Into The Dark

Rose liep wat rond bij volle maan in het bos, en ze sloot even haar ogen. Ze voelde steeds de pijn in haar rug, maar dat was een teken dat de vleugels van de phoenix door kwamen. Deze konden van vuur zijn, maar ook van echte veren. Rustig liep ze gewoon verder, en ze was dan ook erg alert op het geluid dat afspeelde in het bos. Daarna keek ze kort in het rond, vooraleer ze verder zou wandelen. Soms werd de school haar teveel, en toch moest ze haar lessen doorzetten. Even dacht ze voor kort aan hoe het met Selavin zou zijn, maargoed ze wist dat hij het erg druk had. Af en toe tijdens het wandelen dacht ze dat ze een zware stem hoorde, maar dat kon haar verbeelding gewoon zijn. Angst voor de donker had ze niet, en ze wist goed genoeg waar ze naartoe liep.

Verderop in het bos glinsterde in het licht van de volle maan het scherpe lemmet van Deshas' zwaard. Hij had hem laatst weer geslepen en sneed nu dwars door alles heen alsof het boter was. Hij was aan het trainen nu. Hij had zijn rode jas uit gedaan maar had zijn zwarte trui aangehouden. De mouwen had hij opgestroopt zodat zijn bleke onderarmen goed te zien waren. Zijn handschoenen had hij aangehouden. Zijn lage zwarte haar dat meestal tot halverwege zijn rug reikte had hij even in een lage staart gedaan. Naast het lemmet glinsterde ook een paar zweetdruppels op zijn voorhoofd. Na een tijdje oefenen deed hij met een drooge klik zijn zwaard terug in de schede en zette die tegen een boom aan. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op een plek schaduw voor zich. Uit die schaduw creerde hij een soort beeld. Hij zei zacht een spreuk en vervormde het beeld tot een stoel. Na nog een derde spreuk en een achteloos gebaar van zijn hand explodeerde de stoel uiteen. De stukken vlogen alle kanten op.

Rose had onderweg een glinstering opgemerkt, maar daar lette ze niet echt op. Met rede dat ze gewoon haar wandeling verder wilde zetten, en dus deed ze dat ook gewoon. Hoe dieper ze ook het bos in ging des te meer ze geen angst toonde. Nouja sowieso had ze geen angst in de donker, aangezien ze wel vaker in de donkere nacht rondliep. Bij deze keek ze kort in het rond, en ze sloot daarna voor een tijdje haar ogen. Nog geen minuut daarna zong ze tijdens haar wandeling een liedje, en ze bleef gewoon in een bepaalde richting verder gaan zonder angst. Tijdens het zingen keek ze af en toe ook eens in het rond, waarna ze dan hoopte dat er niemand haar volgde. Zelfs als dat zo was kon ze zich perfect verdedigen, maargoed haar krachten kon ze niet tot het uiterste gebruiken of de school zou er niet meer staan. Wat natuurlijk niet de bedoeling is, maargoed kalm zong ze gewoon verder totdat het liedje gedaan was. Toch vroeg ze zich eigenlijk af wat die glinstering geweest kon zijn, en dus hield ze gewoon halt bij de plek waar ze nu stond. Ze keek om naar achteren, en ze zocht weer naar die glinstering van daarnet. Haar rode ogen keken in het rond, en je kon bijna zeggen dat ze omringd waren met vuur. Je kon wel duidelijk aan haar zien dat ze van Razen kwam, maar ook zag je een stukje van de brandmerk van de phoenix op haar rug. Deze was een stukje niet bedekt doordat ze een topje aan had, maargoed dat interesseerde haar niet echt hoe ze gekleed was. Het enige wat ze wilde was dat niemand iets over haar wist, maargoed de enige die van haar verleden wisten waren Norwood, Madeline, Kale, Selavin en Savador. In de hoop dat zij niets zouden zeggen over haar moest ze wel iets verzinnen, maar ze wist eerlijk gezegd nog niet wat. Dan na een lange tijd gezongen te hebben begon ze zelf ook eens te trainen, maar niet alleen vuur ging ze trainen ook kwam duister er in voor. Ze sloot haar ogen voor een tijdje, en ze begon eerst met duistere magie te studeren.

(https://www.youtube.com/watch?v=AlP95HVyVnw)

Na een tijdje zowel zijn magie als zijn fisieke trainingen te hebben volgehouden creerde Deshas een stoel uit de schaduw en plofte erop neer. Hij zat een beetje onderuit gezakt terwijl hij met de rug van zijn hand het zweet van zijn voorhoofd veegde. Hij voelde de aanwezigheid van een andere magican. Hij had ookal direct gevoeld dat het geen legendarische was. Daarvoor was het signaal dat hij doorkreeg te zwak. Toch bleef hij hij nog even zitten. Hij had zichzelf weer eens teveel laten doen. Hij werkte zichzelf nog eens dood als hij nog langer zou zo doorgaan. Ineens hoorde hij gezang wat even later ook weer stopte. Hij stond op vanuit zijn zelfgemaakte stoel en greep naar de schede van zijn zwaard. Hij bond dat vast om zijn riem en liep richting de plaats waar het signaal vandaan kwam.

Rose trainde nog even rustig verder, en ze begon dan gewoon te stoppen. Dit omdat ze wat moe werd, en ook omdat ze wel de spreuken goed geoefend had. Natuurlijk had ze les gekregen van een oud duistere wezen, en dat was dan ook erg handig. Ze leerde echt alles bij hem, en hij was dan ook nog eens een sterk wezen. Even keek ze naar de lucht, en ze glimlachte dan ook even kort. "Mam, pap en de anderen ik zal jullie wreken met de krachten die ik heb en dan kunnen jullie in vrede rusten." Mompelde Rose dan ook zachtjes, en ze dan haar bloesje uit waardoor haar brandmerk van de phoenix zichtbaar was. Maar ook zag je het begin van twee vleugels met veren, en die waren afkomstig van de phoenix zelf. Ze kon er namelijk in veranderen, maar dat deed ze niet. Daarna ging ze wat tegen een boom aanstaan, en ze sloot heel even kort haar ogen. De pijn in haar rug was er wel nog, maar dankzij de drankjes die ze gekregen had ging het wat beter. Even dacht ze iets te horen, en ze keek dan ook kort om haar heen. Ze speelde ondertussen wat met kleine vuurballen, en ze zucht dan ook even diep.

''Ik dacht al een vuurvliegje te voelen'' klonk een zware stem een paar meter bij Rose vandaan. Deshas stond met zijn armen over elkaar. Hij keek Rose recht aan. Hij bedoelde vuurvliegje niet als belediging. Zijn stem klonk ook helemaal niet zo maar eerder warm. Daarna wende Deshas zijn blik af en keek even naar de sterrenhemel boven hen. Hij was veel te lang door gegaan met trainen. Hij glimlachte even in zichzelf toen hij terug dacht aan die nachten, driehonderd jaar geleden, toen trainde hij ook vaak tot diep in de nacht.

Rose schrok zich heel even te pletter bij het horen van een stem, en ze keek dan naar de persoon die er stond. Ze bleef toch nog wel tegen de boom aanstaan, en gelukkig had ze ook nog een ander topje aan. "Uhm hallo. Zei Rose dan zachtjes tegen hem, en ze keek kort even in het rond. Ze kon duidelijk wel voelen dat hij machtig was, maar toch kon zij zichzelf ook wel goed verdedigen. Even dacht ze aan de keren dat ze in een fury was geraakt, maar dan huiverde ze heel even kort. Haar aandacht ging weer naar de man, en ze bekeek hem even kort van top tot teen.

''Je hoeft niet zo zacht te praten, ik bijt niet'' zei Deshas kalm. Hij ging weer recht staan en streek een lok zwart haar achter zijn oor die los was geraakt uit de lage staart. Het werd inmiddels wel erg lang. Hij zou het binnekort wel weer bijknippen. ''Mag ik vragen wie je bent?'' vroeg hij daarna kalm aan het meisje voor hem en keek haar rustig aan. Deshas kon het wel begrijpen dat het meisje hem zo onderzoekend aan keek. Hoe vaak kwam je nou midden in de nacht een man met victoriaanse kleding tegen en een zwaard. Vooral aan zijn kleding was goed te zien dat Deshas hier niet echt hoorde.

Rose keek naar hem, en ze hoorde dan ook zijn woorden. Daarna keek ze heel even in het rond, en toch richt ze haar blik weer op hem. Ze vroeg zich eigenlijk af wie hij was, en waarom hij zo van die rare kleding droeg. Daarna hoorde ze zijn vraag over wie ze was, en ze keek hem dan wat rustiger aan. "Uhm ik ben Rose Vondoom meneer." Zei Rose dan tegen hem, en ze keek hem even in de ogen aan. Daarna ging ze met haar hand even naar haar rug, en ze voelde dan dat haar brandmerk nog gewoon was. Daarna deed ze rustig een stapje naar voren, en ze bleef gewoon zo staan. "En wie bent u meneer?" Vroeg ze dan vriendelijk aan hem, en alweer kon ze het niet laten om hem te bestuderen.

''Je mag me Deshas noemen'' zei hij kalm terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken plaatste. ''Aangenaam kennis te maken Rose'' vervolgde hij. ''Jij bent een vuurmagier he Rose?'' vroeg hij daarna. Eigenlijk was dat een vrij overbodigde vraag. Deshas had het allang gevoeld en daarbij was het bij Rose overduidelijk zichtbaar. Je hoefde maar een blik op haar ogen te werpen. Toch zorgde die ogen ervoor dat Deshas wel wist dat Rose iets had wat de meeste vuurmagiers niet hadden al kon hij niet goed zeggen wat precies.

Rose keek de man aan die zich als Deshas voorstelde, en ze liet haar armen ontspannen naast haar lichaam hangen. "Insgelijks Deshas." Zei Rose dan maar terug, en ze hoorde dan zijn vraag. "Ja ik ben een vuurmagiër, maar ik ben nu de enige van mijn familie die nog leeft." Vertelde ze dan aan hem, maar ze ging niet zeggen waarom dat zo was. Even keek ze kort in het rond, en ze voelde dan ook een koude windvlaag. Ze had het niet echt koud, en dus interesseerde het haar ook niet. Daarna keek ze hem even diep in de ogen aan, maar ze wend algauw haar blik gewoon van hem af. Dit als teken dat ze hem niet wilde aanstaren, en dus keek ze maar ergens anders naar.

PROFILE MAGICIAN

» It's getting dark darling, too dark to see / Ziva, Ronodan & Kalista
» Stuck in the dark
» It's so dark
» In a dark forest.
» Stumbling through the dark

Into The Dark

Into The Dark

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen