The Arrival

_{Ze zou een lange tijd van huis zijn, wellicht zelfs een nieuw thuis creëren in de plek waar ze naartoe ging. Het was een nieuw begin dat ze met open armen had aangenomen toen ze te horen had gekregen dat de momentele legendarische magiër van haar positie was afgestapt en haar opvolger waarschijnlijk nog niet de benodigde training had gehad om haar taken over te nemen. Ambitie om deze hoge positie in haar handen te krijgen had ze nooit gehad, ze snakte immers niet naar macht en geld zoals menig ander Shadraan wel eens naar snakte. Nee, ze was zelfs vrij nerveus om naar de Academy te reizen waar de rest van de legendarische magiërs zich bevonden. Vanuit daar zou ze Queralena's positie overnemen en zou het welzijn van Shadra haar verantwoordelijkheid zijn. Ze had geen idee wat haar te wachten stond zodra ze op de Academy zou arriveren, wie ze daar allemaal zou ontmoeten en hoe erg haar leven vanaf daar zou veranderen. Zorgvuldig sloot ze de deur van haar huis achter haar dicht, het bleef immers in haar bezit totdat ze zou besluiten het niet meer nodig te hebben. Al was de kans groot dat ze het landgoed wilde behouden, het was immers een van de weinige dingen die ze nog over had van haar familie. Naast het zwaard dat ze van haar broer had gekregen, het zwaard waarmee ze een oorlog had gevochten en die ze zelfs tot op de dag van vandaag bij zich had. Ze droeg hem dan ook mee naar de academy, om het daar in haar kamer een mooi plekje te geven zoals het hoorde. Nog even wierp ze een vluchtige blik op het huis dat ze nu voor een onbekende tijd zou achterlaten, ze had geen idee wat voor werk op haar te wachten stond zodra ze op de Academy aan zou komen en hoe druk ze het zou krijgen, maar ze had zo'n vermoeden dat het een tijdje ging duren voordat ze zichzelf had ingewerkt en wat meer ritme zou hebben in haar nieuwe positie. Ze zou vast veel papieren moeten lezen en tekenen en als Queralena al echt een week - wie weet zelfs langer - weg was geweest, was er vast genoeg papierwerk voor haar overgebleven om al aan te beginnen zodra ze aangekomen was op de Academy. Uiteindelijk besloot ze dat het nu echt tijd was voor haar om te gaan, ze wilde namelijk niet haar shuttle naar Starshine Academy missen, en liep ze naar de koets die haar naar het dichtstbijzijnde lanceringsplatform zou brengen. Haar bagage werd al snel voor een groot deel overgenomen door een van de mannen, die het achter in de koets legde, terwijl zij instapte.
De reis duurde niet zo heel lang, het had hoogstens een half uur geduurd of ze stond met bagage en al op het lanceringsplatform. Haar groene kijkers gleden over de verschillende shuttles heen, totdat ze het shuttlenummer had gevonden die zij moest hebben. Ze zou ermee naar de planeet gebracht worden waar de school en de andere legendarische magiërs zich momenteel op bevonden. Een licht nerveuze glimlach vormde zich rond haar lippen toen ze haar bagage aan de man voor de shuttle overhandigde om deze vervolgens in te stappen. Ze had werkelijk waar geen idee wat haar daar op die planeet te wachten stond en het maakte haar ergens vrij nerveus, maar ook vrij nieuwsgierig. Carissa was altijd al nieuwsgierig geweest naar het onbekende en dit was iets wat ze nog nooit had gedaan of had meegemaakt. Natuurlijk was ze wel eens vaker op die planeet geweest, ze had er zelfs een groot deel van haar jeugd geleefd toen de oorlog was begonnen. Maar het nieuwe schoolgebouw had ze nooit echt goed kunnen bekijken. Ze had een druk leven gehad op haarzelf, hier in Shadra, en had geprobeerd haar leven weer opnieuw op te bouwen. Zo was ze water magie erbij gaan leren en had ze haar duistere magie aanzienlijk verbeterd. Het waren alweer 404 jaar geleden dat ze geboren was en haar magie had een zeer hoog niveau bereikt, een niveau die alleen maar kon horen bij de persoon die de titel legendarische magiër op zich had genoemn en dat was ze nu ook. Deshas had haar goed getraind en ze had zo'n gevoel dat ze klaar was voor dit nieuwe tijdperk van haar leven. Al snel steeg de shuttle op en was het voor Carissa officieel dat ze nu naar de planeet zou gaan en daar ook zou blijven. Ze zou Deshas trots maken op haar en ze zou haar planeet niet in de steek laten. Vanuit het raampje keek ze toe hoe de duistere planeet langzamerhand kleiner werd. De reis naar Starshine Academy was vrij lang, maar gelukkig niet zo lang als de reis die Cassianen zouden moeten afleggen wilden ze naar de planeet gaan. Op dat gebied had ze nog best geluk dat ze woonde op Shadra.
Eindelijk kwam de planeet die ze vanaf de dag van vandaag haar thuis zou gaan noemen in zicht. Starshine Academy, een plek waar vele studenten over alle planeten meer leerden over hun elementen, maar ook het thuis was van de legendarische magiërs, waar vergaderingen werden gehouden en waar zij ook haar eigen kamer zou hebben. De kamer van de vrouwe van het duister, ze had geen idee wat ze ervan moest verwachten. De planeet werd steeds groter en ze voelde niet alleen nervositeit opborrelen, maar ook een grootse nieuwsgierigheid. Ze had geen idee wat ze van de school moest verwachten, wat ze wel wist was dat het gebouwd was door de legendarische magicians die er toen waren, zoals Deshas. Uiteindelijk landde de shuttle voorzichtig op het landingsplatform van de redelijk kleine planeet van de academy. Ze haalde even diep adem voordat ze opstond en voelde dat haar benen iets trilden van de spanning die ze voelde. Uiteindelijk, met haar hoofd opgeheven en grote, zelfverzekerde passen stapte ze de shuttle uit. "Bedankt," bedankte ze de man die haar haar bagage weer aangaf. Daar stond ze dan, met een paar tassen die volgepakt waren met spullen die ze nodig had geacht om mee te nemen, niet wetend welke kant ze nu op moest. Ze bedacht zich een kaart te hebben van het gebouw en trok deze uit een van de tassen, deze moeizaam openend omdat het ding raar opgevouwen was - vast haar eigen werk. Ze bekeek met een diepe frons de kaart en probeerde zich er wijs uit te maken waar haar kamer zich precies bevond. Even gleden haar groene kijkers naar het grote kasteel, dat overduidelijk de school moest zijn. Ze wist dat haar kamer op de tweede verdieping zou liggen, de verdieping van de shadranen. Gelukkig de eerste kamer van de legendarische magiërs, hoefde ze op zijn minst niet iedere dag zoveel treden oplopen - behalve als ze natuurlijk hélémaal naar boven moest om naar de vergaderzaal te moeten. Maar dat kon ze vast nog wel aan.

Eerste post voor Jareth!}

Dagen zoals dit vond Jareth prachtig. De zon scheen niet ontzettend fel maar was wel aangenaam warm. Af en toe kwam er een kleine bui voorbij. Maar dat was verre van irritant. Het bracht verkoeling met zich mee. Echt vreemd zomers weer was het. Jareth had besloten om tussen twee buien door een korte wandeling te gaan maken langs de school. Een wandeling zou hem hernieuwde energie geven om de middag verder mee door te komen. Het was puur toeval dat hij juist vandaag besloten had om bij het lancering platform even te blijven staan. Zijn ogen volgden verschillende leerlingen die in en uit shuttle's stapten. Het bleef bijzonder om zoveel diversiteit te zien op één plek. Het deed hem terug denken aan zijn studietijd met Ferost. Meestal bestond de lesstof uit de twee jongens en Milena die de spreuken voor die dag doornamen en keer op keer met elkaar moesten oefenen. Ferost, omdat hij ooit Heer van het Woud zou worden en hijzelf. Tja, Jareth zelf deed eigenlijk altijd mee voor spek en bonen. Destijds was hem altijd gezegd dat hij nooit de rang zou krijgen waar Ferost zo hard voor trainde, maar dat hij zich mettertijd een waardig vriend en adviseur voor zijn planeet kon tonen. Hij had er genoegen mee genomen toen. Jareths dromen gingen dan ook over heel andere dingen. Die macht, het had voor hem niet gehoeven. Natuurlijk, hij was hierheen gekomen toen dat van hem verwacht werd. Maar hij miste het circus. Al kreeg hij regelmatig brieven waarin hem alles zo gedetailleerd werd verteld dat hij er bijna zelf bij was. Het was toch niet hetzelfde.
Meer toeval was het dat Jareth zijn blik richtte op een pas aangekomen shuttle van Shadra. Hij keek met een flauwe glimlach van iemand die met zijn gedachten compleet ergens anders zat naar de uitstappende passagiers. Maar die flauwe glimlach werd heel snel van zijn gezicht geveegd toen hij een van de passagiers dacht te herkennen. Zijn mijmeringen verdwenen en zijn geest werd alert. Het was echt waar. Daar stond ze, precies zoals hij zich haar herinnerde. Carissa! De eerste keer dat hij haar had gezien was tijdens een bijeenkomst geweest van Legendarische Magiërs en hun opvolgers. Oké, Jareth was geen opvolger. Hij was altijd een trainingspartner van Ferost geweest. Maar toen de man Milena had opgevolgd werd Jareth nog regelmatig door hem uitgenodigd. En daar had hij haar ontmoet. Carissa. Ze was de opvolgster van Deshas geweest. En haar komst hier kon eigenlijk maar één ding betekenen. Dat Queralena weg was had Jareth al gehoord. Maar er was hem nog niks ter ore gekomen over een nieuwe collega die haar kwam vervangen. Met enthousiaste passen liep hij op haar af tot hij binnen gehoorafstand was. 'Carissa,' riep hij naar haar om haar aandacht te trekken terwijl hij zwaaide als vorm van begroeting. Zou ze hem überhaupt wel herkennen?

(Sorry dat het zo lang duurde)

_{Voor een moment bleef ze stilstaan om de omgeving zo goed mogelijk in haar op te nemen. Het kasteel leek het middelpunt te zijn van de planeet, zo immens groot was het. Het zou haar niets verbazen dat de hoogste toren, die bovenin nog een beetje uitstak, de toren waar de legendarische magiërs hun woonvertrekken hadden en voor hoever zij het wist lagen de kamers van de leerlingen ook op de verdieping waar de legendarische magiër van dat bepaalde element ook zijn slaapvertrekken kon vinden. Haar was verteld geworden dat ze op de tweede verdieping moest zijn, dat daar de kamer waar ooit Deshas in had geslapen, gevolgd door enkele andere legendarische magiërs die hem hadden proberen te vervangen, lag waarin zij nu zou kunnen intrekken. Als het goed was, was de vorige legendarische magiër al langer dan een week weg. Haar aantrede had dan wel eventjes geduurd, ze had namelijk niet al te snel bericht gekregen hiervan. Queralena had haar nooit getraind, ze had immers een andere opvolger gehad die Deshas een hele tijd terug had opgeroepen als zijn opvolger: Savador Sathandiai. Ze had geen idee wie hij was en wat voor man hij wel niet mocht zijn, maar als ze Deshas een beetje gewend was zou hij waarschijnlijk net zo duister en shadraans zijn zoals de man die ze had leren kennen op het oorlogsveld. Hij had haar vast nooit zo indrukwekkend gevonden als ze elkaar gewoon waren tegengekomen in Shadra, zonder een oorlog. De oorlog had haar veranderd toentertijd, de dood van haar broer als de grootste oorzaak natuurlijk, en had het deel van haar persoonlijkheid dat ze het liefst zo ver mogelijk weg wilde drukken omhoog geroepen. Het had een stereotype shadraanse kant van haar opgewekt, iets waar ze zichzelf tot op de dag van vandaag voor haatte, en had ervoor gezorgd dat ze niet alleen sluw en snel toesloeg in haar gevechten, maar ook nog eens extreem gevaarlijk was. Genadeloos had ze de andere soldaten geraakt in haar furie, enkel en alleen om haar broer te wreken voor de dood die hij niet had verdiend. Dat alleen maar omdat hij een magiër was, krachtiger dan de normale mensen zonder magie. Ze had nooit begrepen waar de jaloezie van de koning toentertijd vandaan was gekomen, de man die geboren werd zonder magie en zijn eigen handicap zo haatte dat anderen ervoor moesten boeten. En die anderen waren de magiërs geweest, magie had toen misschien zelfs op het punt gestaan om uit te sterven. Gelukkig voor hen had Deshas het sneller door dan de meesten, had de opstand in Shadra geleid totdat hij door had gekregen dat dit niet zou gaan werken. Ze bedankte hem nog steeds voor dat moment, want wie weet had de man op dat punt de magie gered. Niet alleen maar de duistere magie, maar ook die van de andere planeten. Een stem haalde haar uit haar gedachtes, die ervoor hadden gezorgd dat ze een beetje afwezig voor zich uit had staan staren. Ze herhaalde de woorden voor een moment in haar hoofd, het was haar naam geweest die een mannelijke stem had geroepen. Even, vragend, keek ze op, totdat haar blik op een groenharige man viel, een man die ze meteen herkende als Jareth.
Natuurlijk had ze alles behalve verwacht de groenharige man hier tegen te komen, toen zij als opvolger van Deshas mee kwam naar de vergaderingen had hij er alleen maar voor spek en bonen bij gezeten. Hij was niet echt een opvolger geweest, enkel iemand die mee trainde met Ferost. Wat enkel en alleen maar betekende dat Ferost geen legendarische magiër was geworden of meer was. Ze glimlachte vriendelijk naar de grenaanse man. Het was fijn om tenminste iemand hier te hebben die ze een hele tijd terug al had leren kennen, want naar wat zij wist liepen er voor de rest geen bekenden meer hier rond. Ze had zich dan ook na de oorlog helemaal teruggetrokken, ook van Deshas waarmee ze niet super veel contact meer had gehad nadat hij de school had opgestart en uiteindelijk voor 300 jaar was verdwenen. In die 300 jaar had zij echter wel geleefd, met dank aan de spreuk die toen alleen maar bedoeld was om haar leven te redden, echter had de man nooit doorgehad dat het niet alleen haar leven had gered, maar ook haar leeftijd en daarmee haar verouderingsproces had stilgezet. Haar lichaam zou nooit ouder worden dan dit en sommigen leken wel eens verbaasd te zijn om het feit dat ze er zo jong uitzag. Qua leeftijd zou je haar zo kunnen vergissen voor een stagiaire, als het niet haar magie was die zo sterk aanwezig om haar heen hing. ”Jareth!” Antwoordde ze op hem, nog steeds met een vrolijke glimlach op haar gelaat. ”Lange tijd niet gezien,” ze liep nog even een stuk op de groenharige man af, haar bagage liet ze staan voor wat het was. Haar huisdier was hier toch ergens in de buurt, die zou er alles aan doen de spullen van haar bazin te beschermen. Ze liet haar blik over de man glijden, hij was niet veel veranderd. ”Ik had niet gedacht jou hier tegen te komen, eerlijk gezegd.” Ze had eigenlijk niet verwacht een bekende hier tegen te komen, met de gedachte dat de oude legendarische magiërs vast net zoals Deshas al een tijdje afstand hadden genomen van hun slopende rang, want het was natuurlijk niet niks om een legendarische magiër te zijn. Je moest er veel voor over hebben namelijk en Carissa had zo’n gevoel dat het zeker weten een slopende baan zou worden voor haar, al zou ze haar best doen hem zo lang mogelijk vol te houden. Wie weet kon ze wel wat burgeroorlogen hier en daar tot stilstand brengen, want dat was natuurlijk haar doel: het verhelpen van alle problemen op Shadra. Shadra had veel problemen, dus ze had haar handen vol. ”Hoe gaat het met je?” Oh, ze had zoveel vragen voor de man die nu voor haar stond en moest zich dan ook tegenhouden om die allemaal in één keer aan hem te stellen. Waren er nog meer mensen van vroeger hier? Wat stond haar hier allemaal te wachten?}

Jareth was blij verrast om Carissa te zien. Hij had eigenlijk niet verwacht om ooit nog een bekende van vroeger tegen te komen. Dat hoorde er nou eenmaal bij. Je overleefde iedereen. Daarbij had hij Carissa ruim driehonderd jaar niet gezien. Er had een grote kans in gezeten dat ze dood was, of gewoon verdwenen. Iets wat wel vaker met zijn collega's was gebeurd. Nog zo'n ding dat erbij scheen te horen. Maar Jareth was blijkbaar niet de enige die de afgelopen driehonderd jaar half verscholen voor de maatschappij had doorgebracht. Het zou misschien niet altijd positieve reactie geven als mensen eenmaal doorkregen dat jij niet verouderde.
Een glimlach brak door op zijn gezicht toen Carissa hem ook nog scheen te herkennen. Ze kwam hem tegemoet lopen. 'Ik wist niet dat jij Queralena over kwam nemen,' zei hij toen ze bij hem stond. Hij had beter kunnen zeggen ''ik wist niet dat jij nog leefde''. Dat was op hetzelfde neergekomen. Hij had het kunnen weten eigenlijk. Hij had een memo op zijn bureau zien liggen waarin haar aankomst had gestaan. Maar hij had niet gekeken. Hoe groot was de kans geweest dat Carissa in die memo stond? Hij grijnsde even naar haar na haar opmerking. 'Ik kan hetzelfde over jou zeggen. Niet veel groter geworden sinds de laatste keer dat ik je zag,' sprak hij. Maar de grijns op zijn gezicht verried dat hij haar een beetje aan het pesten was. Hij moest eerlijk toegeven, hij had haar ergens wel gemist. Ze gingen vroeger misschien niet veel met elkaar om, maar hij had Carissa altijd een aardige vrouw gevonden.
Jareth's grijns vervaagde wat daarna. 'Gezien de gegeven omstandigheden gaat het goed,' zei hij kalm. Los van de knallende ruzie die hij eigenlijk sinds dag één al had met Ronodan, het vertrekken van zijn opvolger en het feit dat hij nog steeds niet wist wat er met Ferost was gebeurd ging het wel goed met hem. Het waren ook niet alleen maar zware dagen geweest besloot hij met de gedachte aan Lea. 'Maar hoe is het met jou? Ik heb je de afgelopen driehonderd jaar niet gezien. Wat heb je al die tijd gedaan?' vroeg hij met lichte nieuwsgierigheid. Hij wist dat hij praktisch ondergedoken had gezeten op Gren. Verscholen voor de meeste mensen die het misschien niet zouden begrijpen als ze zagen dat hij hij fysiek niet meer verouderde. Niet echt het meest ideale leven en hij kon niet zeggen dat hij het miste. Maar hij vroeg zich af wat Carissa in die tijd had gedaan.

PROFILE MAGICIAN

» The arrival of a new ray
» New arrival.
» Arrival.
» Arrival ║ Open
» Arrival of Darkness

The Arrival

The Arrival

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen