A long day starts || Open

Shuttles gingen heen en weer van het lancering platform. De leerlingen die in het weekend naar huis gingen of voor een keer weg gingen stonden her en der te wachten. Bij iedere shuttle die er kwam werd het leger op het terrein.
Bij de meeste shuttles gingen mensen in, maar bij een shuttle kwam er iemand uit, althans, dat probeerde hij.

Een man stond bij de ingang met een tas over zijn schouder en een tas in zijn hand vast. Zijn handen waren gehuld in handschoenen. Zijn kleding was netjes en recht. De lange jas die hij aan had kwam tot net boven zijn knieën en bedekte het meeste van zijn kleding. Boven zijn jas kwam de kraag van zijn witte bloes met licht grijze stropdas er boven uit. Door de kleding zag je van de man zelf maar een klein stukje nek en het bovenste gedeelte van zijn hoofd. Zijn mond en neus werden bedekt door een mondkapje die achter zijn oren vast zaten.

De man had een bezorgde blik terwijl zijn ogen het terrein af gingen. Zand, bossen, dieren, ongedierte, bacteriën. Alles gaf hem de kriebels. Eigenlijk wilde hij terug de shuttle in en zich weer terug trekken in zijn veilig huisje waar alles schoon en bacterie vrij was geweest, maar hij kon zijn rang niet achterlaten.

Zijn hand hield de hengsel van zijn tas sterker vast uit spanning en in de hoop meer moed te krijgen. Verschillende pijnscheutjes vormde in zijn hand van zijn huid die open brak. Door het vele wassen met alcohol om zijn handen te desinfecteren was zijn huid uit gaan drogen en zijn huid gaan scheuren. Onder de handschoentjes had hij ook meer wondjes zitten en andere rode plekken van irritatie. In de handschoen kwamen lichte rode plekjes van de nieuwe wondjes in.

Om niet voor gek te gaan staan klemde hij zijn kaken op elkaar en liep wat twijfelend de shuttle uit. Hij hield zijn tas goed vast zodat het zeker de grond niet zou raken. Zijn andere koffers werden gebracht omdat hij het zelf gewoon niet allemaal mee had kunnen nemen, dus als hij binnen was had hij een gigantische schoonmaak klus te doen.

Zijn ogen vielen op het gebouw en nog een keer op de leerlingen er omheen. Een rilling kwam over zijn rug heen en met een wat stijve pas en krampachtige houding begon hij dan maar richting het schoolgebouw te lopen.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan vond het hier vreselijk en eigenlijk wilde hij meteen weer vertrekken, de lessen waren hier saai, de leerkrachten waren hier vreemd en hij wilde hier eigenlijk gewoon niet meer zijn. Zijn neef Drake was een sul en dus had hij het al opgegeven om het aan hem te vragen waar zijn pa was, want zodra hij zich zou onthullen, wie zijn vader was, dan was hij al dood voor hij wat kon uitleggen, want aan de jongen te zien, zat hij vol met vooroordelen. Dit was niet bepaald iets waar hij wilde mee geconfronteerd worden, de gelijkenis met zijn vader was er misschien dan toch, maar hij wilde dit niet van iemand anders horen. Hij had er al genoeg last mee om ermee te leren leven dat hij de zoon was van iemand die niet had mogen geboren worden. Met stevige passen die pure irritatie en nijd uitstraalden raasde hij door de gangen, niet oplettend waar naartoe hij wandelde. Met zijn goudbruine ogen op de grond gericht duwde hij letterlijk een aantal leerlingen uit de weg met zijn houding en omdat hij zo groot was, kon hij ook meer kracht achter zijn pas zetten, tot groot ongenoegen van de vele leerlingen hier, niet dat het Ryan een barst kon schelen natuurlijk.

De enigsten die hier beter waren dan hem waren de stagiaires, de leerkrachten en de mytische Legendarische magiërs waarvan hij gehoord had tijdens een van de lessen hier. Waren ze wel degelijk zo machtig als er van hen gesproken werd? Ryan was er echt nieuwsgierig achter geworden. Doordat hij in gedachten was verzonken geraakt, botste hij tegen iemand op, iemand met koffers. Zijn geïrriteerde blik richting de persoon gericht die duidelijker ouder was dan hem. Ryan nam duidelijk meer afstand van de persoon en veegde hij zijn broek schoon eenmaal hij op een acceptabele afstand stond. "Sorry," mompelde hij onverstaanbaar en duidelijk tegen zijn zin.

