Het was al wat later op de dag toen Sigurd besloot zijn dagelijkse routine te voltooien. Zijn lessen waren al afgerond, zijn huiswerk lag in een keurig stapeltje bij zijn bed. Nu nog een ding te doen. Arkin de slaapzaal uit zien te vissen om hem uit te laten. De blondharige jongen vroeg zich nog steeds lichtjes af hoe niemand, behalve een paar mensen die het niet waagden het aan de leraren te vertellen, doorhadden dat hij zijn kleine tandeloze vriend altijd uit de slaapzaal haalde. Hij stopte Arkin in zijn jas, in een van de zakken aan de binnenkant. Ondertussen had het geschubde wezentje doorgekregen dat hij niet hoorde te bewegen of te piepen wanneer hij werd meegenomen, maar aangezien Sigurd altijd een toffee in die zak achterliet werd het alleen maar makkelijker.
De watermagiër bewoog zich lichtvoetig door de gangen heen, totdat hij de uitgang bereikte waar hij stilletjes doorheen glipte. Zodra het reptiel in zijn zak doorkreeg dat hij buiten was, begon hij te spartelen, waardoor Sigurd hem ferm tegen zijn zij aan moest drukken. Het was natuurlijk al riskant om dagelijks een regel te overtreden, maar Arkin moest het risico om gepakt te worden niet groter maken. Na een tijdje lopen met een snelle pas, bereikte hij het donkere maar heldere meer. Hij voelde zich lichtelijk enthousiast worden, maar vanbuiten was dat niet zichtbaar. De rust die hier altijd in de lucht hing bevredigde hem als niks anders in de wereld. Hij ging zitten op het natte gras en haalde zijn kleine krokodil uit zijn zak, voordat hij hem in het verkoelende water plaatste. Arkin piepte blij en begon zijn staart heen en weer te bewegen om vooruit te komen. Sigurd lachte een beetje. Het was een beetje zielig hoe het enige ding waarom hij moest lachen een huisdier was, maar meer had hij niet nodig. De jongen zuchtte, en haalde zijn lange slanke vingers door zijn blonde lokken heen. Hij had nooit echt vrienden gehad op zijn thuisplaneet, en hier was dat niet veranderd. Hij vroeg zich lichtelijk af of het knagende gevoel vanbinnen ook werkelijk eenzaamheid. Vroeger had hij Emil, maar hij was hier niet. Hier had hij niemand. Maar dat hoefde niet. Hij had niemand nodig. Hij kon zichzelf redden. Tenminste, dat hoopte hij.

Sigurd's blik was compleet gefocust op Arkin, zijn geest op zijn gedachten. Hij was compleet in zijn herinneringen verzonken, en had niet door dat dat stuk gevogelte aan was komen vliegen. De luide kreet haalde hem volledig uit zijn persoonlijke bubbel, en verschrokken keek hij op, alleen om vervolgens zijn gezicht automatisch met zijn arm af te schermen. Toen hij geen impact, geen klauwen, niets voelde, durfde hij zijn arm weer weg te halen. Het beest vloog nu boven hem, die enorme ogen recht op de zijne gericht. De Cassiaan viste Arkin uit het water, die hevig tegenspartelde. Sigurd was nu helemaal nat, maar dat boeide hem vrij weinig; straks wilde dat ding Arkin nog meenemen. Hij keek opzij, waarbij het gestalte van een meisje zichtbaar werd. "Houdt verdomme dat beest bij Arkin vandaan!" snauwde hij op een agressieve wijze, waarna hij het lichaam van de natte krokodil dichter tegen zich aan drukte. Arkin werd zowat geplet. De watermagiër leek een beetje te overdrijven, aangezien de uil niet eens had geprobeerd de krokodil aan te raken, maar Sigurd was zuinig op de enige vriend die hij had. Als Arkin weg was, was hij helemaal alleen. Er stond een mix van woede en angst in zijn ziel gegraveerd, wat hij altijd al met zich mee had gedragen sinds de scheiding van zijn ouders. Hij snoof diep, proberend weer op adem te komen. Zo maakte hij zeker geen vrienden. "Luister, ik weet niet wat dat b- die uil van jou allemaal wil en eet of wat dan ook, maar als hij mijn krokodil pijn doet is hij er geweest." Het klonk allemaal nog steeds niet extreem aardig, maar het was op z'n minst rustiger dan daarvoor. Kleine stapjes.