud of all, the hatred you’ve earned

Even later liep Drake in gedachten naar de plek waar hij les had, eerst over het grasveld, daarna richting de waterval. Het was een les van Oriël. Een docente die hij minder was gaan haten dan de rest. Hij had meer respect voor haar en wie weet zij misschien ook voor hem, maar bij haar wist je dat natuurlijk nooit zeker. Nooit zou je in haar ogen kunnen lezen wat ze precies dacht, waardoor Drake haar soms juist onvoorspelbaar vond. Ooit had hij haar zelfs eng gevonden, omdat ze altijd meer leek te weten dan je wilde dat ze wist. Nu zij hem een paar dagen geleden had geholpen met.. problemen, kon Drake haar wel een kans geven. Ze had hem namelijk geadviseerd om mee te doen aan een van haar lessen. Drake had eerst getwijfeld, want hij had er een hekel aan wanneer mensen meer van hem wisten dan hij wilde en bij dat soort lessen kon dat nog wel eens gebeuren. Hij slikte bij het idee. Ze had het over totum dieren gehad, een soort adviseurtjes die je in jezelf mee droeg, dat was iets wat Drake niet helemaal begreep. Hoe kon er zoiets in hem zitten en hij wist het niet? Ach, magie had wel meer geheimen, al vond Drake het maar vreemd dit. Toch had hij het gevoel te laten zien aan Oriël dat hij haar dankbaar, dus gisteravond had Drake toch besloten om naar haar les toe te gaan. Hopelijk zou hij er geen spijt van krijgen.

Toen hij bij de waterval kwam stelde de jongen zich neutraal op en keek even rond. Hij zag Oriël staan en knikte even naar haar met een soort respect in zijn ogen. De nieuwe woud magie docent, die ook mee deed keek hij een moment aan met een heel andere blik, verschil tussen dag en nacht. Drake was vanuit zijn gewoonte altijd wantrouwend tegenover nieuwe docenten, dus hij gaf de man verder geen aandacht. Woudmagie, dit vak gaf hem nog altijd wrok. Toch deed hij het er maar mee. De andere twee jongeren kende hij niet. De jongen had hij zelfs nog nooit gezien want Drake had een jongen in een rolstoel wel onthouden, hij schonk er verder geen aandacht aan naast hem even aan te kijken. Het meisje had hij wel eens door de schoolgangen zien lopen. Hij keek haar even aan en glimlachte, waardoor zijn lichte charme wat omhoog kwam. Toch besloot hij dit te bewaren voor ná de les.

Bij het horen van de eerste tonen van de wekker, sloeg het meisje het ding uit. Ze mompelde een paar geïrriteerde, onverstaanbare woorden in haar kussen. Ze gaapte breeduit om zich dan op haar rug te draaien en zich uit te rekken. Haar rug en schouders kraakten een beetje waarna ze uit haar bed rolde. Ze was nog slaperig, dit was dan ook haar eigen schuld. Ze was wel vroeg haar bed in gekropen maar ze wilde per se haar boek uitlezen. Ze was bijna bij het einde geweest en wilde toch wel weten Hoe het boek van het genre romantiek nou precies eindigde. Hierdoor was het later geworden dan gepland, maar het was het wel waard geweest. Het einde was er eentje waar ze helemaal blij van werd, en dat gaf het meisje nu ook weer wat extra energie. Met die positieve lading pakte ze al haar schone kleren bij elkaar en stapte snel onder de douche door. Met een wakkerder en frisser gevoel droogde ze zich af en kleedde ze zich aan. Haar natte haren föhnden ze wat droog, kamde ze door en deed het in een lage staart. Ze was er wel klaar voor. Het enige wat ze nog moest doen was haar tas pakken. De boeken die ze allemaal niet nodig had gooide ze uit haar tas en op haar bed, ze zou het later wel opruimen. Het waarzeggerij boek, met daarin het hoofdstuk over de totem dieren, gooide ze in haar tas. Ze had het hoofdstuk één keertje doorgelezen en was daarna opgeslokt geraakt door de fictie. Dat was altijd een stuk leuker en interessanter dan haar school boeken. Met de tas over haar schouder liep ze naar de deur, maar werd gestopt in haar beweging door een grijze vlek die naar haar toe rende. De grijze wolf keek hoopvol van haar, naar de deur en terug. Melina glimlachte naar de wolf die ze Fen noemde. Normaal gesproken nam ze hem nooit mee naar de lessen maar hij moest nog uit en de les zou in bij de waterval worden gehouden. Dan kon hij wel mee toch? Ze beet even twijfelend op haar lip en pakte toen zijn riem van de kapstok. Als hij er niet bij mocht dan zou ze hem wel snel terug brengen, maar dan had hij in ieder geval gelopen. Met een glimlach liep ze door de gangen. Tas aan haar linker kant en de wolf liep rechts met haar mee. Toen ze langs de grote zaal liep griste ze snel een krentenbol met kaas mee en deze at ze al lopend op. Het duurde niet lang voor ze bij het bos aankwam. Zo overdag was het hier nog wel te doen maar 's avonds of 's nachts gaf het haar de creeps. Ze ademde even uit en liep met goede moed door. Al snel kwamen er mensen in zicht. Twee ervan kende ze al. Drake en Miss Oriël. Master Riley kende ze alleen van gezicht. Bij het zien van een andere wolf, die naast een jongen in een rolstoel lag, en Drake moest ze haar wolf extra kort houden want het speelse en jonge dier wilde de andere meteen begroetten. De rest wilde hij ook gedag zeggen, maar Drake kende hij een beetje en een andere viervoeter was natuurlijk ook erg leuk. Ze vroeg zich kort af of het dier van de jongen een soort hulp hond was, en de vraag prikkelde op haar tong, maar ze slikte het weer in. Het zou hartstikke onbeleefd zijn. 'Goedemorgen Miss Oriël, Master Riley. Melina Shereen is present' Groette ze de twee leerkrachten vrolijk nadat ze Fen zover had dat hij rustig ging zitten. Het kwispelen van hem bleef maar hij was niet meer constant aan het trekken. Hierna glimlachte ze de rest van de al aanwezige leerlingen enthousiast toe in vorm van een stille goedemorgen.

Het was nog maar net ochtend toen de jonge blondine de deuren van het kasteel uitstapte. Ze had snel ontbeten en wilde als een van de eerste bij de les zijn. Of dit zou lukken wist ze niet aangezien een bepaald persoon, Hunter, er op had gestaan dat ze toch echt wat meer moest ontbijten dan een appel. Na eerst een heel gesprek te hebben gevoerd terwijl ze probeerde weg te lopen was ze toch maar gaan zitten. Met een zucht was ze gaan eten en begon toen ook maar te vertellen over de les die ze had. Dit koste, Luci kennende, ook weer enorm veel tijd dus uiteindelijk stond ze later dan ze wilde buiten de academie.
Ze pakte de schouder touwen van haar mint blauw rugzak stevig vast en begon te lopen. Met een aardige pas beende ze haar weg over het school terrein om zo de bossen in de slaan. De heerlijke geur van woud met ochtend douw kroop haar neus gaten binnen. Even wilde ze stil staan en alles in zich opnemen. Ze herinnerde ze zichzelf er echter aan dat ze echt moest door lopen dus schudden haar dromerige hoofd en liep weer verder.
Ergens vond ze het jammer dat Hunter niet mee kwam met deze les. Hij zou het prachtig hebben gevonden om zo vroeg door de bossen te lopen. hij had haar echter gezegd dat hij een andere belangrijke les had. Of hij echt een les had, of een date met een of andere knappe meid, wist ze niet, maar ze geloofde in ieder geval dat hij iets beters te doen had.

Na een eind lopen hoorde ze de geluiden van de waterval al en glimlachte gelukzalig. Een geweldige plek vond ze de watervallen. Het geluid, de geuren, de sferen die er hingen, alles was er sereen en kalm. Iets wat Luci vaak kon gebruiken aangezien ze zelf erg druk was in haar hoofd. Dan was een drukke omgeving killend maar een rustige juist fijn.
Zachtjes neuriënd kwam ze aanlopen en zag, naast twee leraren, een aantal leerlingen staan. Zie je nou wel, ik ben echt laat! Bedacht ze zich en rolde al zuchtend met haar ogen. Nog steeds neuriënd stapte ze uit de beschutting van de bossen en liep naar de leraren toe.
‘Miss Oriël. Fijn weer een les van u te mogen volgen.’ Ze knikte beleefd naar de vrouw en glimlachte vriendelijk terwijl ze die gemeende woorden sprak. Ze had op de een of andere manier altijd respect voor dit persoon en vond haar ergens erg intrigerend. Dit kwam wellicht doordat ze Miss Oriël niet zo gemakkelijk kon lezen als andere mensen. Los daarvan waren haar lessen ook vaak enorm boeiend dus vond Luci het nooit een straf om een les van haar te volgen.
Vervolgens gleden haar blauwe ogen naar de andere leraar. Haar ogen gingen van vriendelijk glimlachend naar een bekend iemand, naar nieuwsgierig aardig kijkend naar een nieuw persoon. ‘U bent vast Master Riley.’ Begon ze en zetten een pasje zijn kant op. ‘Aangenaam kennis te maken.’ Wel gemanierd stak ze haar hand uit en schudden de zijne. ‘Hopelijk vind u de academie een aangename plek om les te geven.’ Sprak ze gemeend en glimlachte hem toe met een haast onopvallende bemoedigende twinkeling in haar ogen. Misschien was het niet haar plek om een leraar aan te moedigen. Maar aardig zijn tegen een persoon kon nooit kwaad, toch?

Na deze twee docenten begroet te hebben keek ze de groep rond en zag een aantal bekende gezichten. Sommige had ze in de gangen gezien en een ander persoon had ze al eens gesproken. Met een glimlach en knikje naar Drake keek ze verder en zag uiteindelijk de twee hondjes. ‘Aww, doggies. How cute!’ Sprak ze dan ook en zwaaide naar de hond die langs de jongen in de rolstoel lag terwijl ze naar het meisje met de andere hond toe liep.
Het meisje had een aangename sfeer dus had Luci al snel besloten langs wie ze zou gaan staan. Daarnaast had ze ook nog een hond bij dus maakte dat het alleen maar beter.
Bij het meisje glimlachte ze en keek naar het beestje langs haar. Het dier keek haar kwispelend aan en ze kon zweren een twinkeling in de trouwe honden ogen te zien. Luci voelde hoe graag ze het hondje wilde aaien. Na enkele seconden er naar gekeken te hebben slaakte ze een zucht en keek het meisje naast haar aan. ‘Gommine.’ Verontschuldigde ze zich in haar thuis taal en hurkte neer. Voorzichtig liet ze de vier voeter aan haar hand snuffelen. Wanneer ze merkte dat het goed was gaf ze het beestje een aai om vervolgens de kop in haar handen te pakken. ‘Wat ben je toch handsome, and so cute!’ Sprak ze tegen de hond en gaf het nog een laatste aai over de bol voordat ze weer opstond.

Haar ogen gleden weer even de groep rond en ze merkte dat iedereen behoorlijk stil was. Hierom moest Luci grinniken en keek weer naar de docenten, zich beseffende dat ze zich nog niet officieel had aangemeld. ‘Luci Lux present.’ Sprak ze dan ook om daarna de groep rond te kijken en begroetend te glimlachen. ‘Goede morgen allemaal, et is een merkwaardig mooie ochtend niet waar?’ Zei ze tegen niemand in het speciaal waarna er een glimlach om haar lippen sierde.
Als of het universum reageerde op haar schijnende persoonlijkheid brak er een zonnestraal tussen de bomen door. Deze viel op de waterval wat zorgde voor een mooie regenboog. Bij dit aanzicht begon Luci weer zachtjes te neuriën en richtte haar blik op de waterval.
De blik van het meisje bleef hier echter niet lang omdat er opeens een vlinder voorbij vloog die Luci haar aandacht trok. Een beetje airhead achtig volgde ze de vlinder met haar ogen terwijl ze nog steeds tevreden neurieden, wachtend tot de les zou beginnen.

ooc:
Als Luci int engels praat ist gewoon kovomakaans, so iedereen kan da verstaan ^^
Japans daar integen is dr thuistaal x3

De wind raasde langs haar af en zorgde er voor dat haar lange rode lokken wild naar achteren wapperden. Ze voelde hoe de eerste Zonne stralen van de dag op haar huid vielen en deze begonnen te verwarmen. De lucht was fris maar het was een stuk aangenamer dan op de nog koele grond. De Zonne stralen hier leken een stuk warmer, wat er voor zorgde dat de vuurmagiër zich erg levendig voelde. Met flink wat adrenaline wat door haar aderen gierde, sjeesde ze door de lucht. Zo af en toe maakte ze een duik vlucht of een looping om dan met wat gejuich weer recht te gaan vliegen.
Ze was vanochtend opgestaan en had op de een of andere manier enorm veel zin gehad om haar vleugels uit te slaan en het lucht ruim te betreden. Na de ochtend rituelen was dit dan ook het eerste wat ze had gedaan. Met een sprintje was ze naar een open raam toe gerend, de kijkende mensen negerende, en was er met een soepele sprong uit gesprongen. In een vrije val had ze een kreet laten klinken om daarna haar vleugels te ontvouwen. Als een adelaar was ze naar de grond gedoken om net op tijd van richting te veranderen en zo weer omhoog te schieten.
Dankzij de kleren die ze aan had was dat geen probleem geweest. Als ze dadelijk aan de grond zou komen hoefde ze zich ook geen zorgen te maken over het feit of mensen haar littekens konden zien. Ze had een zwart kroptop shirtje aan en daar onder een zwart kort broekje met hoge taille. Dit broekje zorgde er voor dat het grootste gedeelte van haar onderrug bedekt was waardoor het grote litteken niet zichtbaar was. Het enige wat bloot was waren haar armen, niet haar schouders, dr boven benen en een stukje van dr buik en rug. Gelukkig waren dit allemaal plekken die niet vol met littekens zaten dus kon ze dadelijk gewoon landen waar ze maar wilde.

Terwijl de roodharige jongedame door de lucht vloog, de heerlijke vrijheid omarmende, bedacht ze zich plots dat ze een vroege les had. Door de behoefte om te vliegen die ze had gehad was ze de les eigenlijk compleet vergeten. ‘Oeps.’ Bracht ze dan ook droog uit waarna haar ogen het terrein onder haar afscande, zich afvragend waar ze de les ook al weer had.
Enkele minuten verder schoot het haar te binnen en veranderde ze direct van richting. Door de snelheid waarmee ze vloog zou ze vast op tijd komen. Wanneer ze alsnog te laat was dan zou ze waarschijnlijk moeten nablijven aangezien het niet de eerste keer was dat ze te laat kwam. Met een zucht hopende dat ze op tijd was klapte ze nog eens met haar vleugels om in de lucht te blijven.
Sneller dan verwacht zag ze de watervallen verschijnen en begon te dalen. Toen ze een groep zag vloog ze er op af om er boven een rondje te vliegen zodat ze kon zien wie er allemaal waren. Ze zag twee leraren en al een stel leerlingen. Zou ze dan toch te laat zijn?
Een van die leerlingen was echter iemand die ze direct herkende. Er krulde dan ook een glimlach op haar lippen en ze vloog zijn kant op. Een paar meter van de jongen af en nog in de lucht richten ze haar voeten naar beneden. Als een engel die neerdaalde op de aarde kwam ze naar beneden en plaatste uiteindelijk haar voeten op de grond. Ze was ongeveer twee meter van de jongen af geland en nu ze op de grond stond liep ze met een grijns zijn kant op.

Bij Drake gaf ze hem een vriendschappelijke stomp tegen zijn schouder en glimlachte. ‘Juw, jij ook hier?’ Vroeg ze, blij haar spar maatje te zien, en liet haar vleugels verdwijnen.
Vervolgens haalde ze een opgevouwen wit iets uit dr broekzak en klapte het open. Een weid, luchtig, dun, wit shirt met een simpele print er op ontvouwde zich en hing zo in Yang’s handen. Toen het shirt geheel verschenen was stak ze haar armen door de arms gaten en trok het shirt over haar hoofd heen.
Op zich verhulde de zwarte kniekousen, het broekje en de kroptop genoeg voor op z’n warme dag als vandaag. Maar het meisje voelde zich toch iets comfortabeler als ze een van haar weide T-shirts er over aan had. Ze was nou eenmaal een persoon die niet perse te koop liep met wat ze had.
Nadat haar kleren goed zaten begon ze een zwart lint van haar pols af te halen. Hiermee knoopte ze haar rode haren in een hoge paardenstaart waarbij een paar losse plukjes langs haar gezicht vielen.
Toen ze helemaal klaar en wel gekleed, besefte ze zich dat ze zich nog niet aan de docenten had voor gesteld. Met een nonchalante houding maar een vriendelijke glimlach keek ze naar de twee leerkrachten.
‘Goede morgen beide. Miss Oriël en Master... uuh... Riley, denk ik.’ Sprak ze, het laatste enigszins twijfel achtig, en maakte een salute gebaar met haar hand bij haar voorhoofd. ‘Yang Valkery present.’ Voegde ze er vervolgens aan toe en keek de groep met een beleefde, begroetende glimlach rond.

Met haastige tred beende ze tussen de bomen voor. Haar schoudertas stuitte bij elke stap tegen haar vrouwelijk gevormde acherwerk. Gekleed in haar school univorm en haar bruine lokken bijeengebonden in een staart liep ze alleenig over het bospad. Ze was niet te laat, ze voelde geen angst voor het alleen zijn zo vroeg in de ochtend midden tussen alle bomen. Ze wist ook precies hoe ze lopen moest en er was eigenlijk helemaal geen reden voor haar om zo onrustig te zijn. Toch voelde ze zich al dagen rusteloos. Weken zelfs. She was lost. Alles in haar wereld leek op losse schroeven te staan. En er hoefde maar dit te gebeuren en het zou allemaal in duigen vallen. Ze wist niet of het kwam door de puberteit en het opgroeien, of dat er meer aan de hand was. Maar ze zat vast. In haar hoofd, in haar hart, in haar denken en in haar doen. Het liefst zou ze terug lopen naar de bibliotheek, daar de mooiste verhalen uitzoeken, en zich verstoppen in haar kamer tot ze honger kreeg. Alles om haar heen vergeten en in een andere wereld stappen. De wereld van het geschreven woord.

Zo was Lea echter niet. Ze was nooit die opstandige puber geweest die een middelvinger opstak en de regels aan haar laarzen lapte. Als begon ze daar zich wel steeds meer naar te voelen. Hopelijk verdween dat snel weer. Gelukkig had ze een les van haar lievelings lerares; Miss Oriël. Misschien dat de vrouw wat helderheid in haar hoofd kon terugbrengen. De les die ze zou volgen was een Fusie les. Dus niet specifieks over waarzeggerij. Maar wel de beste fusie les die Lea kon wensen. Woud magie was haar ontzettend lief en dat kwam voornamelijk door een zekere Legendarische Magiër. Ze had de nieuwe leraar alleen nog niet ontmoet en was oprecht bedroefd geweest toen ze hoorde dat Norwood gestopt was. Ze had ook best wel te doen gehad met Jareth. Hij was een opvolger kwijt waar hij harstikke veel energie in had gestoken. Het was gewoon een kleine tegenslag geweest. Maar met een beetje geluk was Master Riley net zo goed, of nog beter, en kon ze nog steeds met plezier haar woud magie lessen blijven volgen. En anders klopte ze gewoon bij Jareth aan met een schaal zelfgebakken caramel brownies en haar liefste glimlach. De gedachte aan hem en zijn glimlach en zijn prachtige ogen en zijn armen om haar heen.. Het liet haar zweven op een warme wolk van gelukzalige liefde. Ze hield van hem, dat kon ze nu werkelijk hard op zeggen. Maar ze voelde iets duisters boven dat geluk hangen. Dreigend. Precies datgene wat haar zo rusteloos maakte. Ze kon haar vinger er niet precies op leggen. Ze probeerde het te vergeten. Flitsen van half opgeschoren bordeaux rode lokken en intens ogen, één blauwe en één bruine, en een diepe stem die haar dingen toe fluisterde die ze niet horen wilde. Ze schudde haar hoofd. Nee. Dat niet.

Lea was niet de eerste bij de les. Ze had gezien dat het een populaire les was dus waarschijnlijk ook niet de laatste. Ze voelde zich opeens een beetje onzeker worden terwijl ze op de groep af stapte. Ze kende niemand. En je kon wel zeggen dat vandaag zo’n dag was waarin ze eigenlijk niemand wilde kennen. Er zat een jongen in een rolstoel tussen met een joekel van een wolf naast hem. Lea moest er maar vanuit gaan dat het dier te vertrouwen was. Ze zag nog wat mensen en meer huisdieren, wat ze vreemd vond. Het was toch echt een regel (die ze zelf nog wel regelmatig overtrad met Roefus, maar dan deed ze ontzettend haar best om niet gesnapt te worden) dat je huisdieren niet mee mocht nemen de les in. Ze kende Miss Oriël wel al langer dan vandaag en dacht niet dat ze het een groot probleem zou vinden. Over de lerares gesproken. Lea had haar al gauw ontdekt tussen de kleine groep mensen. Ze begroette de vrouw met een klein verlegen glimlachje, waarna ze awkward haar hand opstak. Toch hield ze zich wat afzijdig voor nu. Ze was te veel bezig met de dingen in haar hoofd dan veel aandacht te schenken aan andere dingen. Dus totdat de les begon bleef ze op een afstandje staan met haar groene ogen naar de grond gericht en haar vingers om het hengsel van haar schoudertas geklemd.

De wekker ging niet één, geen twéé maar drie keer af voordat de jongen hem met zijn vingers uitklikte. Hij kreunde zacht toen hij zich uitrekte en flopte daarna weer terug op zijn kussen en knipperde de slaap uit zijn ogen. De klauwen van de slaap graaiden nog naar hem maar hij schudde ze van zich af en ging recht zitten om dan even te gapen. Al wrijvend in zijn ogen stond hij op van zijn bed om dan, zonder echt te kijken, wat kleren uit zijn kledingkast te trekken. Hij keek naar wat hij gepakt had. Schoon ondergoed, een stel zwarte sokken, een donkerblauwe dunne spijkerbroek en een wit T-shirt met lange mouwen. Yep, dat was wel kleding die bij elkaar paste. Met de kleren in zijn arme liep de blond harige jongen naar de badkamer om zich dan wat op te frissen en aan te kleden. Zijn haar borstelde hij niet echt, haalde er meer zijn handen en vingers door dan dat hij er een borstel of kam doorheen haalde. Opgefrist en wel liep hij terug naar zijn kamer om daar zijn schoenen aan te trekken. Hierna trok hij de zware en donker rood gekleurde gordijnen open om naar buiten te kijken. Zoals hij al wel verwacht had leek het buiten lekker warm te zijn en begon de zon al te schijnen. In gedachten verzonken kauwde hij even kort op zijn lip en trok daarna de gordijnen weer dicht. Binnen een paar passen was hij bij de kapstok. Hier griste hij een dun zomerjack vandaan om deze dan op te vouwen en in zijn tas te doen. Het mocht buiten dan warm en zonnig zijn, hij is en bleef een koukleum dus dan had hij liever een jas bij zich voor het geval dat. Hierna pakte hij zijn hoed van de kapstok en zette het vertrouwde kledingstuk op. Het was al even geleden dat hij het op had gehad, maar het was nu echt wel weer nodig nu dat de zon begon te schijnen. Ten eerste was de zon al niet zijn beste vriendin doordat hij van Shadra kwam en dark magic had. De winter en het donker gaven hem altijd meer energie dan het licht, maar dan was er ook nog het gevalletje van zijn lichte zonneallergie. Het was niet heel ernstig maar de roodhuid en de jeuk die ermee gepaard gingen waren wel verschrikkelijk irritant. Hij blies wat lucht uit door zijn neus en griste daarna ook maar een zonnebril van zijn bureau, propte het opvouwbare brilletje in een kleine koker en dropte het in zijn tas. Het was, net als zijn jas, handiger om het wel bij te hebben. Of hij het ding op zou doen wist hij nog niet want eigenlijk droeg hij het nagenoeg nooit, hij zag de kleuren om zich heen liever zonder er een bruinige waas overheen te gooien. Maar als de zon te vervelend werd zou hij de zonnebril opdoen. En verder zou hij zoveel mogelijk in de schaduwen blijven. Hij dacht even na of hij alles had en tikte zachtjes met zijn wijsvinger op zijn houten nachtkastje. Ah ja, zijn boek meenemen was ook wel handig om te doen natuurlijk. Vanonder zijn kussen griste hij het waarzeggerij boek. De theorie over de totem dieren had de jongen al meerdere keren door gelezen en hij vond het dan ook een bijster interessante les. Al waren alle lessen interessant in zijn ogen maar de ene net iets meer dan de ander. Het boek propte hij bij de rest van zijn spullen in zijn tas waarna hij het over zijn schouder hees. ‘Let’s Go, Revas.’ sprak hij zijn soul beast hardop aan. Sure, hij zou het mentaal kunnen doen maar daar had hij niet altijd zin in. De zwarte wolf kwam uit een van de donkerste hoekjes van de kamer gedenderd en liep naast zijn meester mee. Nog af en toe licht gapend slenterde de jongen door de school. Als hij zo wat gegeten had zou hij zich wel wat beter voelen. Er waren al een aantal leerlingen wakker en sommige waren, net als hij, onderweg naar de lessen. Dit had het voordeel dat de grote zaal vrij leeg was en dat hij gemakkelijk een berliner bol en een chocolade croissant kon pakken en opeten. Suiker en chocolade, wat wilde je nog meer behalve een glas fruitsap als ontbijt? Met het zoete ontbijt achter zijn kiezen vervolgde de jongen zijn weg naar de les. Het zou worden gegeven bij de waterval wat betekende dat hij voor even door het donkere bos kon lopen. Tussen de bomen en in de schaduwen was hij dan gelukkig ook al snel. Het was hier koeler dan op de open plekken en zelfs Revas leefde op die hem vertelde dat hij wat ging jagen. Met die woorden, en zonder echt te wachten op een antwoord, verdween het zwarte wezen de schaduwen in. Nog geen tien minuten later hoorde de jongen het gekletter van de waterval al. Toen hij tussen de bomen door naar de afgesproken plek liep zag hij dat hij bij lange na niet de eerste was. De meeste herkende hij niet. Wel zag hij dat twee mensen hun wolven bij zich hadden. Een meisje had een grijze wolf bij zich en een jongen in een rolstoel een grote zwarte wolf. Dieren waren leuk, vaak leuker dan mensen, en het gaf hem een vertrouwd gevoel. Dat verdween overigens toen hij een bekende jongen met zwart haar zag. Drake Burned was er ook. Bah, hier had hij helemaal geen zin in. Iedere keer als ze elkaar zagen gingen ze op de vuist met elkaar, al was de laatste ontmoeting niet te erg uit de hand gelopen en je kon bijna zeggen dat het op good terms was geëindigd. Wat waarschijnlijk niet zo was. De jongen draaide kort met zijn ogen en liep wat verder naar voren, zoveel mogelijk in de schaduwen blijvende, om dan de twee leerkrachten te zien. Miss Oriël en Master Riley, als hij het zich goed herinnerde. ‘Goedemorgen Miss Oriël, Master Riley. Theneras present.’ Sprak hij de twee vriendelijk aan . ‘Theneras Adams.’ Voegde hij eraan toen met een knikje. Adams was een achternaam die hij zelf had gekozen, dit doordat hij eigenlijk jaren lang helemaal geen achternaam had gehad. Dat zijn “officiële” achternaam Nessuno was, deerde hem niet zo veel. Die hele familie was weird, zijn ouders hadden hem verkocht en zijn oom en neef behoorde, net als hij gedaan had (wat was hij blij dat hij er weg was), bij de Suasama. Nee, hij vond het wel goed zo en erkende het maar de achternaam aannemen zou hij nooit doen. Hij glimlachte hierna half naar alle aanwezige leerlingen, zo ook Drake. Hij kon zich beter van zijn goede kant laten zien. Hij had geen zin in ruzie, zeker niet in een groep waar zoveel mensen waren. Het liet hem ongemakkelijk voelen; hij had een grootte hekel aan veel mensen om zich heen, zeker als hij ze niet kende of erger niet mocht.

De motivatie om naar deze les te gaan en ook echt de handen uit de mouwen te steken leek voor Oliver een van de grootste opgaves tot nu toe. Zijn motivatie leek zich zelfs onder het nul punt te begeven wat er alleen maar voor zorgde dat de jongen met een zeer chagrijnig gezicht was opgestaan na eindelijk weer eens een nacht goed geslapen te hebben. Hij was nog steeds bleek en wallen sierden nog steeds zijn ogen, maar zijn energie was tenminste weer een beetje omhoog gekropen. Energie die hij meteen kon uitgeven aan een van de meest waardeloze lessen die er bestonden. De jongen wilde absoluut niets met al dat spirie-wirie gedoe en het bovennatuurlijke te maken hebben want het bestond niet. Als er een God was dan had die hem vast al uit deze kut situatie gered en zat Oliver niet vast aan allerlei medicijnen en drugs. Maar de wereld was hard en leek geen fuck om hem te geven.
Hij had zich in een simpele, zwarte broek gehesen met een oud shirt en daarover een veel te groot vest. Wat maakte het uit. Hij liet alleen zijn gezicht zien en dan kon hij weer gaan. No way dat hij ging leren hoe je een of ander beest zou oproepen die je de weg zou wijzen. Oliver ging er al vanuit dat als dat beest hem zou zien, het meteen zou omdraaien en zou zeggen: 'nee, deze is hopeloos hier doe ik niet aan.', en weer zou verdwijnen. Oliver zou het hem niet verschuldigd zijn.

Met nog een paar restjes brood die hij wegkauwde had hij zich op het zo laatst mogelijke moment begeven naar de les. De les die buiten plaats vond en de zon die scheen liet de witharige jongen alleen nog maar bleker uitzien. En het enige wat hij nu hoopte was dat niemand zou opmerken hoe kut hij zich voelde, hoe kut hij eruit zag en hoe kut hij het vond dat hij bij deze les moest zijn. Maar zijn chagrijnige gezicht sprak boekdelen. In de verte hadden zich al een vrij grote menigte verzameld en Oliver ging er van uit dat dat de plek moest zijn waar ze les hadden. Hij kwam naderbij, stak zijn handen in zijn zakken en liet zijn ogen even over de groep gaan. Teveel mensen, teveel onbekende gezichten. Het deed hem er ook niet toe wie het waren, hij had niets aan ze en hij zou weldra weer vertrekken. 'Oliver Creed present.' Mompelde hij wat chagrijnig richting de twee leraren en hij staarde naar zijn schoenen. Yay.

Puur uit automatisme keek Oriël opzij toen ze een stem naast zich hoorde. Ze had kunnen weten dat het haar collega, Riley moest zijn maar toch had ze opzij gekeken. Ze knikte hem beheerst toe. Hij stelde zich voor aan haar. Dit was immers de eerste keer dat ze meer contact met elkaar hadden dan enkel een begroetend knikje in de gang. 'Oriël Tá Suíl,' stelde ze zichzelf op haar beurt voor. Al snel kwam de volgende vraag van de man. Ze keek even naar het nu lege bospad waar de man zelf vandaan gekomen was. 'Ze komen wel,' was het enige wat ze zei. Ze had de zin amper gezegd toen de eerste leerling aan was komen lopen. Ze deed een beetje verlegen aan en stelde zichzelf voor als Nariko. Oriël begroette haar met een kalme "welkom" en streepte haar naam af van het mentale lijstje in haar hoofd. Redelijk vlot na de aankomst van Nariko kwam de volgende leerling aangelopen, of eerder gerold. Een jongen in een rolstoel, met een wolf die hij behandelde alsof het een hond was. Oriël wist dat veel leerlingen de meest uiteenlopende huisdieren mee naar de school namen dus ze hield voorlopig haar mond. Maar ze maakte er een notitie van in haar gedachten. Ze knikte hem toe.

Na die eerste twee studenten druppelde de les langzaam vol. Ze was niet echt verbaasd bij het zien van Drake. 'Goed je te zien,' was het enige wat ze tegen hem gezegd had. Maar meer was ook niet nodig geweest. Ze hoefde aan hem niet veel woorden vuil te maken. Hij had dat natuurlijke gevoel voor begrijpen. Ook als niks gezegd werd. Ze erkende zijn aanwezigheid aan de oppervlakte, maar daaronder zaten oprechte emoties die ze hem toen in de gang had getoond. Na Drake waren Melina, Luci en Yang verschenen. Melina was ook met haar wolf op komen dagen en Luci was haar vrolijke zelf. De opgewekte vlinder met de gebroken vleugels. Ook Lea had ondertussen haar weg naar de waterval gevonden. Een leerlinge die Oriël erg was gaan mogen. Voor het eerst die ochtend brak er een glimlach door op haar gezicht terwijl ze het meisje begroette. Vrijwel direct achter haar kwam Theneras. Hij bracht een sfeer met zich mee die Oriël een blik liet werpen van hem naar Drake. Het zag ernaar uit dat vrijwel iedereen er was. Toen de jongen genaamd Oliver kwam aanlopen zag Oriël dat als een teken om te beginnen.

'Ten eerste een mededeling. Ik heb normaal gesproken geen probleem met dieren tijdens de les. Maar laat het je concentratie niet breken en laat het niet je medestudenten afleiden,' begon ze kalm met een heldere stem waarmee ze direct aangaf te willen beginnen. 'Goed. Voor wie mij niet kent, ik ben Oriël Tá Suíl. Ik geef al geruime tijd het vak Waarzeggerij op deze school. Hier naast mij staat mijn collega Riley Jackson, docent woudmagie. Vandaag gaan we met deze groep en totem dier scheppen. Dit bestaat uit twee onderdelen. Het oproepen van het totem dier, en een behuizing voor hem scheppen. Daarom wordt de groep straks in tweeën verdeeld. Lea, Nariko, Theneras, Drake en Luci jullie beginnen bij mij. Melina, Oliver, Yang en Sarovyr, jullie beginnen straks bij de heer Jackson. Als er nog vragen zijn, stel ze nu. Zo niet, dan kunnen we beginnen,' sprak ze waarna ze naar Riley toe liep. Ze overhandige hem een stuk perkament. 'Dat is de spreuk. Het idee is dat ze een dierenvorm maken. Maar ik hoef jou niet vertellen hoe je je werk moet doen,' zei ze zacht tegen hem met een kleine glimlach waar vertrouwen in te zien was. Daarna nam ze haar eigen groep een paar meter apart zodat ze geen last van elkaar hadden.

'Goed, we gaan beginnen met het oproepen van een totem dier. In principe zit deze kracht al in jullie. Het enige wat jullie moeten doen is hem ontwaken. Behandel je totem dier met respect. Ze hebben een eigen wil en nemen respectloosheid niet in dank af. Sluit dan nu de ogen, concentreer je op je innerlijke magie. De bron van energie van waaruit alles door je lichaam stroomt. En stel je voor hoe je deze uit vergroot. Stuur de magie door de banen die je lichaam verbinden. Raak niet gefrustreerd als het niet lukt. Denk aan een regelmatige ademhaling. En vraag je innerlijke magie om zich aan jou te openbaren,' legde Oriël de oefening uit. Ze sloot daarna zelf haar ogen. Even gebeurde er niks, maar daarna begon ze in de buurt van haar hart te stralen. Een helderwitte lichtbol maakte zich los van haar lichaam. Langzaam nam het vorm aan tot er een lynx aan haar zijde stond. Het leek te zijn gemaakt van rook draden gesponnen van haar innerlijke magie, lichtmagie. De lynx keek de studenten een voor een aan en vervaagde toen in de wind. 'Zoals je ziet zijn ze niet stabiel zonder omhulsel. Maar dat leren jullie straks bij Master Riley. Proeer eerst dit maar eens,' gaf ze de studenten aan om de oefening te proberen.

Zijn voetstappen tegen het vochtige gras waren een aankondiging van het feit dat Drake kwam aanlopen. Hij had zich naar advies van Oriël opgegeven en was dit echt wel zo'n goed idee? Hij slaakte een zucht waarna zijn blik naar de vrouw rees. 'Goed je te zien,' hoorde Drake haar zeggen waarna hij slikte. Als antwoord gaf hij haar een korte knik terug. De andere docent kende hij niet goed en dit was de eerste keer dat hij hem zag. Een nieuw persoon dat kwam aanlopen, Drake lachte even vriendelijk naar haar en zag hoe de nog altijd erg enthousiaste hond was mee genomen. Naar Drake zijn mening had ze die beter thuis kunnen laten, vooral met een les zoals dit. Ze zou zich het meest op zichzelf moeten concentreren nu, de begeleiding hond kon hij nog wel begrijpen. Voordat hij zich tot Melina kon wenden hoorde hij opeens een stem waardoor er wat irritatie omhoog kwam, het was die marshmellow happy doodle. Hij bewoog zijn hand alsof hij zijn klauwen scherpte. hij hoorde haar geluid maken en hoe ze tegen Oriël sprak. Hij kreeg een vriendelijke blik van haar, Drake straalde zijn standaard arrogantie uit en draaide met zijn ogen. Dit werd een lange les. Opeens begon de lucht rond hen wat onnatuurlijk te doen en Drake zag al snel hoe dat kwam. Yang hing in de lucht en daalde enkele seconden een paar meter bij hem vandaan. Drake keek wat verbaasd maar positief, hij had haar niet in deze les verwacht. Hij keek naar de prachtige vleugels die haar rug sierde en ze kwam al snel naar hem toe lopen, Luci had toch al haar aandacht naar de honden gestuurd. Drake glimlachte, ''Eey Yang. Nice dat je er ook bij bent.'' Hij deed zijn hand op haar kruin en klopte daar zacht op, als soort grapje. Het meisje dat er nieuw bij kwam kende hij niet, hij keek haar even aan en versmalde zijn ogen. Hij voelde iets wat leek op onzekerheid en er begon iets in zijn hoofd te spelen. Toch liet hij het rusten en wilde zijn aandacht terug op Yang richten. Drake wilde net vragen hoe het met haar ging tot er een grote rilling langs zijn ruggengraat liep. Hij snoof in de lucht waarna de jongen zijn hoofd draaide. Nu voelde hij al snel vijandigheid opkomen en hij versmalde zijn ogen. Hij vertrouwde deze gast al niet vanaf het eerste moment dat hij hem had ontmoet. "Hey Thenisbal, moest je je make-up nog perfectioneren? Of weet je niet welke outfit je moest kiezen?'' sneerde Drake naar de jongen toe met een smalende grijns. Maar Then was doorgelopen en stond nu duidelijk in de schaduwen. Met een zwiep van zijn zwarte haar wende Drake zijn blik af. De laatste die zich bij de groep aansoot was een jongen die hij niet goed kende, maar de groene ogen en het spierwitte haar lieten Drake wel even een keer slikken. Zijn gedachte dwaalde af maar daar had hij al niet meer de kans voor. Zo te zien wilde Oriël haar les beginnen.'Ten eerste een mededeling. Ik heb normaal gesproken geen probleem met dieren tijdens de les. Maar laat het je concentratie niet breken en laat het niet je medestudenten afleiden,' Precies zoals Drake al had gedacht. Daarna stelde Oriël zich voor en de docent woud magie die Riley bleek te heten. Drake werd echter minder blij doordat ze in groepjes werden verdeeld en dan vooral in wélk groepje. Dit meende ze niet.. Zijn blik ging eerst hatelijk richting Theneras, Yang die nog altijd naast hem stond had duidelijk een zachte grom kunnen horen. De tweede was ook nog Luci, een blik die minder hatelijk was dan tegenover Then werd haar toegeworpen. Misschien niet zo erg als hij de blonde gast, maar Luci zou ook niet van deze blik vrolijk worden. Hij keek Yang aan met een blik; 'begrijp mijn frustratie please'. ''Ik vind het ook niet erg om in de andere groep te gaan hoor, Yang vind het fijn om met mij samen te werken, daar heeft ze al ervaring in.'' sprak Drake naar Oriël. Hij wist het in een smoesje te gieten, maar toen hij de vrouw aankeek en met reactie, wist Drake al genoeg. Fine than.

Drake stak zijn neus vol arrogantie de lucht in en liep langs de andere twee alsof ze lucht waren. Hij zat tenminste nog met twee meiden in de groep die hij niet kende en dit kon voordelen hebben. Hij glimlachte naar ze en ging hun kant op, vooral Nariko omdat de ander wat onzeker overkwam en daar irriteerde hij zich aan. ''Hi, the name is Drake. Drake Burned.'' Ondertussen waren de groepjes verdeeld en liet Oriël zien hoe haar spreuk werkte. Dit keer luisterde de jongen aandachtig. Na de uitleg gaf ze een demonstratie en keek Drake ernaar met bewonderende ogen, hij vond dit serieus erg gaaf en bedacht zich dit dus ook wel te willen kunnen. Het zacht er prachtig uit hoe de linten van licht zich hulde in de vorm van een dier dat Drake kon herkennen als een Lynx. Hij glimlachte er zelfs door. Nu was het hun beurt, Drake nam wat afstand van de rest voor deze spreuk. Hij sloot zijn ogen waarna zijn ademhaling rustiger werd en hij zich concentreerde Hij maakte wat bewegingen voor zich uit en zag een aantal vlammen een meter voor hem verschijnen. Drake slikte. Dit was gewoon normale vuur magie. Hij knipte met zijn vingers en het verdween. De jongen wreef over zijn stoppelkin en dacht na. Hij dacht na over hoe Oriël had gedaan. Zij had niet eens bewegingen gemaakt. Drake probeerde dit dus ook. Nogmaals verschenen er vlammen voor zijn voeten. Dit waren nogmaals de normale vlammen zoals altijd. Drake beet op en lip en slaakte een zucht, dit ging niet werken. Ondertussen voelde de jongen hoe iedereen naar hem keek, dit voerde de druk op. Zijn ademhaling versnelde onbewust. Hij balde zijn vuisten en keek bijna boos naar waar het vuur elke keer verscheen. ''Kom gewoon.'' sprak de jongen gefrustreerd. Hij liet zijn energie naar die plek gaan en inplaats van vuur ontstond er nu voor plus rook. Hij keek er niet begrijpend naar. Het meeste frustrerende was dat het ook maar zo bleef branden en hij verder niks zag dan dat. Hij hief zijn hand naar het ding. ''Stom ding, kom tevoorschijn!'' sprak hij met stemverheffing. Nu werd de rook erger en erger, terwijl Drake bozer en bozer werd, werd de rook donkerder en dikker. Drake liep er op af, maar toen hij vlakbij genoeg was om het aan te raken loste het op in het niets. Ziedend was hij, het lukte maar niet. Waarom lukte het hem niet? Hij was tocht zo goed in dat vechten en hij kon met gemak een vuur draakje oproepen, maar dit was wel naar eigen creatie. Als hij daar mee aankwam, zou Oriël hem net zo snel doorzien. Drake slikte en wreef door zijn zwarte haar, begon te ijsberen. Wat een vernedering dit. Nogmaals riep hij vuur op, maar nogmaals bleef dit enkel vuur, en de vijf keer daarna ook, niks veranderde. Het was gewoon zijn normale magie. Uiteindelijk ging Drake in het gras zitten met het roet op zijn handen. door het intensieve gebruik van zijn magie die hij maar probeerde te veranderen wat niet lukte. Hij had alles gedaan wat er n zijn hoofd bij hem opkwam. Hij had over alles gedacht en alle manieren van vuur langs gegaan die hij ooit had geleerd. Hij voelde zich vernederd, vooral omdat Then dit waarscheinlijk met heel wat leedvermaak had kunnen zien. Drake gunde hem geen blik waardig. Hij keek voor zich uit en zag hoe Yang lol had met haar groepje. De rode haren danste in het licht van de zon. Daarna keek hij vermoed naar het gras. Hij ging het toch niet opgeven? Wat Drake niet inde gaten had was dat dit op een andere manier aangepakt moest worden dan hij gewend was en met een heel ander orgaan dan hij nu had gebruikt. Het was nou eenmaal een feit dat de jongen slecht was met het omgaan van zijn emoties en gevoelens. Dat wisten niet veel mensen, ze zagen alleen het arrogante gezicht met de sneren die hij naar willekeurige mensen kon gooien. Hij wreef over zijn bezwete voorhoofd en sloot zijn ogen totdat hij de voetstappen hoorde.

De zon was vandaag veel te warm en veel te fel. Dat was ook een reden waarom de jongen weeral eens zijn hoed op had gezet. Tegen de zon en haar veel te felle en warme stralen. Hij kon er niet tegen, werd er verschrikkelijk moe en geïrriteerd door, kon zijn magie minder goed gebruiken en kreeg een lichte vorm van uitslag op zijn huid. No thank you. Daarom probeerde hij het contact van fel zonlicht op blote huid tot een minimum te houden. Zijn handen en soms klein deel van zijn gelaat waren de enge lichaamsdelen die echt in contact kwamen met het zomerse zonlicht. Al vrij snel kwam hij aan op de plek van bestemming. Het aanzien van Drake liet zijn nekharen wat overeind staan maar de jongen liep door. De snerende woorden van de zwart harige jongen bereikten Theneras zijn oren. De neiging om een antwoord terug te geven was groot en de woorden lagen zelfs op zijn tong, maar hij liep met gebalde vuisten door richting de schaduwen van een boom. Het enkele geluid dat had laten horen was een geagiteerde klik met zijn tong. Hier hield hij zich op, enkel kijkend en luisterend naar de andere leerlingen en de twee leraren (minus Drake, die gunde hij geen blik waardig) totdat Miss Oriël begon te spreken. De vrouw maakte een opmerking over de aanwezigheid van huisdieren, iets wat hij wel kon begrijpen. De dieren konden overigens afleidend werken. Hierna luisterde de jongen naar de lerares haar introductie en bij het horen dat ze in groepjes werden gedeeld, en vooral bij het horen van in welk groepje hij kwam, liet de blond harige jongen zuchten. Luci leek hem aardig, al dan niet wat té aanwezig en vrolijk, Nariko leek hem wel aardig, Lea kon hij niet zo goed peilen maar ook zij zag er als een lief iemand uit en dan was er Drake. Met die gast wilde hij als het even kon zo min mogelijk om gaan. Hun vorige ontmoetingen waren alles behalve goed verlopen. Als hij zijn ogen sloot kon hij nog de hitte van de vlammen voelen die toen over zijn huid likte. Zijn lichtblauwe ogen gingen kort naar Drake toen die Oriël aansprak met een smoesje om van groep te wisselen. Een kleine vonk van hoop ging door Theneras heen maar deze werd ook weer snel geblust bij de blik van de lerares, dat werkelijk boekdelen sprak. Dat was dan weer iets minder. Maar er was dus verder niet echt iets aan te doen, jammer. Hij zou er wel het beste van maken. Hij was in ieder geval niet echt een persoon om Drake, of wie dan ook, echt met opzet uit te lokken. Al was er niets voor nodig om een reactie van de ander te krijgen, iets wat hij eerder al met zijn snerende opmerking had getoond.

Hierna nam de lerares hun mee naar een plekje een aantal meter verderop. Drake was aan het praten met Nariko, Luci en Lea. De manier waarop liet hem zijn hoofd wat schudden waarna hij doorliep om zich dan wat afzijdig te houden. Al snel begon Oriël met haar voorbeeld en uitleg van de spreuk waar de jongen dan ook zijn volledige aandacht naar vestigde. Naast de vrouw kwam een prachtige lynx gemaakt uit lichtmagie en een kleine ‘Wow’ van bewondering kon de achttienjarige knul niet binnenhouden. De beweging van Drake liet hem omkijken en hij zag dat de zwartharige jongen het voortouw had genomen en als eerste begon. Echt een dier kwam er bij hem niet te voorschijn, enkel vrij gewonen meter hoge vlammen. De frustratie was te zien, te voelen en te horen. De vlammen werden vervangen door rook en na nog een gefrustreerde kreet van de zwartharige jongen genaamd Drake werd die rook alleen maar erger. Toen de jongen ernaar toe liep, verdween de rook als voor de zon. Ergens dies van binnen deed het hem wel goed dat Drake zo erg faalde. Maar hij drukte het gevoel wel weg. Zelf wist hij wel hoe het voelde als iets niet lukte, en hoe erg die druk was als er mensen je op de vingers keken. Hoe die narigheids factor opliep als er iemand bijwas die je niet mocht. Dus hoewel het smalende gevoel van lichtelijk leedvermaak er nog wel was, genoot hij er niet echt van om Drake zo te zien. Enkel maar een beetje. Sure, het was eerst wel grappig geweest om de andere jongen zo te zien. Het liet hem denken dat hij zou proberen een beter resultaat zou willen krijgen. Theneras keek kort toe, toen de andere jongen in het gras ging zitten. Ergens dacht hij erover na om de jongen een schouderklopje te geven, maar vrijwel meteen bedacht hij zich. Nee, dat zou geen goed idee zijn. Hij scheurde zijn ogen los van de jongen en keek naar de drie meiden uit hun groepje. Wie weet konden hun het lef en het gevoel naar boven halen om bij Drake te gaan zitten? Hierna vestigde hij zijn aandacht kort op Luci, Lea, Nariko en Miss Oriël, om dan zelf ook een beetje aftstand van zijn mede mensen te nemen. ‘Here goes nothing.’ Mompelde hij in het Shadraans en meer tegen zichzelf dan tegen de andere aanwezige. Hij zette zijn voeten ietsjes uit elkaar, deed zijn ogen dicht en richtte zich op zijn magie. Toen hij zijn licht blauwe ogen weer opende zag vier in en in zwarte dark magic balletjes met donker paarse vlekken zweefden rond in zijn hand. Zijn bleke lippen vormden een dunne lijn en hij liet ze verdwijnen. Hij moest dit kunnen. Moest en zou en wilde het beter doen dan Drake. Van de drie meiden maakte het hem niet uit als hun een natuurtalent waren in deze magiesoort. Maar Drake wilde hij maar al te graag overtreffen. Weer probeerde hij het, maar weer ging het niet zoals hij wilde. De ballen van Dark magic waren nu iets rechter, iets meer uitgerekt dan eerst, maar hij zag er alsnog geen dier in. Hij bromde uit lichte frustratie en ademde een paar keer diep in en uit. Hierna probeerde hij het nog een paar keer. Iedere keer als hij het probeerde werden de ballen langer uitgerekt, totdat de vier stukjes dark magic zich doormidden braken en in acht strepen of eerder staven waren veranderd. De acht strepen leken even iets meer bij elkaar te komen maar hierna vielen ze om als mikado stokjes en loste op in het niets. Zuchtend haalde hij een paar vingers door de plukken die onder zijn hoed vandaan kwamen. Dit was moeilijker dan gedacht. Hij was dan wel vloeiend en goed in Dark magic, voor de rest moest hij altijd meer moeite doen. Zo ook nu. ‘Meer komt er op het moment toch niet uit…’ mompelde hij, lichtelijk teleurgesteld in zichzelf. Kort wierp hij hierna een blik op de rest en daarna op Drake om zich dan iets meer in diens richting begaf, zichzelf ook in het gras liet zakken en tegen een boom aan te leunen. Hij had nog wel meer willen oefenen maar te veel in één keer was niet goed. Dan zou hij instorten door een te groot energie verbruik in één keer. Nu had hij nog wel iets achter de hand voor het geval dat hij oververmoeid en of uitgeput zou raken, namelijk een zakje met energie gevende koekjes, maar een van die wilde hij niet gebruiken tot dat het echt nodig was. Enkel als last ressort. Kort speelde hij wat met zijn vingers, keek vanuit zijn ooghoek naar Drake en richtte zich toen op de drie meiden die het nog moesten proberen. Hij was wel benieuwd naar hoe het hun zou vergaan.

Er kwamen steeds meer mensen binnendruppelen en Nariko's hart maakte een sprongetje. De jongen die direct na haar arriveerde zat in een rolstoel. Even keek ze medelijdend naar de jongen maar besloot toen dat hij waarschijnlijk niets aan die blik had, dus glimlachte ze en knikte ze hem hallo. De gigantische wolf die hij bij had maakte haar wat ongemakkelijk maar het meisje kon begrijpen dat wellicht zijn soort 'hulphond' was. En eigenlijk zag hij er best schattig uit. Ze staarde er net zo lang naar tot een tweede jongen uit het niets op dook en zich voorstelde als Drake en haar een glimlach schonk. Dit deden jongens haast nooit bij haar. Ze keken altijd langs haar heen. Nariko bloosde en glimlachte terug, waarna ze vrij snel weer naar haar natte schoenen keek. Deze situatie was ongemakkelijk voor haar en ze wist nooit hoe ze er mee om moest gaan. Ze friemelde wat aan haar sjaal en wachtte tot de rest had besloten binnen te komen. Drie meisjes volgden. De eerste met een wolf. Melina, Lucy, Yang. Ze probeerde de namen in haar hoofd te herhalen en ze zo te onthouden, zodat er straks geen nare situaties zouden ontstaan. Yang leek Drake al te kennen en niemand leek aandacht aan Nariko te besteden. Misschien wel goed zo, ze vond het toch niet fijn om midden in de aandacht te staan. Een vierde meisje, Lea. Nariko glimlachte vriendelijk naar haar en begreep haar onzekerheid. Zoveel mensen die je niet herkende en de naam ook niet van wist en dan daar meteen een les mee induiken. Het was een uitdaging. De laatste twee arriveerden, Theneras en Oliver. Met hun aankomst startte Miss Oriël de les met een simpele voorstelronde tussen haar en Master Riley, de docent Wood magic. Nariko hield op met het friemelen aan haar sjaal en luisterde aandachtig. Straks hoorde ze iets niet goed en dan maakte ze een hele stomme fout en dan zou iedereen haar aankijken en haar oordelen en dan kon ze nog wel verder door de grond zakken. Dus nu staarde ze maar naar Oriël alsof ze elk woord uit haar mond kon zien komen en het kon vangen in haar starende blik. De groepjes, moest ze blij zijn met deze indeling? Bijna alle meisjes behalve Yang zaten bij elkaar, dat was toch wel leuk? En die Drake zat ook bij haar, wie weet werd dat ook nog wat. Nariko glimlachte wat voorzichtig en volgde Miss Oriël om verder naar de instructies te luisteren. De Drake-jongen was haar kant op gekomen en had zich voorgesteld. Nariko glimlachte vriendelijk. 'Nariko, Nariko Etsuko.' Stelde ze zich voor met dezelfde vriendelijke glimlach nog op haar lippen. Nog voordat ze überhaupt haar mond nogmaals probeerde te openen was Oriël begonnen aan haar instructies. Het praktische deel was voor Nariko een prachtige voorstelling om te zien. Oh, wat zou dat mooi zijn als ze dat zelf kon. Haar nieuwsgierigheid was niet alleen gewekt door de demonstratie maar ook met de vraag welk dier zij zou kunnen oproepen. Misschien was het wel een leeuw, of juist een vogel. Misschien was het wel een muis! Nariko was met alles blij, zolang het geen spin was. Want die beestjes vond ze eng.
Het startsein was gegeven dat ze zelf konden gaan oefenen. Hoewel Nariko erg graag wilde gaan oefenen, zat er een vraag in de weg. Ze had beschikking tot zowel woud- als lichtmagie. Welke moest ze dan nemen? Ze zaten allebei in haar genen en ze gebruikte ze allebei haast even vaak. Nariko slikte even en staarde naar Drake. Het wilde duidelijk niet lukken aan zijn gebalde vuisten en stem te horen. Wat ongemakkelijk keek ze weg toen Drake tot uitbarsting kwam. Dit was niet de jongen die ze voorheen had gezien. Ook de jongen die zich had voorgesteld als Theneras was nu bezig, maar bij hem was het ook geen succes. Aangezien iedereen nu bezig leek, misschien kon ze de vraag dan stellen? 'Eh.. Miss?' Nariko schraapte haar keel om wat beter verstaanbaar te zijn. 'Ik heb zowel woud als licht magie.. in mij. Op welke magie moet ik mij concentreren?' Het was een onzekere vraag want wellicht was hier gewoon een heel simpel antwoord op en was dit gewoon een domme vraag. Nerveus begon ze wat aan haar sjaaltje te friemelen terwijl ze op antwoord wachtte.

Hij had geen idee wat hij van de vrouw moest denken. Ze was zo anders dan de anderen die hij ooit al ontmoet. Riley was altijd al goed geweest in het lezen van mensen, maar zij was net een gesloten boek. Hij knikte alleen toen ze zich voorstelde en hem vertelde dat de leerlingen wel zouden komen. Het was dus een verrassing, leuk. Zijn blauwe ogen richtten zich al snel weer op zijn omgeving toen de eerste leerlingen verschenen. Een warme glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij merkte dat het meisje wat onzeker leek. Hij kon wel begrijpen dat ze niet juist wist wat te doen als er ineens twee leraren voor je neus stonden. ”Goedemorgen, Nariko.” Nog voor hij nog iets anders kon zeggen, arriveerden de volgende leerlingen al. Een jongen in een rolstoel en een wolf voegde zich bij het groepje, gevolgd door een zwartharige knul die Riley een iets of wat wantrouwige blik leek toe te werpen. Het was wel duidelijk dat hij de nieuwe docent was en de zwartharige jongen iemand die het niet zo op nieuwe docenten had. Daar kon hij nu toch niets aan doen, dus liet hij het maar zoals het was. Het zou gewoon kinderachtig zijn om er een opmerking over te maken en hij wilde zijn tweede les niet al in de clinch liggen met leerlingen.

De man had gewoon wat voor zich uit staan kijken terwijl de leerlingen aankwamen en had geknikt telkens wanneer ze zich voorstelden. Pas toen een van de meisjes het woord rechtstreeks tot hem richtte, keek hij haar aan. ”Tot nu toe bevalt het me wel.” antwoordde hij op haar vraag voordat ze haar aandacht op de rest van de groep leek te richtten en als snel afgeleid was door de huisdieren die meegenomen waren.

Het duurde niet erg lang voordat het groepje compleet was. Vier jongens en vijf meisjes, een mooi evenwicht. Riley sloeg zijn handen achter zijn rug in elkaar terwijl Oriël begon met een korte introductie. Op het moment dat hij voorgesteld werd, knikte hij even. Zijn blauwkleurige ogen gleden over de personen die als eerste bij hem zouden komen voordat hij zijn aandacht terug op de lerares richtte toen die naar hem toe kwam en hem een stuk perkament overhandigde. ”Ik zal mijn best doen.” Hij grinnikte lichtjes voordat hij de leerlingen die eerst bij hem moesten komen met een simpel gebaar naar hem toe wenkte.

”Zoals jullie misschien al wel weten, bestaat een totemdier puur uit energie. Het zou erg veel concentratie vergen om zo’n dier zo vast te houden en eigenlijk kan het bijna niets doen zonder dat het een vaste vorm heeft. Daarom ga ik jullie leren om een behuizing te maken zodat je totemdier een vaste vorm kan aannemen. In principe is dit niet zo moeilijk en je mag helemaal zelf kiezen met welke magiesoort je een behuizing maakt. Aangezien ik zelf woudmagie doceer en woudmagie ook de magie is die ik het meest gebruik, gebruik ik het uiteraard om de behuizing te maken. Het is de bedoeling dat je je dier voor je ziet en je voorstelt hoe je het omwikkeld met magie zodat het een vaste vorm krijgt, zoals dit.” Op een heldere en verstaanbare toon, sprak hij de spreuk die je moest gebruiken uit vergezeld van een kleine handbeweging. Planten, gras en mos begonnen te bewegen en sloten elkaar makkelijk aan totdat er een soort bouwwerk ontstond. Als je goed keek, kon je zien dat het een eekhoorn moest voorstellen. ”Zorg ervoor dat je je concentreert en geef niet te snel op. In het begin kan het moeilijk zijn om te bepalen hoe de behuizing eruit moet zijn, maar op den duur zal het heus wel lukken. Als het echt echt niet lukt mag je altijd vragen stellen en dan zal ik je helpen.”

Terwijl andere leerlingen aan kwamen bleef Sarovyr met zijn blik op de waterval gevestigd tot er wat tegen zijn rolstoel aan tikt. Toen hij omlaag keek zag hij dat het Zev zijn staart was, die zijn oren in de richting van een meisje die ook een Wolf bij zich had had gespitst. ''Gedraag je Zev'' mompelde Sarovyr, aangezien hij niet wilde dat de les werd verstoord door hem zodat hij niet weer mee kon. En soms had Sarovyr de wolf wel nodig, al was deze nog jong en snel afgeleid. Daarbij kwam tenslotte dat het wel een wolf was, ondanks dat hij al van pup af aan bij Sarovyr bleef. Miss Oriël zei hier ook wat over nadat een blond meisje naar Zev had gezwaaid, die even met een lichte frons na werd gekeken door Sarovyr. Daar tussenin waren nog wat mensen gearriveerd. Het was duidelijk dat anderen elkaar wel kenden, zei het goed of kwaadschiks. Sarovyr had hun houding en gedrag tegenover elkaar bekeken terwijl hij even zijn vingers liet kroelen over Zev zijn kop, die zacht bromde van genot. Uiteindelijk werd de groep opgesplitst en rolde Sarovyr mee met Master Riley, waar hij bij was ingedeeld met nog Drie anderen waaronder zich het meisje bevond met de andere Wolf en een ander met rood haar die eerder aan kwam vliegen. De witharige jongen had duidelijk zijn dag niet, dus besloot Sarovyr zwijgend zijn aandacht op Master Riley te vestigen die zijn woordje deed.

Toen Zev weer rustig lag demonstreerde Master Riley zijn Totem dier die ontstond uit mos en ander groen van de grond af, uiteindelijk gevormd tot een Eekhoorn. Gelijk enthousiast en nieuwsgierig ging Sarovyr aan de slag met wat werd gezegd: Concentratie. Met een diepe ademhaling door zijn neus sloot hij zijn ogen terwijl hij de bron van magie in zich opspoorde. Deze was als een wakende vlam in hem die aanwakkerde toen Sarovyr hier roeping op deed. Intussen hadden zijn oren al wat gemopper opgevangen iets verderop bij Miss Oriël haar groep. Dit negeerde hij verder, en deed zijn ogen open. Zijn linkerhand uitstrekkend kwam er een geconcentreerde uitdrukking op de jonge man zijn gezicht, die even met zijn ogen knipperde toen de aders op zijn arm zwart werden naar zijn uitgestrekte hand toe. Uit zijn vingertoppen ontsproten zwarte slierten, dat op rook leek die zijn eigen leven leidde. Uiteindelijk bundelden de zich samen terwijl Sarovyr zijn adem in hield. Zijn amberkleurige ogen dwaalden naar de bol in de lucht die al snel een vorm kreeg. Vleugels ontsproten zich en tenslotte klauwen zo groot als zijn hand. Vanaf de vleugels kwamen vonkjes, die wild begonnen te flapperen de lucht in. Verder leek het moeite te hebben zijn vaste vorm te hebben, tot er een kop met een opengesperde snavel ontsproot. De Havik, die maar een paar seconden te zien was, verloor zijn vorm weer. Als een kleine komeet sloeg de resterende duistere magie met een vorm van vuur een paar meter voor hem op de grond in, een verkoold stukje gras en takjes achter latend ''Oeps..'' mompelde Sarovyr dan ook, die de hele tijd onbewust zijn adem in had gehouden zonder te knipperen.

Voordat Miss Oriel was begonnen met de les waren er nog wat mensen aan komen lopen. Een van die mensen was Lea. Al voordat het meisje zich bij de groep mengde had Luci een bekende energie gevoeld. Te afgeleid door alles om haar heen had ze er geen aandacht aan besteden maar kwam er al snel achter van wie die energie was.
Nu het lieve meisje Lea bij de rest stond gleden Luci haar ogen haar kant op. Ze stond met haar ogen gericht naar de grond en haar hand was kramp achtig om het hengel van haar schoudertas geklemt. Aan haar energie te zien werd het Luci al snel duidelijk dat ze onrustig was en zich niet echt ‘goed’ voelde. De neiging om op haar vriendin af te rennen en dr een knuffel te geven borrelde op. Maar Luci hield zich in, bedenkende dat Lea het misschien niet fijn zou vinden als vele naar haar keken.
In plaats van dit plan schuifelde de blondine on opgemerkt achter de mensen door om uiteindelijk naast de brunette te verschijnen. Hier legde ze haar kleine hand op de gespannen hand van Lea en glimlachte geruststellend toen het meisje haar aan keek. Ze hoefde geen woorden te gebruiken, haar blik zei waarschijnlijk al genoeg. Ze wist niet wat er precies aan de hand was, en dat ging ze nu ook niet aflezen aan haar vriendin. Maar met dit gebaar liet ze Lea weten dat zij er voor haar was en ze, nu in deze les maar ook gewoon zo, er niet alleen voor stond.

Na dit korte momentje met Lea hoorde ze hoe Miss Oriel begon te praten. Ze werden in groepen opgedeeld en Luci was uitermate blij dat ze bij Lea in de groep zat. Alles was toch wel leuker als er een maatje bij was. En aangezien Hunter er niet bij was vond ze het alleen maar fijn dat Lea er wel was.
De uitleg van de docente was zoals altijd duidelijk en goed te volgen. Luci had aandachtig geluisterd en een knikje gegeven toen Oriel klaar was met vertellen. Vervolgens had ze gezien hoe de lynx was verschenen. Een prachtig, majestueus wezen gevormd van licht energie keek de groep rond. Een verwonderde glimlach sierde om Luci’s lippen en ze stond te popelen om het zelf uit te proberen.
Zij was echter niet de enige die het wilde proberen. En zoals ze misschien wel een beetje had verwacht, nam Drake als eerste afstand van de groep om de oefening te uitvoeren. Iedereen tuurde als een horde schapen naar de wolf in afwachting of het hem zou lukken. Er verschenen wel vlammen maar de echte spreuk leek niet perfect te werken. Ze zag hoe Drake met zichzelf en zijn magie in de knoop raakte om uiteindelijk boos te worden waardoor het nog minder lukte. Ergens wilde Luci hem bemoedigend aan spreken, zeggende dat het van zelf wel kwam. Maar bij het zien van zijn sfeer, en te bedenken wíe hij was, nam ze maar een teug adem, keek schuin weg en hield zichzelf in bedwang. Ze zou hem waarschijnlijk alleen maar irriteren met haar goed bedoelde woorden.
Vervolgens zag ze de jongen genaamd Theneras afstand nemen van de groep. Hij mompelde iets wat Luci niet kon verstaan om daarna zijn ogen te sluiten. Ook hij bleek moeite te hebben met het oproepen van zijn totum dier. Het was niet gek, het was de eerste keer. Maar toch stond Luci er van te kijken dat de twee jongens allebei gefrustreerd raakten. Op zich was het logisch, maar zij zelf was gewoon niet een gefrustreerd type.
Toen ook Theneras het op gaf wierp ze de jongen een bemoedigende, vriendelijke glimlach toe. Hij zou het vast niet erg vinden, toch?
De ogen van de groep gleden naar Nariko die een vraag stelde. Luci was vaak de gene die luisterde naar de vraag en het antwoord maar deze keer hoefde ze het antwoord niet perse te weten. Haar hoofd magie was licht magie dus dat zou nu handig van pas komen.

Zonder echt te wachten op het antwoord, maar wel zo stilletjes mogelijk zodat ze niemand zou afleiden, nam Luci haar rugzak van haar rug af. Deze plaatste ze ergens op de grond neer en zakte door haar knieën heen. In kleermakerszit ging ze zitten op de grond en hoefde zich geen zorgen te maken want ze had een saftey short aan. Hierna gleden haar ogen naar de personen die stonden. Het zou vast niet erg zijn als zij zou zitten, toch? Ze had al vaker geluisterd naar haar innerlijke magie. Dit doordat ze haar kristal moest zuiveren en gewoon soms mediteerde om tot rust te komen. Op deze manier kwam ze altijd erg dicht bij zichzelf en dat was vast wat ze nodig had bij deze spreuk.
Ze wierp een blik op Oriel om te checken of de docente haar niet afkeurend aan keek. Vervolgens glimlachte ze nog even naar Lea, ‘Wens me succes.’ Fluisterde ze zodat alleen Lea het kon horen en legde haar handen over elkaar gevouwen op haar schoot met de handpalmen omhoog.
Ze sloot haar ogen en ademde diep in. Haar concentratie verplaatste zich van de buitenwereld naar haar zelf. Ze visualiseerde zich dat er niemand was en ze alleen zichzelf had om op te focussen. Ze luisterde naar haar hartslag, haar ademhaling. Het licht tintelende gevoel van het waarnemen van de energie die door haar heen stroomde.
Enkele seconden later was ze weg. Weg van deze wereld, de andere energieën, de geluiden, al de gevoelens, ze deden er niet meer toe. Ze had dit zichzelf moeten aanleren voor het zuiveren van haar kristal maar ook zodat ze niet altijd alles binnen kreeg van alles en iedereen. Het had haar enkele jaren gekost voordat ze het echt goed kon. En soms lukte het haar nog niet. Maar nu, in de natuur op een rustige plek, kon ze zich zeker voor een heel groot deel geheel afsluiten.
Ze keek naar zichzelf. Naar haar emoties en energie. Naar haar innerlijke deel wat voor vele verscholen was. In de duisternis van dit onderbewustzijn bekropen nare gevoelens haar. Gevoelens van haar verleden. Van de trauma’s die ze had opgelopen. Ze voelde hoe het litteken en het stigma op haar rug lichtjes begonnen branden. Pijn wat ze toen der tijd had gevoeld verspreiden zich door haar lichaam. Het was een mengeling van mentale en fysieke martelingen. Gevoelens als verdriet en angst vulde haar hoofd. En steken als messen schoten door haar zenuwen heen. Niemand van de groep zou dit zien, niemand zou weten waar Luci voor stond op het moment. Het enige wat ze zouden zien was de pijnlijke frons die op haar gezicht was verschenen, enkele tijd nadat ze haar ogen had gesloten, en de zweet druppeltjes die zich vormde op haar voorhoofd waarvan er eentje langs haar slaap naar beneden parelde.
Opeens tussen al het leed, de nare gedachtes, de herinneringen en de pijn door verscheen er een lichtje. Een lichtje als symbool voor haar kracht. ‘Ik ben sterker dan deze emoties. Ik heb al deze dingen al eens overwonnen. Ik hoef mezelf er niet aan over te geven.’ Waren de woorden die ze zichzelf toe fluisterde, onhoorbaar voor de buitenwereld. Met deze realisatie liet ze de onaangename dingen van zich af glijden. Ze besteden er geen aandacht meer aan. Ze wist dat ze meer was dan al deze ellendige dingen.
Langzaam ontspande ze zich zichtbaar voor de rest, de frons verdween en ze haalde nogmaals diep adem. Ze tilde haar handen iets omhoog en deze bleven hangen bij de solar plexus. Vervolgens ademde ze uit en liet ze al haar energie los. Net als bij Oriel begon Luci op te lichten waarna er een bolletje zich van haar lichaam los maakten. Het bolletje zweefde naar haar handen toe.
Als een teer bloempje gelegen in het kommetje van haar handpalmen bracht ze haar handen voorzichtig naar voren. Haar helder blauwen ogen opende zich en ze keken naar licht puntje. Een glimlach verscheen bij het zien van deze licht substantie. Ook al leek het een vredig fragiel iets, het straalde kracht, moed en doorzettings- vermogen uit. Dingen die Luci had verkregen doordat ze het demoon in zichzelf onder ogen had gezien.
‘Kon'nichiwa, hajimemashite.’ Fluisterde ze in haar thuistaal naar de licht bol en de glimlach werd breder. Vervolgens, als of Luci voor nu haar limiet had bereikt, verdween het licht puntje weer alsof het vervaagde in de wind. Hierna liet Luci een diepe, uitgeputte zucht horen en voelde ze hoe haar handen lichtjes trilden. ‘Dat was... intens.’ Concludeerde ze zachtjes in zichzelf en nam even een paar seconden om te bevatten wat er zojuist was gebeurt.
Toen ze weer terug was naar zichzelf keek ze de groep rond en zetten een brede lach op. ‘Hah, dat was interessant!’ Uitten ze enthousiast en ging weer staan. Ergens wilde ze de chocolade reep uit haar tas pakken voor extra energie. Maar ze vond het ongemanierd om dat te vragen dus keek ze alleen maar even kort naar haar tas om zich daarna weer te richten op de les.

ooc: ppffff sorry voor de chaotische lange post x.x
hopelijk is ie goed^^;

Ze had Drake begroet en was naast hem gaan staan. Bij zijn woorden kon ze het niet laten te glimlachen. Ergens was het stiekem toch wel fijn te weten dat hij haar gezelschap waardeerden. Liet weer iets van die onzichtbare onzekerheid verdwijnen. Hierna voelde ze hoe hij op haar hoofd klopte en ergens had ze zn hand willen pakken om die zo in een pijnlijke draai te draaien. Maar aangezien ze in een les waren, en Drake zijn aandacht al snel ergens anders op gericht werd, liet ze het maar gaan. Ze hoorde hoe hij snoof en volgde zijn blik naar een jongen die net aan was komen lopen. Op zich zag ze niet echt iets ‘slechts’ aan de knul maar Drake dacht daar blijkbaar anders over. Bij de opmerking moest Yang moeite doen niet te grinniken. Ze kende die hele ‘Thenisbal’ niet dus was een kant kiezen liever niet iets wat ze deed. Al was het wel zo dat als hij aan Drake zou komen op een negatieve, ze als een boze leeuwin de jongen weg zou slaan. Niemand zou zo maar ongestraft Drake iets aan doen, aangezien ze hem toch wel zag als een vriend.
De woorden van de docente kwamen al vrij snel en Yang had haar aandacht op Miss Oriel gericht. Ze had haar nog niet heel vaak gezien maar het leek haar een prima docente. De roodharige vuur magiër knikte bij de woorden en had op zich niks te zeggen. Dit veranderde echter toen de groepjes werden gemaakt. Ze was nog nieuw op school en niet mega goed in ‘echte’ vrienden maken. De enige die ze in de paar maanden echt had leren kennen was Drake. De jongen waar ze zojuist langs stond. En hij werd net niet in haar groepje ingedeeld. Een korte grom klonk en eigenlijk wilde ze haar mond opentrekken maar haar aandacht werd afgeleid naar de blik van Drake. Deze blik sprak een honderd woorden en Yang knikte begrijpelijk met het woord, ‘Uhu,’ er bij.
Als Drake vervolgens niet iets had gezegd was zij de gene geweest die het woord had genomen. Bij zijn zin knikte ze instemmend en glimlachte breed en onschuldig toen de docente hun kant op keek. Een blik was echter al genoeg. Met een pruillipje keek ze nog een keer naar de docente om daarna dr wangen op te blazen en on geamuseerd een lok haar uit haar gezicht te blazen.

Met een beetje hangende schouders liep ze naar de woud docent toe en sloeg haar armen over elkaar. Een korte zucht klonk en de realisatie dat ze met mokken niks zou bereiken drong tot haar door. Ze vond het wel jammer maar ze kon er maar beter het beste van maken. Hierdoor rechte ze haar rug, haalde even diep adem en toverde weer een geboeide glimlach op haar gezicht. Met deze positievere houding luisterde ze naar de woorden van de docent. Het was een uitleg over de totem dieren en de behuizing hier van wat hij hen ging leren. Toen hij klaar was met praten demonstreerde hij de spreuk. Takken en veel groen begonnen zich te vormen tot een wezen. Yang wist het te plaatsen als een eekhoorn. Best wel klein en schattig voor z’n docent, bedacht ze zich.
Nog wat woorden volgden waarna de leerlingen zelf mochten gaan werken. Yang fronste kort en bedacht zich hoe de spreuk ook al weer ging. Zachtjes fluisterde ze de woorden om er zeker van te zijn dat ze het goed had. Vervolgens kwam de vraag op welk element ze zou gebruiken. Weer fronste ze en richtten haar ogen even naar de hemel. Hopende dat daar misschien de oplossing was geschreven. Ze hoorde hoe haar gedachtes dingen afwogen en afwezig beet ze op haar onderlip. Ze was het sterkte in lucht magie. Maar vuur magie lag meer bij haar kern. Althans zo had ze dat bedacht als ze nadacht over de twee magie soorten. De docent had gezegd dat hij woud had gekozen omdat hij dat het meeste gebruikte. Zelf gebruikte ze lucht het meeste en was hier ook het meest ervaren in. Om de huls niet het moeilijkste van dit totum dier te maken, besloot ze om hiervoor lucht te gebruiken. Dat zou haar toch wel het beste af gaan.
Haar zilveren kijkers gleden van de hemel weer naar de groep en ze zag hoe een persoon zijn ogen had gesloten. Achter hem zag ze hoe Drake gefrustreerd iets deed met zijn magie. Ze opende haar mond al om Drake iets bemoedigends toe te roepen maar ze staakten haar kreet nog voor deze had kunnen klinken. Misschien was het niet z’n slim idee om te roepen in de les, bedacht ze zich dan ook. Echter vond ze het wel naar voor Drake dat er blijkbaar iets niet ‘goed’ ging. Met nog wat twijfel richtten ze haar blik weer op de jongen in de rolstoel. Deze had zijn ogen ondertussen geopend en strekte zijn arm voor hem uit. Met een geconcentreerde blik wist hij duistere energie op te roepen. De substantie vloog omhoog als een bol en begon al snel vorm te krijgen. De dude was een natuur talent!
Als een klein kind die keek naar een film verschenen er dan ook twinkelingetjes in haar ogen en lachte ze breed. Ze stond ondertussen te popelen om zelf de spreuk uit te proberen en zag hoe er een vogel verscheen. Deze was echter niet lang te zien want hij verloor al snel zijn vorm waarna het als een komeet in de aarde sloeg. Duistere vlammen zetten gras en stukjes hout in de fik. Deze bleven uiteindelijk verkoold liggen en een droge ‘oeps’ was te horen van de jongen.

Yang knipperde na dit aanzicht en de droge oeps zorgde er voor dat ze moest lachen. ‘Nice one jo!’ sprak ze en stak enthousiast haar duim op. ‘Alright.’ Ze sloeg haar vuist in haar hand, het geluid van leer op leer weerklonk afkomstig van haar vingerloze handschoentjes, en knakte haar knokkels. ‘Lets do this.’ Uitten ze en een grijns sierde om haar lippen.
Met die woorden stak ze haar rechterhand naar voren. Haar zilveren ogen keken naar de hand en ze haalde diep adem. Vervolgens blies ze wat wind naar de hand toe en hier begon de lucht in een klein bolletje te tollen. Ze maakte wat bewegingen met haar hand en de bol groeide. Een roterend bolletje groter dan een tennisbal danste boven haar hand. De lucht was een beetje zichtbaar geworden door de hevig tollende beweging die het maakten.
Haar wenkbrauwen kropen dichter naar elkaar toe, een frons vormende, terwijl er een bedenkelijke, geconcentreerde blik op haar gezicht verscheen. Ze moest het nu in een dierlijke vorm zien te krijgen. Met werkelijk geen idee wát haar totum dier zou zijn besloot ze het eerste dier wat in haar op kwam te gebruiken. Ze hief haar andere hand op en wist met deze er bij al snel een kat te vormen. Of dit echter het juiste schepsel was wist ze niet en wellicht had ze het gemaakt met pure lucht ‘vorming’.
Ze keek rond en een jolige grijns speelde om haar lippen. Een ideetje voor wat leuks in de les kwam in haar op. Zonder er echt over na te denken wat de docent zou vinden liet ze de ‘lucht kat’ veranderen in duizend kleine draakjes. Deze, vrij onschuldige draakjes, verspreiden zich al snel en omringde de andere leerlingen... en dus ook de leraar. Bij het zien van de reacties kon de rood harige het niet laten te lachen. ‘Sorry, sorry, het moest gewoon!’ sprak ze nog lachend en liet al snel de wezentjes verdwijnen.
‘Oke, nu het echte werk.’ Ze haalde diep adem, bracht haar handen bij mekaar en herhaalde de spreuk nog eens fluisterend voor zichzelf. Hierna sloot ze haar ogen en focusten zich op haar magie. Nu sprak ze de woorden duidelijker en maakte wat bewegingen met haar handen. Met de juiste focus kreeg ze het voor mekaar iets te ‘voelen’ wat haar dier zou zijn. Ze opende haar ogen en bewoog haar vingers. Voor haar verscheen een vogel, majestueus en groots. Met een prachtige staart en mooie vleugels. Voor enkele seconden, niet goed wetende wát voor vogel het precies was, staarde Yang er naar. Deze tijd was echter niet lang genoeg om duidelijk te kunnen zien welke vogel het was. Dus toen het dier alweer verdween staarde de jongedame vragend naar haar handen. ‘En wat is nou mijn totum dier?’ Mompelde ze lichtjes verward, niet goed wetende wat ze hier van moest denken.

Ooc: .-. hopelijk is ie goed.
Ja sorry Yang MOEST gwn iets lolligs doen x3

Vervanging van Master Riley

Ze liet haar ranke vingers over het kozijn gaan van het raam. Haar lichtblauwe ogen keken naar buiten, ze wilde eerst even de informatie tot haar door laten dringen en goed begrijpen. Ze was net bij Eres geweest voor het onverwachte bericht. Omdat Levina een ervaren woudmagie docente was, kon zij deze situatie nu redden. Ze was gevraagd om deze les bij te staan terwijl Master Riley dan kon vertrekken. In haar hand hield ze de brief voor hem, het ruwe papier was van ver gekomen. Levina slaakte een zucht en besloot te gaan.

Op een drafje liep ze even later het veld over. Ze speelde met de armbanden die rond haar pols lagen, terwijl het hoedje vrolijk op haar hoofd balanceerde. Ze zag de groep mensen staan, jongens en meisjes die hun uiterste best deden. Ze begroette hen met een grote welkome glimlach. ''Hallo luitjes!'' en ze grinnikte. Hierna liep ze naar Riley toe. ''Hai. Ik moest deze aan je geven en ook zeggen dat de shuttle over een uur vertrekt. Het leek ernstig te zijn.'' Levina liet even meelevend haar hand op zijn schouders rustten. Wat er verder in de brief stond ging Levina verder niet aan dus wuifde ze hem gedag toen hij weg liep. Vervolgends stapte Levina naar de groep waar Oriël bij stond. ''Hai. Ik ben door Eres gestuurd om te helpen bij je les nu Riley weg is. Wat kan ik voor je doen?'' vroeg ze vriendelijk met een glimlach. Ze krabte even aan haar hoofd waar ze jeuk had en keek de groep even rond. Het was in iedergeval duidelijk dat ze allmaal hun best deden.

Ze had wel tegenstribbelen van Drake verwacht. Vooral omdat ze hem moedwillig in een groep had geplaatst met Theneras en Luci en met opzet niet bij Yang. Dit was goed voor hem. Ze keek hem aan toen hij nog enigszins lichtjes begon tegen te sputteren. 'Er wordt niet van groep geruild meneer Burned,' om hem daarna een smalle glimlach te schenken. 'Zie het als een uitdaging. Een keerje weg uit die comfort zone. Draait vandaag daar niet om?' vroeg ze simpel maar ze wist dondersgoed wat ze deed. Ook Theneras leek niet al te blij met haar beslissing maar ze trok zich er niks van aan. In plaats daarvan begon ze met de uitleg van haar deel van de les en een demonstratie om aan de studenten te laten zien wat de bedoeling was. Vervolgens legde ze een opdracht uit zodat ze zelf konden gaan oefenen en liet ze hun gang gaan. Haar blik dwaalde even naar Riley die ondertussen ook met zijn les begonnen was maar haar aandacht werd al snel gevraagd door Nariko. 'Dat ligt eraan Nariko. Waar voel je je het prettigst bij,' antwoordde ze eenvoudig de vraag van het meisje. De meeste magiërs hadden wel een bepaalde magie soort waar ze een voorkeur voor kenden. Zelfs zij die een dubbele nationaliteit hadden.

Haar blik ging verder naar Drake die begonnen was met een eerste poging te wagen. Ze zag hoe zijn frustratie de overhand kreeg en hij uiteindelijk in het gras ging zitten na een tiental mislukte pogingen. Haar blik ging even naar de rest en toen ze geconstateerd had dat ze het nog wel even zouden redden zonder haar liep ze op Drake af. 'Ik doceer hier geen vuurmagie Drake. Dus gedraag je dan ook niet zo in mijn les,' sprak ze hem toe, haar stem strenger en killer dan de meeste mensen over het algemeen van haar gewend waren. 'Sta op,' vervolgde ze. 'De magie die nodig is om divinatie technieken eigen te maken is neutrale magie. Dit kan zijn voordelen hebben. Iedereen kan het leren. Maar ook zijn nadelen. Niemand weet precies hoe het voelt en dat zorgt ervoor dat ze het proberen om te buigen naar de elementaire vorm van magie die ze wel kennen. In jouw geval vuur. In mijn lessen werk je niet met je handen. Je werkt met je geest en je ziel. Hier..,' zei ze en wees naar zijn voorhoofd. '...mogen geen andere gedachten aanwezig zijn behalve de opdracht waar je mee bezig bent en hier...,' ze wees nu naar zijn borstkas. '...mogen geen andere gevoelens aanwezig zijn die je concentratie verstoren. Elke emotie heeft een tijd en plaats. Stop ze in een lade, zet ze op een kast. Hoe je het doet maakt me niet uit. Maar zet ze opzij. Je hebt ze nu niet nodig. Dit is niet waar je nu mee bezig bent. Spreek je magie aan vanuit het mentale, niet het fysieke,' legde ze hem uit. Misschien dat ze strenger over kwam dan normaal gesproken. Maar dit was een moment dat hij het in zijn botte kop door moest laten dringen als hij vandaag succesvol wilde zijn. Dat was de reden dat ze deze groep gekozen had om bij elkaar te zetten. Ze moesten dit leren.

Daarover gesproken ging haar blik naar Theneras die ook maar besloten had de les uit te zitten. Ze liep bij Drake vandaan en hield stil bij de Shadraanse jongen. 'Opgegeven?' vroeg ze enkel. Ook al wilde ze het misschien niet horen, soms leken die jongens meer op elkaar dan ze zich beseften. 'Je blokkeert Theneras en dan voornamelijk jezelf. Je zit jezelf in de weg. Je lijkt je best te doen om iets uit jezelf te trekken en ik snap niet waarom. Je behandelt deze spreuk alsof je niet eens weet wat je hier aan het doen bent terwijl je behoort te werken met magie die je zo vertrouwd zou moeten zijn. Je werkt dagelijks met deze magie alleen altijd vanuit het fysieke perspectief. Probeer eens niets te doen. Gewoon zitten, ogen dicht en voelen en dan pas vragen of het zich wil openbaren,' sprak ze. Daar liet ze het bij. Theneras was een gevalletje van: te hard werken en waar zoiets normaal gesproken prijzenswaardig zou zijn was het hier voor de jongen alleen maar onhandig. Het gaf alleen maar frustratie.

Ze keerde zich terug tot de anderen, om te zien hoe Luci was gaan zitten op de grond en een klein bolletje lichtmage zich uit haar losmaakte. Geruisloos was Oriël naar het meisje toegelopen en wachtte geduldig tot ze weer was gaan staan. Ze knikte haar bemoedigend toe. 'Zeer goed Luci. Neem een beetje rust en kijk of je dat straks nog een keer kan proberen,' zei ze zacht tegen de studente en wilde weer weglopen maar bedacht zich even en keek het meisje weer aan. 'Puur is beter voor het herstel van magische energie,' glimlachte ze waarna ze naar Lea en Nariko wilde lopen om te zien hoe zij het deden. Echter werd ze afgeleid door de verschijning van een wel zeer excentrieke vrouw die ze slechts een paar keer eerder had gezien. Levina. Ze zag Riley weg lopen en rechtte haar rug toen de jonge kunst docente haar kant op kwam. Ze knikte kort. 'Ik had gehoopt dat het anders was gelopen,' meldde ze, meer doelend op de situatie met Riley waarbij ze door liet schemeren meer over een mogelijke oorzaak te weten. Haar blik ging terug naar de vrouw voor haar. 'Bedankt voor het invallen op zulke korte termijn. Nu Riley weg is kan ik je hulp goed gebruiken. De les vandaag is het oproepen van een totem dier. Echter hebben totem dieren in hun pure vorm geen stabiliteit. Ze hebben behuizing nodig. Het groepje wat daar zit zou daar met Riley aan beginnen. Ze moeten een behuizing maken voor hun totem dier. Als jij je over hen zou willen ontfermen. Straks wisselen we de groepen om,' legde ze uit waarna ze naar Riley's groep liep. 'Meneer Jackson moest helaas weg voor een noodgeval. Maar Miss Levina, kunstdocnte hier op school, is zo vriendelijk om voor hem in te vallen. Zij zal jullie deel van de les vanaf hier overnemen,' legde ze aan de studenten uit waarna ze dezelfde uitleg aan haar eigen groepje gaf voor wanneer ze straks zouden gaan wisselen.

De wind bracht zijn aanwezicheid door de bomen. Liet de bladeren ritselen en zachtjes mee bewegen op hetritme. De sfeer in de groep was erg verschillend, dat had de vrouw al snel gemerkt. Met haar excentrieke uiterlijk en vrolijke humeur, was ze nogal een opvaller tussen de mensen. Ze grinnikte even zacht om de absurdheid ervan dat ze hier opeens zo stond, waarna ze luisterde naar de korte uitleg van Miss Oriël. Ze knikte over de opmerking over Riley, waar Levina het mee eens was. 'Bedankt voor het invallen op zulke korte termijn. Nu Riley weg is kan ik je hulp goed gebruiken. De les vandaag is het oproepen van een totem dier. Echter hebben totem dieren in hun pure vorm geen stabiliteit. Ze hebben behuizing nodig. Het groepje wat daar zit zou daar met Riley aan beginnen. Ze moeten een behuizing maken voor hun totem dier. Als jij je over hen zou willen ontfermen. Straks wisselen we de groepen om,' Ze luisterde naar elk woord waar Oriël over sprak en gaf daarna aan het begrepen te hebben. ''Maak je geen zorgen, komt helemaal goed.'' Het gunstige was ook dat Levina zelf een misschien grof en 'recht voor zn raap' persoon kon zijn, maar ze had wel degelijk veel gevoel. Dit uitte zich in vele vormen. Deze opdracht gaf haar een glimlach op de lippen, want ze had ooit een soortgelijk iets geleerd. In de tijd van toen ze nog in het circus leefde, was er altijd een lieve waarzegster geweest die Levina met dingen hielp. Monera Lily heette de vrouw en Levina had altijd veel lol met haar gehad. Vaak met haar moeder was ze lans gegaan om voorspellingen te doen, spirituele magie vond Levina prachtig. De vrouw was ook altijd erg lief, maar niet het stereotype geweest. Dat was ook wat ze leuk aan haar had gevonden. Levina deed even haar hoedje goed en hoorde hoe Oriël de situatie aan de andere leerlingen had uitgelegd.

Levina lachte naar de kinderen en sloeg haar handen in elkaar, alsof ze op het punt stond om een lekkere taart te bakken. In haar ogen glinsterde de plezier en een grote glimlach op haar gezicht. ''Okey kinders, zoals jullie hebben gehoord zijn de plannen gewijzigd.'' Levina Maakte een losse beweging met haar hand. ''Mijn naam is Levina Soleil, ik ga jullie helpen bij het maken van jullie totum. De buitenkant hiervan dan.'' Terwijl ze haar naam had gezegd, was deze in de lucht verschenen met zwarte letters. Ze had het zichzelf al een lange tijd meester gemaakt om met haar Dark magic in de lucht te kunnen schrijven. Ze keek de leerlingen even een voor een aan. In haar groepje zat een jongen die in een rolstoel zat en een wolf bij zich had, donker haar en sterke kaaklijn. De volgende was een andere jongen maar inplaats van donker, had hij spierwit haar. De heldere ogen herkende Levina als het type dat graag onrust veroorzaakte. Ze glimlachte even bij die gedachte, want ze vond dat soort types altijd een leuke uitdaging. De meisjes, leken totaal andere types. Geen 'bitches' in de groep was een voordeel. Het bruinharige meisje leek Levina erg lief en misschien zelfs leergierig. Ze vermoedde dat zij ook haar huisdier had mee genomen. De dieren maakte Levina zich ook verder geen zorgen over, daar kon ze prima mee omgaan. Last but not least, stond er een meisje dat Levina letterlijk aan een stuiterbal deed denken. Een stuiterbal die in de fik stond er nog blij om was ook. Ze had zoveel energie maar ook pit en lef, ze was een opvallende meid die er zo te zien erg veel zin in had. ''Goed, het is de bedoeling om een soort omhulsel te maken voor de totum, aangezien deze niet op zichzelf kan bestaan. Net als een mens, bestaan ze uit de stoffelijke buitenkant en een energie, wat je kunt vergelijken met onze geest.'' zei ze met een glimlach. Nu hield ze haar hand omhoog en glimlachte vanuit haar hand verscheen een soort houten bol, deze groeide ze steeds verder tot het vorm kreeg. Er zaten takjes aan die pootjes werden en blaadjes die de vacht van het komende wezen lieten zien. Toen het omhulsel was gemaakt met de handeling van woudmagie, kon Levina zich op de volgende stap concentreren. ''Je kunt er achter komen via het hulsel en de energie, wie of wat je totum is. Met de energie werk je vanuit hoe het wezen aanvoelt en je zult het in de vage lijnen kunnen zien wat het is. Het hulsel is via de andere kant en zal je totum ongeveer laten zien hoe hij eruitziet, maar nog niet de energie prijs geven.'' En met die woorden maakte ze de vorm van het hulsel af. ''Het is vooral de eerste keer erg moeilijk, maar dat is niet erg, gewoon blijven oefenen. Wanneer je beide spreuken goed onder de knie hebt, kun je ze combineren.'' Levina glimlachte en keek naar het kleine wezentje wat ze op haar hand had, het had de vorm van een hermelijn. Ze sloot even haar ogen, maakte haar lichaam, geest en ziel volledig vrij en genoot van de intense kracht die deze concentratie naar boven riep. Nu zag je iets uit haar andere hand springen en vrolijk rond kijken. Alsof hij wist waar het naartoe moest, sprong hij met een boogje zijn huls in. Nu waren de twee verschillende vormen een en keek het Levina met nieuwsgierige oogjes aan. ''Hey Freddy.'' Grinnikte ze zacht. Hierna sprong het wezentje van haar hand en rende enthousiast door de jongeren door. Levina zette een hand op haar heup en hield haar kracht beheerst en ervaren onder controle.

Hermelijn
De hermelijn staat symbool voor zuiverheid, matigheid, sterke wil en vrijheid.

Het leek hoogst zinloos voor hem te zijn. Wat Drake ook probeerde en hoe hij ook tewerk ging, hij bleef maar struggelen. Het werd hem maar niet duidelijk hoe je dit kon oproepen en hij deed dit keer toch écht zijn best. Briesend en bijna kwaad vanuit frustratie en onmacht spoot hij het vuur om zich heen. Het zwarte haar zat in de war en zijn blik leek verwilderd. Het was zo erg dat Drake zich vanuit zijn eigen onzekerheid nu afsloot voor de rest van de groep. Hij zag wel Theneras een oging wagen, maar verder boeide het hem vrij weinig. Niks boeide hem meer en toch was het dat wat hem niet boeide.. het punt waarom hij zo boos was. Normaal was het voor Drake een simpele truc, dan had hij met zijn hooghartigheid de spreuk zo klaar. Hij vond zichzelf vaak de beste van de klas in de praktijk en hij had niet voor niets al de volgende rang van ascendant. Misschien boos om dat het niet lukte, maar ook boos doordat het zijn trots krenkte op een manier die hem niet beviel. Hij behoorde hier goed in te zijn! Nogmaals een poging, enkel wat vlammen. Nogmaals, nogmaals. De vuurkunsten en technieken waren prachtig en geoefend, maar je zag de woedde van waaruit Drake het stuurde. Hij beet zijn kaken stijf op elkaar en de ader op zijn voorhoofd stond dik. Je hoorde hem grauwen, als een dier met felle ogen. Je moest nu écht niet bij Drake in de buurt komen, want zijn gehele energie was dik van de frustratie. Hij was boos, boos op zichzelf en boos op dat het niet lukte. De rest die er zat, kon hem niks meer schelen. Na de zoveelste falende poging schreeuwde Drake het uit. Hij schoot een vlam agressief tegen het gras. Het gaf een korte knal en Drake roggelde er nog op ook. Hierna liet hij zichzelf in het gras ploffen. Verbeten en chagrijnig keek hij even voor zich uit, tot hij nahijgend zijn voorhoofd tegen zijn knieën steunde. Hij slikte en sloot zijn ogen. Janken ging hij niet, maar het was duidelijk te zien dat hij even een moment voor zichzelf nodig had. Warning voor alle leerlingen, ga niet naast hem zitten. Een hoge hartslag en zijn lichaam vol zweet door de intensieve energie die hij had gebruikt. Hij voelde de wind lichtjes met zijn bezwete haar spelen en zijn vingers raakte het gras aan.
''Ik doceer hier geen vuurmagie Drake. Dus gedraag je dan ook niet zo in mijn les,' sprak ze hem kil toe. Drake fronste terwijl zijn voorhoofd nog negen zijn knieën lag. Hoe kon ze dat zeggen? Drake deed vreselijk zijn best, of was dat niet te zien dan? Dit was de eerste keer dat hij werd toegesproken op zijn gedrag wanneer hij wél actief zijn best deed. Drake hief zijn hoofd naar de vrouw met een eigenwijze blik. 'Sta op,' Drake hield zijn hoofd even schuin. Becommandeerde ze hem nou? Drake slikte en ving haar ogen. Wat er vervolgens gebeurde was eigelijk best bijzonder. Niet voor Oriël en Drake, want ze wisten wel beter van elkaar. Eerder voor de rest van de leerlingen die toevallig mee keken. Drake was namelijk een norse tegendraadse leerling die niet zomaar zou luisteren, deze reputatie had hij wel duidelijk gemaakt bij Savador. Misschien ook omdat de band tussen deze twee mensen heel anders geschapen was. Niet op pure dwang of bevel, maar op vertrouwen. Drake keek haar aan en slaakte een verslagen zucht, vond grip op de grond om zich af te zetten, zodat hij precies deed wat de vrouw hem gevraagd had. Drake stond op en keek Oriël zwijgend aan. Hij was langer dan haar, maar de overdracht van Oriël was veel sterker waardoor Drake in het gevoel veel kleiner was. Hij luisterde gehoorzaam naar haar woorden. 'De magie die nodig is om divinatie technieken eigen te maken is neutrale magie. Dit kan zijn voordelen hebben. Iedereen kan het leren. Maar ook zijn nadelen. Niemand weet precies hoe het voelt en dat zorgt ervoor dat ze het proberen om te buigen naar de elementaire vorm van magie die ze wel kennen. In jouw geval vuur. In mijn lessen werk je niet met je handen. Je werkt met je geest en je ziel. Hier..,' Drake hoorde de woorden geest en ziel, opende even zijn mond om te willen tegen sputteren, maar hij zag de vinger naar zijn voorhoofd gaan. Als hij scheel had kunnen kijken, had Drake het gedaan. Je hoofd, ziel, geest? Had de vrouw enig idee hoe.. wacht, dat wist ze wel degelijk. Ze was een van de personen die het eigelijk heel goed wist.. Precies om die reden werd Drake nu niet brutaal om zichzelf te beschermen en liet haar verdere woorden toe. '...mogen geen andere gedachten aanwezig zijn behalve de opdracht waar je mee bezig bent en hier...,' ze wees naar zijn borstkas, Drake volgde haar bewegingen. Hij was zijn woedde even vergeten en luisterde alleen naar wat ze te zeggen had.'...mogen geen andere gevoelens aanwezig zijn die je concentratie verstoren. Elke emotie heeft een tijd en plaats. Stop ze in een lade, zet ze op een kast. Hoe je het doet maakt me niet uit. Maar zet ze opzij. Je hebt ze nu niet nodig. Dit is niet waar je nu mee bezig bent. Spreek je magie aan vanuit het mentale, niet het fysieke,' Drake slikte, maar knikte kort. Hij had haar begrepen en slaakte een diepe zucht toen ze weer verder liep. Drake keek haar even na en vroeg zich af hoe de fuck ze hem vanuit het niets zo rustig had weten te krijgen. Misschien een gedeelte van de chaos in zijn hoofd opgelost? Drake keek naar zijn hand en fronste licht zijn wenkbrauwen. Er zat roet o, zoveel had hij van zijn magie gevraagd. Hij hoorde wat vage woorden van de rest wat mensen tegen elkaar zeiden, maar dit was niet waar hij zich mee bezig hiel. Je geest, je hart, je ziel? Drake beet op zijn tandvlees en voelde hoe zijn zweet koud was geworden tegen zijn eigen lichaam. De jongen besloot nu een moment te nemen zoals hij niet eerder had gedaan die les. Hij zag hoe het meisje Luci al gelijk een soort lichtje tevoorschein had getoverd. Túúrlijk, zij weer wel. Drake, concentreer jezelf. De jongen wreef over zijn gezicht en slaakte nogmaals de diepe zucht. Hij slaat zijn ogen, hield zijn armen losjes langs zijn lichaam en focuste zich volledig op wat Oriël had gezegd. De jongen probeerde zijn gehele hoofd leeg te maken en voelde een rustigere energie door zijn lichaam stromen dan eerst. Zijn ademhaling was nu regelmatig en elke keer als er een andere gedachte langs kwam veegde hij deze weg. Was het Theneras al gelukt? Concentreer je! Maar wat zou het zijn dan? Misschien wel een lelijke neusaap ofzo.. focus! Onbewust had Drake zijn handen nu iets meer omwijd gezet en zijn vingers licht gekromd. Hij zag het zwart voor zijn ogen, het licht van buiten was het enige in bewegingen wat hij zag. Het was heel gek.. Drake voelde hoe hij opeens in het diepe viel. Dat terwijl hij ook zeker wist dat hij nog stond. Het wezen moest dan misschien vanuit heel diep komen? Zijn kern.. Opeens zag Drake iets wat leek op vuur, maar hij herkende het niet als het vuur van de normale magie die hij gebruikte. Was dat een schaduw.. terwijl hij zijn ogen dicht had? wat was het?! In zijn hoofd. Hij leek nu in zijn hoofd ook iets te horen,.. het was een soort lach? Het werd steeds duidelijker ook. Tot het punt dat het leek alsof er iemand naast zijn oor lachte. Drake was verward, maar iets in hem liet hem ook zijn ogen open doen. Toen hij deze ogen open deed, waren ze een seconde even anders dan normaal. Hij had wel de rood oranje ogen, waar een brandend vuur nu wel heel duidelijk in te zien was. Daarbij leken zijn pupillen tot spleetjes getrokken. Alsof iemand een soort zwarte wolk tevoorschijn had getoverd rond zijn hoofd, waardoor de ogen nog meer helder werden. Langzaam kringelde de rook verder en voelde Drake hoe er 'iemand' vanuit zijn borst naar buiten kwam. Zijn vorm was nog niet helemaal duidelijk, maar dit was beetje bij beetje steeds meer te zien. Hij nam plaats voor Drake. Je kon af en toe zien hoe dit wezen in elkaar zat en Drake vroeg zich af wat en wie hij was. Dit was zijn totum? De gloeiende vuurogen keken Drake aan, er verscheen een grote grijns op het gezicht van de schaduw. Drake deed hem denken aan een overmaatse grote kat. Niet zo groot als een lynx, maar wel veel grote dan een normale huis tuin en keuken kat. Drake keek vragend naar het wezen, wat opnieuw lachte.. maar hij vroeg zich af of de rest dit ook kon zien en horen. Drake was er beduust van en hij kon niet begrijpen hoe een 'kat' zijn totum kon zijn. Deze twijfel kon het wezen zien en dit maakte hem alleenmaar meer aan het lachen. Hij was misschien een totum, maar de houding en ogen van het wezen stonden bijna kwaadaardig. ''Wha.. wie, wat.. hoe. Wat ben je?'' sprak Drake vol ongeloof. Hij slikte en keek vol onbegrip naar het wezen. ''Ghehe.. Ohh Drake. At last, we finally meet. It took you some time.. boy.'' sprak een hele diepe en duistere stem. De jongen was nieuwsgierig ook naar wat hij nog meer te vertellen had. ''You don't know me. But still I ám, you. Well, the center from were you were created one day. My name...'' Hij liet zijn schaduw gaan alsof hij met zijn klauw rolde. ''Is.. Darkfire.''

De woorden van Miss Oriël over dat Drake niet mocht ruilen, kwamen niet als een verassing. Ach.. Hij zou er wel het beste van maken met de zwartharige vuurmagiër in dezelfde groep. Het was te hopen dat de ander dat ook zou doen. Hij was hier om te leren, niet om ruzie te schoppen.
De les was inmiddels in volle gang en het was nu Theneras' beurt. In zijn concentratie, had hij de vraag van Nariko, noch het antwoord van de waarzeggerij lerares, niet gehoord. Het was dan ook niet op hem gericht, noch zou hij er wat aan hebben doordat hij enkel duistere magie bezat. Maar toch, informatie was interessant en vele theorieën waren op andere spreuken toe te passen.
Maar wat hij ook probeerde, het lukte hem niet echt goed en hij voelde hoe zijn energie begon terug te lopen. Met een zucht was hij gaan, zitten om even uit te rusten, en ondertussen keek hij naar zijn medeleerlingen. Bij Luci kwam er een lichtbolletje tevoorschijn wat steeds groter werd. Die Luci, ze was een enthousiast persoon. Zuchtend keek de jongen naar zijn handen. Er waren acht.. staafjes ontstaan. Meer niet. Mhg. Nog altijd fronsend keek hij naar zijn handen, waarna hij opkeek bij het horen van een nieuwe stem. Miss Levina. Hij luisterde naar wat ze vertelde. Ze zou dus de vervanger van Master Riley zijn. Hij bekeek de excentrieke vrouw nog eventjes voordat hij zich weer op zijn handen richtte. Het was frustrerend dat zijn magie niet deed wat hij wilde dat het deed.. Half luisterde hij naar wat Oriël tegen Drake zei. Wie weet, kon hij wat met de woorden doen. En zoals hij wel had verwacht kwam de vrouw daarna naar hem toe. Stilletjes schudde hij zijn hoofd. ‘Nee..’ murmelde hij, waarschijnlijk zag het er wel zo uit, zo zittend op de grond. In stilte en aandachtig luisterde hij naar haar woorden. Hij fronste weer. Niets doen? Dat.. was een nieuwe. De spreuken die hij tot nu toe had geleerd, waren geleerd met juist veel doen en hard werken. Zachtjes knikte hij naar de lerares. ‘Dank u wel voor uw woorden, mevrouw.’ Sprak hij zachtjes. ‘Ik zal het proberen.’ Met deze woorden vouwde hij zijn benen zo dat hij in een soort van kleermakerszit zat. Eenmalig ademde hij diep in en uit waarna hij zijn ogen dicht deed, zoals de lerares hem gezegd had. Niets doen, enkel voelen. Het was… vreemd om te doen. Niet onprettig maar wel vreemd. Hij keerde zich in zichzelf, richtte zich op zijn magie maar deed niks. Voelde enkel zijn magie aan, hoe het door zijn lichaam stroomde. Hoe zijn energie weer omhoog kwam, hoe de magie vloeide met elke ademteug die hij nam. Zijn concentratie werd echter verstoord toen hij werd opgeschrikt door Drake en diens acties. Theneras opende zijn ogen om de jongen te bekijken, en fronste. Er stond een grote kat, die tegen Drake leek te praten. De zwartharige jongen leek erdoor opgeschrikt en vroeg het wezen al hakkelend wat en wie het was. Theneras zag Drake haast nooit zo.. onthutst. Voor nog een enkele seconden bleven zijn licht blauwe ogen op Drake en de kat hangen, waarna hij zich weer afsloot. Weer probeerde hij zijn magie te voelen stromen door al zijn aderen. Het lukte hem vrij snel weer het niets doen en het enkel voelen op te pakken. Na enige tijd, toen hij voelde wat zijn magie allemaal uit zichzelf deed, probeerde hij weer een totem op te roepen. Hij had nog altijd zijn ogen dicht en probeerde er niet te veel over na te denken. Deze spreuk moest worden gedaan vanuit het gevoel, dus dat probeerde hij te doen. Een vervelend gekriebel verscheen op zijn hand. Fronsend deed hij zijn ogen open, en zag een vrij grote vogelspin en gifzwarte vogelspin op zijn hand zitten. Een gevoel van trots raasde door zijn lichaam. Een kleine glimlach sierde zijn lippen. Wat gaaf dit. Die 8 staafjes maakten nu toch wel een beetje sense De magie verslapte iets, en de spin verdween langzaamaan totdat er niets meer van te zien was. Het was gelukt. De spreuk, zijn persoonlijke totem, hield niet lang stand. Het was immers de eerste keer dat hij het gedaan had én het had nog niet dat omhulsel wat Miss Levina hun straks zou leren.

Licht teleurgesteld had de Shadraan naar het hoopje as op de grond gekeken. Natuurlijk had hij niet kunnen verwachten dat het gelijk vlekkeloos kon verlopen. Dat de docenten het er zo makkelijk vanaf leken te brengen was resultaat van jaren ervaring. Een lach liet hem echter zijn lichte ogen van het gefaalde resultaat af gaan en keken naar het roodharige meisje dat in het begin van de les nog aan was komen vliegen. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk en ze had haar duim even naar hem opgestoken. Met een knikje naar haar toe wenste hij haar in stilte succes toe toen ze aanstalten maakte het nu zelf te proberen. Misschien had ze wat meer succes. Gelukkig had zijn magie dat als een ongeleid projectiel ter aarde was geslagen geen leerling geraakt. Hij bleef dan ook kijken hoe zij het en vervolgens de anderen er af zouden brengen. Zijn wenkbrauwen kropen iets omhoog toen er eerst een kat van pure luchtmagie verscheen waarna deze als het ware ontplofte in tientallen kleine draakjes. Zev bleef liggen, maar als een kat die een mug in de smiezen had ging zijn hoofd heen en weer om draakjes die voor zijn neus langs gingen te volgen. Even hapte hij naar één toen deze te dichtbij kwam om vervolgens een zacht kuchend geluidje te maken. Sarovyr zijn mondhoeken gleden een klein stukje omhoog terwijl hij vervolgens observeerde hoe het meisje nu een vogel vormde. Deze was sierlijk in tegenstelling tot Sarovyr zijn totemdier die zich voor een korte tijd had laten zien. Deze was slanker en sneller geweest. Wat de ander haar vogel was kon hij niet thuisbrengen. Maar dat ook zij het voor elkaar had gekregen om iets van een vorm te hebben kunnen krijgen uit haar magie spoorde hem aan om het weer te proberen. Echter leek het er op dat de leraar die ze toegewezen hadden gekregen moest vertrekken toen een vrouw, die hij overduidelijk kon herkennen als Miss Levina, voor hem in zou vallen. De woorden die Miss Oriël hen dan ook toe had gesproken bevestigden dit. Haar uitleg was verhelderend en gaf de reden waarom zijn eerste poging was mislukt. Het omhulsel van zijn totem, om de energie bij elkaar te houden, was niet sterk genoeg geweest. Ze liet zien hoe haar eigen totemdier gevormd werd, waarna deze rond begon te rennen. Met een opgetrokken wenkbrauw hadden zijn ogen het dier even gevolgd. Wat een kinderspel..

Met hernieuwde energie had Sarovyr zich geconcentreerd op het maken van een vuurbal in plaats van gelijk met duistere magie te beginnen. Zijn duistere magie was sterker dan zijn vuurmagie, dat de omhulsel zou vormen zodra de Havik weer tevoorschijn zou komen. Het riep hem bijna, vragend om vrijgelaten te worden. Toen de bol vuur dan ook iets hoger in de lucht was geklommen stoken er vleugels uit die met een steeds hogere snelheid heen en weer begonnen te slaan. Vervolgens ontstond er een waaiervormige staart en poten. Met zijn lippen strak op elkaar geperst liet hij zijn duistere magie zich vormen naarmate de vogel duidelijker zichtbaar werd, die nog op één plek in de lucht bleef hangen. Uiteindelijk vormde het duistere omhulsel zich verder mee met het vuur toen deze zich naar zijn totemdier vormde. Het resultaat vloog vervolgens rond, een zwarte havik met brandende ogen die slierten zwarte rook achter liet waar hij.. Of het zich had begeven. Het bleef even boven de groepen rondcirkelen tot het naar Sarovyr toe vloog. Deze had even de spieren in zijn lijf gespannen toen het recht op hem af vloog. Zijn hand haalde hij al van de armleuning af om het beest af te weren, die hier niks van aan trok en tot zijn verbazing elegant op de leuning neer streek. Plotseling keek deze hem aan waarbij zijn ogen verontwaardiging uit spraken ''Ik.. Ehh.. Excuses, dat van eerder was niet de bedoeling.'' Zei Sarovyr en moest even schaapachtig grijnzen. ''Dus.. Jij bent mijn totemdier, en dus een deel van mij..'' er klonk een geamuseerde klank door. De havik schikte zijn gitzwarte vleugels die al het licht van de zon leek te absorberen. Vervolgens hield de Shadraan het dier een arm voor, die er lichtjes op sprong. Tot zijn verbazing, ondanks dat het geen kleine vogel was, woog zijn totemdier helemaal niks. Maar het was logisch, aangezien het uit pure energie bestond. Een brede grijns was op zijn lippen gekomen toen hij de vorm niet langer vast liet houden en de vogel verdween in zwarte vlagen,met rode vonken van vuur.

( Havik: Oplettendheid, waarheid, overzicht, besef, kracht. Het vermogen om details te zien )

PROFILE MAGICIAN

» Fusion les - Waarzeggerij || Woudmagie - Totem Spirits
» Gesloten || Fusion les - Waarzeggerij || Woumagie - Totem Spirits
» Bijlessen waarzeggerij
» Les woudmagie in het bos
» Waarzeggerij les: Runen level 1

Fusion les - Waarzeggerij || Woudmagie

Fusion les - Waarzeggerij || Woudmagie

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen