Een uiterst geïrriteerde uitdrukking verscheen op Elliot’s gezicht terwijl hij de kraag van de jongen iets steviger om zijn hand klemde. Zijn rode ogen keken de nu bang zijnde jongen strak aan. Hij vertoonde geen medelijden, had geen zin om deze kerel ook maar één keer te laten denken dat hij medelijden met hem had. Hij was immers de oorzaak dat hij zo kwaad geworden was en dat hij een gat in de muur had gebrand. Deze school bracht de innerlijke vlam in hem naar boven en het irriteerde hem dat hij nog altijd niet wist hoe hij die vlam onder controle kon krijgen. Dan kwam er ook nog eens het feit bij kijken dat er van die irritante jongens rondliepen die vonden dat hij hier niet op de luchtetage thuis hoorden en die hem weg probeerden te  pesten. Ze kregen er misschien dan al wel snel spijt van, maar het hield alsnog niet op en Elliot weigerde om hulp te gaan vragen bij Drake. Nee, die gast zou hij écht niet om hulp gaan vragen. Elliot liet de kerel die hij stevig vasthield op de grond vallen en gaf zonder genade een trap in zijn maag. Het was niet dat de leerkrachten of de Headmaster hier waren om hem tegen te houden of zo. En het was ook zeker niet dat hij naar waarschuwingen ging luisteren of zo. Om de jongen nog meer angst aan te jagen haalde hij een sigaret uit zijn zak, creëerde een vlam en brandde zo het topje van de sigaret aan terwijl zijn rode ogen op de jongen bleven hangen. De jongen piepte naar hem dat hij niet mocht roken in de zalen. Elliot besloot om erop te reageren door zijn sigaretpunt in de jongen zijn dekbed te doven. ‘Los het zelf maar op,’ zei Elliot kil toen de deken in brand vloog. De jongen schreeuwde het uit en begon op een verkeerde manier zijn luchtmagie te gebruiken zodat de vlam nog groter werd en zodat Elliot moest grinniken. Hij doofde de sigaret onder zijn schoen en gooide het gedoofde ding tegen de jongen zijn achterhoofd voordat hij de deur met een klap dichtsloeg. Had hij daar ook geen last meer van. Elliot bewoog vermoeid met zijn schouders terwijl hij de trappen afdaalde naar beneden. Hij besloot om een kijkje te gaan nemen bij de kerkers. Hij opende een grote zijdeur die naar de kerkers leidde en ging naar beneden. Zijn stappen waren goed hoorbaar en Elliot creëerde een vlam zodat hij beter kon zien. Toch wel handig zeg, dat vuursturen. Hij schrok op toen hij hoorde dat de deur achter hem openging en dacht dat het dat rotjoch was dat hem achtervolgd was. Het zou niet de eerste keer zijn dat zijn pestkoppen het met hem probeerden af te rekenen door hem te volgen. En dus draaide hij zich zonder aarzelen om en gooide zijn vuist naar voren. De vlam in zijn hand verdween, maar maakte plaats voor een vlam dat uit zijn vuist naar voren werd geduwd. Omdat hij niet echt goed was in de magie was de vlam niet erg groot en makkelijk te ontwijken, maar schrik aanjagen en een eventuele val van de trappen was niet uitgesloten.

Haar hakken tikten mee op een ritme dat alleen zij kon horen, in haar hoofd. De dame met de spierwitte haren bewoog zich sierlijk en met een redelijk hoog tempo de gangen van de school door. Zoals zo vaak - of wellicht altijd - droeg ze weinig verhullende kleding. Haar zwarte rokje bewoog wild mee met haar snelle pas. Het rokje was zodanig kort, dat witte huid zichtbaar was tussen de donkere stof en de eveneens zwarte hold-ups aan haar benen. Wonderbaarlijk genoeg droeg ze een blouse met een hoge hals en lange mouwen. (Dat deze volledig doorschijnend was en een zwarte, kanten bh toonbaar maakte aan iedereen die maar haar kant op keek, is bijzaak.) Normaliter zou ze zich rond dit tijdstip in Oaks Field bevinden, of beter: in een kroeg in Oaks Field. Aangezien ze niet naar buiten hoefde om te komen waar ze op dit moment naar op weg was, had ze haar mantel, die gewoonlijk haar uitdagende kledingstijl redelijk wist te verstoppen, op haar kamer gelaten. Haar plan om eens een nacht in gezelschap met zichzelf door te brengen, was pas ontstaan toen haar andere plan - de kroeg in gaan om te zuipen, zoals altijd - in duigen was gevallen. Ze had eens een kritische blik naar buiten geworpen en geconstateerd dat het haar geen goed zou doen om het hondenweer dat aan de gang was te moeten trotseren. Regen viel met bakken uit de hemel. Haarzelf kennende zou een barre tocht door dit weer haar toch al niet zo denderende stemming zodanig verslechteren dat zelfs drank en een nacht met een onbekende het niet beter zouden kunnen maken.  Binnen blijven bleek dus de enige juiste optie en aangezien Sareth nog twee flessen op haar kamer had liggen van eerdere tochten, had ze gauw vrede gesloten met het idee dat een avond en nacht alleen zuipen ook best wel eens moest kunnen.
Haar eeuwige, zelfvoldane en uitdagende glimlach was van haar gezicht verdwenen op het moment dat ze blijvende stappen achter zich had gehoord. In de eerste instantie had ze er nicht achter gezocht, het gebeurde vaker dat iemand achter je liep, zo vreemd was dat niet. Het was pas na een zoveelste gang en een zoveelste bocht, dat de voetstappen haar ineens als dreigend klonken. In de tas die ze over haar schouder droeg, tikten de twee flessen vrolijk tegen elkaar bij de beweging. Sareth was, om het lichtelijk te plaatsen, verbaasd om meerdere jongens achter zich te zien lopen. Een van hen ving haar blik en zijn mondhoeken gleden omhoog in een nare, onheilspellende glimlach. Sareth, die geen idee had wat ze moest met een dergelijk gebaar, draaide zich weer om en versnelde zo mogelijk haar pas. Steeds haastiger tikten de hakken over de stenen vloer. Wanneer was de laatste keer geweest dat ze zich zo opgejaagd had gevoeld? Ze had geen idee. Nu ze er zo over nadacht, gaf ze mensen gewoon nooit de tijd om haar op te jagen. Ze gaf zichzelf nooit te tijd om opgejaagd te worden. Praktisch altijd was ze te ver heen om ook maar in de gaten te hebben dat iemand slechte bedoelingen had en vrijwel even vaak nam ze deze bedoelingen zo vriendelijk en welwillend in ontvangst, dat de hele slechte aard van de intenties in rook op ging. In principe was dit de eerste keer in een hele, hele lange tijd dat ze zich nuchter na schooltijd door de gangen van de school bewoog. Schijnbaar was niet alleen haar dit opgevallen.
Achter zich hoorde ze gegniffel. Sareth haar lippen vertrokken tot een streep en vluchtig stapte ze door. "Zeg, je loopt toch niet weg van ons, Sareth?" hoorde ze achter zich. Snerend gelach ging door het groepje dat zich achter haar had verzameld.
"Van alle mensen," voegde een ander eraan toe. Haar handen balden tot vuisten terwijl ze een volgende hoek om ging. Ze hoorde en voelde hoe de jongens naderden en hoewel ze sneller wilde lopen, was het onmogelijk om nog harder te gaan. "Saaaaaaaaari," klonk het achter haar, plagend, maar met een ondertoon die niks dan onheil voorspelde. Sareth haalde diep adem, balde haar handen tot vuisten en draaide zich met een ruk om. "Hoe moeilijk is het om iemand met rust te laten?" wierp ze richting de groep. Nu ze de jongens eens goed bekeek, kon ze stellen dat ze de voorste, de 'leider' al eens eerder had ontmoet. Veel kon ze zich niet meer herinneren van de ontmoeting, maar ze wist dat het in Oak's Field geweest was en dat er drank in het spel was geweest. In haar geval betekende dit vaak maar een ding."Jou ken ik," zei ze, haar stem klonk hard en koud. De verleidelijkheid en uitdaging die normaal altijd aanwezig was in haar stem, was verdwenen. De glimlach rond de jongen zijn lippen werd groter. Hij keek zijn groep rond en knikte tevreden. "God, ze weet het eindelijk weer hoor. Het heeft even geduurd, maar-" Hij zette een stap naar Sareth toe, zij zette er op haar beurt een achteruit. "Ik ben terug voor een tweede ronde. Zij ook, trouwens," zei hij en hij gebaarde naar de groep. Verontwaardigd trok Sareth een wenkbrauw op. "Par-don?" spuwde ze richting de jongen. "Mocht die keer ook maar iets van waarde voor mij hebben, dan had ik het me wel herinnerd, niet? Nu, verdwijn, ik doe niet aan tweede rondes." Ze wapperde met haar hand richting de jongen, een zachte glimlach verscheen weer rond haar lippen. Ze had zichzelf weer hervonden. Voor even.
De jongen zijn blik veranderde. Zijn geamuseerde glimlach verdween en een verbaasde blik verscheen in zijn ogen. Gelijk daarop verdween ook deze blik en maakte de verbazing plaats voor een woedende, sarcastische grijns. Hij schudde zijn hoofd, zette nog een stap richting Sareth en greep naar haar arm. "Wat is dit nou, Sari?" sprak hij zacht en dwingend tegen haar. "Je gaat me toch niet vertellen dat je hier geen zin in hebt?" Hij lachte, alsof zijn woorden ronduit bespottelijk waren en de groep lachte mee. Sareth beet op haar onderlip. Waarschijnlijk waren zijn woorden inderdaad bespottelijk, was het hilarisch dat van alle mensen juist Sareth iemand een bezoekje onder haar rok weigerde. Fel trok ze haar arm uit de jongen zijn greep. "Dat is precies wat ik je ga vertellen," zei ze. Ze keek hem woedend in zijn ogen, hij keek haar zo mogelijk nog woedender terug aan. "Hmh," bromde hij en hij haalde zijn schouders op. Aan zijn houding kon ze echter zien dat hij het daar niet bij zou laten. Hij blikte rond naar de jongens en knikte vervolgens naar Sareth. "Ik denk dat het hoog tijd is dat jij je reputatie eer aan doet," zei hij, gevolgd door een duister lachje. Sareth zette nog twee stappen naar achteren. Met grote ogen keek ze toe hoe de groep naderde. Ze schudde haar hoofd, zette nog een stap naar achteren en draaide zich vervolgens om zodat ze weg zou kunnen rennen. Een van de jongens greep opnieuw naar haar arm en opnieuw trok ze deze los. De flessen in haar tas sloegen hard tegen elkaar. Zo snel als haar hoge hakken haar dragen wilden, bewoog ze zich de gang uit. Ze rende, met de jongens op haar hielen, tot ze een deur zag. Zonder hier logisch bij na te denken, opende ze de grote deuren en verdween ze het duister in.
"Oh fuck," fluisterde ze, terwijl ze op de tast probeerde te ontdekken waar ze was. Veel kans hiertoe werd haar niet gegund, want voordat ze redelijk had kunnen wennen aan het duister, schoot een vlam haar kant op. Haar ogen, die al groot waren van de schrik, werden zo mogelijk nog groter en ze sprong opzij om het ding te ontwijken. Dit was een van die enige keren waarop ze zichzelf vervloekte voor het eeuwig dragen van hakken. Hoewel ze op platte schoenen wellicht veilig had kunnen neerkomen, landde haar voet nu schuin op een traptrede. De dunne naaldhak was niet genoeg om haar goed te laten balanceren, en dus viel ze, hard. Ze vloekte luid op het moment dat ze viel en vervolgens nog een keer toen ze tot stilstand was gekomen. Ze had graag uit willen vallen tegen wie dan ook de vuurbal op haar afgevuurd had, maar kreeg hier te kans niet toe aangezien de deur bovenaan de trap opnieuw opende en ze zacht gegniffel hoorde. "Oh Saaaareth," klonk het haast zangerig van de bovenste traptreden. Ze krabbelde overeind en bewoog zichzelf wankelend de laatste treden af.

Nog altijd stond Elliot met gebalde vuisten te wachten op het moment dat de jongens hem terug zouden betalen wat hij hun had aangedaan. Hij wist dat het weer datzelfde groepje moest zijn. Het was altijd hetzelfde groepje. En dat groepje stookten ook mensen in hun omgeving op zodat ze allemaal achter Elliot aan zouden gaan, maar na een paar gevechten hadden een paar jongens heel wijs besloten dat ze toch geen ruzie zochten met Elliot en hadden zich teruggetrokken. De jongens die zich teruggetrokken hadden, zouden vast nog eens extra straf krijgen van het groepje zelf. Het ging om minstens drie jongens die hem constant op zijn hielen zaten en die hem als de pest irriteerden. Hoe vaak Elliot er ook tegen uit vloog of hoe vaak hij ook met de jongens vocht, ze gaven niet op en bleven achter hem aangaan. Ze kenden allemaal een knap staaltje luchttechniek. Ze wisten waarschijnlijk ook al wel dat hij kon vuursturen, maar ze hadden hem tot gisteravond met rust gelaten. Die jongen die hij daarnet had geslagen, was niet één van hun. Het zou wel weer iemand zijn die niet tegen de leider in durfde te gaan en hem alsnog wilde lastigvallen. Eigenlijk waren het zielige jochies, want ze pestten hem op een afstand omdat ze niet in de buurt van hem durfden te komen. Maar ooit zou er een dag komen dat Elliot één van hun levend verbrandde. Al werd hij van school geschorst, dan nog zou hij blij zijn dat hij het gedaan had. Er was hier niks om voor te leven. De school zinde hem niet, de lessen zinde hem niet en hij had meer ruzie met de leerlingen hier dan dat hij echt vrienden maakte. Voor een deel wist hij dat dit aan zijn eigen attitude lag, maar hij wist ook wel dat het niet allemaal aan hem moest liggen. Zijn omgeving maakte het dan ook niet makkelijk voor hem, beginnend bij zijn vader die zijn moeder had vermoord. Als hij daaraan terugdacht, voelde hij nog steeds een immense woede opkomen en waarschijnlijk was dat ook de reden dat hij kon blijven vuursturen. Echter wist hij nog steeds niet wie de bron was van zijn vuursturen en dacht aan de woorden van Drake. Dat iemand in zijn familie een verborgen talent had. Kende hij zijn moeder wel goed genoeg? Voordat hij weer in discussie kon gaan met zichzelf, hoorde hij dat zijn vlam doel had getroffen. Of toch in elk geval had veroorzaakt wat hij wilde: dat het joch van de trap kwam vallen. Hij hoorde echter een meisjesstem gevolgd door een plagerige jongensstem. Hij verstijfde toen hij de tweede stem herkende en vloekte. Het was dus helemaal niet de jongen van in de slaapzaal die achter hem aan gekomen was, het was een meisje die waarschijnlijk probeerde te vluchten voor het groepje waar hij een hekel aan had. Met zijn open hand creëerde hij een luchtbal en keek naar de schade die hij had veroorzaakt. Het werd hem ook al meteen duidelijk waarom ze de simpele vuurbal niet had kunnen ontwijken. Met die hakken aan zijn poten zou hij dat ook niet gekund hebben. Hij zou haar zelfs aanbeden hebben als het haar wél gelukt was met die krengen. Hij zag dat ze al uit eigen beweging overeind kwam – niet dat hij haar wilde helpen of zo – en liet zijn ogen kort over haar glijden. Kort rokje, doorschijnende kleding en nauwelijks wat aan. En dan vroeg zij zich af waarom zo’n groepje opgegeilde tieners haar volgden. Waar ging het toch heen tegenwoordig? Het was niet dat hij per se de redder in nood wilde uithangen, maar hij had nog een appeltje te schillen met dit groepje en dit meisje was al een goed beginnend excuus. Hij deed een stap naar voren zodat hij ongeveer voor het meisje stond en keek de jongens die aan de trap stonden woedend aan. ‘Flikker op!’ riep hij nijdig. Toen één van de jongens joelend begon te roepen dat kleine Elliot onderaan te trap stond, voelde hij de vlam in zich opwellen. Letterlijk. Zijn vuisten vlogen vooruit en twee grote vuurballen maakten het voor de jongens onmogelijk om ze te ontwijken. Twee werden er verbrand en één dook naar de trap. Net zoals het meisje tuimelde hij van de trap af. Elliot tilde de jongen bij zijn kraag op en zag dat het de leider was. Deze haalde uit naar Elliot’s hoofd nog voordat de blonde jongen goed en wel doorhad wat er gebeurde. Elliot viel op de grond, maar zijn mondhoeken drukten zich omhoog toen hij het gejammer van boven hoorde. Schijnbaar hadden zijn vlammen echt wel goed doel getroffen. En dat leek de leider zich ook te beseffen, want deze keek hem woedend aan. ‘Je weet toch wat je moet doen als een meisje ‘nee’ zegt?’ vroeg Elliot minachtend. De jongen keek hem al net zo minachtend aan, maar niet voor lang. Elliot’s vuist maakte contact met de zijkant van diens hoofd en voordat de leider op hem kon klimmen, zette hij zijn benen aan weerszijden van het lichaam van de jongen en begon hard op hem in te slaan. Hij zag het gezicht van zijn vader steeds voor zich en bleef slaan. Hij hield pas op toen het enige wat de jongen uit kon kramen een paar onsamenhangende woorden waren die bovendien nauwelijks te verstaan waren. Elliot ging van de jongen af, zijn vuisten bebloed van het gevecht en zijn neus bloedend van de klap van de jongen. Waarschijnlijk zou hij een blauw oog krijgen, maar het was het waard. Hij richtte zijn blik naar de jammerende jongens die bovenaan de trap stonden, maar het leek er niet op dat deze naar beneden zouden komen. Nonchalant stak Elliot zijn handen in zijn zakken en draaide zich nu pas naar het meisje alsof hij zich nu pas besefte dat ze daar stond. ‘En jij vindt het raar dat jongens zo op je reageren,’ zei hij minachtend, duidelijk doelend op haar kleding. ‘De volgende keer help ik je niet meer. De enige reden dat ik die jongens bedreigde was omdat ik toevallig ruzie met hun heb. En niemand wil ruzie met mij hebben.’ Hij draaide zich om en keek naar de jongen wiens gezicht helemaal in elkaar geslagen was. Sukkeltje. ‘Nou, fijne dag nog verder,’ sprak hij sarcastisch. ‘En nog veel plezier met het slachtoffer van vandaag.’ Hij had het duidelijk over de volgende jongen waarmee ze in bed zou duiken. Want kom op, zo zag ze er toch ook uit? Hij stak zijn handen nog dieper in zijn zakken en liep vervolgens de andere kant op, de door fakkels verlichte half donkere gang in.