Haar hakken klikte op de grond en maakte een scherp geluid door de stilte heen. Het geluid van de nageltjes van de Tasmaanse duivel die haar volgde waren er amper door te horen. Ze had haar haren gevlochten, zoals altijd. Twee kleine vlechtjes aan de voorkant en de rest los. De hakken hadden dezelfde zwarte kleur als altijd, enkel de jurk die ze droeg had een andere kleur. De knielange jurk was voor de verandering een keer niet zwart maar bordeauxrood. Of dat een verbetering was wist ze zelf niet helemaal. De kleur stond haar, dat wist ze, anders had ze de jurk in de eerste plaats al niet gekocht, maar het voelde vreemd. Het was lang geleden dat ze iets aan had gehad dat niet compleet of gedeeltelijk zwart was. Haar riem met messen droeg ze boven de jurk, waardoor deze duidelijk te zien was.
De gangen waren vrij leeg en alle geluiden waren duidelijk hoorbaar. Het geluid van haar hakken, haar zachte ademhaling en het zachte gesmiespel van de enkele leerling die op de gangen te vinden was. Haar kleding was niet het enige vreemde, ze had die ochtend besloten naar de lessen te gaan. Daar had ze al snel spijt van gehad en het had niet lang geduurd voordat er weinig over was van de zin om te blijven zitten, te luisteren naar de leraar. Ze had de lessen uitgezeten en was nu rustig op weg naar buiten. Ze moest dit gebouw uit. Nu.
Het gouden zandlopertje dat ze rond haar hals droeg bewoog mee bij elke stap die ze deed en tikte zachtjes tegen haar sleutelbeen aan. Ze had er die ochtend heel even aan gedacht om het vervloekte ding af te doen, maar ze kon het niet. Ze kon het laatst tastbare wat Mats haar nagelaten had niet afdoen. Ze haatte het ding, ze haatte hem. Ze moest zichzelf elke dag herinneren aan zijn stomme actie om een gebouw in te rennen. Een brandend gebouw. Het meisje dat vast had gezeten en om hulp had geroepen. Dat deed het kind in haar gedachte tenminste, schreeuwen. Ze kon zich voorstellen hoe bang het kind was geweest, maar toch kon ze niet uitstaan dat het kind zo nodig zijn hulp nodig had moeten hebben. Ze had van hem gehouden, had hem ook keihard laten vallen, maar ze had van hem gehouden.
Toen ze de deuren opende en naar buiten stapte nam ze een moment rust om de lucht in te ademen. De zon heel even op haar gezicht te voelen. Niet zozeer omdat ze ervan hield, maar omdat ze ervan wilde genieten, moest genieten. Langzaam kwam ze weer in beweging en maakte ze haar weg naar het grasveld. Nog steeds liep Terra achter haar aan. Het beestje leek de laatste dagen niet te beseffen wat er mis was met haar bazin. Tári had een poging gedaan het uit te leggen, maar het was haar blijkbaar niet gelukt. Aan een Tasmaanse duivel uitleggen dat iemand dood is.. Het aan een vierjarige uitleggen was waarschijnlijk nog makkelijker. Het maakte ook niet uit. Ze zou er snel genoeg achter komen als hij gewoon nooit meer langs zou komen. Ondanks dat hij het beloofd had. Hij had het haar beloofd. Hij zou snel langs komen.. Juist.
Vlak voor het grasveld stopte ze even om haar hakken uit te trekken. Ze hield ze in haar handen terwijl ze over de groene deken liep. De grassprietjes streelde haar bloten voeten terwijl ze een rustig plekje opzocht en ging zitten. De grasvlekken die eventueel op haar jurk konden komen konden haar weinig schelen. Ze legde de hakken naast zich in het gras en ging op haar rug liggen.
‘Kom eens hier.’ Ze keek even naar Terra, die op haar buik sprong en goed ging liggen. Tári aaide het diertje terwijl ze naar de lucht keek. De helderheid dwong haar om haar ogen tot spleetjes te knijpen. Heel even bleef ze kijken naar de enkele wolk die langs kwam voordat ze haar ogen sloot. Haar oren had ze gespitst voor het geval dat ze ongewild bezoek zou krijgen.

Hij had een tussen uurtje. En dat betekende voor hem dat ze even konden gaan vliegen. Dregoe stond al vroeg opgezadelt in de stal. Syrax had daar voor gezorgt nog voor hij naar de les ging. Normaal zouden ze in de pauze gaan vliegen, maar een tussen uurtje was ook prima om even snel in de lucht te kunnen zijn natuurlijk. Met grote stappen rende Sy de trap af richting de deur waar hij bijna tegen op botsten, maar zichzelf nog net voor kon behoeden en opende hem om weer snel door te kunnen rennen richting de stallen. Dregoe begroeten zijn baasje al voor het gebouw en Syrax klom in het zadel en Dregoe steeg op. Heerlijk om die wind langs je heen te voelen gaan. Beter kon je het gewoon niet hebben. Toen ze hoger dan de school waren draaide Dregoe bij en ze vlogen richting het grasveld. Er waren zo te zien al leerlingen op het grasveld, maar dat mocht hun pret niet drukken. Ze scheerde door de lucht de ene na de andere stunt uithalend. Het voelde geweldig om op de rug van zijj draak te zijn. Sy klopte Dregoe op zijn schouder en de draak beantwoorden die met een te vrede brul. Ze scheerde langs verschillende leerlingen, maar de laatste lag plat op haar rug. De persoon leek hem wel interesant en Syrax wees langs de draak zijn oog naar beneden. Dregoe begreep hem meteen en dook rakelings langs een eenzame boom naar beneden. Ze scheerde vlak boven het gras in de richting van de liggende leerling en landen ver genoeg uit haar buurt voor Sy uit het zadel gleed. 'Gaat het of was je niet gevallen?' vroeg Syrax vriendelijk en lichterlijk bezorgt. Als ze door hem gevallen was zou Sy er alles aan doen om haar te helpen, maar dat was nog even afwachten. Dregoe kwam naast hem staan en bekeek het meisje en haar vreemde huisdier. Ook Syrax had zo een diertje nog nooit gezien...

Rust. Dat had ze nu nodig. Rust om alles een plaatsje te geven, rust om haar ex – sorry – overleden ex te haten. Maar vooral om dat kleine rot kind te haten. Rust.. Iets wat ze hoopte te hebben met haar rug op de grond liggend, haar hakken kaarsrecht naast zich en Terra kalm op haar borst. Maar ja, ze had nooit die rust.
De schaduw die haar zon weg nam was niet anders dan opgevallen. 'Gaat het of was je niet gevallen?' Klonk een stem. Ze rolde met haar ogen achter diens oogleden. ‘Hm.’ Zei ze zacht voor ze haar ogen opende. ‘Ik ben niet gevallen en je staat in mijn zon. Normaal zou ik er geen problemen mee hebben, maar het blijkt dat iedereen zo nu en dan zonlicht nodig heeft.’ Haar ogen gleden naar het huisdier van de jongen. Ze zuchtte zachtjes en klakte met haar tong. Terra sprong met een grom van haar borst af en ging in het gras liggen. Tári ging zitten en keek de jongen een beetje geïrriteerd aan. Waarom kon het nou nooit eens een keertje zijn zoals zij het wilde? Dit prinsesje kreeg veel te weinig haar zin. Prinsesje.. In de seconde dat het woord door haar hoofd schoot rilde ze kort. Ze was verwend – volgens de meeste – en hield van alles wat bij een rang als dat kwam, behalve de benaming. Prinsesje, jak.
‘Je vraagt me of ik ergens pijn heb? Of ik gevallen ben? Als je die twee vraag moet stellen, moet je dan niet je excuses aanbieden dat je niet hebt opgelet?’ Ze trok haar wenkbrauwen vragend op en grijnsde kort. Ze schudde kort haar hoofd en liet Terra op haar schoot kruipen. Ze wilde het liefst dat deze jongen weer op de rug van dat huisdier van hem zou kruipen en weg zou vliegen. Maar goed, voor nu zou ze er niks van zeggen en gewoon even genieten van de oh zo vriendelijkheid van deze onbekende jongen.

Meh.. Hoop dat je er wat me kan, anders moet je het even laten weten

Syrax bleef een beetje ongerust afwachten op antwoord, maar kreeg die al snel. Gelukkig maar dat ze niet gevallen was. 'Tja er groeit vast niet veel zonder de zon.' zei Sy en stapte iets opzij waardoor Dregoe hem even vreemd aan keek, maar grijnsde toen hij begreep waarom zijn baasje en vriend opzij ging. Zelf ging de draak liggen en keek rustig naar het diertje dat van haar af sprong. Het gromde even, maar Dregoe was niet onder de indruk. Dat beest kon hij gemakkelijk in vlammen op laten gaan, maar had er geen zin in om tot een gevaarlijk dier gebombardeerd te worden. Hij at enkel vis en geen vlees dus hadden mensen en dieren die niet in het water thuis hoorde weinig van hem te vrezen. Tenzij ze de zwarte draak er toe dwongen. Syrax was slim genoeg om niet gelijk op de volgende woorden van het meisje te reageren. Ze was niet gevallen dus, waarom zou hij zijn excuses dan aan haar moeten maken. 'Je zei dat je niet gevallen was dus waarom zou ik dat dan doen?' vroeg Syrax op rustige toon en ging met zijn rug tegen zijn draak aan zitten. Het was heerlijk om zo te gaan zitten, maar Dregoe vond dat alleen maar wel fijn dan erg. Beide keken ze naar het meisje en wachten af op wat ze nu ging zeggen of doen, want beiden hadden ze zo'n vermoeden dat ze verwend was...

De opmerking van de jongen negeerde ze. Het was een opmerking die hij achterwegen had kunnen laten. Het enige wat ze deed was kort glimlachen toen hij aan de kant stapte. Het kon haar niet schelen waarom hij opzij ging, zolang zij maar wat zon had.
Toen ze was gaan zitten keek ze de jongen wat geïrriteerd aan. Hij had haar plan om even rustig alleen te zijn verpest en dat zou hij weten ook. ‘Je vraagt me of ik ergens pijn heb? Of ik gevallen ben? Als je die twee vragen moet stellen, moet je dan niet je excuses aanbieden dat je niet hebt opgelet?’ Ze trok haar wenkbrauwen vragend op en grijnsde kort. De jongen reageerde niet meteen op haar woorden, maar een reactie bleef niet helemaal uit. 'Je zei dat je niet gevallen was dus waarom zou ik dat dan doen?' De toon van de stem van de jongen was rustig en hij ging met zijn rug tegen de draak zitten. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik geloof dat je je oren moet laten uitspuiten. Ik zei niet dat je je excuses aan moest bieden omdat ik wel dan niet gevallen ben, maar omdat je niet hebt opgelet. Als je had opgelet had je de vraag niet hoeven te stellen, dan had je geweten of ik gevallen was of niet.’ Ze had rustig gesproken en haar ogen waren emotieloos op de jongen blijven hangen. Hij moest echt Oost-Indisch doof zijn.

Dat die meid dat hij doof was? Nee dat was Syrax niet, maar op haar laatste woorden zou hij geen antwoord geven. Tenminste niet het antwoord wat ze wilde horen. Hm, maar ze hadden wel opgelet. Ze hadden hoog genoeg gevlogen tenminste. 'Niet echt nee. Dregoe en ik zaten op een mooie hoogte dus voor het uitkijken hoef ik me geen zorgen te maken.' zei Syrax en voelde hoe de zwarte draak zijn kop op schoot legde. Zachtjes begon hij het te aaien en keek met een rustige blik naar het meisje. Ze mocht dan willen dat Sy zijn excuses zou gaan maken, maar dan had ze het goed mis. Ze was niet gevallen tijdens hun over vlucht dus waarom zou hij haar dan spijt betuigen. Syrax voelde zich niet eens schuldig en als hij dat wel had dan maakte hij echt wel zijn excuses.

FLUT!

'Niet echt nee. Dregoe en ik zaten op een mooie hoogte dus voor het uitkijken hoef ik me geen zorgen te maken.' Zachtjes grinnikte om zijn woorden. De jongen had blijkbaar niet door wat ze bedoelde. Ze wachtte tot de draak zijn kop op de schoot van zijn baas had gelegd voordat ze haar hoofd iets kantelde. ‘Je vroeg me of ik mezelf had bezeerd, toch?’ Ze hield haar hoofd iets schuin en glimlachte kort. ‘Als je inderdaad opgelet had, had je geweten of ik mezelf had bezeerd, of ik gevallen was. Dus blijkbaar zou je je wel zorgen moeten maken over het uitkijken.’ Haar stem was kalm en bijna vriendelijk, bijna. Waarschijnlijk maakte de combinatie met haar twinkelde ogen het minder aannemelijk te geloven dat ze ineens vriendelijker was geworden.
Ze zuchtte kort even en schudde haar hoofd. ‘Ik hoef je excuses niet, je zou ze toch niet menen. Het enige dat ik van je wil is dat je beseft dat je de ene vraag niet kan stellen zonder een directe reactie te krijgen.’ Ze bleef de jongen rustig aankijken en trok haar wenkbrauwen kort omhoog in een stille vraag.
Ze keek even naar de zwarte draak en toen weer naar de jongen. ‘Wat is je naam?’ Goed, ze waren waarschijnlijk verkeerd begonnen, wat zoals gewoonlijk aan haar lag. Ze was alleen de beroerdste niet en had eigenlijk helemaal niet zoveel zin om een half uur lang uit te leggen hoe ze over het voorval dacht. De irritatie van eerst was deels weggeëbd en het enige wat over was van deze emotie was een zwakke twinkeling in haar ogen. Misschien moest ze voor een keertje niet zo moeilijk doen en voor de verandering een keertje wat aardiger doen tegen iemand die ze nog niet kende.

De meest late reactie die ik 0ooit heb gegeven.. So sorry..

Hm. ze was bijna vriendelijk in haar woorden. Maar misschien had ze toch wel een beetje gelijk. Ze gingen vaak zo snel dat echt goed uit kijken of iemand geraakt kon worden vaak lastiger was, maar Sy vertrouwde er wel op dat zijn draak op de juiste hoogte vloog. De mensen zouden zich hooguit bijna dood schrikken dat was alles, maar echt van een poot of een staart nog een vleugel kon daar de boosdoener van zijn. 'Misschien, maar je zou eerder van schrik gevallen kunnen zijn geweest.' Zei Syrax en Dregoe maakte een instemmend geluidje. Syrax aaide zijn draak en haalde enkel zijn schouders op op haar volgende woorden. Ze mocht doen met zijn excuses wat ze wilde. Als het niet gewenst was prima moest ze zelf weten. dacht de jongen en behield zijn blik op zijn schubbige vriend, tot ze naar zijn naam vroeg. Hij was diep in gedachten geweest over hoe dit meisje hoewel ouder dan hem toch zo anders leek dan andere. Misschien moest hij op houden ze te vergelijken, maar Syrax keek haar eerst vragend aan of hij haar vraag niet had gehoord. Maar al snel kwamen haar verre woorden tot hem door. 'Syrax, Syrax Moonus en hoe is jouw naam?' vroeg Sy na zich voor gesteld te hebben.

Het had geen zin om boos te blijven op de jongen. Om eerlijk te zijn was haar stemming om een slachtoffer van hem te maken er ook wel een beetje uit. Misschien was het niet verkeerd om voor de verandering een keertje aardig te doen. In elk geval kon ze het proberen. Ze was geen monster, een poging was altijd een mogelijkheid.
Haar eerste logische vraag nu ze dit besloten had voor zichzelf was zijn naam. Hoe heette de jongen waar ze net zo tegen te keer aan het gaan was? Wat was de naam van de jongen met de draak? Ze was nieuwsgierig, dus het was niet vreemd dat ze hem naar zijn naam vroeg. Toch zou je het haar niet snel zien doen. Waarom? Simpel, ze hield er niet van andere haar naam te geven. Als ze een ander zijn of haar naam vroeg, wilde andere dat van haar ook weten. Zo ook deze jongen. 'Syrax, Syrax Moonus en hoe is jouw naam?' De jongen had even nodig gehad voor hij antwoord had kunnen geven op haar vraag, maar zijn antwoord was wel heel erg volledig.
‘Voor- en achternaam?’ Vroeg ze zachtjes met een lach, een oprechte lach. Ze keek de jongen even met twinkelende ogen aan. Ze was nog wel bereid om hem haar voor- en achternaam te geven, maar verder dan dat ging ze niet. Het was al heel wat dat ze haar voornaam òf achternaam gaf, laat staan haar volledige naam. ‘Tári Chronos.’ Ze glimlachte even vriendelijk en knikte naar Terra. ‘En dit is Terra.’ De Tasmaanse duivel gromde zachtjes, maar vriendelijk.
Tári’s ogen gleden terug naar de jongen en haar gezichtsuitdrukking werd vragend. ‘Vlieg je vaker?’ Ze wist hoe het was om te vliegen.. Zelf althans. Ze vond het geweldig, alleen moest ze er altijd rekening mee houden dat ze ontzettend misselijk was na het vliegen. Ze vroeg zich alleen wel af of het vliegen op de rug van een draak hetzelfde was. Misschien lag het ook wel gewoon aan haar en was zij de enige die misselijk werd van het vliegen.

Ze leek eindelijk wat vriendelijker te worden, maar Syrax bleef op zijn hoede. De oprechte lach van haar kant na haar woorden maakte dat Sy lichte blosjes op zijn wangen kreeg. Wat was daar verkeerd aan niets toch? Syrax snapte eigenlijk niet dat ze erom lachen kon dat hij haar zijn voor en achternaam gaf. Maar toen ze weer begon te spreken en zichzelf voorstelde als Tári Chronos kwam een verlegen glimlach op zijn lippen. 'Aangenaam Tári en Terra.' zei Syrax en vond dat dier type ook wel bij haar passen. Meer om hoe ze zich kleden en als eerste zich gedragen had, maar daar veroordeelde hij haar niet om. Niemand was volmaakt ook hij zelf niet. Een vragende blik wekte zijn nieuwsgierigheid. Maar haar vraag maakte hem wat opener. 'Zo vaak als maar kan. Na het huiswerk ben ik altijd in de lucht te vinden met of zonder Dregoe.' zei Syrax en krabbelde even achter Dregoe zijn oren. Deze maakte tevreden geluidjes en likte daarna zachtjes Syrax zijn hand. als het dier wilde kon hij dat ook zonder zijn plakkerige speeksel doen, maar vaak was de draak daar te enthousiast voor. 'Zou je het eens willen proberen?' vroeg hij toen voor hij er echt over na gedacht had. Misschien wilde ze het al heel lang en was ze gewoon nieuwsgierig? Zelf had hij nooit last van het vliegen tenzij ze te lang gevlogen hadden dan waren zijn benen net tril pudding.

De lichte blos op de wangen van de jongen was haar niet ontgaan, maar ze liet het gaan. De vraag waarom de blos op zijn wangen was verschenen was al snel weer verdwenen toen ze zichzelf voorstelde. 'Aangenaam Tári en Terra.' Zei hij met een verlegen glimlach en ze knikte kort als reactie.
Haar blik werd nieuwsgierig en ze vroeg hem of hij vaak vloog. Nu ze wat vriendelijker deed was ze meteen een stuk nieuwsgieriger. Nou ja, nu liet ze het gewoon sterker blijken.
'Zo vaak als maar kan. Na het huiswerk ben ik altijd in de lucht te vinden met of zonder Dregoe.' Deze woorden spitste haar horen. Met òf zonder. Een glimlach brak door op haar gezicht en ze keek Syrax met twinkelende ogen aan. ‘Zonder? Wat is je dierlijke vorm?’ Ze was nog niemand tegen gekomen die in zijn of haar dierlijke vorm de mogelijkheid tot vliegen had. Ze vroeg zich af of andere hetzelfde probleem hadden als zij. Voor haar gevoel was zij de enige met het idiote probleem.. Maar wie weet.
'Zou je het eens willen proberen?' Een beetje verbaasd keek ze van hem naar de draak en weer terug. ‘Proberen?’ Er verscheen een vragende blik op haar gezicht. Als hij er geen problemen mee had.. Nee, misschien was het niet het beste plan ooit. Ze lachte zachtjes en schudde haar hoofd. ‘En dat terwijl ik net zo tegen je deed?’ Ze meende de vraag, ze vroeg zich oprecht af waarom hij het voorstelde terwijl ze net nog zo bot tegen de jongen gedaan had, maar ze stelde de vraag ook om zichzelf wat tijd te geven om het te overwegen. Ze voelde er immers niks voor om ja te zeggen en vervolgens misselijk te zijn. Haar ogen gleden kort naar Dregoe en ze glimlachte kort naar de draak. Ze kon moeilijk ontkennen dat ze nieuwsgierig genoeg was om in te gaan op zijn aanbod, maar toch was er dat stemmetje in haar hoofd dat haar waarschuwde voor de misselijkheid die kon volgen. De vraag was alleen wat er van die twee zou winnen.

Zijn vraag leek haar even uit de baan te hebben geduwt. Maar Syrax zei er verder niets over omdat hij wel vaker met stomheid geslagen mensen te maken had gehad. Haar vragende blik was best grappig. Haar woorden echter zoals de meeste zeiden. Waarom hij dat voorstelde omdat ze net nog bot tegen hem gedaan hadden, maar de vraag over welke dierlijke vorm hij had zou hij als eerste beantwoorden. 'Mijn dierlijke vorm is een visarend. Jij hebt vast ook een vliegend dier als je zo reageerd?' vrieg Syrax aan het einde van zijn zin en streelde Dregoe die de glimlach van Tari na probeerde te doen, maar net zoals bij de eerste keer dat hij het bij Syrax probeerde mislukte dat een beetje en leek het alsof hij geen tanden had. 'Waarom niet? Jij had vast een rede om bot te doen, dus waarom zou ik daar boos om moeten worden?' vroeg hij oprecht en keek haar even vragend aan terwijl de zwarte draak zich in een zittende positie zetten en vrolijk met zijn staart kwispelde. Hij had wel zin in een vlucht.

Ze was altijd al trots geweest op haar dierlijke vorm. Ze vond het alleen nog steeds erg jammer dat het zo zijn nadelen met zich mee droeg. Het antwoord dat de jongen haar gaf, maakte haar een stukje vrolijker. 'Mijn dierlijke vorm is een visarend. Jij hebt vast ook een vliegend dier als je zo reageert?' Ze knikte met een glimlach. ‘Hm-mh.’ Ze keek even om zich heen om te kijken of ze ergens zwarte vogels zag. Sinds ze erachter was gekomen wat haar dierlijke vorm was, had ze een liefde gekregen voor zwarte vogels. Niet alleen de roek, maar ook de kraai, raaf en kauw. Haar blik gleed terug naar de jongen toen ze geen van de zwarte wezentjes zag. ‘Een roek.’ Een elegant, nieuwsgierig en speels dier. Ze kon zichzelf vergelijken met het karakter van het dier, maar haar haarkleur maakte het soms vreemd voor andere om te geloven dat haar dierlijke vorm vrijwel compleet zwart was. ‘Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen met een vliegend dier als dierlijke vorm.’ Ze knikte kort in een soort erkenning.
Ze glimlachte toen ze zag dat de draak haar glimlach na probeerde te doen. Het dier slaagde er niet geheel in, maar het was een mooie poging.
'Waarom niet? Jij had vast een rede om bot te doen, dus waarom zou ik daar boos om moeten worden?' Antwoorde hij op haar vraag. Ze hield haar hoofd even schuin en schudde er toen twijfelend mee. Ze hielp mensen niet graag, maar op de een of andere manier wilde ze deze jongen nu helpen. ‘Daar maak je een fout.’ Ze leunde op haar rechterhand en glimlachte een beetje geheimzinnig. ‘Had ik er een reden voor? Misschien ben ik wel gewoon graag bot tegen andere.’ Haar glimlach veranderde in een grijns en een zachte lach verliet haar mond. ‘Heb je zoveel vertrouwen in andere of ben ik het alleen die je zo snel vergeeft?’ Haar ogen twinkelde even plagend voordat ze zich weer terug veerde in haar rechte positie. ‘Want geloof me maar als ik zeg dat ik vaak zat bot ben zonder reden en ik ben niet alleen.’ Ze trok haar wenkbrauwen kort op en bleef de jongen zo aankijken.

Tarí knikte met een glimlach op haar lippen toen hij haar zijn dierlijke gedaante vertelde. Ook zei zij dat ze zelf een roek had als dierlijke vorm. Syrax grijnsde even toen ze zei dat nog niemand was tegen gekomen die ook een vliegend dier als dierlijke vorm had. 'Ik wel en ze zit bij mij in de club. Je hebt misschien wel van The Sky Dansers gehoord?' zei Syrax en keek haar vragend aan. Ja Samantha was een reiger, maar dat mocht de pret niet drukken. Het zou leuker zijn als er meer leden zouden komen, maar dat kwam van zelf wel. Maar toen ze zei dat hij een fout maakte keek Syrax haar even met een verbaasde blik aan. Wat was er mis met hoe hij andere snel vertrouwde, maar als hij voelde dat er iets niet in de haak was zou Syrax zichzelf nooit zo open stellen. 'Misschien Tarí, maar ik voel wel of ik iemand kan vertrouwen of niet. Het is een soort van dierlijk instinkt laat ik maar zeggen. Iets wat Dregoe me heeft aangeleerd, maar ik denk dat elk dier zijn baasje wel het een of ander bij brengt zonder dat zelf te beseffen.' zei Syrax en klopte even op de schouder van zijn draak die een te vrede geluidje maakte en zich uit zijn zittende positie haalde en met rustige passen richting Tarí liep met een luid besnuffelend geluid. Haar laatste woorden waren toch een beetje verontrustend. 'Hm, tja daar is niets aan te doen denk ik dan?' zei hij al klonk het vragend zo bedoelt was het niet.

Ze kon toch niet voor eeuwig en altijd mensen weg blijven jagen? Ook zij was gewoon een persoon en ook zij kon zo nu en dan best vriendelijk zijn, al zei de het zelf. Ze zou het niemand vertellen, maar stiekem was haar gedrag enkel een muur om zichzelf te beschermen. Ze had genoeg van de rotte aard van mensen gezien om er niet meer vanuit te gaan dat mensen altijd maar aardig waren, want dat waren ze in principe waar zelden. Verdomd zelden.
'Ik wel en ze zit bij mij in de club. Je hebt misschien wel van The Sky Dansers gehoord?' Antwoorde Syrax op haar vraag en ze knikte kort. ‘Hmja, ik heb er wel eens van gehoord geloof ik.’ Ze had het niet op gezocht of wat dan ook, maar ze had er wel eens andere over horen spreken. Ergens vaag in de voorbijgang. Ze had er verder geen aandacht aan besteed, maar ze herkende de naam genoeg om te weten dat ze er weldegelijk eens van gehoord had.
Toen ze hem vroeg waarom ze hem de kans bood om op zijn draak te vliegen, was haar eerste reactie hem de vraag stellen waarom hij dat zou doen na haar eerdere gedrag. Zijn reactie daarop was in haar ogen genoeg reden om hem iets te leren. Ze hield er niet van om andere te helpen. Waarom? Omdat andere haar net zo goed vrijwel nooit hielpen. Misschien lag dat wel aan haar en was het puur en alleen haar fout. Was ze gewoon te bot, te hebzuchtig, te moordlustig? Misschien gaf ze alle andere wel gewoon de schuld om er zelf maar vanaf te zijn..
‘Daar maak je een fout.’ Ze leunde op haar rechterhand en glimlachte een beetje geheimzinnig. ‘Had ik er een reden voor? Misschien ben ik wel gewoon graag bot tegen andere.’ Haar glimlach veranderde in een grijns en een zachte lach verliet haar mond. ‘Heb je zoveel vertrouwen in andere of ben ik het alleen die je zo snel vergeeft?’ Ze bleef in die houding naar Syrax kijken. 'Misschien Tarí, maar ik voel wel of ik iemand kan vertrouwen of niet. Het is een soort van dierlijk instinkt laat ik maar zeggen. Iets wat Dregoe me heeft aangeleerd, maar ik denk dat elk dier zijn baasje wel het een of ander bij brengt zonder dat zelf te beseffen.' Hij klopte op de schouder van de draak, die een tevreden geluid maakte en daarna luid snuffelend haar kant op kwam. Haar ogen twinkelde even plagend voordat ze zich weer terug veerde in haar rechte positie. ‘Want geloof me maar als ik zeg dat ik vaak zat bot ben zonder reden en ik ben niet alleen.’ Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze naar de jongen. 'Hm, tja daar is niets aan te doen denk ik dan?' Ze sloot haar ogen even en keek toen even naar het huisdier van de jongen. Terra was iets dichter naar haar bazin gegaan, maar leek niet bang te zijn. Het was meer uit voorzorg. Tári’s blik ging terug naar Syrax en ze zuchtte zacht. ‘Hm.. Laat me je iets vertellen.’ Ze glimlachte. ‘Misschien is het iets wat je allang weet, maar waar je gewoon geen aandacht aan wilt besteden. Misschien weet je het nog niet.’ Ze bleef even stil en sloeg toen haar ogen ten hemel. Een lach glipte over haar lippen heen en ze schudde lachend haar hoofd. ‘Je kan niks doen aan het gedrag van een ander, maar je kan je er wel tegen beschermen.’ Ze glimlachte even naar de jongen en na even gezwegen te hebben haalde ze een van haar messen uit de riem, hield hem de jongen voor. ‘Want als je je teveel laat beïnvloeden door de mensen die je in je leven tegen komt, kan ook jij besmeurd raken met al die haat. Als je maar iemand vertrouwd, meer is er niet nodig om de fout in te gaan.’ Haar glimlach verdween en ze stopte het mes terug in haar riem. Haar blik ging echter niet terug naar de jongen, maar bleef op Terra hangen.

Sorry voor de laatheid

Misschien had ze gelijk, maar misschien ook niet. Syrax luisterde naar wat ze zei en liet haar uit praten, Hij zag het nut niet om Tari in de reden te vallen. Zijn ogen keken echter wel even richting het mes dat ze hem voor hield Maar bij haar laatste woorden stak ze hem weer terug. Hij moest even na denken over wat ze gezegd had, maar eerlijk was eerlijk. Ze had wel gelijk. Syrax leunde wat naar achteren, maar werd naar voren geduwd door Dregoe die naast hem ging liggen zodat Syrax tegen zijn vriends schouder aan kon leunen. 'Hm, misschien heb je gelijk, maar waar ligt het punt in bang te zijn voor anderen terwijl ik mijn best doe juist het tegenover gestelde te doen.' zei Syrax met gesloten ogen, maar opende ze weer toen hij verder begon te spreken. 'Er zullen vast momenten zijn dat ik mijn keuzes zal vervloeken of ze juist koesteren dat ik weer een overwinning voor mezelf behaald heb. Het was niet gemakkelijk voor me om op je af te lopen en die eerste vraag te stellen. Ik ben eigenlijk mensen schuw, maar mijn vriend hier heeft me al een heel eind op weg geholpen. Er zijn ook ontmoetingen die ik liever vergeten zou door dat ik hun mijn hulp aangeboden had...' vervolgde hij en dat hij geen invloed op een ander zijn gedrag had dat had Alice wel als voorbeeld gegeven. 'ik wil ook niemand veranderen of zeggen hoe ze moeten leven, dat moeten ze zelf weten hoe ze willen leven. Maar ik wil niet meer bang weg kruipen in een hoekje als een bang konijn Tari! Ik wil gewoon met mensen om kunnen gaan zoals het hoort en niet bij elk onverwacht dingetje mezelf puur uit instinkt achter een muur van vuur te verstoppen.' Even had hij vast beraden geklonken, maar hij wenden zijn blik af bij de gedachten aan de furieuze blik van zijn mentor toen Syrax van hem geschrokken was en zijn sikje in de fik had gestoken. 'Dat is me in een les van Master Savador ook gebeurd... en... toen... stond... zijn... baardje... in de... fii...' dat laatste woordje kreeg hij niet over zijn lippen en ook begon Syrax steeds zachter te spreken en hij dook steeds verder in elkaar. Bang dat de Master in de buurt was en het horen kon...

Je kon het misschien vreemd noemen dat ze de jongen wilde helpen, maar het kon geen kwaad. Die ene keer dat ze iemand hielp was niks vergeleken met al die keren dat ze andere het leven zuur maakte. Ze vertelde de jongen iets wat ze zelden zou vertellen. Waarschijnlijk zou hij de link nooit kunnen leggen met haar. Hoe kon hij ook? Hij kende haar helemaal niet.
‘Je kan niks doen aan het gedrag van een ander, maar je kan je er wel tegen beschermen.’ Ze glimlachte even naar de jongen en na even gezwegen te hebben haalde ze een van haar messen uit de riem, hield hem de jongen voor. ‘Want als je je teveel laat beïnvloeden door de mensen die je in je leven tegen komt, kan ook jij besmeurd raken met al die haat. Als je maar iemand vertrouwd, meer is er niet nodig om de fout in te gaan.’ Haar glimlach verdween en ze stopte het mes terug in haar riem. Haar blik ging echter niet terug naar de jongen, maar bleef op Terra hangen. Ze had de jongen weldegelijk naar haar mes zien kijken, maar hij was niet de eerste en ze trok zich er niet heel erg veel van aan. Hij had haar helemaal uit laten praten, had haar voor geen enkele seconde gestoord of onderbroken. Syrax leunde tegen de schouder van de draak voordat hij sprak. 'Hm, misschien heb je gelijk, maar waar ligt het punt in bang te zijn voor anderen terwijl ik mijn best doe juist het tegenover gestelde te doen.' Hij had zijn ogen gesloten gehad tijdens deze woorden, maar opende ze weer toen hij verder ging. 'Er zullen vast momenten zijn dat ik mijn keuzes zal vervloeken of ze juist koesteren dat ik weer een overwinning voor mezelf behaald heb. Het was niet gemakkelijk voor me om op je af te lopen en die eerste vraag te stellen. Ik ben eigenlijk mensen schuw, maar mijn vriend hier heeft me al een heel eind op weg geholpen. Er zijn ook ontmoetingen die ik liever vergeten zou door dat ik hun mijn hulp aangeboden had...' Haar ogen gleden langzaam naar de jongen, maar toch bleven ze halverwege hangen. Ze had het vreemde vermoeden dat hij ineens zou stoppen met praten op het moment dat ze hem aan zou gaan kijken. 'ik wil ook niemand veranderen of zeggen hoe ze moeten leven, dat moeten ze zelf weten hoe ze willen leven. Maar ik wil niet meer bang weg kruipen in een hoekje als een bang konijn Tari! Ik wil gewoon met mensen om kunnen gaan zoals het hoort en niet bij elk onverwacht dingetje mezelf puur uit instinkt achter een muur van vuur te verstoppen.' De vastberadenheid in zijn stem zorgde voor een glimlach op haar gezicht. Ze keek hem nu wel recht aan. Syrax leek ineens te beseffen dat hij zojuist echt gesproken had wat hij dacht en zijn toon veranderde vrijwel direct. 'Dat is me in een les van Master Savador ook gebeurd... en... toen... stond... zijn... baardje... in de... fii...' Heel even bleef ze stil voordat ze zachtjes begon te lachen. Ze schudde haar hoofd en keek Syrax toen met twinkelende ogen aan. ‘Ik heb je nooit gezegd dat je bang moest zijn, ik heb je enkel gezegd dat je niet iedereen klakkeloos moet vertrouwen.’ Ze haalde haar schouders op en knikte. ‘Je hebt me net best wel een hele hoop over jezelf verteld, waardoor ik bijna zou willen zeggen dat je niet mensenschuw bent.’ Ze glimlachte even en keek even peinzend naar het gras. ‘Ik heb het je alleen maar verteld omdat je mijn woorden wel heel makkelijk aannam, wel heel erg makkelijk vergeven had wat er gebeurd was.’ Ze fronste. ‘Ik vertelde het je omdat ik die fout ooit maakte en nooit meer recht zal kunnen zetten wat er die dag gebeurd is.’ Ze keek Syrax weer aan en schudde de gedachte van zich af. ‘Maar vertel me, hoe reageerde Master Savador?’ Twinkelingen waren in haar ogen verschenen en haar mond werd gesierd door een brede grijns. Ja, natuurlijk maakte dit haar ontzettend nieuwsgierig.

Oh, zo had Syrax het nooit bekeken. Tari vertelde meer dan hij verwacht had dat er nog zou komen na zijn eigen gedachten te hebben uit gesproken. Er waren echt momenten dat Syrax liever weg liep, maar als Dregoe in de buurt was hem dan juist de confrontatie in duwde. Hoe veel blunders had hij in de tussen tijd wel niet gemaakt? Zoals tegen de deur van een lokaal aan geknald of Master Savador voor de zoveelste keer kwaad te hebben gemaakt en nog veel meer, maar Tari vroeg er gewoon naar hoe de Master gereageerd had en aan haar grijns te zien zou ze vast in lachen uit barsten? 'Als ik eenmaal goed met iemand kan praten valt die angst van me af. Hoewel je net dat mes liet zien, maar verder merk ik dat je een goed hart hebt Tari. Misschien beschadigt door wat ooit gebeurd is, maar daar heb ik geen deel van dus vraag ik daar ook niet naar. Puur uit respect naar jouw. Maar ik ben je dankbaar voor je woorden.' zei Syrax en slikte even om de vraag te beantwoorden over hoe Savador gereageerd had. Snel keek hij even rond of de lange zwarte harige man echt niet in de buurt was. 'Furieus, het scheelde maar weinig of hij had me geslagen.' kwam het er bijna piepend uit. Hij voelde Dregoe zijn snuit even tegen zijn arm en hij streelde de neus van zijn draak. 'Maar zeg het tegen niemand anders krijg ik er misschien problemen mee?!' voegde hij er aan toe en hoopte dat Tari het niet verder vertellen zou...

XD

Het was niet voor niets dat ze Syrax had verteld wat ze hem verteld had. Ze wist hoe manipulatief andere konden zijn, ze was er zelf een van. Ze was zelf een van die mensen die andere langzaam in de val lokte en die val dan ineens dichtsloeg. Ze had wel gemerkt dat ze dat de laatste tijd steeds minder vaak deed en steeds minder zin had om de val dicht te slaan. Ja, ze speelde nog steeds hetzelfde spelletje met vrijwel iedereen die ze tegen kwam, maar ze maakte het nog maar zelden af. Die tijd had ze gehad en ze was er niet bepaald trots op..
‘Ik heb je nooit gezegd dat je bang moest zijn, ik heb je enkel gezegd dat je niet iedereen klakkeloos moet vertrouwen.’ Ze haalde haar schouders op en knikte. ‘Je hebt me net best wel een hele hoop over jezelf verteld, waardoor ik bijna zou willen zeggen dat je niet mensenschuw bent.’ Ze glimlachte even en keek even peinzend naar het gras. ‘Ik heb het je alleen maar verteld omdat je mijn woorden wel heel makkelijk aannam, wel heel erg makkelijk vergeven had wat er gebeurd was.’ Ze fronste. ‘Ik vertelde het je omdat ik die fout ooit maakte en nooit meer recht zal kunnen zetten wat er die dag gebeurd is.’ Ze wist dat het nooit meer goed te maken was.. Ze kon mensen hun leven niet terug geven of de mogelijkheid alle vier hun ledenmaten weer te gebruiken. Ze had fouten gemaakt die ze nooit meer recht zou kunnen zetten en dat enkel en alleen omdat ze zich mee had laten trekken in de zaken van andere..
Ze keek Syrax weer aan en schudde de gedachte van zich af. ‘Maar vertel me, hoe reageerde Master Savador?’ Twinkelingen waren in haar ogen verschenen en haar mond werd gesierd door een brede grijns. Ze was nieuwsgierig aangelegd en het kon geen kwaad het de jongen te vragen toch?
'Als ik eenmaal goed met iemand kan praten valt die angst van me af. Hoewel je net dat mes liet zien, maar verder merk ik dat je een goed hart hebt Tari. Misschien beschadigt door wat ooit gebeurd is, maar daar heb ik geen deel van dus vraag ik daar ook niet naar. Puur uit respect naar jouw. Maar ik ben je dankbaar voor je woorden.' Beantwoorde hij haar eerste woorden. Ze keek hem met een frons aan en klemde haar kaken op elkaar. Een goed hart.. Respect. Voor haar? Ze schudde kort met haar hoofd. ‘Ik zou je graag willen geloven, maar ik denk niet dat ik nog behoor tot de mensen met een goed hart, daarvoor ben ik die lijn veel te ver over gestapt.’ Ze glimlachte even pijnlijk.
'Furieus, het scheelde maar weinig of hij had me geslagen.' Het had bijna piepend geklonken en Tári grijnsde kort. De draak stond zijn baasje bij. 'Maar zeg het tegen niemand anders krijg ik er misschien problemen mee?!' Ze fronste en keek hem zwijgend aan. ‘Problemen? Wat wilt hij doen? Je na laten blijven?’ Ze grinnikte. Natuurlijk kende ze de reputatie van de hoofdmeester, maar ze kon zich bijna niet voorstellen dat hij als straf zou afmaken wat hij begonnen was. Misschien kon ze zijn woede zelf nog wel begrijpen.

Hij kon het haar moeilijk kwalijk nemen dat ze door de verkeerde keuzes zo geworden was, maar Syrax wist niet hoe hij anders op mensen moest reageren of over komen. Hij wist dat hij ook een kalme furieuze kant had, maar die gebruikte hij enkel tijdens de lessen in vuur magie. Goed hij vertrouwde anderen misschien wat te snel, maar hij wilde het nu wel over iets anders hebben. Maar daar had Tarí gelijk wat kon de master nog doen als iedereen het wist nog dat ze het van hem hadden. 'eerlijk gezegd wil ik daar niet aan denken. Die man heeft gewoon de pik op me. Bij elke les die we samen hebben lijkt hij wel alsof alles gelijk goed moet of hij wordt kwaad om de kleinste misverstanden.' zuchten Syrax, maar hij stond op. Hij wilde niet aan dit soort dingen denken. 'Wilde je nog een rondje mee vliegen? Anders ga ik door ik moet nog huiswerk maken.' zei Syrax en hij aaide zijn vriend over zijn kop die ook op stond en Tarí en haar huisdier aan keek.

(Flut)

Het was duidelijk dat de jongen niet het makkelijkst in elkaar zat. Hij luisterde naar haar en hij was duidelijk zelfs bereid om haar standpunt te bekijken. Dat was iets wat ze niet gewend was. Meestal gingen mensen tegen haar in, begonnen mensen een discussie met haar. Het was prettig om voor de verandering iemand te hebben die gewoon luisterde. Ja, er waren andere mensen die dat deden, maar zij kenden haar. Deze jongen kon ze nog tot een wild vreemde benoemen. Wild vreemde snapte meestal niet dat ze niet direct iets kwaads bedoelde met haar standpunt. Ze gingen met haar in discussie en het liep dan snel uit in een steeds hetere discussie. In die gevallen wilde ze haar gelijk en zou ze de discussie ook niet zomaar stoppen. Dan kreeg ze meer plezier in het lastig vallen van de ander en daardoor werd het alleen maar erger en erger. Dit gold echter niet voor Syrax.
De jongen vertelde haar dingen die vrij persoonlijk waren. Ook een ding wat ze niet gewend was. Het werkte positief: ze wilde hem helpen.
Ze vertelde haar mening aan hem. Hoe ze dacht over het vertrouwen van andere mensen en hoe dat vertrouwen je soms compleet kon veranderen. Ze vertelde hem iets over zichzelf, wat op de een of andere manier toch beter uitpakte dan ze had verwacht. Het was vreemd hoe een normaal gesprek haar open stelde voor dingen die ze anders nooit gedaan had. Ze vertelde hem dat hij haar niet voordeed als een mensenschuwe jongen. En natuurlijk stelde ze hem die ene vraag. Waar hij bang voor was. Wat zou Savador in hemelsnaam willen doen?
'eerlijk gezegd wil ik daar niet aan denken. Die man heeft gewoon de pik op me. Bij elke les die we samen hebben lijkt hij wel alsof alles gelijk goed moet of hij wordt kwaad om de kleinste misverstanden.' Ze grinnikte zacht om zijn woorden en knikte. Ze kon niet ontkennen dat Master Savador niet de makkelijkste was en ze wilde alle geruchten zo aannemen, maar toch wilde ze niet geloven dat die man puur slecht was. Dat was niemand, of ze dat nou leuk vonden of niet. Toch gaf ze geen antwoord op de woorden van de jongen en knikte ze enkel.
'Wilde je nog een rondje mee vliegen? Anders ga ik door ik moet nog huiswerk maken.' Vroeg Syrax nadat hij opgestaan was. Heel even bleven haar ogen op de jongen hangen. ‘Dankjewel, maar deze keer sla ik het over. Als je nog huiswerk moet maken wil ik je tijd niet innemen.’ Ze keek even naar de draak en toen weer naar de jongen. Nog heel even bleven haar ogen op hem hangen voordat ze haar hand uitstak, als een soort bedankt gebaar.

Syrax voelde zich gek genoeg wat beter nu hij zijn voorvalletje met Master Savador aan iemand had verteld, maar hij hoopte maar dat Tarí het niet door zou vertellen. Het was iets waar hij nu geen controle over had, maar toch knikte hij lichtjes bij haar woorden. Ze sloeg deze keer over omdat hij huiswerk nog moest maken, maar dat vond hij niet zo erg. Syrax glimlachte vriendelijk naar haar en knikte ter begrip. Dregoe maakte nog wat vrolijke geluidjes voor Syrax weer in het zadel klom. 'Ach Kovomaka is niet zo groot, dus we komen elkaar vast wel weer tegen.' zei Syrax en hij klopte Dregoe even op zijn schouder voor de kleine zwarte draak zijn grote vleugels opende en zich af zetten na een krachtige slag van zijn grote wieken. Ze stegen hoger en hoger. Syrax hield zijn blik op de lucht gericht en was toch wel blij dat ze weer met iemand contact hadden gehad. Het was best lekker om zo te kunnen praten, maar toch was het ook weer vreemd om Tarí zo achter te laten voor zoiets stoms als huiswerk... Maar tja het moest gemaakt worden anders kon je strafwerk krijgen.