♥ Isa

Dion zijn weg was vooral het proberen te ontwijken van alle leerlingen en huisdieren die blijkbaar rond mochten lopen en zwerven. Om zichzelf door te laten lopen hield hij de tas steeds krampachtiger vast. Ergens hielp de pijn in zijn hand wel om hem door te laten gaan. Hij kon hier immers niet de wondjes verzorgen.

Door zijn houterig en gespannen loopje kon hij niet goed of snel ontwijken. Toen hij een leerling met een redelijke pas naar hem toe zag komen lopen hoopte hij vurig dat hij hem zou zien en aan de kant zou gaan, maar als een buldozer liep hij tegen hem aan. Zelf was hij te laat met uit de weg te kunnen stappen waardoor hun lichamen tegen elkaar aan botsten.
Dion probeerde zich nog staande te houden met een paar stappen naar achter, maar dat was verloren hoop. De tas viel half uit zijn hand en met zijn magie schoof hij het snel onder zijn kont zodat hij op de tas viel en niet op de vieze grond.

Dion was al chagerijnig doordat hij naar een vies school gebouw met weet ik het hoe veel mensen en tieners en al. Ook had hij zijn spullen over moeten geven en moeten vertrouwen aan mensen die hij niet kende of wat dan ook. Nu liep er ook nog eens eentje tegen hem aan. Het werd hem wat te veel en sloot daardoor zijn ogen. Toen de ander enkel sorry zei knapte hij half. "Sorry? Dat is alles wat je hebt te zeggen?!" Hij was duidelijk niet blij en stond wat moeilijk maar snel op. Hij wilde niet dat de ander hem nog eens aan raakte. Het was Dion ook niet ontgaan dat het nu ook niet echt overtuigend had geklonken. De blik die de jongen had was nu ook niet echt eentje waaraan je kon zien dat het hem daadwerkelijk speet. Ooh wat miste hij zijn huisje nu al. "Kun je niet fatsoenlijk je excuses aan bieden, en het nog daadwerkelijk menen ook?"
Het paste niet erg bij Dion om boos te zijn. Streng zijn was wat anders, maar echt boos was hij moeilijk te krijgen. Echter was dat makkelijker te behalen als er viezigheid ver spraken kwam.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan had eigenlijk helemaal niet uit zijn doppen gekeken en hij was al chagrijnig door met het verkeerde been uit bed te stappen, plus zijn neef was een klein kind dat geen verantwoordelijkheid zou aankunnen, dus hij hield zijn naam voorlopig voor geheim tegen die kerel. Doordat hij veel te veel met zijn gedachten ergens anders zat, was hij tegen iemand opgebotst. De man, die duidelijk veel ouder was dan hijzelf. De man was op de grond gevallen, maar Ryan wilde hem niet rechthelpen, puur omdat de man dan zijn persoonlijke ruimte binnendrong en dan vast dacht dat hij zichzelf alles kon permitteren wat aanrakingen betrof. “Sorry,” was het enigste wat hij met tegenzin tegen de man zei, niet omdat hij het niet echt meende, maar omdat hij niet echt de persoon was om zich te excuseren. Natuurlijk meende hij het wat hij zei, het kwam alleen niet enthousiast over en de man nam het niet licht op. Sorry? Dat is alles wat je hebt te zeggen?!" begon de man zijn tirade en Ryan kon alleen maar zijn wenkbrauw omhoog trekken bij wat de man te zeggen had, afstand nemend omdat hij opstond.

"Kun je niet fatsoenlijk je excuses aan bieden, en het nog daadwerkelijk menen ook?" zei de man en Ryan keek hem met zijn goudbruine ogen aan. “Het spijt me dat ik u heb laten doen vallen meneer, hebt u u bezeerd? Ik ben zelf normaal nooit zo, weet u. Ik zal de volgende keer beter uit mijn doppen kijken, want ik voel me ongemakkelijk,” zei hij met een serieuze toon in zijn stem terwijl hij de man aankeek. Naast zijn verontschuldigingen vond hij ook dat hij de man een naam verschuldigd was. “Ryan Burned is de naam meneer,” zei hij terwijl er nog altijd geen glimlach op zijn gezicht te bekennen was, wetende dat hij de hogere rangen met respect moest behandelen. Dat was ook het enigste wat hij van regels voor zich hield. Als deze man een leerling was geweest, had hij helemaal anders gereageerd, dat wist hij nu al.

♥ Isa

Dion keek met een strenge blik of de ander neer. Hij begon zich met een fatsoenlijke verontschuldiging te verontschuldigen. Het klonk op zijn minst al wel wat beter naar Dion zijn zin. "Ja ik heb me bezeerd, maar nee ik hoef je hulp niet." Al sprak Dion over het algemeen altijd met u, naar een kind of duidelijk niet volwassen persoon was het gewoon je of jij. "Daarbij is mijn kleding nu ook nog eens vies." Hij begon zijn kleding wat af te kloppen van het zant dat er op gekomen was.

Nadat zijn kleding wat schoner was vond hij zijn handschoentjes te vies om nog aan te hebben. Hij deed ze uit en haalde een nieuw setje uit zijn binnen zak. Het was zelden dat Dion zonder een extra paar handschoenen weg ging. Dingen zoals dit gebeurde nu eenmaal. En al wilde hij ze niet, soms kon je er niet omheen.
Tijdens dat Dion zijn handschoentjes uit deed kwam zijn droge en beschadigde huid van zijn handen zichtbaar. Hier en daar zat ook een pleistertje en een paar scheurtjes waren aan het bloeden. Dion zelf schonk er niet veel aandacht aan en heelde de kleine sneetjes zodat het bloeden stopten. Echter doordat hij zijn handen zo vaak moest helen was het moeilijker voor hem om zijn handen te doen. Het velen wassen van zijn handen wat Dion deed was slecht voor zijn handen waardoor ze zo werden. Ook het sterke desinfectie middel werkte daarbij zijn tandje bij.

Na de nieuwe handschoentjes aan waren keek hij Ryan weer streng terug aan. "Ik hoop dat je de volgende keer beter uit kijk Ryan. En daarbij heb je geen doppen maar ogen." verbeterde hij hem alsnog, het niet kunnen laten. "Ik ben Dion. Zei hij toch maar zodat hij wist wie hij was. "Ik ben de nieuwe legendarische van het licht." Al bleef het wennen voor hem met die titel te gooien, hij vond wel dat hij bij het voorstellen het over het algemeen moest zeggen. Dion zelf was niet zo'n persoontje om er mee rond te bazuinen dat hij het was en raakte daarom er waarschijnlijk ook niet gewent aan.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

De strenge blik van de man voor hem imponeerde hem niet echt, maar toch slaagde hij er in een beetje achteruit te deinzen, de man straalde kracht uit en dat werd met de seconde duidelijker. Ryans honingbruine ogen keken naar de man. “Het spijt me dat ik u heb laten doen vallen meneer, hebt u u bezeerd? Ik ben zelf normaal nooit zo, weet u. Ik zal de volgende keer beter uit mijn doppen kijken, want ik voel me ongemakkelijk,” zei hij met een serieuze toon in zijn stem. Hij had zich aangepast voor de man omdat hij daarnet al was uitgevlogen omdat Ryan’s excuses nou niet bepaald de geweldigste excuses waren die je kon krijgen, meestal waren ze met tegenzin uitgesproken en meende hij er geen woord van, of verontschuldigde hij zichzelf helemaal zelfs niet. “Ryan Burned is de naam meneer,” zei hij, nog altijd geen glimlach op zijn gezicht gedwongen. Nee, daar had hij werkelijk eens geen zin in, glimlachen bezorgde je alleen maar rimpels. "Ja ik heb me bezeerd, maar nee ik hoef je hulp niet,” zei de man maar Ryan verroerde nog altijd geen vin. Hij was van in het begin niet van plan te helpen, hij hield niet van aanrakingen, hij voelde zich altijd geschonden van zijn privacy als iemand hem aanraakte of hij iemand rechtovereind hielp bijvoorbeeld. "Daarbij is mijn kleding nu ook nog eens vies."
Het leek erop dat Ryan en de man wat gemeen hadden, ze hielden niet van aanrakingen, dat was al duidelijk.

Ryan’s ogen gingen naar de handen van de man die duidelijk druk bezig was met zijn handschoenen te verversen, kennelijk had hij duidelijk last van smetvrees, de droge en beschadigde huid deed Ryan naar zijn eigen handen kijken. Zijn huid was zelf ook beschadigd, maar door de gevechten waar hij vaak in verzeild raakte, deze waren nog de verwondingen van Drake’s messen. Hij fronste zichtbaar en stak zijn beide handen in zijn zakken, de man af en toe nog een blik gunnend, tot hij weer tot hem toesprak.
Ryan’s honingbruine ogen keken op, zijn licht gehavend gezicht naar de man gericht. Overduidelijk ging hij een preek krijgen van jewelste. "Ik hoop dat je de volgende keer beter uit kijk Ryan. En daarbij heb je geen doppen maar ogen,” verbeterde de man hem en Ryan trok lichtelijk zijn wenkbrauw op, wilde wat in reactie zeggen, maar hij besloot gewoon zijn mond te houden, want de man was nog niet uitgesproken. "Ik ben Dion. Zei hij toch maar zodat hij wist wie hij was. "Ik ben de nieuwe legendarische van het licht." Ryan’s ogen verwijdde zich toen de laatste woorden waren uitgesproken en hij keek Dion vol ongeloof aan. “Aangenaam Dion,” zei hij, nog steeds vol ongeloof in zijn ogen die richting de man keken. Deze man was een Legendarische magiër? Ongelooflijk. “Hoe bent u Legendarische magiër geworden?” vroeg Ryan op een zachtere toon die haast vriendelijk was. Deze man had een kracht waar Ryan maar van kon dromen, hij had wel over ze gelezen in boeken, met de droom er ooit zelf eentje te worden, maar om eentje in levende lijve tegen te komen? Hij was vast enorm lucky.

♥ Isa

//Ryan's interesse is gewekt Woot!

Dion verwisselde zijn handschoentjes. Hij hield er geen rekening mee dat de ander het ook kon zien en misschien vreemd kon vinden. Hij deed zijn eigen ding en was licht chagrijnig geworden door de gehele situatie. Natuurlijk wist hij als dat zijn verblijf hier niet soepeltjes ging lopen in een oud gebouw en onvoorzichtige en gehaaste kinderen. Hoe kon het ook anders, maar in de eerste paar minuten hier? zo snel had hij het ook weer niet verwacht.
Na de handschoenen om te hebben gewisseld en de twee hun namen ook hadden uitgewisseld was het kind blijkbaar al weer vergeten wat er gebeurt was. "Excuse me?"Vroeg hij licht beledigd. "Door jaren en jaren van training en discipline. Iets waar jij nog ver vandaan staat." Zei hij licht kil. "Het is zwaar onbeleefd om zo iets te vragen en al helemaal nadat we zojuist een onaangename botsing hebben gehad." Dion keek Ryan licht fronsend aan. "Heeft niemand jou ooit manieren aan geleerd?" Dion wist dat de generatie die er nu was compleet anders was dan waar hij uit kwam. Maar fatsoen was er toch nog wel? Normaal met mensen omgaan? Als alle leerlingen en misschien zelfs ook leraren zo waren als deze jongen hier dan zou Dion waarschijnlijk niet de leerlingen hun favoriet worden.

~x~ Sorry dat hij wat klein is, maar ik wilde niet langer wachten met hier te reageren. Het spijt me dat het zo lang duurde ~x~

PROFILE MAGICIAN

» Long Time No See [OPEN]
» Long Time no see!
» It's been so long ago.. [&ALLEN]
» We've been apart for so long..
» My first, long day

A long day starts || Open

A long day starts || Open

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen