Die Tyr had nog maar net zijn 'speech' gedaan, maar de meesten waren al zo snel als ze konden naar hun kant gegaan, naar hun kamp. Jess hoorde zeker daarbij, ze was zodra de uitleg gedaan was naar haar kamp vertrokken. Daar had ze even rondgehangen, maar niet lang, want ze had zin in dit hele event en ze kon niet wachten tot ze mochten vertrekken. May the odds be ever in your favor had de man gezegd. De brunette had het kamp al weer verlaten, want de nieuwsgierigheid en de adrenaline konden haar niet meer tegen houden. Ze mochten toch al vertrekken, dus waarom wachten?! Het meisje had er wel voor gezorgd dat ze het niet kou zou krijgen op Cassia, want niets was vervelender dan rondlopen met natte, koude kleren. Het kamp van de anderen zou wel gewoon tegenover hen liggen? Ze wist het niet zeker, en Cassia had een grote oppervlakte. Doordat ze zo bezig was met rondkijken en nadenken over waar het kamp en de sneeuwman van Team 1 was, had ze niet door dat er iemand in haar buurt gekomen was, of zij in de buurt van die persoon. "Sorry", zei ze terwijl ze opkeek en even diep na moest denken of de persoon nu in haar team zat, of in het andere.

OOC: Open voor beide teams en zo.

_{Vanuit haar kamp was ze vertrokken op zoek naar het andere kamp. Ze had geen idee waar het lag, daarom had ze maar gewoon een punt voor zich genomen waar ze naartoe zou gaan lopen. Het zou vast heel obvious zijn waar de kampen lagen, de sneeuwpoppen waren bezeten door magie dus leek het haar dat het makkelijk was ze te vinden, maar moeilijk ze te verslaan. Al kon ze zich daar vast heel goed in vergissen, wie weet waren ze juist heel moeilijk verstopt. Ze wilden de leerlingen bezig houden, waarschijnlijk. Vanuit een afstand zag ze twee mensen met elkaar staan praten, een van haar wenkbrauwen trok ze meteen op. Syrax en een meid die ze niet herkende, maar waarvan ze aan het begin had gezien dat ze samen met haar richting haar kamp liep. Syrax deed dat niet, hij zat bij het andere team. Van een afstandje bleef ze staan, rustig tegen een boom aanleunend omdat ze geen zin had meteen de confrontatie aan te gaan. Het liefst liep ze om hen heen, zouden ze beginnen met vechten. Als ze mensen kon ontwijken, zou ze vast en zeker makkelijker en sneller bij de sneeuwpop komen. Zonder dat anderen het zouden merken, zou ze het dan kunnen verwoesten - hopelijk. Een beweging uit haar ooghoeken zorgde ervoor dat haar aandacht op een ander persoon werd gericht. Het was Zack, de jongeman naderde het groepje. Haar helderblauwe ogen volgden zijn bewegingen, terwijl ze zich afvroeg wat hij zou gaan doen. Het waren zijn gele ogen die ze nu weer opmerkten. Waren ze normaal niet blauw?}

"Ah altijd weer een mooie dag voor zulke dingen", hoorde ze plots geroepen worden. Het meisje keek even om en zag een kleine man met zwart haar, een man die ze herkende als Master Rivaille. Ze grinnikte even. Dat Theneras iets zei, had ze niet gehoord, want ze had haar aandacht weer gevestigd op Syrax, die twee vleugels tevoorschijn getoverd had en omhoog vloog van de trillende aarde. Jess deed de grond stoppen. De vleugels van de jongen waren niet groot, maar hij deed het toch maar. 'Jij ook.' Ze grinnikte en merkte pas te laat dat er ene windvlaag op haar af vloog. Ze verloor haar evenwicht en viel op haar achterste in de sneeuw. "Mooi", lachte ze. Ze had geen zin meer in haar magie gebruiken, dus huppelde ze gewoon vrolijk enkele passen naar Syrax toe en grijnsde breed. "Hallo, ik ben Jess. Ik vind jouw vleugels wel nice." Een lach was hoorbaar, ze vond deze jongen wel grappig en hij had zo'n schattig gezichtje. Als hij nu in haar team gezeten had, zou ze hem gesteund hebben en zou ze vrolijk meegeholpen hebben aan de overwinnen voor het team, maar ze zaten in tegenovergestelde teams. Het meisje met de sproeten grinnikte en draaide zich om. Er waren veel mensen? Een grote kerel, een meisje en een blonde jongen. Ze zwaaide met een grinnik naar hen.

Ze was omgevallen van zijn windvlaag, maar dat weerhield haar er niet van om haar mond te openen en zich voor te stellen - en zijn vleugels te complimenteren. De jongen was weer op de grind gaan staan, die niet meer trilde. 'Aangenaam Jess. Ik ben Syrax, maar bedankt voor je compliment over mijn vleugels. Ze zijn nog niet zoals ze horen, maar door veel te oefenen worden ze steeds groter.' Ze glimlachte breed naar hem. "Aangenaam, Syrax! En ha, geen probleem, vast wel, ze worden vast prachtig." Het meisje grinnikte en ging weer recht staan. Ze had even omgekeken, maar de rest leek allemaal niet mee te willen doen. Ze huppelde even een halve cirkel om Syrax heen. "Ik wou dat je me kon leren hoe je vleugels kon gebruiken. Jammer genoeg ben ik geen air magician." Ze huppelde verder, vervolgde haar rondje en kwam weer pal voor zijn neus terecht. "Of leer me wat anders!" Ze grijnsde, vergat even dat hij niet eens in haar tea zat - wat had je überhaupt aan de teams?