And repeat yesterday’s dance

And repeat yesterday’s dance, yo, this song will never be on the radio

Normaal zou hij naar de Jolly Jester gaan. Normaal zou hij daar gaan drinken tot hij niet meer op zijn benen kon staan. Normaal zou hij zorgen dat hij daar gênante herinneringen kreeg, maar deze keer niet. Hij had geen zin om naar die halve discotheek te gaan, in plaats daarvan betrapte hij zichzelf er op dat hij naar de Bokkenburcht aan het lopen was. Hij had gehoord dat het er gezellig was, met toortsen en shit om de boel te verlichten. En dan hadden ze er een heel houten interieur. Dat klonk in ieder geval al veel gezelliger dan dat andere. Discotheken waren zo stom. Hij bracht lui de sigaret naar zijn mond en nam een trek. Hij ademde in en daarna diep uit. Zijn adem liep verder in een geeuw en hij gooide de sigaret tegen de stenen zonder hem uit te trappen. Wat kon hem het schelen dat de sigaret lag uit te branden op een straatsteen. Niets. Hij duwde de deur open en voelde meteen enkele paren ogen op hem gericht van de oudere mensen in de burcht. Kai liep naar de bar toe en ging daar op leunen. "Kan ik je helpen?" Hij keek op in het gezicht van een barman en haalde zijn schouders op. "Bier zou er wel ingaan", zei hij en wreef door zijn ogen. "Dat ziet er zo wel uit ja." Hij keek de man even kwaad aan maar die zag het al niet meer, hij was Kai's bier halen. De jongen met het blauwe haar zag dat nog iemand wat vroeg aan de barman maar Kailee schonk geen aandacht aan de man die de barman weerhield van het bier halen. Hij lege geld op de toog en schoof het naar de barman toen die terug kwam. "Die kerel zei dat je er uit zag alsof je wijn kon gebruiken." Hij geeuwde en nam een slok van het bier zonder nog wat te zeggen. Hij wou geen wijn. Met een verveeld gezicht keek hij rond door de burcht tot zijn ogen bleven hangen op een persoon. Hij had geen flauw idee hoe oud ze was en hij kon haar haarkleur niet eens onderscheiden door het licht van de fakkels. Plus hij zag troebel en vaag door het oogwrijven en door de rook die hij voor zijn ogen had hangen. Hij liep naar haar toe, met het glas wijn, en toverde een lach op zijn gezicht. Hij hield het glas voor haar en zag dat er een beetje rode wijn over de rand heen ging. "Whoops", zei hij terwijl hij naar de rode vloeistof keek. Hij was niet dronken, maar hij was ook niet meer helemaal nuchter, daarom dat hij knoeide. Hij wist nu ook weer niet of hij op haar gemorst had of niet. "Het spijt me", ging hij verder, nog steeds niet wetend of hij zich zelfs wel moest excuseren.

OOC: Voor Pico, mijn brein was er niet bij dus sorry voor schrijffouten en vaagheden~

Veel mensen zouden Pico als verlegen en teruggetrokken beschrijven, maar Pico zag dat anders. Zij was gewoon goed opgevoed, een echte dame sprak niet voor haar beurt, bleef rustig en was prettig gezelschap. Daardoor had ze nooit echt een uitgesproken mening, ze was gewend wat haar familie aangaf aan te nemen als de enige waarheid, en haar eigen voorkeuren voor zich te houden. Daardoor was Pico vaak stil, maar als je haar aansprak hield ze moeiteloos een beleefd oppervlakkig gesprek gaande. Babbelen, praten over koetjes en kalfjes, dat was een vaardigheid die ze als prinses al vroeg had moeten leren beheersen. Nu kon ze zelfs met een stalen glimlach en onbreekbaar geduld dansen met de meest irritante, stinkende edelmannen. Dat ook op Starshine niemand haar kalme, prettige humeur zou kunnen breken wist Pico haast zeker.

Ze was hier nu al een week en had al enkele noemenswaardige leerlingen ontmoet. Haar Shadraanse leeftijdsgenootjes hadden razendsnel uitgevonden dat zij van edele bloede was, waardoor ze op de etage vaak genoeg omringd werd door meisjes die meer verliefd waren op het idee dat Pico een échte prinses was dan dat ze werkelijk bevriend met haar waren. Toch tolereerde Pico hun aanwezigheid en genoot zelfs van hun gezelschap, bij gebrek aan echte vrienden was het geruststellend dat er mensen klaar stonden om te doen alsof ze je aardig vonden.

De eindeloze stroom vragen was echter wel vermoeiend en vanavond poogde Pico de drukte te ontsnappen door Oak's Field te bezoeken. Ze had een koetsje laten voorrijden, een enig exemplaar, wit met blauwe gordijntjes en twee pikzwarte paarden. Pico droeg een donkerblauwe jurk met een zacht wit kasjmiere vestje eroverheen. Haar diadeem had ze bij hoge uitzondering thuis gelaten, omdat ze het niet aandurfde het juweel 's avonds mee te nemen naar dit stadje zonder bewaking. Ze had nog geen ervaringen opgedaan in Oaks Field en wilde het er niet op wagen, nadat ze geruchten over een duistere markt had gehoord.

Nadat ze voor de deur was afgezet door de koets trippelde Pico vlug naar de herberg waar ze haar avond zou doorbrengen. Zonder de bar te bezoeken groette Pico de bediening met een glimlach en ging zitten aan een tafeltje. Nadat de bediening haar even raar aan had gekeken kwam een van de mannen weifelend naar haar toe lopen. Tja, Pico was niet gewend zelf actie te ondernemen om haar bestelling op te geven. ''Zeg et eens, jongedame,'' sprak de barman. Pico keek onwennig om zich heen, verward door het gebrek aan een menukaart, maar herpakte zich gauw. Ze moest flexibel zijn! ''Thee graag, meneer. Welke smaken hebben jullie?'' Dit zorgde voor nog een rare blik. ''Thee..smaak,'' was de accurate beschrijving van de man. ''Ok, doet U dat maar.'' Pico moest haar best doen om haar toon beleefd en dankbaar te houden.

Algauw zat ze daar te genieten van haar thee, met de 'theesmaak' die ze herkende als Earl Grey. Terwijl Pico zich een beetje soezerig begon te voelen door de warmte en de heerlijke stilte. Ze sloot even haar ogen, een glimlach gleed over haar gezicht. Eindelijk rust. Tot ze voetstappen hoorde en haar blik een lange jongeman ontmoette. De jongen kwam op haar af – huh – en stopte bij haar tafel – wat moest hij? Pico wilde net haar mond opentrekken om hem te vragen of ze hem soms kon helpen, toen de jongen een onhandige beweging maakte. Een scheut wijn gutste uit het glas, richting haar. Pico duwde zichzelf met stoel en al een stuk naar achter, onderwijl haar handen opheffend om zichzelf tegen spetters te beschermen. Het mocht niet baten, rode druppels raakten de pure witte stof van haar dure vest. ''Oh!'' riep Pico geschrokken uit. Ze voelde zich boos, omdat hij haar vies had gemaakt, maar wilde geen openbare scene schoppen. Daarnaast voelde het jonge meisje zich klein door zijn lengte en een beetje geïntimideerd door zijn piercings. ''K-kun je alsjeblieft wat servetjes halen en een glas water?'' vroeg ze dus maar, met een onzekere lach. ''Ik wil graag mijn kleding schoonmaken.'' Hopelijk zou hij niet boos worden, zoals dronken mannen wel vaker deden tijdens de feestjes die ze thuis had meegemaakt.

Een stom glas wijn. Wie had nu wat aan rode wijn? Het zag er slecht uit, het proefde niet lekker, de kleur was walgelijk en het leek alsof je bloed aan het drinken was. Het had een irritante smaak die in je mond bleef hangen en keer op keer schroeide het zijn slokdarm, puur doordat hij het zo een vieze drank vond. Oudere mensen moesten toch echt geen smaak meer hebben als ze een glas wijn verkozen boven een glas bier. Of ze raakten gewoon veel sneller dronken. Zat er meer alcohol in bier of wijn? Kai had geen idee, maar hij vond oudere mensen gewoon stom door hun stomme wijn. Want witte wijn was niet veel beter. Dat was nog zuurder dan rode. Nee, hij had het echt niet op wijn, maar dat was wel al duidelijk. Met het wijnglas in zijn ene hand en zijn bier in zijn andere hand was hij naar een tafeltje toe gelopen toen hij een meisje daar had zien zitten. Niet doordat het een meisje was, maar omdat ze er een stuk jonger uit zag dan al deze oude zakken die in de burcht zaten. Hij wou haar het glas wijn geven, maar zijn beweging was niet echt duidelijk en het enige dat wel duidelijk was, was dat hij klunzig genoeg was om de wijn over de rand heen te doen gutsen. Terwijl hij een geluid maakte dat erop wees dat hij niet verwacht had dat de wijn uit het glas zou gaan, zag hij dat ze haar stoel achteruit schoof. ''Oh!'' riep ze uit. Kailee excuseerde zich maar niets wees er op dat ze het gehoord had. Ze gaf toch geen enkele rectie op zijn excuus. ''K-kun je alsjeblieft wat servetjes halen en een glas water?'' vroeg ze met een soort van lach, al dacht hij eerder dat die was doordat ze onzeker was hoe ze moest reageren. ''Ik wil graag mijn kleding schoonmaken.'' Hij zette het bier op de tafel neer, samen met het wijnglas. "Natuurlijk", antwoorde hij en draaide zich om. Hij bracht zijn hand naar zijn mond en likte het beetje wijn van zijn vingers af maar hield op toen hij rare blikken kreeg van de oude mensen in de Bokkenburcht. Hij haalde zijn schouders op en liep naar de bar toe. De oude man die hem de wijn gegeven had had zijn hoofd in zijn handen gelegd. Die leek al spijt te hebben. Wel, pech voor hem dan. "Mag ik een glas wa-" vroeg hij maar werd onderbroken door de barman die een glas water vulde en het op de bar zette, voor Kailee. Kai legde er geld voor neer - tsk, hij vond het ongehoord dat hij ervoor geld moest betalen - en liep toen terug naar het meisje. Hij zette het glas neer en haalde van de tafel achter haar enkele servetten af, die hij bij het glas legde toen hij terug kwam. Hij ging tegenover haar zitten en keek haar aan. "Het spijt me", herhaalde hij exact dezelfde woorden als hij al eerder gesproken had. Hij wreef weer een keer door zijn ogen en zette zijn glas bier weer voor zich neer. "Ik heb geen excuus als 'ik struikelde' maar het was niet mijn bedoeling om te knoeien op je vest." Hij keek kort op naar haar voor hij weer neerkeek op zijn glas, en er een slok van nam. Opnieuw, hij was niet echt dronken, maar hij leek een stuk nuchterer nu hij per ongeluk over haar heen geknoeid had. Als hij dronken was, had hij waarschijnlijk zitten lachen. Hij wreef met de zijkant van zijn hand over het rechtste opgeschoren deel van zijn haar en verbord een geeuw achter de andere hand. Nu hij haar gebracht had wat ze gevraagd had kon hij weer adem halen en een beetje rond kijken. Hij kon haar nu rustig aankijken. Ze had een mooie jurk aan, wel zonde dat har vest nu rood was door de wijn. Ze zag er best chique uit, niet alsof ze was zoals de meeste studenten op de school. Hij zag dat ze thee had zitten drinken. "Ben je nieuw hier?" besloot hij te vragen, hij kon de vraag niet langer achter houden want hij vroeg het zich te erg af. De tijden dat hij er netjes uit gezien had waren ook van heel in het begin dat hij naar Starshine kwam, en dat was enkel om zijn moeder te plezieren. Nu droeg hij ook nog soms hemden, maar dan niet zo netjes dichtgeknoopt en weggestoken in zijn broek. Hij droeg ze over een T-shirt heen, vaak van die halve bouwvakkershemden die dan gewoon open hingen omdat hij er dan toch een shirt onder aan had. Weer één of ander afgesdragen band shirt dat hij al meer dan drie jaar had of zo. Dat was wel een mooie beschrijving van Kai. Nu had hij gewoon weer zijn vest aan, en meestal deed hij wel een vest aan want hij had geen zin om zijn armen aan iedereen te laten zien. Niet omdat hij zich voor zijn armen schaamde, maar mensen snapten het nut niet van bandvormige tattoos en hij was veel te lui om het keer op keer uit te leggen aan hen.

Pico had het niet zo op alcohol. Het maakte haar lieftallige tantes luidruchtig en slechtgemanierd, het maakte dat edelmannen plotseling ongepaste opmerkingen gingen maken. En bovendien was de bittere smaak niet weggelegd voor haar gevoelige smaakpapillen. Alleen het warme glühwein-achtige brouwsel dat de Aldano's dronken na het skiën kon ze wel waarderen, vers gestookt door het keukenpersoneel. De heerlijke kaneelgeur verspreidde zich door het hele huis en Pico werd dan altijd al weer een beetje warm bij het ruiken van die geur alleen. Ondanks de diplomatieke drukte van haar ouders was Pico's familie toch ook een liefdevol gezin. Ze stelden enkel heel hoge eisen aan hun nageslacht, omdat ze wisten dat Pico het aankon. Ja, Pico maakte haar ouders graag trots, daarom zou ze ook zeker goed haar best doen op Starshine Academy.

Pico deed bijna altijd haar uiterste best. Wanneer ze zich in het openbaar begaf was ze zich constant bewust van haar omgeving en hield haar publieke image scherp in de gaten. Ze was de representatie van een natie, de trots van het land. Al van jongs af aan hadden fotografen elke gelegenheid gebruikt om Pico's ontwikkeling te documenteren. In de krant stonden foto's van hun ski-vakantie, haar eerste schooldag, verjaardagen. Privacy was iets wat zij slechts van horen zeggen kende.
Gelukkig waren er geen journalisten naar deze school meegekomen om daar sensatie te zoeken. Te druk met de publiekelijke aankondiging van haar moeder's zwangerschap waarschijnlijk.

Even dacht ze dat dit wijnglas accident haar eerste drama ervaring met de 'echte wereld' buiten haar thuisland zou worden, maar de jongen antwoordde verrassend vriendelijk en stemde zelfs in met haar verzoek om een glas water. Fijn! Pico's gezicht lichtte zichtbaar op van blijdschap toen hij terug kwam lopen. ''G-geen probleem, geen zorgen, het was een ongelukje!'' stelde Pico hem met een begrijpende toon gerust. Natuurlijk hadden haar ouders haar gewaarschuwd voor mensen met slechte bedoelingen, ontvoeringen en aanslagen, maar die zouden zich vast niet bezig houden met het morsen van wijn. Zelfs al was het dan over een duur vest! ''Ja, ik ben redelijk nieuw hier, als je de Academy bedoelt.'' Ze keek hem aan, wat begon als beleefd oogcontact, maar algauw dwaalde haar ogen af naar zijn oren. Daarin droeg de jongen oorbellen, gestoken in gaten groter dan Pico ooit bij een vrouw had gezien. Ze merkte dat de nieuwsgierigheid in haar opborrelde én dat haar staren onbeleefd werd. Vlug keek ze weg, naar de gebarsten tafel van donker hout, en dan weer terug naar zijn gezicht. ''Mijn naam is Pico, trouwens,'' sprak ze, in een poging het ongemakkelijke gevoel in haar buik te verdrijven. Had hij haar zien staren?

Kailee was terug gekomen met een glas water en had servetten van een andere tafel gehaald, zoals het meisje hem gevraagd had. Hij was tegenover haar gaan zitten aan de tafel en had zijn excuses herhaald. ''G-geen probleem, geen zorgen, het was een ongelukje!'' reageerde ze, en Kai knikte kort, gerustgesteld door haar woorden. Gelukkig was dit dus niet zo een dramaqueen die een kwartier ging jammeren over haar vest. Hij had er spijt van, natuurlijk, maar hij kon moeilijk de tijd terugdraaien om haar vest te sparen.
Hij had zijn glas terug voor zich neer gezet, maar zijn ogen gleden af naar het wijnglas. Grappig hoe wijn knoeien de hele charme van het glas weg kon halen. Nu er een rodige gloed achter bleef op de rand van het glas, waar de vloeistof tegen gekomen was, en er een zielige druppel naar de voet toe aan het glijden was, zag het glas er gewoon uit alsof het vergeten was door een dronken persoon die slim genoeg was het laatste glas te laten staan. "Ben je nieuw hier?" vroeg Kailee haar na een tijdje, zijn nieuwsgierigheid niet meer de baas kunnend. Ze zag er zo netjes en chique uit, bij de meesten verdween dat uiterlijk na even op school. Het leek alsof niemand nog moeite wou doen voor niemand. ''Ja, ik ben redelijk nieuw hier, als je de Academy bedoelt'', antwoorde het meisje op zijn vraag. Hij knikte en glimlachte naar haar toen ze oogcontact maakte. "Welkom dan", sprak hij terwijl hij zijn glas op tilde en een slok dronk. Hij had door dat ze afgeleid was door iets aan hem, maar hij schonk er geen aandacht aan. Want hij was het gewoon dat mensen hem aanstaarden omdat ze soms dingen aan hem zagen die ze nog niet bij anderen gezien hadden. Zijn stiefzusje vond zijn haar leuk, ze hield van blauw had ze gezegd, en Kai hield zelf ook wel van zijn haar. Het werd misschien minder vaak gezien, maar hij zou voor geen geld wat aan zichzelf veranderen voor een ander. Avenues mening over zijn haar zorgde daar ook wel een beetje voor, want hij zou voor haar zorgen zoals hij voor zijn broer had willen zorgen. Hij slikte bij die gedachte en nam nog een slok. Zijn moeder had de eerste weken ook altijd naar hem zitten staren. Ze vond het maar niets, stretchers in zijn oren, laat staan de piercing in zijn neus, zijn tattoos of de uitgescheurde piercing aan zijn rechteroor. Dat vond ze weer karma, dat laatste. Hij hield op met verder erover nadenken toen hij de stem van het meisje hoorde. Hij was nog altijd niet echt zeker of haar haar nu bruin was, of een beetje blauwig. Licht van fakkels waren vervelend. ''Mijn naam is Pico, trouwens'', stelde ze zich voor. De jongeman plaatste zijn handen rond zijn glas heen. "Aangenaam, Pico," zei hij, "Ik ben Kai." Hij glimlachte naar haar, maar stak geen hand uit. Hij schudde niet graag handen. Lichamelijk contact bleef iets dat hij niet graag had, buiten lichamelijk contact met zijn beste vrienden, endaar had hij er niet ontzettend veel van. Welgeteld drie, waarvan hij één al een eeuw niet meer gezien leek te hebben. Hij miste Kenji, maar hij wist niet hoe hij contact kon zoeken met de jongen. Er verscheen een zachte glimlach op zijn gezicht toen hij aan hun avontuur in het verlaten herenhuis terugdacht. Dat was het engste dat hij ooit meegemaakt had. De glimlach verdween weer van zijn gezicht en met een beetje een lege blik staarde hij neer op zijn handen. Toen richtte hij zijn ogen weer op, naar Pico. Hij had haar gestaar opgemerkt, maar hij zou er niets van laten merken, want hij was iemand die dingen negeerde om de andere zich niet te doen schamen. Hij wist hoe vervelend het was betrapt te worden op staren. "Heb je hier tot nu goed gehad op school?" vroeg hij haar. "Want er loopt een hele hoop vervelend volk rond, hm." Hij toverde voor kort een lch op zijn gezicht maar was blij die te kunnen laten gaan door zijn glas aan zijn lippen te zetten en nog een slok bier te drinken. Hij haalde daarna zijn handen rondh et glas uit en wreef met zijn duim over de rand van het glas, waar een splintertje glas uit was. "Shit", mopperde hij en trok zijn duim van de rand af. Hij inspecteerde zijn duim en zag dat het glas dus in zijn duim gesneden had. Had hij geluk dat niet met de rand in zijn lip of tong gesneden had. Hij drukte zijn duim tegen zijn lippen en haalde het bloed er af. Net alsof hij weer wijn over zijn hand gegooid had, maar deze kleur was iets dieper rood. Stom glas. Het was niet zo'n diepe snee, toch bloedde het goed en moest Kai meermaals het bloed weglikken. Hij zag nog een servet op de tafel liggen en nam die om tegen zijn duim te houden. Hij had geen idee of Pico het nog nodig gehad had. De jongen stak zijn arm in de lucht alsof hij een vraag moest stellen, maar liet zijn hand tegen zijn hoofd liggen. Wonden boven je hart houden zorgde dat het minder bloedde, dus als dat het geval was, kon hij echt wle even zijn hand zo houden, tot hij zijn arm koud zou voelen worden omdat er geen bloed meer tot bij kon komen.

I hope that you catch me, cause I'm already falling...

Het was best wel wennen, om alles alleen te doen. Ze mocht zelf beslissen wat ze aantrok, wat ze deed en wanneer ze dat deed. Op de lessen na dan, die moest ze uiteraard gewoon volgen en spijbelen zou een zeer gewaagde actie zijn, die haar ouders haar niet in dank af zouden nemen. Kortom: Pico was ze vrijer dan ze ooit geweest was. Het voelde als nieuwe schoenen, een beetje te krap, schurend, maar wel zo dat je merkte dat je er wel aan zou kunnen wennen.

De jongen stelde zich voor. Kai. Dat klonk kort, maar wel passend. Kai was een jongen zoals ze nog nooit van dichtbij gezien had en alle vooroordelen die haar ingeprent waren bleken tot nu toe incorrect. Ja, hij had vast wat gedronken,maar dat deden haar ouders ook. En ja, hij had wijn gemorst, maar dat had Pico ook vaak genoeg gedaan. Maar het boerengedrag en de vreselijke asocialiteit die volgens haar omgeving zouden samenhangen met piercings (pareltjes en prachtige oorbellen natuurlijk uitgezonderd) en punkharen, daar had ze nou nog niets van gemerkt. Het was overweldigend hoe anders hij was en eigenlijk voelde Pico zichzelf naar hem toegetrokken als naar een magneet; benieuwd naar zijn belevingswereld, benieuwd naar zijn keuzes en zijn wereld, die voor haar net zo magisch leek als een regenbogen-feeën land. Ondertussen depte ze zo kalm mogelijk haar vest droog, zonder de wijn er verder in de wrijven. Na een wasbeurt zou de delicate stof wellicht nog bruikbaar zijn.

De jongen vroeg haar zeer vriendelijk hoe het haar hier beviel. Het politiek correcte antwoord weerklonk al in haar hoofd. Het was geweldig hier, geweldig, en enge mensen had ze niet gezien. Maar Pico was vastberaden om normaal te zijn. Te zeggen wat ze echt vond. Het was niet alsof Kai haar uit zou lachen wanneer ze dat deed. Toch? ''Het is vooral heel anders dan ik gewend ben,'' bekende ze met een schuwe stem. ''Echt nare mensen heb ik nog niet gezien, maar ik heb ook het idee dat de meisjes uit m'n klas alleen maar aardig doen wanneer ik erbij ben, snap je? Nep.'' Roddelen, het was iets waarmee Pico weinig bekend was. Maar nu ze niet meer angstvallig van de boze buitenwereld afgeschermd werd kwam ze ermee in aanraking en het beviel haar niet. Als iemand bij jou over anderen praatte, praatte die dan ook zo gemeen over jou? Pico had het ongeluk gehad per ongeluk op het foute moment onzichtbaar aanwezig te zijn, waardoor ze die vraag met een ja had kunnen bevestigen. Mensen noemden haar arrogant en irritant, lachten om haar nette gedrag. Het deed pijn. Pico wilde graag dat mensen haar leuk vonden en hoewel deze mensen het echt niet waard waren, maakte ze zich er toch druk om, zoals iedere tiener zou doen. Kai was een onbekende, totaal van een andere wereld dan zij, misschien was dat de reden dat ze zomaar zei wat ze dacht.

Toen hij opeens een wonde bleek te hebben schrok Pico behoorlijk. Waar kwam dat vandaan? Ze had niet echt tijd om dat te bedenken, want de jongen was al druk bezig met actie ondernemen. Pico volgde elke beweging die hij maakte met een verbaasde interesse. ''Gaat het, Kai? Misschien hebben ze een verbanddoos liggen hier, zal ik even gaan kijken?'' Ze had ontsmettingsmiddel nodig en iets van verband of pleisters.
thank you Sarah of Kickstart!

Hij had zich ook voorgesteld toen ze gezegd had dat ze Pico heette. Hij haatte het als hij zich voorstelde en hij kreeg geen naam terug, dus had hij besloten om ook zijn naam te vertellen als hij een naam kreeg. Dan voelde hij zich niet schuldig en moest de ander zich niet moeilijk voelen over het feit dat er geen naam op zijn persootnej geplakt kon worden. Hij had gemerkt dat ze iets aan hem interessant moest vinden, want dat zou het gestaar verklaren, maar hij vroeg daar niet naar. Eigenlijk was hij een aangenaam persoon op dat vlak. Hij zat wel in met anderen, en ook al kon hij een hatelijk persoon zijn, hij had nu het gestaar genegeerd om haar zich niet te doen schamen (hij haatte het als hij betrapt werd op staren, en dan schaamde hij zich) en hij had al vrijwillig zijn naam gegeven. Terwijl hij toekeek hoe ze haar vest droogdepte, dwaalden zijn gedachten een beetje af. Dat had hij vaak de laatste tijd, meer dan daarvoor, maar zolang hij er niemand mee stoorde, ging hij zeker niet proberen er op te letten.

"Heb je hier tot nu goed gehad op school?" vroeg Kailee aan het meisje. "Want er loopt een hele hoop vervelend volk rond, hm." Er verscheen kort een lach op zijn gezicht na zijn laatste woorden. Hij dronk nog een slok van zijn bier. ''Het is vooral heel anders dan ik gewend ben'', weerklonk het antwoord. Het deed de jongen opkijken van het glas. Anders dan ze gewend was. Hij had het in het begin ook heel moeilijk gehad met zich aanpassen, maar ook omdat hij een moeilijke tijd had door schuldgevoelens, die zo nu en dan nog eens opspeelden, zelfs nu nog. Ze irriteerden hem enorm, maar hij moest er mee leven. Er viel niets meer aan te doen, hij moest maar met de consequenties leven. ''Echt nare mensen heb ik nog niet gezien, maar ik heb ook het idee dat de meisjes uit m'n klas alleen maar aardig doen wanneer ik erbij ben, snap je? Nep.'' De kerel knikte. Hij snapte haar zeker. Hij had zelfs niet echt mensen in zijn klas die bijzonder vriendelijk waren, maar die dat wel een beetje waren, leken ook wel van die typisch die lief doen in je gezicht en achterbaks achter je rug om. Hij had het geluk van een paar goede vrienden te hebben. Hij was zeker dat ze hem niet gewoon zouden laten vallen. Zowel had hij een probleem, want ze wisten een deel van zijn geheimen. Alyssa wist enorm veel over hem, maar hij kende haar dan ook al bijna zijn hele leven. Ryan en Kenji waren dan nog wat anders. Het was ook in die volgorde dat ze het meeste over hem wisten. Alyssa wist het meest over hem, dan Ryan, dan Kenji. Voor de rest had hij niet echt vrienden die hij genoeg vertrouwde om hen dingen over zichzelf te vertellen. "Ik snap je. Maar het komt wel goed als je mensen leert kennen die met je omgaan om wie je bent en niet om wat er te horen valt", zei de jongeman. Er viel ook wel wat over hem te horen. Mensen vingen dingen op en gingen het rondstrooien, en dan kreeg je mensen die bevriend wouden zijn enkel om het fijne van het verhaal te horen. Zo veel mensen die met hem om wouden gaan omdat ze gehoord hebben dat de piercing bovenaan zijn rechteroor er uit gescheurd werd door zijn moeder die hem aan zijn oor meetrok toen hij niet luisterde. En dat verhaal klopte dus al helemaal niet. Ja, de helix was uit zijn oor gescheurd, maar door jongens op zijn oude school, toen ze een gevecht met Kai hadden. Nu dachten een selecte groep mensen dat zijn moeder de oorzaak was.
Hij vloekte toen hij zijn duim openhaalde aan een oneffenheid in de rand van het glas. Hij bekeek zijn duim, maar dat was eigenlijk niet eens nodig want Kai wist dat het kwam door het glas. Hij drukte de duim tegen zijn lippen om het bloed weg te kunnen likken. Dat prikte, en hij besefte dat bloed weglikken van een wonde niet het beste was om te doen. Denken aan hoeveel bacteriën hij nu via zijn tong de wonde in gekregen had deed hem al huiveren. Hij merkte niet eens dat hij Pico had doen schrikken door zijn duim open te halen. ''Gaat het, Kai? Misschien hebben ze een verbanddoos liggen hier, zal ik even gaan kijken?'' Hij keek op, met zijn arm nog steeds boven zijn hoofd zodat het zou stoppen met bloeden, en knikte. "Graag", reageerde hij er op. Hij stond schoof zijn stoel achteruit en stond op. "Terwijl jij gaat kijken ga ik even spoelen." Hij knikte naar de deur van de toiletten. Hij wou zijn handen wassen door de gedachten aan de bacteriën, en dan kon hij het bloed al was wegspoelen, ook al zou het vast wel terug zijn tegen de tijd dat Pico de doos gevonden had. De jongeman liep naar waar hij heen geknikt had en duwde met zijn schouder de deur open. Hij wou het niet met zijn handen doen, hij wou de deur niet besmeuren met bloed. Bloed waste moeilijk weg. Hij draaide de kraan open en was direct blij dat hij de deur niet met zijn handen open geduwd had. Het boed was van zijn duim doorgelopen naar zijn handpalm en de draaiknop van de kraan kleurde al zo wat vaagrood door de aanraking van Kai's hand. Het water begon te stromen en hij stak zijn handen er onder. Een rozerood-achtig water vloeide weg door het putje heen, en toen het water helderder was, draaide hij de kraan weer dicht. Hij droogde zijn handen met een handoek die er hing, bedacht zich dat dat ook best onhygiënisch was als alle klanten hun handen droogden aan een handdoek, en veegde de kraan een beetje proper. Toen hij terug aan de tafel kwam waar hij met de jongedame gezeten had, was er al opnieuw wat bloed aan de wonde verschenen, maar wel minder dan eerst, dus zijn spoelen was niet compleet zinloos geweest. Hij keek rond of hij het meisje zag, of de verbanddoos.

I hope that you catch me, cause I'm already falling...

Pico had uiteraard alleen maar first world problems, geen armoede of honger, geen enkel gebrek. Behalve echte, oprechte vriendschap. Als bleek dat zij van blauwe bloedde was - iets wat ironisch genoeg precies overeen kwam met haar haarkleur - werden mensen opeens heel anders. Iedereen reageerde er anders op. De meesten werden zo aardig dat het eng was, gedroegen zich meer als haar dienaren dan haar vrienden. Of ze waren zo zenuwachtig dat ze haar maar gewoon ontweken. Maar het aller ergste waren de mensen die gelijk allerlei vooroordelen over haar hadden. Die mensen dachten dan dat ze zich beter voelde dan hen, terwijl dat niet helemaal klopte. Natuurlijk was Pico opgegroeid met de boodschap dat ze geweldig was (en dat ook zeker moest zijn om de familie niet tot schaamte te brengen) en resoneerde dat door in haar huidige zelfbeeld. Maar ze voelde zich zeker niet te goed om met klasgenoten te praten of hun vriendschap te waarderen. En dan waren er af en toe ook nog eens mensen die zo ontzettend anti-koninkrijk waren dat ze hun activistische standpunten eruit gooiden tegen een jong tienermeisje. Daarom had ze sinds kort besloten om haar afkomst te verhullen. Erover liegen zou ze niet doen, als ernaar werd gevraagd. Liegen was immers onbeleefd en bovendien een vaardigheid die Pico totaal niet onder de knie had. Maar gelukkig was de vraag 'goh, ben jij toevallig een prinses' niet al te gebruikelijk, al gaf haar kroonjuweel soms wel de nodige onderzoekende blikken.

''Ja, dat hoop ik ook,'' stemde ze volledig in met Kai's woorden. Daarna was er geen tijd meer voor het uitwisselen van adviezen om onoprechte vriendschappen te onderscheiden van de echte, want Kai had een ongelukje. Pico probeerde rustig te blijven, aan paniek zou Kai niets hebben en bovendien was het maar een snede. Hij zou heus niet doodbloeden. Toch?? Ze wist bar weinig van EHBO, maar aangezien haar broertje ook een enorme wildebras kon zijn had ze wel enige ervaring met het het ontsmetten van schaafwonden, om te voorkomen dat de situatie nog erger werd. Vlug nadat Kai opgestaan was schoof ook Pico haar stoel naar achter en bewoog zich sierlijk naar de bar. ''Pardon, meneer?'' vroeg ze met haar hoge, meisjesachtige stem. Ze was sowieso niet al te groot, dus achter de bar voelde Pico zich behoorlijk verborgen. Gelukkig zag de barman de humor van de situatie wel in, toen Pico om een verbanddoos vroeg omdat iemand zich gesneden had, slechts kort nadat Kai om servetjes en water gevraagd had. Ze kreeg de rode doos met een wit kruis aangereikt en pakte die met licht trillende handen van de man over. ''Dankuwel,'' fluisterde ze, twijfelend. Pico besloot de man een, voor haar doen bescheiden, bedankje toe te schuiven, welke hij eerst niet wilde accepteren. ''Breng me dan maar een nieuwe kop thee, alstublieft,'' gebruikte Pico dan als excuus om de fooi aan de man op te dringen, en weg was ze.

Bij de tafel klapte ze de doos open en snoof even afkeurend, toen ze de viezige, oude spullen zag. Een schaar die zo te zien al bot was toen die gekocht werd, verband dat niet steriel verpakt was. ''Hmm..'' Ze viste een flesje jodium uit de doos, bekeek de houdbaarheidsdatum en schoof de fles opgelucht richting Kai. Daarna vond ze een rolletje verband was nog niet was gebruikt en verbandtape die ook nog wel acceptabel was. ''Je moet het ontsmetten met wat jodium,'' vertelde ze Kai, hoewel hij dat vast al wist. ''Hier, een watje.'' Ze stak een klein dotje witte watten naar hem uit. ''Of zal ik het voor je doen?'' Pico wist niet zo goed of ze hem nu afschrok door haar hulp op te dringen. Haar broertje kon niets zelf, als die zich pijn had gedaan zat hij enkel te janken tot hij getroost en geholpen werd. Maar Kai leek van de stoerdere variant jongen te zijn, dus wellicht wilde hij helemaal geen hulp van een onervaren verpleegster als zij.
thank you Sarah of Kickstart!

Het was allemaal weer zo typisch. Weer een typische dag. Kai die zich slecht of vreemd voelde, Kai die een café of bar zocht om te kunnen drinken, Kai die zichzelf beloofde niet te veel te drinken. Het was gewoon typisch hem. Maar deze keer zou hij echt niet dronken worden, want hij had nu een afleiding. Een gesprek. Die konden hem altijd serieus houden. Maar het gesprek dat hij aan het voeren was met de jongedame kwam abrupt tot een einde toen Kai zo dom was om zijn duim open te halen aan het glas van zijn bier dat hij voor zich op de tafel had staan. Het meisje met het blauwige haar leek er door geschrokken te zijn, want haar reactie was niet langer zo normaal als voordat Kailee zich verwondde. ''Gaat het, Kai? Misschien hebben ze een verbanddoos liggen hier, zal ik even gaan kijken?'' vroeg ze, en de kerel keek naar haar, blij met het voorstel. "Graag", reageerde hij waarna hij zijn stoel achteruit schoof en recht ging staan. "Terwijl jij gaat kijken ga ik even spoelen." Hij liep weg van de tafel, richting de toiletten, om daar zijn handen te wassen en de wonde een beetje proper te spoelen, ook al zou er vast en zeker wel ontsmettingsmiddel zitten in de EHBO-doos, als Pico die vond en/of meekreeg.

Nadat hij de kraan dicht gedraaid had en zich weer naar het tafeltje begeven waar hij eerder gezeten had. Eigenlijk voelde hij zich wel schuldig nu, nog erger dan om de wijn op haar vestje. Hij voelde zich schuldig omdat hij als eerste ongevraagd bij haar kwam, haar vest vuil maakte, bij haar ging zitten zonder haar te vragen of ze het er eens mee was en nu had hij zich ook nog eens verwond waardoor zij achter een verbanddoos was moeten gaan zoeken. Gevonden had ze die wel, dus daar was hij wel opgelucht over. De kerel keek toe naar hoe ze in de koffer aan het rommelen was. ''Hmm..'' Hij kneep zijn ogen samen toen er een flesje zijn richting uit geduwd werd. Hij moest even moeite doen maar kon toen lezen op het etiket wat het was, maar knikte daarna tevreden en schoof het tot aan de rand van de tafel. Ze leek ook nog een rolletje verband te vinden, dus dat was extra goed. Het kunnen ontsmetten was één, maar het kunnen verbinden was nog beter. ''Je moet het ontsmetten met wat jodium.'' De blauwharige jongeman knikte kort. Dat wist hij wel al, maar het was goed dat ze het herhaalde, op een ander moment was hij vast vergeten hoe het moest. ''Hier, een watje.'' Pico stak hem watten toe en hij tilde zijn hand van de tafel op om het aan te nemen, maar wachtte omdat ze haar mond weer opende om te spreken. ''Of zal ik het voor je doen?'' Hij legde de hand terug neer op tafel en haalde lichtelijk zijn schouders op. "Dat mag altijd," zei hij, wetende dat het vst en zeker beter gedaan was als zij het deed dan als hij het deed, "Maar ik kan het ook wel doen als jij dat liever hebt." Hij lachte naar haar. Hij zou het begrijpen als ze liever had dat hij het zelf deed. Als hij haar was, zou hij niet eens hulp aanbieden. Hij zou kerels zoals zichzelf nooit helpen, en hij zou ook op geen manier in contact willen komen met het bloed van iemand anders. Wel had hij al mensen geholpen met hun wonden, maar meestal liep dat ook uit naar akward momenten of dan hield Kai op met contact zoeken. Hij haatte andere mensen hun wonden gewoon. Hij knipperde en bleef het meisje aankijken, wachtend op antwoord.

OOC: Sorry voor de flut.

I hope that you catch me, cause I'm already falling...
Pico was een meisje met een zorgzame inborst, iets wat haar vader een teken van zwakte vond. Maar toen Pico de kleine tekenen van dankbaarheid bij Kai bespeurde wist ze zeker dat hij daarin ongelijk had. Het was een onwennig gevoel, om het inwendig oneens te zijn met haar vader, maar tegelijk gaf het haar een adrenaline rush die haar een warme scheut energie gaf. Ze was in de weken op Starshine Academy meer ontwikkeld dan ze thuis in 15 jaar had gedaan. Daar was ze een popje geweest, mama's pronkstuk en papa's trots. Nu was ze zichzelf. Ze werd een individu. Een uniek samenraapsel van eigenschappen en gedachten. Ze was meer Pico dan ze ooit had durven dromen. En in kleine stapjes werd ze steeds zelfstandiger.

Een teken daarvan was hoe ze zonder enige twijfel opstond en richting de barman liep. Terugkerend met de verbanddoos voelde ze zich victorieus. Pico was een echt meisjes-meisje, die van schattige puppies hield en jurkjes enig vond. Maar gelukkig was ze geen bangebroek als het op bloed aankwam. Tuurlijk, ze schrok ervan als iemand zich verwondde, maar ze was niet bang om naar bloed te kijken. Ja, als ze helende magie zou leren en wat meer oefende zou Pico zelfs een prima zuster kunnen worden. ''Oh, geen probleem hoor,'' glimlachte ze. ''Ik help graag.'' Dat was waar. En hoewel hij anders was dan haar normale conversatiegenoten was ze hem stiekem dankbaar dat hij een saaie nacht iets interessanter had gemaakt. Daarbij was het bijzonder dat iemand die duidelijk een stuk ouder was dan zij de moeite nam om met haar te praten, daar veel mensen op school zich te goed voelden voor jongere leerlingen.
Pico drupte voorzichtig wat jodium op een watje en schoof die zachtjes, doch ferm tegen Kai's wond aan. Dat zou even prikken, maar ze hield het daar voor zo lang als nodig was. Daarna depte ze kort met een droge kant wat overgebleven jodium weg. Ze rolde een stuk verband uit en knipte die met een straal duistere magie los. Pico rolde het stukje verband tweemaal om zijn wond heen en keek hem dan vragend aan. ''Kun je het hier even vasthouden? Dan pak ik een stukje tape.''

thank you Sarah of Kickstart!

PROFILE MAGICIAN

» Tomorrow is nearly yesterday and everyday is stupid
» The pain of yesterday, tortures you 'till tomorrow

And repeat yesterday’s dance

And repeat yesterday’s dance

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen