Geen idee of het de bedoeling was dat leerlingen in het holst van de nacht het kasteel verlieten, hoogstwaarschijnlijk niet, maar Cassandra was sowieso niet het figuur wat zich heel veel van de regels aantrok. Met haar zeventien jaar en amper ervaring wat betreft het gebruiken van haar magie zou ze niet bepaald de grootste dreiging zijn mocht ze iemand met slechte intenties tegenkomen. Maar geheel alleen in dit geweldig donkere bos was ze niet. Zo nu en dan was het geluid van klapperende vleugels duidelijk als haar kerkuil zich naar beneden stortte omdat hij en prooi had gespot. Icarus was een nachtdier en had ook zijn beweging nodig. Sowieso vond Cassandra het zelf ook fijner om 's nachts naar buietn te gaan, want ze hield van het donker net zoals de meeste van haar afkomst. Omdat ze niet al te vaak in het zonlicht kwam had ze de bleke huid van een Shadraan, alleen haar witblonde haren pasten niet in het contrast van haar soort, immers hadden de meesten haar zo zwart als as, en dan kwam zij met haar bleke lokken. Soms werd ze wel eens verward met een Novaan, maar als ze haar grijsblauwe ogen zagen en de koude aura voelde die van haar afstraalde wisten ze al snel hoe laat het was. Het was best koud vannacht, maar daar had ze wel op gerekend toen ze haar verdieping had verlaten. Ze had een lange, zwarte mantel over haar normale kleding aangedaan en had haar zwartleren laarzen aangetrokken die ze wel vaker aandeed als ze van plan was langere wandelingen te maken. Zo nu en dan zag ze in haar ooghoek een flits, of voelde ze een koude luchtstroom langs haar wang strijken. Een nieuw wezentje had zich in haar gezelschap gevoegd, een Druga. Ze had hem verkregen op de zwarte markt en had aardig wat research gedaan in de bibliotheek van de school. Het wezentje was erg zeldzaam en met uitsterven bedreigd, dus vond ze het wel wat dat zij er nu eentje in haar bezit had. Ze hield wel van dieren, al had ze nog nooit van deze magische soort gehoord. Het wezen had ze omgedoopt tot Norbert. Een betere naam had ze niet echt kunnen bedenken en ze had het gewoon een naam willen geven. Norbert was vrijwel totaal onzichtbaar omdat het zijn schutkleur aanpaste aan de omgeving. Zo nu en dan voelde ze een licht gewicht op haar schouder wat betekende dat het even was geland, net zoals nu toen ze een koud staartje in haar nek en twee klauwtjes op haar schouder voelde. Het donker van dit woud liet haar helemaal thuis voelen, ze verwachtte ook niet bepaald om hier iemand tegen het lijf te lopen.

[ Eerste post Carissa ]

Bij elke pas die ze zette dwaalde haar blik kort naar de grond om te zien of er niks verscholen lag in de duisternis waar ze over kon struikelen of zich in elk geval aan kon bezeren. Met haar rechterhand hield ze haar mantel bij elkaar zodat ze het iets warmer had. Van haar kerkuil had ze al een aantal minuten geen teken meer gehad, waarschijnlijk zat hij ergens aan een muis te knabbelen hoog in de kale boomtoppen. Nu het herfst was lag immers de grond steeds voller en werd het daarboven steeds leger. Het gewicht op haar schouder was plotseling verdwenen, wat betekende dat het gevleugelde wezentje weer was opgestoken en zichzelf waarschijnlijk tussen de takken van de bomen door bewoog. Een zacht gekraak liet haar stilstaan, alert terwijl haar ogen de omgeving scande. Immers kon ze het niet hebben om ongewenst bezoek te krijgen van een of ander wild beest met slechte intenties. Ze zat nog niet zo heel lang op deze school en lag niet liever meteen in de ziekenzaal, ze moest eerst wat lessen volgen voordat ze nog meer achter zou raken op de rest. Toen ze haar ingehouden adem uitblies verschenen er kleine condenswolkjes in de lucht die binnen een paar secondes weer verdwenen waren, opgegaan in de mengeling van zuurstof en andere gassen die in de lucht hingen. Iets bij haar vandaan dook een ander figuur op. Haar grijsblauwe ogen hadden het al snel gespot, ze had deze jonge vrouw niet eerder op school gezien. Maar ze had net zoals zijzelf blonde haren, en waarschijnlijk was ze een Shadraan omdat er niet zoveel andere mensen waren die in het holst van de nacht met een glimlach op hun gezicht door het donkere bos heen dwaalden. De ander begroette haar en doorbrak hierbij de stilte. "Goedenavond," zei ze daarom maar terug. Dit was toch zeker geen docent van de school die haar straks enorm op haar lazer ging geven, niet?