So many people just standing in line
They're chasing the lights
But losing their way
And I find myself
Looking for you

Vorig voorjaar had de Verzorging van fabeldieren lerares een zwerm dragonfly's rond de school los gelaten. Hun doel; de natuur op deze planeet een handje helpen bij bestuiving. In de warme maanden van het jaar gaf het de omgeving ook meteen kleur booster, met die honderden verschillende kleuren vleugels. En uiteraard bood Roxanne dan ook lessen aan over de interessante wezentjes. In de winter, however, waren deze wezentjes nergens te bekennen. Tenminste.. niet voor het onwetend oog. Tijdens de herfst en winter maanden hadden deze diertjes zo hun eigen manier van een winterslaap. Het enige wat ze nodig hadden was een geschikte boom, waar ze tegenaan kon hangen en hun vleugels over zich heen konden vouwen als een cocon. Tot kort geleden dacht Roxanne dat alle dragonfly's, die ze had los gelaten, zich ook netjes verzameld hadden in de bomen rond de stallen van de school. Waar de VvF lerares ze prima in de gaten kon houden. Ze baalde dan ook nogal toen een van haar stalhulp studenten haar gewaarschuwd had over een paar verstopte dragonfly's in winterslaap, in een boom veel verder dan van de school af dan ze zou wensen. De poedersneeuw kraakte helder onder haar voeten. Het was goed koud, maar een goeie warme jas, een wollige rode sjaal en een paar handschoenen hielden haar warm genoeg. Al waren haar tenen het daar niet helemaal mee eens. Ze vond haar weg over het donkere veld met de hulp van een kleine pulserende light magic bol, die een hemels blauw fluoriserend licht uitstraalde. Het zette de witte winter wereld in een apart licht. Genoeg voor Roxanne om haar pad te vinden, ondanks de heldere sterrenhemel van die avond.

Toen ze bij de dennenboom aan kwam trok ze haar handschoenen uit en raakte voor een kort moment een van de ondergesneeuwde takken aan. Haar vingertoppen gloeide even lichtblauw op waarna de hoge boom al zijn takken uitschudden om vervolgens weer zijn standvastige houding aan te nemen. Ze haalde een klembord uit haar zijtas, waar een paar perkamenten op geklemd zaten. Met een speciale schrijfveer - zo een waar je geen apart potje inkt voor nodig had - begon ze in het licht van de light magic bol op het klembord te krabbelen. Ze keek niet op toen ze de klok in de verte hoorde maar telde wel mee met de slagen. Acht uur.. Ze had nog wel even de tijd. Ze sloeg de pagina opzij en begon op de volgende pagina te krabbelen. Een geconcentreerde frons boven haar hemels blauwe ogen, die een ijzige gloed kregen dankzij de magische light bol. Ze keek wat verstoord op toen ze het gekraak van sneeuw onder een paar schoenen hoorde. Haar blik viel op een lange man die zijn hand naar haar op stak.. en meer kon ze ook niet zeggen over de persoon die nu op haar afkwam vanuit het donker. Met een kleine zwaai van haar hand zweefde de bol iets hoger de lucht in waardoor zijn licht verder verspreid werd. Nu kon Roxanne turquoise kleurige half lange lokken onderscheiden. De mondhoeken van haar lippen krulde omhoog in een vriendelijk glimlach. "Goodevening," Ze herkende hem niet. En hij leek van haar leeftijd te zijn. Kwam hij uit Oaks field? "Is het niet een beetje fris voor een avond wandeling?" grapte ze als de social butterfly die ze was. Het klembord in haar hand ruste ze voor haar borst waarbij ze zich zijn kant op draaide. "Kan ik je misschien ergens mee helpen? Haar innemende hemels blauwe ogen zochten de zijne op, in het flauwe licht van de magic bol, terwijl ze een ravenzwarte lok achter haar oor schoof.