Les woudmagie in het bos

Norwood liep met kalme passen door de bossen. Hij had bij het lokaal al een brief gehangen waarop stond dat ze naar het bos moesten komen. Verder zou het bos wel vertellen waar ze heen moesten. Norwood ging naar een open veld dat omringt was met bossen. Kalm keek hij naar de omgeving. Het was mooi hier en hij keek kalm naar de bloemen die hier en daar groeide. Hij glimlachte. Tot nu toe had hij les in voordelen van de magie gegeven. Maar nu ging hij in gevechten in. Verdedeging. Maar wilskracht was iets wat bij woudmagie ver naar voren kwam en Norwood zou dit met de leerlingen wat trainen. Bij iedere magie was dat handig. Aangezien je bij twee dezelfde spreuken die opelkaar botste vaak wilskracht nodig had. Had je meer wilskracht dan de ander dan kon je het sneller winnen dan de ander. Norwood glimlachte en maakte met wat magie een viertal strepen van bloemen en tegenover deze strepen hetzelfde. In het midden van deze strepen zette hij een stip. Kalm keek Norwood naar de plek waar hij vandaan was gekomen aangezien de leerlingen er ieder moment aan konden komen.

Silvana was rustig richting het lokaal Woud magie gelopen omdat ze vrij vroeg was, toen ze echter een brief zag hangen zuchtte ze. Haar ogen gleden over het papier en een glimlach vormde op haar lippen. '' Het bos. '' mompelde ze vrolijk. Ze liep naar buiten, eerst over het grasveld, links lag het meer en rechts vormde het bos zich. Ze keek achterom en zag nog niemand lopen, of ze was laat of was aan de vroege kant. Toen de eerste bomen zich om haar heen vormde keek ze rond, dit was waarschijnlijk een test;' Vind Norwood. ' Ze zuchtte en bukte naar de grond, ze spitste haar oren en mompelde binnensmonds een simpele spreuk. Ze stond weer op en liep richting de kant waar ze beweging hoorde. Ze liep er met rustige passen heen en al gauw zag ze de opening van het bos niet meer. Het geluid werd steeds luider totdat ze Master Norwood zag. '' Hallo, Master Norwood. '' zei ze vrolijk. Ze was in een vrolijke bui omdat ze in het bos was, en hij zou moeten weten waarom. Ze glimlachte lief en observeerde de lijnen die hij van bloemen had gemaakt.

Stephen Edon kwam het lokaal binnen en dacht dat hij laat was. Waar is Master Norwood nou dacht hij en vond het een beetje vreemd de leerlingen er ook niet waren. Hij ging een beetje door de klas lopen. Zag op de deur een briefje hangen die hij eerst over het hoofd had gezien. Sthephen keek op het briefje wat Master Nowwood had gemaakt Er stond ‘bos’ op had geen idee wat dat betekende. Dus liep verder door de klas. Dacht na wat ‘bos’ betekenen?
Stephen ging de klas uit en liep door de gang en dacht nog steeds na . “ ‘Bos’ Ik weet het” mompelde hij en rende zo snel al hij kon naar het Duistere Bos. Rende er door maar zag ook geen klasgenoten. Hij wilde terug lopen tot hij Master Norwood zag en bleef staan. Stephen was zenuwachtig voor zijn eerste les en liep op een paar stappen teug. Hij wilde naar Norwood gaan, maar was nog te bang en te zenuwachtig. Hij ging toch nog niet en bleef achter een boom zitten tot dat zijn klasgenoten kwamen. Ineens hoorde hij een grote vogel weg vliegen en een paar takken vallen uit de boom. Hij bleef nog heel even zitten, maar ging toen staan. Hij liep achter de boom vandaan naar Master Norwood en zei: ,, Hallo , mooie bloemen waar zijn ze voor ?”
Hij ging aan de kant zitten van het open veld. En dacht na wat ze gingen doen met de bloemen.

Een groot witkleurig gevaarte bewoog zich met lome passen voort door het bos. Toen het gestalte naderde was veel duidelijker te zien dat het een reusachtige volgroeide mannetjesbeer was. Zijn witkleurige vacht en zijn ogen die in tegenstelling tot andere beren helderblauw, haast mintgroen waren, maakten al duidelijk dat het een albino was. Een al net zo lichtharige jongen zat bovenop de rug van de beer en streek zacht door diens vacht. Ook hij leek over sterke albino-kenmerken te beschikken. Zijn haarkleur was sneeuwwit en zijn ogen hadden een lichte en heldere violet-rozige kleur. Hij had al eerder opgemerkt dat de les woudmagie niet in het lokaal zou worden gegeven, zoals gewoonlijk, maar in het bos deze keer. Het zou hem weinig hebben uitgemaakt. Of hij nu les kreeg in een open, luchtig bos in plaats van een benauwd muffig lokaal. Zijn buitengewoon hoge concentratieniveau zou onaangetast blijven. De beer bracht zijn eigenaar met langzame passen het open veld op, waar de jongen - Mauriccio - van het immens grote dier afgleed. Hij nam de sterke bek van het dier beet en streek het zacht over zijn brede wang. 'Ga maar jongen,' zei hij hem zacht. De beer draaide zich om om met dezelfde lome passen weg te lopen en tussen de bomen te verdwijnen. Mauriccio keek zijn dier na tot hij helemaal uit het zicht verdwenen was voor hij zich met een kleine glimlach tot Master Norwood richtte. 'Dag meneer,' groette hij zacht en kalm. Er waren nog twee andere leerlingen die hij nog niet kende. Mauriccio ging een eindje verderop zitten om zich van het kleinschalige groepje af te zonderen. Hij haalde één van zijn veelbeoefende IQ-puzzels tevoorschijn om ondertussen de tijd te doden tijdens het wachten tot de les zou beginnen.

Norwood keek glimlachend rond. Het was een geweldig plekje. Zijn gezicht ging direct naar de plek waar hij de eerste leerling aan zag komen. Hij herkende haar direct, Silvana. Haar begroeting klonk vrolijk en dat maakte dat Norwood zich ook beter voelde. "Ook hallo, Silvana..." zei hij kalm en keek naar de volgde leerling die er aan kwam. Nou ja, aankwam? De persoon verstopte zich achter de boom. Hij glimlachte. Nerveusheid kon soms lastig zijn. Norwood wilde er naar toe lopen toen een vogel wegvloog en een paar takken wegvielen. De jongen besloot toch maar om tevoorschijn te komen. "Goedendag, om me dan maar even voor te stellen, mijn naam is Norwood, maar in de les is het Master Norwood voor je. Alleen Master is ook goed..." zei Norwood vriendelijk. "Ik ga zo uitleggen waar de bloemen voor zijn." zei Norwood kalm. Hij keek op toen hij een witte beer in de bossen liep. Norwood glimlachte toen hij een bekend gezicht op de beer zag zitten. Al was het uit het dossier, hij herkende de jongen. Norwood knikte Mauriccio gedag. "Welkom Mauriccio.." zei hij vriendelijk en glimlachte. "We zouden de les nu al aan de gang kunnen zetten, ik hoop in ieder geval dat er nog meer komen..." zei hij. "Als iedereen even hier wil verzamelen.." zei hij vriendelijk en ging bij een van de 'veldjes' staan. Norwood keek kalm naar de leerlingen en wachtte kalm af tot ze bij hem waren voor hij met de uitleg begon.

Zag Mauricco aan lopen , zei ,, Hallo , Ik ben Stephen. " Zat nog steeds aan de kant van de open plek in hij bos. Zag een mooie boom ging er in klimmen en hangen .Wou naar de top klimmen toen hij in het midden was .
Riep Master Norwood dat we moet kommen liep over een dikke tak heen en sprong er af en kwam goed terecht.
En liep naar Norwood toe die op het gras veld stond . Ging staan bij een van de veldjes en wachten af tot de uitleg begon

Silvana knikte opgewekt naar Norwood toen hij haar ook begroette, ze liep wat rond en al gauw kwam er een volgende leerling aan. '' Hoi Stephen. '' mompelde ze. Ze was nog niet klaar met haar begroeting of er kwam een witte beer aanlopen, ze drukte haar ogen tot spleetjes en zag nu ook de jongen die op de beer zat, hij sprong eraf en liet de beer het stuk terug lopen. '' Hoi.. '' mompelde ze zachtjes naar hem, ze kende hem niet. Toen Master Norwood haar en de anderen riep, liep ze rustig naar de lijnen die van de bloemen gemaakt waren, nu pas zag ze dat het een veldje vormde. Ze keek goed uit dat ze niet op een bloem ging staan, dat zou ze zonde vinden en dat wou ze de bloemen niet aandoen. Ze keek op naar Master Norwood en glimlachte, het was een teken dat zij er klaar voor was.

Mauriccio keek even met een zachte blik op het blauwharige meisje neer dat hem begroette voor hij van zijn beer afgleed. 'Dag,' groette hij vriendelijk terug. Hij schonk Master Norwood een rustige glimlach terug toen hij hem ook begroette. Hij draaide zijn hoofd daarna langzaam naar de zwartharige, en voor hem nog onbekende jongen en nam hem kalm in zich op. 'Dag.. Stephen. Ik heet Mauriccio, aangenaam,' zei hij kalm met zijn zachte, haast zwoele stem terug. Als een warme zachte bries die door je haren ging en je op een bepaalde, haast magische wijze kon kalmeren, hoe gefrustreerd of kwaad je ook was. Hij liet zijn IQ-puzzel in zijn schoot even voor wat het was om geboeid toe te kijken hoe Stephen klimcapriolen uithaalde. Mauriccio draaide zijn hoofd richting Master Norwood toen hij graag wilde dat iedereen zich even bij hem verzamelde. Hij stond langzaam op, stopte zijn IQ-puzzel weer weg, veegde rustig de grassprieten van zijn lange zwarte broek en liep daarna kalm richting de leraar. Nadat hij zich bij het kleinschalige groepje had gevoegd, liet hij zijn rozekleurige ogen zwijgend over de veldjes gaan. Mauriccio keek Master Norwood daarna glimlachend aan. 'Ik denk dat het beter is als u nog even wacht op de komst van meerdere leerlingen, Master Norwood. Een les starten met het geringe getal van drie enkele leerlingen zou een tegenvalling zijn als u de stof die u deze les gaat behandelen net zo goed aan een stel meer leerlingen kan bijbrengen, als u maar even meer geduld heeft. Denkt u ook niet?' zei hij met zijn zachte, kalme stem.

PROFILE MAGICIAN

» Les woudmagie: Bladmessen
» Les Woudmagie: Aardolie
» Les Woudmagie; Vervanging
» Les Woudmagie: The determination of the fall.
» Woudmagie: les #2 - Yume Leaf [ Lea ]

Les woudmagie in het bos

Les woudmagie in het bos

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen