Don't mess with the redhead~ || Drakkkkeeeee

Het was een rustige, koude vrijdagavond. Haar handen waren gewikkeld in een thee doek waarmee ze vlug en behendig de glazen afdroogden. Deze plaatste ze vervolgens in een rijtje op de kastjes achter de bar. Op de achtergrond klonk het geroezemoes van mensen en het geknisper van het open vuurtje achter in de kroeg. Een warme en gezellige sfeer hing in de ruimte. Mensen genoten van hun drankjes, vaak warmen dranken van wegen de kou buiten, en waren druk aan het kletsen over het weer en de versieringen van buiten.
De straten van Oak’s Field waren rijkelijk versierd met lichtjes, vele slingers en kerstballen die aangaven dat de feestelijke tijden van het jaar er aan kwamen. Bij deze feestelijke tijden hoorde natuurlijk ook het gure koude weer van de winter. De wegen waren dan ook bedekt met een klein laagje poeder sneeuw. Het gaf een witte, magische glans in bepaald licht en knisperde onder de zolen van je schoenen. Als je ergens binnen kwam moest je jezelf afkloppen en je schoenen schoon stampen omdat ze onder zaten met sneeuw.
Yang zelf vond de prachtige sneeuw helemaal niet erg. Ze genoot er van om er naar te kijken, mee te gooien of gewoon in te ravotten. Met kleine twinkelingen in haar oogjes had ze glimlachend toegekeken hoe de eerste vlokjes langzaam naar beneden dwarrelde.
Met deze mooie witte vlokjes was ook de kou gekomen. Iets wat Yang minder plezant vond aan de winter. Die eeuwige kou die door drong tot op je botten. Sneeuw vond ze heerlijk maar kou haten ze. Het was iets wat ze al van kleins af aan niet kon waarderen. En om de een of andere reden vond ze dit raar. Ze was een vuurmagiër en lucht magiër, dan zou je toch verwachten dat ze geen probleem had met kou... of juist wel? In ieder geval had ze er nooit echt bij stil gestaan en zocht gewoon warme plekjes op als het koud werd. Mocht dit binnen zijn met een kop chocomelk, iemands jas stelen als ze het buiten koud had of gewoon blijven rennen zodat ze het niet kouder kreeg, het maakte haar niet uit, als ze het warm kreeg.

Net zoals nu, ze stak haar handen in het warme, haast kokende water van de afwas bak en haalde er weer wat glazen uit. Deze plaatste ze achter de bar en begon ze af te drogen met de thee doek. Haar zilveren ogen gleden over de ruimte en het viel haar op dat het drukker was dan normaal. Althans, voor zo ver ze dat kon zeggen. Ze werkte hier nog maar een paar weekjes en het was haar derde vrijdag avond dienst.
De vrijdag avonden waren vaak wel drukker dan andere dagen, maar vandaag was het nog drukker dan de andere vrijdagen die ze had gewerkt. De bazin had gezegd dat dit vast kwam door de kou buiten. Mensen gingen dan vaker naar binnen iets drinken om op te warmen. Daar was de Bokkenburcht dan ook wel de perfecte plek voor.
Los van de vuurtjes en kaarsen die her en der branden was het interieur ook warm. Het donkere hout, het kaarslicht, de stoffen banken en de middeleeuwse inrichting gaven een knus gevoel als je binnen stapte. Het maakte dat je even weg was van de kou buiten en kon genieten van het relatief rustige kroegje.
Nadat ze klaar was met de glazen zetten ze deze weg, droogde haar handen af en ging verder met bestellingen opnemen van mensen aan de bar. Enkele minuten verstreken terwijl ze mensen hun drankjes gaf aan de bar. Het was haast een automatisme geworden om de mensen aan te spreken, doch was de vriendelijke glimlach op haar gezicht welgemeend. Af en toe kreeg ze een complimentje over haar lach waar ze vrolijk op reageerde en weer verder ging. Als een kleine, opgewekt, roodharige jonge dame danste ze als het waren achter de bar. Om af en toe een bestelling op te nemen of een rumchocolademelk in te schenken.

Vanaf de bar kon ze, zelfs met haar 160 centimeter lengte, de kroeg goed in de gaten houden. Enkele minuten geleden was er een groepje mannen binnen gekomen. Direct had Yang hen opgemerkt en met haar ogen gevolgd tot waar ze gingen zitten. Er was iets aan hen dat ze niet vertrouwde. Misschien was het hun sfeer of de blikken die ze rond wierpen wat haar niet aan stond. Er was in ieder geval iets wat er voor zorgde dat ze hen al de hele tijd aan het bekijken was vanuit haar ooghoek terwijl ze rustig verder werkten. Op een gegeven moment had ze weg gekeken omdat ze een klant moest helpen maar daarna kwam een van de serveersters met een rood hoofd naar de bar toe gelopen. Ze zei iets tegen de bazin en deze knikte om vervolgens naar Yang toe te lopen. De bazin legde de situatie uit en terwijl Yang luisterde verscheen er een geïrriteerde frons op haar gezicht en balde haar vuisten zich.
Het verhaal van de bazin stond haar totaal niet aan. Die gasten, die ze in de gaten had gehouden, hadden wat vulgaire dingen gezegd tegen een van de serveersters. Deze was vol schaamte weg gelopen en moest nu afkoelen in de keuken. De bazin wist dat Yang haar mannetje wist te staan en vroeg dus of zij de mannen hun bestelling op wilde gaan nemen. Als ze ook maar ‘iets’ probeerde mocht Yang iets terug doen had de bazin gezegd.
Nadat de bazin weer weg was pakte Yang een kladblokje en een potlood en stopte deze in haar schortzakje. Vervolgens trok ze haar hoge paardenstaart aan en deed haar leren vingerloze handschoentjes wat strakker. Ze haalde diep adem en een, gemaakte, vriendelijke glimlach verscheen op haar lippen.

Met kleine passen maar een iet wat oplettende en gefocuste houding liep ze op de mannen af. Hier legde ze een hand op tafel om aan te geven dat ze er stond, de mannen waren namelijk druk bezig met praten. Een mier zoeten glimlach krulde om haar lippen en ze haalde haar potlood en kladblokje te voorschijn. ‘Wat kan het worden heren?’
De mannen keken op en even waren ze stil bij het zien van Yang. Ze zag er vast veel jonger uit dan ze echt was. Vaak kreeg ze te horen dat ze net zestien leek, dit was echter niet het geval en ze was allang achttien. Een van de mannen lachte en keek Yang met een opgetrokken wenkbrauw aan, ‘Wat, hebben ze hier alleen maar kleine meisjes in dienst?’ De geur van alcohol was duidelijk te ruiken toen hij sprak. Hij had vast meer op dan dat hij zou bestellen hier.
Yang glimlachte vriendelijk en lachte onschuldig, ‘Oh nou dat hoeft niets te zeggen. Maar wat wilt u bestellen?’ wuifde ze zijn vraag snel weg met haar tweede vraag.
‘Hhm,’ zei de man en keek zijn vrienden aan. Hierna liet hij zijn ogen duidelijk over Yang haar lichaam glijden. Toen zijn ogen haar gezicht hadden bereikt verscheen er een bepaalde twinkeling en grijns op zijn gezicht. ‘Kleine meisjes met rode haren in –je weet wel wat hij zei- kledij misschien?’ De mannen begonnen te grinniken en keken Yang een voor een aan. ‘Ja, jaaa,’ ging hij verder en bekeek haar grondig. ‘Dat zou wel wat zijn.’
Yang had hem de hele tijd aangekeken en herkende zijn woorden als een van de dingen die ze vaker had gehoord. Alleen had ze dit dan gehoord op de straten van Valestone, haar thuis stad. Ze rolde met haar ogen, zuchten diep en plaatse haar hand, iets harder dan gemiddeld, op de tafel. ‘Luister eens even, als jij denk dat je grappig bent met je vulgaire praat ga dan maar ergens een prostitué van de straat pikken. Hier word dat namelijk niet getolereerd. Bestel wat of leave,’ sprak ze en wees met haar duim naar de deur toen ze weer recht stond.
Blijkbaar vond de man haar toon niet geweldig. De blik in zijn ogen was van vulgair, naar geïrriteerd, naar boos verandert. De man, met de alcohol geur, stond op recht voor Yang. Hij torende boven haar uit en zijn schouders waren zeker twee keer zo breed als de haren. Het was een intimiderende situatie voor z’n klein meisje als Yang. Het was normaal geweest als ze nu weg was gelopen maar in plaats daarvan bleef ze staan en keek hem fel aan. Haar blik waarschuwde hem, dat als hij nog iets deed, ze niet ‘netjes’ zou blijven.
Ze voelde hoe hij een hand op haar schouder legde en zijn grip steeds sterker werd. Enkele seconden gingen voorbij en hij wilde zijn hand naar haar vuur rode haren toe brengen. Toen deze haar rode lokken raakte was het genoeg geweest voor Yang. Ze greep zijn pols vast en draaide deze op een nare manier. Vervolgens sprong ze op het bankje en draaide zijn arm achter zijn rug. Hierna schopte ze tegen zijn knie holte aan waardoor hij neer knielde. Ze gaf een ruk aan zijn pols waardoor zijn arm pijnlijk verder omhoog schoof over zijn rug. Behendig sprong ze weer van het bankje af waardoor hij helemaal moest bukken omdat ze anders zijn schouder kon breken.
Het zag er vast vaag uit maar door al die jaren vechten op de straten had ze zeker wel geleerd hoe ze om moest gaan met spierbundels zoals deze.
Ze boog voor over, ‘Geniet gewoon van je drankje of ga weg,’ siste ze met een kwade ondertoon. Hierna liet ze hem met nog een duw naar voren los en liep weer richting de bar. Hier blies ze even een wolkje vuur uit haar mond en sloot haar ogen. Ze haten mensen zoals dat, ze deden haar teveel denken aan haar vorige leven. Toen ze haar ogen, na een kort moment, weer opende, legde ze haar potlood en kladblok bij de bazin neer en grijnsde, ‘Vier denneappel mede voor de heren. Als ze niet tevreden zijn kunnen ze naar mij vragen of oprotten.’ Het laatste fluisterde ze venijnig, hopende dat geen klant het zou horen.
De dame grijnsde, knikte goedkeurend en gaf Yang een schouder klopje, ‘Mooi geregeld, mensen zoals jou hebben we hier nodig.’ Sprak ze en begon een dienblad te vullen met glazen dennenappel mede.

Ze keek nog even de bazin na en zag hoe de mannen gewoon hun dennenappel mede accepteerde. Een zucht verliet haar lippen en even wreef ze opgelucht langs haar voorhoofd. Dat had veel slechter af kunnen lopen dan wat er nu was gebeurt.
Een glimlach verscheen weer op haar lippen en na nog een keer een wolkje vuur te hebben uitgeademd liep ze naar de eerste klant toe aan de bar. Ze zou weer verder werken alsof er niks gebeurt was. Hopende dat de rest van de avond rustig en gezellig zou verlopen.

OOC: aaah Hopelijk vind je em goooeeeeeddd >/< Echt lang geworden en heb em nie helemaal door gelezen want MOEHEID ZO LAAT D:
Maja, pls be honest of je er wat mee kan of niet. Anders kan ik em altijd aanpassen^^ So yeah. hopelijk kan je dr wa mee~

Het was een ijskoude winteravond en in het kasteel was het saai geweest. Zijn huiswerk boeide hem geen flikker en de grote zaal was karig aan mensen geweest. Er viel geen lol te trappen of beleven. Mensen konden soms zo saai zijn. Er viel dus in het kasteel geen moer te beleven? Daarom was de jongen met goede moed maar naar de stad gegaan. Zijn jas om zijn lichaam heen, warm en behagelijk tegen de kou. Dit was zijn minst favoriete seizoen. het deed hem teveel denken aan vroeger, wanneer hij zijn leven nou niet echt vol vreugde vierde met de feestdagen. Je moest en zou je netjes aankleden met gelegenheden en daar kwam ook nog eens bij dat iedereen ook weer verwachtingen van je had. Drake moest toegeven dat ze dit jaar wel weer hun best hadden gedaan voor de prachtige versiering in de straten en stegen. Lichtjes en slingers waren veel te zien en soms stond er op een hoek een verklede oude grijsaard als kerstman. Je kon het best gezellig noemen op deze manier. Hij zette zijn capuchon op tegen de bijna pijnlijke wind en liet zijn schoenen in de sneeuw op het pad zakken. Het meeste was wel al weg gestampt, maar hier en daar lagen nog wat ongerepte hoopjes. Drake voelde er niet veel voor om lang buiten te zijn, hij was vooral in de winter meer binnen te vinden, een hekel aan kou. Uiteindelijk vond zijn reis de eindbestemming de Bokkenburgt waar hij na het afkloppen van zijn schoenen tevreden naar binnen stapte.

Met een espresso in zijn handen, de leren zwarte handschoenen uit gedaan had hij naar het tafereel zitten kijken. In de scene zich meerdere malen afgevraagd of hij had moeten ingrijpen. Maar dan alle lol missen? Een smalend lachje vol plezier had in zijn ogen geglinsterd toen hij zag dat dit meisje meer pit had bezeten dan op eerste gezicht verwacht. Een nipje van zijn koffie. Was hij een lul geweest om haar aan dr lot over te laten? Of had hij het gevoel gehad dat ze zich wel redden kon. De prachtige vernedering bij de mannen was misschien nog wel het aller mooiste geweest. De zwarte jas met witte bondranden hing over de stoel leuning gedrapeerd van het tafeltje ergens bij het raam bij waar hij zat. Een zwart shirt met vage opdruk had hij aan, waar zijn ketting met het vlam bedeltje boven hing. Zwarte oude broek met zijn donkere versleten vans. Oja, niet te vergeten zijn diepzwarte haar wat over de bijna oranje en triomfantelijke ogen heen piekte. Nogmaals een slokje toen hij zag hoe het meisje daar stond, zichzelf herpakte en verder ging met serveren. De oude kroeg was een van zijn favoriete plekken om te komen. Het interieur sprak hem altijd aan en deed hem thuis voelen. Als hij helemaal los wilde gaan met dansen ging hij wel naar de Jolly Jester. De geur van oud eikenhout, drank, zweet, haardvuur en wat nog meer hing altijd in de ruimte. Het maakte het met de zachte achtergrond muziek een fijne plek. Soms, zoals net gebeurde er dingen en Drake was nu net de persoon die kon genieten van dat soort gebeurtenissen. Informatie verzamelen en onthouden, mensen observeren en uitproberen, grenzen opzoeken en hullen vanuit nieuwsgierige bronnen. Espresso kopje leeg, Drake hield zijn hand omhoog zodat hij een van de serveersters de aandacht vroeg. Een van hen kwam zijn kant op, maar met een simpele en subtiele blik wees hij haar dat Drake haar niet bedoelde. De jongen haalde de hand door zijn zwarte haar waardoor het op zijn hoofd ging liggen inplaats van dat het over zijn warme ogen hing. Die ogen hadden de blik van de roodharige gevonden, hij hoefde zijn hand niet meer op te steken, ze zou weten dat hij haar aandacht wilde. Hij hoefde er verder ook niks over te zeggen.

Het duurde niet lang eer ze de eerste paar klanten al had weg gewerkt aan de bar. Drankjes verschillend van chocomelk tot rum vlogen als het waren over de bar. Mensen wilde drinken waar ze van opwarmden en dat kregen ze dus ook. Een van de keuken knechten moest zelfs uit de kelder wat nieuwe flessen van rum en glühwein gaan halen.
Met een grinnik na het zien van zijn rillende verschijning, het was natuurlijk erg koud in de kelder, pakte ze de flessen aan. Bij het aanraken van het glas rilde ze even. Ze kon zelfs hier en daar een ijskristal op de fles zien zitten. Of dit goed was voor de drank wist ze niet maar de bazin wist vast wel waar ze mee bezig was.
Terwijl ze de flessen onder in een kastje stalde hoorde ze achter haar alweer de volgende bestelling. Haast als een springboon sprong ze overeind. Veel kans om de bestelling in acht te nemen had ze niet want al snel werd ze door een van haar collega's vanachter de bar vandaan geduwd. Vragend had ze dan opgekeken en het meisje fluisterde Yang iets toe over een of andere ‘interessante’ jonge die haar wilde spreken. Haar zilveren ogen gleden een beetje verbluft over de ruimte tot ze werden gevangen in de blik van een jongeman. Het was een duidelijke blik die zei dat hij ‘haar’ wilde spreken. Niet veel hier achter zoekend haalde ze nonchalant haar schouders op en wurmde zich tussen de menigte door tot ze bij hem was aangekomen.

Met een vriendelijke glimlach klapte ze haar schrijfblokje open, die tevens vol stond met allemaal krabbels van tekeningetjes, en keek hem aan. ‘Waaaaat mag het zijn?’ vroeg ze eerst en richten haar ogen op de zijne. Het viel haar op dat hij een zekere warme kleur ogen had. Eentje die zij niet vaak tegen was gekomen op haar thuis planeet. Ze waren een mengeling van bruin en amber. En toch zou Yang ze eerder omschrijven als oranje dan echt bruin. Ze straalde iets warms uit wat je deed denken aan smeulend hout. Het zou erg ironisch of toepasselijk zijn als de jonge dan ook een vuurmagiers was.
Bij deze gedachten ging er een lampje in haar hoofd branden waarna ze haar hoofd schuin hield en de jonge wat beter bekeek. Zijn zwarte kledij gaf niks weg van eventuele werk kleding of zo iets dergelijks. De zwarte haren waren ook niet erg uncommen ook al vond Yang het een donkerdere of intensere haar kleur dan de meeste zwartharige die ze kende. Vaak zat er namelijk nog iets van een bruine gloed over heen maar bij deze jongen was het echt as zwart. Dit kon natuurlijk ook lijken door de donkere inrichting van de Bokkenburcht. Bij deze vraag schudden ze even haar hoofd en keek bedenkelijk. Ze zou zweren dat ze deze jonge eerder had gezien, wat niet heel ongewoon was, maar toch!
Zonder enige aankondiging, of schaamte, plaatste ze met een klap haar hand op tafel en boog voor over zodat ze hem recht kon aan kijken. ‘Hhm,’ bracht ze bedenkelijk uit en kneep haar ogen samen. Hun gezichten waren nu ongeveer dertig centimeter van mekaar verwijderd, wat voor de jonge en toeschouwers misschien een rare situatie was. Maar ja, Yang zou Yang niet zijn als ze hier iets van aan zou trekken, dus bleef ze hem gewoon fronsend aan kijken.

Deze face to face interactie duurde echter niet langer dan enkele seconden omdat Yang eindelijk wist waarvan hij bekend voor kwam. ‘On right!’ zei ze en ging weer recht staan terwijl ze met haar vinger knipte waardoor er een klein vonkje van af sprong.
‘Jij komt ook van Starshine Academy, niet waar?’ sprak ze triomfantelijk. ‘En vast van de vuurafdeling! Als ik het me goed herinner heb ik iemand zoals jou daar wel eens zien rondlopen.’ Een vriendelijke, vrolijke glimlach sierde alweer om haar lippen en ze leek net een klein zonnetje in de donkere Bokkenburcht.
Op het tafeltje bij hem zag ze een klein kopje staan. Een kopje wat alleen gebruikt werd voor het duisterste van het duisterste. Haar ogen gleden van zijn gezicht naar het kopje en toen weer naar hem toe.
‘Ooeeeh, kun je dat zó drinken?’ vroeg ze totally random en kon het niet laten om te grinniken. ‘Badass,’ sprak ze vervolgens en keek hem weer glimlachend aan. Zelf waagde ze zich helemaal niet aan koffie omdat ze dan waarschijnlijk zou exploderen. Laat staan Espresso, dat was zo donker en bitter, je zou er iemand mee kunnen vergiftigen volgend Yang.

ooc:

Het was warm in de knusse Bokkenburgt. Mensen kletste hier en daar over koetjes en kalfjes. Er zaten sommige half bezopen stamgasten bij de bar. Het was het typische kroeg leven en hij kende dit leven al lang. Als jonge tiener kwam hij soms in de kroeg, met zijn beste vriend. Samen bezopen ze zich tot ze aan vervelends aan toe de tent uit geschopt werden. Hij zag nog het grijnzende gezicht van Gilbert voor zich, half aangeschoten. Vol plezier rende ze naar de eerste beste andere Café. Daar ging het net zo hard verder tot ze nog net niet bezopen naar boven klommen met ieder een meisje aan de hand. Iedereen wist dat als je door die twee mee werd genomen, wat er daar gebeurde. Bekend waren ze? Eerder berucht. De diepzwarte lokken hingen over zijn warme ogen. Hij had zijn koffie op en sinds hij net het tafereel had bezichtigd was hij in het meisje geïnteresseerd dat hen de les had gelezen. Hij hoefde er met zijn lichaamstaal niet veel aan te doen om duidelijk te maken dat hij haar wilde spreken. Het duurde ook niet lang totdat ze op hem af kwam lopen. De lange rode lokken vielen langs haar ranke schouders en haar lichaam bewoog zich soepel met een tintje speels. Drake was niet de ordinaire pummel die zijn ogen bijna met zijn gehele hoofd mee bewoog om alles van top tot teen te kunnen bekijken. In een snelle geoefende oogopslag had hij alles goed kunnen bekijken. Ditmaal was het echter niet zijn enige interesse. Ze was.. opvallend, als hij het zo kon noemen. ‘Waaaaat mag het zijn?’ hoorde hij een suikerzoete stem vragen. Het was een wereld van verschil met wat hij net van haar had gezin. Drake's wijsvinger gleed even langzaam over zijn eigen kin, er was een heel klein stoppelbaardje te zien als je goed keek. Het meisje had hem iets gevraagd, maar hij merkte al snel dat ze iets onverwachts deed. Het klonk niet tot ver door in de kroeg, maar ze plaatste hoorbaar de hand op tafel. Een ander was misschien geschrokken of had vreemd gereageerd, Drake veroerde geen vin, sloeg enkel zijn ogen op tegen die van haar. Hij zag haar buigen naar hem toe, hij vroeg zich een beetje af waarom maar dit liet hij aan niks merken. Zilver, prachtig zilver waren haar ogen en ze keken hem bijna nieuwsgierig aan. Hun gezichten waren vlak bij elkaar en Drake wist slim te zijn door niet verder naar beneden te kijken dan haar gezicht. Het moment dat hij dat wel deed, had je jezelf al open kaart gespeeld. De jongen had nog steeds zijn hand rond zijn kin en zette toen zijn elleboog op tafel zonder geluid, sloot zijn hand tot een vuist die zijn hoofd ondersteunde. Blijf maar kijken Red, hij was niet snel onder indruk. Hij hoorde haar bijna nadenken en ergens vond hij deze situatie best komisch, al was er geen lach op zijn gezicht te zien. Het enige was die kleine krul in de hoek van zijn mond, de lippen rolde zich daar tot een teken van vermaak. ‘On right!’ Drake keek alleen, sprak gen woord. Ze was weer gewoon gaan staan, dus Drake ging rechter in zijn stoel zitten. ‘Jij komt ook van Starshine Academy, niet waar?’ Nu verscheen er een daadwerkelijke grijns op zijn smoel. Ze was nog niet klaar met haar enthousiasme, dus Drake liet haar uitspreken.‘En vast van de vuurafdeling! Als ik het me goed herinner heb ik iemand zoals jou daar wel eens zien rondlopen.’ Drake haalde een hand door zijn zwarte haar en had tot nu toe niet zijn stemgeluid aan haar laten horen, was stil gebleven terwijl zij al vele woorden had gesproken. ''Klopt, slimme meid.'' zijn stem was niet zwaar of laag, maar heel hoog ook niet. Iets daar tussen en deed je eerder denken aan de spinnen die je s'nachts over de rug kruipen. Misschien zou je kwal kunnen zeggen, maar dat was het ook weer niet. Ondanks dat zijn gelaat sinister was, zat er vriendelijkheid in zijn toon waarop hij sprak. Met zijn nagels tikte hij tegen het hout van de tafel en beet een schilfertje van zijn lip af. ‘Ooeeeh, kun je dat zó drinken?’ Drake begreep al snel dat het over zijn kopje had en glimlachte. Hij hoorde haar zachte gegrinnik, en Drake genoot er van. ''Badass'' Nu hief hij een van zijn wenkbrauwen en keek haar weer aan, het was bijna spottend, badass? Drake kon er om lachen. Hij slikte zijn lippen af en schoof het kopje naar haar toe. 'Yup. Maar ik zou er niks op tegen hebben om na je werktijd, iets met je te delen wat bij jou smaak past?'' sprak Drake subtiel en genuanceerd terwijl hij zijn elleboog op de rand van zijn stoel had hangen.

Voor het eerst in het gesprek had hij gesproken. Zijn stem had niet hoog geklonken, maar tegelijkertijd ook niet laag. Ergens er tussen in, met een smooth-achtige klank, die er over heen vloeide als een dun laagje vernis wat je over een schilderij streek om het af te werken.
Het was een stem die haar ergens deed denken aan ‘bepaalde’ mensen die ze had ontmoet op de straten. Mensen, en vaak vooral jongens, die naar je toe kwamen en zonder pardon hun vingertoppen langs je arm lieten glijden. Als je dat toe liet, lieten ze hun vingers omhoog glijden om zo bij je hals, kaak en wangen uit te komen.
Wanneer je dit echter niet toeliet maakte ze hun smooth introductie simpel weg af met een knipoog of als ze drufden een kus op je handrug. Hierna zouden ze je proberen in te palmen met fraaie woorden die om je heen gingen hangen als een dikke mist waar je amper door heen kon kijken. Het enige wat je vaagjes aan de andere kant van de mist zag was een perfect geoefende grimas, vaak met net een streepje witte tanden.
Menig meisje viel als een blok voor de charmen van deze individuen. Yang kon het ze niet kwalijk nemen, omdat deze zo genoemde kwallen wel degenlijk iets aantrekkelijks over hen heen hadden. Een paar jaar geleden was ze er ook erg vatbaarvoor geweest maar leerde al snel dat zij niet zat te wachten op dat soort ‘partners’. Daar was ze nou eenmaal niet opervlakkig genoeg voor. En misschien kwam het ook doordat ze geen typisch ~~wanhopig~~ meisje was.

Het was echter haar kennis over jongens zoals dit, dat ze niet probeerde heel haar beeld te laten verdoezelen door zijn houding en stemgeluid. Ook al waren er vele wel achterbaks en arrogant, dat betekende niet dat ze allemaal zo waren. Een enkeling bedoelde het oprecht vriendelijk en had er verder geen bedoelingen mee.
Zo ook weerklonk er een vriendelijkheid in zijn toon, waardoor ze niet direct hem de rug zou toe keren en een sneer zou maken. Hij zou het waarschijnlijk wel in zich hebben om een echte ‘kwal’ te zijn, maar wie weet had hij ook gewoon zin in een kletspraatje. Uiteindelijk waren het ook maar gewoon mensen die, zoals alle mensen, soms wat gezelschap wilde. En, zoals haar moeder haar had aangeleerd, schuilde er in iedereen een goed licht.
Zij moest trouwens ook niks zeggen over ‘dingen/types kunnen zijn’. Ze had op de straten vaak genoeg een facade op gezet zodat ze kon krijgen wat ze wilde, voor de bende en soms zelfs voor haarzelf. De bende wist wel hoe ze echt was maar wisten ook dat ze met gemak op een heel ander persoon kon lijken. Dat was een tijd die ze liever achter zich liet en nu gewoon de echte ‘Yang Valkery’ was.

Yang kon het niet laten onbeduidend te grijnzen na zijn tweede zegje. Ze wilde zeggen dat hij wel erg zijn best deed met die stem van hem. Hij wist vast waar hij mee bezig was. Zijn zin had subtiel en genuanceerd geklonken. Een klank die perfect paste in de mist die zo juist beschreven was.
De onopvallende grijns was verrander in een vriendelijke glimlach. ‘Oh sure,’ had ze spontaan geantwoord. ‘Heb jij even geluk, mijn shift is bijna afgelopen,’ glimlachde ze en keek naar het kopje. ‘Zal ik die alvast mee nemen? Dan kom ik zo hier heen.’ Met een vrolijke knipoog pakte ze het kopje op en verdween weer tussen de mensen terwijl ze richting de bar liep.
Ook al was zijn aanzien sinister en zijn stem een beetje kruiperig, ze zou niet min over hem gaan denken dus ook niet zo handelen. Ze was misschien net een tikeltje meer op haar hoeden. Gewoon voor de zekerheid. Ze wist toch wel dat ze zichzelf kon redden als de jongeman een verkeerde beweging maakten. Daar was ze dus ook niet bang voor. Nogmaals, waarschijnlijk, wilde hij gewoon wat gezelschap.

Ongeveer een half uurtje was er voorbij gegaan toen Yang haar schort af deed en zo haar shift was geeindigd. Ze haalde van achter in het pand, waar de kapstok was, haar blousje en knoopde deze om in plaats van hem aan te doen. Het was hier binnen toch warm genoeg om in alleen een, veel te weid, grijs, T-shirt rond te lopen. Haar jas hing ze over haar arm, deze zou ze bij de jongen over haar stoel heen hangen.
Nadat ze terug was gekomen van de jongen was ze door de bazin en haar collega bedolven onder vragen. Of de jongen aardig was? Of ze hem kende? Of hij een afspraakje met haar wilde? Ezovoorts enzovoorts. Yang had gelachen, haar schouders op gehaald en gewoon simpel gezegd dat hij wat met haar wilde drinken.
De twee dames voor haar konden het niet laten te grijnzen en haar met een bepaalde blik aan te kijken. Hierop had Yang, nogmaals, haar schouders op gehaald, gewuifd en gezegd dat ze er no bigdeal van moesten maken. Zelf deed ze dat ook niet aangezien ze de jongen amper kende en zoiezo geen wanhopig meisje was.
Als ze dat wel was geweest dan zou ze net zo goed bij ‘iedereen’ die haar aansprak iets kunnen ‘bedenken’. Gezien het feit dat ze viel voor een persoon en niet voor een gender.
Gelukkig was dit, wanhopige gedoe, niet het geval en zocht ze niets meer achter deze gebeurtenis dan gewoon gezellig met iemand van school iets drinken. Als ze dat wel had gedaan, dan wist ze dat wel van zichzelf, maar nu was dat zeker niet het geval. Niet dat haar bazin en collega het daar mee eens waren maar dat was hun zorg. xD

Vanachter liep ze terug naar de openbare ruimte. Daar kreeg ze twee koppen dampende warme chocolademelk in haar handen geduwd. Vervolgens pakte haar colega de slagroombus en spoot twee flinke toeven op de chocomelk. ‘Uh, thanks?’ vroeg Yang niet goed begrijpend.
De vrouwelijke collega lachte en duwde haar naar de tafel van de jongen. Hier draaide ze zich om en liep weer terug naar de bar. ‘Krijg ik dit ook als ik ooit een echte date mee neem?!’ riep ze het meisje na.
Daarna draaide zich schouder ophalend om en hing haar jas over de rug leuning van de nog lege stoel. De jongen zat er nogsteeds en een glimlach verscheen op Yang haar gezicht. ‘Gegroet vreemdeling,’ sprak ze met een gespeelde eerbiedwaardige stem en nam plaats tegenover hem. Ze schoof een van de koppen naar hem toe maar stopte in het midden van de tafel en keek hem bedenkelijk met samen geknepen ogen aan. ‘Ik kan nu ook de mok pakken, weg rennen en dit goddelijke brouwsel helemaal alleen op drinken.’ Na dit gezegd te hebben verscheen er bij haar een grijns om vervolgens te lachen en de chocolademelk voor hem neer te zetten.
‘Hopelijk lust je chocomelk,’ sprak ze en vouwde haar handen om de beker heen.
De hitte van de mok was door haar lerenhandschoentjes heen te voelen en zorgde er voor dat haar handen lekker warm werden. Ze bracht de kop naar haar lippen en nam er gulzig een slok van om vervolgens een gezicht te trekken. Right, warme chocolademelk is warm! Snel zetten ze de kop weer neer, likte de slagroom van haar lippen af en blies wat adem uit zodat haar mond zou afkoelen.
Veel te warm drinken drinken of veel te koud drinken drinken vond ze altijd een amuzante sensatie. Het was niet perse een fijn gevoel maar ergens vond ze het komisch. Ze kon het nu dan ook niet laten om te grinniken.
Vervolgens bedacht ze zich waarom ze hier uberhaupt zat en keek opgewekt met opgetrokken wenkbrauwn naar de jongen voor haar. ‘Ohja, hay,’ klonk ze airhead-achtig. ‘Mijn naam is Yang en ik ben een lucht en vuur magier. Maar ik zit op de vuur afdeling dus vandaar dat ik je wel eens heb gezien,’ legde ze uit en haalde met het puntje van haar pink wat slagroom van haar toef af om het puntje vervolgens in dr mond te stoppen. Hierna, nadat dr hand weer op tafel lag, plopte ze met haar lippen en ging weer verder met praten, ze was nou eenmaal een praatgraag persoon.
‘Lemme guess, je naam is Henk en je bent véél ouder dan je er uit ziet, tachtig ofzo!’ Een lach klonk waarna ze haar hoofdschudden. ‘Nee okay... sorry niet grappig. Anyway waarom wilde je me spreken? Of hoopte je stiekem alleen op een gratis drankje?’

ooc:

De behaaglijke warmte in de ruimte was zo fijn. Hij hield van warmte en bleef daarom ook vaak het liefste binnen, om zijn handen te warmen aan de kachel en te genieten van het comfort. Hij schoof met zijn voet over de vloer, vies gelopen door aarde en gesmolten sneeuw. ‘Oh sure,’ was haar antword op zijn vraag of ze iets met hem wilde gaan drinken na haar werktijd. Het was leuk om te zien hoe ze er op reageerde. De rode lokken die haar gezicht omlijste waren een lust voor zijn oog. Hij hield van rood haar, waarom precies wist hij niet. Misschien omdat elke pluk rood haar hem deden denken aan iemand uit zijn verleden die hij nog altijd miste. Het viel hem op dat veel van de mensen waar hij mee omging rood haar hadden. Misschien was dit nog niet eens zo toevallig? Of toch wel.. Hm. Hij speelde met de agel van zijn vinger over het tafelblad. Er zat vuil tussen de kleine kieren hout, niemand wist wat voor vuil het was en ook niemand die het zich afvroeg of het zelfs maar wilde weten.
‘Heb jij even geluk, mijn shift is bijna afgelopen,’ glimlachte ze en keek naar het kopje. ‘Zal ik die alvast mee nemen? Dan kom ik zo hier heen.’ Drake knikte enkel als bevestiging op beide. ''Lijkt me leuk.'' waarbij hij haar even aankeek. Terwijl ze weg liep naar de bar, zag hij al snel de uiterst nieuwsgierig collega's. Giechelende meiden vol nieuwsgierigheid die maar al te graag nu het meisje haar huid van het lijf wilde vragen. Drake grinnikte in zichzelf en rolde met zijn ogen, een glimlach op zijn lippen. Er zaten nog wel wat andere mensen aan tafeltjes, inclusief andere meiden. Deze keken gelijk weg toen hij zijn hoofd draaide. Jaloers? Drake strekte zijn rug een beetje en ging wat rechter op zitten.

Ondertussen ging zijn blik naar het raam. Buiten zag hij dat het weer was begonnen met sneeuwen, het dwarrelde schattig naar beneden. Drake was blij dat hij het vanuit de binnenkant van deze plek kon bekijken. Vanaf hier kon je dus ook naar buiten kijken. Je zag de bijna witte straat en Drake zag het zo nog voor zich. Toen der tijd was het ook koud geweest, dunne laagjes forst had op de daken gelegen met sommige dagen sneeuw. Die dag was het misschien hetzelfde weer als nu en misschien zelfs dus nu al een jaar terug. Of was het twee jaar? Voor Drake zijn gevoel was het veel langer geweest. Nadenkend wreef hij over zijn kin en zag het nog zo voor zich. Hoe hij op hem af was komen lopen, die blonde kop van hem met triomfantelijk grijns. Het was gewoon akelig geweest. Hij wist wie hij was en door het gevecht dat wel had plaats gevonden.. hij had niks kunnen doen. Zonder zijn vrienden die hem waren komen redden had hij hier nu niet gezeten. Een vreemd moment in zijn leven wat waar hij het ook liever niet over had. Hij schaamde zich er zwaar voor.

‘Gegroet vreemdeling,’ was wat hem wakker maakte uit zijn gedachten. De jongen keek weg van het raam, terug naar het meisje wat zo te zien twee heerlijke dampende mokken chocomelk mee had. Ze ging zitten en schoof de mok naar hem toe, het geluid was over het hout te horen. ‘Ik kan nu ook de mok pakken, weg rennen en dit goddelijke brouwsel helemaal alleen op drinken.’ Drake grinnikte even. ''Dat zou kunnen ja, maar dan zou je denk ik je collega's teleurstellen.'' sprak hij grijnzend terwijl zijn vingers zich om de mok sloten. De hitte die er van af kwam was fijn en de zoete geur, hij hield er erg van. ‘Hopelijk lust je chocomelk,’ Drake knikte terwijl hij met zijn lepeltje een beetje slagroom af schepte en op at. ''Zeer zeker. Ik hou erg van zoet zo op z'n tijd.'' zei hij rustig terwijl zijn oranje ogen naar de slagroom keken. De heerlijke geur verspreidde zich door zijn geurklieren. Hij keek op toen hij de 'moeilijkheden' van het meisje hoorde bij het drinken. Zo te zien was het veel te warm voor haar. Ze likte de slagroom van haar lippen en Drake was allang blij dat ze het niet over hem had heen gespuugd. Drake zelf wachtte nog even zodat de choco zou afkoelen, hij vond het niet fijn om zijn mond er aan te branden en was er daarom op voorbereid. Het nadeel hier van was dat als hij warme dranken had en ondertussen met iets bezig was, dat hij het dan vergat. Tegen de tijd dat hij zich herinnerde dat hij nog koffie had, was het al koud, dit was een irritante eigenschap van hem. Soms dachten dan mensen dan dat hij de thee niet lustte, al vond hij het heerlijk. Met een dromerige terugkeer op gesprek maakte ze aanstalten om zichzelf voor te stellen. ‘Mijn naam is Yang en ik ben een lucht en vuur magier. Maar ik zit op de vuur afdeling dus vandaar dat ik je wel eens heb gezien,’ Drake knikte met een glimlach. Het air-magican had hij niet snel verwacht, wel het vuur. Ze pakte een beetje slagroom met haar vinger, wat Drake een idee gaf, een handige en geen perv idee.. al was dat ook iets wat wel degelijk door zijn hoofd schoot, daar was hij een man voor. Hij deed het puntje van zijn pink in de mok en voelde al snel dat het nu op goede temperatuur was om te drinken. Hij haalde zijn vinger uit de choco en veegde het langs zijn broek af. Nu nam hij met een tevreden gezicht een slokje van het warme goed. Voordat hij het in de gaten had was ze weer begonnen met kletsen, maar dat was niet erg, aangezien Drake vaak meer luisterde dan praatte. ‘Lemme guess, je naam is Henk en je bent véél ouder dan je er uit ziet, tachtig ofzo!’ Drake lachte met haar mee, maar kon het even niet laten om zijn ogen ten hemel te slaan. Zelfde soort reactie als haar hoofdschudden. ‘Nee okay... sorry niet grappig. Anyway waarom wilde je me spreken? Of hoopte je stiekem alleen op een gratis drankje?’ Hij stopte even zijn handen in haar zakken, liet het even stil en keek Yang aan. ''Yang, leuke naam. Mijn naam is inderdaad niet Henk, toch een goede gok.'' grinnikte hij, nam nogmaals een slokje. ''Hmm, nee. De naam is Drake Burned, je kunt me Drake noemen. En waarom ik iets met je wil drinken? Laat ik eens zeggen dat ik het wel fijn vinden als mensen voor zichzelf opkomen. Je valt op meis.''

Haar zilver kleurige ogen gleden naar het raam links van haar. Door de sneeuw langs de randen en duisternis buiten fungeerde het raam bijna als een spiegel. Het zou haarscherp geweest zijn als het wazige laagje niet over de reflectie lag. Een laagje wat kwam door het licht binnen en de onbelangrijke dingen buiten. Zoals de muren, straten, de neer vallende sneeuw en mensen die voorbij liepen. Hierdoor keek Yang naar een vertroebeld beeld van zichzelf.
Een beeld wat haar bleker maakten dan dat ze in werkelijkheid was. Een beeld wat haar deed denken aan de koude winter nachten dat ze ziek was geweest en net zoals nu naar buiten keek. Die dagen keek ze graag naar de sneeuw vlokjes die, net als nu, vredig naar beneden dwarrelden. Ze mocht niet naar buiten omdat het slecht voor haar lichaam zou zijn geweest. Destijds vond ze het jammer en snapte er niks van als jong meisje. Als ze nu terug keek op die tijden snapte ze haar moeders beslissing, wie weet in wat voor problemen ze zou zijn geraakt als ze naar buiten was gegaan.
Ze kon die dagen nog niet geweldig veel vuur magie waardoor ze zichzelf niet zou hebben kunnen opwarmen als ze in de sneeuw terecht was gekomen.
Nu wist ze wel anders en had al enkele spreuken geleerd met haar vuur magie. Ze had gemerkt dat het haar erg gemakkelijk af ging. Ze probeerde er dan ook zoveel mogelijk mee bezig te zijn en het element niet meer als magie of een functie te zien, maar als energie die door haar heen stroomde. Dat het zeg maar een onderdeel van haar was. Net als ze deed met haar lucht kant, hier in wist ze helemaal de weg en had ze totaal haar eigen gemaakt. Met vuur was dat nog niet het geval maar ze voelde zich wel een stuk vertrouwder met het element dan met lucht in het begin. Dit had ze ook aan haar moeder geschreven en die antwoordde dat ze daar niet van op keek. Vooral omdat Yang toch veel meer een vuur kind was dan lucht, op een paar trekjes na natuurlijk, doordat ze wel op Puffoon opgegroeid was.

Van de sneeuwvlokjes en reflectie gleed haar zicht naar het kaarsje met het vlammetje wat keurig stond te branden zonder te flikkeren. Dit kaarsje stond voor het raam, aan de linkerkant van het tafeltje en precies tussen de jongen en haar. Op zich een heel normaal voorwerp, maar doordat het kaarsje brandde werd het tien keer interessanter voor Yang.
De stem van de jongen klonk waardoor ze uit haar trance gehaald werd en hem met opgetrokken wenkbrauwen van oplettendheid aan. Deze gezichtsuitdrukking veranderde echter alweer snel omdat haar aandacht werd getrokken door het vlammetje wat toch lichtjes begon te bewegen. Als een kat die een speelgoed muis zag maar netjes moest zitten keek ze soms van de jongen snel mer haar ogen naar het vlammetje en toen weer terug. Dit hield ze enkele seconden vol tot ze uiteindelijk het bekertje vast pakte waar het kaarsje in zat en dit voor zich neer zetten. Voorzichtig boog ze naar voren om het vlammetje beter te kunnen bekijken. Ze wilde niet onbeleefd over komen maar zo was Yang nou eenmaal, een scatterbrain.
Terwijl ze luisterde naar de jongen zijn verhaal keek ze met grote zilveren ogen geïntrigeerd naar het vlammetje. Het lichtgevende vlammetje weerkaatste in haar ogen, gaf haar huid een warme gloed en lieten de lokken van haar pony nog roder lijken, bijna vlammend.
Ze hoorde hem zijn naam zeggen, hierbij had ze opgekeken en geknikt met een glimlach. Drake, die naam kon ze wel onthouden. Voor zo ver je namen leuk kon vinden vond ze zijn naam ook leuk. Hij had gezegd dat hij haar naam leuk had gevonden maar tot nu toe had ze dr nog niet bij stil gestaan dat dat misschien een compliment pas.
Dit drong later pas tot haar door toen ze zijn antwoord hoorden op waarom hij met haar een drankje wilden drinken. Ze had een wenkbrauw opgetrokken en hem vragend aangekeken. Het feit dat hij positief sprak over iets wat ze had gedaan maakte het er na dat ze al enigszins niet goed wist hoe ze moest reageren. Ze kreeg amper complimenten over het feit dat ze soms zo... gewelddadig... was. Laat staan van een jongeman die, zo gemerkt te hebben, geliefd is bij de dames. Nadat zijn laatste woorden bij haar binnen drongen merkte ze dat ze echt te weinig met mensen in contact kwam.

‘’Je valt op meis.’’ Galmde de woorden door haar heen, waardoor haar meisjes kant even niet goed wist wat het moest denken.
Een jongen zoals Drake vond haar opvallen. Haar?! De dork/idioot van de school. Nog niet gesproken over hoe ze er uitzag in vergelijking met haar mede meiden.
Door deze realisatie gepaard met de verbaasdheid over zijn woorden. En de beweging die ze net op dat moment met haar hand maakte naar het kaarsje. Kon het niet anders lopen dan dat het vredige kleine vlammetje opeens in een steekvlam veranderden en van aan de andere kant van de bar te zien was. Met haar snelle reactie vermogen was ze nog net op tijd naar achter geschoten zodat ze haar gezicht niet had verbrand. Door haar chaos hoofd, de situatie en het vlammetje had ze waarschijnlijk haar vuurmagie gebruikt en hiermee een steekvlam gecreëerd. Dit was echter niet te bedoeling dus na enkele seconden van bedenken wat er nou precies aan de hand was, klapte ze haar handen over de steek vlam heen tot deze het randje van het glaasje raakten.
Een korte stilte viel in de ruimte en Yang, die gebogen over het kaarsje heen zat, keek nu als een betrapte kat met grote ogen om zich heen. Mensen om hun heen, vanaf de bar en verder in de ruimte keken om en richten hun ogen op de rood harige jonge dame. Dit was gelukkig niet de eerste keer dat ze de aandacht trok van een menigte mensen dus er was niks van schaamte bij haat te bekennen. In plaats daar van grinnikte ze onschuldig.
‘Hehe, oeps,’ volgde waarna ze haar handen van het glaasje afhaalden en er een sliertje rook ontsnapte en de lucht in ging. ‘All good again... I guess..’ zei ze en haalde een hand door haar haren. Sommige mensen lachte en andere mensen schudden hun hoofd waarna iedereen weer verder ging met hun eigen leventje.

Hierna pakte ze haar kopje chocomelk op en nam een slok er van. De chocolade smaakte heerlijk en was onderhand precies op de goede temperatuur. Door dit korte zen momentje zakte de gebeurtenis van net weg en keek ze de jongen weer aan alsof er niets gebeurd was.
Een grijns speelde om haar lippen en ze kon het niet laten om eventjes te lachen. Vervolgens keek ze hem weer aan, ‘Sorry voor net, ben nou eenmaal beginneling. Eeennnn...’ bij dit laatste woord rolde ze met haar ogen en blies een rode lok uit haar gezicht. ‘.. ben het niet echt gewend om complimenten te krijgen. Laat staan van z’n persoon als jou.’ Sprak ze en wees achter hem waar een paar meisjes al grinnikend zaten toe te kijken maar snel weg doken wanneer Drake zich om draaiden. Ze kon het niet laten te lachen bij dit aanzicht omdat ze het ergens maar al te komisch vond hoe die typische meisjes, meisjes, zich gedroegen.
‘In ieder geval, dankje.’ Een gemeende glimlach verscheen op haar gezicht waarna ze in haar kopje met chocomelk begon te roeren. ‘Sommige dingen leer je nou eenmaal, denk ik,’ murmelde ze terwijl haar gedachten afgleden naar herinneringen van de kungfu lessen en van haar tijd op de straten. De gevechten, de leuke momenten, de mensen, de mindere momenten en vooral de momenten wanneer ze voor zichzelf, en soms ook andere, op moest komen. Die tijd had haar zeker gevormd. Op een goede, maar misschien ook een slechte, manier.
Het was niet dat ze daarvoor schuw was of haar vecht technieken niet durfde te gebruiken. Maar het was een soort ruwheid, of eelt laag die ze had gekregen tegen bepaalde situaties en mensen. Sommige mensen zouden geneigd zijn het levenservaring te noemen, maar dat was het ook niet bepaald. De meeste levenservaring had ze al opgedaan op jonge leeftijd. Niet dat ze nou z’n enorme slechte jeugd heeft gehad. Dat zeker niet. Ze had weinig vrienden en was anders dan de andere maar voor de rest was het thuis en op school wel te doen. Het waren meer de weken in de ziekenhuizen die haar in hadden laten zien dat het leven niet over roze geur en maneschijn ging.
Ook de zieken momenten thuis en de lange tijden weg van school waren nou niet gezegd gemakkelijk. De eenzaamheid was een soort plaag geest die vaak om de hoek kwam kijken, zorgde dat het meisje zich slecht voelde wat zich vaak uiten in tranen en slapeloosheid. Gelukkig had ze hier haar broer en moeder voor die haar opvingen. Of de lessen bij kungfu die haar opbeurden, ook al kon ze amper iets doen op sommige momenten. Ze was geen zielig of treurig kind. Vaak was ze aan het lachen, deed gekken dingen en hielp andere wezens. Het waren echter die paar momenten van eenzaamheid en verdriet die aangaven dat ze meer had gezien dan het doorsnee kind.
Het was iets wat de mensen niet vaak zochten achter Yang. Dit omdat ze het gewoon niet wilde laten zien en er dus ook niet naar handelden. Dat zou ze pas toe vertrouwen als ze iemand lang of goed kende, wat tot nu toe alleen nog haar familie, ex en een a twee vrienden waren geweest. Het gemurmel van net kwam al erg in de buurt van iets laten doorschijnen van haar zo geheten ‘’introvert’’ kant. Hierom keek ze al snel, na enkele seconden, op van haar chocolade melk waarna ze een korte lach liet klinken. ‘En ik ben gewoon niet z’n persoon als die meisjes,’ zei ze met een knikje naar de meiden van een paar tafels verderop achter Drake. Haar stem klinkende als van voor het gemurmel; helder, hoog, vriendelijk en met een tikje speelsheid.

ooc:

Misschien was de wereld zo gek nog niet als je keek door een grote roze bril? Wanneer alles leuk en bijzonder was, dat je liet blijken dat speelsheid, vrolijke en kleurrijke tonen de overhand speelde. Hoeveel mensen waren er wel niet die op die manier door het leven gingen? Veroorzaakt door naïviteit of slechts een bewuste keuze? Dat die gene toch echt in het diepst van zijn of haar ziel echt wel wist dat er meer was dan al die vrolijke mooie dingen. Het was de keuze om niet meer te kijken naar dat wat slecht en negatief was omdat er al genoeg van was geweest al die tijd. Genoeg gezien, gehoord en meegemaakt voor een heel mensen leven. Maskers in grote aantallen die zich hulde voor zijn slanke gezicht. We zijn toch allemaal maar wat we van onszelf in het spiegelbeeld willen zien? Drake hoefde er niet om te vragen, hoefde niet te gissen en te bedenken dat hij knap was, want dat wist hij van zichzelf. Tenminste, dit kon natuurlijk ook weer van smaak af hangen. Toch je beter voelen dan een ander was een slechte eigenschap die hij toch als mens ook in zich droeg. Velen gezichten, velen personen verscholen in dezelfde ogen, die altijd neutraal als kleine vlammetjes warmte weerspiegelde. Hij vond zichzelf oh zo geweldig, tenminste.. dat was wat ze over hem spraken. Dat was het beeld wat zich door de jaren heen gevormd had. Hij had een keuze gehad, een keuze om de zachtaardige lieve en gehoorzame jongen te spelen, een ziel die zich liet temmen en mee sleuren met de rest zonder tegenspraak. Hij had de lieve zachte en kwetsbare kunnen zijn, verlegen achter in de klas. Zo veel mogelijkheden op verschillende manieren. Wie wil je zijn en hoe wil je dat zijn? Drake leren kennen was echter hetzelfde als in een donker doolhof lopen, koud en afgesloten. Opgesloten in een maling van gedachten en emoties, nooit precies wetend wat hij nu echt bedoelde. Je kunt altijd denken het goede pad te hebben gekozen zodat je hem dacht te vinden, staand aan het einde van dat lange gras pad zou hij daar staan met een glimlach, maar net wanneer je denkt hem met je handen te kunnen bereiken, zal er altijd onverwacht een heg opdoemen zodat je toch weer niks weet.

Drake keek naar hoe intens Yang naar het vlammetje keek. Hoe gefixeerd ze hier opeens haar aandacht op had gevestigd. Hij liet het, liet haar gaan voor dat wat ze leuk scheen te vinden. Zij had hem een vraag gesteld, een simpele vraag over waarom hij wat wilde drinken. Het antwoord was zo te zien erg onverwacht geweest. Hij zag de verbazing in haar en misschien zelfs een blosje op de rode wangen. Haar zilveren ogen schenen fonkelend in het licht van de vlam. De vlam werd steeds groter tot het uitgroeide tot een steekvlam. Velen in de kroeg schrokken zich wild en sommige keken uiterst verbaast door de opeense vorm van licht. Drake daar in tegen had rustig zijn handen van de tafel gehaald zodat hij zijn jas niet zou branden. Verder keek de jongen toen uitgemeten kalm naar hoe ze het met wat moeite weer in bedwang wist te krijgen. Zo te zien aan haar gelaat, uitdrukking en expressie was ze er zelf ook erg van geschrokken. Toen alles veilig bleek te zijn en Yang de ruimte niet had afgefikt, ging iedereen rustig verder met waar ze eerst mee bezig waren. ‘Hehe, oeps,’ Drake glimlachte even, ging er verder niet op in. Zo te zien was ze door de situatie opeens heel nerveus, wat Drake ook wel nieuwsgierig maakte. ‘All good again... I guess..’ Drake knikte. ''Yes? You are not hurt?'' vroeg hij uit beleefdheid. Waarschijnlijk had ze zich geen pijn gedaan, anders had ze er nu heel anders uit gezien. Drake keek even langs de mensen en wreef over zijn neus. ‘Sorry voor net, ben nou eenmaal beginneling. Eeennnn...’ Drake deed zijn mond open, maar zag toen dat ze nog niet klaar was met zijn zin. ‘.. ben het niet echt gewend om complimenten te krijgen. Laat staan van z’n persoon als jou.’ Drake keek even op met een lach, waarna hij even zijn ogen rolde. Op een manier dat hij het plezierig vond om te horen wat ze net zei. ''Ach, maakt niet uit. We moeten toch ergens beginnen.'' doelend op de vuur magie. Toch had hij gerust wel haar opmerking door waarna ze naar de meisjes gebaarde. Drake gunde ze geen blik meer, negeerde ze. In plaats daar van ging hij wat meer achterin zijn stoel zitten en nam een slok van zijn chocomelk. ‘Sommige dingen leer je nou eenmaal, denk ik,’ Drake was het met haar eens en daarom knikte hij. Hier op volgend hief hij zijn hand tot een halve meter voor zijn gezicht. Met een glimlach liet hij er vuur op verschijnen, dit keer niet een agressieve steekvlam maar een rustige lijn aan vlammetjes die zich tot iets leken te vormen. Hij bewoog zijn hand, kleine pootjes liepen er op terwijl een staart en vleugeltjes zich vormde. Het was een klein draakje gemaakt van vuur, ten grote van zijn eigen hand. Nu keken sommige mensen eerder geïnteresseerd op en Drake glimlachte. Hij blies even naar het beestje waardoor zijn vleugeltjes even omhoog bewogen. Terwijl hij er nog naar keek begon de jongen te praten op een kalme toon. ''Vuur is gevaarlijk. In de verkeerde handen verwoest het hele bossen en woningen. Je moet het onder controle houden, beheersen en vormen naar je eigen wil.'' hij sprak zacht zodat alleen zij het hoorde. ''Niet zoals de wind, die altijd vrij is. Water zal altijd een eigen stroom volgen en de aarde zal zich tot zeker hoogte altijd blijven verzetten. Maar geen van de elementen is zo verwoestend als vuur.'' Het draakje vloog rustig omhoog terwijl Drake er naar keek. Als een vrij vogeltje fladderde het door de ruimte heen. ''Iets wat stuk gewaaid is door de wind kan overeind gezet worden. De aarde die alles heeft doen beven en heeft gebroken is met lijm aan elkaar te zetten. En dat wat word overstroomt kan worden gedroogd.'' Drake greens. Het draakje kwam terug en Drake gaf het een stukje hout dat was losgeraakt van de vloer. Hij gaf het en het vatte vlam. Terwijl het in de lucht opbrandde viel er zwart poeder naar beneden op de tafel terwijl er een beetje rook vrij kwam. ''Vuur, laat niets anders over dan.. as.'' Hij bewoog zijn handen in een cirkel en het draakje dook de as in waarna het verdween, toen keek Drake Yang weer aan.

Hij had instemmend geknikt waarna hij zijn hand ophief. Ongeveer een halve meter van hem af en een halve meter van haar af, dus ergens in het midden van het tafeltje. Vragend en nieuwsgierig had Yang opgekeken van haar chocolademelk waar ze net een slok van nam. Ze zetten de mok neer maar hield haar handen er om heen gebogen. Doordat het kaarsje tussen hen in gedoofd was kon ze zijn gezichts- contouren niet heel duidelijk zien, niet zoals wanneer er duidelijke schaduwen over zijn gezicht vielen door het licht van een kaars. Toch zag ze zijn mond plooien in een glimlach. Een glimlach die warm en enigszins vriendelijk was. Yang kon et dan ook niet laten om zelf te glimlachen en zich af te vragen hoe vaak z’n jongen als Drake z’n glimlach liet zien.
Haar aandacht werd van de jongen zijn gezicht afgehaald toen er boven zijn hand een horizontale lijn aan kleine rustige vlammetjes verscheen. Haar ogen werden iets groter en als vanzelf werd haar glimlach breder, enthousiaster. De sierlijk, kleine vlammetjes hingen keurig op een lijn, als de was die aan een lijntje hing op een prachtige zonnige dag. Het duurde niet lang, hoogstens enkele seconden, toen de vlammetjes naar elkaar toe schoven en samen smolten tot een nog vormloos schepsel.
De jongen bewoog zijn hand lichtjes. Bij elke beweging die hij maakte verscheen er steeds meer vorm in het hoopje oranje geel vuur. Reizend uit het vuur verschenen er kleine pootjes die over de Drake zijn hand begonnen te lopen. Het duurde niet lang en er verscheen ook een staartje, gevolgd door de rest van het lichaampje om uiteindelijk een klein draakje te worden.
‘Woooaaah!’ uitte Yang verrast en klapte kort in haar handen. Dat enkele mensen opkeken had ze totaal niet gemekt, helemaal opgenomen door het mooie aanzicht wat ze voor zich zag. Het gene wat haar wel op viel was dat de jongen glimlachte en vervolgens naar het draakje blies waardoor het even opvloog. Het bewoog alsof het een echte draak was en de anatomie was ook bijster correct, voor zo ver Yang dat kon zeggen van een draak natuurlijk.
Helemaal gefascineerd door het draakje keek ze verbaasd op toen ze de jongen hoorde praten. Door het draakje was ze even vergeten dat, naast dat deze jongen voor haar zat, ook haar gespreks- partner was. Zijn stem was kalm, een aangename toon om naar te luisteren. Haar ogen gingen van het draakje naar de jongen zijn gezicht. Ze zag hoe in zijn ogen het vlammende draakje reflecteerde en deze zijn ogen nog warmer deden lijken. Ergens wilde ze dit beeld vast houden en na tekenen. Het was een van die momenten die het leven zo magisch maakten. Iets wat haar artistieke erg kon waarderen.
Hij sprak over het element vuur. Wat het was en wat het kon. Op een toon net hoorbaar, maar onhoorbaar voor hun mede mens. Het draakje vloog op en maakte zijn weg door de ruimte. Met haar mond een klein beetje open volgde ze het draakje met haar ogen en hoofd. Savonds was het nooit heel erg licht in de Bokkenburcht. Hierdoor verlichten het draakje de hoofden en tafels als het voorbij vloog.
Ze knikte instemmend bij zijn woorden maar haar ogen waren nog altijd gericht op het wezentje. Het was gewoon te prachtig om niet haar hele aandacht te krijgen. Doordat ze zo gefixeerd was op het draakje had ze niet gezien dat de jongen een stukje hout had gepakt. En zag dit pas toen het draakje weer bij hem was en het stukje hout verorberde, niets anders achterlatend dan as. Vervolgens vloog het draakje kort omhoog om daarna naar beneden te duiken het as in. Door de verplaatsing van lucht die het beestje had veroorzaakt verspreide het as zich in een cirkel met een diameter van ongeveer tien centimeter. In deze cirkel lag ook een klein hoopje as, vast afkomstig van het draakje zelf die nu verdwenen was.

Met grote ogen door deze kleine show tuurde ze naar het as hoopje terwijl haar wenkbrauwen omhoog gingen. Vervolgens ontplofte ze van enthousiasme en maakte een hupsje op haar stoel om zachtjes te klappen en te juichen.
‘Dat was geweldig!’ riep ze en keek de jongen weer aan. ‘Ka-‘ ze wilde iets roepen maar sloot toen dr mond omdat het misschien stom zou klinken. Dus in plaats van nog verder te praten pakte ze snel dr chocomelk en nam er een slok van. In deze korte stilte nam ze de tijd om na te denken over wat de jongen had verteld. Hij had gelijk en ze snapte hem. Knikkend zetten ze haar mok weer neer en zachte voordat ze begon met praten.
‘Hmhm, I agree,’ sprak ze op een toon zodat hij het alleen kon horen. ‘Net zoals met papier, een tekening ofzo. Water doorweekt het en maakt het slap, dat kan je drogen. Lucht blaast het weg en verscheurt het soms, maar plakband. En aarde kan het verstoppen of begraven... enzo.’ Murmelde ze en roerde afwezig in haar kopje. ‘Maar niks zal het zo laten verdwijnen als vuur,’ concludeerde ze en keek de jongen recht aan waardoor hun ogen elkaar kruiste. Hierna tikte ze nadenkend met haar wijs en middelvinger op haar lippen en tuiten deze toen ze haar hand weer neer legden.
‘Dat is, denk ik, ook wat ik zo mooi vind aan vuur. Los dat het sterk of krachtig is. Verwoest het ook alles en veegt het weg. Het laat niks achter en neemt alles met hem mee de vergetelheid in. Als vuur eenmaal op je pad is geweest, en alles heeft weg gevaagd, kan met een werkelijke schonelij beginnen.. dit omdat alles daardoor is verdwenen.’ Haar ogen vernauwde even terwijl ze een seconde nadacht. ‘Net zoals een feniks ben je dan herboren, herrezen uit de as, klaar voor een nieuw leven en al het wat was geweest achter je latende, het slechte maar ook het goede.’ Het laatste wat ze zei murmelde ze meer terwijl ze met haar lepeltje roerden.
Bij deze woorden gingen haar gedachten naar haar verleden en wat ze allemaal achter liet. Zo ook moest ze denken aan zichzelf en aan haar nieuwe leven wat ze hier zou opbouwen. Net als een feniks, herrezen uit de as. Ze had nu nog niemand waarmee ze deze gedachten kon delen en miste ergens het gevoel van een echt ‘goede’ vriend of vriendin hebben. Het was echter maar een fractie van een seconden voordat dit gevoel al was verdwenen. Dit door de gedachten dat ze wel erg melancholisch was deze avond. Dat kwam vast door de sfeer van het café, de warme chocolademelk en het feit dat het al later op de avond was en dat ze normaal deze tijd niet door bracht in gezelschap.
Bij de herinnering aan gezelschap keek ze weer op en glimlachte. De vraag die ze zojuist wilde stellen borrelde weer in haar op waardoor er een twijfelende blik op haar gezicht verscheen. Snel begon ze weer te roeren in haar kopje en fronste. Uiteindelijk besloot ze het toch maar te vragen aangezien ze niet echt iets te verliezen had. ‘Zou-‘ begon ze, stopte, en keek de jongeman aan. ‘Zou je me dat kunnen leren? Dat van dat draakje?’ vroeg ze nu meer zelfverzekerd dan haar eerste poging van daarnet.

ooc: sorry her her... uuh... more soft side xD idk I was in a soft mood? XD

Het draakje had met prachtige bogen en sierlijke bewegingen door de ruimte gevlogen. Beide personen en ook mensen uit het café hadden er naar zitten kijken. Drake moest er van glimlachen omdat hij er van genoot om zijn magie te gebruiken en hij vond het dan ook leuk om indruk te maken op anderen. Het meisje zat er met volle verbazing naar te kijken, haar aandacht was volledig op het draakje gevestigd. Drake vond het leuk hoe ze er zo intens naar staarde. Hij bewoog zijn handen met de bewegingen van het draakje mee. Misschien was het ook wel zo dat ergens in zijn hart Drake ook wel zo levendig en zorgeloos kon zijn als dat kleine wezentje. Misschien had hij het ooit gekund? Als zijn verleden een ander verhaal had gekend en zijn leven wat simpeler was geweest? Dan zou het het niet erg hebben gevonden om naïef te zijn. Dan zou hij misschien die oprechte lieve en eerlijke jongen zijn geweest die hij ergens misschien ook wel wil zijn. Maar verknipt en voor vuil gelaten en je hele leven gehoord te hebben dat je niks waard bent. Wat wilde hij graag enthousiast, lief en de good guy zijn. Toch verhulde zich schaduwen in Drake zijn 'zijn. Hij dacht er over na, ondertussen was Yang toch in volle aandacht bij het draakje. Dit ging door totdat hij begon te praten over het element waar hij zo van hield. Daarna liet hij het draakje het hout pakken wat zich transformeerde tot as en vanuit de lucht op de tafel belande. Met een energieke beweging liet het zich in de as vallen tot het verdween. Daarna had hij de aandacht van Yang al weer snel terug wat hem beviel. Ze vond het helemaal geweldig en hupte wat op haar stoel alsof ze een jong kind was wat zojuist een snoepje had gekregen. Drake kon er wel zacht om grinniken. Ze nam daarna een slokje van haar choco en werd rustiger. ‘Hmhm, I agree,’ Drake knikte, ze snapte wat hij had gezegd. ‘Net zoals met papier, een tekening ofzo. Water doorweekt het en maakt het slap, dat kan je drogen. Lucht blaast het weg en verscheurt het soms, maar plakband. En aarde kan het verstoppen of begraven... enzo.’ het was even stil bij Yang. ‘Maar niks zal het zo laten verdwijnen als vuur,’ krabte even achter zijn oor en liet haar verder spreken, want zo te zien zei ze het meer in zichzelf wat ze hierna wilde gaan zeggen.‘Dat is, denk ik, ook wat ik zo mooi vind aan vuur. Los dat het sterk of krachtig is. Verwoest het ook alles en veegt het weg. Het laat niks achter en neemt alles met hem mee de vergetelheid in. Als vuur eenmaal op je pad is geweest, en alles heeft weg gevaagd, kan met een werkelijke schonelij beginnen.. dit omdat alles daardoor is verdwenen.’ Drake knikte, hij was het met haar eens. ''Vuur verwoest, maar geeft daarna weer nieuwe mogelijkheden tot groei, maar wees er altijd voorzichtig mee.'' ‘Net zoals een feniks ben je dan herboren, herrezen uit de as, klaar voor een nieuw leven en al het wat was geweest achter je latende, het slechte maar ook het goede.’ Drake haalde een hand door zijn haren en vroeg zich even af hoe laat het was, omdat hij nog een andere afspraak had met Kailee. Toch had hij wel geluisterd naar haar verhaal natuurlijk. ''Zo te horen heb je er behoefte aan dame.'' sprak Drake met een subtiele blik in zijn ogen. Drake had het idee dat ze met deze tekst meer van zichzelf had laten zien dan dat ze van plan was geweest, of had ze het expres gedaan? Drake wist het niet. Hij was in iedergeval niet de school psycholoog om dat te gaan uitzoeken. Opeens werd het meisje wat verlegen en hij zag dat ze leek te twijfelen, toch bleef Drake zijn mond gesloten zodat ze de moed bij elkaar zou rapen om het inderdaad te vragen. Het begon met wat horten en stoten tot de vraag uiteindelijk uit haar keel kwam. Ze keek hem wat onzeker aan bijna, maar al wel beter dan dat ze net al de vraag wilde stelen wat hij gerust had opgemerkt. ‘Zou je me dat kunnen leren? Dat van dat draakje?’ Drake keek haar even aan om de vraag in zijn hoofd te laten spelen tot hij zijn besluit nam. ''Sure.'' sprak Drake kort. De jongen wreef over de houte tafel tot hij opstond. De zoom van zijn zwart witte jas golfde mee in zijn beweging van de stoel. Hij trok het weer aan en nu bewoog het golvend langszijn heupen en hij zette het beter aan bij zijn kraag. Staand keek Drake nu serieus naar Yang. ''Ik moet nu wel gaan, heb nog wat te doen.'' Hij wreef over het beginnende baardje op zijn gezicht en liep naar de bar waar hij een muntstuk naar gooide om zijn drankje te betalen. Het kwam op de bar terecht en tolde met het bekende geluid nog even rond totdat het stil lag tegen die tijd was hij al bij de deur. ''Je hoort nog van me, Yang.'' en daarmee waren zijn laatste woorden tot hij het gure weer in dook.

‘Zo te horen heb je er behoefte aan damen.’ De subtiele blik in zijn ogen maakte duidelijk dat ze teveel van zichzelf had prijs gegeven. Of dat hij teveel had gezien. Een van de twee was het in ieder geval en eigenlijk wilde ze haar hoofd op de tafel laten vallen of terug de tijd in gaan zodat ze het over nieuw kon doen. Ze vond het niet perse erg om dingen van zichzelf te laten zien maar wel als ze iemand pas net kende. Maarja, dan kwam het probleem dat ze een praat graag persoon was en zo soms dingen er uit flapte die veel te duidelijk waren ook al bedoelde ze het niet zo. Ze wilde nieuwe mensen niet de indruk geven dat ze hen direct ging onder sneeuwen met haar verleden. Dat zou namelijk verschrikkelijk zielig zijn, had ze zo bedacht, dus vond ze wat er nu was gebeurt al erg on plezant.
Nadat hij had toegestemd op de vraag of hij haar dat kon leren wilde ze blij verrast overeind springen maar werd afgeleid door het feit dat hij opstond. Verbaasd had ze omhoog gekeken en zag hoe soepeltjes hij zijn jas pakte en aantrok. Het zwarte stof viel als een sierlijke mantel om hem heen waarna hij vervolgens de kraag recht trok. Bij deze actie kon Yang niet anders dan denken dat er toch wel iets ‘cools’ over hem heen hing. Ergens deed het haar denken aan sommige jongens van de bende. Ze hadden vaak een soort charme en sfeer om zich heen hangen wat het maakte dat menig meisje, en ook personen in het algemeen, om keken als ze voorbij liepen. Het was grappig dat ze dit ook ergens zag bij Drake. Het wakkerde een soort nieuwsgierigheid in Yang op. Dit aangezien ze had geleerd dat achter deze coole en stoere laag vaak meer zat dan men kon zien. Soms hele verhalen en verledens, of softe aardige kanten, waar men zelf alleen maar naar kon gissen.
Voor de laatste keer op deze avond keken zijn warm bruin achtige ogen haar aan. Met haar koudere zilveren ogen keek ze terug en rolde haar ogen af naar zijn lippen toen hij sprak. Ze zag hoe zijn hand naar zijn kin ging en over de lichte gezichtsbeharing streek. Terwijl hij naar de bar liep volgde ze hem met haar ogen en hoorde het bekende geluid van het muntstuk wat tolde op de houten bar. Haar ogen gleden naar het muntstuk. Het goud, bedekt met een wazig laagje door gebruik, reflecteerde het licht van de fakkels elke keer als het een draai had gemaakt.
Op het moment dat het tollen stopte en de munt met een kling geluidje neer viel hoorde ze Drake zijn stem bij de deur. Snel draaide ze haar hoofd en lichaam 180 graden zodat ze hem aan kon kijken. Ze antwoordde zijn laatste woorden met een zwaai en riep ‘juw,’ hierna. Geen kans om hem te bedanken voor het fijne gesprek of te vragen wanneer ze van hem zou horen, omdat hij al naar buiten was gestapt. De warmte van de bokkenburcht achter zich latende om de kou van buiten te trotseren. Iets wat zijzelf, met tegen zin en haat aan de kou, ook zou moeten doen als ze nog terug op de academy wilde komen.

Haar ogen bleven hangen bij de deur en een grijns krulde om haar lippen. Ze had zo juist een, ongeveer, vriendelijk en interessant persoon ontmoet. Er waren al enkele maanden voorbij gevlogen sinds ze op deze school terecht was gekomen maar ze had nog niemand ontmoet in wie ze haar energie wilde steken. Het was dan ook even een momentje van geluk en verbazing nu ze realiseerde dat deze jonge misschien wel de eerste persoon kon zijn.
Ze draaide weer naar de tafel toe en zag een het beeld voor zich waarin hij had gezegd dat ze er behoefte aan had. Na deze herinnering trok ze even een gezicht en liet deze keer wel haar hoofd op de tafel vallen. Hoe kon ze nou zo doorzichtig zijn! Ze wist dat ze soms wat extravert was maar kom op kon ze dan niks geheim houden?!
Een kreun door het piekeren klonk waarna haar gedachten alweer over het volgende probleem gingen na denken. De manier waarop ze die vraag stelde... Waarom had ze dat zo moeilijk gevonden? Waarom was ze als een klein kind gaan stamelen?! Een zucht rolde over haar lippen. Waarschijnlijk had ze het gewoon lastig gevonden aangezien ze zoiets nog nooit had gevraagd. Bij de bende hoefde ze dat soort dingen nooit te vragen omdat men dat gewoon deed. Toch vreemd hoe anders deze wereld is, realiseerde ze zich en sloot haar ogen om even rust in haar chaotische hoofd te creëren.

Veel rust kreeg ze echter niet want een paar tellen nadat ze haar ogen had gesloten hoorde ze hoe iemand op de stoel tegen over haar ging zitten en zijn of haar ellebogen op tafel zetten. Met een opgetrokken wenkbrauw draaide ze haar hoofd zodat haar kin op de tafel leunde en ze de persoon van onder aan kon kijken.
Twee grote groene ogen keken haar nieuwsgierig aan. ‘Eeeennnnn?’ klonk de stem van een van haar collega’s. Het was een meisje die ook op SSA zat en zich graag bezig hield met de jongens van de school.
‘Hhm?’ kwam er vragend uit bij Yang terwijl ze overeind ging zitten. Ze zetten haar elleboog op tafel en tikte met haar vinger tegen haar getuite lippen aan. ‘Hij lijkt me wel aardig en ik denk dat er meer achter hem zit dan de meeste mensen weten.’
Bij deze zin keek het meisje verbaasd en moeilijk op. Ze was niet de meest diepgaande persoon ooit. ‘Haha, ik zou et niet weten,’ antwoorde ze toen maar. ‘Maar Drake Burned mag mij ook wel eens uitnodigen om chocolademelk te drinken,’ sprak ze en plaatsten haar hoofd dromerig op haar handen.
Bij deze uitspraak kon Yang het niet laten te lachen. Vervolgens stond ze op en pakte de twee mokken op. ‘Dat zal ik tegen hem zeggen, we hebben al wat afgesproken voor volgende keer namelijk.’ Ze grijnsde en knipoogde naar het meisje om vervolgens naar de bar toe te lopen. Om het meisje achter te laten met haar verbaasde gezicht en bij behorende kreten.
Wat voor reputatie deze jonge had bij de meiden maakte haar eigenlijk niet zo veel uit. Hij was aardig en interessant genoeg geweest om Yang dusdanig nieuwsgierig te maken dat ze hem beter wilde leren kennen. Who knows wie die Drake precies was. Maar zij wist in ieder geval wel dat ze wellicht bevriend met hem wilde worden.

End of topic~

ooc:

PROFILE MAGICIAN

» Im Back Bitchez [Redhead party - geheel open]
» What a mess,eh?
» Don't mess with me
» Don't mess with me
» Just feelin' sick about every mess in my whole life. [&DOMINIC)

Don't mess with the redhead~ || Drakkkkeeeee

Don't mess with the redhead~ || Drakkkkeeeee

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen