Een klein steentje schoot over het water heen, af en toe raakte hij het wateroppervlak en liet cirkels achter die steeds groter werden. De volgende ging minder goed en zonk meteen naar de bodem. Naast hem lag een brief, een brief van de notaris. Zijn vader had hem uit zijn testament geschreven. Daarbij had zijn vader nog een brief gedaan. Dat hij Tristan nooit meer hoefde te zien en dat hij een eigen leven ging beginnen met zijn nieuwe vrouw. Opnieuw zeilde er een steentje over het water heen. Dat Tristan geluk had dat zijn vader nog zijn schoolgeld betaalde, dat hij er dankbaar voor moest zijn. Tristan snoof geïrriteerd. Hij was hier gewoon gedumpt door die twee. Alles had zijn vader uit zijn eerdere huwelijk weggegooid. Het huis was verkocht, de meubels op de schroothoop en Tristan naar een of andere school. Zodat hij een nieuw leven kon beginnen. Als een hond in het asiel gedumpt. Tristan verscheurde de papieren totdat er niets meer van de lezen was en liet de snippers in het water vallen. Het litteken rond zijn oog voelde branderig aan. Links zag hij niets meer, enkel zwarte leegte. Hij was er nog steeds niet helemaal aan gewend, af en toe liep hij nog wel eens tegen een deurpost op. Tristan zou het hier nog een paar jaar moeten uithouden. Maar wat dan? Terug kon hij niet meer. En werk zoeken met zo’n oog, ja dat zou hem vast en zeker ook geweldig af gaan. Een van de laatste steentjes vloog door de lucht heen en verdween een paar meter van de oever in het water. Hij ging met zijn rug tegen een boom aanzitten en keek naar het water. (open voor iedereen)

Even keek hij verwonderd naar het steentje dat bleef zweven. Totdat hij zich realiseerde dat iemand anders dat deed."Als je zo chagrijnig blijft, wordt je echt niet vrolijker, en vrolijk zijn is toch veel beter.." klonk een stem die het steentje liet zweven boven het water. Tristan draaide zijn hoofd naar het geluid. Als een automatisme gooide hij zijn capuchon over zijn hoofd heen, om gestaar te voorkomen. Ze was van de rechterkant aangekomen, grote kans dat ze het litteken dan nog niet had gezien. Misschien dan… wat was hij aan het doen? Zichzelf verbergen voor alles en iedereen. Waarom? Waarom deed hij zo gestoord? Als ze bang voor hem was, dan moest ze dat zelf maar weten en opzouten. Hij was geen monster dat voor de wereld verborgen moest worden. Maar hij deed toch zijn capuchon nog niet af,waarom wist hij nog niet helemaal precies, misschien omdat hij toch niet helemaal overtuigd was van zijn mening. Misschien ook om gepraat te verkomen, roddels gingen snel rond op school. ‘Waarom zou ik vrolijk moeten zijn?’ reageerde hij met een doffe stem terwijl hij weer over het water keek. Er was nu niet echt een reden om een gat in de lucht te springen na deze brief gelezen te hebben. Een ijskoude douche ook al had hij het kunnen verwachten, was het toch veels te snel gekomen. Die heks had ervoor gezorgd dat hij zijn geld later wel kon vergeten en een verder leven ook. Hij moest weer vanaf nul beginnen, omdat zij het liever makkelijk had. Een echte golddigger. Maakte haar niets uit wiens leven eraan ging, zolang zij maar in dure jurken en overladen met diamanten kon rondlopen. En zijn vader was er met open ogen in getrapt. Tristan keek wat beter naar haar, ze had zuurstokroze haar en was iets jonger dan hij. Een actief typ, zo vroeg gaan hardlopen, zou voor hem niets zijn. Tristan aarzelde even en trok toen toch zijn capuchon van zijn hoofd af. Wat zou er kunnen gebeuren? Als ze het eng vond, dan huppelde ze maar verder met haar veels te roze haar wat gewoon pijn deed aan je ogen. Niet zijn probleem. Toch bleef hij een beetje onzeker, al probeerde hij dit zo goed als kwaad te verbergen. Maar ja als zij met zulk haar durfde rond te lopen, dan stelde zijn litteken er niets bij voor. Tristan maakte geen aangestalten om op te staan, hij had iets van steun nodig, een soort van back-up voor het geval ze begon met gillen. Hij had niets meer behalve zichzelf. En zijn halve zicht.

Jody kon soms een ontzettende bemoeihal zijn. Misschien was het wel haar blinde vlek, die iedereen had, die iedereen zag maar die je zelf niet doorhad, dat had Jody met het bemoeien. Ondanks dat ze niet van praten hield wist ze zich negen van de tien keer toch weer ergens mee te bemoeien. Eerst het steentje dat ze liet zweven, gewoon omdat ze dat leuk vond en vervolgens haar reactie op zijn downheid. Bemoeien was een van haar beste dingen, dat kon ze goed. Jody ging dan ook naast hem zitten, echter iets verder weg, maar toch naast hem. Aan de rechter kant, ach wat maakt het ook uit. In haar ooghoek zag ze hem spastisch zijn capuchon op doen, niet dat het Jody veel boeide, hij moest het zelf maar weten. Als hij zich wou verstoppen voor de wereld en de mensen, dan deed hij dat maar, maar Jody vond dat je het dan wel vrolijk moest doen. Misschien kwam het ook wel door haar kleur gaar, die ze jammerlijk geërfd had, maar het maakte haar vrolijk, het enige nadeel was dat niet alle kleding er op paste, maar goed. ‘Waarom zou ik vrolijk moeten zijn?’ Jody fronste even en haalde haar schouders op. "Waarom zou je zo down moeten zijn?" Antwoordde ze er vrij luchtig op. Met haar vriendelijk stem als altijd. Jody hield niet van vooroordelen, dus deed ze het ook niet. Ze kon alleen niet tegen die chagrijnige energieën. Had ze altijd al gehad, ze voelde mensen immers redelijk goed aan. En ondanks dat ze zelf een rot jeugd had gehad, zag ze alles positief in. Zo overleefde ze nog in deze wereld. Anders zou ze het allang niet meer hebben gered, maar ja. Jody staarde nog steeds naar het water, haar element, iets waar zij goed mee was. Ze vond het heerlijk om daar in de buurt te zijn. Maar weer in haar ooghoek zag ze de capuchon in beweging, dit maal zette hij dat ding af. Haar ogen gleden even naar de jongen toe, terwijl ze verder roerloos bleef zitten, de enige andere beweging was het ademhalen. Immers ging dat wat sneller door het rennen. Jody zag de littekens op zijn gezicht. Even stokte haar adem, vlug gleden haar ogen weer terug naar waar ze daarvoor waren geweest. Kwam het daardoor dat hij zo down was? Of was het iets anders. Jody durfde hte niet te vragen, misschien werd hij boos of iets, hij was al chagrijnig zat. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen er omheen, leunde met haar kin op haar knieën. De ongemakkelijkheid kwam terug, misschien moest ze wel gewoon lekker verder gaan met hardlopen..Ze werd hier zelf anders nog down van.

"Waarom zou je zo down moeten zijn?" Daar had Tristan niet direct een antwoord op, niet dat hij het antwoord niet wist maar het was gewoon zo ingewikkeld. Wat was er nu eigenlijk nog in zijn leven om om te lachen, alles was hij kwijt, tot zijn oog aan toe. En nog geeneens met een heldhaftig verhaal, nee, gewoon een ruzie. Toen hij zijn capuchon af had was hij behoorlijk gespannen, hoe zou ze reageren? Net zoals de anderen? In elkaar aanstoten en naar elkaar fluisteren, stiekem naar hem zitten te loeren of soms ook ongegeneerd zitten te staren. Zij leek net zo’n typ te zijn. Nu er geen vriendinnen om haar heen zwierven kon ze niet gaan fluisteren maar haar geschokte blik sprak boekdelen. Ze was duidelijk niet op haar gemak en keek weer weg. Tristan stond kwaad op en begon met schreeuwen. ‘Waarom zou ik blij moeten zijn?!’ Een paar watervogels vlogen verschrikt weg. Alle frustraties van de afgelopen maanden kwamen eruit, een groot aantal scheldwoorden gingen erachteraan, sommigen nog geschreeuwd, de rest eerder gemompeld. Tristan zuchtte geïrriteerd en liet zich weer op de grond vallen, iets te hard want zijn achterhoofd kwam niet al te zacht tegen de stam aan. Zijn litteken begon met trekken, dat gebeurde altijd als hij kwaad werd. Iedereen was bang voor hem, het voelde alsof hij de enige was in de wereld. Verstoten door zijn vader, gedumpt op een of andere school. Hoe één enkel gevecht zoveel kon uitmaken. Nooit meer normaal aangekeken kunnen worden, altijd dat gestaar naar zijn blinde oog. Nooit meer een normaal leven kunnen leiden. En de dader ging ongestraft. En dan kwam er zo’n egoïstisch meisje aan, die wel even dacht hem te vertellen hoe hij zijn leven moest gaan leiden. Dat hij niet zo down moest zijn. Wie dacht ze wel niet wie ze was? Waarom dacht ze dat zij wel even kon gaan vertellen hoe het moest? Waar zou hij nog blij om moeten zijn? Er was niets meer over, maar dan ook helemaal niets meer. Tristan greep zijn capuchon en trok woest die weer ver over zijn hoofd heen, hoe stom had hij kunnen zijn. Iedereen was hetzelfde, ze beschouwden hem als een monster en dat zou nooit veranderen. Zijn gezicht zou voor altijd mismaakt blijven. Daar zouden mensen nooit aan wennen. Dat eeuwige hoop gedoe ook altijd, en dan altijd de mensen die dat vertelden, bij hun ging het geluk niet op.

Jody schrok wel degelijk van het litteken. Ze had het immers nog nooit eerder gezien. Maar van zijn uitbarsting schrok ze nog meer. ‘Waarom zou ik blij moeten zijn?!’ Hij was opgesprongen en stond nu te schelden. Soms wat schreeuwend en soms mopperend dat Jody zelf niet kon verstaan. Door de schrik was ze wat verder weg gaan zitten. Ze had mensen nog niet zo meegemaakt. Ze wist ook wel dat zij geen makkelijk persoon was om mee om te gaan. Het was alsof ze in een ton met vrolijkheid was gedompeld en er nooit meer vanaf gekomen was. Maar nu overnam de angst haar ergens. Alleen al door zijn woede uitbarsting. Hij ging weer zitten, en Jodyy keek hem zwijgzaam aan. Niet wetend wat te doen. Ze vertrok haar gezicht even toen zijn hoofd nogal hard tegen de stam aan leek te komen. Roerloos bleef ze zitten. Echter enkel haar stem klonk voorzichtig uit haar mond. "Hoe is het gebeurt?" Ze keek hem vragend aan. Geen idee hoe hij erop zou reageren. Maar het was een nieuwsgierigheid die even kwam opdraven. Ze was nu nog wakkerder door zijn woede aanval. Alert voor alles om haar heen. En hoewel ze het niet wilde ook naar hem toe. Jody maakte niet snel een vooroordeel, ze wilde weten hoe of wat voor ze iets koos. En ze wist donders goed dat genoeg mensen haar al vreselijk vonden door haar zuurstok roze haren. Suikerspinharen, het was voor haar niet anders dan dat ze als kind alleen maar zulke opmerkingen naar haar kop kreeg. Voor haar was het een soort handicap, maar ze leerde er mee leven en heeft verder nooit eraan gedacht om het te verven. Ze was gewoon hoe ze was, had het geaccepteerd en dat was dat. Ze was eenmaal iemand die gewoon overal het positieve in probeerde te zien. Zij had ook moeilijke tijden gehad toen haar ouders waren vermoord door haar eigen broers en zussen. En zelfs daar probeerde ze positief doorheen te kijken, maar dat was Jody, en iemand anders kon weer heel anders zijn, zoals meneer naast haar. Nog steeds keek ze hem aan. Steeds minder 'bang' voor zijn litteken. Het was gewoon een deel van hem, net als haar haren. Hij trok boos zijn capuchon weer over zijn hoofd, waarschijnlijk beschaamd om zijn litteken.. Jody draaide haar gezicht weer van hem af en staarde naar het water. Greep een steentje dat vlak bij haar lag en gooide hem met een aardige worp in het water.

Ze leek wel wat geschrokken zijn van zijn uitbarsting. Verdient,wat hem betreft. Dat gestaar moest nu maar eens klaar zijn, hij was al maanden de bezienswaardigheid van de school. Hopelijk zou er iemand anders komen die de aandacht nog meer trok, al was de kans daarop klein. Wie zou de aandacht naar zich kunnen trekken, zodat Tristan een soort van normaal schoolleven zou kunnen leiden. "Hoe is het gebeurt?" vroeg ze. Tristan bleef zwijgend voor zich uitkijken. Het was geen heldenverhaal,eerder een stom ongeluk. Hij had nog niet zolang op SSA gezeten toen het was gebeurd. Die heks van zijn vader had hem op het allerlaatste moment een brief gestuurd dat de bruiloft over een paar dagen zou zijn. Tristan was naar de ziekenzaal gerend om iets te halen om zijn woede iets te kalmeren voordat hij verder naar het kantoor van Master Savador zou rennen om daar zijn absentie te laten ondertekenen. Hij zou wraak gaan nemen op die heks, hun bruiloft verpesten. Hoe dan ook. Maar in de ziekenzaal liep hij tegen een meisje aan die woedend uithaalde. Een meisje van Razen die zich niet in kon houden en hem voor goed blind aan de linkerkant maakte en een groot litteken achterliet. Hij had haar nooit meer gezien, misschien ook maar beter ook voor dat kind. Tristan zou geen stukje van haar heel laten. Zijn oog zag er nog best normaal uit, ware het niet dat hij er niets meer mee zag, zelfs geen licht of donker. Het litteken erom heen was daarintegen des te beter te zien, zijn wenkbrauw en wimpers waren verdwenen en lieten een groot roodachtig litteken achter. Dat zou nooit meer minder worden, het zou altijd zo groot blijven en zo lelijk eruit blijven zien. ‘Ruzie met een Razaan’ mompelde hij net hoorbaar, nog steeds strak naar het water kijkend, de vogels kwamen twijfelend weer terug. Zijn woede leek gekalmeerd te zijn, maar hij stond nog steeds op het randje van weer ontploffen. Bovendien had hij ook bij Master Savador nog problemen gekregen, die man leek er plezier in te scheppen leerlingen net zo te irriteren totdat ze uitvielen en ze vervolgens dagenlang naar de kerkers te verbannen of als postbode te gebruiken. Het was voor niets geweest, die heks was allang met zijn vader getrouwd. Toen hij haar glimlach had gezien was hij geflipt, hij was haar aangevlogen. Zijn vader had hem onmiddellijk weer terug naar school gestuurd, met een woedende brief voor het schoolhoofd. Daar kreeg hij nog meer geschreeuw te verduren. Maar dat maakte hem niets meer uit, het was over. Hij had niets meer. Nu zat hij hier opgesloten op school totdat hij zijn diploma had gehaald. Tristan keek vanuit zijn ooghoeken naar haar.

Jody had in haar nieuwsgierigheid gevraagd hoe het kwam. Het was gewoon uit haar mond gerold. En ergens zat ze nu te wachten tot woede uitbarsting twee kwam. Jody plukte wat onzeker aan haar roze haren. Speelde wat met haar vingers in de zak van haar trui. Wachtend op het moment dat hij boos zal worden, op zou staan, iets zou doen waar zij zich de tandjes van zou schrikken. Maar het gebeurde niet. Hij bleef zitten, stil, zwijgend. Iets wat haar ook nerveus maakte. Misschien nog wel meer. Het werd nu de onwetend hij die over nam.. Niet wetend wat er zou komen, of hoe hij zou reageren. Dus bleef ook zij roerloos zitten, staarde naar het water voor haar. ‘Ruzie met een Razaan’ Jody slikte. Ze voelde de spanning van hem gewoon aan. "Razianen zijn gewoon ruk." Zei ze zonder verder ook maar iets te bewegen of te doen. Sowieso had Jody al niks met Razianen, omdat het haar tegenpool was, maar verder had ze ook eens bij een Raziaans gezin gezeten( aangezien er geen andere uitweg was, geen andere familie beschikbaar). En dat was nogal uit de hand gelopen. Het temperament dat die mensen daar hadden, was gewoon om zelf door te ontvlammen. Binnen een maand was ze weg geweest. Ze hoefde ook niet snel een Raziaan tegen te komen, die zag ze allemaal als het zelfde. Rot Razianen. Jody zuchtte even. Ze voelde zijn ogen op haar gericht. Haar eigen ogen gleden langzaam naar de ooghoeken. "Duss...." Jody richtte haar ogen weer op het water. Dit ging nog leuk worden..


CRAP!